Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

«Άνδρες χωρίς δουλειά: Η αόρατη κρίση της Αμερικής».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο
Σιωπηρή καταστροφή οι απόντες (από την εργασία) άντρες!

Το βιβλίο από τον Αμερικανό πολιτικό οι­κονομολόγο Νίκολας Έμπερσταντ κυκλοφόρη­σε τον Σεπτέμβριο, επιχειρώντας να περιγράφει ένα πραγματικό πρόβλη­μα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την εποχή της οικονομικής κρίσης του 2008.
Πρόκειται για την ανεργία των ανδρών της πιο παραγωγικής ηλικίας, δηλαδή 24-54 χρόνων, που παραμένει -σύμφω­να με κάποιους υπολογισμούς- στο 32%! Ακόμη και με πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις τουλάχιστον ένας στους έξι άνδρες αυτής της ηλικίας δεν εργά­ζεται ή -κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό- δεν ανα­ζητά εργασία. 

Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που έκαναν τον Ιούνιο οι οι­κονομικοί σύμβουλοι του Λευκού Οίκου, τα μόνα άλλα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ με χαμηλότερα ποσο­στά ανδρικής συμμετοχής στην αγορά εργασίας είναι το Ισρα­ήλ και η -πληγείσα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού Νότου- Ιταλία. «Βαρύ κοινωνι­κό πρόβλημα», «σιωπη­ρή καταστροφή», οι «απόντες άνδρες» είναι μερικοί από τους όρους που έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν το πρόβλημα. 

Το «έλλειμμα ανδρικής εργασίας» το 2015 υπο­λογιζόταν σε 10.000.000, ποσοστό διπλάσιο από το αντίστοιχο της δεκαετίας του 70. Όσο για το «προ­φίλ» τους; Είναι κατά βά­ση άτομα χαμηλότερης εκπαίδευσης, συνήθως ανύπανδροι και σε μεγάλο ποσοστό Αφροαμερικανοί. Στα Απαλάχια Όρη και βορειότερα, στη Ραστ Μπελτ, από το Ιλινόις ως την Πενσιλβανία, αλλά και στον λεγόμενο «βα­θύ Νότο» (τις Πολιτείες από τη Λουιζιάνα ως τη Βόρεια Καρολίνα), ο «απών» ανδρικός πληθυσμός αγγίζει ακόμη και το 40% του συνόλου. Οι άνδρες χωρίς δουλειά πιθανώς αναζητούν εργασία, βρίσκονται οε κοινωνικό πρόγραμμα στήριξης ατό­μων με αναπηρία, έχουν μόλις αποφυλακιστεί και αντιμετωπίζουν περιθω­ριοποίηση και κοινωνική προκατάληψη.

Σε πολλές περιπτώσεις έχουν σταματήσει να ψά­χνουν διέξοδο, περνούν τη μέρα τους μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, παρακολουθώντας ταινίες και παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, ή -σπανιότερα- φροντίζουν τα παιδιά τους, όταν αυ­τά υπάρχουν. Σε συντρι­πτικό βαθμό τούς συντη­ρούν οι σύζυγοί τους ή η ευρύτερη οικογένεια. Κά­ποιοι αναλυτές αποδίδουν το πρόβλημα οε οικονομικούς παράγοντες, άλ­λοι μιλούν για ψυχολογικές και κοινωνικές συνθήκες, παραλληλίζοντας το πρόβλημα με το «δικό» μας φαινόμενο των ανώ­ριμων ενήλικων ανδρών, που παραμένουν εξαρτημένοι από την οικογένεια -και την έντονη μητρική φιγούρα του ευρωπαϊκού Νότου- και ουσιαστικά «κοινωνικά ευνουχισμέ­νοι» ως τα τριάντα και τα σαράντα χρόνια τους, ακό­μη και αργότερα.

Πόσο μοιάζει η «αόρατη κρίση» των Αμερικανών με τη νοτιοευρωπαϊκή κρί­ση της ανδρικής ανεργίας; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η καταγεγραμμένη ανδρι­κή ανεργία στην Ελλάδα έφτασε το 22,6% το 2014, σε σχέση με το 4,9% το 1991. Στη νέα εργασία του, που δημοσιεύεται αυ­τή την εβδομάδα, ο Άλαν Κρούγκερ, οικονομολόγος του Πρίνστον και επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του Λευκού Οίκου επί Ομπάμα, αποδί­δει σε μεγάλο βαθμό την ανδρική απουσία σε προ­βλήματα υγείας· ίσως μία έμμεση νύξη για την ανά­γκη ακόμη μεγαλύτερης επέκτασης της κάλυψης που παρέχει το υγειονο­μικό σύστημα και η υγει­ονομική μεταρρύθμιση του Ομπάμα (το λεγόμενο Affordable Care Act).

Ουσιαστικά το πρό­βλημα ερμηνεύεται κατά το δοκούν από την πολιτι­κή ατζέντα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, με τους πρώτους να ρίχνουν την ευθύνη στην αποβιομηχανοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας και στίς μαζικές φυλακίσεις, και τους δεύτερους να κα­τηγορούν τα κοινωνικά προγράμματα και τη φο­ρολογική πολιτική, επειδή υποθάλπουν αντικίνη­τρα για εργασία.

Μόλις 13%
Το μόνο βέβαιο είναι πως, ενώ το 1954 οι τομείς των κατασκευών και της βιομηχανίας απασχολούσαν το 40% της ανδρικής εργασίας, πλέον -ειδικά μά­λιστα μετά την κρίση στον κατασκευαστικό τομέα και το σκάσιμο της «φούσκας» των στεγαστικών δανείων- οι τομείς αυτοί απασχο­λούν μόλις το 13% των ερ­γαζόμενων ανδρών.
Παράλληλα, σε βάθος χρόνου ο ιδιωτικός τομέας φαίνεται πως επιδιώκει να καλύψει όλο και περισσό­τερο θέσεις εργασίας στις οποίες παραδοσιακά απα­σχολούνταν γυναίκες. Ενδεικτικά, τα τέσσερα επαγγέλματα που αναμέ­νεται να έχουν τη μεγα­λύτερη ζήτηση εντός της δεκαετίας είναι οι βοηθοί καθημερινής φροντίδας παιδιών και αρωγής ηλικι­ωμένων, οι γραμματείς ια­τρικών επαγγελμάτων και οι σύμβουλοι μάρκετινγκ. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή Οικονομι­κών του Χάρβαρντ Λόρενς Κατζ, «ένα μέρος της μείωσης της απασχόλησης στους νεαρούς άνδρες οφείλεται σε μία αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιδιώξεις τους και σε θέματα (εργασιακής) ταυτότητας».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο
Ο όρος Ν.Ε.Ε.Τ. [Not in Education, Employment or Training] έγινε γνωστός τα πρώτα χρόνια μετά την οικο­νομική κρίση του 2008. Αναφερόταν στους νέους εκείνους, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, που δεν εργάζονταν ούτε σπούδαζαν ή λάμβαναν κάποιου είδους εργασιακή κατάρτιση. Μία απομονωμένη γενιά ανθρώπων μικρότε­ρων των 30 χρόνων, οι οποίοι ουσιαστικά κάθονταν στο σπίτι άεργοι, χωρίς έμπρακτο ενδιαφέρον για οποιαδή­ποτε συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Σήμερα τα στοι­χεία δείχνουν πως ο αριθμός των Ν.Ε.Ε.T. μειώνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όχι όμως και στην Ευρώπη. 

Η Ελλάδα μάλιστα φαίνεται πως έρχεται πρώτη στις σχετικές μετρήσεις, με το καταγεγραμμένο 26,7% των νέων μέχρι 29 ετών να εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία το 2014 (τα πραγματικά ποσοστά θεωρούνται πολύ υψη­λότερα). Ακολουθεί η Ιταλία με 26,2%, ενώ σταθερά παραμένουν τα ποσοστά στη Γαλλία, μεταξύ 12,8% και 15,1% από το 2000 έως το 2014. Μία σημαντική διαφορά σε αυ­τή την ομάδα είναι πως αποτελείται κυρίως από νεαρές γυναίκες (ποσοστό 55%) και λιγότερο από άνδρες (45%).

Οι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές απασχόλησης, τα μοντέλα εκπαίδευσης, ακόμη και η βαθύτερη δομή της οικονομίας, οι οικονομικά ανενεργοί νέοι δεν θα αποκτήσουν σημαντικά εργασιακά προσόντα και δεν θα απορροφηθούν ποτέ στην οικονομία. Δεν αποκλείε­ται μάλιστα σε μερικά χρόνια να τροφοδοτήσουν την αυξανόμενη ομάδα των ώριμων ανδρών-και γυναικών-χω­ρίς εργασία, χωρίς συμμετοχή και -κυρίως- χωρίς καλύ­τερη προοπτική για το μέλλον.

Μυρτώ Μπούτση
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 36.

Εκλογή Τραμπ: Ερωτήματα αλλά και ελπίδες.

…γλυτώσαμε από τον εφιάλτη της Χίλαρι.

Με αφορμή την έγκαιρη «διάγνώση» της εφημερίδας μας για το φαινόμενο Τραμπ και τον συνακόλουθο εκλογικό θρίαμβό του, ρωτούν αρκετοί τι θα συμβεί από δω και μπρος στο κεφάλαιο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Εις ότι με αφορά, η αυθόρμητη και ειλικρινής απάντηση είναι... «Δεν έχω ιδέα»! Ξέ­ρω όμως τι θα μας συνέβαινε σε περί­πτωση τυχόν επικράτησης της Χίλαρι Κλίντον και ολόκληρου του διεφθαρ­μένου κυκλώματος που την προωθού­σε: του «δραχμοφονιά» συζύγου Μπιλ, του «αλληλέγγυου των μειονοτήτων» Σόρος, των σκοτεινών ισλαμικών χορη­γών, των ντεμέκ ομογενών τύπου Στεφανόπουλου και Σταυρίδη και όλης της παρέας των Δημοκρατικών που βομ­βάρδιζε ασμένως και ανηλεώς τη Σερ­βία εις όφελος των Κοσοβάρων κανίβα­λων του UCK.

Δύσκολα λοιπόν μπορώ να φαντα­στώ κάτι χειρότερο. Γιατί στη ζοφε­ρή εικόνα έρχεται να προστεθεί και η εκλεκτική συγγένεια της κυρίας με το γερμανικό πολιτικό στερέωμα, που εί­χε λυσσάξει στην κυριολεξία να ξεφορ­τωθεί τον Τραμπ, λασπολογώντας εις βά­ρος του με όλα τα δυ­νατά μέσα.

Από τις πρόσφα­τες αποκαλύψεις των WikiLeaks και μόνον προκύπτει ότι το σύ­στημα Κλίντον με το οποίο κάποιοι επιχείρησαν να «λουκιάσουν» την... πρώτη φορά αριστερή κυ­βέρνησή μας ήταν αυτό που πίεσε τον Τσίπρα να δεχτεί το Μνημόνιο με μια μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα το καλο­καίρι του 2015. Και είναι βέβαιο ότι με την Κλίντον πρόεδρο ούτε ρητορικές πρωτοβουλίες ενθάρρυνσης δεν θα εί­χαμε ,όπως αυτές των Ομπάμα, Λιού ή Μπάιντεν. Μονάχα ακόμη έναν μοχλό διεθνούς πίεσης προκειμένου να συμμορφωθεί η χώρα μας στο μονόδρομο των «ευεργετικών» μεταρρυθμίσεων του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.

Αυτά λοιπόν θα ήταν τα «σιγουράκια» της κακοδαιμονίας μας σε περί­πτωση που είχε εκλεγεί η Χίλαρι. Για να μην προχωρήσω πιο πέρα, στα Ελ­ληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, όπου αποκλείεται να παίρναμε την παραμικρή ασπίδα προστασίας απέ­ναντι στις απειλές των γειτόνων· μικρών και μεγάλων. Όχι από τον Ερντογάν δεν θα μας γλί­τωναν, αλλά ού­τε από τον «πρεζάκια» (σ.σ.: σύμφωνα τουλάχιστον με κα­ταγγελίες βουλευ­τών της αλβανικής αντιπολίτευσης) φιλαράκο του, που βρήκε πρόσφορο βήμα να μας κουνή­σει το δάχτυλο. Χαϊδεμένο παιδί των Κλίντον και του «open society» είναι ο Ράμα και φανταστείτε την αποθράσυνσή του με μια διακηρυγμένα φιλοαλβανή πρόεδρο των ΗΠΑ.

Αυτά για τη Χίλαρι, την οποία κά­ποιοι στην Ελλάδα αναίσχυντα και ιδιοτελώς επιχείρησαν να εμφανίσουν ως το νομοτελειακό... μη χείρον βέλτιστον.

Από κει και πέρα ερχόμαστε στον Τραμπ, που αποτελεί μεν αστάθμητη παράμετρο, αλλά με ορισμένες θετικές ενδείξεις: Ορκισμένος εχθρός με τα συ­στήματα Σόρος και διάφορων άλλων πολυπολιτισμικών... πορτοφολάδων της παγκοσμιοποίησης, που θέλουν σώνει και καλά να φέρουν την Αμερική στη Ρωσία κηρύσσοντας εν ανάγκη και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Δύσκολα συνεργάσιμος, λόγω και της δικής του πληθωρικότητας, με περιφερειακούς ισλαμονταβατζήδες τύπου υποστηρικτές του ISIS, τύπου Ερντογάν, παρ’ όλα όσα έχουν γραφτεί για τις δήθεν σχέσεις της κόρης του με την Άγκυρα.

Θερμός φίλος του Ισραήλ με σύνδε­σμο τον εβραϊκής καταγωγής γαμπρό του και θιασώτης της τετραμερούς συ­νεννόησης Αθήνας - Λευκωσίας – Καΐρου-Τελ Αβίβ. Σθεναρός αντίπαλος της αναδυόμενης γερμανικής ηγεμονίας οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Επιπλέον και ο Τραμπ πλαισιώνε­ται από ομογενείς. Σε θέση-κλειδί ο Πρίμπιους, με Ελληνίδα μάνα «παλαιός κο­πής» και χριστιανός ορθόδοξος, αντί­παλο δέος στο... παπαδοπαίδι Τζορτζ Στεφανόπουλο, που μόνο την πατρίδα του δεν ήξερε να βοηθήσει.

Κοντά στον νέο πλανητάρχη και ο νεαρότατος (32 ετών!) Τζορτζ Παπαδόπουλος, γιος ενός αγνού αγωνιστή πα­τριώτη, πρώην αντιπροέδρου της Παμμακεδονικής. Δεν ξέρουμε ακόμη πού θα αξιοποιηθεί, αλλά είναι βέβαιο πως βλέπει τις ενεργειακές προοπτικές στη Μεσόγειο από ελληνική σκοπιά.

Όμως ακόμη και με τους φιλότουρκους, που θα ήταν απί­θανο να μην έχουν «φυτευθεί» στο περιβάλλον του νέου προέ­δρου, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα. Βιάστηκαν κάποια «έγκυ­ρα» ελληνικά μέσα ενημέρωσης να βαφτίσουν... πράκτορα του Ερντογάν τον σύμβουλο θεμάτων ασφαλείας του Τραμπ. Παρότι όσα είχε πει ο στρατη­γός Φλιν ελάχιστα απέχουν από αυτά που έγραψε στο «Foreign Policy» ο ομογενής... φιλέλληνας, ναύαρχος Σταυρίδης της Κλίντον. Και μόλις προχθές ο «τουρκόσπορος» Φλιν βγήκε ανοιχτά υπέρ της άμεσης ίδρυσης κουρδικού κράτους, αφήνοντας... κάγκελο τους αξιωματούχους στην Άγκυρα.

Είναι επομένως πολύ νωρίς για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα των προθέσεων του Τραμπ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι γλιτώσαμε τον σίγουρο εφιάλ­τη της Χίλαρι….

Γιώργος Χαρβαλιάς
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 8.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Δεκαοκτώ μήνες στα δεκαοκτώ.

Για ποιους λόγους πρέπει να αυξηθεί  η θητεία.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πρόεδρος «Νέας Δεξιάς»

Στο ζήτημα της στρατιωτικής θητείας υπάρχει μια άθλια παράδοση. Παρά τη γνώμη των Επιτελεί­ων, τα κόμματα έκαναν διαχρονικό διαγωνισμό Γκρούεζα, ποιος θα προτείνει τη μικρότερη. Οι δε ηγε­σίες των νεολαιών τους φροντίζουν με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να υπηρετούν στην Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου, χαλώντας το στομάχι τους με καφέδες στο τριεθνές του Ντα Κάπο και τα βράδια στις προ­φυλακές των μπαρ και των σκυλάδικων. Οι μονότονες ώρες της σκοπιάς και η σκληρή εκπαίδευση, άλλωστε, είναι για την πλέμπα, όχι για τους γόνους με τα βελού­δινα χεράκια.

Τον τελευταίο καιρό το ίδιο το κράτος-συμμορία του Ερντογάν διαλύει κάθε ψευδαίσθηση της αφασιακής ιδεοληψίας των ταβλαδόρων της Αριστεράς και «Κεντροδεξιάς» του μπαμπά, χωρίς Δεξιά. Αφού η ημικατεχόμενη Κύπρος, 1.619 αγνοούμενοι, 200.000 πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί και τραυματίες δεν αρκούσαν, αφού δεν νιώθαμε ως χαστούκι τις καθημερινές παραβι­άσεις και τα κύματα λαθραίων μουσουλμάνων που μας στέλνει ο μεγαλύτερος δουλέμπορος του κόσμου, βγή­κε ο ίδιος να μας τα κάνει φραγκοδίφραγκα.

Τελικά το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του. Θέ­λει και αυτά να τα καταπιεί ο σαλεμένος πατισάχ, μαζί με τα νησιά, τη Θράκη και τους ανθρώπους μας, ανατρέποντας τη Λωζάννη. Θα κάτσουμε να κοιτάμε; Όχι. Σωστό είναι αυτό που λειτουργεί αποτελεσματικά σε πα­ρόμοιες συνθήκες. Δύο χώρες έχουν τέτοιους θανάσι­μους κινδύνους, όπως εμείς. Η Κύπρος και το Ισραήλ. Και οι δύο έχουν θητεία στα 18.

Καταρχάς, όταν μιλάμε για θητεία, παρακαλώ ξεχάστε τυχόν τραυματι­κή σας εμπειρία. Μιλάμε για τη θητεία όπως πρέπει να είναι. Ρεαλιστική και εντατική εκπαίδευση, σφυρηλάτηση υψηλού φρονήματος και πνεύματος μονάδος, χωρίς χαμένο χρόνο, με πλή­ρη κάλυψη τροφής, ένδυσης, υπόδησης και έναν μικρό μισθό, ώστε να μην επιβαρύνεται η οικο­γένεια. Μικρός, ώστε ο στρατιώτης να έχει τα μικροέξοδά του, π.χ. 150-200 ευρώ, αφού θα τρώει και θα πίνει στη μονάδα του, με δωρεάν μετακινήσεις. Πάλι θα είναι φθηνότερο από 100.000 μισθοφόρους, που δεν τους θέλουμε και για εθνικούς και για οικονομικούς λόγους. Όμως θα γίνεται μαχητής, όχι αγγαρειομάχος και να σα­πίζει στη σκοπιά σε υποεπανδρωμένες μονάδες. Βολές, πορείες, γυμναστική, ρεαλιστικές ασκήσεις.

• Θητεία στα 18, αφού ο νέος Έλληνας κατοχυρώσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο, αν θέλει να σπουδάσει, ώστε μετά να μη διακόπτει τις σπουδές του.
• Θητεία στα 18,τότε που έχει ζωτικότητα και αντοχές.
• Θητεία στα 18, ώστε να λιγοστέψουν οι κοπανατζή­δες, με δίκαιο σύστημα μεταθέσεων και ουσία, όχι μό­νον τύπο.
• Θητεία στα 18, όταν ο νέος προσαρμόζεται πιο εύκο­λα και θα έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις τον χρόνο να του εμφυσήσουν φρόνημα και αυτοπεποίθηση, αντί να τον παραδώσουμε απευθείας στους μηδενιστές απόστολους του μαρασμού, που κατοικοεδρεύουν στα πανεπιστήμια.
• Θητεία 18 μηνών για τους οπλίτες και μεγαλύτερη για τους έφεδρους αξιωματικούς, ώστε, πέραν της βασι­κής και ειδικής εκπαίδευσης, να προλαβαίνει ο στρα­τεύσιμος να περάσει στη μονάδα εκστρατείας δύο πλή­ρη εξάμηνα εκπαίδευσης, εαρινό και χειμερινό, και να αποκτήσει στρατιωτικό πνεύμα και δέσιμο με τους συ­ναδέλφους του.

Και ύστερα διαρκής επανεκπαίδευση στην εφεδρεία. Γιατί; Γιατί κανείς δεν θα κάνει για μας αυτό που είναι δικό μας καθήκον...

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Η ήττα των «ελίτ» μαζί με τον Κλίντον

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ».
Κυριακάτικη «Δημοκρατία», σελίδα 18,

Η μεγάλη μήτρα της «πολιτικής ορθότητας» είναι οι ΗΠΑ. Από εκεί, οι ανακυκλωμένοι αριστε­ριστές μόλυναν και την Ευρώπη με αυτή την ολοκληρωτική γάγγραινα. Επιτομή της, η διεφθαρμένη και αιματοβαμμένη Χίλαρι, που είχε κληρονομήσει τους μηχανισμούς του άνδρα της. Χρόνια αναρωτιόμουν για τους λόγους που οδήγησαν στη σφαγή του σέρβικου έθνους, τις αιτίες των βομβαρδισμών και της ταπείνω­σης ενός λαού που ήταν σύμμαχος των Αμερικανών και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, αλλά κατ’ ου­σίαν και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τι ήταν αυτό που οδήγησε τις ΗΠΑ να σκοτώνουν ορθόδο­ξους χριστιανούς για να υποστηρίξουν τη δημιουργία στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης της μουσουλμα­νικής Βοσνίας και να υποστηρίξουν τον Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, πολιτικό διάδοχο της Μεραρχίας Χαντζάρ των SS και των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου, συμμάχων του Αδόλφου;

Διότι το «σύστημα Κλίντον» το εξαγόρασαν με πα­κτωλούς εκατομμυρίων δολαρίων οι Σαουδάραβες και οι εμίρηδες του Κόλπου. Οι ίδιοι που, μαζί με τους Τούρκους, συνέχισαν τη γαλαντόμα οικονομική υπο­στήριξη στη Χίλαρι για την προεδρία. Βουτηγμένη στο σουνιτικό χρήμα, έχει τεράστια ευθύνη για τη δημιουρ­γία και άνδρωση του ISIS, τη γενοκτονία των χριστια­νών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, την άγρια σφα­γή σιιτών και κάθε αντίθετου στους χασάπηδες που η ίδια βοήθησε, για τη διάλυση της Λιβύης,της Συρίας και του Ιράκ. Με αυτή συντάχθηκαν ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Φώφη, το ξεροπόταμο του Σταύρου και όλο το ψοφοδεές αριστε­ρόστροφο σύστημα των αποστόλων του μαρα­σμού, με οιμωγές θυμω­μένων καπουτσίνων - όχι των μοναχών, αλλά των πιθήκων. 

Μόνο η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ πήρε από την αρχή θέση υπέρ της υποψηφιότη­τας του Τραμπ, με μοναδικό κριτήριο το εθνικό συμφέ­ρον, ΕΦΟΣΟΝ ο Τραμπ κάνει πραγματικότητα κάποιες βασικές θέσεις. Κυρίως, όμως, ο αμερικανικός λαός συνέτριψε την ολοκληρωτική προσπάθεια των διεφθαρ­μένων ελίτ, των δημοσκόπων και των ΜΜΕ να τον χει­ραγωγήσουν.

Η Ν.Δ., για πρώτη φορά, όχι μόνο δεν υποστήριξε τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, αλλά τον έβρισε κιόλας. Ο δυστυχής Κουμουτσάκος καλύτερα να αλλάξει δου­λειά, να αρμέγει λαγούς και να κουρεύει χελώνες. Η διορατικότητα είναι σημαντική αρετή ενός ηγέτη και του επιτελείου του. Οι εθνικές αβαρίες μας, ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης, αλλά και οι προπαγανδιστές της «προόδου», έχοντας χάψει την προπαγάνδα της αμε­ρικανικής ελίτ, στέγνωσαν τη γλώσσα τους στο γλείψιμο. Όμως, ο αμερικανικός λαός δεν κάμφθηκε από τις ύβρεις των αντίστοιχων αμερικανικών φυλλάδων και καναλιών, ίδιων με τις ύβρεις που απευθύνουν στην Ελ­λάδα στους νοικοκυραίους πατριώτες, συκοφαντώντας τους ως «φασίστες», «ρατσιστές» κ.λπ. - βλέπε Ωραιόκαστρο, όπου η παρακμή ομοφρόνησε στη κατασυκοφά­ντηση και στις απειλές κατά Ελλήνων πολιτών. Οι απλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ εκδικήθηκαν τους αντίστοιχους Τσιπρομητσοτάκηδες και τα ΜΜΕ τους. Και τώρα, οι δύο προτάσεις φοροεισπράκτορα θα πρέπει να συνερ­γαστούν με αυτόν που έβριζαν. Όχι πολύ σοφή η στάση τους για τα εθνικά συμφέροντά μας. Πρώτα η Ουγγα­ρία, τώρα οι ΗΠΑ, έρχονται καλπάζοντας η Γαλλία και η Αυστρία, ενώ το Brexit έριξε σφαλιάρα.

Μοιραίο ποντάρισμα Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στη Χίλαρι

Γιώργος Χαρβαλιάς στήλη «Stress Test», σελίδα 8
 Κυριακάτικη «Δημοκρατία» 13 Νοεμβρίου 2014.

Χρειάζονταν να είσαι πραγματικό «ούφο» για να ποντάρεις τα ρέστα σου στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον. Αόμματος, ανόη­τος, ανιστόρητος ή απλώς fun των αυτοεκπληρούμενων προφητειών.
Να μην έχεις ιδέα της σημερινής αμερικανικής πραγματικότητας, να μην έχεις πάρει χαμπάρι τα αρνητι­κά αισθήματα των απλών ψηφοφό­ρων στην απωθητική «προσλαμβάνουσα παράσταση» της συμμορίας Κλίντον και να μπουκώνεσαι από το πρωί ως το βράδυ με CNN. Άντε και λίγο Σκάι...
Κολλημένος με την μπάλα, δη­λαδή- του λεγόμενου μονοδρόμου «πολιτικής ορθότητας», που ξεφτιλί­στηκε πανηγυρικά στο δημοψήφι­σμα του Brexit μόλις πριν από μερι­κούς μήνες...

Αυτά τα «ούφο» λοιπόν έχουμε δυστυχώς ως πολιτικούς ηγέτες στο Κοινοβούλιο. Και πήραν στον λαιμό τους τη χώρα, με απροσδιόριστες μέχρι στιγμής συνέπειες. Μέχρι να σκεφτούν τι τους συνέβη, οι Τούρ­κοι πρόλαβαν να κάνουν δηλώσεις, να ζητήσουν πίσω τον Γκιουλέν, να οργανώ­σουν ανεπίσημες τη­λεφωνικές επαφές με τον νέο πλανητάρχη και να προωθήσουν ανθρώπους τους στο αναδυόμενο κυβερ­νητικό στερέωμα. Οι δικοί μας, πλην Καμμένου και Παυλόπουλου, διερωτώμαι αν και πότε έστειλαν έστω τα τυπικά συγχαρη­τήρια.

Κοιμήθηκαν οι άνθρωποι, νομί­ζοντας ότι θα ξυπνήσουν με τη Χίλαρι στον Λευκό Οίκο. Ξεγελάστη­καν όμως, ασυνείδητα ελπίζω, γιατί, αν το πάρουμε αλλιώς, θα φτάσουμε έως το... Βερολίνο.
Το ότι ερχόταν ο Τραμπ το έβλε­παν όλοι οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεο­λογικής προέλευσης. Από τον Μάικλ Μουρ έως τον... Μάικλ Καρλούτσο. Μόνο που στην Αθήνα κάποιοι άκουγαν τη Lady Gaga. Και κάποιοι άλλοι τη... Lady G, ξέρετε εσείς...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μου πείτε, έχει και μια δικαιολογία. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε, για λόγους ιδεολογικούς, να φτιάξει κανάλι επικοινωνίας με έναν ακραίο συντη­ρητικό όπως ο Τραμπ. Τρίχες, θα σας πω εγώ. Γιατί, αν το θέ­μα ήταν ιδεολογικό, αυτής της δήθεν «αριστεροσύνης» που έχει γίνει λάστιχο, θα είχε σπεύσει εξαρχής να αγκαλιάσει τον έντιμο και φιλέλλη­να Μπέρνι Σάντερς, που λίγο έλειψε να στριμώξει την Κλίντον στην εσω­κομματική κούρσα.

Παγιδεύτηκε ο Αλέξης στις δη­μόσιες σχέσεις κάποιων δικών του με τη συμμορία Κλίντον και τον Σόρος. Σας τα έλεγα από τον περα­σμένο Μάρτιο σε ένα άρθρο με τίτ­λο «Ποιοι προξενεύουν τη Χίλαρι στον Τσίπρα», όπου, μεταξύ άλλων, έγραφα τα εξής: «Πρόθυμοι μεσάζοντες και φαιδροί λομπίστες, ξιπασμέ­νοι ;Eλληνες ολιγάρχες του εξωτερι­κού και πάμπλουτοι Ελληνοαμερικανοί, που δεν δίνουν δεκάρα για την πατρίδα, αλλά ψοφάνε για δημόσι­ες σχέσεις, καλλιεργούν επιμόνως τη στενή σχέση του Αλέξη Τσίπρα με την υποψήφια των Δημοκρατικών... Είναι οι γνωστοί “δωρητές” και οι σουλατσαδόροι με τις περιβόητες “πρωτοβουλίες”, που δήθεν στόχο έχουν να προάγουν την εικόνα της Ελλάδας... Είναι οι ίδιοι που παρέ­συραν τον Τσίπρα στο καταστροφικό για τον ίδιο και την εικόνα της Ελλά­δας talk show με τον φιλικά προσκεί­μενο (σ.σ.: υποτίθεται) οικοδεσπότη Μπιλ Κλίντον».

Την πάτησε λοιπόν ο Τσίπρας και, όταν έρθει η ώρα, θα πούμε ονό­ματα. Όλων αυτών των καλοθελη­τών...Εντάξει, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερά παραμύθια. Αμ’, ο Κυ­ριάκος; Αυτός ο φιλελεύθερος αντικρατιστής που αγνοεί το πολιτικό κόστος; Γάντι ταίριαζε η πλατφόρμα Τραμπ για την οικονομία με τη ρητο­ρική του. Σχεδόν ταυτόσημες οι θέ­σεις για τη μείωση των φόρων και την τόνωση της επιχειρηματικότη­τας. Και στο κάτω κάτω τι πιο φυσιολογικό ένα ελληνικό κεντροδεξιό κόμμα να κλείσει το μάτι στον συντη­ρητικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων; Αμ, δε... Έτσι φτάσαμε να λέ­ει ο Κουμουτσάκος ότι με την εκλογή Τραμπ γύρισε ο κόσμος ανάποδα!

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φταίει μόνον ο Κυριάκος, που έτσι κι αλλιώς πρωτοβουλίες δεν παίρνει χωρίς την έγκριση του φι­λικού προς το Βερολίνο οικογενεια­κού περιβάλλοντος. Όλες οι πτέρυ­γες του κόμματος έχουν την ευθύνη τους, που θεωρούσαν ακατόρθωτο να ηττηθεί η λέαινα στη φωλιά της. Γιατί; Γιατί τάδε έφασαν Σταυρίδης, Μπερνς και διάφοροι άλλοι «αφισοκολητές» της Χίλαρι, από αυτούς που μόνο στον ελληνικό μικρόκοσμο φα­ντάζουν ως ιερά τοτέμ.
Και τώρα λοιπόν τι γίνεται; Αχαρτογράφητη η πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Και χωρίς κανάλια επικοινωνίας. Σίγου­ρες προβλέψεις δεν χωρούν. Το μό­νο βέβαιο είναι όμως ότι, αν οι ανόη­τοι των Αθηνών δεν έπαιρναν γραμ­μή από τη... Lady (είτε την Gaga είτε την... άλλη), θα είχαμε μια πολύ κα­λύτερη αφετηρία...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Κανακεύει το φίδι που τελικά θα τον δαγκώσει.

Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με αυ­τές τις εστίες ανομίας; Μια φορά κάψανε μέρος του Πολυτεχνείου. Όταν το κάψουν όλο συθέμε­λα και στα αποκαΐδια του θ’ ανάβουν μπάφους και ελλη­νικές σημαίες τα φρικιά, ενώ ο Τόσκας θα ζητάει «κατα­νόηση», ίσως τότε βάλουμε μυαλό και επιβάλλουμε νό­μο και τάξη. Αν πέρναγε από το χέρι μου, σε ένδειξη πολιτικού χιούμορ αλλά και για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, με λίγες εσωτερικές τροποποιήσεις, θα έκανα το Ε.Μ.Π. έδρα των ΜΑΤ και της ανασυσταθησομένης ΔΕΛΤΑ.

Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, με το υστέρημα των γονιών μου, ισόβια ευγνώμων σε εκεί­νους και στο πανεπιστήμιό μου. Δεν έγραψα ποτέ ούτε μια γραμμή στον τοίχο ή στα έδρανα των αμφιθεάτρων. Δεν διανοήθηκα να σπάσω, να κάψω δημόσια περιου­σία, την οποία πλήρωναν οι γονείς μου. Σεβόμουν τον κόπο τους, τις θυσίες τους να μας αναθρέψουν, τα χρή­ματα που μου έστελναν για να σπουδάσω, η μάνα μου δουλεύοντας γαζώτρια στην Κοκκινιά κι ο πατέρας μου στο λιμάνι. Δεν διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω χέρι σε συμφοιτητή μου, κι ας πίστευε κι έλεγε πολιτικές ανο­ησίες.

Και η γενιά μου κι αν έχει ακούσει κουλαμάρες στα αμφιθέατρα! Νόμιζες πως το μέλλον της Νικαρά­γουας ή της Παλαιστίνης κρινόταν στη γενική συνέλευ­ση της ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ένωση Αριστοτέλειου Πα­νεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Μερικούς τους συναντάω στα δικαστήρια και, όταν τους θυμίζω τι λέγανε, γελάμε μαζί. Δεν διανοήθηκα ποτέ να φερθώ αγενώς, να χτυ­πήσω ή να χτίσω στο γραφείο του καθηγητή μου ή να τον περιλούσω με σκουπίδια. Μπορεί στα 88 στρέμ­ματα στον Κορυδαλλό οι διαφορές μας να λύνονταν συχνά με γροθιές, αλλά μόνο αν ο άλλος σε είχε προ­σβάλει βαριά ή όταν υπερασπιζό­σουν κάποιον αδύναμο. Μας ήταν αδιανόητη η βία στον αδύναμο, ο βανδαλισμός της περιουσίας πολίτη ή του κράτους, και σίγουρα δεν θα έφευγε ακέραιος από τα χέρια μας κά­ποιος που θα τολμούσε να προσβάλει τη σημαία.

Ανήκω στη γενιά, κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, που όταν ήμασταν απογευματινοί και περνούσαμε έξω από το σχολείο μας, όταν η πρωινή βάρδια έκανε έπαρση σημαίας, καθόμασταν εκουσίως προσοχή και μαζί μας όλοι οι διαβάτες. Μπροστά στα μάτια μου, τον Σεπτέμ­βριο του 1991, ως επικεφαλής του αγήματος απόδοσης τιμών, ο διοικητής μου πάνω από το φέρετρο ενός λεβέ­ντη συναδέλφου, του Τάσου Φωτόπουλου από την Αρ­γυρούπολη, έδινε στη μαυροντυμένη μάνα του διπλωμέ­νη αυτή τη σημαία, μαζί με τον πράσινο μπερέ του και τις πτέρυγες του αλεξιπτωτιστή. Στη μνήμη του, φοράω πά­ντα το σήμα μας στο πέτο μου. Το εξηγώ, για να μην έχει την απορία ένας χαβαλές τηλεοπτικός υποαστήρ, που χλεύαζε μια μέρα ερήμην μου και με άγνοια κινδύνου.

Ως πότε θα ανεχθούμε αυτό το ρεσιτάλ βαρβαρότη­τας, τέτοιες βαριές προσβολές στη συλλογική τιμή μας από συμμορίες αλητών, όπως το είδαμε σε ζωντανή με­τάδοση για άλλη μια φορά; Σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει «δημοκρατική παράδο­ση» να καίνε τη σημαία της, να καταλαμβάνουν τη δη­μόσια περιουσία και να την καταστρέφουν συγκεκριμέ­νες μέρες τον χρόνο; Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει.
Η χώρα χρειάζεται την πιο μεγάλη και αποτελεσματι­κή επανάσταση: την αυστηρή εφαρμογή των νόμων και της κοινής λογικής. Αυτό θα επιβάλει η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ.

Φαήλος Κρανιδιώτης
Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ»
Εφημερίδα «Δημοκρατία», Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18.

Κοινωνία κουρασμένων

...που φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους...

«…….Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν……».

Ίων Δραγούμης, «Όσοι Ζωντανοί»

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Η «προοδευτικότητα» και η ολοκληρωτική απάρνηση κάθε εθνικού αισθήματος.

Οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας». 
γράφει ο Γιώργος Χαλάς 

             Για το κατάπτυστο πανό που σηκώθηκε στο Καραϊσκάκη την περασμένη Κυριακή τα είπαμε εκτενώς πριν από λίγες μέρες. Το θετικό είναι ότι κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να ταυτοποιηθεί ο υπαίτιος (ή εκ των υπαιτίων τέλος πάντων) της ανάρτησής του. Προχθές, πάλι, ο κρατικός μηχανισμός είχε πάρει ρεπό ή γιόρταζε την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο εορτασμός της οποίας αποτέλεσε μία από τις πρώτες κυβερνητικές «πράξεις» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981, πριν αυτό συμπληρώσει έναν μήνα στην εξουσία... 
Γιώργος Χαλάς 

Είδαμε λοιπόν μια ελληνική σημαία να καίγεται σε κοινή θέα και το στιγμιότυπο να αποθανατίζεται από τηλεοπτικούς και φωτογραφικούς φακούς. Μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια κυβερνητική αντίδραση σαν την ανακοίνωση του υφυπουργού Αθλητισμού που μιλούσε με απέχθεια για τα «ανθρωπόμορφα φασιστοειδή». Τι απέγιναν οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» τις οποίες επικαλούταν τη Δευτέρα ο υφυπουργός «εκ μέρους του συνόλου της ελληνικής κυβέρνησης»; 

Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός εξωτερικού εχθρού μιας χώρας έγκειται στο να βρει εκείνους που θα πείσουν τους πολίτες της ότι πατριώτης και φασίστας είναι το ίδιο πράγμα και πως η «προοδευτικότητα» ορίζεται με την ολοκληρωτική απάρνηση κάθε έννοιας φιλοπατρίας και εθνικού αισθήματος. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό... Επειδή ενδεχομένως να έχουν μπερδευτεί λιγάκι κάποιοι, καλό θα είναι να γνωρίζουν πως «οι αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» οφείλουν πρώτα από όλα να προστατεύουν και να υπηρετούν τη χώρα τους. Και στην κορυφή αυτών βρίσκεται το εθνικό σύμβολο που λέγεται ελληνική σημαία. 

Μια κυβέρνηση που εμφανίζει τόσες «ευαισθησίες» ώστε να μη θέλει να «θίξει» τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων, τους Τούρκους και όποιον άλλον επιβουλεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα, θα μπορούσε πράγματι να είναι και δημοκρατική. Ελληνική όμως, όχι. Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχει προκόψει το μπέρδεμα τελικά... Κρίμα πάντως που δεν υπάρχει οποιαδήποτε «διασύνδεση» του θέματος της σημαίας με οτιδήποτε «ερυθρόλευκο». Αυτή θα ήταν ίσως η μοναδική ελπίδα για να δούμε την προβολή αλλά και την κατακραυγή που άρμοζαν στην περίσταση. 

Ασφαλώς και ήταν ιδιαιτέρως βολικό το γεγονός πως η ανάρτηση του πανό για τη Σρεμπρένιτσα έγινε στο Καραϊσκάκη -δηλαδή τη φυσική έδρα του Ολυμπιακού-, ασχέτως αν επρόκειτο για αγώνα της Εθνικής. Και εννοείται ότι δεν ήταν τυχαίες οι «αντιδράσεις» διάφορων αντιολυμπιακών που βρήκαν μία ακόμη αφορμή για να κατηγορήσουν τον Θρύλο. Όπως κάποιος συνάδελφος που γενίκευσε το θέμα μιλώντας για φασιστικά φαινόμενα στο Καραϊσκάκη σε ματς του Ολυμπιακού, δίχως όμως να είναι σε θέση να αναφέρει ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ή να «θυμάται» περιστατικά σε γήπεδα άλλων ελληνικών ομάδων. Αφού αυτά δεν «πουλάνε», γιατί να αναφέρονται;

 Εφημερίδα «Φως» των Σπορ,
Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 14.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Πολυτεχνείο Α.Ε.

Γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

«Επέτειος» του Πολυτεχνείου η χθεσινή που πέρασε, και για το χρόνο ετούτο. Ο καθένας θα περίμενε να αναφερθούμε σ΄αυτή, στα ψέμματα και στους μύθους που τη συνοδεύουν. Λένε για την αντίσταση των φοιτητών που οδήγησε στην πτώση του Γεωργίου Παπαδόπουλου και της 21ης Απριλίου, όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τα ψέμματα. Καμιά 21η Απριλίου δεν έπεσε στις 17 Νοεμβρίου 1973.
Πολυτεχνείο (....όταν δεν είναι καμμένο)

Το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη με το στρατιωτικό κίνημα της 25ης Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, αυτό ανέτρεψε το Γεώργιο Παπαδόπουλο, και σταμάτησε το (στρεβλό) δρόμο προς την πολιτικοποίηση με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο, στην ολότητα τους από την πλευρά των στρατιωτικών που επέβαλαν το καθεστώς και στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την πλευρά όσων «αντιστάθηκαν», με εισαγωγικά στην κυριολεξία.

Η χθεσινή μέρα χρωματίστηκε από την «αντίσταση» εικοσάχρονων και τριαντάχρονων καλοζωισμένων «επαναστατών» του πληκτρολογίου, που κοπρίζουν στην υπό διάλυση Ελληνική κοινωνία. Όλοι αυτοί δεν τολμούν να ρωτήσουν τους προγόνους τους τι ακριβώς έκαναν στη διάρκεια της 21ης Απριλίου. Η απάντηση που θα εισπράξουν είναι: Οτιδήποτε άλλο εκτός από αντίσταση. Οι πρόγονοι όλων αυτών που σήμερα παίζουν κλεφτοπόλεμο με τους συντρόφους τους στην κυβέρνηση, ζούσαν τη ζωή τους κανονικά, πήγαιναν στη δουλειά τους κανονικά, κάνοντας τους ανήξερους, κι εκτελούσαν δημόσια έργα με τις τεχνικές εταιρείες τους, βλέπε μπαμπάς και θείος Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα στην εποχή του εύκολου κι ανέξοδου αντι«φασισμού» τα παιδιά και τα εγγόνια όσων οικονόμησαν και πλούτισαν, ισχυρίζονται με περίσσια βεβαιότητα, ότι αν ζούσαν τότε, θα ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Φαντασιώνονται τον εαυτό τους έγκλειστο στο Πολυτεχνείο και ξερνούν γενναιότητα. Διαχέουν μίσος και φόβο στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Προσβάλλουν τα Εθνικά σύμβολα, την γλώσσα, την αισθητική, τον πολιτισμό. Ρίχνουν αλάτι στις ανοιχτές πληγές που αδυνατεί να διαχειριστεί, και επιταχύνουν την παρακμή της ηθικής και των αξιών της.

Οι εκπρόσωποι της Ανώνυμης Εταιρείας «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ, λεηλατώντας και την τελευταία δραχμή της αποταμιεύσεως γενεών Ελλήνων. Οι απόγονοι τους δε γνωρίζουν ότι η φασαρία, η λεκτική και σωματική βία, η οργή, δεν αποδυναμώνουν αυτό που πολεμούν, στα λόγια. Αντίθετα, το πριμοδοτούν.Ο «δημόσιος διάλογος» γίνεται με όρους που οδηγούν την κοινωνία σε εσωστρέφεια.


Κι ύστερα τα παιδάκια απορούν για τη γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Σαρλ Μωρράς, ο κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος.



«………Επισκέφθηκα την Ελλάδα έναν περίπου χρόνο πριν από την αποτυχία των πολεμικών επιχειρήσεων στην Θεσσαλία και την Ήπειρο. Γνώρισα τον ελληνικό λαό στις ωραίες του στιγμές της πατριωτικής έξαρσης. Οι εξελίξεις όμως μου απέδειξαν πως οι πολύτιμες αυτές αρετές δεν αρκούν. Η περίφημη «Εθνική Εταιρεία» που ήθελε το καλό και έκανε το κακό, ήταν ένα από τα παραδείγματα που με έκαναν τόσο επιφυλακτικό έναντι των δικών μας δημοκρατικών και πατριωτικών Συνδέσμων. 

........Nα είσαι εθνικιστής και να υποστηρίζεις την δημοκρατία είναι σαν να θέλεις ταυτόχρονα να σπαταλήσεις και να εξοικονομήσεις την δύναμη της Γαλλίας, πράγμα, νομίζω, αδύνατο…..Το βασίλειο της Ελλάδος είναι βορά των κομμάτων. Πολύ φοβάμαι πως τελικά το κράτος θα υποχρεωθεί να να εργάζεται και να πληρώνει γι’ αυτούς (τους βουλευτές) ……». 

Ο Σαρλ Μωρράς, κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος και συγγραφέας, πρόβλεψε στις αρχές του 20ου αιώνα την τραγική κατάληξη του Ελλαδικού κράτους των βο(υ)λευτών.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Ο Στιβ Μπάνον σύμβουλος του Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Σοκ στους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητος.

 Ο Στηβ Μπάνον, τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ διόρισε ανώτερο σύμβουλο του Λευκού Οίκου, είναι ο πρώην επικεφαλής του ιστότοπου Breitbart.com και εκπρόσωπος της «εναλλακτικής δεξιάς», ενός κινήματος που προάγει εθνικιστικές ιδέες και υποστηρίζει την ανωτερότητα της λευκής φυλής. Ο Μπάνον είναι επίσης σφοδρός επικριτής του πολιτικού συστήματος. 

Stephen K. Bannon
Ο Μπάνον τη δεκαετία του 1980 εργαζόταν στην Goldman Sachs. Αργότερα ίδρυσε την «Bannon & Co», μια μικρή τράπεζα επενδύσεων,, την οποία εξαγόρασε το 1998 η «Société Générale» και στη συνέχεια έγινε παραγωγός ταινιών. Τη δεκαετία του 2000 κινηματογράφησε ταινίες, με πολιτικό περιεχόμενο, για τον Ρόναλντ Ρίγκαν, το «Tea Party» και τη Σάρα Πέιλιν. Την ίδια εποχή συνάντησε τον Άντριου Μπράιτμπαρτ, ιδρυτή του ιστότοπου Breitbart.com. Ο Μπάνον συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία του «Tea Party» εναντίον του πολιτικού κατεστημένου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενώ το 2012 μετά τον θάνατο του Άντριου Μπράιτμπαρτ ανέλαβε επικεφαλής του ιστότοπου, που έχει έδρα την Ουάσιγκτον.

Ο Μπάνον παρέμεινε διευθυντής του ιστότοπου Breitbart.com ως την ώρα που εντάχθηκε ως γενικός διευθυντής στην εκστρατεία του Τραμπ. Τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι συμπεριέλαβε τον Μπάνον στην ομάδα του στον Λευκό Οίκο και τον τοποθέτησε επικεφαλής στρατηγικής και ανώτερο σύμβουλο του προσωπάρχη Ράινς Πρίμπους. Ο Ελληνοαμερικανός -από Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα- Πρίμπους, θα έχει τη θέση του προσωπάρχη, η οποία θεωρείται η «δεύτερη πιο ισχυρή στην Ουάσινγκτον», είπε ότι ο Μπάνον είναι ένας μορφωμένος πρώην αξιωματικός του Αμερικανικού ναυτικού που «συνέβαλε θετικά στην προεκλογική εκστρατεία».

Ο Μπάνον κατηύθυνε την εκστρατεία του Τραμπ τους τελευταίους μήνες.Τον Αύγουστο του 2016 εκπρόσωποι της Χίλαρι Κλίντον τον κατηγόρησαν, ότι μέσα από τον ιστότοπο Breitbart.com, προωθούσε «θεωρίες συνωμοσίας κατά των μουσουλμάνων και των Εβραίων». Πολλοί τον θεωρούν υπεύθυνο τις καταγγελίες που εκτόξευε ο Τραμπ σχετικά με τον έλεγχο που ασκούν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ εναντίον των πολιτών, «μια παγκόσμια δομή εξουσίας», σύμφωνα με το τελευταίο προεκλογικό τηλεοπτικό σποτ της εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ.

Ο διορισμός του Μπάνον προκάλεσε την σφορδή αντίδραση των Δημοκρατικών, που θυμήθηκαν τα αμέτρητα εμπρηστικά άρθρα του στο Breitbart.com. Στα άρθρα του ο Μπάνον τροφοδοτούσε την νοσταλγία για τη σημαία της Συνομοσπονδίας και καταδίκαζε την μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα. Ο Άνταμ Τζέντλεσον, εκπρόσωπος τύπου του επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Χάρι Ριντ, αναφέρει ότι «Οι υποστηρικτές της ανωτερότητας της λευκής φυλής θα εκπροσωπούνται στο ανώτερο επίπεδο του Λευκού Οίκου του Τραμπ». 

Ανάλογες είναι οι αντιδράσεις του κατεστημένου του κόμματος των Ρεπουμπλικανών, το οποίο συνέτριψε ο Τραμπ. «Η ρατσιστική και φασιστική ακροδεξιά εκπροσωπείται στους κόλπους του Οβάλ Γραφείου. Η Αμερική πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση» γράφει στο Twitter ο Τζον Ουίβερ, συνεργάτης του Τζον Κάσιτς, του πρώην υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στις προκριματικές εκλογές του κόμματος.

Οι Δημοκρατικοί θυμήθηκαν την Μάρι Λουίζ Πικάρντ, την πρώην σύζυγο του Στιβ Μπάνον. Σύμφωνα με την εφημερίδα «New York Daily News»στα δικαστικά έγγραφα για την έκδοση του διαζυγίου της, που κατατέθηκε πριν από μία δεκαετία, η Πικάρντ υποστήριζε ότι ο Μπάνον αρνήθηκε να στείλει τα παιδιά τους σε συγκεκριμένο σχολείο με την αιτιολογία ότι εκεί φοιτούσαν Εβραίοι μαθητές.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Συντριπτική ήττα του συστήματος παγκοσμιοποιήσεως.

Θρίαμβος του Ντόναλτ Τραμπ.

Το αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών όντως είναι «Θρίαμβος του Τραμπ» κι αυτό ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ να το κάνει πρωτοσέλιδο τίτλο της και η «Washington Post». Πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΕΝΟΣ και ΜΟΝΟ, ανθρώπου. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εκλογή του ως υποψηφίου Προέδρου ο Τραμπ εξευτέλισε όλους όσοι τον χλεύαζαν και τον διακωμωδούσαν. Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες και σαφώς πριν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων, πολλά -και υποτίθεται- σοβαρά και έγκυρα διεθνή μέσα πρόβλεπαν άνετη ως πανηγυρική νίκη της Κλίντον.

Σήμερα όλοι αυτοί δαγκώνουν τη γλώσσα τους από συσσωρευμένη οργή. Μόνο το «Bloomberg News» τόλμησε να αναφέρει ότι ο Τραμπ «φαίνεται πως θα είναι ο επόμενος πρόεδρος.», αντίθετα με το το «Reuters» που είχε κάνει την πρόβλεψη: «Όλα δείχνουν πως η Κλίντον θα κερδίσει κατά 90% την προεδρική εκλογή». Κωμικό ήταν το φαινόμενο των παρουσιαστών του CNN που παρουσίαζαν ως αμφίρροπη την προεδρική εκλογή, όταν η Κλίντον είχε σφραγίσει τα κεντρικά της γραφεία στη Νέα Υόρκη.

Η εφημερίδα «New York Times» εκτιμούσε ποσοστό πρόβλεψης 92% για εκλογή της Κλίντον κι ανάλογα ήταν τα ποσοστά του CNN. Όσο η νύχτα παραχωρούσε τη θέση της στο ξημέρωμα οι εκτιμήσεις τους άλλαζαν κι έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα τις δημοσκοπικές εκτιμήσεις. Ο Τραμπ, από προχθές 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ, κέρδισε σχεδόν όλες τις πολιτείες-κλειδιά στον νότο, πλην της Βιρτζίνια απ’ όπου κατάγεται ο υποψήφιος αντιπρόεδρος Τζιμ Κέιν, καθώς και την Αϊόβα στις μεσοδυτικές πολιτείες. Επικράτησε στο Οχάιο, αν και ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του, Τζον Κέισικ, δεν τον υποστήριξε. Το απόγευμα της Τετάρτης η Κλίντον σε δηλώσεις της ανέφερε «….Ο Τραμπ θα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Του χρωστάμε μια ευκαιρία να ηγηθεί».


Οι ποιοτικές μετρήσεις έδειξαν ότι οι λευκοί ψηφοφόρων, κυρίως οι βιομηχανικοί εργάτες δημιούργησαν τεράστιο ρεύμα υπέρ του Τραμπ. Οι ίδιοι ψηφοφόροι τιμώρησαν αρχικά την κυρίαρχη ομάδα του Δημοκρατικού Κόμματος, την οικογένεια Κλίντον και τον μιγάδα Πρόεδρο Ομπάμα, καθώς –για οκτώ χρόνια- στάθηκαν αδιάφοροι μπροστά στις ανησυχίες τους.


Πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής «….θα αλλάξουν πάρα πολλά, διότι οι θέσεις του (σ.σ.Τραμπ) είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες του σημερινού προέδρου Ομπάμα και της έως τώρα διακυβέρνησης εν γένει» όπως είπε ο Τραμπ. Είναι προφανές ότι στην εξωτερική πολιτική θα εφαρμοστεί η βασική ιδέα μιας ανοικτής επιστολής του Τραμπ που δημοσιεύθηκε το 1987 στους «New York Times».«….Η Αμερική θα πρέπει να σταματήσει να υπερασπίζεται χώρες που έχουν τα μέσα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους -όπως η Ιαπωνία. Το συγκεκριμένο κράτος είναι σε θέση να δημιουργήσει παγκόσμια ανταγωνιστική οικονομία. Ήρθε η ώρα η Ιαπωνία και άλλες χώρες που μπορούν, να πληρώσουν. Η παγκόσμια προστασία στοιχίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για χάρη αυτών των κρατών που θα πρέπει να ανησυχούν για την ασφάλειά τους περισσότερο από εμάς».

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός είχε πει σε δημόσια ομιλία του αναφερόμενος στην πιθανότητα εκλογής του Τραμπ «…ελπίζω να μη μας βρει κι αυτό το κακό.» Από την Τετάρτη το πρωί συνεπικουρεί και ο Παπαδημούλης, επικεφαλής των ευροβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζουμε απλά να μη βρει κανένα κακό την Ελλάδα με τους τυχάρπαστους που μας κυβερνούν. Η εκλογή του Τραμπ προκάλεσε τεράστια αμηχανία και στην ηγεσία του κόμματος Νέα Δημοκρατία, με τον εκπρόσωπο τύπου της να το ρίχνει στα σαχλοτράγουδα. Την Πέμπτη το μεσημέρι 10 Νοεμβρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εδέησε να συνέλθει από το σοκ και να συγχαρεί με βαριά καρδιά τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ έχει υποστηρίζει ότι «….Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να καταφέρει να ορθοποδήσει. Δεν βλέπω πώς μπορεί να το κάνει τώρα». Παράλληλα σε συνέντευξη του στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ανέφερε ότι «….Εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά με την Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη Γερμανία να ασχοληθεί με το θέμα αυτό, που άλλωστε το γνωρίζει καλύτερα. Ή ακόμα και τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τη Ρωσία. Αυτοί μπορούν να χειριστούν την κατάσταση». Τον περασμένο Μάιο, μιλώντας στο CNBC, ο Τραμπ έκανε ειρωνική αναφορά στη χώρα μας. «…Ας αντιγράψουμε την Ελλάδα: Θα ζητήσουμε από τους πιστωτές κούρεμα ή μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους μας…».

Η εκλογή του Τραμπ κατέστησε δίχως νόημα την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, ταξίδι από το οποίο η Ελληνική κυβέρνηση προσδοκούσε κάποια οφέλη στην υπόθεση του χρέους και της στάσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι εξελίξεις και το εσωτερικό στραπατσάρισμα που υπέστη ο μιγάς Ομπάμα –που μαζί με τη σύζυγο του είχαν μετατραπεί σε κολαούζους της Κλίντον- είναι αδύνατο να δεσμευτεί για οτιδήποτε. Παράλληλα το ελληνικό πολιτικό σύστημα –δέσμιο της πολιτικής στήριξης της παγκοσμιοποιήσεως- είχε επενδύσει στις σχέσεις του με του Δημοκρατικούς και την οικογένεια Κλίντον και είναι αμφίβολο αν υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας με τους Ρεπουμπλικανούς.

Και το κερασάκι στην «τούρτα»; Η οικογένεια Μπους με την οποία διατηρεί καλές σχέσεις η οικογένεια Μητσοτάκη, τάχθηκε δημόσια κατά του Τραμπ. Ο Τραμπ δεν είναι –τουλάχιστο αυτή την ώρα- αυτό που ονομάζουμε «κλασικός συντηρητικός πολιτικός», καθώς υποστηρίζει δεξιές και εν πολλοίς «εθνικιστικές» απόψεις, ενώ –σε κάθε περίπτωση- δεν υιοθετεί πολλές από τις θέσεις που πρεσβεύει η «Νέα Δημοκρατία». Πολλοί Έλληνες και Ελληνοαμερικανοί κεφαλαιοκράτες πόνταραν στην εκλογή της Κλίντον και διατηρούσαν προνομιακές σχέσεις με το ίδρυμα της οικογένειας.
Η σύζυγος του Μπιλ έχασε το παιχνίδι, με την κατασκευασμένη κινδυνολογία. Το σύστημα κινήθηκε οργανωμένα ώστε να συκοφαντηθεί ο Τραμπ, ως τραμπούκος, σεξομανής κι άσχετος με την πολιτική. Προσπάθησαν να σταματήσουν τον Τραμπ όλα σχεδόν τα πρώτα ονόματα του Χόλυγουντ (τιμητική εξαίρεση ο -γεια σου ρε μάγκα- Κλιντ Ίστγουντ). Δόθηκαν υποσχέσεις υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ και των μειονοτήτων, οι οποίες τραυμάτισαν την περηφάνια του λευκού Αμερικανού. Αυτός ο λευκός Αμερικανός αναγκάστηκε να παρακολουθήσει στο ημίχρονο του Super Bowl «….τη συναυλία της Beyoncé και μιας στρατιάς μαύρων γυναικών με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο, φωνάζοντας για ισότητα», όπως έγραψε ο Μάικλ Μουρ.

Επιστρατεύθηκαν απέναντι στον Τραμπ κάποιοι «διάσημοι» και απολύτως σεσημασμένοι Αμερικανοί και μη -πρεζόνια, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, τρανς- που προσπάθησαν να πείσουν τους Αμερικανούς ότι ο Τραμπ βάφει την «περούκα» του, ότι είναι κτήνος, παρανοϊκός, γελοίος, γουρούνι, άτομο άξιο μόνο για να τον μπουγελώσεις. Κι ο Τραμπ δεν ήταν φαβορί, μας έλεγαν ότι δεν είναι ούτε καν αουτσάιντερ. Άλλωστε τον Τραμπ δεν υποστήριζαν ούτε η ηγετική ομάδα καθώς και τα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Μοιραία γεννιέται το ερώτημα, γιατί όλος αυτός ο πόλεμος; 

Λίγοι τρελοί υποστηρίζαμε ότι ο Τραμπ είχε το ρεύμα που δεν είχε η Κλίντον, με τα προβαρισμένα χαμόγελα, την κλονισμένη υγεία και τα νωθρά έως αβέβαια βήματα. Τους ξεπάτωσε όλους ο Τραμπ. Είσαστε πρώην πρόεδροι; Τι να μας πείτε που με δυσκολία κερδίζατε το Τέξας. Είστε πρόεδρος εν ενεργεία; Καιρός για σύνταξη και βόλτες, χορούς και πανηγύρια. Είστε αστέρες του σινεμά; Ασχοληθείτε με τη δουλειά σας και μην εκτίθεστε, προσπαθώντας να παρασύρετε τον κόσμο. Ο Τραμπ έβαλε –ως τώρα- κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και έδειξε σε όλους ως που μετράει το σταριλίκι τους. Άλλωστε το είπε ξεκάθαρα στην πρώτη –μετά την εκλογή του- δημόσια τοποθέτηση του. «…Τίποτα δεν τελείωσε. Αυτό είναι ένα κίνημα που μόλις αρχίζει…». 
Λοιπόν, για τα επόμενα οκτώ χρόνια τα κεφάλια μέσα …καλή υπομονή και ΣΤΑ ΔΙΚΑ μας ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!!!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Το εκλογικό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ξεκινά σε λίγες ώρες η ψηφοφορία.

Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τον τρόπο που εκλέγεται ο πρόεδρος της μοναδικής υπερδύναμης στον πλανήτη. Η εκλογή του γίνεται μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία με πολλές μεταβλητές που οδηγούν στην ανάδειξη του Προέδρου. Η εκλογή επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ η ψηφοφορία διεξάγεται εθιμικά την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου μετά την πρώτη Δευτέρα του μήνα. 

Υποψήφιοι Πρόεδροι μπορούν αν είναι όσοι
-έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ.
-είναι άνω των 35 ετών.
-διαμένουν στις ΗΠΑ επί 14 χρόνια.

Οι υποψήφιοι εγγράφονται στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εκλογών αν έχουν συγκεντρώσει συνεισφορές ή έχουν πραγματοποιήσει δαπάνες περισσότερες από πέντε χιλιάδες δολάρια. Μέσα σε διάστημα 15 ημερών υποχρεούνται να υποβάλουν σχετική δήλωση και η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εκλογών εγκρίνει μια επιτροπή εκστρατείας η οποία αντλεί και ξοδεύει χρήματα για λογαριασμό τους.

Η μάχη αρχίζει με τις προκριματικές διαδικασίες που περιλαμβάνουν τις συμβάσεις διορισμού. Στη συνέχεια τα κόμματα διεξάγουν εθνικά συνέδρια για να οριστικοποιήσουν την επιλογή τους για τον υποψήφιο πρόεδρο κι αυτός ανακοινώνει υποψήφιο αντιπρόεδρο.. Πρόκειται για μια τυπική διαδικασία επιβεβαίωσης του υποψηφίου καθώς αυτό έχει συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό αντιπροσώπων. Για το Δημοκρατικό Κόμμα χρειάζονται 2.383 σε σύνολο 4.765 αντιπροσώπων και για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα 1.237 σε σύνολο 2.472. 

Οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα ή συμμετέχουν με τη διαδικασία της επιστολικής ψήφου, την οποία -σύμφωνα με τη νομοθεσία που ισχύει σε ορισμένες πολιτείες- μπορούν να ζητήσουν την ακύρωση και την εκ νέου καταχώρηση της.  Η καταμέτρηση αυτών των ψήφων αποτελεί το κριτήριο για την εκλογή των υποψηφίων και ο υποψήφιος πρόεδρος για να εκλεγεί πρέπει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων. Η Βουλή των Αντιπροσώπων επιλέγει τον Πρόεδρο και η Γερουσία τον Αντιπρόεδρο, ενώ το μήνα Δεκέμβριο οι εκλέκτορες ψηφίζουν στο Σώμα Εκλεκτόρων. Στις αρχές του Ιανουαρίου 2017 θα γίνει από το Κογκρέσο η επίσημη καταγραφή των εκλεκτορικών ψήφων και στις 20 του μήνα θα γίνει η ορκωμοσία του Προέδρου.

Η ιδέα των εκλεκτόρων υπάρχει στο Σύνταγμα των ΗΠΑ και με τον τρόπο αυτό οι ιδρυτές του Αμερικανού κράτους πέτυχαν το συγκερασμό μεταξύ της εκλογής Προέδρου από τον λαό και αυτής από το Κογκρέσο. Ο αριθμός των εκλεκτόρων κάθε πολιτείας καθορίζεται από το πόσα μέλη έχει στο Κογκρέσο, δηλαδή στη Βουλή και τη Γερουσία. Κάθε πολιτεία δικαιούται έναν  εκλέκτορα για κάθε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων συν δύο για τους γερουσιαστές. Συνολικά οι εκλέκτορες ανέρχονται στους 538. Πρόεδρος εκλέγεται όποιος εξασφαλίσει 270 εκλεκτορικούς ψήφους. Σύμφωνα με την 23η Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος, η περιφέρεια της Κολούμπια διαθέτει τρεις εκλέκτορες ως πολιτεία ειδικού σκοπού. 

Στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτειών ισχύει το σύστημα ο νικητής τα παίρνει όλα, ενώ το Σύνταγμα δεν επιβάλλει στους εκλέκτορες να ψηφίσουν σύμφωνα με τη λαϊκή ψήφο. Γενικά, είναι σπάνιο να μην ακολουθήσουν οι εκλέκτορες την επιλογή του πολιτών. Το Σώμα Εκλεκτόρων, επειδή είναι διαδικασία μέρους του Συντάγματος, για να αλλάξει απαιτείται τροπολογία. Κάποιες φορές παρουσιάζεται το φαινόμενο ένας υποψήφιος να κερδίσει την εκλεκτορική ψήφο αλλά να χάσει τη λαϊκή, δηλαδή να είναι πρώτος σε συνδυασμό πολιτειών, να εξασφαλίσει 270 εκλέκτορες χωρίς όμως να έχει την πλειοψηφία των ψήφων. Αυτό έχει συμβεί τέσσερις φορές, με πλέον πρόσφατη το 2000.

Εάν κανένας υποψήφιος δεν συγκεντρώσει 270 εκλεκτορικές ψήφους, η απόφαση ανήκει στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τα μέλη της διενεργούν ψηφοφορία ανάμεσα στους τρεις κορυφαίους υποψηφίους, ενώ ανάλογη διαδικασία επαναλαμβάνεται στη Γερουσία για τον Αντιπρόεδρο. Μία και μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν το 1824, όταν ο μετέπειτα πρόεδρος Τζον Κουίνσι Άνταμς ψηφίστηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, καθώς κανείς υποψήφιος δεν είχε συγκεντρώσει την πλειοψηφία στο Σώμα των Εκλεκτόρων.

«…ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα»

το ποσοστό των ηλιθίων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα

Σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικής Ιστορίας του Μπέρκλεϋ , Κάρλο Τσιπόλα, υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης  ηλιθιότητας. 

* πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων μέσα σ’ έναν πληθυσμό.
* η πιθανότητα κάποιος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή υψηλή επίδοση του σε οποιονδήποτε τομέα.
* το ποσοστό των ηλιθίων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα.
* υπάρχουν ηλίθιοι τόσο μεταξύ στρατηγών, όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου αλλά και πολιτικών.
* ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων παρ' ότι ζημιώνεται και ο ίδιος.

Οι ηλίθιοι είναι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο. Ο Μαικλ Χάνλον είπε, «…ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα», ενώ ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός σημειώνει, «…προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλιθίους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».

Κατά τον Κάρλο Τσιπόλα υπάρχουν άλλοι τρεις τύποι ανθρώπινων συμπεριφορών.  
* Ο ευφυής
που με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται και ο ίδιος.
* Ο φουκαράς
που ωφελεί μεν τους άλλους αλλά ζημιώνεται ο ίδιος γιατί οι άλλοι τον εκμεταλλεύονται.
* Ο επιτήδειος
που ζημιώνει τους άλλους για να ωφεληθεί ο ίδιος.
 
ΕπιστροφήTop