Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Γιανναράς: Να καταργηθεί ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος.

Άξιος του μισθού των εργοδοτών και προστατών του.

Ο αμπελοφιλόσοφος Χρήσ­τος Γιανναράς, έγραψε στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 17 Ιουνίου ένα άρθρο με τίτλο «Ποια τα σημάδια του καινούριου», που μου προκάλε­σε χείριστη εντύπωση, σε σχέση με το ήθος και την κουτοπονηριά του συγγραφέα του.  

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στους ζωηρούς διαξιφισμούς μου με εθνικιστές φίλους μου, που ήταν και πιθανόν είναι ακόμη, φανατικοί αναγνώστες και υποστηρικτές, τουλάχιστον, των άρθρων του. Πολλοί απ’ αυτούς δίνουν το πολύτιμο σχεδόν 5 € τους, προκειμένου να γίνουν κοινωνοί των απόψεών του. Υποστηρίζω με κάθε τρόπο την άποψη ότι η «Καθημερινή», η εθνική εφημερίδα της εποχής του Γιώργου Βλάχου, έχει μετατραπεί σε ένα βρώμικο δίαυλο που υποστηρίζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του εφοπλιστή ιδιοκτήτη της. Κι ως εδώ, σχεδόν, κανένα πρόβλημα. Όμως την ίδια ώρα, οι στήλες της έχουν παραδοθεί σε κάθε «πικραμένο», χρησιμοποιώ μια έκφραση του συρμού, που ξερνά τη ιδεολογική του χολή και τον πολιτικό του εμετό, πότε για το Έθνος και τον Ελληνισμό, και πότε για ολόκληρες, ιδεολογικά αντίθετες στις δικές του, πολιτικές παρατάξεις, κατά τεκμήριο Εθνικές ή Εθνικιστικές.

Ο εν λόγω αμπελοφιλόσοφος Γιανναράς, προτείνει
*ανασύσταση, του εκπαιδευτικού συστήματος,
*αναμόρφωση της διδακτέας ύλης,
*αλλαγή του εξεταστικού συστήματος, χωροταξική κατανομή των πανεπιστημίων,
*τα Aρχαία Eλληνικά να εισάγονται από την τετάρτη τάξη του Δημοτικού και
*να μην υπάρχει Eλληνόπουλο που να τελειώνει την εγκύκλια εκπαίδευση χωρίς άψογη χρήση μιας διεθνούς σήμερα γλώσσας.  
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτά, όμως είναι μόνο το τυράκι. Η φάκα φαίνεται στη συνέχεια, όταν προτείνει «…να γίνει πρω­τεύουσα της Ελλάδος η Θεσσαλονίκη», κι αν αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό από μόνο του, έρχεται η συνέχεια όπου υποστηρίζει ότι (με τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα), «….Mπαίνει οριστικό τέλος στο κοραϊκό κράτος…. αντλώντας ταυτότητα από την αδιάκοπα ελληνική «Συμβασιλεύουσα» και όχι από την αερογέφυρα που στήσαμε πηδώντας πάνω από είκοσι πέντε αιώνες για να φανούμε απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Aριστοτέλη», αμφισβητώντας την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, και δεν είναι η πρώτη και υποθέτω ούτε η τελευταία φορά.

Το φοβερότερο έρχεται στη συνέχεια, στο όποιο ο «Νικολαΐτης» Γιανναράς , σύμφωνα με τους Πατέρες του Αγίου όρους, ζητάει να καταργηθεί «…ο σολωμικός «Yμνος στην Eλευθερία»... είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή», ο Εθνικός μας Ύμνος, ποίημα του Δι­ονυσίου Σολωμού, διότι διακατέχεται από επαρχιώτικο Εθνικισμό, μιλάει άσχημα για τους Τούρκους και είναι κακός ως ποίημα, ενώ προτείνει ο επ’ αμοιβή αμπελοφιλόσοφος να αντικατασταθεί από τον «Τσάμικο» του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη,  
{«Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Αννας της Κομνηνής. 


Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γί­νεται ο ταμπουράς. 


Από την Ήπειρο στο Μο­ριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανη­γύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χά­ρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός»}.

Πόσο πλέον, έχει χάσει το μέτρο αυτός ο λαός; Σε ποιο σοβαρό κράτος του κόσμου, η «εγκυρότερη» εφημερίδα, θα μπορούσε να φιλοξενήσει τέτοια πρόταση και να μην καταποντιστεί η κυκλοφορία της; Φαντάζεσθε κάτι ανάλογο στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία ή ακόμη και στο πολυπολιτισμικό κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Για να μην ξεχνιόμαστε ο εν λόγω αμπελοφιλοσοφών κύριος, από πολύ καιρό με τα άρθρα του ζητά να ξαναγίνουμε Επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υποτελείς του Νταβούτογλου και του Ερντογάν. Κι επειδή είναι προφανές ότι δεν το γνωρίζει, αφού μόνο Τουρκική ιστορία μελετά, να του θυμίσω ότι η Άννα η Κομνηνή δεν είχε γιο, αν αυτό του λέει κάτι κι αν τον ενδιαφέρει.


Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία «προοδευτικών»

συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Περιοδικό «Patria»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948. Από έφηβος λάτρευε τους «Μπητλς», αλλά και τον Μπαχ. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την βυζαντινή μουσική, ήλθε μετά την επιστροφή του από την Γαλλία το 1975, χρονιά κατά την οποία ανακάλυψε τον Χριστό. Οι πρώτοι του δίσκοι ανήκαν στο συμφωνικό η «προγκρέσιβ» ροκ της εποχής (Aphrodite’s Child, Genesis, Yes). Έκτοτε οι τρεις του αυτές αγάπες συνυπάρχουν στα έργα του με μεγαλύτερη έμφαση στους ορχηστρικούς δίσκους του.

Ο δίσκος που τον έκανε μια για πάντα κοσμαγάπητο ήταν το «Κύριε των Δυνάμεων» του 1982. Ήταν ένα έργο θρησκευτικής μουσικής, βασισμένο σε στίχους του 5ου και 7ου αιώνα μ.Χ., που αρχικά έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα. Όμως όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Σπανουδάκης: «Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να «παντρευτούν» οι κόσμοι μας». Όμως αυτός ο δίσκος είχε την μεγάλη τύχη να ερμηνευθεί από δύο μεγάλες φωνές, τον Γιάννη Κούτρα, βασικό ερμηνευτή του Μικρούτσικου και το σπάνιο μέταλλο της Ελένης Βιτάλη, η οποία πρόσθεσε μια λαϊκότητα στην θρησκευτικότητα του Σπανουδάκη. Έκτοτε ακολούθησαν θρησκευτικοί δίσκοι, όπως «Επτά Παρακλήσεις» (πάλι με την Βιτάλη), «Ημέρα Τρίτη» (με τον Μανώλη Μητσιά) και το ορχηστρικό «Δάκρυ του Ιωάννη».
Ως συνθέτης έχει συνεργασθεί με τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής δισκογραφίας (Καζαντζίδης, Πάριος, Αρβανιτάκη, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Μητσιάς, Γαϊτάνος). Ήταν επίσης εκείνος που με τις συνεργασίες του με τον Βασίλη Σαλέα έβαλε το κλαρίνο στα σαλόνια και τις ηχογραφήσεις του έντεχνου, ανοίγοντας την πόρτα για το ελληνικό «έθνικ» και την «εθνοτζάζ».

Εκείνη όμως η πλευρά που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι θρησκευτικοί και επικοί/πατριωτικοί δίσκοι για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο(«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»), τον Μέγα Αλέξανδρο («Μέγας Αλέξανδρος: ο μύθος της Ανατολής, το όνειρο της Δύσης» και «Μέγας Αλέξανδρος: οι δρόμοι που δεν περπάτησες» και για την Μικρασιατική Καταστροφή («Για την Σμύρνη»).

Με αφορμή τις συναυλίες του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 24 και 25 Μαρτίου με τις καλύτερες επικές και θρησκευτικές μουσικές, συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Ερώτηση: «κ. Σπανουδάκη, θα ξεκινήσουμε μιλώντας για τα τρία πρώτα άλμπουμ («Maran Atha», «Looking Back», «Beautiful Lies») που δεν είναι ευρέως γνωστά και ανήκουν στο «προγκρέσιβ ροκ» του ’70. Κάτω από ποιες συνθήκες ηχογραφήθηκαν αυτά τα τρία άλμπουμ; Τι επιρροές από εκείνη την εποχή υπάρχουν στην σημερινή σας δημιουργία;»
Σπανουδάκης: «Χαίρομαι για την ερώτηση σου, γιατί πολλοί λίγοι ξέρουν την προ του ‘80 δουλειά μου. Πρώτος μου δίσκος ήταν το «Beautiful Lies» όταν ζούσα στην Γαλλία το 1970. Οι μουσικοί ήταν όλοι φίλοι μου, Έλληνες κυρίως, που είχαμε βρεθεί εκεί με το όνειρο της διεθνούς επιτυχίας (Σιδεράς, Ταμπόσης, Βλαβιανός). Το δεύτερο, «Looking Back», έγινε το 1974 στην Ελλάδα, στο «Studio Era» της Σταδίου, πάλι με τους εδώ φίλους μουσικούς (Πουλικάκο, Λογαρίδη, Πολίτη, Πολύτιμο και άλλους) Σε αυτούς τους δίσκους τραγουδούσα, έπαιζα μπάσο, κιθάρες, πιάνο και πολλές φορές ντραμς. Το τρίτο, «Maran Atha», έγινε αφού είχα πια πιστέψει στον Χριστό, δηλαδή μετά το 1975 και ήταν η πρώτη μου απόπειρα για αμιγώς ορχηστρική μουσική. Ηχογραφήθηκε από εμένα στο σπίτι μου, σε ένα stereo Revox μαγνητόφωνο, και έπαιξα όλα τα όργανα. Οι επιρροές της εποχής εκείνης με ακολουθούν ακόμα, απλά μεγαλώνοντας προσθέτονται και άλλες.»
Ερώτηση: «Τι είναι εκείνο που σας έστρεψε στην ελληνική μουσική; Και τι εκείνο που σας έκανε να δημιουργήσετε ένα θρησκευτικό άλμπουμ, όπως το «Στον Πρώτο Μουσικό»;»
Σπανουδάκης: «Ο ίδιος ο Χριστός. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργα, αλλά πίστεψε με, αν δεν Τον είχα γνωρίσει, δεν θα Τον ακολουθούσα. Ούτε θα είχα το θάρρος σ’ αυτήν την χώρα όπου ζω, να λέω και να κάνω, όσα κάνω. Ελληνική μουσική τώρα, εκτός των Ελλήνων κλασσικών (Σκαλκώτας, Καλομοίρης, Χρήστου, Κυδωνιάτης, Ξενάκης κ.α) δυστυχώς δεν υπάρχει. Τραγούδι άφθονο. Θα έλεγα ότι οι προσευχές και οι μοναχοί του Αγίου Όρους μου έδειξαν τον άλλο ορθόδοξο και βαθιά ελληνικό δρόμο, που με οδήγησε στο «δικό μου» τραγούδι, ποτισμένο για όσους θέλουν να ακούσουν, με την Πίστη μου. Και εδώ μιλάω κυρίως για την στιχουργική μου πλευρά.»
Ερώτηση: «Τι σημαίνει για σας ο Χριστός;»
Σπανουδάκης: «Τα πάντα. Το Α και το Ω, η γέννηση αγκαλιά με τον θάνατο, ως κοινός και ευλογημένος τόπος και χρόνος, το Υπέρλογο και αγαπητικό πνεύμα που χαρίζει φως στην μουσική, ο Πρώτος μουσικός. Πάνω απ’ όλα όμως, ο φίλος και αδελφός μου.
Μιας και η θρησκευτική μουσική καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της δημιουργίας σας, πιστεύετε ότι η Τέχνη είναι δρόμος για να φτάσει κανείς στον Θεό;
Αν σου έχει δοθεί αυτή η ευλογία, και δεν εννοώ της τέχνης η του ταλέντου, αλλά της επικοινωνίας. Δόξα τω Θεώ, μπορείς να βρεις τον Χριστό προσευχόμενος, αμαρτάνοντας, όντας δικηγόρος, δημοσιογράφος ή και πολιτικός ακόμα, σε οίκο ανοχής ή στην Βουλή, σε εκκλησία, στην Ερμού, στα Πατήσια, στην φυλακή, στο κομμωτήριο κλπ. Φτάνει να το θες με όλη σου την ψυχή. Και Εκείνος έρχεται. Αμέσως.
Ερώτηση: «Πως εμπνευσθήκατε το άλμπουμ «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»; Τι σημαίνει για σας ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης-Παλαιολόγος;»
Σπανουδάκης: «Είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες. Τον αισθάνομαι πλάι μου, ότι ζει και υποφέρει τώρα, εδώ μαζί μας. Το στέμμα του ήταν ακάνθινο και η πορφύρα από αίμα. Άξιος και μακάρι να του μοιάσουμε έστω και για λίγο ή για λίγο.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για το Βυζάντιο και την πολιτιστική του κληρονομιά;»
Σπανουδάκης: «Το Βυζάντιο γεννιέται από το ευγενικό πάντρεμα Ελλάδας και Χριστού. Πνευματικό εννοώ και έχει αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στα καλύτερα μουσεία και βιβλία του κόσμου. Στις καρδιές μου.»
Ερώτηση: «Μιας και λατρεύετε το Άγιο Όρος και το Βυζάντιο πείτε μου την άποψη σας για τον γέροντα Παΐσιο και τις προφητείες του για την Πόλη.»
Σπανουδάκης: «Ο Παΐσιος ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και πρεσβεύει για μας και την χώρα μας, εκεί που βρίσκεται. Κοντά στον Αγαπημένο του.»
Ερώτηση: «Έχετε κάνει δύο δίσκους για τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Τι σημαίνει για σας σήμερα ο Μακεδόνας στρατηλάτης;»
Σπανουδάκης: «Ότι και χθες, ότι και αύριο. Η μοναξιά του Βασιλιά. Ο ένας που τα έβαλε με όλους, αφού όμως νίκησε τον εαυτό του. Το ποθούμενον και υπόδειγμα για κάθε οραματιστή και μπροστάρη. Αλλά και για κάθε ερωτευμένο.»
Ερώτηση: «Έχετε πει ότι δεν σας αφήνουν να μιλήσετε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Παλαιολόγο και την Σμύρνη. Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία;»
Σπανουδάκης: «Όχι να μιλήσω. Απλά τα εμπόδια σε κάθε μου βήμα ήταν και είναι ασήκωτα. Και μου κλέβουν χρόνο και ενέργεια, που θα έπρεπε να ξοδεύω αλλού. Βεβαίως και ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία, όπου τα επιχειρήματα «προοδευτικής» (ελλείψει άλλου πιο σιχαμένου όρου) πλευράς είναι σλόγκαν, αποκλεισμοί και αιώνια διαπλοκή. Τους διακατέχει ο φόβος της μικρότητας τους και το αβέβαιον της ωφελιμιστικής και εφήμερης πίστης τους. Αμήχανοι μπροστά στην αλήθεια και «δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».»
Ερώτηση: «Είσαστε ο μόνος από τους γνωστούς, εμπορικούς καλλιτέχνες που απασχολείται με θέματα και πατριωτικά. Γιατί σε μια χώρα με τόση πλούσια ιστορία, δεν υπάρχουν και άλλοι;
Σπανουδάκης: «Αχ!»
Ερώτηση: «Μπορείτε να μου μιλήσετε για το «Mash Up Sessions», την συνεργασία σας με τον Αρτέμη. Γιατί δεν προωθήθηκε αυτό το άλμπουμ ζωντανά; Γιατί πιστεύετε ότι κυνηγήθηκε;»
Σπανουδάκης: «Τον Αρτέμη τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που θέλει να γίνει. Και τον ευχαριστώ, γιατί με τους στίχους του και την δύναμη του, μου έδειξε μια άλλη πλευρά της μουσικής μου. Τα υπόλοιπα απαντώνται στην προηγούμενη απάντηση μου.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για την κρίση; Είναι πρωτίστως ηθική; Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και πνευματική λύση;»
Σπανουδάκης: «Η πολιτική, αρέσκονται να λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Η αληθινή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η τέχνη του ανέφικτου. Πολιτική χωρίς όραμα και ακλόνητη πίστη είναι συντηρητική και παλαιομοδίτικη γραφειοκρατία. Μακάρι οι 300, να έφευγαν όχι μόνο από την Βουλή, με την οποία καμιά ουσιαστική και θεσμική σχέση δεν έχουν πια, αλλά από την χώρα. Οικονομική φτώχεια λοιπόν, η πνευματική; Η απάντηση είναι ότι στην δεύτερη περιέχεται και η πρώτη.»

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Εκείνος κι εγώ

και η Δημοκρατία στα μέτρα του καθενός, μαζί με τα απαραίτητα συνδικαλιστικά τσιτάτα.


Περιγράφω ένα πραγματικό inbox διάλογο, όπως ακριβώς αποτυπώθηκε σε ένα από τα κοινωνικά δίκτυα που συμμετέχω. Οι followers ή οι φίλοι μου στα δίκτυα είναι λίγοι και τους επιλέγω με συγκεκριμένα κριτήρια όπως,
* να τους γνωρίζω όντως προσωπικά ή
* * να έχουμε κοινή καταγωγή.

Η περίπτωση του εν λόγω κυρίου συνδικαλιστή, εντάσσεται στη 2η κατηγορία. Διαπιστώνοντας ότι έχουμε κοινή καταγωγή, τον πρόσθεσα στους φίλους ή followers και ανταποκρίθηκε σχεδόν άμεσα. Επαγγελματίας, συνδικαλιστής και κρίνοντας από την κατάληξη της διαδικτυακής μας γνωριμίας, επαγγελματίας συνδικαλιστής. Δύο ημέρες μετά την αρχική μας επικοινωνία βρήκα στο inbox το παρακάτω μήνυμα [διατηρώ την αρχική ορθογραφία και σύνταξη, καθώς μεταφέρω τα τμήματα του διαλόγου μας αυτούσια]:

« - Εκείνος: Αγαπητε με συγχωρήσεις που θα σε βγάλω απο φίλο μου αλλά οι φασιστικές σου αντιλήψεις μου προκαλούν αναγούλα μπορούμε να τα συζητήσουμε όποτε βρεθούμε αλλά δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι!!!Σε ευχαριστώ.»
«- Εγώ: Ο ολοκληρωτισμός έχει πολλές μορφές. Μία από αυτές είναι και το να χαρακτηρίζεις τον άλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Καθόλου δεν με ενοχλεί. Προφανώς και θα είχαμε πράγματα να συζητήσουμε. Ανταποδίδω τις ευχαριστίες σου.»
«- Εκείνος: Δεν σε εκρινα όπως το λες απλά διάβασα κάποια αρθρα σου στο ιστολογιο σου Παναιτώλιο που είναι ξεκάθαρα και δεν επιδέχονται ερμηνειων καθαρα δείχνουν το θαυμασμό τους σε φασιστικές οργανώσεις όπως είναι η Χρυσή Αυγή Αν δεν είναι δικές σου σκέψεις και εχω καταλάβει λάθος τότε οφείλω να ανακαλέσω!!»
«- Εγώ: Καθόλου λάθος δεν κατάλαβες. Ο χαρακτηρισμός είναι αυθαίρετος. Αφού λοιπόν είχες την ευγένεια να μου απαντήσεις να σου πω ότι αναγούλα έπρεπε να σου προκαλούν οι Τσοχατζόπουλοι, οι Παπανδρέου και οι Σημίτηδες, ομού με όλο τον πολιτικό συρφετό που λυμαίνονταν και λυμαίνονται τη χώρα. Η Χρυσή Αυγή στην οποία αναφέρεσαι αλλά και οτιδήποτε άλλο δεν συμφωνεί με τις κρατούσες πολιτικές απόψεις είναι απλά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ. Ελπίζω να αποδέχεσαι ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται και πολιτικά, κι όχι να τον χαρακτηρίζουν διάφοροι σύμφωνα με τις ολοκληρωτικές τους απόψεις. Πραγματικά επιβάλλεται να με διαγράψεις από φίλο σου. Που ακούστηκε συνδικαλιστής να έχει φίλο ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ.»
«- Εκείνος:   Συμφωνω για το συμφερτο πους λες αλλά λύση δεν είναι ανθρωποί παραβατικοί με ρατσιστικα κόμπλεξ και με το μισο ποινικό κώδικο εναντίον τους μενεις ισως στην επιφάνεια και δεν κοιτάς σε βάθος όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι για την Ελλάδα ο καθένας μπορεί να προσδιοριζεται πολιτικά όπως επιθυμεί και απο εμένα σεβαστο εξάλλου όπως ελεγε και ο Βολταίρος διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ και με την ζωή μου το δικαίωμα σου να το λες ελεύθερα κάτι που όλοι αυτοί οι φασίστες δεν μπορούν να το πράξουν και απαντούν με τσαμπουκα!»
«- Εγώ: Πόσο ρηχή είναι η προσέγγιση που κάνεις. Ποιος έχει το μισό ποινικό κώδικα; Μπορείς να μου γράψεις ένα-δύο ονόματα; Μπορείς να τα πεις δημόσια; Γιατί δεν το κάνεις προκειμένου να απαλλάξεις την κοινωνία; Έχεις και βήμα και θέση».
«- Εκείνος:  Κοιτα όσο για το τελευταίο σχόλιο που διάβασα και μάλλον ειρωνικό το βρήκα, σχετικά με το συνδικαλιστής …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] και εθνικιστης φίλος , εχω να σου πω ότι όλοι αυτοί που θαυμάζεις για να αποκτήσουν πελατεία κομματική θεωρουν τους εαυτούσ τους ρυθμιστές της κοινωνίας, μονοπωλούν τον πατριωτισμό…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή και η ....[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] ταυτόσημη με την τηρηση του νόμου και δεν κάνει διακρίσεις σε λευκούς και μαυρους κρατούντες ή ποινούντες ο νόμος είναι νόμος. Οσο για όλα αυτά τα δημοσιευματα και τα μυθευματα ότι οι …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] στηρίζουν τέτοιες οργανώσεις πιστεψέ με είναι αηδίες κουραφεξαλα και το γνωρίζω πολύ καλά ο …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] είναι επαγγελματίας και απεχθάνεται τέτοια ιδεολογήματα σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά το συνολο είναι όπως σου το λέω.»
«- Εγώ:  Το ποιος και τι είναι ρατσισμός σ΄ αυτό το δύσμοιρο τόπο που κατοικείται από Ελληνόφωνους, είναι μεγάλη υπόθεση. Στην Ελλάδα ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει είναι σε βάρος των Ελλήνων. Μόνο αυτοί είναι σε μειονεκτική θέση στον τόπο μας. Την ..[γράφω την επαγγελματική του ιδιότητα].. και όποιον άλλο θεσμό την υποκαθιστούν εκείνοι που εκμεταλλεύονται το ζωτικό χώρο που αφήνει ακάλυπτο. Προφανώς αφήσατε χώρο. Η φύση καλύπτει πάντα τα κενά που δημιουργούν οι ασυνείδητες και οι ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ παραλείψεις. Οι χαρακτηρισμοί είναι ίδιο των ολοκληρωτικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Αν θυμηθείτε βγάλτε και ανακοίνωση για τους δολοφόνους των συναδέλφων σας, που σύντομα ο συρφετός που υπερασπίζεσαι, αφήνει ελεύθερους, λόγω δεκαοκταμήνου. «Δημοκράτες» είναι άραγε, όσοι έκλεψαν τα λεφτά από το Δημόσιο Ταμείο, χρέωσαν και χρεοκοπούν τη χώρα; όσοι κάνουν υπεράκτιες εταιρείες; Αυτοί που γέμισαν τα κτίρια με διορισμένους αργόμισθους κοπρίτες; Αυτοί υποθέτω, είναι «Δημοκράτες». Αυτό υπερασπίζεστε; Γι' αυτό έχετε αγωνία; Τι φοβάστε; Μήπως χάσετε τους προστάτες και τα δεσμά σας;»

Ο πολιτικός μας διάλογος έκλεισε κάπου εδώ και συνεχίστηκε με την υποβολή των συλλυπητηρίων του για τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα μου καθώς και για την πιθανή συνάντησή μας στον τόπο της καταγωγής μας, όπου θα είχαμε να πούμε πολλά.

Προσωπικά δεν αποφεύγω το διάλογο και την αντιπαράθεση, ακόμη κι αν κάποιες φορές παίρνει απλώς έντονη ή και σε κάποιες περιπτώσεις, θορυβώδη ή μορφή αντιπαραθέσεως. Επίσης στη λειτουργία του διαλόγου, δεν έχω οχυρωθεί πίσω από τους γνωστούς δογματικούς αφορισμούς, στους οποίους όλως περιέργως καταφεύγουν με θαυμαστή διαχρονική επιμονή όλοι οι «Δημοκράτες». Δεν επιλέγω επίσης τους φίλους μου με βάση την ιδεολογική ή την κομματική τους τοποθέτηση και δεν αποκλείω επιλεκτικά, όλους όσοι δεν συμφωνούν με τις δικές μου ιδεολογικές πεποιθήσεις.   

Το σημείωμα αυτό είναι κατάθεση της προσωπικής μου μαρτυρίας σε ότι έχει να κάνει με την κομματισμό, την πολιτική τύφλωση, όμως ΚΥΡΙΩΣ αφορά την επισήμανση του ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, με τον οποίο περιχαράκωσε η αριστερά, ιδεολογίες, εν προκειμένω την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ. Στέκομαι σ’ αυτό ακριβώς που επισήμανα και στο συνομιλητή μου. «Συνδικαλιστής», που σε ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά ΣΥΝΔΙΚΑΛΗΣΤΗΣ, δεν είναι δυνατόν να έχει για φίλο του ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ. Ο εθνικισμός φίλε μου, είναι στάση ζωής, δεν είναι αρπαχτή, αξιώματα, προβολή και άλλα τέτοια κουραφέξαλα δημοκρατικά.
Τώρα τοποθετήσεις όπως, «…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή…», είναι να τις λες στα μωρά για να τρώνε το φαγητό τους όπως, «Αν δε το φας όλο, θα το φάει ο συνδικαλιστής» ή να τους το εύχεσαι προκειμένου να περάσουν ξεκούραστα τη ζωή τους, «Όταν μεγαλώσεις να γίνεις δημόσιος υπάλληλος και να προσπαθήσεις και συνδικαλι(ή και λη) στής».
Εν κατακλείδι λοιπόν, αδιαφορώ που ανήκεις πολιτικά και ιδεολογικά. Όμως μην πανηγυρίζεις που ζεις υπό καθεστώς τρόμου, μήπως σε χαρακτηρίσουν κάπως και σε τοποθετήσουν κάπου, έχοντας ως κριτήριο τους (διαδικτυακούς) φίλους σου. Μπορείς να συνεχίσεις να συναγελάζεσαι άφοβα (ως πότε; ελπίζω όχι για πολύ ακόμη) με τους «Τσοχατζόπουλους», τους «Παπανδρέου» και τους «Σημίτηδες», καθώς και με όλη την αριστερή και (νέο ή παλαιο φιλελεύθερη) νομενκλατούρα,  που ενέσκηψαν ως τυφώνας, κατέστρεψαν και λυμαίνονται τη δύσμοιρη Ελληνόφωνη χώρα.

Καλή αντάμωση στο χωριό, λοιπόν. Στη ζωή και στη σκέψη, πάντα (θα) μας χωρίζει ένα ποτάμι βαθύ και αδιάβατο. Η απόσταση ανάμεσα μας, οριοθετείται από την αντίληψη του ηρωικού τρόπου ζωής του Εθνικισμού που βιώνω από μικρό παιδί, με τους «Δημοκρατικούς» χείμαρρους του συνδικαλισμού, με τους οποίους ταξιδεύεις. Του βούρκου που από την μεταπολίτευση και μετά, αγκάλιασε ασφυκτικά και στο τέλος έπνιξε την Ελληνική κοινωνία και την οδήγησε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Παγκόσμιων τοκογλύφων συνεταίρων του, σε κοινή προσπάθεια με το συρφετό των απατεώνων και καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, τους οποίους στηρίζεις πολιτικά, σε υποστηρίζουν συνδικαλιστικά, και τους το ανταποδίδεις στην επαγγελματική σου ενασχόληση. Βλέπεις στην περίπτωση του συνδικαλιστή ούτε για επάγγελμα μπορεί να γίνει λόγος καθώς δεν εργάζεται, πολύ δε περισσότερο για λειτούργημα, καθώς η μόνη λειτουργία που διακονεί είναι η προσωπική του προβολή, ευζωία και καλοπέραση.

ΥΓ. Μην το ξεχάσω. Το σχόλιο που διάβασες για τον Εθνικιστή και στο συνδικαλιστή (ή και συνδικαληστή), δεν ήταν ειρωνικό. Αληθινό είναι.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Νόμιμη άμυνα εναντίον ληστών

γράφει ο καθηγητής Αλέξανδρος Κατσαντώνης

Συντάραξε την κοινή γνώμη ο νεαρός φοιτητής ο οποίος πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο και σκότωσε έναν Αλβα­νό ληστή που μπήκε στο σπίτι όπου ζούσε με τους γονείς του κρατώντας ένα μαχαίρι για να τους λη­στέψει.
Και τι δεν γράφτηκε για το περιστατικό αυτό! Οτι μέσα στον ίδιο χρόνο είχαν ξαναμπεί ληστές άλλες δύο φορές και ότι ο νεαρός ζούσε με τον φόβο μιας νέας επίθεσής. Οτι δεν ήταν κανένα παλιόπαιδο, αλλά ένα καλό και ευγενικό παιδί, φοιτητής της Κτηνιατρικής. Οτι είδε τον ληστή να απειλεί τη μητέρα του με το μαχαίρι που κρατούσε. Οτι... σκόνταψε κι έπεσε, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει το όπλο κ.ο.κ.
Νομίζω ότι τα παραπάνω είναι τελείως περιττά, διότι το περιστατικό δικαιούται της ίδιας νομικής-ποινικής μεταχείρισης, ακόμα κι αν ο ληστής είχε ξαναμπεί στο σπίτι όχι δύο, αλλά δέκα φορές, αν ο νεαρός δεν ήταν «ευγενικός φοιτητής», αλλά 60χρονος αργόσχολος, ακόμα κι αν δεν είχε «σκοντάψει», αλλά με τον απολύτως δικαιολογημένο τρόμο ότι κινδυνεύει η ζωή του και η ζωή των γονιών του από τον οπλισμένο ληστή, πυροβόλησε με κυνηγετική καραμπίνα τον οπλισμένο με φονικό όπλο εισβολέα και μάλιστα ηθελημένα. Εναν εντελώς άγνωστο του εγκληματία, αγνώστου βαθμού αγριότητας, γνωρίζοντας μόνο το πλήθος πρόσφατων περιστατικών, κατά τα οποία ληστές σκότωσαν αθώους ανθρώπους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους, για να τους αφαιρέσουν λίγα ευρώ.
Ειδικότερα: κατά το ισχύον ποινικό δίκαιο (άρθρο 22 Ποινικού Κώδικα), αποκλείεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξης, ακόμα και της ανθρωποκτονίας από πρόθε­ση, σε περίπτωση που συντρέχει άμυνα, δηλαδή «αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου, στην οποία προβαίνει το άτομο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από παρούσα και άδικη επίθεση εναντίον τους». Η νομική βάση της άμυνας, ως λόγου που απο­κλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης είναι η τήρηση της «Αρχής της διαφύλαξης του επικρατέστερου εννόμου αγαθού».

Ο αμυνομενος τίθεται χωρίς να φταίει ο ίδιος σε τίποτα προ του διλήμματος να προσβάλει έννομο αγαθό του αδίκως επιτιθέμενου ή να ανεχθεί την προσβολή του δικού του έννομου αγαθού, που μπορεί και να είναι το αγαθό της ζωής  του, από τον αδίκως επιτιθέμενο. Λαμ­βανομένου δε υπόψη ότι το έννομο αγαθό που κινδυ­νεύει είναι η ίδια η ζωή του αμυνόμενου και αυτή των οικείων του, η απάντηση στο ερώτημα, αν το αγαθό της ζωής του επιτιθέμενου ληστή είναι επικρατέστερο των εννόμων αγαθών του αμυνόμενου, είναι στην περίπτωση μας καταφανώς αρνητική. Δυστυχώς τίποτα απολύτως δεν μπορεί να καθησυχάσει τον αμυνόμενο, ότι ο επιτιθέμενος άγνωστος ληστής έχει την αγαθή πρόθεση να... σεβαστεί τη ζωή των ανθρώπων στο σπίτι των οποίων εισβάλλει τη νύχτα, οπλισμένος με φονικό όπλο. Η σκη­νή εξελίσσεται στιγμιαία και κάθε αστυνομική παρέμβαση είναι αδιανόητη. Η στάθμιση από τον αμυνόμενο των αγαθών που συγκρούονται και η αναγκαία προσβο­λή των αγαθών του επιτιθέμενου ληστή, για την εξουδε­τέρωση της επίθεσής του, είναι σχεδόν ταυτόχρονες.
Είναι απολύτως σαφής η βούληση του νόμου υπέρ του δεχόμενου την άδικη επίθεση αμυνόμενου. Τούτο συνάγεται από τον Ποινικό Κώδικα (παρ. 23), σύμφωνα με τον οποίο «ακόμα και σε περιπτώσεις υπέρβασης των ορίων τηδ άμυνας μένει ατιμώρητος και δεν του καταλο­γίζεται η υπέρβαση», αν ο αμυνόμενος «ενήργησε με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του φόβου ή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση». Υπάρχει νομική διαφορά στην εκτίμηση των δύο συμπεριφορών, αλλά και η πρώ­τη και η δεύτερη οδηγούν στο ατιμώρητο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο άνθρωπος που δεν θα καταλαμβάνετο από τρόμο, ξυπνώντας βίαια και βλέποντας έναν οπλισμένο (συνήθως με καλάσνικοφ) άγνωστο να απειλεί τη ζωή του. Αν, λοιπόν, συμπίπτει ο αφυπνισθείς να είναι και οπλισμένος, τότε τα πράγματα δεν έχουν πολλές πιθανότητες να τελειώσουν... χριστιανικά.

Πηγή: Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»


 
ΕπιστροφήTop