Αιώνια η μνήμη σου Κων/νε Νικολακόπουλε....

«Μακάριοι, οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες.»
Απίστευτη μας ήρθε, σήμερα, πρωί-πρωί, σκληρή και αναπάντεχη η είδηση. Ήταν τόσο ξαφνική, που κανένας δεν θέλησε να το πιστέψει. Κανένας από τους συναδέλφους σου και τους πρώην μαθητές και μαθήτριες σου και τους λοιπούς φίλους και γνωστούς, α­γαπημένε μας συνάδελφε και φίλε Κώστα.
Έλαχε σε μένα ο κλήρος ο βαρύς να σου απευθύνω το ύστατο χαιρετισμό σε σενα τον πολυσέβαστο λειτουργό της παιδείας.
Ο Κώστας ο Νικολακόπουλος, ήταν μια διδα­σκαλική κορυφή για το Αγρίνιο και γενικότερα για ολόκληρη την Αιτωλ/νία.
Καταγόμενος από την ωραία Κωμόπολη του Παναιτωλίου, γόνος τίμιας και ευσεβούς οικογενείας, ανα­τραφείς «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» με κραταιάς εθνικάς, θρησκευτικός και ηθικός παραδόσεις εσπούδασε φιλο­λογία εις το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Συνεχώς δε συμπληρώνων την μορφωσίν του εδίδαξε επί τριάκοντα πέντε χρόνια γενεάς μαθητών και μαθητριών ως καθηγητής.
Πρώτον εις το Γυμνάσιον Γαβαλούς και εν συνε­χεία εις Γυμνάσια και Λύκεια του Αγρινίου.
Δεν υπάρχει μαθητής η συνάδελφος του αειμνήστου Κώ­στα, που να μην διατηρεί ωραίες αναμνήσεις από την πνευ­ματική και ανθρωπινή παρουσία του, είτε αυτή ήταν διδασκα­λία είτε συνεργασία είτε κοινωνική σχέση.
Δια τους μαθητάς του Γυμνασίου ήταν μία ηγεμονική προσωπικότητα. Κυρίαρ­χος της έδρας και της μαθητικής κοινότητας της τάξεως του, γαλή­νιος, ήρεμη μορφή φυσι­κού παιδαγωγού. Αγνή παιδική ψυχή.
Μορφή σωκρατική, ε­πιβαλλόμενη όχι με αυ­στηρότητα ή με φόβο ποινών και τιμωρίας. Ου­δείς μαθητής εγνωρισε το χέρι του Νικολακόπουλου τιμωρόν αλλά πάντοτε ως χείρα βοη­θείας και οδηγίας, δείκτη πορείας προς το μορφω­τικό τέλος, δηλαδή την ε­πιστήμην και την αρετήν.
Ο Κώστας Νικολακό­πουλος επέρασε τον χρόνον της ζωής του, αφίνων οπίσω του πάντο­τε ενα θαυμάσιο άρωμα υψηλής ανθρωπιάς και καλοσύνης. Όσοι μαθη­τές ή συνάδελφοι του ευ­τύχησαν να ζήσουν μαζί του έχουν πεισθεί, είμαι βέβαιος, ότι ο Νικολακόπουλος υ­πήρξε ένας από εκείνους που έζησαν σαν άνθρωποι απλώς περαστικοί.
Και ιδού το νόημα και το δίδαγμα της ζωής του προσφι­λούς μας νεκρού, όπως το προσφέρει το αίθριο άρωμα του βίου του: Ούτε η επιστήμη ούτε η παιδαγωγική μόνη κάμνουν τον διδάσκαλον αληθινόν διδάσκαλον.
Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι του αειμνήστου στρέψατε το βλέμμα σας προς τον θρόνον της διδασκαλικής ανθρω­πιάς, που ύψωσε το παράδειγμα ενός ωραίου διδασκάλου-ανθρώπου, όπως ο σημερινός νεκρός αλλά πάντοτε ζωντα­νός, Κώστας Νικολακόπουλος.
Αγαπητέ Κώστα τον αγώνα τον καλόν αγωνίστηκες, την πίστιν ετήρησες και τώρα ευρίσκεσαι ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού.
Ευχόμαστε εις μεν την ψυχήν σου αιωνίαν α-νάπαυσιν, εις δε την αγαπημένη σου αδελφή και προσφιλή σου ανίψια, τα οποία αγάπησες και προστάτεψες σαν πραγ­ματικός πατέρας, Την υψίστην παρηγορίαν και ενίσχυσιν.
Αγαπημένε μας Κώστα, αιωνία σου η μνήμη και καλό σου ταξίδι.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΡΔΗΣ
Συνταξιούχος Γυμνασιάρχης.