Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Real estate στις Η.Π.Α.

Προς εκείνους που επιβάλλουν νέα «μέτρα».

Η τράπεζα δικαιούται να έχει απαίτηση μόνο στο υποθηκευμένο ακίνητο. Δεν δικαιούται να επιβάλει «δέσμευση» σε άλλο περιουσιακό στοιχείο του οφειλέτη.
Σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου, και αν ο ιδιοκτήτης οφείλει περισσότερα από την τρέχουσα εμπορική αξία του ακινήτου, μπορεί να έρθει σε συμφωνία για την «απελευθέρωση» των τίτλων, να πουλήσει το ακίνητο, (SHORT SALE) και να εξοφλήσει με την τρέχουσα εμπορική τιμή, χωρίς άλλη απαίτηση της τράπεζας. (σ.σ.: ούτως ή άλλως η τράπεζα μπορεί να κατάσχει μόνο το ακίνητο, επομένως η πώληση από τον ιδιοκτήτη κι όχι από την τράπεζα, συνήθως συμφέρει και τους 2, και περιορίζει στο μέγιστο βαθμό τις απώλειες).

* Πληρώνει φόρο ο ΠΩΛΗΤΗΣ, κι όχι ο αγοραστής. Στην Μασαχουσέτη από 0,3% έως 0,5% της αξίας. Δηλαδή, για ακίνητο των $200.000, ο πωλητής θα πάρει στο χέρι $200.000, και θα πληρώσει φόρο $600-$950.
Ο πωλητής, στην περίπτωση που ΚΕΡΔΙΣΕΙ από την αγοραπωλησία περισσότερο από $250.000, θα πληρώσει φόρο εισοδήματος 5% για το ΕΠΙΠΛΕΟΝ ποσό που ΚΕΡΔΙΣΕ. Ήταν 15% και μειώθηκε λόγω κρίσης, για να κινηθεί ή αγορά.
Για παράδειγμα: αγορά οικίας $250.000, και πώληση $250.000, θεωρείται εισόδημα και φορολογούνται τα $50.000. Δηλαδή θα αποδοθεί φόρος $2.500.
Η απαλλαγή από τον φόρο αυτό για ζευγάρι, ανεβάζει το ποσό στα $500.000.
Δεν υπάρχει ΦΠΑ στις νεόδμητες οικοδομές. Ο ΦΠΑ στις Η.Π.Α. είναι γενικά ιδιαίτερα χαμηλός και διαφέρει από πολιτεία σε πολιτεία. Ξεκινά από 4,5% και φτάνει 8,5%.
Δεν έχει φόρο μεταβίβασης 9-11%.  Δεν έχει τεκμήριο διαβίωσης.  Δεν έχει «υποθηκοφυλακείο». Η «εγγραφή» κοστίζει $200-$300. Και δεν εφαρμόζεται παντού.
Το ύψος του φόρου ακίνητης περιουσίας, η ετήσια επιβάρυνση εξαρτάται από την πολιτεία και την περιοχή. Κυμαίνεται από 0,14% έως και 1,71% επί της αντικειμενικής αξίας, με τις περισσότερες πολιτείες να έχουν μέσο όρο από 0,45% έως και 0,66%.. Ο φόρος ακίνητης περιουσίας είναι τοπικός και εκπίπτει από το φορολογητέο εισόδημα!
Όσοι πληρώνουν ασφάλιστρα κινδύνου αποπληρωμής δανείου το Private Mortgage Insurance, ολόκληρο το ποσό εκπίπτει του φορολογητέου εισοδήματος, όπως και οι τόκοι δανείου.

* Οι αντικειμενικές αξίες βγαίνουν κάθε χρόνο, από τις κατά τόπους ενώσεις πιστοποιημένων μεσιτικών γραφείων και ασφαλιστικών εταιρειών, και ακολουθούν τις τιμές της αγοράς με αποτέλεσμα, σε περιόδους κρίσεων, να πέφτουν οι αντίστοιχοι φόροι!

* με φόρο εισοδήματος από 7% στο Wyoming ως και 12% στο «ακριβό» New Jersey!

* με ΦΠΑ που δεν εφαρμόζεται σε όλα τα προϊόντα, και είναι 4,5% ως 8,5%.
* με διόδια στην γέφυρα Golden Gate του San Fransisco $4, που εφαρμόζονται μόνο προς την μία κατεύθυνση (!) και κοστίζουν $1 αν έχεις 3 άτομα στο αυτοκίνητο.

Χωράει καμμία σύγκριση;  Την Ελλάδα ...κατοικούν ΣΚΛΑΒΟΙ και ΥΠΗΚΟΟΙ, όχι ΠΟΛΙΤΕΣ!!

Δείτε λεπτομέρειες στα παρακάτω Taxes/Advice/PropertyTaxesWhereDoesYourStateRank.aspx και 

Μέτρα για την οικονoμία;

Η τρέλα της επιβολής φόρων στην Ελλάδα.

Ο ΦΠΑ στον Καναδά ήταν 15% και λόγω κρίσης ΚΑΤΕΒΗΚΕ 2 μονάδες και είναι τώρα 13%! Στις ΗΠΑ είναι πολύ χαμηλότερος, με μικρή διαφοροποίηση από πολιτεία σε πολιτεία. Κυμαίνεται από 4,5%, και φτάνει τα 8%. Στην Φλόριντα είναι 6,5%! Στο άκουσμα του του ελληνικού ΦΠΑ, μένουν άναυδοι!
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν κοινωνική ασφάλιση πληρώνοντας ελάχιστα έως τίποτα. Μπορούν να ασφαλιστούν σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Όταν ακούνε ότι υπάρχει κλάδος στην Ελλάδα, που καταβάλλει 840 € το δίμηνο για ...ΤΕΒΕ, τρελάθηκαν!

Ο φόρος στις μεταβιβάσεις ακινήτων είναι ασήμαντος και πληρώνεται από τον ΠΩΛΗΤΗ, αφού ολοκληρωθεί η αγοραπωλησία. Δεν αποτελεί δηλαδή προϋπόθεση για να γίνει η πράξη,- την ακολουθεί! Μάλιστα, ο πωλητής ΑΠΑΛΛΑΣΕΤΑΙ του φόρου, εάν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τοποθετήσει τα χρήματα που πήρε σε άλλο ακίνητο! (έχει την λογική ότι μπορεί να μετακομίσει κάποιος, και να μην έχει φορολογικό κόστος.) Εάν όχι, δεν θα δυσκολευτεί να πληρώσει τον φόρο, γιατί εισέπραξε από την πώληση. Το ύψος του φόρου αυτού, είναι πολύ χαμηλό, περίπου 0,3% της αντικειμενικής, να πούμε ότι για μονοκατοικία 400.000$, πληρώθηκαν περίπου $900. 

Η εγγραφή στο «κτηματολόγιο» είναι $250-300. Ο δικηγόρος κοστίζει περίπου $100 -aν προσλάβεις. Μπορεί να έμαθες στο σχολείο να διαβάζεις και να μην σου χρειάζεται.

Συμβολαιογράφο;  -λυπάμαι- δεν έχει. Tα αμερικανάκια είναι πολύ πίσω. Τα συμβόλαια γίνονται αυθημερόν. Είναι ΜΟΝΟΣΕΛΙΔΑ! Υπάρχει όμως φόρος ακίνητης περιουσίας, που σε κάποιες περιοχές, φτάνει το 2%. Σε μικρά εισοδήματα, δεν υπάρχει ούτε αυτός. Δεν θα σου πούν όμως, «έχεις ακίνητο, κτήμα με ελιές, αυτοκίνητο, εξοχικό, άρα τεκμαρτό εισόδημα: τόσα Χ τόσα + τόσα = εισόδημα Βαρδινογιάννη», από το οποίο προκύπτει φόρος έως 45%!

Σου παίρνουν κάτι κάθε χρόνο, και τέλος!!! Καθαρά πράγματα!  Η έννοια του «τεκμαρτού» δεν είναι δημοφιλής σε σοβαρές κοινωνίες. Στοχεύουν στο να μην «παγώνει» η αγορά ακινήτου, ακόμη κι αν «πέσει». Δεν «πνίγουν» το ακίνητο όπως το Ελληνικό κράτος. Διευκολύνονται οι συναλλαγές. Έτσι, όταν «πέφτει» η αγορά, -γίνεται αμέσως. Το ίδιο όμως κι όταν ανεβαίνει! -Ανεβαίνει αμέσως. Το ακίνητο είναι μίνι χρηματιστήριο.

Ρωτήστε γνωστούς, φίλους και συγγενείς σας στον Καναδά , τις ΗΠΑ ή την Αυστραλία για  συγκεκριμένες φορολογίες. Όχι όμως γενικά. Όταν ρωτάς κάποιον «γενικά» τότε έχει την τάση να παραπονιέται για τους φόρους που πληρώνει. Γιατί δεν μπορεί να τους συγκρίνει. Δεν ξέρουν, ούτε μπορούν να το φανταστούν τί πληρώνουν οι πολίτες στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα πρέπει, αφού έχεις εξοφλήσει την φόρο μεταβίβασης 11% επί της αντικειμενικής, τον ΦΠΑ τώρα πια 23%, και όποιες τυχόν άλλες φορολογικές υποχρεώσεις, αν αγοράζεις ακίνητο, πληρώνεις 2.500€ κέρατο σε συμβολαιογράφο, τον δικηγόρο 800-900€ , ύστερα περνάς και από το «υποθηκοφυλάκιο» για να δώσεις 1500-2000€.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Η (μεταναστολάγνα) μαμά του Προέδρου Ομπάμα


το πιστοποιητικό γεννήσεως του και άλλες (αμερικανικές) ιστορίες

Ο Πρόεδρος Ομπάμα έδωσε προ καιρού στην δημοσιότητα το πιστοποιητικό γεννήσεως του στην Χαβάη, προκειμένου να σταματήσουν οι Ρεπουμπλικάνοι να λένε πως δεν γεννήθηκε σε Αμερικανικό έδαφος και άρα δεν δικαιούται να είναι Πρόεδρος. Ενώ λοιπόν η συζήτηση συνεχίζεται για το αν είναι έγκυρο ή πλαστό το πιστοποιητικό, ουδείς πρόσεξε δύο σημαντικές ειδήσεις.
* Τα (αμερικανικά) πιστοποιητικά γεννήσεως α­ναφέρουν την Φυλή των γονέ­ων, «African» για τον 25χρονο πατέρα Barack Hussein Obama και «Caucacian» (Λευκή Καυκασιανή) για την 18χρονη μητέρα Stanley Ann Dunham.
Φαντάζεσθε κάτι ανάλογο για τα ελληνικά πιστοποιη­τικά γεννήσεως;  Να αναφέρουν δηλαδή -υποχρεωτικά παρακαλώ- την Φυλή και των δυο γονέων; Όχι, βέβαια, καθώς οι σύγχρονοι Έλληνες είναι αποβ­λακωμένοι από την λάθος ανάγνωση του Ευαγγελίου, και το θεωρούν Ρατσισμό, ενώ είναι κάτι απόλυτα φυσικό.
* Ο Πρόεδρος Ομπάμα, έ­χει το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον Κενυάτη πατέρα του (!) γεγονός σπάνιο, το οποίο συμ­βαίνει όταν ο πατέρας είναι σημαντική προσωπικότητα ή όταν πρέπει να διατηρηθεί το ό­νομα. Τι προσωπικότητα να ήταν ο πατέρας του Ομπάμα; Ήταν ένας απλός (ξεβράκωτος-ταλαίπωρος) 25χρονος Κενυάτης φοιτητής που είχε φθάσει στην Αμερική με υποτροφία μιας (από τις πάμπολλες) Προτεσταντικής Εκκλη­σίας! Όμως η μητέρα του, 18χρονη φοιτήτ­ρια, είχε αδυ­ναμία στους κάθε λογής μελαμψούς, καθώς οι χριστιανικές καταβολές της την είχαν πείσει να τους θεωρεί αδικημένους! Και για «να την σπάσει» στους Προτεστάντες γονείς της, «πηδήχτηκε» με τον Κενυάτη και βάφτισε το μωρό με το όνομα του πατέρα του!
Όλα αυτά εί­ναι «καθημερινές συζητήσεις» στις Η.Π.Α., όμως στην Ελ­λάδα δεν συζητούνται για τους γνωστούς (αντιρατ­σιστικούς) λόγους.
Οι λευκοί παππούδες του προέδρου Ομπάμα, δικαιώθηκαν που δεν ήθελαν τον σκουρόχρωμο για γαμπρό, καθώς εγκατέλειψε την κόρη τους, όταν ο εγγονός τους ήταν μόλις δύο ετών. 
Η μαμά του όμως, δεν έχασε το χρόνο της. Παντρεύτηκε έναν μουσουλμάνο Ινδονήσιο, ο οποίος επίσης την εγκατέλειψε ενώ οι πιστοί χρισ­τιανοί (Προτεστάντες) γονείς της ανέλαβαν να αναθρέψουν τον μιγά -κι όχι μαύρο, όπως λένε οι άσχετοι στα Ελληνικά ΜΜΕ- εγγονό τους, καθώς η προκομμένη τους,είχε μετεξελιχ­θεί σε άθεη φεμινίστρια και ταξίδευε για να σώσει τους τριτοκοσμι­κούς!..
Κι ακούστε τώρα τι διαδίδουν οι κακοήθεις Ρεπουμπλικάνοι. Ότι ο καρκίνος της μήτρας από τον οποίο πέθανε στα 53 της, στις 7 Νοεμβ­ρίου 1995, προέκυψε από την υπερβολική χρήση του οργάνου….
Ρατσιστικά παλιοτόμαρα! 
Στα τελευταία της μάλιστα, αποδιωγμένη από την οικογένειά της, δεν είχε καν να πληρώσει τις χημειοθεραπείες της στο Α­μερικανικό Σύστημα Υγείας, (καταλάβατε τώρα την μονομανία Ομπάμα, να το παίξει Γεννηματάς και να φτιάξει Εθνικό Σύστημα Υγείας).

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η πουριτανή Αμερική και η σαπισμένη Ευρώπη.


Η εφαρμογή των νόμων είναι υποχρέωση.

Με αφορμή τη σεξουαλική παρενόχληση (τουλάχιστον και θα δούμε αν ήταν συναινετική ή όχι) γιa την οποία κατηγορείται ο Dominique Strauss Kahn, τις περίεργες συνήθειες του οποίου όλοι οι Ευρωπαίοι γνώριζαν αλλά έκαναν την «πάπια», αξίζει ν’ αναφερθούμε στην περίπτωση και του αμφιφυλόφιλου Μαχάτμα Γκάντι.
Στην Ινδία, κυκλοφορεί ήδη βιογραφία του με τίτλο «Μεγάλη ψυχή: Ο Μαχάτμα Γκάντι και η μάχη του με την Ινδία». Ο συγγραφέας Τζόζεφ Λέλιβελντ  αποδεικνύει μεταξύ άλλων ότι ο  «μεγάλος ανθρωπιστής και ειρηνιστής», όπως λένε και οι Έλληνες αριστεροί, στη νότια Αφρική όπου έζησε για πολλά χρόνια ήταν έντονα Ρατσιστής με τους Μαύ­ρους και παρουσιάζει τεκμήρια ότι πήγαινε στο κρεββάτι με άνδρες και γυναίκες, δηλαδή ήταν «μπινές»!
Η «Daily Mail»  γράφει πως από το βιβλίο προκύπτει ότι ο Γκάντι εγκατέλειψε την γυναίκα του για να ζήσει με τον εραστή του, τον Γερμανο-Εβραίο αρχιτέκτονα Κάλενμπαχ Χέρμαν, γεγονός που οι Άγγλοι γνώριζαν από το 1910.
Ίδια ιστορία με τον Μακάριο για τον οποίο οι Άγγλοι γνώριζαν από το 1956 όταν ήταν έξόριστος στις Σεϋχέλλες, ότι ήταν ομοφυλόφιλος και το κρατούσαν κρυφό προκειμένου να τον εκβιάζουν ώστε να υπογράφει κατά τη βούλησή τους.
Υπάρχει κάτι που διαχωρίζει τα περιστατικά και είναι ο χώρος όπου διαδραματίζονται, στην Ασία ο Γκάντι, στο Νέο Κόσμο ο Dominique, στην Ευρώπη ο Μακάριος, αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται.
Αν τολμήσεις την Κύπρο και κάνεις κριτική ή γράψεις για την ομοφυλοφιλία ή αναφερθείς στην προδοτική ομιλία του Μακάριου, στον ΟΗΕ στις 19 Ιουλίου 1974 με την οποία κάλεσε τους Τούρκους να εισ­βάλουν στην Κύπρο για να την σώσουν από τους στρατιωτικούς των Αθηνών, μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Dominique. Η ευρωπαϊκή αριστερή και δεξιά πνευματική και πολιτική elite γνώριζε και είχε αποδείξεις για την ποιότητα της (ηθικής) προσωπικότητας του. Όμως δεν τολμούσε να αγγίξει καν το ζήτημα, οχυρωμένη πίσω από την ηλίθια ευρωπαϊκή άποψη περί «προσωπικών δεδομένων και τεκμηρίου αθωότητας». Τι σημαίνει «προσωπικά δεδομένα» και «τεκμήριο αθωότητας» όταν συζητάμε για έναν από τους πλέον ικανοποιητικά αμειβόμενους αλλά και πολιτικά ισχυρούς άνδρες του κόσμου;
Τι ζητούνε όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι διασύρεται ο Dominique Strauss Kahn καθώς περιφέρεται με χειροπέδες και παραμένει έγκλειστος στις φυλακές;
Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Συνηθισμένοι από την ευρωπαϊκή εμπειρία, όπου η καμαριέρα θα είχε απολυθεί αμέσως μετά την (πραγματική ή υποθετική) επίθεση που υπέστη και την καταγγελία που τόλμησε να καταθέσει, οι σοσιαλιστές και οι  Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι, τρόμαξαν. Η άλλη πλευρά του Ατλαντικού δείχνει στους Ευρωπαίους πολίτες την εικόνα που οι πολιτικοί της γηραιάς ηπείρου θέλουν να τους κρύβουν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορείς να παραβιάζεις σταθερά ή και ασύστολα το νόμο, αρκεί να μη σε ανακαλύψουν. Αν αποκαλυφθείς οι συνέπειες είναι τραγικές όσο ψηλά και να βρίσκεσαι (και) ακόμη χειρότερες σε περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, άνδρες κυρίως αλλά και γυναίκες υπάλληλοι ή managers -το θέμα σκιαγραφεί άριστα ο Αγρινιώτης εξαιρετικός blogger Locus Publicus- μικρών μεσαίων και κολοσσών εταιρειών που δρουν στη χώρα.
Το έμαθε ο πρώην πρόεδρος της ο Bill Clinton, όμως ο Dominique αγνόησε τον κανόνα και τώρα περιμένει τη συνέχεια κοιτάζοντας τον κόσμο, αν μπορεί να το κάνει κι αυτό, μέσα από τα σιδερένια κάγκελα ενός κελιού σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας στη Νέα Υόρκη.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

H σύγκρουση στο Ουισκόνσιν


Δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον Σκοτ Ουόκερ.  

Στις ΗΠΑ ο Λευκός Οίκος και οι Ρε­πουμπλικάνοι βρίσκονται στα χαρακώματα. Αιτία ο προϋπολογισμός στις πολιτείες που βρίσκονται σε κρίση καθώς ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός είναι συνταγματική επιταγή για όλες τις πολιτείες -πλην του Βερμόντ.
Οι πρόσφατα εκλεγμένοι Ρεπουμπλικάνοι κυ­βερνήτες ο Σκοτ Ουόκερ, ο Κρις Κρίστι (Νιου Τζέρσεϊ), ο Τζον Κασίς (Οχάιο) δέχονται επιθέσεις.
Οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν ότι η αποδυνάμωση των (ισχυρών συμμάχων του κόμματος) συν­δικάτων του δημόσιου τομέα, είναι η ουσία που κρύβουν οι διακηρύξεις για περιορισμό δαπανών. Στο Ουισκόνσιν και στο Οχάιο έγιναν διαδηλώσεις, και στο Μίσι­γκαν ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης ετοιμάζει ανάλογα μέτρα.
Το Ουισκόνσιν έχει τρέχον έλλειμμα 137 εκατ. δολάρια και 3,6 δισ. δολάρια για το επόμενο έτος που πρέπει να μηδενιστούν. (Κάτι αντίστοιχο θέλει να επιβάλλει η Γερμανία στις χώρες της Ευρωζώνης).
Ο Ουόκερ (στο Ουισκόνσιν) πρότεινε αύξηση εισφο­ρών καθώς και μέτρα που περιορίζουν την επιρροή των συνδικάτων. Μεταξύ τους ο περιορισμός του δικαιώματος για συλλο­γική διαπραγμάτευση και η κατάργηση της α­πευθείας παρακράτησης των συνδρομών των μελών των συνδικάτων από τους μισθούς τους.
Οι εργαζόμενοι έχουν αποδεχτεί την αύξηση των εισφορών τους (από 1% σε 5,8% για τις συ­ντάξεις, από 6% σε 12,6% για ιατροφαρμακευ­τική περίθαλψη) αλλά οι εισφορές τους εξακολουθούν να είναι χαμηλότερες από ότι στον ιδιωτικό τομέα, όμως αντιστέκονται στην επίθεση κατά των συλλογικών τους δικαιωμάτων και στην ε­θελοντική καταβολή των συνδρομών τους.
Τι ζητά στην ουσία ο Ουόκερ;
Αυξημένες εισφορές και να διαπραγματεύονται τους μισθούς, όχι τις παροχές και τις εργασιακές συνθήκες.
Τι επιδιώκει;
Να γίνουν τα συνδικάτα αντιπαθητικά στους εργαζόμενους και να μειωθούν οι οικονομικοί τους πόροι.
Δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υ­πάλληλοι διαδηλώνουν, μαζί με φοιτητές, με συναδέλφους τους από άλλες πολιτείες, αλλά και εκπροσώπους από το εθνικό αρ­χηγείο του Δημοκρατικού Κόμματος.
Στις 17 Φεβρουαρίου οι Δημοκρατικοί πολιτειακοί γερουσιαστές «φιλοξενήθηκαν» σε ξενοδοχείο του Ιλινόι για να μην υπάρξει απαρτία (είναι απαραίτητη η παρουσία 20 στους 33) στην κρίσιμη ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό και στις 18 Φεβρουαρίου οι υπάλληλοι κατέλαβαν το πολιτειακό κοινοβούλιο.
Στις ΗΠΑ υπάρχει οργή καθώς οι δημόσιοι υ­πάλληλοι δεν βιώνουν την κρίση όπως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Όπως υποστηρίζουν πολιτικοί αναλυτές, «Το πρό­βλημα είναι ότι πάρα πολλοί πολιτικοί στο πα­ρελθόν, όταν δεν μπορούσαν να αυξήσουν τους μισθούς, έδιναν αυξήσεις στις παροχές, διογκώ­νοντας έτσι τις μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις των κρατικών ταμείων και επιβαρύνοντας τις επόμενες γενιές».
Ο Ομπάμα μίλησε για «επίθεση κατά των συνδικάτων», ενώ οι αντίπαλοί του λένε ότι αντιμετωπίζει το Ουισκόνσιν ως την  «αφετηρία της εκστρατείας για την επανεκλογή του το 2012» υποστηρίζοντας πως «ο πρόεδρος χρειάζεται….. τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τα εύ­ρωστα συνδικάτα τους».
Το 1995 το προεδρικό βέτο στις περικοπές που πρότεινε η Βουλή των Αντιπροσώπων οδήγησε σε διακοπή λειτουργίας του κράτους, που κατέληξε σε θρίαμβο του Κλίντον και στην επανεκλογή του. Είναι πιθανόν και τώρα να οδηγηθούμε σε διακοπή της κρατικής λειτουργίας.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες θέλουν ικανές περικοπές, αν όμως αρχίσουν τα προβλήματα στην καταβολή των συντάξεων ή κλείσουν τα Εθνικά μνημεία το κλίμα θα αντιστραφεί.  Τελικά όλα εξαρτώνται από το πόσα είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν οι φορολογούμενοι ώστε να υπάρξει μείωση δαπανών.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο Χουσεΐν Ομπάμα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.


Το  «tea party» πέτυχε (και) εκλογικές νίκες.

Οι ενδιάμεσες εκλογές για την ανανέωση της Βουλής και της Γερουσίας στην Αμερική, είχαν, όπως κάθε αναμέτρηση όπου όσοι συμμετέχουν σέβονται τον εαυτό τους, νικητή και ηττημένο. (Στην αθάνατη και μνημονιακή Ελλάδα, όλοι κερδίζουν, πάντα).
Έδειξαν επίσης ότι το φθαρμένο, διεφθαρμένο και πολλαπλώς αποδυναμωμένο Δημοκρατικό Κόμμα μάλλον δεν θα καταφέρει (πλην συγκλονιστικού απροόπτου) να επανεκλέξει τον «ηλιοκαμένο» (κατά τον Μπερλουσκόνι...) το 2012.
*** Τον ηττημένο λοιπόν τον γνωρίζουμε πολύ καλά. Οι Δημοκρατικοί (του Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα) έχασαν καθαρά. Αν νομίζετε όμως ότι κέρδισε το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, γελαστήκατε.
Ο Χουσεΐν Ομπάμα δέχτηκε τεράστιο πλήγμα, που δείχνει να τον οδηγεί στην ήττα στις προεδρικές εκλογές το 2012. Το «tea party» επέμενε με πείσμα και συνέπεια ότι ο πρόεδρος είναι «σοσιαλιστής» και αυτή η στρατηγική (τον) πέτυχε. Τα στελέχη του πατριωτικού Κινήματος απαιτούν περιορισμό των κρατικών δαπανών, απομάκρυνση των σπάταλων γραφειοκρατών της πρωτεύουσας και μείωση της υπέρογκης και δυσβάστακτης κρατικής φορολογίας. (Προφανώς κανείς τους δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα.)
Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων -στους κόλπους των οποίων εντάσσονται οι εκπρόσωποι του «Tea Party»- κέρδισε ξεκάθαρα και μάλλον άνετα την Βουλή των Αντιπροσώπων (διαθέτει πλέον 239 από τις συνολικά 422 έναντι 183 έδρες). Παρ’ όλα αυτά οι Δημοκρατικοί σώθηκαν διότι μόνο 37 από τις 100 έδρες της Γερουσίας ανανεώθηκαν, πράγμα που τους επέτρεψε να διατηρήσουν την ελάχιστη πλειοψηφία (51 έδρες έναντι 49 ) διατηρώντας οριακά τον έλεγχο της. Όμως πλέον ο Χουσεΐν είναι αναγκασμένος να ζητά (ή να πετυχαίνει) διακομματική συναίνεση, για τα νομοθετήματα της κυβέρνησης του. (Εδώ το εκλογικό σώμα δεν αστειεύεται και η ανάγκη για συνεργασία, όπου είναι απαραίτητη, «θα γίνει φιλότιμο», για τον Πρόεδρο αλλά και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.)
Το πατριωτικό κίνημα «Tea Party» πέτυχε σημαντικές νίκες εκλέγοντας τον Μάρκο Ρούμπιο (στη Φλόριντα), τον Ραντ Πολ (στο Κεντάκι) και τον Μάϊκ Λί ( στη Γιούτα με 62%) ως γερουσιαστές. Επίσης εκλέχτηκε Κυβερνήτης της Νότιας Καρολίνας η Νίκι Χέιλι. (Η εκλογή της απόκτησε ιδιαίτερη σημειολογική σημασία διότι στρατευμένη μαζί της ήταν από την αρχή η Σάρα Πέιλιν). Απέτυχαν να εκλεγούν η Κριστίν Ο Ντόνελ (στο Ντελάγουερ) και ο Καρλ Παλαντίνο (στην Νέα Υόρκη), σε πολιτείες όμως, προπύργια των Δημοκρατικών.
*** Συνειδητά οι υπεύθυνοι του κινήματος «Tea Party» επέλεξαν και στήριξαν αντισυστημικούς και μη ε­παγγελματίες πολιτικούς, δίνοντας στην αμερικανική κοινωνία νέους και άφθαρτους (ταλαντούχους «ερασιτέχνες») τοπικούς ηγέτες. Το κίνημα με αιφνιδιαστική έφοδο κατέλαβε τον μηχανισμό των Ρεπουμπλικάνων επιβάλλοντας τους υποψηφίους του και σήμερα αποτελεί υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Ήδη οι μετρήσεις συμφωνούν ότι υποστηρίζουν το «Tea Party» οι 4 από τους 10 Α­μερικανούς πολίτες, όμως πάνω από τους 5 στους 10 θα το ψήφιζαν στις κάλπες. Όπως και στη 2η εκλογική νίκη του George Buss, έτσι και τώρα υπάρχει αυξημένη κινητοποίηση των συντηρητικών και θρησκευόμενων ψηφοφόρων.
Ο επόμενος στόχος για το πατριωτικό κίνημα, όπως όλα δείχνουν,  είναι να  διεκδικήσει και να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2012, με υποψήφια τη Σάρα Πέιλιν.

--------------

Ημέρα εκλογών (και) η σημερινή στην Πατρίδα μας. Η διεφθαρμένοι και διαβρωμένοι μέχρι το κόκκαλο υποψήφιοι του κόμματος των πολιτικών κομμάτων, αυτοί που οδήγησαν τον λαό στα σαγόνια του Δ.Ν.Τ. και του μηχανισμού στήριξης, διαγκωνίζονται για τη συνέχεια, καταγγέλοντας το μηχανισμό στήριξης και το μνημόνιο!!! Ο λαός συμμετέχει και ζητωκραυγάζει, επιβραβεύοντας τους καταχραστές, τους διασπαθιστές και τους Μαυρογιαλούρους της πολιικής σκηνής. Τις πρώτες βραδυνές ώρες όλα θα έχουν πάρει το δρόμο τους και από αύριο το πρωί θα αρχίσουν να (αχνο)φαίνονται οι συνέπειες των πράξεων των χειροκροτητών.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Απαντήστε τους στις εκλογές της Κυριακής.

Ο πόλεμος εναντίον της λογικής συνεχίζεται…

Τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον της λογικής, των Ελλήνων και των Ευρωπαίων πολιτών καθώς και του δυτικού πολιτισμού.
Οι επιτιθέμενοι -ο Σολάνα, ο «κόκκινος» Ντάνι, η Δαμανάκη, ο Φίσερ και η συνομοταξία τους-  «κέρδισαν» και επέβαλλαν τις ιδέες τους στη κοινωνία, και εν συνεχεία αντικατέστησαν και τη φυσική ηγεσία των λαών της Ευρώπης. Και αφού κατάφεραν να κάνουν πράξη τις ιδεοληψίες τους (ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι μαλακί** πιστεύουν, αλλά το γινάτι βγάζει μάτι), άρχισαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Την ίδια ώρα -ΕΔΩ- πέρα από τον Ατλαντικό η -μετέπειτα- οικογένεια Κλίντον. ο Bill και η Hilary, έπαιζαν ξύλο με την αστυνομία τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και φώναζαν συνθήματα υπέρ αυτών που σκότωναν, στο Βιετνάμ, συμπατριώτες τους.
Αργότερα τη δεκαετία του 1990 ο Bill έγινε πλανητάρχης, η Hilary τώρα είναι υπoυργός Εξωτερικών, ενός μεγαλοαστού μιγάδα που έκαναν πρόεδρο των ΗΠΑ και που κατά τον Χρυσοχοΐδη είναι μουσουλμάνος.
Στην περίπτωση της Ελλάδος η Μαρία Καραγκουλέ-Δανίκα-Κιμούλη αλλά πάντα Δαμανάκη, χαρακτηριστικότατο, αλλά απλώς ενδεικτικό, παράδειγμα αυτής της συνομοταξίας, είναι πλέον ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ κοινοτική Επίτροπος «Θαλάσσιων Υποθέσεων και Αλιείας» της γνωστότερης και ως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ». Έτσι η γυναίκα που έγινε διάσημη, διότι κατάφερε να επαναλαμβάνει –σαν συμπλεγματικό ή «άτομο ειδικών ικανοτήτων»- στερεότυπα δύο λέξεις, «Εδώ Πολυτεχνείο», ασχολείται με το κυνήγι του κόκκινου τόνου και του καρχαρία, τομέα με τον οποίον δεν είχε ποτέ σχέση, όπως και με κάθε μορφή πραγματικής εργασίας. Για αυτή την «ιδεολογική της κατάπτωση» θα αποζημιωθεί «...βεβαίως-βεβαίως». (Ο βασικός μισθός των κοινοτικών Επιτρόπων είναι... 217.000 € ετησίως, (έχει και παρεπόμενα). Κατά τα άλλα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Μη μου πει κανείς λοιπόν ότι, «έστω κι έτσι, η πατρίδα μας και κατ' επέκταση ο λαός, δέχονται επίθεση, γιατί λοιπόν, δε νιώθετε οίκτο»;  Όπως οι (νεοφιλελεύθεροι) σοσιαλιστές βρήκαν την ευκαιρία να διαλύσουν κάθε τι εθνικό (Παιδεία, μεταναστευτι­κό), υποκρινόμενοι τους πατριώτες, έτσι για τους Εθνικιστές είναι ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε μια και καλή, με τα «με­ταπολιτευτικά σκουπίδια». Έτσι, ακριβώς!
Μη τους ακούτε και μην τρομάζετε. Καλά ξεμπερδέματα στις κάλπες...

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΗΠΑ, παράτυπες κατασχέσεις απασχολούν τη FED

Το τραπεζικό σκάνδαλο των κατασχέσεων.

Καιρός ήταν. Ανεξάρτητα από το τι έγινε κι αν οι πολίτες ευθύνονται και πόσο (ευθύνονται και πολύ μάλιστα) η FED στράφηκε εναντίον των τραπεζών για κακή εφαρμογή των διαδικασιών και ως εκ τούτου παράτυπες κατασχέσεις.
Η «ιστορία» μας ξεκίνησε όταν κατέρρευσε η αγορά ακινήτων. Τότε ένα βουνό από απλήρωτα δάνεια γέμισαν τα συρτάρια των τραπεζιτών που ξεκίνησαν τις κατασχέσεις. Αρχίζοντας από το 2005 2,5 εκατομμύ­ρια οικίες μπήκαν σε διαδικασίες κατάσχεσης ενώ στον ίδιο δρόμο βρίσκονται άλλες 6,5 ε­κατομμύρια οικίες.
Όμως σύμφωνα με δηλώσεις (25 Οκτωβρίου 2010) του προέ­δρου της FED οι Αρχές, «μελετούν εντατικά τις πολιτικές, τις διαδικασίες και τους εσωτερικούς ελέγχους των τραπεζών... και προσπαθούν να διαπιστώσουν αν υπάρχουν συστηματικές αδυ­ναμίες που οδηγούν σε κατασχέσεις που δεν πρέπει να γίνονται... Οι παραβάσεις των ενδεδειγμένων διαδικασιών λαμβάνονται σοβαρά υ­πόψη». 
Πρόκειται στην πραγματικότητα για περιπτώσεις κατασχέσεων όπου δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες και οι ζημιές των τραπεζών από την αποκάλυψη των παρανομιών τους θα τις υποχρεώσει να καταβάλλουν στους καταναλωτές αποζημιώσεις ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τι είχαμε εδώ; Όταν τα στεγαστικά δάνεια άρχισαν να«σκάνε» κατά χιλιάδες, οι τρά­πεζες βρέθηκαν απροετοίμαστες και συνειδητοποίησαν ότι ακολουθώντας τις (νόμιμες) διαδικασίες, θα έχαναν χρήματα. Στις ΗΠΑ ένα στεγαστικό δάνειο ποσού 200.000 $, αποδίδει στην τράπεζα 0,25% ετησίως, (500 $ το χρόνο). Το κόστος της κατάσχεσης του ακινήτου, φτάνει τα 2.500 $. Σήμερα το 11,5% όσων έ­χουν πάρει στεγαστικό, απλά δεν πληρώνει!
Οι τράπεζες –για να μειώσουν το κόστος- προσέλαβαν ανειδί­κευτους κι αυτοί βρέθηκαν να υπογράφουν έγγραφα των κατασχέσεων. Άνθρωποι που δεν γνώριζαν τι είναι στεγαστικό δάνειο, υπέγραφαν νομικά έγ­γραφα, με τα οποία προχωρούσαν κατασχέσεις σε βάρος δανειοληπτών των οποίων οι δόσεις ήταν ληξιπρόθεσμες.
Μεγάλα δι­κηγορικά γραφεία της χώρας ετοίμαζαν εκατοντάδες νομικά έγγραφα, χρησιμοποιώντας ασιάτες δικηγόρους χαμηλού κόστους. Κατά εκατοντάδες οι υποθέσεις κατέληγαν σε δικαστές που βρίσκονταν αντιμέτωποι  με τεράστιο όγκο κατασχέσεων καθημερινά, με αποτέλεσμα μέσα από διαδικασίες λίγων λεπτών χιλιάδες άνθρωποι να χάνουν τα σπίτια τους.
Ήταν φανερό ότι το σύστημα «έμπαζε» και η κατάσταση αυτή αποτελούσε ντροπή για τη χώρα.
Στις ΗΠΑ όμως, ο νό­μος είναι υπεράνω όλων, και οι τράπεζες είναι –κατά την άποψη μου- θέμα χρόνου να πληρώσουν το –ακριβό και βαρύ- τίμημα, για τις σκανδαλώδεις παρατυπίες τους.

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Νέα δυναμική στην πατριωτική Δεξιά.


«Πάρτυ του Τσαγιού».

Στις 28 Αυγούστου 2010 δεκάδες χι­λιάδες Αμερικανοί συγκεντρώθη­καν στην Ουάσινγκτον. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν η ανιψιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αλβέντα και η ογκώδης διαδήλωση ήταν προς τιμή του Αμερικανικού στρατού. Ήταν ένα ακόμα «Πάρτυ του Τσαγιού», από αυτά που οργανώνονται κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.
«Πάρτυ του Τσα­γιού» ονόμασαν οι κάτοικοι της Βοστώνης το 1773 την αντίδραση τους εναντίον της Εται­ρείας «Ανατολικών Ινδιών», η οποία επιθυμούσε να επεκτείνει το μονο­πώλιο που είχε στο εμπόριο τσα­γιού, και στις αποικίες της Βορείου Αμερικής. Οι άποικοι, ασπαζόμενοι την αρχή «καμία φορολογία χωρίς έγκριση από εκ­προσώπους του λαού», αντέδρα­σαν μόλις τα πλοία έφθα­σαν στο λιμάνι και έριξαν στην θάλασσα τα φορτία. Το περιστατι­κό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης το 1775.
Το «Πάρτυ του Τσαγιού» ήταν η δυναμική αντίδραση των Αμερικανών στην οικονομική πολιτική του Βρετανού βασιλέα Γεώργιου Γ'. Τα σύγ­χρονα «Πάρτυ του Τσαγιού» αποτελούν την αντίδραση στην πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα.
Το πρώτο έγινε στις 24 Ιανουαρίου 2009 στην πολι­τεία της Νέας Υόρκης ενάντια σε φόρο «κατά της παχυσαρκίας» στα αναψυκτικά. Από τότε δεκάδες «Πάρτυ» οργανώθηκαν στις ΗΠΑ με σύν­θημα τον περιορισμό της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης. Οι διαδηλωτές συ­γκεντρώνονται έξω από δημαρ­χεία, ενώ αρκετές φορές διακόπτουν ομιλίες Δημοκρατικών πολιτικών με ερωτήσεις για την φορολογική πολιτική της κυβέρνη­σης Ομπάμα.
Τα «Πάρτυ του Τσαγιού» έγιναν μαζι­κά όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 το νομοσχέδιο που καθιστά υποχρεωτική την ι­ατρική ασφάλιση των Αμερικανών. Το κόστος δεν θα καλύπτε­ται από τον ασφαλισμένο, εφόσον δεν έχει τα χρήματα να το πληρώ­σει, αλλά από το Αμερικανικό κρά­τος!
Στην αριστεροκρατούμενη Βο­στώνη, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Μπράουν με αιχμή την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για την Υγεία θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας την θέση του μακαρίτη 'Εντουαρντ Κένεντυ, στερώντας την πλειοψη­φία στην Γερουσία από τους Δημο­κρατικούς.
Η κινητοποίηση των διαδηλωτών στα «Πάρτυ του Τσαγιού» είναι υπόδειγμα αυτοοργάνωσης. Οι δημο­σκοπήσεις λένε ότι όσοι συμμετέχουν είναι μοιρασμένοι μεταξύ Ρεπουμπλικάνων (54%) και ανεξάρτητων (41 %).
Η μεγάλη πλειοψηφία είναι συντηρητικοί (73%), μορφωτικά απόφοιτοι πανεπιστημίου (70%), φυλετικά λευκοί (89%) και προτεστάντες (61 %). Συμφωνούν (88%) με τον νόμο της πολιτείας της Αριζόνας κατά της λαθρομετανάστευσης, διαφωνούν (82%) με την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων και διαφωνούν (74%) με τις πο­λιτικές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των μειονοτήτων.
Η επιτυχία των αυθόρμητων «Πάρτυ του Τσαγιού» αιφνιδίασε τους Δημοκρατικούς, και τους Ρεπουμπλικάνους. Η πρώτη αντίδραση των Δημοκρατικών ήταν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μικρές περιθωριακές διαδηλώσεις. Στην συνέ­χεια χρησιμοποίησαν το επιχείρη­μα του «ρατσισμού». Όμως η παρουσία αρκετών εγχρώμων ανάμεσα στους διαδηλωτές, το διαψεύδει. Πλέον ισχυρίζονται ότι τα «Πάρτυ του Τσαγιού» εί­ναι ... συνομωσία των Ρεπουμπλικανών. Όμως πλέον η πλειοψηφία των Αμερικανών (57%) διαφωνεί με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα.
Οι Ρεπουμπλικάνοι ευρισκόμενοι σε διάλυση μετά την οκταετία του Τζορτζ Μπους, η οποία εξασθένισε σημαντικά την ισχύ της χώρας, το τελευταίο που περίμεναν ήταν τα «Πάρτυ του Τσαγιού». Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είχαν απομακρυν­θεί από τις βασικές αρχές του κινήματος περί περιορισμού της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης.
Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η δρά­ση του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού» έχει εμποδίσει την εκλογή εκπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου προς όφελος «οικονομικώς συντηρητικών» πολι­τικών. Ο Ραντ Πωλ υιός του Ρον Πωλ στο Κεντάκυ, η Σάρον Ανγκλ στην Νεβάδα, ο Τιμ Σκοτ και η Νίκυ Χάλεϋ στην Νότια Καρολίνα, ο Πωλ Λε Πέιτζ στο Μέιν, η Αννα Λιτλ στο Νιου Τζέρσεϋ, η Κρίστι Νοέμ στην Νότια Ντακότα, ο Τζο Μίλερ στην Αλάσκα και Μάικ Λι στην Γιούτα είναι μερι­κά παραδείγματα πολιτικών που κέρδισαν το χρίσμα στις εσωκομματικές εκλογές, με την υποστήριξη του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού». Πλέον ετοιμάζονται να διεκδι­κήσουν την εκλογή τους ενάντια στους Δη­μοκρατικούς στις τοπικές εκλογές του Νο­εμβρίου, έχοντας κάνει κεντρικό θέμα την ανάγκη για υπεύθυνη οικονομική πολιτική.  Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Ελλάδα  είναι ότι υπάρχουν ομοιότητες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.
Το 2009 το δημόσιο χρέος και το έλ­λειμμα του προϋπολογισμού τους ήταν τα μεγαλύτερα μεταπολεμικώς.
Η ιδεολογική συγγένεια του Γιώργου Παπανδρέου με τον Μπάρακ Ομπάμα είναι γνωστή. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο επιλέγουν ως «λύση» του προβλήματος την αύξηση των φό­ρων, αντί για την μείωση των κρατικών δαπανών.
Μήπως είναι καιρός για Ελληνικά «Πάρτυ»;

-----------------
του Νίκου Δούκα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό Εθνικιστικό περιοδικό Patria, τεύχος 24 Οκτώβριος 2010.
 
ΕπιστροφήTop