Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Πέθανε ο συναγωνιστής Θόδωρος Καραμπέτσος

Φτωχότερη η ιδεολογία του Εθνικισμού.

Ο Θοδωρής Καραμπέτσος, ένας από τους τρεις προδρόμους του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας και Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης, [Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.], αποτέλεσε τον ιδεολογικό καθοδηγητή (αξίζει το χρόνο να διαβάσετε μια προφητική του εισήγηση-ομιλία για την Ευρώπη του 2015, το 1990 στο 4ο συνέδριο του ΕΝ.Ε.Κ., [Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα]), το φωτεινό φάρο χιλιάδων Εθνικιστών και τον επικεφαλής μιας ατέλειωτης (κι ατελείωτης) σειράς Εθνικιστικών πολέμων. Τα τελευταία τρία χρόνια αντιμετώπισε με χαμόγελο, κατά πρόσωπο (και) το θάνατο. Στάθηκε αξιοπρεπής κι ΟΡΘΙΟΣ ως το τέλος, έτσι όπως έμαθε να ζει. 
Θεόδωρος Καραμπέτσος

Οι συναγωνιστές κι οι φίλοι του τον αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο της Νέας Αβώρανης, στην Αιτωλοακαρνανία, εκεί όπου τάφηκε, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία, δίπλα στην τραγική Αγγλίδα σύζυγό του Barbara και τους αγαπημένους του γονείς. Ακόμη περισσότεροι στην Ελλάδα, την Ευρώπη, παντού στον κόσμο, το κάναμε νοερά -σε στάση προσοχής, με προτεταμένη τη Δεξιά και το πρόσωπο στον Ήλιο, ενώ ο φυλακισμένος ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ, αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», προσωπικός φίλος του συναγωνιστή Καραμπέτσου, έστειλε στεφάνι, ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του.  

Συναγωνιστή, σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι και προσκυνούμε τη σεπτή σου μνήμη. Η παρακαταθήκη ιδεών κι αγώνων που μας κατέλειπες, είναι ΧΡΕΟΣ, ΚΑΘΗΚΟΝ κι ΟΡΚΟΣ ΤΙΜΗΣ, να περάσει στα χέρια αυτών που επάξια θα μας διαδεχθούν. Το βιολογικό σου τέλος, ΜΑΣ ΛΥΠΗΣΕ και το ξέρεις, ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ήδη και δε θα μπορούσε να είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, όμως ο ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, αδελφός σου και νονός του Θωμά και της Βάλιας, ΒΡΗΚΕ ΠΑΡΕΑ, στις ολονύκτιες ιδεολογικές αναζητήσεις.

Συναγωνιστή, φίλε, αδελφέ, 


* στάθηκα ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ που σας είχα δίπλα μου από τα πρώτα σχολικά χρόνια. Ας είναι ΠΑΝΑΛΑΦΡΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΩΑΣ ΓΗΣ, που συντροφεύει τον αιώνιο ύπνο σου. Η θέση σου πλάι μας, δε θα μείνει ποτέ κενή. 

* Η βιογραφία του Θεόδωρου Καραμπέτσου 
* «Οι αντιδραστικοί», Ολόκληρο το βιβλίο, (απαιτείται pdf reader) 

 Camerata Karabetsos A NOI!

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Αυτές τις άγιες ημέρες
του Ηλία Σιαδήμα για το www.Panaitolionews.blogspot.gr

Δράττομαι της ευκαιρίας που μας παρέχει το αγαπημένο μας www.panaitoliobews.blogspot.gr, αλλά και η σημερινή ημέρα να θυμηθούμε οι παλαιοί και να μάθουν οι νεότεροι μερικά νοσταλγικά έθιμα της κωμοπόλεως μας που εξελίσσοταν από το πρωινό της Μεγάλης Παρασκευής έως την Τρίτη του Πάσχα, μέχρι προ ολίγων ετών και τα οποία σήμερα τα αφήσαμε ν’ ατονίσουν κι εντέλει να ξεχασθούν …

Σαν σήμερα, όρθρου βαθέως όπως θα λέγαμε, παιδιά παιδικής και προεφηβικής ηλικίας, περνούσαν από κάθε σπίτι για ν’ αναγγείλουν την θλιβερή είδηση της Σταυρώσεως του Σωτήρος με το εξής άσμα: 

Ο πολύτιμος φίλος και συμπολίτης Ηλίας Αθανασίου Σιαδήμας
«Σήμερα μαύρος ο ουρανός, 
σήμερα μαύρη η μέρα, 
σήμερα όλοι θλίβονται
 και τα βουνά δακρύζουν, 
σήμερα βάλενε βουλή 
οι άνομοι οι Εβραίοι, 
οι άνομοι και τα σκυλιά 
κι οι τρισκαταραμένοι, 
για να σταυρώσουν το Χριστό, 
των πάντων βασιλέα..». 

Οι οικείοι τα φίλευαν μ’ ένα νόμισμα, όπως και του Λαζάρου με τα Λαζάρια που κάναμε με βάγια κι άνθη και τους κρεμούσαμε κουδούνια αιγοπροβάτων για να κάνουν θόρυβο, καθώς τα κουνούσαμε τραγουδώντας.

Η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, ήτο άκρως μελαγχολική. Οι μητέρες δεν μαγείρευαν και γευματίζαμε μ’ ότι υπήρχε πρόχειρο, διότι, όπως μας έλεγαν, και  η Παναγία μας σαν σήμερα νηστική ούσα, έψαχνε αναζητώντας τον μονογενή της. Το βράδυ της ίδιας μέρας γινόταν η περιφορά του Επιταφίου, όπως σήμερα, κι ευτυχώς το έθιμο της συναντήσεως των Επιταφίων των δύο ενοριών του Παναιτωλίου, επιβιώνει ως τις μέρες μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την επιστροφή στην εκκλησία, όταν ο χαλκέντερος κι επιβλητικός παπα-Πάνος Πατέλος με στεντόρεια και βροντώδη φωνή έλεγε, «Άρατε Πύλας οι άρχοντες ημών και εισελεύσεται ο βασιλεύς της Δόξης». Τότε ο δεξιός ψάλτης Πάνος Τριανταφύλλου, αντιφώνιζε από το εσωτερικό του Ναού, «τις εστίν ούτος ο βασιλεύς της Δόξης;», για ν’ απαντήσει ο ιερέας, «Κύριος δυνατός και κραταιός». Την ίδια ώρα ο ιερέας με μια κλωτσιά στη θύρα της εκκλησίας, που κυριολεκτικά την τράνταζε, ανοίγοντας την, αναφώνιζε, «Ούτος εστί ο βασιλεύς της Δόξης», κι εισερχόμεθα όλοι εις το Ναό, περνώντας κάτω από τον Επιτάφιο.
Ήταν συγκλονιστικό εκείνο το δρώμενο με τον εν λόγω ιερέα και παραμένει για μας που το ζήσαμε, αξέχαστο.

Τοιουτοτρόπως ερχόταν το Μεγάλο Σάββατο κατά τη διάρκεια του οποίου απείχαμε του ελαίου, καθώς όπως έλεγαν οι πιο παλαιοί από εμάς, «όλα τα Σάββατα επιτρέπεται το λάδι, εκτός του Μεγάλου Σαββάτου που το νηστεύουμε..».

Τη Δευτέρα της Αναστάσεως, γινόταν μονοκκλησιά στο Ναό της Αγίας Τριάδας, όπου συνέρρεε όλη η δυτική συνοικία της κωμοπόλεως, συλειτουργούντων αμφοτέρων των ιερέων. Αξέχαστος μου παραμένει ο παπα-Πάνος Μπεκούλης. Την Τρίτη της Αναστάσεως η μονοκκλησιά επαναλαμβάνονταν στο Ναό της Ενορίας της Αγίας Παρασκευής, όπου συνεκκλησιάζοντο και οι συμπολίτες της ανατολικής συνοικίας του Παναιτωλίου.

Όμορφα έθιμα, που συνέτειναν στη σύσφιξη των σχέσεων και των δεσμών αγάπης, των δύο πνευμόνων του Παναιτωλίου, που πρέπει να τ’ αναστήσουμε και πάλι. Αυτά είναι οι ρίζες μας και το χθες μας. Με τι εφόδια θ’ αντικρίσωμεν το αύριο χωρίς αυτά τα πατροπαράδοτα πλούτη μας, με άδεια χέρια θα το προϋπαντήσουμε. Εύχομαι η καταπληκτική νεολαία του χορευτικού ομίλου της κυρίας Γεωργιάδου και η Ένωσις Γυναικών Παναιτωλίου, να συντελέσουν στην αναζωογόνηση των ριζών μας.


Εύχομαι Καλή Λαμπρή σε όλους σας, έτσι ευχόμαστε κάποτε, λίγα χρόνια πριν. Να μην ξεχάσουμε αυτές τις άγιες ημέρες όλους όσοι είναι μόνοι ή πονεμένοι, τους ξένους μετοίκους που εργάζονται στο Παναιτώλιο, καθώς και τους μη Χριστιανούς παροικούντες. Ο Θεός μας ανεστήθη για όλους τους ανθρώπους.  Μια ακόμη ευχή εκ βαθέων… Καλή Ανάσταση την σταυρωμένη μας ΠΑΤΡΙΔΑ. Με αγάπη προς όλους σας. 

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Η ιδεολογική στράτευση μητροπολιτών στην αριστερά.

Επιχείρηση πολιτικής καθυποτάξεως κι αφελληνισμού της Ορθοδοξίας

Παρακολουθούμε, με ελάχιστη έκπληξη, την καθημερινά εντεινόμενη προσπάθεια των Μητροπολιτών της Ορθόδοξης εκκλησίας, που πολλοί, πλέον, είναι ιδεολογικά στρατευμένοι και πολιτικά ενταγμένοι στην διεθνιστική αριστερά, να μετατρέψουν την Ελλαδική Εκκλησία, σε όχημα κυριαρχικής ιδεολογικής επιβουλής. Η αριστερή διεθνιστική ιδεολογία, η ερωμένη της πλειοψηφίας των Ελλήνων Ορθοδόξων –κι όχι απαραίτητα Χριστιανών- Μητροπολιτών, τα τελευταία χρόνια συντρίφθηκε πολιτικά και απαξιώθηκε ιδεολογικά, κάτω από το βάρος των αμαρτιών που κουβαλούσε στην πλάτη της.  Αυτή την κρίσιμη ώρα, την ώρα που όλα χάνονται για την Αριστερά κι ελπίδα πολιτικής σωτηρίας ή ιδεολογικής ανακάμψεως δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα, οι αριστεροί παπάδες της Ελλαδικής –κι όχι μόνο- Εκκλησίας, σαν προετοιμασμένοι από χρόνια, λες και κάποιο αόρατο χέρι κινούσε τα νήματα της προετοιμασίας τους, έσπευσαν να της (τους) δώσουν «χείρα βοηθείας». 

Έτρεξαν οι Μητροπολίτες της Αριστεράς, με την αμέριστη συμπαράσταση και αγαστή συνεργασία του Ιερώνυμου (Λιάπη), Επισκόπου Αθηνών -και πρώτου μεταξύ ίσων της Ελλαδικής Εκκλησίας- αλλά και πρώην μέλους του Παπανδρεϊκού υπουργικού συμβουλίου, να διοργανώσουν συνέδριο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Πρωταγωνιστής στην αριστερή στροφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο Σιατίστης Παύλος, πιθανότατα προβαλλόμενος και προαλειφόμενος ως ο διάδοχος του Αθηνών και εκλεκτός του αριστερού συνονθυλεύματος.

Το συνέδριο διοργανώθηκε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γνωστή για την ιδεολογική καταδυνάστευσή της από την Αριστερά και την πολιτική κηδεμόνευση της από τους Θεολόγους καθηγητές των ομάδων του Σύριζα. Η ευθεία πολιτική θέση του εν λόγω Μητροπολίτη και η υποστήριξη ενός πολιτικού συστήματος που στο παρελθόν αλλά και στις μέρες μας -βλέπε δηλώσεις Κουράκη για την φορολόγηση όσων πολιτών δηλώνουν Ορθόδοξοι  Χριστιανοί-υποστήριζε την αθεΐα αλλά και κατακρεουργούσε τους χριστιανικούς πληθυσμούς όπου επικράτησε, αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση της χριστιανικής ηθικής. Οι πολιτικοί πάτρωνες του Μητροπολίτη Σιατίστης εχθρεύονται με ολοκάθαρο τρόπο την Εκκλησία, τουλάχιστον την Ορθόδοξη Χριστιανική, γιατί σε ότι αφορά τους Μουσουλμάνους και τους πιστούς άλλων δογμάτων, αποδεικνύουν ότι διακατέχονται από ιδιαίτερες ευαισθησίες, στο όνομα τάχα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην ουσία όμως, υποστηρίζοντας τις διαχρονικά ανθελληνικές και αντεθνικές θέσεις της Αριστεράς. Όπως δήλωσε ο Σιατίστης, «…Η Αριστερά δεν είναι σήμερα το φόβητρο, αν και έχει θέσεις που μας στενοχω­ρούν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να της χρεώσουμε σήμερα λάθη παλαιών επο­χών…». Εδώ απλώς γελάνε, διότι στον Σιατίστης, κατά τα άλλα ευρυμαθή και περί παντός του επιστητού, φαίνεται να του διαφεύγει η καθημερινή αντεκκλησιαστική θέση και τοποθέτηση της Ελληνικής Αριστεράς.

Είναι ολοφάνερο για κάθε λογικό άνθρωπο και πολίτη αυτής της χώρας ότι «…η Εκκλησία, …{…}… σε μια κρίσιμη ώρα για την πορεία του έθνους, έρχεται να προσφέρει πι­στοποιητικά νομιμοφροσύνης στον χώρο της αριστερής κουλτούρας…{…}… », όπως σωστά επισήμανε ο Αμ­βρόσιος,  Μητροπολίτης Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, όσο κι αν ο Σιατίστης επιμένει για το αντίθετο. Γίνεται μάλιστα καταγέλαστος όταν απευθύνεται στους πολίτες που ψηφίζουν αριστερά και του καλεί «…όπως κι εμείς θα πρέπει να το κάνουμε έτσι κι εσείς, ξεπε­ράστε τον φόβο σας για εμάς….»

Τι φόβο άραγε προκαλεί και για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία στους Έλληνες αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους; Μήπως εγκλημάτησε σε βάρος τους; Μήπως τους εξανδραπόδισε, όπως έκαναν οι φυσικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι των σημερινών αριστερών, στο αντάρτικο; Μήπως τους αποκήρυξε; Μήπως αρνήθηκε να τους εξομολογήσει ή να τους κοινωνήσει; Για ποιο λόγο ακριβώς Μητροπολίτη Σιατίστης φοβούνται οι αγαπημένοι σου ιδεολογικοί σύντροφοι την Ορθοδοξία; Έχεις άραγε την χριστιανική αγάπη και πραότητα να μας ενημερώσεις ώστε να γίνουμε κοινωνοί της γνώσεως που προφανώς μόνος εσύ κατέχεις;

Η εκκλησία καλά θα κάνει να είναι στην πράξη αντίθετη σε κάθε ανθελληνική αντιχριστιανική πράξη, όπως είναι οι ληστείες, οι δολοφονίες, οι βιασμοί, ακόμη και υπερηλίκων Ελληνίδων γυναικών, και οι λεηλασίες που διαπράττονται καθημερινά από τους πάσης φύσεως εισβολείς που εργολαβικά έχει αναλάβει να περιθάλπτει και να σιτίζει, (υπο)κλέπτοντας και σε πολλές περιπτώσεις «υπεξαιρώντας» τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών και πιστών της. Όσο για τον Σιατίστης ας μην καταφεύγει στις ύβρεις εναντίον όσων Ελλήνων πολιτών δεν συντάσσονται ή δεν υποτάσσονται στις οδηγίες του για, με κάθε τρόπο και έναντι οποιουδήποτε κόστους, υπερψήφιση της αριστεράς. Η δήθεν επισήμανσή του ότι «….δεν είναι δυνατό να ξεχά­σουμε ότι Γερμανοί νεονα­ζί ξυλοκοπούσαν Έλληνες μετανάστες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς που εγκληματούν στο όνομα της Ελλάδας. Οι μαύροι Έλληνες είναι Έλληνες όσο και οι άλλοι…», που έχει σαν στόχο το Εθνικιστικό κίνημα, είναι στην ουσία επιχείρημα εναντίον του. Η σκέψη του διαστρεβλωμένη από τη διεθνιστική σύφιλη, δεν τον αφήνει να εννοήσει ότι κάθε εθνικιστής αγωνίζεται για την πατρίδα του και ότι καμιά διεθνής δεν μπορεί να του επιβάλει να αποδεχθεί ακόμη και τον ακρωτηριασμό της πατρίδας του, όπως διακήρυξαν και επιδίωξαν οι ιδεολογικοί πολιτικοί του πατέρες.

Να είναι βέβαιος ο Μητροπολίτης Σιατίστης ότι οι Εθνικιστές δεν θα ξεχάσουμε τις ύβρεις προς τους Έλληνες και το μίσος του για κάθε τι Ελληνικό, κι ας μη μας φέρνει στο νου και καθιστά επίκαιρο, το λόγο, «Κοντός Ψαλμός Αλληλούια: Πας Παπάς αισθανόμενος δη είναι Πρώτα Χριστιανός και Δεύτερα Έλλην, ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ»,  [Περικλή Γιαννόπουλου, «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν»].

Επίσης ως παντογνώστης και έχων άποψη επί παντός του επιστητού, ας μας δείξει κάποιους απ’ όσους εγκληματούν σε βάρος της Ελλάδος. Αν δε γνωρίζει ονόματα ας κοιτάξει γύρω του. Ας τους αναζητήσει στον αριστερό του περίγυρο, ας τρέξει ως το κοντινό χωριό του Βελβενδό Κοζάνης, μήπως προλάβει τον «Τοξοβόλο» της πλατείας Συντάγματος, το ληστή και δολοφόνο της Πάρου, και πιθανόν όχι μόνο, τον εγγονό του Νάσιουτζικ. Επίσης ας επισκεφθεί τις φυλακές όπου θα συναντήσει κάποιους από τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» και τους ληστές ή οποιοδήποτε άλλο κακοποιό που η ιδεολογική του καταγωγή και προέλευση είναι η δεξαμενή εγκληματιών της αριστεράς. 

Ας θυμάται ο Μητροπολίτης Σιατίστης, ότι τους Έλληνες «μαύρισε» η συμπαιγνία της αγαπημένης του αριστεράς με την «δεξιά» του χρήματος, που η Ορθόδοξη εκκλησία αρνείται ν’ αποκηρύξει. Όσον αφορά τους μαύρους «Έλληνες», μπορεί να τους σιτίσει από την προσωπική του περιουσία του, αν διαθέτει, κι όχι από τον οβολό και το κερί των πιστών, που καθυβρίζει ως «σαπρόφυτα», τα οποία άλλωστε ποτέ δεν ευδοκίμησαν στον εθνικιστικό χώρο. Ας μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια ή ας δείξει, έστω, εγκράτεια λόγων. Είναι κι αυτή μια από τις αρετές του χριστιανού, που όμως δεν απαντάτε στους αριστερούς.  

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ιδεολογικό τρελοκομείο « η ξεπουλημένη Ελλάδα».

Η περίπτωση του «δεξιού» δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη.

Το απόλυτο ιδεολογικό τρελοκομείο αποτελεί από το 1949 και μετά η Ελλάδα, ένα τρελάδικο στο οποίο η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αριστεράς είναι αναμφισβήτητη και καταλυτική.  Δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε στο 2012 για να υπάρξει κάποιος, και δεν είναι τυχαίο ότι έχει αριστερή ιδεολογική προέλευση και πολιτική κουλτούρα, που να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Το έκανε λοιπόν ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, επί πολλά χρόνια μυστικοσύμβουλος και νυν εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, μιλώντας στον Μανώλη Κοττάκη, το κατά τα άλλα Δεξιό δημοσιογράφο της ΝΕΤ. Ο Μανώλης Κοττάκης, βι­ογράφος του Κώστα Καρα­μανλή, είχε αναλάβει στη διάρκεια της συνεντεύξεως το ρόλο του συνηγόρου των εγκληματικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο που δεν εξοβέλισε το Λαζαρίδη, ο οποίος, μη φανταστείτε τίποτα τρομερό, απλά έλεγε τη μισή αλήθεια για τους εμπρηστές, τους δολοφόνους και τους ανθέλληνες, όπως αυτή η τροτσκιστική σκυλόφατσα που δήλωσε ότι τα Σκόπια μπορούν να ονομάζονται «Μακεδονία».

(Οι διάλογοι είναι από τη στήλη του Θοδωρή Χατζηγώγου στην εφημερίδα «Στόχος»)
- Μανώλης Κοττάκης: «…Μου κάνει εντύπωση που τον Σύριζα τον θεωρείτε άκρο ή κάτι αντίστοιχο με την Χρυσή Αυγή. Είδε κανείς βουλευτές του Σύ­ριζα να αναποδογυρίζουν πάγκους εμπόρων στο πλανόδιο εμπόριο; Είδε κανείς βουλευ­τές του Σύριζα να σηκώνουν την σημαία της Χούντας με το πουλί που είχε ο Παπαδόπουλος; Πώς μπορείτε να βάζετε στην ζυγαριά ένα κόμμα με Ιστορία, όπως είναι η Αριστερά, με την Χρυ­σή Αυγή;»...
- Χρύσανθος Λαζαρίδης: «Να σας πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι μού λέτε... Θα αστει­εύεστε μάλλον!.. Ο Συνασπισμός είναι το Κόμμα το οποίο κάλυψε και στήριξε τους κουκουλοφόρους. Και δεν το λέω εγώ: Το έχει πει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τότε, το 2008, τους κατήγγειλε στην Βουλή ότι χαΐδευαν τους κουκουλοφόρους. Ποιους κουκουλοφόρους; Αυτούς οι οποίοι καίγαν την Αθήνα, καίγαν το βιός των ανθρώπων!.. Και θέλετε να πείτε ότι αυτοί που κάλυπταν τους κουκουλοφόρους δεν είναι άκρο; Ασφα­λώς και είναι άκρο. Και τους το θυμίζουμε, γιατί έχουν το θράσος να βγαίνουν και να ξεσηκώ­νουν τον κόσμο να κάνει τα ίδια!.. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπεράνω κριτικής η Αριστερά...»

Σημείωσα παραπάνω ότι ο Λαζαρίδης είπε μόνο τη μισή αλήθεια, που είναι χειρότερη από το μεγαλύτερο ψέμα. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η αριστερή του ιδεολογική προέλευση, παιδεία και κουλτούρα, δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα που η αλήθεια «βγάζει μάτια» και φωνάζει από μακριά. Ο Σύριζα δεν στήριξε απλά τους κουκουλοφόρους που έκαψαν το βιός των Ελλήνων, Χρύσανθε Λαζαρίδη. Στήριξε και υπέθαλψε όσους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο χώρο της εργασίας τους τέσσερις Έλληνες πολίτες. Επίσης Χρύσανθε Λαζαρίδη, η Χρυσή Αυγή και κάθε μη αριστερός ιδεολογικός ή πολιτικός χώρος, δεν γίνεται άκρο, μόνο και μόνο επειδή διαφωνεί μαζί σας και δεν μπορεί να εξομοιώνεται με δολοφόνους και παρακρατικούς, τους οποίους χρόνια μετά, δεν τολμά να ακουμπήσει η εξουσία σας.

Τώρα σε ότι αφορά τον κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο, δεν αξίζει τον κόπο να σπαταλήσουμε γι’ αυτόν, ούτε μια σταλιά μελάνι, ούτε μια γωνίτσα από το χώρο μας. 
Το ανθρωπάκι προσπαθούσε να εξομοιώσει την ενέργεια του εκλεγμένου βουλευτή Χρήστου Παπά, με τις τρομοκρατικές πράξεις των συνιστωσών του Σύριζα. Ανθρωπάκι τρεμάμενο, προσπαθεί να διασφαλίζει την επόμενη δουλίτσα του, πουλώντας λεκτική εκδούλευση στα αφεντικά που βλέπει να έρχονται. Ελπίζουμε η κυβέρνηση του Σύριζα να τον ανταμείψει όσο του αξίζει. Αφού τον ξεζουμίζει να τον πετάξει σα στυμμένη λεμονόκουπα.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Η περιφρούρηση και τα παιδιά με τις αρβύλες


Χωρίς την παρουσία τους θα ήταν αδύνατες οι εκδηλώσεις

Πρόσφατα ταξίδεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και μίλησα με παλιούς μου φίλους και συναγωνιστές. Τα ίδια και τα ίδια όλα τα χρόνια – τα πολλά που ασχολούμαι με τον εθνικισμό και τον εθνικιστικό περίγυρο. Μόνο που πλέον οι συναγωνιστές μου ανακάλυψαν καινούριο σημείο τριβής. Την περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του κινήματος. Σε κάθε εκδήλωση σε ανοικτό ή κλειστό δημόσιο χώρο, η παρουσία περιφρουρήσεως είναι απαραίτητη στην Ελλάδα. Παλαιότερα, παρά την έντονη πολιτική δράση και τις ακραίες αντιπαραθέσεις, είχες τη βεβαιότητα ότι είναι μάλλον απίθανη η απειλή κατά της ζωής σου, εξ αιτίας των ιδεών και των απόψεων σου.

Σημαντικό ρόλο λοιπόν, για να μην πω την ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ στο κομμάτι περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του Εθνικιστικού κινήματος, διαδραματίζουν οι νεαροί –κι όχι μόνο- ομοϊδεάτες του λαϊκού συνδέσμου «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Είναι τα παιδιά που σε όσες εκδηλώσεις συμπαρατάχθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες Εθνικιστές, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕ εθνικιστική ΜΥΤΗ. Έχουν το σημαντικότερο έργο και τα καταφέρνουν σε βαθμό απόλυτο. Κάποιοι «ευαίσθητοι δημοκράτες», τους αποκαλούν ακραίους και λένε ότι, δεν επιθυμούν επαφή μαζί τους, όμως σε κάθε εκδήλωση, «τα παιδιά με τις αρβύλες» είναι εκεί, αποφασισμένα, ακροβολισμένα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι, που όταν φθάνουν τα blocks  της «Χ.Α.»,  σκέφτονται «ας τολμήσουν να πλακώσουν οι αναρχόπρεζες». 

Ας αφήσουν τις κλάψες οι παλιοί μου συναγωνιστές και ας πάψουν να συμμερίζονται τις ανησυχίες του κάθε λογής «αριστερού πατριώτη» και των σωρών των πρόσφατα χρησμένων «κεντρώων πατριωτών» του «Ρεσάλτο» και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Να καταλάβουν επιτέλους, ότι χωρίς «ακραίους», χωρίς «τα παιδιά με τις αρβύλες» θα καταλήξουν «υλικό» για την άσκηση των λοστών των «αναρχικών» του συστήματος.

Κάποιοι επίσης, διαμαρτύρονταν και θεωρούσαν ακραίο το σύνθημα «Λαός, Στρατός, Εθνικισμός», και συμφωνώ μαζί τους στο σκέλος του Στρατού. Ποιος στρατός; Οι μισοί αξιωματικοί είναι μέλη της ΚΝΕ και οι υπόλοιποι Πα.Σο.Κ και κάτι υπόλοιπα Νέα Δημοκρατία.  Όταν οι αξιωματικοί από δημοκρατοκαραβανάδες αρχίσουν να τιμούν τη στολή τους, τα ξαναλέμε. Η εθνικιστική στρατοκαυλίαση καθώς και η λατρεία για τα Σώματα Ασφαλείας, παρατράβηξε και δε ζούμε στην Εθνικιστική Ελλάδα για να δικαιολογείται.
Στο θέμα της περιφρούρησης όμως συναγωνιστές μου, αν δεν σας κάνουν «τα παιδιά με τις αρβύλες», αφήστε τους κεντρώους και αριστερούς πατριώτες να φέρουν αυτοί την επόμενη φορά, τις ντουντούκες.  Ζητήστε τους να φέρουν τα δικά τους παιδιά να κάνουν περιφρούρηση! 

Άντε διότι η κουβέντα κατάντησε αηδία...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία «προοδευτικών»

συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Περιοδικό «Patria»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948. Από έφηβος λάτρευε τους «Μπητλς», αλλά και τον Μπαχ. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την βυζαντινή μουσική, ήλθε μετά την επιστροφή του από την Γαλλία το 1975, χρονιά κατά την οποία ανακάλυψε τον Χριστό. Οι πρώτοι του δίσκοι ανήκαν στο συμφωνικό η «προγκρέσιβ» ροκ της εποχής (Aphrodite’s Child, Genesis, Yes). Έκτοτε οι τρεις του αυτές αγάπες συνυπάρχουν στα έργα του με μεγαλύτερη έμφαση στους ορχηστρικούς δίσκους του.

Ο δίσκος που τον έκανε μια για πάντα κοσμαγάπητο ήταν το «Κύριε των Δυνάμεων» του 1982. Ήταν ένα έργο θρησκευτικής μουσικής, βασισμένο σε στίχους του 5ου και 7ου αιώνα μ.Χ., που αρχικά έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα. Όμως όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Σπανουδάκης: «Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να «παντρευτούν» οι κόσμοι μας». Όμως αυτός ο δίσκος είχε την μεγάλη τύχη να ερμηνευθεί από δύο μεγάλες φωνές, τον Γιάννη Κούτρα, βασικό ερμηνευτή του Μικρούτσικου και το σπάνιο μέταλλο της Ελένης Βιτάλη, η οποία πρόσθεσε μια λαϊκότητα στην θρησκευτικότητα του Σπανουδάκη. Έκτοτε ακολούθησαν θρησκευτικοί δίσκοι, όπως «Επτά Παρακλήσεις» (πάλι με την Βιτάλη), «Ημέρα Τρίτη» (με τον Μανώλη Μητσιά) και το ορχηστρικό «Δάκρυ του Ιωάννη».
Ως συνθέτης έχει συνεργασθεί με τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής δισκογραφίας (Καζαντζίδης, Πάριος, Αρβανιτάκη, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Μητσιάς, Γαϊτάνος). Ήταν επίσης εκείνος που με τις συνεργασίες του με τον Βασίλη Σαλέα έβαλε το κλαρίνο στα σαλόνια και τις ηχογραφήσεις του έντεχνου, ανοίγοντας την πόρτα για το ελληνικό «έθνικ» και την «εθνοτζάζ».

Εκείνη όμως η πλευρά που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι θρησκευτικοί και επικοί/πατριωτικοί δίσκοι για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο(«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»), τον Μέγα Αλέξανδρο («Μέγας Αλέξανδρος: ο μύθος της Ανατολής, το όνειρο της Δύσης» και «Μέγας Αλέξανδρος: οι δρόμοι που δεν περπάτησες» και για την Μικρασιατική Καταστροφή («Για την Σμύρνη»).

Με αφορμή τις συναυλίες του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 24 και 25 Μαρτίου με τις καλύτερες επικές και θρησκευτικές μουσικές, συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Ερώτηση: «κ. Σπανουδάκη, θα ξεκινήσουμε μιλώντας για τα τρία πρώτα άλμπουμ («Maran Atha», «Looking Back», «Beautiful Lies») που δεν είναι ευρέως γνωστά και ανήκουν στο «προγκρέσιβ ροκ» του ’70. Κάτω από ποιες συνθήκες ηχογραφήθηκαν αυτά τα τρία άλμπουμ; Τι επιρροές από εκείνη την εποχή υπάρχουν στην σημερινή σας δημιουργία;»
Σπανουδάκης: «Χαίρομαι για την ερώτηση σου, γιατί πολλοί λίγοι ξέρουν την προ του ‘80 δουλειά μου. Πρώτος μου δίσκος ήταν το «Beautiful Lies» όταν ζούσα στην Γαλλία το 1970. Οι μουσικοί ήταν όλοι φίλοι μου, Έλληνες κυρίως, που είχαμε βρεθεί εκεί με το όνειρο της διεθνούς επιτυχίας (Σιδεράς, Ταμπόσης, Βλαβιανός). Το δεύτερο, «Looking Back», έγινε το 1974 στην Ελλάδα, στο «Studio Era» της Σταδίου, πάλι με τους εδώ φίλους μουσικούς (Πουλικάκο, Λογαρίδη, Πολίτη, Πολύτιμο και άλλους) Σε αυτούς τους δίσκους τραγουδούσα, έπαιζα μπάσο, κιθάρες, πιάνο και πολλές φορές ντραμς. Το τρίτο, «Maran Atha», έγινε αφού είχα πια πιστέψει στον Χριστό, δηλαδή μετά το 1975 και ήταν η πρώτη μου απόπειρα για αμιγώς ορχηστρική μουσική. Ηχογραφήθηκε από εμένα στο σπίτι μου, σε ένα stereo Revox μαγνητόφωνο, και έπαιξα όλα τα όργανα. Οι επιρροές της εποχής εκείνης με ακολουθούν ακόμα, απλά μεγαλώνοντας προσθέτονται και άλλες.»
Ερώτηση: «Τι είναι εκείνο που σας έστρεψε στην ελληνική μουσική; Και τι εκείνο που σας έκανε να δημιουργήσετε ένα θρησκευτικό άλμπουμ, όπως το «Στον Πρώτο Μουσικό»;»
Σπανουδάκης: «Ο ίδιος ο Χριστός. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργα, αλλά πίστεψε με, αν δεν Τον είχα γνωρίσει, δεν θα Τον ακολουθούσα. Ούτε θα είχα το θάρρος σ’ αυτήν την χώρα όπου ζω, να λέω και να κάνω, όσα κάνω. Ελληνική μουσική τώρα, εκτός των Ελλήνων κλασσικών (Σκαλκώτας, Καλομοίρης, Χρήστου, Κυδωνιάτης, Ξενάκης κ.α) δυστυχώς δεν υπάρχει. Τραγούδι άφθονο. Θα έλεγα ότι οι προσευχές και οι μοναχοί του Αγίου Όρους μου έδειξαν τον άλλο ορθόδοξο και βαθιά ελληνικό δρόμο, που με οδήγησε στο «δικό μου» τραγούδι, ποτισμένο για όσους θέλουν να ακούσουν, με την Πίστη μου. Και εδώ μιλάω κυρίως για την στιχουργική μου πλευρά.»
Ερώτηση: «Τι σημαίνει για σας ο Χριστός;»
Σπανουδάκης: «Τα πάντα. Το Α και το Ω, η γέννηση αγκαλιά με τον θάνατο, ως κοινός και ευλογημένος τόπος και χρόνος, το Υπέρλογο και αγαπητικό πνεύμα που χαρίζει φως στην μουσική, ο Πρώτος μουσικός. Πάνω απ’ όλα όμως, ο φίλος και αδελφός μου.
Μιας και η θρησκευτική μουσική καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της δημιουργίας σας, πιστεύετε ότι η Τέχνη είναι δρόμος για να φτάσει κανείς στον Θεό;
Αν σου έχει δοθεί αυτή η ευλογία, και δεν εννοώ της τέχνης η του ταλέντου, αλλά της επικοινωνίας. Δόξα τω Θεώ, μπορείς να βρεις τον Χριστό προσευχόμενος, αμαρτάνοντας, όντας δικηγόρος, δημοσιογράφος ή και πολιτικός ακόμα, σε οίκο ανοχής ή στην Βουλή, σε εκκλησία, στην Ερμού, στα Πατήσια, στην φυλακή, στο κομμωτήριο κλπ. Φτάνει να το θες με όλη σου την ψυχή. Και Εκείνος έρχεται. Αμέσως.
Ερώτηση: «Πως εμπνευσθήκατε το άλμπουμ «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»; Τι σημαίνει για σας ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης-Παλαιολόγος;»
Σπανουδάκης: «Είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες. Τον αισθάνομαι πλάι μου, ότι ζει και υποφέρει τώρα, εδώ μαζί μας. Το στέμμα του ήταν ακάνθινο και η πορφύρα από αίμα. Άξιος και μακάρι να του μοιάσουμε έστω και για λίγο ή για λίγο.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για το Βυζάντιο και την πολιτιστική του κληρονομιά;»
Σπανουδάκης: «Το Βυζάντιο γεννιέται από το ευγενικό πάντρεμα Ελλάδας και Χριστού. Πνευματικό εννοώ και έχει αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στα καλύτερα μουσεία και βιβλία του κόσμου. Στις καρδιές μου.»
Ερώτηση: «Μιας και λατρεύετε το Άγιο Όρος και το Βυζάντιο πείτε μου την άποψη σας για τον γέροντα Παΐσιο και τις προφητείες του για την Πόλη.»
Σπανουδάκης: «Ο Παΐσιος ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και πρεσβεύει για μας και την χώρα μας, εκεί που βρίσκεται. Κοντά στον Αγαπημένο του.»
Ερώτηση: «Έχετε κάνει δύο δίσκους για τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Τι σημαίνει για σας σήμερα ο Μακεδόνας στρατηλάτης;»
Σπανουδάκης: «Ότι και χθες, ότι και αύριο. Η μοναξιά του Βασιλιά. Ο ένας που τα έβαλε με όλους, αφού όμως νίκησε τον εαυτό του. Το ποθούμενον και υπόδειγμα για κάθε οραματιστή και μπροστάρη. Αλλά και για κάθε ερωτευμένο.»
Ερώτηση: «Έχετε πει ότι δεν σας αφήνουν να μιλήσετε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Παλαιολόγο και την Σμύρνη. Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία;»
Σπανουδάκης: «Όχι να μιλήσω. Απλά τα εμπόδια σε κάθε μου βήμα ήταν και είναι ασήκωτα. Και μου κλέβουν χρόνο και ενέργεια, που θα έπρεπε να ξοδεύω αλλού. Βεβαίως και ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία, όπου τα επιχειρήματα «προοδευτικής» (ελλείψει άλλου πιο σιχαμένου όρου) πλευράς είναι σλόγκαν, αποκλεισμοί και αιώνια διαπλοκή. Τους διακατέχει ο φόβος της μικρότητας τους και το αβέβαιον της ωφελιμιστικής και εφήμερης πίστης τους. Αμήχανοι μπροστά στην αλήθεια και «δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».»
Ερώτηση: «Είσαστε ο μόνος από τους γνωστούς, εμπορικούς καλλιτέχνες που απασχολείται με θέματα και πατριωτικά. Γιατί σε μια χώρα με τόση πλούσια ιστορία, δεν υπάρχουν και άλλοι;
Σπανουδάκης: «Αχ!»
Ερώτηση: «Μπορείτε να μου μιλήσετε για το «Mash Up Sessions», την συνεργασία σας με τον Αρτέμη. Γιατί δεν προωθήθηκε αυτό το άλμπουμ ζωντανά; Γιατί πιστεύετε ότι κυνηγήθηκε;»
Σπανουδάκης: «Τον Αρτέμη τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που θέλει να γίνει. Και τον ευχαριστώ, γιατί με τους στίχους του και την δύναμη του, μου έδειξε μια άλλη πλευρά της μουσικής μου. Τα υπόλοιπα απαντώνται στην προηγούμενη απάντηση μου.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για την κρίση; Είναι πρωτίστως ηθική; Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και πνευματική λύση;»
Σπανουδάκης: «Η πολιτική, αρέσκονται να λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Η αληθινή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η τέχνη του ανέφικτου. Πολιτική χωρίς όραμα και ακλόνητη πίστη είναι συντηρητική και παλαιομοδίτικη γραφειοκρατία. Μακάρι οι 300, να έφευγαν όχι μόνο από την Βουλή, με την οποία καμιά ουσιαστική και θεσμική σχέση δεν έχουν πια, αλλά από την χώρα. Οικονομική φτώχεια λοιπόν, η πνευματική; Η απάντηση είναι ότι στην δεύτερη περιέχεται και η πρώτη.»

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Η Τουρκία δεν έχει ιστορία,

αλλά ποινικό μητρώο...

Ο αρχηγός των Άγγλων Φιλελευθέρων, ο Γλάδστων έλεγε για τους Τούρκους,
«Από την πρώτη μαύρη μέρα που μπήκαν στην Ευρώπη, υπήρξαν το πλέον μισάνθρωπο είδος της ανθρωπότητας. Όπου και να πήγαιναν, άφηναν πίσω τους μια γραμμή αίματος και όπου έφτασε η κυριαρχία τους, ο πολιτισμός εξαφανίστηκε».
Και δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.. Αυτόν, μάλλον δύσκολο να τον βγάλουν ακροδεξιό και φασίστα, έτσι δεν είναι; Δείτε τι έγραψε για τους μουσουλμάνους του Σουδάν. (σ.σ. έφτανε ως εκεί κάτω η Βρετανική Αυτοκρατορία...) στο βιβλίο του «The River War»:
«Τι φοβερές κατάρες ρίχνει στους πιστούς του ο Μωαμεθανισμός. Εκτός από τη φρενίτιδα του φανατισμού, που κάνει τον άνθρωπο τόσο επικίνδυνο όσο και η υδροφοβία τον σκύλο, υπάρχει κι αυτή η φοβερή μοιρολατρική απάθεια Οι συνέπειες είναι εμφανείς σε πολλές χώρες. Απερίσκεπτες συνήθειες, τσαπατσούλικα συστήματα καλλιέργειας, βραδυκίνητες μέθοδοι εμπορίου και ανασφάλεια της ιδιοκτησίας, υπάρχουν οπουδήποτε ζουν ή κυβερνούν οι ακόλουθοι του προφήτη. Ένας εκφυλισμένος αισθησιασμός στερεί αυτή τη ζωή από τη χάρη και την εκλέπτυνση της, και συνακόλουθα από την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της. Το γεγονός ότι κατά τον μωαμεθανικό νόμο κάθε γυναίκα πρέπει να ανήκει σε κάποιον άνδρα ως απόλυτη ιδιοκτησία του, είτε ως θυγατέρα, είτε ως σύζυγος ή παλλακίδα, μάλλον θα καθυστερήσει την οριστική εξάλειψη της δουλείας, (α.α. μέχρι σήμερα, οι Άραβες του Σουδάν, έχουν μαύρους σκλάβους. Είχε δίκιο ο Ουίνστον...) μέχρις ότου η πίστη του Ισλάμ θα πάψει να αποτελεί μια μεγάλη δύναμη μεταξύ των ανθρώπων. Ως μεμονωμένα άτομα οι Μουσουλμάνοι μπορούν να επιδείξουν εξαιρετικές αρετές. Χιλιάδες από αυτούς γίνονται γενναίοι και πιστοί στρατιώτες της Βασίλισσας, και όλοι ξέρουν να πεθαίνουν. Όμως η επιρροή της θρησκείας παραλύει την κοινωνική εξέλιξη των πιστών της. Δεν υπάρχει στον κόσμο ισχυρότερη δύναμη οπισθοδρόμησης. Κάθε άλλο παρά ετοιμοθάνατος, ο Μωαμεθανισμός είναι μια μαχητική και προσηλυτιστική πίστη. Έχει ήδη εξαπλωθεί στην Κεντρική Αφρική και σε κάθε βήμα κερδίζει με το μέρος του ατρόμητους πολεμιστές. Και αν ο χριστιανισμός δεν έβρισκε καταφύγιο στα δυνατά χέρια της επιστήμης, ενάντια στην οποία ο ίδιος κάποτε αγωνίστηκε εις μάτην, ο πολιτισμός της σύγχρονης Ευρώπης ίσως να κατέρρεε, όπως κατέρρευσε ο πολιτισμός της αρχαίας Ρώμης».

Πραγματικά, εμείς δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Πώς μπορούν να ενταχθούν στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Οι άνθρωποι αυτοί είναι, κυριολεκτικά, αιώνες πίσω.

Κρίμα! Η Ευρώπη δεν θα «εμπλουτιστεί» με την Σαρία, τους αποκεφαλισμούς, τους λιθοβολισμούς των μοιχαλίδων. Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον σεξισμό των μουσουλμάνων (γυναίκα χωρίς μαντίλα, ίσον πόρνη), την μηδενική ανοχή στην διαφορετική άποψη, τις διώξεις ενάντια στην «βλασφημία» (στο Πακιστάν, η ποινή είναι θάνατος), δίχως τις μονότονες επαναλήψεις περί τιμωρίας των απίστων, ή το πρόσφατο βίτσιο σχετικά με τις εικόνες του προφήτη...
Όταν μια Θρησκεία είναι αληθινά σπουδαία, δεν έχει καμία σημασία εάν οι άνθρωποι ζωγραφίζουν εικόνες του προφήτη της... Άλλωστε, αυτό το θέμα, το Βυζάντιο το έλυσε σχεδόν δέκα αιώνες πριν. Φυσικά, είναι δικαίωμα σας να συνεχίσετε στον δρόμο της παράνοιας, με την «τζιχάντ» και τους «Μπιν Λάντεν». 

Έτσι όμως δεν θα εμπνεύσετε ποτέ τον σεβασμό και θα αποδειχτεί ότι όταν οι υπερσυντηρητικοί στις ΗΠΑ, μετά την πτώση του Σαντάμ, πρότειναν για το Ιράκ, «να σκοτώσουμε τους ηγέτες και να προσηλυτίσουμε τον λαό στον χριστιανισμό», δεν είχαν και τόσο άδικο...

Δύση και Ισλάμ,

Ο Πολιτισμός και η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Μετά από τα αιματηρά, όσο και τραγικά γεγονότα της Αιγύπτου, με τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των χριστιανών κοπτών, το ερώτημα σχετικά με το Ισλάμ και τον ρόλο του στην Ευρώπη, στον πολιτισμένο κόσμο, ή και ακό­μα σε αυτόν τον πλανήτη, ξανατίθεται. Όσοι πίσ­τευαν ότι τα βαρβαρικά φύλα είχαν εξαφανιστεί εδώ και κάτι αιώνες, πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Ορισμένοι «πιστοί του προφήτη» δείχνουν να μην έχουν εξελιχθεί ούτε ίντσα από την εποχή του Αττίλα με τις ορδές του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία του πολιτισμένου κόσμου, δεν ήταν παρά μια μακρά διαπάλη μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Χριστιανών και Μουσουλμά­νων, πολιτισμού και βαρβαρότητας.

Τα μέρη του πολιτισμένου κόσμου που είχαν την ατυχία να πέ­σουν στα χέρια των μουσουλμάνων, όπως η βό­ρειος Αφρική και η Μικρά Ασία (Τουρκία), ακόμα και σήμερα δεν έχουν θέση στο κλαμπ των πολιτισμένων χωρών, δεν έχουν θέση στην Ευρωπαϊκή Έ­νωση. Συμβάλλουν σε αυτήν, στέλνοντας λαθρομετανάστες, οι οποίοι φιλοδοξούν να ανατιναχθούν στο όνομα του προφήτη τους και να αποκτήσουν έτσι τον πολυπόθητο διορισμό, (σ.σ. Καμικάζι αυτοκτονίας Χασάν Μ. εδιορίσθη μάρτυρας στον παράδεισο, με τρεις οκτακόσιες μισθό. Ακόμα ένας κοπρίτης, όπως Θα έλεγε και ο Πάγκαλος...)

Η ρίζα του κακού ξεκινάει με τις μουσουλμανικές ει­σβολές, στα πρώτα χρόνια του Ισλάμ. Αυτές οι αι­ματηρές εισβολές υπήρξαν η αιτία μιας τεράστιας οικονομικής αλλαγής και του οριστικού τέλους της ενότητας του μεσογειακού κόσμου. Επέφεραν έ­ναν, μη αναστρέψιμο μετασχηματισμό στον πολι­τισμό και στις αξίες των κατεκτημένων περιοχών, σε βαθμό που σήμερα υπάρχουν τεράστιες περιο­χές του άλλοτε ρωμαϊκού κόσμου, οριστικά χαμέ­νες για μας. Ο πρωταρχικός λόγος δηλαδή, που χώ­ρες όπως η Αλγερία, η Τυνησία, η Τουρκία, η Συρία, η Αίγυπτος, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν δεκτές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ότι υπό την κυριαρχία των σεΐχηδων και των ιμάμηδων, αυτές οι χώ­ρες κατέστρεψαν τους ρωμαϊκούς θεσμούς και τις αξίες.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο ελληνορωμαϊκός πολιτισ­μός και οι αξίες του. Δεν είναι απλά θέμα αντίθεσης χριστιανισμού και Ισλάμ. Είναι κάτι βαθύτερο, είναι η προαιώνια αντίθεση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας. Θυμίζω την πάγια και διαρκή, μου­σουλμανική στάση απέναντι στις γυναίκες. Μετά θα μπο­ρούσαμε να  θυμίσουμε την τουρκική βαναυσότητα, η ο­ποία είναι  χαρακτηριστικό των Τούρκων, ανεξάρτητα από το πόσο «καλλιεργημένο» ή ευφυείς ήταν αυτοί. Ο σουλτάνος Μωάμεθ Β μπορεί να ήταν μορφωμέ­νος και «πολιτισμένος», οι καλοί του τρόποι όμως, δεν ήταν για όλους. Όταν π.χ. ανακάλυψε ότι ένα από τα αγαπημένα του αγγουράκια έλειπε από το μποστάνι του, άνοι­ξε τις κοιλιές και των δεκατεσσάρων κηπουρών του, για να το βρει...

Ο ορισμός της βαρβαρότητας. Υπερβολική και αναίτια βία. Σαν σημερινό βιντεοπαιχνίδι. Τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, ο Φράνσις Μπέηκον περιέγραψε τους τούρκους ως εξής: «ένας βά­ναυσος λαός, χωρίς  ηθική, χωρίς γράμμα­τα, τέχνες ή επιστή­μες, ένας λαός που με­τά βίας μπορεί να μετρήσει ένα εκτάριο γης, η μία ώρα της ημέρας, ευτελείς και ατημέ­λητοι στα κτίρια τους, στη διατροφή και τα σχετικά, και με μια λέ­ξη, αποτελούν όνει­δος».

Μέχρι και τον δέκατο ένατο αιώ­να, όλοι οι ευρωπαίοι περιηγητές στα εδάφη της Οθωμανικής Αυ­τοκρατορίας, την ίδια εικόνα μας μεταφέρουν. Οι τούρκοι είναι άξεστοι, φιλοχρήματοι, βάναυσοι. Ούτε η παραμικρή ένδειξη πολιτισμού.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

H οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα

και η πασιφανής απουσία Εθνικών προτάσεων.

Όλοι συμφωνούμε ότι η πατρίδα μας βρίσκετε ένα βήμα πριν την χρεωκοπία. Από εδώ και μετά αρχίζουν τα τρελά και τα παράδοξα. Αντί να προτείνουμε λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσεως, ζητάμε να πτωχεύσουμε μία ώρα νωρίτερα!
Εκείνο που καταλαβαίνω όταν διαβάζω τέτοιες απόψεις είναι ότι κάποιοι είτε δεν έχουν νιώσει τις συνέπειες της κρίσεως καθώς μάλλον είναι απασχολούμενοι στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, είτε έχουν καταστραφεί εντελώς και προτιμούν, από το να ανακάμψουν αυτοί, να καταστραφούν και οι υπόλοιποι Έλληνες. Όπως έλεγε κι ο μακαριστός Χριστόδουλος, «δεν θέλω κατσίκα, να ψοφήσει του γείτονα θέλω».
Που είναι οι προτάσεις για την έξοδο από την οικονομική κρίση; Μία σοβαρή ανάλυση για τα οικονομικά θέματα δεν έχω διαβάσει.
Οι περισσότεροι αναπαράγουν τον οικονομικό λαϊκισμό της Αριστεράς, η οποία είναι συνυπεύθυνη και με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές της μας οδήγησε στην κρίση, πασπαλισμένο με συνομωσιολογία και μπόλικα κεφαλαία γράμματα και θαυμαστικά. Όλοι αυτοί, Εθνικιστές με εισαγωγικά ή χωρίς, Δεξιοί και φιλελεύθεροι, εκ των υστέρων ενοχλούνται και μένουν έκπληκτοι από τα εκλογικά αποτελέσματα και την άνοδο της Αριστεράς.
Θέλω να πιστεύω ότι η πατρίδα μας αξίζει κάτι καλύτερο από το φάσμα της χρεοκοπίας, στο χείλος της οποίας μας έχει φτάσει η Μεταπολίτευση.
Νομίζω η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει αντιληφθεί πως η έξοδος από την κρίση απαιτεί σοβαρό σχεδιασμό και σκληρές αποφάσεις, κάτι δηλαδή εντελώς διαφορετικό από την πολιτική που ακολουθούν ακόμα τώρα, το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι εθνικιστές, πρέπει να πρωτοστατήσουν στην παραγωγή προτάσεων για την έξοδο του Έθνους από την οικονομική κρίση. 
Ειδάλλως η «λύση» θα έρθει από αλλού και θα φέρει την υπογραφή του ΚΚΕ.

Βασίλης Ξηρός, η (απαρατήρητη και ασχολίαστη) αποφυλάκιση του,

Τρομοκρατία στην Ελλάδα; Τίποτα περίεργο ή παράξενο.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι τα τελευταία πενήντα χρόνια απόλυτα εξοικειωμένοι και ιδεολογικά ταυτισμένοι με το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ένα φαινόμενο συνώνυμο με την αριστερά και την ιδεολογία της.
Από την «ΟΠΛΑ», στην «17 Νοέμβρη» και πιο πρόσφατα με την «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», όποια «πέτρα» κι αν σηκώσεις, θα βρεις έναν «κοινωνικό αγωνιστή». Η τρομοκρατία αποτελεί κατάσταση, που ανατροφοδοτείται και ευδοκιμεί στη χώρα μας.
Από το 1974 στην η Ελλάδα στ’ όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών» λειτουργεί πανεπιστημιακό άσυλο, που αποδεδειγμένα αποτελεί το φυτώριο όπου ανθίζουν τα «μπουμπούκια» της αριστερής τρομοκρατίας.
Η «Δεξιά» γεμάτη από κόμπλεξ και ενοχικά σύνδρομα, αποφεύγει, να ονοματίσει την αριστερά ως υπεύθυνη για το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ενώ οι συνεχείς δολοφονίες «δεξιών» εκδοτών, της έστρωσαν το δρόμο.
Οι ελευθερίες που παραχωρήθηκαν στην άκρα αριστερά, μετά το 1974, στο όνομα του υποτιθέμενου –διότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε- ρόλου της στην ανατροπή των στρατιωτικών, της επέτρεψαν να λει­τουργεί με τρόπο που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Την ίδια στιγμή κάποιοι βολεύονταν από τη δράση της, όπως οι δολοφονίες των δεξιών εκδοτών, που κατέστησαν μονοπώλιο της αριστεράς τον χώρο της έντυπης δημοσιο­γραφίας.
Φτάσαμε έτσι από τους εκπροσώπους της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που λειτουργούσαν στην «17 Νοέμβρη», στη γενιά του '10, με 22χρονα παιδιά, τα οποία λειτουργούν υπό καθεστώς επιτήρησης ή και προστασίας, καθώς ξεκινούν την τρομοκρατική τους «καριέρα» σεσημασμένοι από διαφόρων μορφών και εμπλοκών επεισόδια. Οι κυβερ­νήσεις του ΠΑΣΟΚ τους «μαζεύουν» συχνότερα, ενώ οι ανάλογες της Ν.Δ., φοβούνται το κόστος των επεισοδίων που δημιουργούν οι ομοϊδεάτες τους, και τους αφήνουν λάσκα.

Η τρομοκρατία όπως αποδεικνύεται «στεγάζεται» σε «στέκια» των Εξαρχείων, σε πανεπιστη­μιακά άσυλα και λοιπούς «κοινωνικούς χώ­ρους» καταλήψεων. Οι εκτιμήσεις περί εμπλοκής «μυστικών υπηρεσιών», πα­ρόλο που ως ένα σημείο αληθεύουν, δεν είναι αποφασιστικός παράγοντας.
Η αριστερίστικη νοοτροπία που βιώνει η χώρα μας, «νομιμοποιεί» τις πράξεις βίας, αρκεί αυτές να προέρχονται από τον χώρο της. Η ευθύνη δε βρίσκεται στους ώμους των εκάστοτε, 22χρονων, βρίσκεται σε αυτούς που νέμονται την εξουσία και αφήνουν κάποιους να καταστρέφουν παιδιά. Την ευθύνη για την πορεία αυτών που έστελναν βόμβες την έχουν όλοι όσοι βρέθη­καν στον θώκο των υπουργείων Παιδείας ή «Προστασίας του Πολίτη», οι οποίοι επέ­τρεψαν στους γνωστούς άλλωστε, αριστερούς «στρατολόγους» να στρατεύουν παιδιά.
Αντιθέτως με όσα γράφονται, δεν πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα κάποιας «παγκόσμιας συνωμοσίας» που σκοπό έχει να πλήξει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Η τρομοκρατία στην Ελλάδα διατηρείται ακμαία και σθεναρή, διότι κανείς δεν θέλησε να κόψει τον ομφάλιο λώρο της με το αριστερίστικο παρακράτος.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Η αιώνια ΕΛΛΗΝΙΔΑ μάνα

και μια επιστολή ΦΑΡΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ.

Η απόσταση είναι ρυθμιστικός παράγοντας για όσα διαβάζω και μπορώ να σας μεταφέρω στο Panaitolio.
Έτσι κι αυτή τη φορά, έφτασε στα χέρια μου καθυστερημένα ο  «ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ», μια μηνιαία, μανιάτικη εφημερίδα που κυκλοφορεί εδώ και 58 χρόνια αρχικά από τον Παναγιώτη Παπαδογεωργή και μετά τον θάνατό του, το 1976, από τον γιο του Γεώργιο.
Είναι ένα τετρασέλιδο φύλλο που ενημερώνει για όσα συμβαίνουν στη Μάνη και γενικότερα στη Λακωνία και έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ουδέποτε επέτρεψε να εννοηθεί ότι πρόσκειται σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Είναι απλά μια πατριωτική εφημερίδα.
Στο φύλλο της εφημερίδας [αριθμ.785, Φεβρουάριος 2010] βρήκα ένα κείμενο της μανιάτισσας μάνας του εύζωνα Ιωάννη Ανδρεάκου, το οποίο απευθύνει στο γιό της, αλλά αναφέρεται στην  παλικαρίσια στάση των Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς, στο επεισόδιο, όπου αρνήθηκαν αν και ειδοποιήθηκαν για τους κινδύνους, να εγκαταλείψουν τη θέση τους, όταν οι αναρχικοί, είχαν μετατρέψει σε πεδίο μάχης το χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου.

Το κείμενο της Μανιάτισσας Μάνας.

Στον γιο μου Ιωάννη Ανδρεάκο.   
Εύζωνο της Προεδρικής Φρουράς.

Ίσως ακουστεί εγωιστικό. Αλλά όταν πρόκειται για τον γιο που την έκανε περήφανη μάνα και Ελληνίδα, είναι ανάγκη να μιλήσει και ευθύνη.
Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη γραφόταν Ιστορία και εγώ ήμουν μακριά σου και δεν γνώριζα τίποτα. Η γενναία απόφασή σου να μην υποχωρήσεις στον κίνδυνο που δίπλα σου διαδραματιζόταν στη βόμβα που κάποιοι επικίνδυνοι τρομοκράτες είχαν τοποθετήσει με σκοπό να πλήξουν τη Δημοκρατία, τις αξίες , τα ιδανικά
και συ παιδί μου, σπλάχνο μου να είσαι εκεί «βροντοφωναζοντας ΟΧΙ» με το Ευζωνικό κλείσιμο των ματιών.
Δεν σκέφτηκες ούτε τα νιάτα σου, ούτε τους γονείς σου, έβαλες πάνω απ όλα τον όρκο σου που έδωσες στην Πατρίδα, στον όρκο στον άγνωστο ηρωικό στρατιώτη, τον όρκο στα ιερά και τα όσια.
Είμαι περήφανη, ήμουν περήφανη για σένα, γιατί μόνον εγώ ήξερα ότι εσύ θα έμενες.
Γιατί εγώ ήξερα πως μεγάλωσες και τι αρχές είχες. Ήξερα ότι θα ήσουν εκεί στο καθήκον.
ΑΓΟΡΙ μου με έκανες όχι απλά περήφανη, αλλά με γέμισες ελπίδα πως τούτη η χώρα έχει μέλλον και πως γεννιέται μέσα από τις στάχτες της.
ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ μου εσύ και τα άλλα δύο παιδιά θα είσαστε φωτεινό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές παιδιών, που θα διδαχθούν από τη στάση σας και θα κρατούν ψηλά τα ιδανικά της πατρίδας μας.
Γιάννη μου, αγόρι μου σ' ευχαριστώ και σου δίνω την ευχή μου να είσαι γερός, δυνατός και πάντα να είσαι ωφέλιμος για την πατρίδα σου, την οικογένειά σου και το κοινωνικό σύνολο.

Η Μάνα σου,
ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΝΔΡΕΑΚΟΥ, σύζυγος Δρακούλη. 

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Πέμπτη Φάλαγγα για την διείσδυση του Ισλάμ

αποτελούν στις μέρες μας οι Θεολογίζοντες.

Οι κληρικοί και οι θεολόγοι, κυρίως Ορθόδοξοι και Καθολικοί, καθώς οι Προτεστάντες είναι η εξαίρεση, έχουν μετατρέψει, με το πρόσχημα της αγάπης στον συνάνθρωπο,  τη Χριστιανική Θρησκεία σε «Πέμπτη Φάλαγγα» για την διάλυση των Πατρίδων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και κραυγαλέο, ο ποντίφικας της Ρώμης. Την ώρα που οι πόλεμοι στη Βόρειο Αφρική έχουν δεκαπλασιάσει τους Αφρικανούς πρόσφυγες στο νησί Λαμπεντούζα και γενικά στο Ιταλικό έδαφος, ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος , μιλώντας στη Βενετία,  στις 8 Μαΐου 2011, ενώπιον 250 χιλιάδων Ιταλών και Καθολικών από όλο τον κόσμο, τους κάλεσε να μη φοβούνται τους μετανάστες, αλλά αντιθέτως «να αισθάνονται αλληλεγγύη» γι’ αυτούς!!

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του καθώς στη Βενετία οι κάτοικοι δηλώνουν φανατικά πιστοί Καθολικοί, πλην όμως ψηφίζουν, με το ίδιο πάθος,  τη «Λέγκα του Βορρά», η οποία ζητά το «μάντρωμα» των Λαθρομεταναστών σε ξερονήσια!...

Μετά τη θεία λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε στη Βασιλική της «Πόλης των Δόγηδων»,  μιλώντας ο Πάπας, είπε πως είναι αντίθετο στον λόγο του Χριστού να φοβόμαστε τους ξένους, τους άλλους, και ξεκαθάρισε πως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα δείξει ακόμη περισσότερη Αλληλεγγύη στους Ξένους Μετανάστες..

Τι κάθετε λοιπόν ο Πάπας. Τα πράγματα είναι απλά. Να επιτρέψει την είσοδο και την περίθαλψη μιας εκατοντάδας χιλιάδων από αυτούς τους Λαθρομετανάστες μέσα στο Βατικανό. Στη συνέχεια με ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έπραξε το χριστιανικό του καθήκον, ζητά και από τους Ιταλούς να επωμισθούν αυτό το βάρος από το υστέρημα τους!..

Ότι ακριβώς κάνουν και οι δικοί μας Δεσποτάδες που μας καλούν καθημερινώς από το Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας «να γίνουμε Φιλιππινέζες» των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών!!

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ο Μίκης στο στόχαστρο του Καραμπελιά,


που δεν γνωρίζει ότι η Σπίθα έρχεται από μακριά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπηρέτησε και εξυπηρέτησε όλα τα μεταπολιτευτικά κυβερνητικά σχήματα. Συνεργάστηκε με τους Αμερικανούς, κατά δική του ομολογία, για τις μετά την 21η Απριλίου εξελίξεις στην Ελλάδα. Αναφώνησε «Καραμανλής ή Τάνκς», εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ, του τότε και τώρα ακόμη τελευταίου Σταλινικού κόμματος στον κόσμο μας, αλλά και βουλευτής - υπουργός της Νέας Δημοκρατίας.  Παριστάνοντας τον άσχετο και προσποιούμενος ότι δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος, κατέθεσε προ δύο μόλις ετών, προσφυγή διεκδικώντας αναδρομικά ως βουλευτής. Στη συνέχεια και  μόλις ξέσπασε ο οικονομικός τυφώνας που συντρίβει τη χώρα και διαλύει τον κοινωνικό της ιστό, αποφάσισε να κάνει αντίσταση και να ανάψει τη «Σπίθα» της κοινωνικής εξεγέρσεως.

Το πρώτο ερώτημα που αυθόρμητα μου ήρθε στο νου ήταν το «Εναντίον τίνος εξεγείρεται ο Παππούς ρε παιδιά;» Προφανώς (και) κατά του εαυτού του.

Τα θυμήθηκα αυτά και αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας με αφορμή τις καταγγελίες του αναρχοαυτόνομου Γιώργου Καραμπελιά, εκπρόσωπου της «εθνικοπατριωτικής Ακροαριστεράς», που κατηγορεί τον Μίκη για συγκεντρωτισμό στη λειτουργία της οργανώσεως «Σπίθα».

Με άρθρο του στο «Βήμα» και αντιγράφοντας το σύνθημα του Μαΐου του ΄68,  «Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας...», ο Καραμπελιάς  εγκατέλειψε την κίνηση ακολουθώντας το Στέφανο Ληναίου και τον  Δ. Καζάκη, οι οποίοι αποχώρησαν, όπως και ο διαμαρτυρόμενοι για το συγκεντρωτικό τρόπο λειτουργίας της κάνοντας λόγο για «μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει τη Σπίθα». Είχε προηγηθεί η αποχώρηση του διευθυντή Οργανωτικού της Κίνησης, του  Γιάννη Δημητροκάλλη , στενού συνεργάτη του Μητσοτάκη και εξ απορρήτων της Ντόρας, στο παράθυρο του σπιτιού της οποίας τον είχαν φωτογραφίσει στο, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν, φορώντας το (απαραίτητο) φανελάκι.
Με άρθρο του στο «Βήμα» και αντιγράφοντας το σύνθημα του Μαΐου του ΄68,  «Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας...»
Ο Καραμπελιάς, θεωρητικός του «αντάρτικου πόλης», μέλος των <<Λαμπράκηδων>>, υπήρξε εκδότης της «Ρήξης», είναι εκδότης του θεωρητικού περιοδικού «Αρδην», το οποίο κινείται στο χώρο της «εθνικοπατριωτικής Ακροαριστεράς», κατηγορεί τον παππού Μίκη, ότι ευθύνεται για τις «αρνητικότατες εξελίξεις για το εγχείρημά μας» καθώς και για «έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας», η οποία «δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνέχεια μιας τακτικής μηνών» και «εκπορεύονται από λανθασμένες επιλογές και τακτικές της ίδιας της ηγεσίας της κίνησης».
Σημειώνει ακόμη ότι «οι Σπίθες λειτουργούν μόνο ως μηχανισμοί προετοιμασίας μαζικών εκδηλώσεων της ηγεσίας», καταγγέλλει ότι είναι  «πρόσφατες (οι) συμμαχίες με ένα κομμάτι του συστήματος, το οποίο γυρεύει σήμερα να επιπλεύσει πάνω σε ένα αντιμνημονιακό σωσίβιο» ενώ «ενισχύεται η παρουσία και ο ρόλος παραγόντων που επιζητούν εκλογική επιβεβαίωση και βουλευτικούς θώκους».
Ο Μίκης του απάντησε λέγοντας «Δεν νομίζετε ότι ξεπεράσατε κάθε όριο να αυτοανακηρύσσεστε προστάτες των Σπιθών; Όχι κύριοι! Οι Σπίθες δεν είναι δικές σας.»

Επί της ουσία τώρα. (Οι ενδοαριστερές αντεγκλήσεις είναι συνηθισμένες και με αφήνουν παγερά αδιάφορο). Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της αριστεράς στην Ελλάδα, είναι η άρνησή της να αντιληφθεί την μεταβολή και το μετασχηματισμό του κόσμου, που ξεκινά όμως, από την στείρα της άρνηση να αναζητήσει, να ερευνήσει  και να μάθει τις αιτίες που προκαλούν τη μεταβολή και το μετασχηματισμό.
Συνεπακόλουθο είναι η αμάθεια και ακόμη χειρότερη, η ημιμάθεια. Ο Καραμπελιάς και τα λοιπά ιδεοληπτικά απολιθώματα αρνούνται ακόμη και τώρα να διαβάσουν, να ερευνήσουν, να αναζητήσουν, ώστε να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα. Μια απλή αναζήτηση στη μηχανή της Google, χρησιμοποιώντας τις λέξεις «Σπίθα, Οργάνωση» επιστρέφει ως αποτέλεσμα, στον καθένα που θα την πραγματοποιήσει, την πηγή της εμπνεύσεως του Μίκη.

Έχει δίκαιο ο γηραιός μουσουργός. «Οι Σπίθες δεν είναι δικές σας», μόνο που ξέχασε να σας πει ότι δεν είναι και δικές του. Αλλά και σεις δεν ψάξατε ή ψάξατε και ντρέπεστε να πείτε στον κόσμο την αλήθεια.

Ανατρέξτε λοιπόν στον ακόλουθο σύνδεσμο και θα βρεθείτε κατάφατσα μαζί της.

Τόμπολα!!!
Η ιστορία συνοπτικά. Το καλοκαίρι του 1941, δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της κόρης του Ιωάννου Μεταξά, Λουκίας, η «ΣΠΙΘΑ», από πρώην μέλη της Ε.Ο.Ν., γυναικεία αντιστασιακή οργάνωση!
Εξέδιδε μάλιστα και παράνομη εφημερίδα με τίτλο «Ελεύθερη Ελληνική Ψυχή», δίστηλη και τετρασέλιδη με ονομασία μηνός έτους, αρ. φύλλου, κάθε 15 μέρες. Η εκτύπωση γινόταν σε πολύγραφο από τη Λουκία Ι. Μεταξά, στην οικία της στην Αθήνα στην οδό Βαλαωρίτου, για τα φύλλα 1-22 και αργότερα σε πιεστήριο, φύλλα 23-32, η δε διανομή της γινόταν δωρεάν και δεν εξυπηρέτησε καμία πολιτική σκοπιμότητα. Υποστήριξε την εθνική ενότητα, την αξιοπρέπεια των Ελληνίδων απέναντι στους κατακτητές, αποθάρρυνε την  εσωτερική διχόνοια και τη διάσπαση και έστρεψε τον αγώνα της εναντίον της αξονικής και κομουνιστικής προπαγάνδας. Τα φύλλα 1-32 βρίσκονται  στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, «Αρχείο Σπίθας» και τα φύλλα 27,28 στο «Αρχείο Ηρακλή Πετιμεζά», ενώ κάποια φύλλα υπάρχουν και στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, εκεί που μπαινόβγαιναν (ξεβράκωτοι και ξετσίπωτοι) η, γνωστής ηθικής και ποιότητος, Τζούλια Αλεξανδράτου και ο γιός του, γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας, Λευτέρη Ζαγορίτη. Η έκδοση της εφημερίδας σταμάτησε στις 13 Νοεμβρίου 1943 λόγω ελλείψεως πόρων.

Ο Μίκης, ως πρώην μέλος της Ε.Ο.Ν., γνώριζε τη «ΣΠΙθΑ» και δεν δυσκολεύθηκε για το όνομα. Απλώς αντέγραψε και τις μεθόδους διοικήσεως, καθώς ότι μάθεις μικρός δύσκολα το ξεχνάς μεγάλος.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Μέλη της Ε.Ο.Ν. ήταν ο Σάντας και ο Γλέζος

παραχαράζουν την ιστορία τα Ελληνικά ΜΜΕ.

Πέθανε επίσης και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας που κατέβασε στις 31 Μαρτίου 1941 την Γερμα­νική Σημαία από την Ακρόπολη, μαζί με τον Μανώλη Γλέζο.
Και οι δύο ήταν μέλη της Ε.(θνικής) Ο(ργανώσεως). Ν(έων), δηλαδή της Μεταξικής Νεολαίας, γεγονός που προς τιμή του αποδεχόταν ο Σάντας.
Τα Ελληνικά ΜΜΕ, έκρυψαν την αλήθεια, δηλαδή πως όταν έκαναν, ότι έκαναν τέλος πάντων διότι διηγούνταν πάντοτε διαφορετικά πράγματα, αυτή την Ηρωική πράξη οι δύο φίλοι, ήσαν αμφότεροι ενεργά μέλη της Μεταξικής Νεολαιάς.
Τι μάθαμε λοιπόν με αφορμή το θάνατο του Σάντα;  Ότι το 1943 έγιναν, αμφότεροι, μέλη του ΕΑΜ και ως εκ τούτου η αριστερά μπλά, μπλά, μπλά….
Να δείτε όμως τι μας περιμένει μόλις μας αφήσει χρόνους ο άλλος αγωνιστής, ο καλός δηλαδή, ο πειθήνιος κι όχι αυτός ο κομματικός απόκληρος, που μεταξύ μας τον είχαν στην απέξω....

Που να πάρεις λοιπόν αλήθεια για σοβαρότερα πράγματα, από τα Ελληνικά ΜΜΕ. Εδώ χάνεις τη μπάλα στα απλά και καθημερινά. Σ’ αυτά που σχεδόν μας τα διηγούνται ακόμη οι γονείς και οι παππούδες μας.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Νέο Patria: Θέμα η «Σύγκρουση πολιτισμών»

από την Τρίτη 12 Ιουλίου στα περίπτερα της Αθήνας και του Πειραιά.
Στο νέο τεύχος του περιοδικού Patria, αφιέρωμα στην «σύγκρουση των πολιτισμών».
Υπάρχει τελικά; Και εάν ναι, πώς επηρεάζει την Ελλάδα αλλά και ποιά είναι η θέση του πατριωτικού χώρου ως προς αυτήν; Αμερική-Ευρώπη-Ασία. Εκτός αυτού όμως και μια πληθώρα άλλων ζητημάτων μπαίνουν στο επίκεντρο της έκδοσης αυτής του Patria. Δώρο μαζί με το περιοδικό το ντοκιμαντέρ «Η αόρατη αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης: Οι άνθρωποι, οι οργανώσεις και τα σχέδια τους για μια παγκόσμια διακυβέρνηση».
Περιεχόμενα
  • ΑΙΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ανταπόκριση από την εκδήλωση του περιοδικού
  • ΩΡΕΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗΣ του Μάνου Κώνστα
  • ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ «ΥΠΑΤΙΑ» του Γιάννη Κολοβού
  • Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ του Δημήτρη Ιωάννου
  • Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ του Δημήτρη Παπαγεωργίου
  • ΠΟΙΑ ΔΥΣΗ; του Alain De Benoist
  • ΣΕ ΠΟΙΑ ΔΥΣΗ ΑΝΗΚΟΥΜΕ; του Νίκου Χιδίρογλου
  • Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ του Χρίστου Γούδη
  • ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑΤΟ του Oleg Platonov
  • ΟΙ ΚΛΙΜΑΚΟΥΜΕΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ του Γιάννη Κουριαννίδη
  • Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΜΗΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ του Μανούσου Καμπούρη
  • ΠΑΣΧΑ 1916 Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ του Γιώργου Πισσαλίδη
  • «ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΓΗ» ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ του Δημήτρη Σαββίδη 
  •  ΕΥΡΩΠΗ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ... ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ! του Γιάννη Ζωγράφου

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

To πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου

γράφει στη  «Λαϊκή Φωνή» ο Ευθύμιος Ν. Χριστόπουλος

Το καλοκαίρι του 1947, ως μαθητής της Β' τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αειμνήστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για το ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Ταξινομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερεις ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προερχόταν από γερόντια που ζούσαν σε δια­φορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μάλιστα ένας παππούς ήταν από τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας  αργότερα, με όσα άλλα διάβαζα, καταλάβαινα ότι αυτές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές. Το κύριο σημείο τους και κοινό ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν τον Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα παλιό και εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδομηθεί το λαογραφικό Μουσείο της Λαμίας στην οδό Καλύβα Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω — δυτικά — στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρα­κολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.
Μετά την σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία πολλών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από την νοτιά της είσοδο που περνούσε δίπλα από τον Γολγοθά (όπως έλεγαν τον ξεκομμένο λόφο, όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφανοτροφείου Αρένων) και συνέχεια τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμε­ρα -πάλι καλά!!— έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.
Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σχοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρίου του.
Εκτός από δυο - τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι — όχι όλοι — έμειναν απέξω, ανατο­λικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν, τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν και έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πονάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος και από την ταλαιπωρία.
Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δυο άντρες, που από τις φορεσιές τους, έδει­χναν ότι ήταν μπέηδες. Τον ένα, τον ήξεραν από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως είχαν ακού­σει υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε και άρχισε να κάνει έλεγχο αν είχαν δέσει καλά τον Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένο τον φοβόταν.
Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.
Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε - το είδαν καθα­ρά αυτό - ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο τον Διάκο.
Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλη­σιάζει τον Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακού­νε όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν τον Διάκο να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διά­κος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν τον Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιο του.
Απ' τις αναλαμπές των δαυλών ξεχωρίζουν, την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς —έτσι τουλάχιστον δείχνει- και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, και εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στον Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει δείχνοντας ικανοποιημένος.
Ο Διάκος —και οι άλλοι τρεις απ' έξω— μέσα στο μισοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδεροστιά και ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπουν μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα  γκιούμι.
Στη συνέχεια μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν τον Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένον καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που τον παρακολουθούν, χωρίς να τολμή­σουν να ρωτήσουν.
Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διάκο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επίμονα και αρνητικά το κεφάλι του. Τι λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται, τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτερά καρφιά να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στην συνέχεια, στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.
Η μυρωδιά του λαδιού που καίγεται μέσα στο κακκάβι φτάνει έντονα στην μύτη και των τριών απ' έξω και υπο­πτεύονται τα χειρότερα.
Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακκάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στο πόδια του !... Τινάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες θα κόψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του. Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πόδια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την πουκαμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και την πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μιλάει, τόσο αγρι­εύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι που αν ήταν τρό­πος να το θανατώσουν. Φαίνεται όμως, πως έχουν εντολή, μόνο να τον βασανίσουν χωρίς να πεθάνει. Γι' αυτό συνεχίζουν!!
Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνεται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντας τις αρνήσεις και εξοργίζοντας περισσότερο τους βασανιστές του.
Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν δείχνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακο­λουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέπουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν, και έσπα­ζαν τις φούσκες που δημιουργούταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.
Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη την νύχτα, βλέπουν ότι δεν πετυ­χαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε και μιας έφτα­σε πια και το ξημέρωμα σταματούν.
Τον Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο. Τότε οι τρεις παρατηρητές απ' έξω, για να μην γίνουν αντιληπτοί έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνόμενοι προς το βόρειο μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχο­νται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.
Κι όταν πια ο ήλιος είχε ανέβη ψηλά, λύνουν τον Διάκο και σέρνοντας τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δεί­χνει ότι καταλαβαίνει.
Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι τα κακοποιημένα ρούχα του.
Σέρνοντάς τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα, —που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο κατα­μεσής— και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στην Δημο­τική Αγορά, από εκεί στο κατάστημα του Πολιτικού σήμερα και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.
Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικότερα ετοίμαζαν το στήσιμο... της ψησταριάς!
Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν τον Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο πράγμα που πέτυχε. Κανέ­νας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!
Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μάνα του Διάκου, που είχε μάθει την σύλληψη του γιου της και ολονυκτίς πεζοπορώντας είχε φθάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάχνο της έτσι!!
Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φθάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γίνει!!
Αυτός, τρέμει από τον φόβο του, γιατί είχε αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σουβλίζει. Κι αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.
Δένοντας τον Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώνει την πολύ καλά λεπτυσμένη άκρη του σουβλιού, ξεκινώντας από την βουβωνική περιοχή και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω από το δέρμα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του αυτί.
Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος, κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.
Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σχοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μην σπά­σει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με τον Διάκο πάνω σ' ένα δέντρο.
Στη συνέχεια σπεύδουν να συγυρίσουν την φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.
Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο, στέκεται μπροστά στον σουβλισμένο, βγάζει την διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και την στρέφει στον Διάκο. Δυο κουμπουριές ακούγονται και βρίσκουν κατάστηθα τον Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνεται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει αυτά και αφρίζει απ' το θυμό του. Και δίνει εντολή να βάλλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!!. Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μένει άφωνος.
Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποίη­τος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί τον νεκρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους τους οποίους διατηρούσαν από την βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο Γυμνάσιο σήμερα. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα από όλους τους γέροντες που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».
Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκά­λας που κατεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν τον νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχεδόν τρεις μέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώρη­σαν την τρίτη μέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμε­ναν και είχαν προετοιμάσει ένα λάκκο εκεί ακριβώς που σήμερα είναι ο τάφος του, πήγαν του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.
Αργότερα περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί που περίπου είχαν θάψει τον Διάκο, έκανε έρευνες να τον βρει.
Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα πρώτο μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά κτί­σθηκε αποθήκη Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους, ανατολικά, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψάχνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή την είχα από τον πατέρα μου που την είχε ακούσει από τον παππού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό - σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Τα συγκέντρωσαν, τα καθάρισαν και τα έβαλαν σ' ένα κουτί ξύλινο και το έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και ένα σταυρό με το όνομα του.
Τέλος στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε τον Διάκο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του, στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυπτήρια επί­σημα, παρουσία του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της βασιλι­κής οικογένειας, υπουργών, στρατιωτικών, και άλλων επι­σήμων στις 23 Απριλίου 1903.
Για τον ανδριάντα, ο μέγας ποιητής Γεώργιος Σουρής, έγραψε το θαυμάσιο ελεγείο του.

«Εις τον εν Λαμία ανδριάντα του Διάκου»
στις 26 Απριλίου του 1903

«Άνοιξις Απριλιάτικη με πράσινα φτερά,
με κελαηδήματ' αηδονιών, με γάργαρα νερά,
με λουλουδιών ανασασμούς κι αγέρι μυρωμένο
σε χαιρετά καλόγερε, στην πέτρα σκαλισμένο,
κι αντιλαλεί τριγύρω του, πανώριο παλικάρι,
τραγούδι της Ελευθερίας, της Εκκλησιάς τροπάρι.
Ξύπνα του Διάκου λεβεντιά κι αθάνατη στηλώσου.
Τα ράσα που μαρτύρησαν μαζί με το δικό σου.
Σαν μπλωτές των προφητών υψώνονται και πάνε
μέσα σε δόξης ουρανούς που στέφανα σκορπάνε
και της καμένης ομορφιάς η κνίσσα σαν λιβάνι
μπρος στους βωμούς της πίστεως και της πατρίδος φτάνει.
Κόσμος παλιός σε τραγωδεί με βροντερή λαλιά
Και σε θωρεί σαν ήρωα τρανό παραμυθιού,
Στις μαρμαρένιες πλάτες σου ν' απλώνεις τα μαλλιά
Και να τροχίζεις το σταυρό στην κόψη του σπαθιού.
Από στεριές και πέλαγα μια Νίκη κουρασμένη,
μια Νίκη με τ' ακάνθινο στεφάνι στολισμένη
περνά και τώρα μπρος σου και δω στο μάρμαρο σου
κοιμάται κι ονειρεύεται τα πρώτα της παλάτια
και στο σπαθί που γίνηκε στα χέρια σου κομμάτια.
Υμνούν πολέμων ραψωδοί
το λεοντόκαρδο παιδί
το τόπο που μεγάλωσε με ονείρατα μεγάλα,
τους κόρφους που τον βύζαξαν της αρετής το γάλα.
Κι ηχολογούν τους ύμνους του ψηλά βουνά και κάμποι
Και σ' άρματα πολεμιστών, σταυρός μαρτύρων λάμπει.
Το μοναστήρι το παλιό σημαίνει την καμπάνα
και φτερωτοί λεβέντηδες από την Αλαμάνα,
με τ' άλογα τους σχίζουνε την καταχνιά του λόγγου
και βγάζουν τις αρματωσιές και στέκουν συντροφιά σου.
Και γύρω στήνοντας χορό παρθένες του Ζαλόγγου,
την ανδρική την παρθενιά κοιτούν της ομορφιά σου.
Ξυπνά. Κι ακόνα στο Σταυρό της λευτεριάς λεπίδα.
Βλόγα το Μάρτυρα Χριστέ, τον Ήρωα Πατρίδα.»
 
ΕπιστροφήTop