Η πολιτική σκοπιμότητα, πάνω από την Ηθική...

Την παραλυσία της κυβερνήσεως του, αποτέλεσμα της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και της διαπλοκής προσπάθησε ο Καραμανλής, να την καλύψει στρουθοκαμηλίζοντας συντηρώντας την πολιτική του ύπαρξη με τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα των στρατευμένων οπαδών του πολιτικού νεοπλουτισμού.

Κυρίαρχο το Δόγμα του Μακιαβέλι «Υπεράνω πάσης ηθικής αρχής και φιλανθρωπίας ίσταται η πολιτική σκοπιμότης.»
Δεν πήρε το μήνυμα των μεγάλων κινητοποιήσεων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Δεν πάει άλλο η χρεοκοπημένη στρατηγική και η εμμονή σε μία πολιτική που οδηγεί στο πουθενά.

Η μετάθεση των ευθυνών στις εξωτερικές συνθήκες, στην διεθνή -με ένα μαγικό τρόπο πάντα δυσμενή - συγκυρία ή και στους (προ)χθεσινούς διαχειριστές της χώρας, παραπέμπουν στο τραγουδάκι «για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες».
Σε μιά εποχή που έχει απέναντί του υπάρχει μιά ανύπαρκτη αντιπολίτευση....

Που δεν μπορεί να αρθρώσει καν λόγο και να εκπονήσει μιά εναλλακτική πρόταση.... Σε μιά εποχή που ο μοναδικός αντίπαλος της κυβέρνησής είναι ο ίδιος ο κακός εαυτός της.... Σε μιά εποχή που δικαιώνεται η λαϊκή ρήση «Μεταξύ των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει»....Ο Καραμανλής, ο μονόφθαλμος της πολιτικής σκηνής, εμφανίστηκε αλαζονικός προς το εκλογικό σώμα και απαξιωτικός προς τους δημοσιογράφους.

Μη έχοντας να δώσει απαντήσεις προχωρούσε στο «άλλη ερώτηση».

Διαστέβλωνε προκλητικά την πραγματικότητα, χωρίς να δίνει λύσεις στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Οι απαντήσεις του ικανοποιούσαν μόνο το κόμμα του και όχι τον Λαό.
Δυστυχώς, κατώτερος της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο ελληνικός Λαός, με την επιχειρηματολογία του ΔΕΝ ΕΠΕΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ούτε τον ίδιο του εαυτό του.

Η προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα -για τα σκάνδαλα και όλες τις «αμαρτίες» που κουβαλάει αυτή η κυβέρνηση και τα στελέχη της- δίδοντας πλήρη κάλυψη σε διεφθαρμένους, σε επίορκα στελέχη και σε υπουργούς που συγχέουν την έννοια του νόμιμου με το ηθικό, έπεσε στο κενό.

Όλα τα ακούσαμε! Όλα, εκτός από τη «συγνώμη»!!!!!!
Ο Καραμανλής, επικεφαλής μιάς ισχνής κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας και υπό την πίεση των «ανταρτών» του κόμματός του, αναγκάστηκε να υποστείλει το λάβαρο του «αγώνα» κατά της διαφθοράς και της αδιαφάνειας.

Άνοιξε την ομπρέλα της κάλυψης των επίορκων που, στην κοινή συνείδηση, κατηγορούνται για κατάχρηση εξουσίας και για αθέμιτη επιρροή.

Παρέβλεψε την κοινωνική οργή και το εκρηκτικό κλίμα, σε μιά στιγμή που ΟΥΔΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ τί μας επιφυλάσσει από άποψη πολιτικών γεγονότων η αυριανή ημέρα.

Απλώς και ΔΥΣΤΥΧΩΣ απέτυχε!!!