Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ


Γεννήθηκε στο Παναιτώλιο, το 1988. Δευτερότοκος υιός του Θεοφάνη Μπουκουβάλα και της Ελένης Κονιαβίτη που είναι αγρότες, έχει ακόμη δύο αδελφούς.
Ο Μιχάλης είναι διεθνής με τις εθνικές ομάδες όλων των ηλικιακών κατηγοριών, μέχρι και την εθνική ομάδα Νέων. Ξεκίνησε την αθλητική του διαδρομή από μικρή ακαδημία ποδοσφαίρου στο Αγρίνιο. Σε ηλικία 15 ετών μεταγράφηκε στον Παναιτωλικό.
Τον Ιούνιο του 2007, με τη λήξη του συμβολαίου του με την ΠΑΕ Παναιτωλικός, βρήκε νέα ποδοσφαιρική στέγη και ανήκει πλέον στο δυναμικό της ΠΑΕ Α.Ε. ΛΑΡΙΣΑ.
Παράλληλα αποτέλεσε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της Εθνικής Νέων Ανδρών, που τον Ιούλιο του 2007, που στα γήπεδα της Αυστρίας, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων κατέκτησε τη δεύτερη θέση, χάνοντας στον τελικό με σκόρ 1-0, από την αντίστοιχη ομάδα της Ισπανίας.

το ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ στη LIVE-PEDIA.GR

Πληθυσμός: 3044 κάτοικοι (Απογραφή 2001)
Έκταση: 29401 km²
- Το Παναιτώλιον ή Παναιτώλιο, είναι Δημοτικό Διαμέρισμα στο Δήμο Θεστιέων, του νομού Αιτωλοακαρνανίας μαζί με τη Νέα Αβώρανη, το Καινούργιο και τα Προσήλια. Βρίσκεται μόλις 5 χιλιόμετρα πριν από το Αγρίνιο και είναι σχεδόν ενωμένο με αυτό. Συνορεύει με το Καινούργιο, την εθνική οδό Αντίρριου-Ιωαννίνων, τη Νέα Αβώρανη και τη λίμνη Τριχωνίδα, κοντά στις υπόρειες του Παναιτωλικού όρους.
Ο εύφορος κάμπος του, τελειώνει στις καλαμιές της λίμνης Τριχωνίδας. Βασικά προϊόντα της κωμοπόλεως είναι οι ελιές, το καλαμπόκι και το τριφύλλι. Με τα καλοχτισμένα πέτρινα σπίτια του δεσπόζει στην περιοχή της Τριχωνίδας, στις παρυφές της οποίας βρίσκονται και τα Αμπάρια, γνωστά για την πανίδα, τη χλωρίδα και τον ακατάπαυστο φλοίσβο τους.
-Ιστορία
Στην ηλεκτρονική εφημερίδα του Αγρινίου "Νέα Εποχή" ο Αθανάσιος Παλιούρας διηγείται :
"Ανατολικά και νότια του Βραχωριού απλώνεται η ακραία συνοικία, που όλοι την ονομάζουν Ντούτσαγα. Ο παππούς μου, ο μπάρμπα-Ζάχος ο Κάππας, που έφτασε τα εκατό και μας αποχαιρέτησε όρθιος μια Μεγάλη Παρασκευή του 1961, έλεγε πως, καθώς θυμόταν από τους παλιότερους που το κουβέντιαζαν, όταν αυτός ήταν παιδί - δηλαδή εκεί γύρω στα 1880 - όλοι ήξεραν για τον Ντουτς - αγά.
Αυτός ο Τούρκος αγάς εξουσίαζε την περιοχή μας ως την ώρα που επαναστάτησαν οι Βραχωρίτες - μια άλλη ηρωική ιστορία αυτή - δηλαδή ως τις 11 Ιουνίου 1821. Ήταν ο Ντουτς αγάς γαμπρός του Μουσταφά - πασά, που είχε στην κατοχή του όλη την παραλίμνια περιοχή και μέχρι τον Αϊ Γιάννη τον Ριγανά. Αυτό το μεγάλο και πλούσιο προάστιο του Αγρινίου, το Παναιτώλιο σήμερα, οι παλιότεροι το ξέρουν το μισό σαν Μουσταφούλι και το άλλο μισό σαν Χαλίκι. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι κι εγώ πως κάθε Σαββατοκύριακο ερχόταν το νερό από το ποτάμι της Ερημίτσας και ποτιζόταν η Ρουπακιά.
Ήταν, έλεγαν, μέσα στη συμφωνία της προίκας που έδωσε ο Μουσταφά - πασάς στον Ντουτς - αγά. Τουρκικό εθιμικό δίκαιο που έμεινε ως σήμερα ισχυρό και παντοδύναμο, πάνω από οποιαδήποτε νεότερη ρύθμιση".

Livepedia η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΟΣ

Επειδή η λίμνη Τριχωνίδα η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της Ελλάδος αποτελεί έναν σημαντικό υδροβιότοπο πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα.
Επειδή το υδάτινο οικοσύστημα της λίμνης Τριχωνίδας υποβαθμίζεται συνεχώς από παράνομες δραστηριότητες που αναπτύσσονται στην περιοχή. επειδή η βιοοικολογική ακεραιότητα της ευρύτερης περιοχής της λίμνης Τριχωνίδας απειλείται από παρά πολλούς παράγοντες.
Πέντε μη κερδοσκοπικοί και μη κρατικοί φορείς, που έχουν ως κύριο σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν τον Αύγουστο του 1997 την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με την επωνυμία "Εταιρία Προστασίας Τριχωνίδας" (Ε.Π.Τ.) και στη διεθνή της εκπροσώπηση "Society for the Protection of Trihonida" κατά το άρθρο 784 Α.Κ. σε συνδυασμό με το άρθρο 107 Α.Κ. και το άρθρο 12 του συντάγματος.
Τα συμβαλλόμενα μέρη τα οποία είναι:
1. Ο "Σύλλογος Παναιτωλιωτών Αθήνας και Πειραιά"
2. Η "Ομοσπονδία Συλλόγων Τριχωνίδας"
3. Η "Άμεση Επέμβαση για την Προστασία της Άγριας Φύσης"
4. Το "Ελληνικό Κέντρο Νομικής Προστασίας Περιβάλλοντος"
5. Ο "Σύλλογος Περίθαλψης και Προστασίας Άγριων Ζώων η Αλκυόνη" επιθυμούν να συμβάλλουν στην προστασία της ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος της λίμνης Τριχωνίδας και για το σκοπό αυτό ενεργούν από κοινού και με συντονισμένο τρόπο.
Σκοποί της εταιρείας είναι κυρίως:
Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς σε συνδυασμό με τη βιώσιμη ανάπτυξη προς όφελος των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της λίμνης Τριχωνίδας.
Η συμβολή και συμπλήρωση της δραστηριότητας των δημόσιων και μη κρατικών υπηρεσιών για την αειφόρο διαχείριση της περιοχής.
Η προώθηση της ευαισθητοποίησης του κοινού για την περιφρούρηση της βιοοικολογικής ακεραιότητας της περιοχής.
Στοιχεία ΜΚΟ
Ετος ίδρυσης: 1997
Νομική Μορφή:
Αρ.Πρωτοδικείου: 132/5-8-97
Στοιχεία επικοινωνίας
Διεύθυνση: ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑΣ-ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΙΟΥ
Πόλη: Θεστιείς-Παναιτώλιο
TK: 30003
Χώρα: Ελλάδα
Τηλέφωνο: 26410 51203, 210 3632056-3602384
Fax: 26410 51203, 210 3632056-3602384
Περιγραφή-Δράσεις ΜΚΟ
Περιγραφή δράσεων:
Συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς για την παραγωγή ενημερωτικών φυλλαδίων και πινακίδων, με περιεχόμενο τα στοιχεία και τις αξίες της ευρύτερης περιοχής της λίμνης Τριχωνίδας και σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των κατοίκων της περιοχής.
Οργάνωση ημερίδας στην Αθήνα με θέμα: "Η ζωή και το περιβάλλον της Τριχωνίδας"
Έκδοση ημερολογίου με εικόνες και θέματα από τη λίμνη Τριχωνίδα.
Παραγωγή 160 σλαιντς και φωτογραφικού υλικού για την προβολή του φυσικού πλούτου της περιοχής της λίμνης Τριχωνίδας.
Περιοχές δράσης:
-Τοπική Δράση: ΟΧΙ
-Περιφερειακή σε επίπεδο νομού:
-Πανελλήνια:
-Ευρωπαική:
-Διεθνής:
Περιλαμβάνει δράσεις για νέους: ΝΑΙ
Απασχολεί εθελοντές: ΝΑΙ
Αριθμός μελών που απασχολεί: 6

ΤΟ "ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ" ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ

Ιστορικό διατηρητέο Μνημείο με ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική.
Το κτήριο που βρίσκεται μέσα στην πευκόφυτη πλατεία, στο κέντρο της Αλσούπολης, ανεγέρθηκε το 1930. Πρωτολειτούργησε ως καζίνο και ξενοδοχείο με το όνομα "ΤΑ ΠΕΥΚΑ".
Όταν δολοφονήθηκε ο ιδιοκτήτης του Περίχαρος, ο χώρος περιήλθε στον Μουταλάσκη. Στον πόλεμο ήταν αρχηγείο των Γερμανών. Καταστράφηκε από βομβαρδισμό.
Μετά τον πόλεμο, το αγόρασε ο γιατρός Νικολακόπουλος που το ονόμασε "Παναιτώλιο" προς τιμήν του χωριού της καταγωγής του.
Το 1988, επί δημαρχίας Ηρακλή Γκότση, απαλλοτριώθηκε από τον Δήμο με χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Επί δημαρχίας Π. Μπουρδούκου αναπαλαιώθηκε, εκσυγχρονίσθηκε ως χώρος και χρησιμοποιείται ως Πολιτιστικό Κέντρο καλύπτοντας συναφείς δραστηριότητες του Δήμου.
Εγκαινιάσθηκε το 1997, με την ευκαιρία της Αδελφοποίησης του Δήμου μας με την Martina Franca της Ιταλίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΣΤΙΚΟΣ - Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο Δημήτρης Πιστικός γεννήθηκε στο Παναιτώλιο το 1948.
Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στον Πειραιά, όπου και δικηγορεί.
Ως λογοτέχνης ασχολείται κυρίως με την ποίηση και το δοκίμιο. Παράλληλα γράφει θέατρο, μεταφράζει αρχαίους Έλληνες ποιητές και συνεργάζεται με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά όπου δημοσιεύει ποιήματα και δοκίμια.
Ποιήματά του βραβεύτηκαν και μεταφράστηκαν στα Ιταλικά, Γαλλικά, Αγγλικά και Ισπανικά, περιλαμβάνονται σε πολλές ανθολογίες και μελοποιήθηκαν από Έλληνες συνθέτες.
Σε μία μεγάλη εκδήλωση Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ τη ΔΕΥΤΕΡΑ, 22 ΜΑΪΟΥ 2006 και ώρα 7 μ.μ... στην αίθουσα «ΜΙΧΑΗΛΑΣ ΑΒΕΡΩΦ (Γενναδίου 8 και Ακαδημίας, 7ος όροφος) παρουσίασε την ποιητική συλλογή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΣΤΙΚΟΥ «ΤΑ ΥΦΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» - «Στον αστερισμό της Κόνισκας» (εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ).
Την εκδήλωση χαιρέτισε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΣ, Γενικός Γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών- Καθηγητής Γλωσσολογίας.
Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν : η ΕΡΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ (Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Φιλοσοφικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών) και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΗΣ (καθηγητής.)
Επίσης το Κανάλι Ένα ( Ραδιόφωνο του Πειραιά ) σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη και το Μουσείο Πειραιά παρουσίασε τον ποιητή και δοκιμιογράφο στην αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, Φίλωνος 29 (ιστορικό κτίριο παλιού Ταχυδρομείου) την Τετάρτη 24 Μαΐου 2006 στις 8.30 μ.μ.
Ομιλητές ήταν : ο Δημήτρης Καραμβάλης, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας με θέμα «Το ποιητικό έργο του Δημήτρη Πιστικού» και ο Γιώργος Πετρόπουλος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας με θέμα «Το θεατρικό, δοκιμιακό και ανθολογικό έργο του Δημήτρη Πιστικού».
Και στις δύο αυτές εκδηλώσεις ακούστηκε η μελοποιημένη από την Ελένη Γκαϊτατζή ποιητική σύνθεση του Δημήτρη Πιστικού «Οι Χαιρετισμού της Χίου» , έργο για φωνή, χορωδία, δύο ηθοποιούς, πιάνο και κρουστά.
Το έργο ερμήνευσαν ο Γιάννης Θωμόπουλος και φωνητικό σύνολο από «Χορωδιακό εργαστήρι Ελένης Γκαϊτατζή» . Ποιήματα απήγγειλαν οι Γιώργης Σακκάς και Άννα Πολυτίμου- Παπακωντσαντίνου. Στο πιάνο ήταν ο Τάσος Σταμάτογλου και στα κρουστά ο Φώτης Κοκαβέσης.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ -ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΑ ιδρύθηκε το 1978 με ιδρυτικά μέλη τον Παναγιώτη Παπαχρήστο και το Χρήστο Αλεξόπουλο, Πρόεδρο και Γραμματέα αντίστοιχα, έχει δε ως μέλη του, τους στην Αθήνα και Πειραιά κατοίκους της πρώην Κοινότητας Παναιτωλίου.
Σκοπός του Συλλόγου είναι η μεταξύ των μελών του, ανάπτυξη και βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων και η σύσφιξη των φιλικών τους δεσμών. Επίσης, η ψυχαγωγία τους με εκδρομές, εορτές και ομαδικές επισκέψεις στη γενέθλια γή, καθώς και η διοργάνωση άλλων συγκεντρώσεων και εκδηλώσεων. Στα πλαίσια αυτά διοργανώνει συγκέντρωση-χορό στις αρχές κάθε νέου έτους.
Aπό το 2004, κάθε καλοκαίρι, διοργανώνει στην κεντρική πλατεία στο Παναιτώλιο, την εκδήλωση «ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» ένα παραδοσιακό πανηγύρι, μία γιορτή πολιτισμού, με χορούς και τραγούδια από όλη την Ελλάδα.
Ο Σύλλογος, με τίτλο «ΤΟ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ», εκδίδει ένα καλαίσθητο και με προσεγμένη ύλη περιοδικό, το οποίο κυκλοφορεί σε 1.000 αντίτυπα, που αποστέλλονται ταχυδρομικώς σε χωριανούς μας, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα γραφεία του βρίσκονται στην οδό Πατησίων 5, 4ος όροφος, Τ.Κ. 104 31, Ομόνοια.
Την τωρινή διοίκηση του Συλλόγου απαρτίζουν οι:

Σπυρίδων Τσίγκας Πρόεδρος τηλ.& φαξ: 2107669083
Θεόδωρος Καρόπουλος Αντιπρόεδρος
Γεώργιος Κονδύλης Γραμματέας
Μίνα Λυριντζή - Σακκά Ταμίας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ-Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΗΣ ΓΛΥΠΤΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
1909, Γεννήθηκε στο Παναιτώλιο Αγρινίου. Απεβίωσε στις 20 Ιανουαρίου 1993 στην Αθήνα.
1929-1934, Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό.
1934-1940, Σπούδασε γλυπτική στο Παρίσι, στις Ακαδημίες Grande Chaumiere και Colarossi, με δάσκαλο τον Marcel Gimond.
1940, Επέστρεψε στην Ελλάδα όπου έμεινε και εργάστηκε στο χωριό του ως το 1946.
1946, Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
1951, Πήγε για πρώτη φορά στην Αίγινα και από τότε κάθε καλοκαίρι ζούσε και εργαζόταν εκεί.
1962, Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας.
1963, Απέκτησε δικό του εργαστήριο στα Πλακάκια της Αίγινας.
1988, Τιμήθηκε με το GOTTFRIED - VO - HERDER - PREIS.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ
1946, Αίθουσα "Παρνασσός», Αθήνα.
1950, Αίθουσα "Κεντρικόν», [ Κεραμικά ]
1953, Αίθουσα Εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ », [ Πέτρες της θάλασσας ].
1957, Αίθουσα Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών - Πειραιώς, Αθήνα.
1962, Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας, Ιταλία.
1963, Martha Jackson Gallery, Νέα Υόρκη - Η.Π.Α.
1963, Park Gallery Detroit, Η.Π.Α.
1967, Cincinnati Art Museum, Η.Π.Α.
1969, Albert White Galleries, Τορόντο - Καναδάς.
1972, Hilton Gallery, Αθήνα [ Ζωγραφική ]
1981, Εθνική Πινακοθήκη - Αθήνα, [Γλυπτική 1960-1980]
"Το μνημείο της μάχης της Πίνδου" Λεπτομέρεια, 1952-56
ΟΜΑΔΙΚΕΣ
1962, Έκθεση Ελλήνων Καλλιτεχνών, Βελιγράδι - Γιουγκοσλαβία.
1963, Parke - Bernet Galleries, Νέα Υόρκη - Η.Π.Α.
1964, Frankische Gallerie am Marientor, Νυρεμβέργη - Γερμανία [ Έκθεση δύο καλλιτεχνών ]
1965, Έβδομη Πανελλήνια Έκθεση, Ζάππειο, Αθήνα International Carrara, Ιταλία Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία The Samuel Fleisher Art Memorial, Φιλαδέλφεια - Η.Π.Α.
1966, Sonsbeek ‘ 66 International, Arnheim - Ολλανδία
1967, Pittsburg International, Η.Π.Α. Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία
1971, Hakone Open - Air Museum International, Τόκιο - Ιαπωνία
1972, Biennale Βενετίας - Scultura nella Citta, Βενετία - Ιταλία
1973, Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία
1975, Sao Paolo Biennale, Βραζιλία

Άποψη της έκθεσης στην Ακαδημία Αθηνών, 1995

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΤΟΥ.

(Αποσπάσματα από την ομιλία του Ακαδημαϊκού Χρύσανθου Χρήστου κατά την έκτακτη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών της 28ης Μαρτίου 1995)
Πλάστης και γλύπτης ο Χρήστος Καπράλος, δημιουργός ενός έργου με απίθανη συνοχή και οργανικό χαρακτήρα, όπου το κάθε βήμα του εμπρός προετοιμάζεται από το προηγούμενο, αποτελεί με τη συνέπεια και τη συνέχεια του έργου του, μία από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες στο χώρο της τέχνης.
Πρόκειται μάλιστα για γλύπτη από εσωτερική προδιάθεση και ανάγκη που ενώ έχει σαν αφετηρία του την ανθρώπινη μορφή και τη συγκεκριμένη οπτική πραγματικότητα, κατορθώνει πάντα να δίνει νέες διαστάσεις, στην πλαστική του δημιουργία. Στα πιο σημαντικά έργα του Καπράλου, έχουμε μία πλαστική που συνδυάζει τη λιτότητα και την εξωτερική ασφάλεια της αρχαϊκής τέχνης με τον προβληματισμό και την εσωτερική ανησυχία της σύγχρονης, την πηγαιότητα της έμπνευσης με την γνησιότητα της εκτέλεσης, τη μορφική πληρότητα με την εκφραστική δύναμη.
Γλύπτης όσο και πλάστης ο Καπράλος, δουλεύει με την ίδια ένταση την πέτρα και το μέταλλο και κατορθώνει να φτάσει σε διατυπώσεις που διακρίνονται για την μνημειακότητα και τη ρωμαλεότητα, την πειστικότητα και την αλήθεια τους, τον εκφραστικό πλούτο και την ποιότητά του. Είναι μάλιστα, ένας δημιουργός που κάνει το ανθρώπινο σώμα πραγματική δυνατότητα ερμηνείας και παράλληλα αποπνευμάτωσης του κόσμου.
Καθοριστικό στοιχείο στα έργα του από τα χρόνια 1940-46 είναι η ουσιαστική επαφή του με την αρχαϊκή ελληνική τέχνη και η αφομοίωση των τύπων της. Έτσι, στις πρώτες σημαντικές του προσπάθειες, συνδυάζει, τον περιορισμό στο ουσιαστικό με τη λιτότητα των μορφών, την αγάπη για τις μεγάλες επιφάνειες με τον τονισμό του τυπικού, την αυστηρή ισορροπία των όγκων με τη σαφήνεια των επιπέδων. Αυτό το βλέπουμε καθαρά σε πολύ πρώιμα έργα του όπως «η Αδελφή του γλύπτη», «ο Βοσκός», «η Βασίλω», «η Χαρίκλεια Παπαστράτου», που διακρίνονται για την πλαστική αλήθεια και την εσωτερικότητα των μορφών τους και κατορθώνει να δίνει εξαιρετικές εκφραστικές προεκτάσεις στο κοινό θέμα της προτομής.
Το ίδιο ολοκληρωμένη και πειστική είναι η πλαστική γλώσσα του Καπράλου και στα ολόσωμα αγάλματά του από την ίδια πρώιμη περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, όπως «ο Χριστόφορος», «η Νούλα», «ο Βλάχος» και η «Μητέρα του γλύπτη» σε διάφορες στάσεις. Μάλιστα σε αυτά δεν είναι μόνο η λιτότητα των μορφών και η ισορροπία των όγκων, η τεκτονική βάση και η αρχαϊκή πάντα αυστηρότητα των διατυπώσεων, είναι η πλαστική αλήθεια του συνόλου που τον αιχμαλωτίζει.
Μακριά από κάθε επιφανειακό περιγραφικό ρεαλισμό, ο Καπράλος δίνει μια εκπληκτική αμεσότητα στα έργα του και κάνει την πραγματικότητα ομορφιά και αλήθεια. "Η Μητέρα του γλύπτη" θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η ίδια η ζωή, που έχει αποκτήσει τη διαχρονική της διάσταση. Όρθια με το δεξή να κρατά το φουστάνι της, το αριστερό στο μάγουλό της, τα μάτια να κοιτάζουν χαμηλά, το βλέμμα της σε βαθιά περισυλλογή, η Μητέρα του γλύπτη, ακόμη κι αν δεν κατάγεται "ίσα από την Αθηνά την ακουμπισμένη στο κοντάρι της Ακρόπολης", όπως παρατηρεί ένας μελετητής (1), συνδέεται αναμφίβολα με τα αρχαία έργα, τόσο στο πνεύμα όσο και στο μορφοπλαστικό λεξιλόγιο, με την τάση για ιδεαλιστική ανύψωση. Την κατάληξη των αναζητήσεων του Καπράλου στην πρώιμη αυτή φάση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, τη βρίσκουμε στα ανάγλυφά του από το «Μνημείο της Μάχης της Πίνδου», στην "Κηδεία» της μητέρας του γλύπτη και στο "Χορό». Με το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου», που θα σκαλίσει στα χρόνια 1952-1956 σε πωρόλιθο Αίγινας και θα φθάσει σε μήκος τα 40 μέτρα και ύψος 110 εκατοστά, σε αναλογίες δηλαδή που μπορούμε σωστά να τις πούμε επικές, παρατηρεί ένας μελετητής ( 2), δίνει αναμφίβολα ο Καπράλος ένα από τα πιο σημαντικά σύνολα της σύγχρονης γλυπτικής.
Έργο που έχει τη δύναμη να ξεπεράσει το χρόνο, ο Χρήστος Καπράλος έρχεται να συνδυάσει τον ελληνικό παγανισμό με τη χριστιανική υπερβατική θέληση και τα προσωπικά του βιώματα με τις συλλογικές ανησυχίες. Είναι μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της πλαστικής του 20ου αιώνα και ένας από τους γλύπτες που κατορθώνουν να δώσουν μια νέα και προσωπική ερμηνεία του ανθρώπου και του κόσμου.
Με το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου» με θέμα τον Πόλεμο και την Ειρήνη, χωρίς ίχνος εθνικισμού και σωβινισμού, δίνει αναμφίβολα ο Καπράλος ένα από τα πιο σημαντικά σύνολα της σύγχρονης γλυπτικής.
Τα χρόνια που ακολουθούν, ο Καπράλος ενδιαφέρεται για την κεραμική και δίνει έργα, τα οποία και πάλι συναντούν τις μορφές των κοροπλαστών της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης. Η έκθεση των κεραμικών του 1950, έδειξε τις εξαιρετικές πραγματώσεις του Καπράλου στην κατεύθυνση αυτή και με την έκθεση με τις "Πέτρες της θάλασσας» του 1953, ο καλλιτέχνης φθάνει σε απαράμιλλους συνδυασμούς, που διακρίνονται για την πληρότητα των μορφών και την εκφραστική τους αλήθεια.
Μετά την έκθεση στην Αθήνα το 1957, της ζωοφόρου, το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου» θα προχωρήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε νέες αναζητήσεις. Έτσι θα προχωρήσει στο σφυρήλατο χαλκό και μολύβι και θα καταλήξει στην τεχνική της αρχαίας Ελληνικής χαλκοπλαστικής με τη μέθοδο του χαμένου κεριού. Με τα χάλκινα αυτά έργα, εκπροσώπησε ο Καπράλος τη χώρα μας στην BIENNALE της Βενετίας το 1962. Είναι αυτή η BIENNALE που επέβαλε τον Καπράλο, σαν μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης γλυπτικής. Έργα σαν τη "Νίκη», τις «Κόρες», τον «Κένταυρο», τα "Καλάβρυτα"κ.α., διακρίνονται για τις αφηρημένες διατυπώσεις και το εξπρεσιονιστικό πάθος, την εσωτερική ένταση και την πειστική φωνή.
Στις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειες αυτής της περιόδου, τα χάλκινα του Καπράλου μεταβάλλονται σε καθολικά σύμβολα και υποβάλλουν τις ίδιες τις δυνάμεις της ζωής, κοσμογονικές και καταστροφικές. Τα ίδια περίπου χρόνια, τα καλοκαίρια στην Αίγινα, εργάζεται το ξύλο, το πουρί, το μάρμαρο. Τα ανθρωπόμορφα καθίσματα διακρίνονται για μία πολύ προχωρημένη σχηματοποίηση των μορφών και δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις αφηρημένες διατυπώσεις. Αλλά, αναμφίβολα, τα γλυπτά σε ξύλο ( ξύλο ευκαλύπτου ) που θα δουλέψει ο Καπράλος τα τελευταία χρόνια, είναι αυτά που μας δίνουν μερικές από τις πιο συγκλονιστικές διατυπώσεις. Ο Καπράλος με τα έργα αυτά προχωρεί σε νέες πλαστικές διατυπώσεις με εκπληκτικές προεκτάσεις.
Ο κύκλος των γλυπτών που βασίζονται στα γλυπτά των αετωμάτων του Ναού του Δία της Ολυμπίας, η "Σταύρωση», το "Λιοτριβειό», οι ποταμοί "Κλάδεος"και "Αλφειός"και πολλά άλλα, με τη μνημειακότητα των μορφών, τη σχηματοποίηση, την έμφαση στο πρωταρχικό και επιβολή του καθολικού, δίνουν νέες απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Πλάστης και γλύπτης, πηγαίος και γνήσιος ο Καπράλος, πλάθει τον πηλό, χύνει το χαλκό και σκάβει την πέτρα και το ξύλο, χρησιμοποιεί το πουρί και ασχολείται με το κεραμικό, για να δώσει πρόσωπα στις συναντήσεις του με τον κόσμο. Βιωματικές, ουσιαστικά, όλες του οι προσπάθειες, διακρίνονται για την εξωτερική τους πληρότητα και την εσωτερική τους αλήθεια. Στήνει μορφές που συνδυάζουν το ειδικό με το καθολικό, το εξωτερικό με το εσωτερικό, το τώρα με το πάντα. Μορφές που, επειδή είναι ριζωμένες στον τόπο τους και τη ζωή, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από το χρόνο.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, "ΓΡΑΜΜΑΤΑ», σελ. 246, Δεκ. 1946
Δ. Ευαγγελίδης, "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τόμος 41, τεύχος 468, σελ. 48, 1946
Θανάσης Απάρτης, "ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», 15/11/1946.
Αλ. Ξύδης, "ΤΕΤΡΑΔΙΟ», τόμος Α΄, τεύχος 2, σελ. 125, 1947
M. Vayanow, "ATHENE", vol. IX, No 3- Autumn 1948
Άγγελος Σικελιανός, Εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ", 16/11/1950
Ανατόλης Λαζαρίδης, "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ", Νο 67, σελ.793, 1950
Δ. Ευαγγελίδης, "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ", τόμος 49, τεύχος 565, σελ. 128, 1951
Μιλτ. Μεσεβρινός, "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ", σελ. 11, Ιαν. - Φεβρ. 1951
"ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΩΡΕΣ", αριθ. 3, σελ. 24, Μάρτιος 1954
Manolis Hatzidakis, "THE ATLANTIC", p. 127, New York - USA 1955
Τώνης Σπητέρης, "ΖΥΓΟΣ», Νο 19-20, σελ. 25, Αθήνα 1957
Γ. Πετρής, "ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ», σελ. 490, Αθήνα, Ιούνιος 1957
Κ.Γ.Ζ., "Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ», Νο 41, σελ. 334, Αθήνα 1957
Γ.Μ. Σαββίδης, "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», σελ. 22, Αθήνα 25/5/1957
Γ. Μίγκος, "ΕΙΚΟΝΕΣ», σελ. 31, Αθήνα 28/5/1957
Tonis Spiteris, "DAS KUNSTWERK", No 1-2/XV, p.66, Munchen - Deutschland 1962
H. Wescher, "QUADRUM", No 13, p. 112 & 176, Bruxelles -Belqinue 1962
Γ. Πετρής, "ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ», Νο 92, σελ. 158, Αθήνα 1962
Χρύσανθος Χρήστου, "ΖΥΓΟΣ», Νο 77, σελ. 5, Αθήνα 1962
"TIME", New York - USA, Auqust 1963
"VOGUE", New York - USA, August 196
Charles Spencer, "STUDIO", vol. 165, p. 96, London - England 1963
Βασ. Δανιάς, "ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΗ», Νο 1, σελ. 10, Αγρίνιο 1965
Ion Vlad, "ARTA PLASTICA", No 8-9, P. 444, Bucarest - Romania 1965
Charles Spencer, "SCULPTURE INTERNATIONAL", No 4, p. 3, London - England 1967
Chryssanthos Christou, "THE CHARIOTEER", No 9, p. 44, New York - USA 1967
Joseph Love, "ART INTERNATIONAL", vol. XV, p. 65-66, Lugano - Switzerland 1971
ΒΙΒΛΙΑ
Α. Ξύδης, "ΚΑΠΡΑΛΟΣ», εκδ. "Το Τετράδιο», Αθήνα 1947
Γ. Μουρέλος - Τώνης Σπητέρης - "ΚΑΠΡΑΛΟΣ», Venise, MCMLXII, 1962
Οδ. Ελύτης, "ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ», εκδ. "Αστερίας», σελ. 453, Αθήνα 1974
Α. Ξύδης, "ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ», εκδ. "Ολκός», Αθήνα 1976.
"ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ», εκδ. "Παπαστράτος ΑΒΕΣ», Αθήνα 1981
Χρύσανθος Χρήστου - Μυρτώ Κουμβακάλη, "ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ 1800-1940», εκδ. "Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος" 1982.
Χρύσανθος Χρήστου, "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΤΕΧΝΗΣ», εκδ. "Κωνσταντινίδη», σελ. 185-214, 1970.
"ΚΑΠΡΑΛΟΣ - CAPRALOS», Δήμος Αγρινίου, εκδ. "Provoli», Αθήνα 1996.

(Πηγή : Ο ιστότοπος νομού Αιτωλοακαρνανίας )

ΤΟ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ....

της παράδοσης και της ομορφιάς ασίγαστα προκαλεί και αδιάκοπα προσκαλεί.

« Ελέησόν με ο θεός ...ότι πολλοί οι πολεμούντες με από ύψους »
( Ψαλμ. 22, 2-3 )

Το Παναιτώλιο αφέντρα της Ιστορίας και με το Ησυχαστικό κέντρο «Άγιος Κυπριανός» , έγινε σμαράγδι γής και σελαγίζει στον χρόνο και την ιστορία, προκαλεί σταθερά και προσκαλεί σιωπηλά τους ανήσυχους περπατητές της γης.
Εδώ θα ηρεμήσουν ζώντες το μυστικό της θείας δημιουργίας. Όταν έλθουν σε επικοινωνία με την όμορφη και ήσυχη Παναιτωλιώτικη φύση, που «είναι το θαύμα των θείων δακτύλων», η «φύση που δεν λέγεται, που τραγουδιέται μόνο», θα αισθανθούν μέσα τους μία ανέκφραστη γαλήνη. Θα ηρεμήσουν και θα αντλήσουν περίφημες διδαχές ελπίδας.
Θα ψηλαφίσουν και θα συναντήσουν την ιστορία. Σε ώρες ήρεμης και γόνιμης δημιουργίας αλλά και σε στιγμές ανταριασμένων προκλήσεων. Μια ιστορία φορτισμένη με θάμβος, μαρτύριο, μαρτυρία, μεγαλείο και θαύμα.
Θα βιώσουν το ιερό ρίγος της αδελφοσύνης, της φιλοξενίας, της καλοσύνης, του γλυκού Παναιτωλιώτικου χαμόγελου, που διαπερνάει τα κύτταρα κι έρχεται ζωηφόρο μέχρι τα σάρκινα τοιχώματα της καρδιάς. Για έντονη μετάλλαξη της αγάπης.
Θα γνωρίσουν την τόλμη της Παναιτωλιώτικης ψυχής, που, απλή κι αφτιασίδωτη, ταπεινή και γενναία, δεν αφήνει περιθώρια στις ενοχλητικές υποτιμήσεις και τα εξαγριωμένα χαμόγελα. Αλλά συνοδοιπορεί, συμβαδίζει, συμπάσχει και λυτρωτικά συνδιαλέγεται με τις αγονάτιστες συνειδήσεις και τις ελεύθερες καρδιές.
Σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή του κόσμου, όπου η αφιλία και το ενοχλητικό ανάδελφο, «πετρώνουν» ψυχές και απομονώνουν καρδιές, ο Παναιτωλιώτης, κοσμοπολίτης στα διάσελα της ζωής, επιμένει, διακριτικά και σταθερά, να αναζητά διαύλους διαλόγου, να προσκαλεί στο αγώνισμα της φιλοξενίας και να προσφέρει στιγμές λυτρωτικής ανάπαυσης και γόνιμης ελευθερίας.
Δεν μπορεί, εξάλλου, να κάνει διαφορετικά. Στο ιερό του κύτταρο μέσα, γονίδιο αχτύπητο και ασάλευτο, έχει την αλήθεια και την αγάπη. Δύο ισχυρές και ιερές δυνάμεις, σφραγίδες ζωής, αποτύπωματα ιστορίας. Και σήμερα ! Εξοπλισμένος μ΄αυτές τις δυνάμεις τολμάει να προσκαλεί και να διακονεί στο ιερό μυστήριο της συναδέλφωσης.
Μία επίσκεψη στο Παναιτώλιο αποκαλύπτει τον συλλογισμό μας....
Το έλεος και η ευσπλαχνία του Ελεήμονος Θεού και η χάρις της Παναγίας Μητρός Του, του ιερομάρτυρος Κυπριανού και της παρθενομάρτυρος Παρασκευής, να βοηθούν όλους αυτούς που αγαπούν με την καρδιά τους και μ΄όλη τους την διάνοια και δύναμη τον Θεό, να επικαλούνται σε βοήθεια το Πανάγιο Όνομα Του και να μνημονεύουν πάντοτε.

Αρχιμ. Θεόκλητου Χρ. Ντζάθα
Δ/ντή Ριζαρείου Εκκλ/κής Σχολής.

(Αναδημοσίευση από « το Παναιτώλιο », την τριμηνιαία έκδοση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ-ΠΕΙΡΑΙΑ
Τεύχος 22 Μάϊος-Ιούνιος-Ιούλιος 2006)
 
ΕπιστροφήTop