Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Γιατί οι «φίλαθλοι» του Αιτωλικού δεν πήγαν στο Παναιτώλιο;


Στο Καινούργιο που πήγαν, διαβάζαμε μέρες για την επίσκεψή τους!

Δημοσιοποίησα από παρόν blog του οποίου είμαι διαχειριστής την ανακοίνωση (Δείτε το link) της Αστυνομικής Διευθύνσεως Ακαρνανίας, που απαγόρευε την μετακίνηση και ως εκ τούτου την παρουσία φιλάθλων του Άρη Αιτωλικού στο Παναιτώλιο, για τον αγώνα της Α΄ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας με τον τοπικό Ολυμπιακό.
Τις ημέρες που ακολούθησαν τον αγώνα, στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση έλαβα και δημοσίευσα ήδη μήνυμα-σχόλιο (Δείτε το link) του αρχιτέκτονα και ιδρυτή της εφημερίδας του Αιτωλικού «τα γιοφύρια» κ. Απ. Σ. Μπλίκα.
Το σχόλιο που έφτασε στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση, αποτελεί το σώμα του κειμένου που ο κ. Μπλίκας απέστειλε στα blog Etoliko-News  και στο Ola ta Goal , ζητώντας «εξηγήσεις και λεπτομέρειες για την εν λόγω απόφαση».  Επιθυμώ εντελώς καλοπροαίρετα να κάνω ορισμένες επισημάνσεις.
Γράφει ο αποστολέας ότι «Αυτή είναι η απόφαση της Αστυνομίας που κυκλοφόρησε σε μερικά ιστολόγια του νομού μας».
Είναι προφανές ότι δεν μας αφορά η αιχμή του, στο βαθμό και στο μέτρο που είναι υπαινιγμός για επιλεκτική ενημέρωση. Προσωπικά την είδα αναρτημένη σε διάφορα (πολλά μάλιστα)  ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης.
Στην ουσία της επιστολής του κ. Μπλίκα, συμφωνώ (μερικώς), αλλά και διαφωνώ (ριζικώς) μαζί του.  
Γράφει ότι επρόκειτο για λάθος κίνηση της Αστυνομίας, η «απαγόρευση εισόδου των φιλάθλων του Άρη Αιτωλικού στο γήπεδο του Παναιτωλίου», αναρωτιέται «ΠΟΙΟΣ προδιαθέτει τον κόσμο για επεισόδια;» και αποφαίνεται πως «Με τέτοιες απαράδεκτες και βεβιασμένες αποφάσεις της Αστυνομίας καλλιεργείται το κακό κλίμα ανάμεσα στους φιλάθλους του νομού μας και, μετά απ’ αυτή την απόφαση που δεν έχει κάποια λογική εξήγηση, και δημιουργεί προϋποθέσεις για επεισόδια στο μέλλον.»
Μάλιστα! Η αστυνομία με τη στάση της υποκινεί τα επεισόδια! Αυτά λέει γραπτώς ο σεβαστός εκδότης.
Όμως οι «φίλαθλοι», χθες και σήμερα του «Άρη», αύριο του «Ολυμπιακού» και αργότερα ποιος ξέρει ποιας ομάδας δεν έχουν καμία ευθύνη;  Να τα θυμηθούμε πάλι; «Φίλαθλοι» του Αιτωλικού τα έκαναν γης μαδιάμ πριν ένα-δύο χρόνια το Ελαιόφυτο, σεβαστέ και (άγνωστε σε εμένα) κύριε Μπλίκα! «Φίλαθλοι», προφανώς οι ίδιοι, του Αιτωλικού σκόρπισαν τον τρόμο πρόσφατα στο Καινούργιο!  Κάνετε άραγε καμιά (Internetική) βόλτα στα blogs και στα forums των «φιλάθλων» του Αιτωλικού;  Διαβάζετε άραγε το μίσος που αποτυπώνεται;
Μπορεί η «απόφαση και στάση της αστυνομίας» να μην φέρνει πράγματι αποτέλεσμα. Όμως ΟΧΙ! Δεν εξυπηρετεί «συμφέροντα – άλλων ομάδων». (Κι αν εξυπηρετεί και το γνωρίζετε κι έχετε στοιχεία καταγγείλτε το)
Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα των πολιτών να μετακινούνται ανεμπόδιστα και ελεύθερα, όπως και το να παρακολουθούν ΟΠΟΙΟΝ αγώνα αποφασίσουν. Είτε είναι της «ομάδος» τους, είτε είναι άλλης ομάδας!
Παντού σε όλο τον -πολιτισμένο ή όχι- κόσμο γίνονται επεισόδια και προκαλείται αναταραχή, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, μία από αυτές είναι ο αθλητισμός. Πουθενά όμως δεν υπάρχει αυτή η ταχύτητα «αντανακλαστικών» να αποδίδονται οι ευθύνες πάντα στους άλλους, είτε είναι οι αντίπαλοι, είτε είναι οι διαιτητές, είτε είναι η αστυνομία! Στον μεν «πολιτισμένο» κόσμο τα επεισόδια αυτά καταστέλλονται, οι ένοχοι αναζητούνται και υφίστανται κατά γράμμα τις συνέπειες του νόμου, στον δε «απολίτιστο» κάποιοι απ’ όσους συμμετέχουν «βλέπουν την ίδια ώρα τα ραδίκια ανάποδα»! Τι από αυτά γίνεται στον τόπο μας; Τίποτα απολύτως, παρά μόνο «εσείς» γράφετε επιστολές υπαινιγμών κι «εγώ» κινδυνεύω να κατηγορηθώ ως απολογητής!
Προσωπικά θα ήθελα να μπορώ, όταν είμαι στην πατρίδα, να παρακολουθώ αγώνα στο Αιτωλικό με τη σημαία του Ολυμπιακού Παναιτωλίου ή στο Παναιτώλιο εσείς με το λάβαρο του Άρη!  Και οι δύο γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο και ουτοπικό, κι όχι με αστυνομική ευθύνη. Η ευθύνη είναι προσωπική δική μας, η ευθύνη βαραίνει όλους μας, όσοι βλέπουμε κι ανεχόμαστε τους hooligans δίπλα μας. Είναι ευθύνη όσων αρνούμαστε να τους αποβάλλουμε από τη ζωή μας και τη ζωή των ομάδων μας. Είναι ευθύνη όσων θεωρούμε «καρφί» αυτόν που θα υποδείξει τον κανίβαλο της ανθρώπινης υποστάσεως του αντιπάλου μας. Είναι ευθύνη όσων τρέχουμε στα δικαστήρια και στα αστυνομικά τμήματα προκειμένου να πιέσουμε να «αφήσουν ελεύθερα τα παιδιά» που «παιδιά είναι …έκαναν λάθος».
Πραγματικά πρέπει «να σοβαρευτούμε και να μην δυναμιτίζουμε την ατμόσφαιρα» με ιδιαίτερους, είτε χωρίς ιδιαίτερους λόγους. Δεν είναι δουλειά της Αστυνομίας να χωρίζει τους φιλάθλους. Δουλειά της είναι να αρπάζει τους παρανομούντες και να τους κάνει «πακέτο» για τον Εισαγγελέα. Αυτή είναι η δουλειά της, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για «φιλάθλους» που αρνούνται επανειλλημένα να συμμορφωθούν. Όταν όμως η δικαιοσύνη έχει μισάνοιχτα τα μάτια της, ώστε να βλέπει τους προέδρους των ομάδων, και ορθωμένα τα αυτιά της, ώστε να ακούει τις «παρακλήσεις» των γονέων, των εκδοτών, των ιδιοκτητών blogs και Sites και των Δημάρχων που φροντίζουν για το πολιτικό τους μέλλον, που είναι συνυφασμένο με «τα παιδιά», ας περιμένουμε αυτά κι άλλα χειρότερα. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όχι απαγορεύσεις. Σκληρή ΕΦΑΡΜΟΓΗ των ΝΟΜΩΝ!
Στραφείτε λοιπόν στον (υπεύθυνο)  «ΓΑΙΔΑΡΟ», όποιο όνομα κι αν έχει,  και αφήστε ήσυχο το «Σαμάρι» της Αστυνομίας. Το «σαμάρι» προσαρμόζεται πάντα στη ράχη του «γαϊδάρου». Αυτό έχω μάθει από την ενασχόλησή μου με τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα, από μικρό παιδί και πριν αναγκασθώ να αποχωριστώ την πατρίδα και τους οικείους μου.
Σας «ΧΑΙΡΕΤΩ» ως έναν από «τους αγνούς φιλάθλους του νομού μας που θέλουν έναν διαφορετικό κόσμο στα γήπεδα» και σας ευχαριστώ ειλικρινά για τα «Συγχαρητήρια» που μου απευθύνατε  «για τη δουλειά» «στην ιστοσελίδα».
Μακάρι «Σε λίγο να τα λέμε και ν’ ανταλλάζουμε απόψεις»  (ελπίζω ελεύθερα και χωρίς παρεμβάσεις) και εύχομαι πραγματικά ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και «– στη στήλη των αθλητικών –» αλλά και  «στην ιστοσελίδα Ta giofyria.gr που θα ξεκινήσει αρχές Μαρτίου».

Δημήτριος Αθ. Νίκου

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Παναιτώλιο: Τιμή στην Κων/λα Σχισμένου-Λειβαδίτη

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Ιουνίου στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Θεστιέων εκδήλωση προς τιμή τριών συμπολιτών πνευματικών δημιουργών, συγγραφέων πατριδοτοπικών συγγραμμάτων της περιοχής Θεστιέων.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τις προσφωνήσεις του προέδρου της Εταιρείας κ. Φουντούλη και του δημάρχου Θεστιέων κ. Τραπεζιώτη.
Τους δημιουργούς και τα έργα τους, παρουσίασαν:
το βιβλίο του Αβωρανίτη κ. Βαγγέλη Βλάχου: "Στα χνάρια μιας πορείας", ο Φιλόλογος καθηγητής κ. Αθανάσιος Σαρδέλης,
το βιβλίο του Καινουργιώτη κ. Φώτη Παπασαλούρου: "Ο Βλοχός μας", ο καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Αθανάσιος Παλιούρας,
το ανέκδοτο έργο της Παναιτωλιώτισσας κ. Κων/λας Σχισμένου -Λειβαδίτη, ο δάσκαλος κ. Βαλμάς Ευάγγελος.
Το συντονισμό και την παρουσίαση των εισηγητών και των συγγραφέων έκανε ο Αντιπρόεδρος της Εταιρείας κ Κατσιμπίνης.
Η εκδήλωση έκλεισε με την απονομή τιμητικών αναμνηστικών πλακετών στους συγγραφείς - δημιουργούς.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Μάκης Τσέλιος ο Παναιτωλιώτης ποιητής & συγγραφέας.

(Σύντομο βιο-εργογραφικό σημείωμα)

Ο Γεράσιμος (Μάκης) Τσέλιος γεννήθηκε το Μάη του 1946 στο Παναιτώλιο. Γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος Κ. Τσέλιος (1911-2007) πασίγνωστος σ' όλη την περιοχή μας ως «Νταραβέρης» για τα πλείστα όσα επαγγέλματα του βίου του και πρό­εδρος της κοινότητας Παναιτωλίου στη χρονική περίοδο 1953-1957. Η μητέρα του Ευσταθία Δ. Τσιλιμπώκου (1905-1993) ήταν επίσης Παναιτωλιώτισσα.
Μαθήματα Δημοτικού Σχολείου διδάχθηκε στο χωριό του. Στις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου μαθήτευσε στο Γυ­μνάσιο Αρρένων Αγρινίου και τις άλλες τρεις στη Νέα Ιωνία Αττικής, όπου διαμένει οικογενειακώς έως τώρα. Παρακολού­θησε για δύο χρόνια ανώτερα ηλεκτρονικά στη «Σχολή Χατζη­δάκη». Αργότερα και επί τέσσερα χρόνια σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Σταδιοδρόμησε επαγγελματικά ως υπάλληλος, αρχικά στο μικρό τουριστικό Γραφείο «Πλωτίνος» το οποίο ίδρυσε ο πρώτος εξάδελφος και μέντορας του (δυναμικός ποιητής με πολλά βιβλία) και αργότερα ιδρυτής- διευθύνων σύμβουλος της μεγάλης τουριστικής επιχείρησης «ΡΙΟΤΙΝ-TRAVEL Ε.Π.Ε.» Τάκης Αντωνίου! Η Εταιρεία αυτή στη δεκαετία του 1970 ήταν η μεγαλύτερη και δυναμικότερη τουριστική επιχείρηση της Χώρας!
Ο Γεράσιμος (Μάκης) Τσέλιος ήταν ένα από τα ικανότερα στελέχη της Εταιρείας, την οποία αγάπησε με πάθος!
Το 1975 παντρεύτηκε με τη γειτονοπούλα του Σπυριδούλα Μπεσύρη, υπάλληλο των Ο.Τ.Α., με την οποία απόκτησαν δύο παιδιά τον Κωνσταντίνο (1976) υπάλληλο τουριστικού οργα­νισμού &την Ευσταθία (1979) καθηγήτρια μουσικής (Πιάνου και Θεωρητικών).
Η επίσημη εμφάνιση στα γράμματα του Μάκη Τσέλιου έγινε το 1986 χρονιά που τύπωσε το πρώτο του Βιβλίο «Στις γειτονιές του Στέλιου» (Εννοεί του Καζαντζίδη). Ακολούθησε το 1992 ένας τόμος τραγουδιών με τη γενική επιγραφή «Λόγια του νερού». Πρόσφατα (Άνοιξη του 2008) κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «ΡΟΥΒΙΚΩΝ».
Από το 1988 έως το 1990 ως Πρόεδρος του Συλλόγου Παναιτωλιωτών της Αθήνας εξέδιδε την τριμηνιαία εφημε­ρίδα «Το Παναιτώλιο της Αθήνας». Ποιήματα, Τραγούδια και Δοκίμια του δημοσιεύθηκαν - κατά καιρούς - σε περιοδικά και εφημερίδες.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Μάκη Τσέλιου είναι ανέκδοτο.
του Θεόδωρου Μ.Πολίτη,
από την Εφημερίδα «Συνείδηση»,
"Ο συμπατριώτης μας και φίλος αγαπητός, από το γειτονικό μας Παναιτώλιο, γνωστός ως συγ­γραφέας (λυρικής πεζογραφίας «Στις γειτονιές του Στέλιου»--1986 και «Τα λόγια του νερού»-τραγούδια 1992), Μάκης Τσέλιος, μοναχο­γιός του αλησμόνητου Μπάρμπα Κώστα Τσέλιου (Νταραβέρη), απο­φάσισε να «διέλθη» τον Ρουβίκωνα και να τυπώσει σε τόμο ποιήματα του, από τα οποία ορισμένα έχουν καταχωρηθεί - κατά καιρούς - σε διάφορα έντυπα και περιοδικά.
Έτσι, προέκυψε ένας καλαίσθητος τόμος, το εξώφυλ­λο του οποίου στολίζεται με φω­τογραφία γλυπτού έργου του με­γάλου συμπατριώτη μας γλύ­πτη ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΡΑΛΟΥ («Πλη­γωμένο άλογο»). Στις 120 σελί­δες (16,50 Χ 23,50) του βιβλίου καταχωρήθηκαν συνολικά σαράντα (40) ιδιότιτλα ποιήματα και τριάντα (30) στοχαστικά αποφθέγματα με γενική επιγραφή «Στίγματα».
Τα ποιήματα χωρίζονται σε ε­νότητες με τις εξής επιγρα­φικές ενδείξεις και τον μέσα σε παρένθεση αριθμό ποιημάτων «Η Κλεψύδρα της ειμαρμένης» (5). «Έκσταση» (5). «Αρπίσματα» (5). «Στίγματα» (30). «Απηχήσεις»(5). « Το φως των προφητών» (5). «Μυ­θολογία» (5). «Εωθινά άνθη» (5) και «Η ώρα του έρωτα» (5). Από την παράθεση των αριθμητικών στοιχείων προκύπτει κατ' αρχάς το «Ισοζύγιο» των καταχωρημένων, στον τόμο, ποιημάτων. Έχουμε ο­κτώ ενότητες με πέντε ποιήματα η κάθε μια, και μία με τριάντα «Στίγ­ματα».
Παρότι η στιχουργική μορ­φή στα περισσότερα ποιή­ματα είναι ελεύθερη, μια ευδιά­κριτη, ακουστικά, μουσικότητα εί­ναι παρούσα, δικαιώνοντας την ό­λη λυρική ιδιοσυστασία του ποιη­τή. Το καθένα από τα ποιήματα δι­ακινείται κάτω από τον αντιπροσω­πευτικό-κατά κανόνα - τίτλο και πραγματεύεται συγκεκριμένο θέ­μα.
Ο ποιητής αντικρίζει από την εντελώς προσωπική οπτι­κή του γωνία, διαχρονικά πράγμα­τα της ζωής κι αντίστοιχα της πλά­σης, δημιουργώντας αυθεντικές ποιητικές καταστάσεις. Ο πάντοτε «Εν εγρηγόρσει» στοχασμός του σε αγαστή συνεργασία με τη λυ­ρική του διάθεση μεταπλάθει ποι­ητικά το συγκεκριμένο -κάθε φο­ρά- προβληματισμό και μ’ αυτό τον τρόπο τον εμπεδώνει καλύτερα στη νοητική και ψυχική περιοχή του αναγνώστη παρασύροντας τον σε συμμετοχή!
Το ποίημα που «δάνεισε» την επιγραφή του «Ρουβίκων» στο βιβλίο, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αλησμόνητου δυναμι­κού ποιητή Τάκη Αντωνίου πρώ­του εξαδέλφου του Μάκη Τσέλιου. Οι 86 στίχοι του είναι καταχωρημέ­νοι στις σελίδες 17, 18 και 19 του τόμου και είναι χωρισμένοι σε τρία μέρη. Από το πολύστιχο αυτό ποί­ημα αποσπούμε τους στίχους του τρίτου (τελευταίου) μέρους :
«Ο καθείς με τα όπλα του»
Τον βαρύτατο σταυρό και τον όποιο Ρουβίκωνα / η ειμαρ­μένη του χαρίσει την ώρα που σμί­γουν οπτασίες / και ίσκοι, ουρανοί και βροντές / και γυρεύουν πλεού­μενα ανεκπλήρωτοι έρωτες. / Θάρθει στιγμή που θα κληθείς σαν άλ­λος Καίσαρ να / ρίξεις μακριά τον κύβο και να διαβείς τον ποταμό και / να βρεθείς σοφότερος στου λόφου τη σκιερή πλευρά / την νυ­κτόβια, την μισοφωτισμένη. / Τότε χωρίς ανομίες ενώπιος- ενωπίω με τον Θεό τον / καιρό και την ιστορία θα ξεχωρίσεις του ήχους απ '/ τους πανίερους πλαγίαυλους της πανάρχαιης / δικαιοσύνης θ’ αποδώ­σεις τα του Καίσαρος τω Καίσαρι / θα συντρίψεις τις παντοδύναμες α­μαρτίες σου και θα / δεχτείς αδια­μαρτύρητα σοφός πια και μακάρι­ος την ανθρώπινη μικρότητα σου.
Θαρθεί στιγμή που ο Ρουβί­κων θα απέχει έτη φωτός απ/ την ελεύθερη ψυχή σου...»
Το ποίημα, στο σύνολο του, αλλά και οι στίχοι του τρί­του μέρους, πραγματεύονται έ­να ζήτημα που καθένας σκεπτόμε­νος άνθρωπος αν δεν συναπαντήθηκε μαζί του, στην πορεία του βί­ου του με τον «ίδιον βάρος» του, τουλάχιστο το αντιμετώπισε, άλ­λος περισσότερο κι άλλος λιγότε­ρο, με δυναμική αποφασιστικότη­τα, κρατώντας ανάλογη θέση, με την προϋπόθεση αποδοχής της «μι­κρότητας» του... Αυτή η «αποδο­χή» χρειάζεται ψυχική δύναμη κι ανάλογη νοητική ενεργητικότητα! Λειτουργίες οι οποίες τουλάχιστο ποιητικά δικαιώνονται..
Στην ποιητική του λειτουργική, ο Μάκης Τσέλιος, πορεύεται με γνώση και τόλμη. Ερευνά, σε βάθος, εντοπίζει, αποκαλύπτει και ενίοτε σαρκάζει ορισμένες κατα­στάσεις δικαιώνοντας έτσι μια α­πό τις ουσιωδέστερες αρετές του γνήσιου ποιητικού λόγου την αλή­θεια!"

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

«ΘΕΣΤΙΕΙΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ» Λεύκωμα

Μια δίγλωσση έκδοση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Θεστιέων, τον Σεπτέμβριος του 2006 του Δημήτρη Πιστικού.
"Το έτος 1997, έκαμα στη μνήμη του πατέρα μου, μια ανθολογία ποίησης πέντε Παναιτωλιωτών δημιουργών. Το έργο κυκλοφόρησε σ’ ένα φροντισμένο τόμο 224 σελίδων από τις εκδόσεις «Δωδώνη», είχε τίτλο «Ζωγραφία Λαλούσα», υπότιτλο «Μικρή ανθολογία Παναιτωλιωτών δημιουργών» και ήταν διακοσμημένη με φωτογραφίες έργων του μεγάλου μας γλύπτη και συγχωριανού Χρήστου Καπράλου.
Ο τίτλος της ανθολογίας είναι δανεισμένος από τη σχετική ρήση του Σιμωνίδη για την ποίηση, την οποία ορίζει ως «ζωγραφία λαλούσα», δηλαδή ζωγραφιά που μιλάει.
Η ανθολογία αυτή παρουσιάστηκε, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Κοινοτικού Καταστήματος Παναιτωλίου, από ανθρώπους των γραμμάτων μας, σε μια σεμνή εκδήλωση, όπως αρμόζει στα πνευματικά πράγματα.
Ένας από τους παρουσιαστές, ήταν ο σημερινός Δήμαρχος Δημήτρης Τραπεζιώτης, τότε Πρόεδρος του Συλλόγου Παναιτωλιωτών Αθήνας και Πειραιά.
Η αίθουσα εκδηλώσεων του Κοινοτικού Καταστήματος Παναιτωλίου, έχει την ιστορία της αφού εδώ, τη λίθινη εποχή της δεκαετίας του Εξήντα, λειτούργησε Πολιτιστικό και Επιμορφωτικό Κέντρο, το οποίο διέθετε πλούσια δανειστική βιβλιοθήκη και στο οποίο έγιναν πλείστες εκδηλώσεις μορφωτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα που θα τις ζήλευε ασφαλώς, τότε, η κοντινή και πολυάνθρωπη πόλη του Αγρινίου.
Δημιουργός και εμπνευστής του Κέντρου, ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος, ο οποίος μετέπειτα είχε εξαιρετική ανοδική πορεία στην επίσημη της Ψυχολογίας, ο Ναυπάκτιος Κώστας Τσιμπούκης. Δεν είναι της ώρας και ούτε είμαι ο πιο αρμόδιος να επιχειρήσω απογραφή του ενεργητικού του εν λόγω Κέντρου ή να αποτιμήσω την τεράστια ωφέλεια της κοινοτικής βιβλιοθήκης. Θα επιθυμούσα όμως να ειδοποιήσω τους αναγνώστες ότι, η βιβλιοθήκη αυτή σήμερα δεν υπάρχει, τα βιβλία της εξαφανίστηκαν από προσώπου κοινοτικής (ή αν θέλετε δημοτικής) γης (!) και ουδέποτε αναζητήθηκαν ή αποδόθηκαν ευθύνες στους όποιους υπεύθυνους.
Θα ήθελα ακόμα να πω με συγκίνηση ότι, την εποχή εκείνη, μαθητής όντας του Γυμνασίου, διασκεύασα, σκηνοθέτησα και ανέβασα στη σκηνή μαζί με ανήσυχους φίλους και νέους συγχωριανούς μου, το ιστορικό δράμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρ» και μία ελληνική κωμωδία. Και στις δύο παραστάσεις, που είχαν μεγάλη επιτυχία και μάλιστα κόπηκε και εισιτήριο, κράτησα αντίστοιχα από ένα σημαντικό ρόλο.
Ο Σιμωνίδης είχε διακρίνει με σαφήνεια τη σχέση των δύο τεχνών, δηλαδή της ποίησης και της ζωγραφικής. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι χρησιμοποιούν εικόνες για να μεταδώσουν το μήνυμά τους: η μια με το λόγο, (εν αρχή ην ο λόγος) και η άλλη με το χρωστήρα.
Η γλυπτική μιλάει με το καλέμι της, όπως έγραφε ο μεγάλος μας λυρικός Άγγελος Σικελιανός, σ’ ένα δοκίμιό του για τον Χρήστο Καπράλο.
Μου έκανε τότε ζωηρή εντύπωση και μου δημιούργησε απορία, πώς ένα κεφαλοχώρι όπως το Παναιτώλιο που φαινόταν απόμακρα «καμπίσιο και αντιπνευματικό» είχε αναδείξει (γεννώντας, ανατρέφοντας ή εμπνέοντας) τόσους σημαντικούς σύγχρονους λυρικούς, χωρίς να έχει καμιά απολύτως παράδοση. προσωπικά, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η παράδοση φαίνεται στο χώρο των εικαστικών να είναι παλιότερη από τη λυρική παράδοση, αφού αρχίζει στο τέλος της δεκαετίας του ’30, με πατριάρχη τον Χρήστο Καπράλο και συνεχίζεται επάξια με τους εικαστικούς οι οποίοι περιλαμβάνονται στο φρεσκοτυπωμένο λεύκωμα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Θεστιέων.
Αυτή την εικαστική παράδοση φαίνεται να διέκρινε η ματιά του Δημάρχου Θεστιέων, ο οποίος οραματίστηκε την πραγματοποίηση ενός λευκώματος στο οποίο θα συγκεντρώνονταν οι Θεστιείς εικαστικοί με ένα μέρος αντιπροσωπευτικό του έργου τους.
Το όραμα του Τραπεζιώτη υλοποίησε με τον καλύτερο τρόπο η φιλόλογος Γεωργία Λαϊνά – Καψαλά, Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου. Την έκδοση, όπως πληροφορούμαστε από τον πρόλογό της, ανέλαβαν και έφεραν εις πέρας τα μέλη του Πνευματικού Κέντρου Άννα Ψάρρη – Σιαδήμα και Γιούλα Ράπτη – Σελιμά, τα δε ελληνικά κείμενα μετέφρασε στην Αγγλική γλώσσα ο Βασίλης Μανδέλος.
Στο μικρό (44 σελίδων, χωρίς αρίθμηση) αλλά εξαιρετικό λεύκωμα παρουσιάζονται εννέα εικαστικοί (γλύπτες και ζωγράφοι) οι οποίοι είναι κατά σειρά, οι Χρήστος Καπράλος, Βασίλης Παπασάϊκας, Γιώργος Πιστικός, Ιωάννα Σχισμένου, Ελευθερία Καμαριάρη – Καψάλη, Ευγενία Καπράλου, Κατερίνα Παπαχρήστου, Τίνα Μανδέλου – Τσαμπόκα και Απόστολος Χαντζαράς.
Ο αριθμός των δημιουργών όπως και η ποιότητα των έργων εντυπωσιάζουν αν ληφθεί υπόψη η μικρή έκταση και ιδίως ο πληθυσμός του νεοσύστατου Δήμου Θεστιέων. Εντυπωσιακή είναι επίσης η παραγωγικότητα και η ποικιλία των τεχνοτροπιών και αναζητήσεών τους. Αξιοσημείωτα ακόμα τα υλικά και οι τεχνικές των καλλιτεχνών.
Εύκολα περνάει ο θεατής – αναγνώστης από τον ορείχαλκο, τον πηλό, τον πωρόλιθο, το μολύβι και τον χαλκό του Καπράλου, στον ορείχαλκο και στους γνωστούς επιζωγραφισμένους γύψινους όγκους του Βασίλη Παπασάικα κι από εκεί στο υποταγμένο στη βούληση του καλλιτέχνη ξύλο, τις πέτρες και τα μεικτά υλικά του Γιώργου Πιστικού, κατασταλάζοντας στο μουσαμά, το χαρτί και το ξύλο των ταλαντούχων ζωγράφων οι οποίοι χρησιμοποιούν τα δικά τους υλικά (λάδια, υδατοχρώματα, ακρυλικά, τέμπερες, κάρβουνα). Εντυπωσιακά και ελπιδοφόρα είναι ακόμα τα βιογραφικά των παραπάνω δημιουργών.
Όπως πληροφορούμαστε από τον πρόλογο, η επιλογή των καλλιτεχνών έγινε με βάση αντικειμενικά κριτήρια, ήτοι την καταγωγή και μια τουλάχιστον έκθεση έργων σε δημόσιο χώρο. Έτσι, αναγκαστικά έμειναν απέξω εικαστικοί που δεν εκπληρούσαν τους δύο παραπάνω όρους. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι ο πραγματικός αριθμός των εικαστικών είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που βλέπουμε στο λεύκωμα.
Σε ό,τι με αφορά, γνωρίζω κάμποσους ζωγράφους Παναιτωλιώτες οι οποίοι δρουν εν οίκω και όχι εν δήμω, δηλαδή ζωγραφίζουν για το μεράκι τους με αξιόλογα επιτεύγματα, χωρίς να επιδιώκουν (ή απλώς δεν έτυχε) να εκτεθούν στην ευρύτερη δημόσια κρίση.
Θα πρέπει βεβαίως ο Δήμος, να λάβει υπόψη του τις περιπτώσεις αυτές, να τις επισημάνει, να προβεί στην καταγραφή τους και εν ευθέτω χρόνω να δώσει την ευκαιρία και σ’ αυτούς τους εικαστικούς να προβάλλουν το έργο τους.
Αποτελεί εδραία πεποίθησή μου ότι ο τόπος μας σήμερα είναι ένα μεγάλο εργαστήρι από ανεξάρτητους σημαντικούς εικαστικούς οι οποίοι συνεχίζουν τη λαμπρή παράδοση και τιμούν με το έργο τους τη μικρή γενέτειρα και βεβαίως το νομό μας στον οποίο παρατηρείται σήμερα παρά τα επιφαινόμενα μια εντυπωσιακή πολιτιστική έκρηξη που κάπου έχω ονομάσει κοσμογονία. Ορθή λοιπόν η έκδοση του καλαίσθητου τυπογραφικά λευκώματος και επαινετή η όλη προσπάθεια η οποία εκτός του ότι συντελεί στην εμπέδωση ενός κοινοτικού αισθήματος, προσδίδει τιμή στους εικαστικούς αλλά και στους εμπνευστές της.
Να υπογραμμίσω τέλος ότι τιμώντας τους πνευματικούς δημιουργούς ενός τόπου, τιμάμε τον ίδιο τον τόπο και τις αξίες του αφού όπως έχει λεχθεί, τίποτα δε γεννιέται από το τίποτε.
Και για να υπάρχει αυτή η σημαντική παράδοση, σημαίνει ότι ο μικρός μας τόπος, έχει τεράστια ψυχικά και πολιτιστικά αποθέματα, τα οποία εκφράζονται και με την τέχνη συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ενός κόσμου ειρηνικότερου και καλύτερου".

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Βουλή των Ελλήνων: Τιμή στον Χρήστο Καπράλο

Μια μεγάλη αναγνώριση για τον Παναιτωλιώτη γλύπτη Χρήστο Καπράλο αλλά και για το τόπο μας επεφύλασσε η ολομέλεια της βουλής, η οποία σε ειδική συνεδρίασή της, τίμησε την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας.
Στον χαιρετισμό του αναφέρθηκε την μορφή της αγρότισσας μάνας που παραμένει στο επίκεντρο και απεικονίζεται με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο στα έργα του γλύπτη Χρήστου Καπράλου, τα οποία βρίσκονται σε δύο σημεία της βουλής.
Παραθέτουμε αναλυτικά την ομιλία του Δημήτρη Σιούφα, που αναφέρεται στον ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΗ Χρήστο Καπράλο και το έργο του:
"..Πριν από λίγους μήνες, την Ημέρα της Γυναίκας επιλέξαμε να τιμήσουμε τη γυναίκα της υπαίθρου, την αγρότισσα, για την κοινωνική της προσφορά. Η μορφή της αγρότισσας μάνας, σήμερα, Ημέρα της Μητέρας, παραμένει στο επίκεντρο της τιμής και του σεβασμού μας. Και είναι παρούσα στη Βουλή με πρωτοβουλία του Προέδρου Απόστολου Κακλαμάνη. Σε δύο σημεία του χώρου της Βουλής των Ελλήνων, στο Περιστύλιο και στον περίβολο, βρίσκονται έργα του μεγάλου γλύπτη Χρίστου Καπράλου. Έξω δεσπόζει το γλυπτό με τίτλο «Η Μάνα μου», η αγρότισσα μάνα του Καπράλου, σε στάση σκεπτική. Στην ανάγλυφη παράσταση που κοσμεί το Περιστύλιο, χαραγμένη η ίδια μορφή, ανάμεσα στο γιο της με τα σχέδιά του και τους συγχωριανούς της.Ο Καπράλος, μεγάλη μορφή της παγκόσμιας τέχνης, επιστρέφοντας το 1940 από το Παρίσι στον τόπο του, το Παναιτώλιο Αγρινίου, χρησιμοποίησε τη μάνα του ως μοντέλο. Αποτέλεσε κεντρική έμπνευσή του και φιλοτέχνησε πέντε παραλλαγές. Η κάθε μια διαφορετική. Η τέχνη είναι ο καλύτερος εκφραστής συναισθημάτων. Στο πλαίσιο αυτού του εορτασμού έχω ήδη συνεννοηθεί με τη Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης κυρία Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ώστε με την επιμέλειά της και σε συνεργασία με το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, να εκδοθεί λεύκωμα με έργα Ελλήνων ζωγράφων και γλυπτών με θέμα τη Μητέρα.Γιος αγρότισσας και ο ίδιος, γνωρίζω καλά και από κοντά τη βαθιά σημασία της μητρικής παρουσίας που γεμίζει με τη δουλειά της τους χώρους και του σπιτιού και της υπαίθρου. Γνωρίζω καλά τη γενναιότητα που δείχνει στην καθημερινότητα, τη σταθερότητα και την απαντοχή της, το μόχθο και τη δύναμή της απέναντι στις αντιξοότητες, την αδιάκοπη φροντίδα που δίνει ακούραστα και αποτελεσματικά. Κυρίως το ήθος που εμπνέει στα παιδιά. Τα χέρια της αδρά, σκληρά, το άγγιγμά της τρυφερό. Η σκέψη της και η έγνοια της με τα παιδιά, την Οικογένεια. Και όλα τούτα και πολλά παραπάνω, της τα αναγνωρίζουμε. Τα αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα όλων των Μητέρων. Όχι μόνο σήμερα, τη θεσμοθετημένη ημέρα του εορτασμού, αλλά κάθε μέρα, 365 μέρες το χρόνο, που ζούμε στη Γη που μας έφερε. Και ας αναρωτιόμαστε κάθε μέρα αν κάνουμε με επάρκεια το καθήκον μας απέναντί τους.Σήμερα, όλοι μαζί, ως Σώμα που εκπροσωπεί όλο τον Ελληνικό Λαό, θυμόμαστε, αφιερώνουμε τις σκέψεις μας σ' αυτές που αφιέρωσαν τη ζωή τους σε μας και τιμάμε τις μητέρες μας, τους ανθρώπους που μας έφεραν στη Ζωή. Τιμάμε την ίδια τη Ζωή».

Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΣΤΙΚΟΣ - Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο Δημήτρης Πιστικός γεννήθηκε στο Παναιτώλιο το 1948.
Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στον Πειραιά, όπου και δικηγορεί.
Ως λογοτέχνης ασχολείται κυρίως με την ποίηση και το δοκίμιο. Παράλληλα γράφει θέατρο, μεταφράζει αρχαίους Έλληνες ποιητές και συνεργάζεται με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά όπου δημοσιεύει ποιήματα και δοκίμια.
Ποιήματά του βραβεύτηκαν και μεταφράστηκαν στα Ιταλικά, Γαλλικά, Αγγλικά και Ισπανικά, περιλαμβάνονται σε πολλές ανθολογίες και μελοποιήθηκαν από Έλληνες συνθέτες.
Σε μία μεγάλη εκδήλωση Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ τη ΔΕΥΤΕΡΑ, 22 ΜΑΪΟΥ 2006 και ώρα 7 μ.μ... στην αίθουσα «ΜΙΧΑΗΛΑΣ ΑΒΕΡΩΦ (Γενναδίου 8 και Ακαδημίας, 7ος όροφος) παρουσίασε την ποιητική συλλογή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΣΤΙΚΟΥ «ΤΑ ΥΦΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» - «Στον αστερισμό της Κόνισκας» (εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ).
Την εκδήλωση χαιρέτισε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΣ, Γενικός Γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών- Καθηγητής Γλωσσολογίας.
Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν : η ΕΡΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ (Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Φιλοσοφικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών) και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΗΣ (καθηγητής.)
Επίσης το Κανάλι Ένα ( Ραδιόφωνο του Πειραιά ) σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη και το Μουσείο Πειραιά παρουσίασε τον ποιητή και δοκιμιογράφο στην αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, Φίλωνος 29 (ιστορικό κτίριο παλιού Ταχυδρομείου) την Τετάρτη 24 Μαΐου 2006 στις 8.30 μ.μ.
Ομιλητές ήταν : ο Δημήτρης Καραμβάλης, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας με θέμα «Το ποιητικό έργο του Δημήτρη Πιστικού» και ο Γιώργος Πετρόπουλος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας με θέμα «Το θεατρικό, δοκιμιακό και ανθολογικό έργο του Δημήτρη Πιστικού».
Και στις δύο αυτές εκδηλώσεις ακούστηκε η μελοποιημένη από την Ελένη Γκαϊτατζή ποιητική σύνθεση του Δημήτρη Πιστικού «Οι Χαιρετισμού της Χίου» , έργο για φωνή, χορωδία, δύο ηθοποιούς, πιάνο και κρουστά.
Το έργο ερμήνευσαν ο Γιάννης Θωμόπουλος και φωνητικό σύνολο από «Χορωδιακό εργαστήρι Ελένης Γκαϊτατζή» . Ποιήματα απήγγειλαν οι Γιώργης Σακκάς και Άννα Πολυτίμου- Παπακωντσαντίνου. Στο πιάνο ήταν ο Τάσος Σταμάτογλου και στα κρουστά ο Φώτης Κοκαβέσης.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ-Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΩΤΗΣ ΓΛΥΠΤΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
1909, Γεννήθηκε στο Παναιτώλιο Αγρινίου. Απεβίωσε στις 20 Ιανουαρίου 1993 στην Αθήνα.
1929-1934, Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό.
1934-1940, Σπούδασε γλυπτική στο Παρίσι, στις Ακαδημίες Grande Chaumiere και Colarossi, με δάσκαλο τον Marcel Gimond.
1940, Επέστρεψε στην Ελλάδα όπου έμεινε και εργάστηκε στο χωριό του ως το 1946.
1946, Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
1951, Πήγε για πρώτη φορά στην Αίγινα και από τότε κάθε καλοκαίρι ζούσε και εργαζόταν εκεί.
1962, Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας.
1963, Απέκτησε δικό του εργαστήριο στα Πλακάκια της Αίγινας.
1988, Τιμήθηκε με το GOTTFRIED - VO - HERDER - PREIS.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ
1946, Αίθουσα "Παρνασσός», Αθήνα.
1950, Αίθουσα "Κεντρικόν», [ Κεραμικά ]
1953, Αίθουσα Εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ », [ Πέτρες της θάλασσας ].
1957, Αίθουσα Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών - Πειραιώς, Αθήνα.
1962, Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας, Ιταλία.
1963, Martha Jackson Gallery, Νέα Υόρκη - Η.Π.Α.
1963, Park Gallery Detroit, Η.Π.Α.
1967, Cincinnati Art Museum, Η.Π.Α.
1969, Albert White Galleries, Τορόντο - Καναδάς.
1972, Hilton Gallery, Αθήνα [ Ζωγραφική ]
1981, Εθνική Πινακοθήκη - Αθήνα, [Γλυπτική 1960-1980]
"Το μνημείο της μάχης της Πίνδου" Λεπτομέρεια, 1952-56
ΟΜΑΔΙΚΕΣ
1962, Έκθεση Ελλήνων Καλλιτεχνών, Βελιγράδι - Γιουγκοσλαβία.
1963, Parke - Bernet Galleries, Νέα Υόρκη - Η.Π.Α.
1964, Frankische Gallerie am Marientor, Νυρεμβέργη - Γερμανία [ Έκθεση δύο καλλιτεχνών ]
1965, Έβδομη Πανελλήνια Έκθεση, Ζάππειο, Αθήνα International Carrara, Ιταλία Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία The Samuel Fleisher Art Memorial, Φιλαδέλφεια - Η.Π.Α.
1966, Sonsbeek ‘ 66 International, Arnheim - Ολλανδία
1967, Pittsburg International, Η.Π.Α. Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία
1971, Hakone Open - Air Museum International, Τόκιο - Ιαπωνία
1972, Biennale Βενετίας - Scultura nella Citta, Βενετία - Ιταλία
1973, Concorso Internazionale del Bronzetto, Πάντοβα - Ιταλία
1975, Sao Paolo Biennale, Βραζιλία

Άποψη της έκθεσης στην Ακαδημία Αθηνών, 1995

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΤΟΥ.

(Αποσπάσματα από την ομιλία του Ακαδημαϊκού Χρύσανθου Χρήστου κατά την έκτακτη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών της 28ης Μαρτίου 1995)
Πλάστης και γλύπτης ο Χρήστος Καπράλος, δημιουργός ενός έργου με απίθανη συνοχή και οργανικό χαρακτήρα, όπου το κάθε βήμα του εμπρός προετοιμάζεται από το προηγούμενο, αποτελεί με τη συνέπεια και τη συνέχεια του έργου του, μία από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες στο χώρο της τέχνης.
Πρόκειται μάλιστα για γλύπτη από εσωτερική προδιάθεση και ανάγκη που ενώ έχει σαν αφετηρία του την ανθρώπινη μορφή και τη συγκεκριμένη οπτική πραγματικότητα, κατορθώνει πάντα να δίνει νέες διαστάσεις, στην πλαστική του δημιουργία. Στα πιο σημαντικά έργα του Καπράλου, έχουμε μία πλαστική που συνδυάζει τη λιτότητα και την εξωτερική ασφάλεια της αρχαϊκής τέχνης με τον προβληματισμό και την εσωτερική ανησυχία της σύγχρονης, την πηγαιότητα της έμπνευσης με την γνησιότητα της εκτέλεσης, τη μορφική πληρότητα με την εκφραστική δύναμη.
Γλύπτης όσο και πλάστης ο Καπράλος, δουλεύει με την ίδια ένταση την πέτρα και το μέταλλο και κατορθώνει να φτάσει σε διατυπώσεις που διακρίνονται για την μνημειακότητα και τη ρωμαλεότητα, την πειστικότητα και την αλήθεια τους, τον εκφραστικό πλούτο και την ποιότητά του. Είναι μάλιστα, ένας δημιουργός που κάνει το ανθρώπινο σώμα πραγματική δυνατότητα ερμηνείας και παράλληλα αποπνευμάτωσης του κόσμου.
Καθοριστικό στοιχείο στα έργα του από τα χρόνια 1940-46 είναι η ουσιαστική επαφή του με την αρχαϊκή ελληνική τέχνη και η αφομοίωση των τύπων της. Έτσι, στις πρώτες σημαντικές του προσπάθειες, συνδυάζει, τον περιορισμό στο ουσιαστικό με τη λιτότητα των μορφών, την αγάπη για τις μεγάλες επιφάνειες με τον τονισμό του τυπικού, την αυστηρή ισορροπία των όγκων με τη σαφήνεια των επιπέδων. Αυτό το βλέπουμε καθαρά σε πολύ πρώιμα έργα του όπως «η Αδελφή του γλύπτη», «ο Βοσκός», «η Βασίλω», «η Χαρίκλεια Παπαστράτου», που διακρίνονται για την πλαστική αλήθεια και την εσωτερικότητα των μορφών τους και κατορθώνει να δίνει εξαιρετικές εκφραστικές προεκτάσεις στο κοινό θέμα της προτομής.
Το ίδιο ολοκληρωμένη και πειστική είναι η πλαστική γλώσσα του Καπράλου και στα ολόσωμα αγάλματά του από την ίδια πρώιμη περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, όπως «ο Χριστόφορος», «η Νούλα», «ο Βλάχος» και η «Μητέρα του γλύπτη» σε διάφορες στάσεις. Μάλιστα σε αυτά δεν είναι μόνο η λιτότητα των μορφών και η ισορροπία των όγκων, η τεκτονική βάση και η αρχαϊκή πάντα αυστηρότητα των διατυπώσεων, είναι η πλαστική αλήθεια του συνόλου που τον αιχμαλωτίζει.
Μακριά από κάθε επιφανειακό περιγραφικό ρεαλισμό, ο Καπράλος δίνει μια εκπληκτική αμεσότητα στα έργα του και κάνει την πραγματικότητα ομορφιά και αλήθεια. "Η Μητέρα του γλύπτη" θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η ίδια η ζωή, που έχει αποκτήσει τη διαχρονική της διάσταση. Όρθια με το δεξή να κρατά το φουστάνι της, το αριστερό στο μάγουλό της, τα μάτια να κοιτάζουν χαμηλά, το βλέμμα της σε βαθιά περισυλλογή, η Μητέρα του γλύπτη, ακόμη κι αν δεν κατάγεται "ίσα από την Αθηνά την ακουμπισμένη στο κοντάρι της Ακρόπολης", όπως παρατηρεί ένας μελετητής (1), συνδέεται αναμφίβολα με τα αρχαία έργα, τόσο στο πνεύμα όσο και στο μορφοπλαστικό λεξιλόγιο, με την τάση για ιδεαλιστική ανύψωση. Την κατάληξη των αναζητήσεων του Καπράλου στην πρώιμη αυτή φάση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, τη βρίσκουμε στα ανάγλυφά του από το «Μνημείο της Μάχης της Πίνδου», στην "Κηδεία» της μητέρας του γλύπτη και στο "Χορό». Με το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου», που θα σκαλίσει στα χρόνια 1952-1956 σε πωρόλιθο Αίγινας και θα φθάσει σε μήκος τα 40 μέτρα και ύψος 110 εκατοστά, σε αναλογίες δηλαδή που μπορούμε σωστά να τις πούμε επικές, παρατηρεί ένας μελετητής ( 2), δίνει αναμφίβολα ο Καπράλος ένα από τα πιο σημαντικά σύνολα της σύγχρονης γλυπτικής.
Έργο που έχει τη δύναμη να ξεπεράσει το χρόνο, ο Χρήστος Καπράλος έρχεται να συνδυάσει τον ελληνικό παγανισμό με τη χριστιανική υπερβατική θέληση και τα προσωπικά του βιώματα με τις συλλογικές ανησυχίες. Είναι μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της πλαστικής του 20ου αιώνα και ένας από τους γλύπτες που κατορθώνουν να δώσουν μια νέα και προσωπική ερμηνεία του ανθρώπου και του κόσμου.
Με το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου» με θέμα τον Πόλεμο και την Ειρήνη, χωρίς ίχνος εθνικισμού και σωβινισμού, δίνει αναμφίβολα ο Καπράλος ένα από τα πιο σημαντικά σύνολα της σύγχρονης γλυπτικής.
Τα χρόνια που ακολουθούν, ο Καπράλος ενδιαφέρεται για την κεραμική και δίνει έργα, τα οποία και πάλι συναντούν τις μορφές των κοροπλαστών της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης. Η έκθεση των κεραμικών του 1950, έδειξε τις εξαιρετικές πραγματώσεις του Καπράλου στην κατεύθυνση αυτή και με την έκθεση με τις "Πέτρες της θάλασσας» του 1953, ο καλλιτέχνης φθάνει σε απαράμιλλους συνδυασμούς, που διακρίνονται για την πληρότητα των μορφών και την εκφραστική τους αλήθεια.
Μετά την έκθεση στην Αθήνα το 1957, της ζωοφόρου, το "Μνημείο της Μάχης της Πίνδου» θα προχωρήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε νέες αναζητήσεις. Έτσι θα προχωρήσει στο σφυρήλατο χαλκό και μολύβι και θα καταλήξει στην τεχνική της αρχαίας Ελληνικής χαλκοπλαστικής με τη μέθοδο του χαμένου κεριού. Με τα χάλκινα αυτά έργα, εκπροσώπησε ο Καπράλος τη χώρα μας στην BIENNALE της Βενετίας το 1962. Είναι αυτή η BIENNALE που επέβαλε τον Καπράλο, σαν μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης γλυπτικής. Έργα σαν τη "Νίκη», τις «Κόρες», τον «Κένταυρο», τα "Καλάβρυτα"κ.α., διακρίνονται για τις αφηρημένες διατυπώσεις και το εξπρεσιονιστικό πάθος, την εσωτερική ένταση και την πειστική φωνή.
Στις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειες αυτής της περιόδου, τα χάλκινα του Καπράλου μεταβάλλονται σε καθολικά σύμβολα και υποβάλλουν τις ίδιες τις δυνάμεις της ζωής, κοσμογονικές και καταστροφικές. Τα ίδια περίπου χρόνια, τα καλοκαίρια στην Αίγινα, εργάζεται το ξύλο, το πουρί, το μάρμαρο. Τα ανθρωπόμορφα καθίσματα διακρίνονται για μία πολύ προχωρημένη σχηματοποίηση των μορφών και δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις αφηρημένες διατυπώσεις. Αλλά, αναμφίβολα, τα γλυπτά σε ξύλο ( ξύλο ευκαλύπτου ) που θα δουλέψει ο Καπράλος τα τελευταία χρόνια, είναι αυτά που μας δίνουν μερικές από τις πιο συγκλονιστικές διατυπώσεις. Ο Καπράλος με τα έργα αυτά προχωρεί σε νέες πλαστικές διατυπώσεις με εκπληκτικές προεκτάσεις.
Ο κύκλος των γλυπτών που βασίζονται στα γλυπτά των αετωμάτων του Ναού του Δία της Ολυμπίας, η "Σταύρωση», το "Λιοτριβειό», οι ποταμοί "Κλάδεος"και "Αλφειός"και πολλά άλλα, με τη μνημειακότητα των μορφών, τη σχηματοποίηση, την έμφαση στο πρωταρχικό και επιβολή του καθολικού, δίνουν νέες απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Πλάστης και γλύπτης, πηγαίος και γνήσιος ο Καπράλος, πλάθει τον πηλό, χύνει το χαλκό και σκάβει την πέτρα και το ξύλο, χρησιμοποιεί το πουρί και ασχολείται με το κεραμικό, για να δώσει πρόσωπα στις συναντήσεις του με τον κόσμο. Βιωματικές, ουσιαστικά, όλες του οι προσπάθειες, διακρίνονται για την εξωτερική τους πληρότητα και την εσωτερική τους αλήθεια. Στήνει μορφές που συνδυάζουν το ειδικό με το καθολικό, το εξωτερικό με το εσωτερικό, το τώρα με το πάντα. Μορφές που, επειδή είναι ριζωμένες στον τόπο τους και τη ζωή, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από το χρόνο.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, "ΓΡΑΜΜΑΤΑ», σελ. 246, Δεκ. 1946
Δ. Ευαγγελίδης, "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τόμος 41, τεύχος 468, σελ. 48, 1946
Θανάσης Απάρτης, "ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», 15/11/1946.
Αλ. Ξύδης, "ΤΕΤΡΑΔΙΟ», τόμος Α΄, τεύχος 2, σελ. 125, 1947
M. Vayanow, "ATHENE", vol. IX, No 3- Autumn 1948
Άγγελος Σικελιανός, Εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ", 16/11/1950
Ανατόλης Λαζαρίδης, "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ", Νο 67, σελ.793, 1950
Δ. Ευαγγελίδης, "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ", τόμος 49, τεύχος 565, σελ. 128, 1951
Μιλτ. Μεσεβρινός, "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ", σελ. 11, Ιαν. - Φεβρ. 1951
"ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΩΡΕΣ", αριθ. 3, σελ. 24, Μάρτιος 1954
Manolis Hatzidakis, "THE ATLANTIC", p. 127, New York - USA 1955
Τώνης Σπητέρης, "ΖΥΓΟΣ», Νο 19-20, σελ. 25, Αθήνα 1957
Γ. Πετρής, "ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ», σελ. 490, Αθήνα, Ιούνιος 1957
Κ.Γ.Ζ., "Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ», Νο 41, σελ. 334, Αθήνα 1957
Γ.Μ. Σαββίδης, "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», σελ. 22, Αθήνα 25/5/1957
Γ. Μίγκος, "ΕΙΚΟΝΕΣ», σελ. 31, Αθήνα 28/5/1957
Tonis Spiteris, "DAS KUNSTWERK", No 1-2/XV, p.66, Munchen - Deutschland 1962
H. Wescher, "QUADRUM", No 13, p. 112 & 176, Bruxelles -Belqinue 1962
Γ. Πετρής, "ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ», Νο 92, σελ. 158, Αθήνα 1962
Χρύσανθος Χρήστου, "ΖΥΓΟΣ», Νο 77, σελ. 5, Αθήνα 1962
"TIME", New York - USA, Auqust 1963
"VOGUE", New York - USA, August 196
Charles Spencer, "STUDIO", vol. 165, p. 96, London - England 1963
Βασ. Δανιάς, "ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΗ», Νο 1, σελ. 10, Αγρίνιο 1965
Ion Vlad, "ARTA PLASTICA", No 8-9, P. 444, Bucarest - Romania 1965
Charles Spencer, "SCULPTURE INTERNATIONAL", No 4, p. 3, London - England 1967
Chryssanthos Christou, "THE CHARIOTEER", No 9, p. 44, New York - USA 1967
Joseph Love, "ART INTERNATIONAL", vol. XV, p. 65-66, Lugano - Switzerland 1971
ΒΙΒΛΙΑ
Α. Ξύδης, "ΚΑΠΡΑΛΟΣ», εκδ. "Το Τετράδιο», Αθήνα 1947
Γ. Μουρέλος - Τώνης Σπητέρης - "ΚΑΠΡΑΛΟΣ», Venise, MCMLXII, 1962
Οδ. Ελύτης, "ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ», εκδ. "Αστερίας», σελ. 453, Αθήνα 1974
Α. Ξύδης, "ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ», εκδ. "Ολκός», Αθήνα 1976.
"ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ», εκδ. "Παπαστράτος ΑΒΕΣ», Αθήνα 1981
Χρύσανθος Χρήστου - Μυρτώ Κουμβακάλη, "ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ 1800-1940», εκδ. "Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος" 1982.
Χρύσανθος Χρήστου, "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΤΕΧΝΗΣ», εκδ. "Κωνσταντινίδη», σελ. 185-214, 1970.
"ΚΑΠΡΑΛΟΣ - CAPRALOS», Δήμος Αγρινίου, εκδ. "Provoli», Αθήνα 1996.

(Πηγή : Ο ιστότοπος νομού Αιτωλοακαρνανίας )
 
ΕπιστροφήTop