Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Κανακεύει το φίδι που τελικά θα τον δαγκώσει.

Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με αυ­τές τις εστίες ανομίας; Μια φορά κάψανε μέρος του Πολυτεχνείου. Όταν το κάψουν όλο συθέμε­λα και στα αποκαΐδια του θ’ ανάβουν μπάφους και ελλη­νικές σημαίες τα φρικιά, ενώ ο Τόσκας θα ζητάει «κατα­νόηση», ίσως τότε βάλουμε μυαλό και επιβάλλουμε νό­μο και τάξη. Αν πέρναγε από το χέρι μου, σε ένδειξη πολιτικού χιούμορ αλλά και για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, με λίγες εσωτερικές τροποποιήσεις, θα έκανα το Ε.Μ.Π. έδρα των ΜΑΤ και της ανασυσταθησομένης ΔΕΛΤΑ.

Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, με το υστέρημα των γονιών μου, ισόβια ευγνώμων σε εκεί­νους και στο πανεπιστήμιό μου. Δεν έγραψα ποτέ ούτε μια γραμμή στον τοίχο ή στα έδρανα των αμφιθεάτρων. Δεν διανοήθηκα να σπάσω, να κάψω δημόσια περιου­σία, την οποία πλήρωναν οι γονείς μου. Σεβόμουν τον κόπο τους, τις θυσίες τους να μας αναθρέψουν, τα χρή­ματα που μου έστελναν για να σπουδάσω, η μάνα μου δουλεύοντας γαζώτρια στην Κοκκινιά κι ο πατέρας μου στο λιμάνι. Δεν διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω χέρι σε συμφοιτητή μου, κι ας πίστευε κι έλεγε πολιτικές ανο­ησίες.

Και η γενιά μου κι αν έχει ακούσει κουλαμάρες στα αμφιθέατρα! Νόμιζες πως το μέλλον της Νικαρά­γουας ή της Παλαιστίνης κρινόταν στη γενική συνέλευ­ση της ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ένωση Αριστοτέλειου Πα­νεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Μερικούς τους συναντάω στα δικαστήρια και, όταν τους θυμίζω τι λέγανε, γελάμε μαζί. Δεν διανοήθηκα ποτέ να φερθώ αγενώς, να χτυ­πήσω ή να χτίσω στο γραφείο του καθηγητή μου ή να τον περιλούσω με σκουπίδια. Μπορεί στα 88 στρέμ­ματα στον Κορυδαλλό οι διαφορές μας να λύνονταν συχνά με γροθιές, αλλά μόνο αν ο άλλος σε είχε προ­σβάλει βαριά ή όταν υπερασπιζό­σουν κάποιον αδύναμο. Μας ήταν αδιανόητη η βία στον αδύναμο, ο βανδαλισμός της περιουσίας πολίτη ή του κράτους, και σίγουρα δεν θα έφευγε ακέραιος από τα χέρια μας κά­ποιος που θα τολμούσε να προσβάλει τη σημαία.

Ανήκω στη γενιά, κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, που όταν ήμασταν απογευματινοί και περνούσαμε έξω από το σχολείο μας, όταν η πρωινή βάρδια έκανε έπαρση σημαίας, καθόμασταν εκουσίως προσοχή και μαζί μας όλοι οι διαβάτες. Μπροστά στα μάτια μου, τον Σεπτέμ­βριο του 1991, ως επικεφαλής του αγήματος απόδοσης τιμών, ο διοικητής μου πάνω από το φέρετρο ενός λεβέ­ντη συναδέλφου, του Τάσου Φωτόπουλου από την Αρ­γυρούπολη, έδινε στη μαυροντυμένη μάνα του διπλωμέ­νη αυτή τη σημαία, μαζί με τον πράσινο μπερέ του και τις πτέρυγες του αλεξιπτωτιστή. Στη μνήμη του, φοράω πά­ντα το σήμα μας στο πέτο μου. Το εξηγώ, για να μην έχει την απορία ένας χαβαλές τηλεοπτικός υποαστήρ, που χλεύαζε μια μέρα ερήμην μου και με άγνοια κινδύνου.

Ως πότε θα ανεχθούμε αυτό το ρεσιτάλ βαρβαρότη­τας, τέτοιες βαριές προσβολές στη συλλογική τιμή μας από συμμορίες αλητών, όπως το είδαμε σε ζωντανή με­τάδοση για άλλη μια φορά; Σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει «δημοκρατική παράδο­ση» να καίνε τη σημαία της, να καταλαμβάνουν τη δη­μόσια περιουσία και να την καταστρέφουν συγκεκριμέ­νες μέρες τον χρόνο; Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει.
Η χώρα χρειάζεται την πιο μεγάλη και αποτελεσματι­κή επανάσταση: την αυστηρή εφαρμογή των νόμων και της κοινής λογικής. Αυτό θα επιβάλει η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ.

Φαήλος Κρανιδιώτης
Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ»
Εφημερίδα «Δημοκρατία», Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18.
 
ΕπιστροφήTop