142 Εκλογικό Τμήμα Παναιτωλίου - Περιφερειακές εκλογές 2010

Τα αποτελέσματα ανά τμήμα και συνδυασμό.

Παρακολούθησα έως και την τελευταία ψήφο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις Περιφερειακές και τις Δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα. Από την επομένη των εκλογών της πρώτης Κυριακής μέχρι και σήμερα, δύο 24ωρα πριν τις επαναληπτικές που θα κρίνουν το μέλλον της τοπικής διοικήσεως,  όσο κι αν έψαξα δεν διαπίστωσα να έχει γίνει ουσιαστική και σε βάθος αξιολόγηση των αποτελεσμάτων.

Διάβασα «βαθυστόχαστες» και «φιλοσοφικές» αναλύσεις. Από ουσία όμως τίποτα. Μαζική προσέγγιση και παρουσίαση των σταυρών που πήρε ο κάθε υποψήφιος. Σιγά μη με ενδιαφέρει ποιος και με πόσους –λίγους ή πολλούς- σταυρούς εκλέχτηκε, αν έμεινε εκτός συμβουλίου και για πόσο. Στην εποχή όπου σχεδόν άρθηκε –στην πραγματικότητα- το «μυστικό» της ψηφοφορίας στην κάλπη, γίνεται ρηχή ανάλυση και θολή παρουσίαση του αποτελέσματος.

Βέβαια ο καθένας διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να αξιολογεί και να προβάλλει όσα ο ίδιος θεωρεί άξια λόγου και προβολής με τον τρόπο που εκείνος τα προσεγγίζει. Αρκεί όμως να μην προσβάλλει τη δική μου νοημοσύνη και γνώση.

Για ποιο λόγο δηλαδή κρύβουν ότι ο «Δικαίωμα στην Πρόοδο-Κατσιφάρας» είναι καραΠα.Σο.Κ; Γιατί δεν αναφέρουν ξεκάθαρα ότι αυτός ο «Ζούμε Δυτικά-Παπαναστασίου» είναι κάργα Νέα Δημοκρατία; Ότι ο «Λαϊκή Συσπείρωση–Καραθανασόπουλος» είναι φόλα ΚΚΕ; Ντρέπονται να γράψουν ότι ο «Ελπίδα για τη Δυτική Ελλάδα-Χρυσανθακόπουλος» είναι Λα.Ο.Σ.; Γιατί αποφεύγουν όπως «ο διάβολος το λιβάνι» να αποτυπώσουν ότι η «Εθνική Συσπείρωση» είναι συνδυασμός μελών, οπαδών και στελεχών από τη «Χρυσή Αυγή»; Γιατί κανένας δεν αναφέρει –ανά τμήμα- το ποσοστό των άκυρων και των λευκών;

Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ και την επομένη των εκλογών κι αποφάσισα -αφού η τεχνολογία το κάνει σχετικά εύκολο- να σας παρουσιάσω ένα μικρό δείγμα που αφορά μόνο τα ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ του ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΥ.

Στους πίνακες θα δείτε τα ποσοστά επί τοις %, του άκυρου και του λευκού ψηφοδελτίου ανά εκλογικό τμήμα. Θα βρείτε ονομαστικά –και ανά τμήμα- το «από… έως….» των ψηφοφόρων του χωριού μας και στο τμήμα 149, αυτό που ψηφίζουν οι «ομογενείς και υπήκοοι τρίτων χωρών», σταθείτε λίγο παραπάνω. (Τα συμπεράσματα που θα καταλήξετε αξίζουν το χρόνο που θα διαθέσετε).  

Εκλογικό Τμήμα	Εγγεγραμένοι	Ψήφισαν	Συμμετοχή	Αποχή
142	440	270	61,36 %	38,64 %
Παιδικός Σταθμός Παναιτωλίου	από ΑΒΡΑΜΠΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ	έως ΓΥΦΤΟΜΗΤΡΟΥ ΣΟΦΙΑ
Έλαβαν :
Άκυρα (στο τμήμα)	12	4,44  %
Λευκά (στο τμήμα)	18	6,66  %
Λαϊκή Συσπείρωση - ΚΚΕ	24	8,89  %
Αντίσταση Πολιτών	9	3,33  %
Πα.Σο.Κ.- Κατσιφάρας	97	35,93  %
Αριστερή Παρέμβαση	2	0,74  %
Εθνική Συσπείρωση - Χ.Α.	5	1,86  %
Οικολογική Ανασύνθεση	5	1,86  %
Ν.Δ. - Παπαναστασίου	83	30,74  %
Ελπίδα - Λα.Ο.Σ.	6	2,22  %
Όικολογική Δυτική Ελλάδα	9	3,33  %

Ψηλά τις σημαίες. Η πατρίδα δεν χάνεται.

Η κατοχική κυβέρνηση αποσύρεται.

Ο Έλληνας πολίτης από το 1974 έως σήμερα, είναι «θύμα» υποσχέσεων, εξαγγελιών, και θεωρητικών οραμάτων. Αντί για αυτά εισπράττει βιασμό της ψυχής, της τιμής, της υπολήψεως και  της αξιοπρεπείας του. Στις μέρες μας ξετυλίγεται η ξεδιαντροπιά του πολιτικού μας συστήματος και των εκπροσώπων του.. Ένα συνονθύλευμα ανεγκέφαλων, απατεώνων και ανιστόρητων πολιτικών κρατούν, από δική μας υπαιτιότητα, στα χέρια τους την τύχη του Έθνους και έχουν θέσει τους Έλληνες πολίτες υπό διωγμό. Κυβερνήσεις ανίσχυρες και μειοδοτικές, υπονόμευσαν την εθνική μας υπόσταση. Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα λεηλατημένη.

Το κομματικό κράτος, το δημόσιο κράτος διακυβερνάται από συγκεκριμένες πολιτικές οικογένειες, χωρίς ήθος. «Ο εχθρός είναι εντός των συνόρων». Σε μια κρίσιμη καμπή για την εθνική εξέγερση ο Κολοκοτρώνης φωνάζοντας «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», σταμάτησε τον Ιμπραήμ.

Σήμερα ο αρχηγός των Ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας επισκέπτεται την Τουρκία, που κατέχει την μισή Κύπρο, που έχει βάλει χέρι στο Αιγαίο, που ετοιμάζεται ανάλογα για την (Δυτική) Θράκη. Στην υποδοχή του άκουσε και ανέχθηκε να του «παιανίζουν», αντί του Εθνικού μας Ύμνου, συρτάκι!!! Το κατοχικό καθεστώς Γεωργίου (Β΄) Παπανδρέου (Γ΄), που ήρθε ως εθνοσωτήρας, ανέλαβε την νομιμοποίηση των τετελεσμένων. 

«Κάναμε όλοι λάθη, δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε», απεφάνθη ο πρόεδρος Παπούλιας. Δεν τόλμησε όμως, ακόμη και τώρα, ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ. Αυτός ήταν, και κανείς άλλος, που αποδέχθηκε να εμφανισθεί ως δανειστής του (γερο)ερωτύλου πρωθυπουργού Ανδρέα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Β΄), όταν εκείνος έπρεπε να δικαιολογήσει τις δαπάνες αγοράς του οικοπέδου και της κατασκευής βίλας της (τρίτης) συζύγου του, καταστρατηγώντας το –έτσι κι αλλιώς διάτρητο- «πόθεν έσχες».

Απομένει μόνο ένας στόχος. Να μείνουν ΨΗΛΑ τα ΛΑΒΑΡΑ!  Να κρατηθούν ΨΗΛΑ οι ΣΗΜΑΙΕΣ!  Η ΠΑΤΡΙΔΑ δε χάνεται όσο ΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ η ψυχή μας! Η ΠΙΣΤΗ αντέχει και στη ΦΩΤΙΑ!

Θέλει εκλογές; Δώστε του τα παπούτσια στο χέρι!

Άντι να λουφάζει «ντύθηκε λιοντάρι». (Λαγός είναι με «προβιά λιονταριού»).

Το παρακάτω απόσπασμα από σχόλιο της «Daily Mail» περιγράφει τι χρωστάει η Βρετανία στη Μάργκαρετ Θάτσερ, (την οποία η Αριστερά στη χώρα μας πέρασε ως δυνάστη, όταν οι Άγγλοι της έδωσαν τρεις φορές την εξουσία).

.............«Η σημερινή τυχερή γενιά παίρνει ως δεδομένο το ηλεκτρικό, τα σχολεία και τα ταχυδρομεία ανοιχτά και τα σκουπίδια να μαζεύονται καθημερινά. Όποιος όμως έχει περάσει τα 50 θυμάται να διαβάζει για το σχολείο με το κερί, τα σκουπίδια να μένουν αμάζευτα για μέρες και εξεγέρσεις στους δρόμους. Η χώρα πήγαινε να γίνει τριτοκοσμική».

Η περιγραφή της κατάστασης στην Αγγλία το 1978 θυμίζει την Ελλάδα του 2010. Η Βρετανία οικονομικά κατεστραμμένη, η λίρα έχανε 50% σε σχέση με το μάρκο και η Θάτσερ προχώρησε σε:

* σε σύγκρουση με τους εργατοπατέρες της βιομηχανίας του άνθρακα.

* σε σύγκρουση με τα συνδικάτα του κρατικού μονοπωλίου, θεωρώντας ότι τα μονοπωλιακά του πλεονεκτήματα ωφελούσαν μόνο τα μέλη τους κι όχι το σύνολο της κοινωνίας.

Όταν η αναδιάρθρωση της βρετανικής οικονομίας δημιούργησε αύξηση της ανεργίας, η Θάτσερ έδωσε επιδόματα που ναι μεν ήταν αρκετά στον άνεργο να ζήσει, αλλά όχι τόσο ελκυστικά ώστε να μείνει στην ανεργία.

* Καθάρισε το κέντρο του Λονδίνου από τα σκουπίδια και τη μουλαρία.

* Έδωσε στους Άγγλους την αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας, όταν κήρυξε τον πόλεμο στην Αργεντινή, αρνούμενη να διαπραγματευτεί όσο Βρετανοί πολίτες ήταν όμηροι και η Αργεντινή του δικτάτορα (κι αυτό κάνουν όλοι ότι το ξεχνάνε) Βιντέλα είχε καταλάβει τα Φόκλαντ.

Αυτός που παριστάνει τον πρωθυπουργό Ελλάδα δεν μπορεί: 

* να εξετάσει αν μια θέση στο Δημόσιο είναι δουλειά ή «κεκτημένο εργατικό δικαίωμα».

* να καταγγείλει ως εκβιαστές αυτούς που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας.

* να αντιμετωπίσει το κομμουνισταριό των επιδρομέων του κέντρου της πρωτεύουσας.

* να αντιμετωπίσει τον τσαντάκια και τον ληστή.

Στην Ελλάδα:

* είναι απαραίτητο να μειωθούν δραστικά τα δημόσια έξοδα.

* η Αστυνομία αρνείται ν' αντιμετωπίσει το «μικρό έγκλημα».

Μπορεί η κυβέρνηση αυτή να δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας; 

Το μόνο που μπορεί είναι να σας απειλεί και να σας φοβίζει. 

Τρομοκρατήστε τον στις κάλπες! Με εκλογές σας απειλεί; Εκλογές να του δώσετε!

Απαντήστε τους στις εκλογές της Κυριακής.

Ο πόλεμος εναντίον της λογικής συνεχίζεται…

Τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον της λογικής, των Ελλήνων και των Ευρωπαίων πολιτών καθώς και του δυτικού πολιτισμού.

Οι επιτιθέμενοι -ο Σολάνα, ο «κόκκινος» Ντάνι, η Δαμανάκη, ο Φίσερ και η συνομοταξία τους-  «κέρδισαν» και επέβαλλαν τις ιδέες τους στη κοινωνία, και εν συνεχεία αντικατέστησαν και τη φυσική ηγεσία των λαών της Ευρώπης. Και αφού κατάφεραν να κάνουν πράξη τις ιδεοληψίες τους (ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι μαλακί** πιστεύουν, αλλά το γινάτι βγάζει μάτι), άρχισαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια.

Την ίδια ώρα -ΕΔΩ- πέρα από τον Ατλαντικό η -μετέπειτα- οικογένεια Κλίντον. ο Bill και η Hilary, έπαιζαν ξύλο με την αστυνομία τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και φώναζαν συνθήματα υπέρ αυτών που σκότωναν, στο Βιετνάμ, συμπατριώτες τους.

Αργότερα τη δεκαετία του 1990 ο Bill έγινε πλανητάρχης, η Hilary τώρα είναι υπoυργός Εξωτερικών, ενός μεγαλοαστού μιγάδα που έκαναν πρόεδρο των ΗΠΑ και που κατά τον Χρυσοχοΐδη είναι μουσουλμάνος.
Στην περίπτωση της Ελλάδος η Μαρία Καραγκουλέ-Δανίκα-Κιμούλη αλλά πάντα Δαμανάκη, χαρακτηριστικότατο, αλλά απλώς ενδεικτικό, παράδειγμα αυτής της συνομοταξίας, είναι πλέον ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ κοινοτική Επίτροπος «Θαλάσσιων Υποθέσεων και Αλιείας» της γνωστότερης και ως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ». Έτσι η γυναίκα που έγινε διάσημη, διότι κατάφερε να επαναλαμβάνει –σαν συμπλεγματικό ή «άτομο ειδικών ικανοτήτων»- στερεότυπα δύο λέξεις, «Εδώ Πολυτεχνείο», ασχολείται με το κυνήγι του κόκκινου τόνου και του καρχαρία, τομέα με τον οποίον δεν είχε ποτέ σχέση, όπως και με κάθε μορφή πραγματικής εργασίας. Για αυτή την «ιδεολογική της κατάπτωση» θα αποζημιωθεί «...βεβαίως-βεβαίως». (Ο βασικός μισθός των κοινοτικών Επιτρόπων είναι... 217.000 € ετησίως, (έχει και παρεπόμενα). Κατά τα άλλα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Μη μου πει κανείς λοιπόν ότι, «έστω κι έτσι, η πατρίδα μας και κατ' επέκταση ο λαός, δέχονται επίθεση, γιατί λοιπόν, δε νιώθετε οίκτο»;  Όπως οι (νεοφιλελεύθεροι) σοσιαλιστές βρήκαν την ευκαιρία να διαλύσουν κάθε τι εθνικό (Παιδεία, μεταναστευτι­κό), υποκρινόμενοι τους πατριώτες, έτσι για τους Εθνικιστές είναι ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε μια και καλή, με τα «με­ταπολιτευτικά σκουπίδια». Έτσι, ακριβώς!

Μη τους ακούτε και μην τρομάζετε. Καλά ξεμπερδέματα στις κάλπες...

«Πατριωτισμός» ή Εθνικισμός;

έννοιες ταυτόσημες και τόσο διαφορετικές. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ακούω και διαβάζω σε σχέση με τον «Πατριωτισμό» και τον Εθνικισμό. Πρέπει λένε κάποιοι να είμαστε πατριώτες, αλλά δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές. Ο πατριωτισμός είναι ... καλός, ενώ ο εθνικισμός είναι ... κακός, κι αυτό διότι οι πατριώτες απλώς αγαπούν την πατρίδα τους ενώ οι εθνικιστές μισούν «τους άλλους» και άλλα φαιδρά. Στη συζήτηση εμπλέκονται: * Όσοι εξακολουθούν να πολεμούν την έννοια του Έθνους και του Εθνικισμού κι όλοι μας καταλαβαίνουμε ή γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιοι είναι. * Όσοι αναλογίζονται τα χρόνια πού σπατάλησαν κουβαλώντας νερό στο μύλο του προλεταριακού διεθνισμού, στα κάθε λογής κομμουνιστικά κόμματα όπου η έννοια Έθνος και Εθνικισμός ήταν απαγορευμένες. Το δίλημμα είναι μια απλή ανοησία. Στην πραγματικότητα απασχολεί μόνο όσους δεν διάβασαν Περικλή Γιαννόπουλο ή Ίωνα Δραγούμη ή Δημήτρη Βεζανή ή Ιωάννη Συκουτρή ή Κωστή Παλαμά. Το δίλημμα δεν υφίσταται στην πράξη. Ο Εθνικισμός είναι κοσμοθεωρία, αλλά ΚΑΙ στάση ζωής!  Ο Εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς το είχε κατανοήσει σε όλη του τη διάσταση και διευκρίνιζε –από τότε- απαντώντας ότι «Ο πατριωτισμός είναι έμφυτος, και εγώ είμαι ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ!» σε επώνυμο διεθνιστή της εποχής του. Διαβάστε το ολόκληρο ►►► ΕΔΩ

Ο Κινεζικός παγκόσμιος εποικισμός είναι σε εξέλιξη.

Κινέζοι ο πιο σκληρός και στυγνός λαός.

Το 1998 ο Βλαντίμιρ Πούτιν, απέλασε από τη Ρωσία σχεδόν 11.000.000 Κινέζους λαθρομετανάστες. Η Ρωσία χάνοντας –από τότε- τον ύπνο της, εξάντλησε την υπομονή της μπροστά στην υπό εξέλιξη –κινεζική- εισβολή και πήρε δραστικά μέτρα. 

*** Στα τέλη του 2009 η Κίνα προέτρεψε τα νέα ζευγάρια να τεκνοποιούν πάνω από δυο παιδιά και κατάργησε τον νόμο που περιόριζε τις γεννήσεις στον αριθμό του ενός παιδιού ανά νέο ζευγάρι, θεωρώντας ότι ο κίνδυνος ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος ήταν ορατός. Ακόμη σημαντικότερος παράγοντας ήταν ο κίνδυνος ανατροπής της πληθυσμιακής υπεροχής της Κίνας σε σχέση με την Ινδία. (Στις δύο αυτές χώρες γεννιούνται τα περισσότερα παιδιά παγκοσμίως, ενώ στην περιοχή μεταξύ των πακιστανικών συνόρων και του Μπαγκλαντές στην πλέον πυκνά κατοικημένη περιοχή του πλανήτη, ζουν 900.000.000 άνθρωποι!!! Οι πληθυσμοί αυτοί πεινάνε πένονται και τα κράτη στα οποία ανήκουν ως υπήκοοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες τους).

Η ενθάρρυνση της πληθυσμιακής εκρήξεως είναι προφανές ότι εξυπηρετεί σκοπιμότητες οι οποίες αποσκοπούν:

α) στην παραγωγή  προϊόντων με μηδενικό εργατικό κόστος,

β) στη «συντήρηση» τεράστιων αριθμητικά και φτηνών στρατευμάτων,

γ) στο στρατηγικό σχεδιασμό της μετατροπή τους σε πρόσφυγες-έποικους.

Αφήνουμε την προσέγγιση των λόγων (α) και (β), ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί γιατί.

Στην περίπτωση (γ) οι πρόσφυγες-έποικοι όπου εγκατασταθούν μετατρέπονται σε «εμπορικούς» αντιπροσώπους των προϊόντων που παράγουν, δημιουργούν αποικίες και δεν νοούνται ως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Είναι πληθυσμοί που καθοδηγούνται από πολιτικές και μυστικές υπηρεσίες. Συμμετέχουν στην παραοικονομία και διαβρώνουν καταβαραθρώνοντας τις τοπικές οικονομίες.

Μεταφέρουν τον πολιτισμό τους θα πει ο καλοπροαίρετος. Πολιτισμός; Τι πολιτισμό έχει ένας λαός χωρίς αλφάβητο που εκφράζεται με (3.000) ιδεογράμματα; Λαός που δεν γνωρίζει να χαμογελά! Συνεισέφερε ιστορικά το χαρτί, την πυξίδα και τα κινέζικα βασανιστήρια!

Ήλθε στην Ελλάδα για ν’ αγοράσει το τυμπανιαίο μεταπολιτευτικό πτώμα, χωρίς να καταβάλλει Ευρώ. Αναγνώρισε τα Σκόπια με ψευδεπίγραφο όνομα και μας απαγόρευσε να διαμαρτυρόμαστε «για το τι έκανε η Κίνα με την Μακεδονία»! Ο «κίτρινος δράκος» ακολουθεί πολιτική εποικισμού των αδύναμων χωρών, μεταξύ τους πλέον και η Ελλάδα.

*** Διαβάστε το τεύχος (Μάϊος 1980) του περιοδικού «Προβλήματα Ειρήνης Και Σοσιαλισμού» όπου σε άρθρο στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μογγολίας η συντονισμένη μεταναστευτική πολιτική του Πεκίνου που σκοπό είχε τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των χωρών προορισμού! Τότε η ελληνική αριστερά κατέκρινε ως εποικιστική την πολιτική της κομμουνιστικής (Μαοϊκής) Κίνας. Σήμερα η κομουνιστική (καπιταλιστική) Κίνα, εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Όμως το ξεχνά η ελληνική αριστερά, που ονομάζει τους Κινέζους εποικιστές «κακόμοιρους μετανάστες», που τους ωθεί ο κακός καπιταλισμός!!!

Οι Έλληνες έμποροι και επαγγελματίες ας θυμούνται ότι:

* οι Κινέζοι είναι οι τροφοδότες του παραεμπορίου. Αυτοί οργανώνουν τις στρατιές των Αφρικανών και των άλλων Ασιατών  σ’ ένα παραεμπόριο που ξεπερνά τα 80 δις € το χρόνο. (Σε απλά Ελληνικά και με βασικές μαθηματικές πράξεις το Ελληνικό χρέος θα γινόταν απόσβεση σε κάτι λιγότερο από 10 χρόνια.) 

* αυτοί είναι οι νεκροθάφτες του Ελληνικού εμπορίου και της βιοτεχνικής παραγωγής.

Σχετικά σημείωνε (Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2000)  η εφημερίδα «Εξουσία»:  

«Οι Κινέζοι εισβάλουν στην ρωσική Άπω Ανατολή.

Ο διευθυντής της συνοριακής υπηρεσίας  της Ρωσίας, Αλεξάντερ Σάικιν,  δήλωσε ότι σε 18 μήνες περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Κινέζοι, εισήλθαν παράνομα στην  Ρωσία… Σύμφωνα…. με  τις εκτιμήσεις………….. σε 20 χρόνια θα μπορούσε  να υπερκαλύψει….. τον ρωσικό γηγενή  πληθυσμό στην  περιοχή, που φτάνει τα 6,5  εκατομμύρια… Ο αντίστοιχος Κινεζικός πληθυσμός στην συνοριακή περιοχή………. φτάνει τα 70 εκατομμύρια……. Από το 1989 ο αριθμός των Κινέζων στην περιοχή  της Μαντζουρίας αυξάνεται  με ρυθμό 13% ετησίως, ενώ ο αντίστοιχος ρωσικός φθίνει με ρυθμό 8%…»

Συμπερασματικά, η συνεχής πληθυσμιακή αύξηση στις Ινδίες και την Κίνα σημαίνει ότι θα συνεχίζονται οι μετακινήσεις πληθυσμών ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, με προορισμό κυρίως την Ευρώπη και πρώτο τους σταθμό την Ελλάδα.

Η Ελλάδα με κυβερνήτες πολιτικούς ελαχίστου έως ανυπάρκτου πολιτικού αναστήματος εφησυχάζει και αποφασίζει κάτω από τις πιέσεις ΜΚΟ και περίεργων ιδρυμάτων ότι πρέπει να τους χορηγηθεί (και) Ιθαγένεια!!!

Η χώρα «πωλείται σε ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ».

Ολόκληρη η Ελλάδα, ένα τεράστιο «πωλείται».

Ήρθαν οι Κινέζοι και το Πα.Σο.Κ. «γλύφει» τώρα, «εκεί που έφτυνε». Πουλάει τα πάντα. Υπουργικό συμβούλιο, λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια. Στην επίσκεψή του ο Κινέζος Πρωθυπουργός (τους) είπε ότι θα αυξήσουν τις εισαγωγές Ελληνικών αγροτικών προϊόντων και οι αναλυτές μαζί με τα παπαγαλάκια των Παπανδρέου ξεσάλωσαν. Όμως ας ηρεμήσουν λίγο. Η Κίνα είναι τεράστια δύναμη που παράγει αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα. Όλα βέβαια είναι κακής ποιότητας αλλά σε τόσο φτηνές τιμές, τσακίζουν στον ανταγωνισμό τα δικά μας στις αγορές που συναντώνται. Στην παραγωγή ροδάκινων η Κίνα εμφανίζεται στην τρίτη θέση, μετά τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Στις εξαγωγές κομπόστας έχουν φτάσει στους 130.000 τόνους, και έγιναν ο δεύτερος, μετά την Ελλάδα, εξαγωγέας παγκοσμίως. Στην αμερικανική αγορά ιδιαίτερα έχουν εκτοπίσει ολοκληρωτικά τα Ελληνικά προϊόντα. Στο παρελθόν είχαμε αναλογία 40.000 έναντι μηδενός και σήμερα πραγματοποιούν 40.000 τόνους έναντι 5.000 τόνων.

Ίδια είναι η εικόνα και στις εξαγωγές μας προς την Ρωσία, όπου τα τελευταία χρόνια βρεθήκαν τα Ελληνικά γεωργικά προϊόντα εκτός αγοράς, ενώ αντίστοιχη περίπου είναι η εικόνα και στις αγορές των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι τα μόνα Ελληνικά προϊόντα που (μπορεί να) ενδιαφέρουν τους Κινέζους, είναι το ελαιόλαδο και το κρασί. Το λάδι δεν γνωρίζουν να το χρησιμοποιούν στην κουζίνα τους και περισσότερο ως φάρμακο το χρησιμοποιούσαν, που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να διαθέσει χρήματα για την προώθηση του μέσα από μια εξαιρετικά δαπανηρή διαφημιστική καμπάνια, που θα λάβει υπ’ όψη της ότι παρ’ όλα αυτά έχουν ήδη φυτευτεί 100.000 ελαιόδεντρα (ποικιλία κορωνέϊκη).

Στο κρασί, έχουμε μεγάλο ανταγωνισμό από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αυστραλία, που ήδη έχουν κερδίσει μεγάλο μερίδιο της αγοράς.

Ποια Ελληνικά γεωργικά προϊόντα θα προωθήσουν στην (Κινεζική) αγορά τα Πα.Σο.Κ ικά παπαγαλάκια;

Οι Κινέζοι εργάζονται ώστε να διαμορφώσουν το αύριο, το δικό τους και της χώρας τους. Η κυβέρνηση τους διατηρώντας το μαρξιστικό μανδύα διακυβερνήσεως, δεν χάνει την ευκαιρία να αξιοποιεί ή και δημιουργεί συγκυρίες ώστε να ωφελήσει την οικονομία και την επιχειρηματικότητα της Κίνας.

Το μοντέλο της οικονομικής τους πολιτικής παρ' όλον τον συγκεντρωτισμό του, αποδεικνύεται πιο πρακτικό ευέλικτο και λιγότερο γραφειοκρατικό από αυτό της Ελλάδος. Την ίδια ώρα ο κομματισμός, ο κρατισμός και η γραφειοκρατία που ευθύνονται για την οικονομική εξαθλίωση της Ελλάδος στοιχειώνουν ως εφιάλτης και εμποδίζουν κάθε επενδυτική προσπάθεια.

ΗΠΑ, παράτυπες κατασχέσεις απασχολούν τη FED

Το τραπεζικό σκάνδαλο των κατασχέσεων.

Καιρός ήταν. Ανεξάρτητα από το τι έγινε κι αν οι πολίτες ευθύνονται και πόσο (ευθύνονται και πολύ μάλιστα) η FED στράφηκε εναντίον των τραπεζών για κακή εφαρμογή των διαδικασιών και ως εκ τούτου παράτυπες κατασχέσεις.

Η «ιστορία» μας ξεκίνησε όταν κατέρρευσε η αγορά ακινήτων. Τότε ένα βουνό από απλήρωτα δάνεια γέμισαν τα συρτάρια των τραπεζιτών που ξεκίνησαν τις κατασχέσεις. Αρχίζοντας από το 2005 2,5 εκατομμύ­ρια οικίες μπήκαν σε διαδικασίες κατάσχεσης ενώ στον ίδιο δρόμο βρίσκονται άλλες 6,5 ε­κατομμύρια οικίες.

Όμως σύμφωνα με δηλώσεις (25 Οκτωβρίου 2010) του προέ­δρου της FED οι Αρχές, «μελετούν εντατικά τις πολιτικές, τις διαδικασίες και τους εσωτερικούς ελέγχους των τραπεζών... και προσπαθούν να διαπιστώσουν αν υπάρχουν συστηματικές αδυ­ναμίες που οδηγούν σε κατασχέσεις που δεν πρέπει να γίνονται... Οι παραβάσεις των ενδεδειγμένων διαδικασιών λαμβάνονται σοβαρά υ­πόψη». 
Πρόκειται στην πραγματικότητα για περιπτώσεις κατασχέσεων όπου δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες και οι ζημιές των τραπεζών από την αποκάλυψη των παρανομιών τους θα τις υποχρεώσει να καταβάλλουν στους καταναλωτές αποζημιώσεις ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τι είχαμε εδώ; Όταν τα στεγαστικά δάνεια άρχισαν να«σκάνε» κατά χιλιάδες, οι τρά­πεζες βρέθηκαν απροετοίμαστες και συνειδητοποίησαν ότι ακολουθώντας τις (νόμιμες) διαδικασίες, θα έχαναν χρήματα. Στις ΗΠΑ ένα στεγαστικό δάνειο ποσού 200.000 $, αποδίδει στην τράπεζα 0,25% ετησίως, (500 $ το χρόνο). Το κόστος της κατάσχεσης του ακινήτου, φτάνει τα 2.500 $. Σήμερα το 11,5% όσων έ­χουν πάρει στεγαστικό, απλά δεν πληρώνει!

Οι τράπεζες –για να μειώσουν το κόστος- προσέλαβαν ανειδί­κευτους κι αυτοί βρέθηκαν να υπογράφουν έγγραφα των κατασχέσεων. Άνθρωποι που δεν γνώριζαν τι είναι στεγαστικό δάνειο, υπέγραφαν νομικά έγ­γραφα, με τα οποία προχωρούσαν κατασχέσεις σε βάρος δανειοληπτών των οποίων οι δόσεις ήταν ληξιπρόθεσμες.

Μεγάλα δι­κηγορικά γραφεία της χώρας ετοίμαζαν εκατοντάδες νομικά έγγραφα, χρησιμοποιώντας ασιάτες δικηγόρους χαμηλού κόστους. Κατά εκατοντάδες οι υποθέσεις κατέληγαν σε δικαστές που βρίσκονταν αντιμέτωποι  με τεράστιο όγκο κατασχέσεων καθημερινά, με αποτέλεσμα μέσα από διαδικασίες λίγων λεπτών χιλιάδες άνθρωποι να χάνουν τα σπίτια τους.

Ήταν φανερό ότι το σύστημα «έμπαζε» και η κατάσταση αυτή αποτελούσε ντροπή για τη χώρα.

Στις ΗΠΑ όμως, ο νό­μος είναι υπεράνω όλων, και οι τράπεζες είναι –κατά την άποψη μου- θέμα χρόνου να πληρώσουν το –ακριβό και βαρύ- τίμημα, για τις σκανδαλώδεις παρατυπίες τους.

Προκρίθηκε στους «8» του Κυπέλλου ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

επέστρεψε στο Λουτρό κι έκλεισε στόματα.

Νικητής με 1-2 πέρασε από το Λουτρό ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Παναιτωλίου και προκρίθηκε στην επόμενη -προημιτελική- φάση του Κυπέλλου Ενώσεως Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αιτ/νίας.
Η ομάδα μας ήταν καλύτερη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και νίκησε δίκαια την αξιόμαχη και συμπαθητική ομάδα του Λουτρού.
Χαρακτηριστικό της αγωνιστικής ημέρας, ήταν η επικράτηση των λογικών φαβορί και το γεγονός ότι σε έξι αγώνες που διεξήχθησαν σημειώθηκαν ισάριθμες νίκες των φιλοξενουμένων.
Αναλυτικά:

α.α.	Ημερομ.	Γηπεδούχος	Φιλοξενούμενος	Σκορ
1.	03/11/10	Αμβρακικός Λουτ.	ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Παναιτ	1-2
2.		Δάφνη Μεγ. Χώρας	Εθνικός Γουριάς	0-3 (α.α)
3.		Πανοχθιακός	Ατρόμητος Αντιρίου	0-3
4.		Μεσολόγγι 2008	Παναιτωλικός	0-1
5.		Ελπίδες Αγρινίου	Άρης Αιτωλικού	2-5
6.		Όμηρος Νεοχωρίου	Αμφίλοχος	1-2

Προκειμένου να συμπληρωθούν οι οκτώ ομάδες που θα αποτελέσουν τα τέσσερα ζευγάρια της προημιτελικής φάσεως απομένουν οι αγώνες:

α.α.	Ημερομ.	Γήπεδο	Γηπεδούχος	Φιλοξενούμενος
1.	10/11/10	Μεσολογγίου	Α.Ε. Μεσολογγίου	Κεραυνός Γαβαλούς
2.		Ενωσιακό	Αστέρας Μεσολογγίου	Ηρακλής Αστακού

* Με έντονα γράμματα οι ομάδες που προκρίθηκαν στην οκτάδα.

(Κυβερνητικός) Επίσκοπος Αθηνών, Ιερώνυμος Λιάπης

Ένας ακόμη υπουργός του Παπανδρέου.

Ο επίσκοπος Αθηνών παρότρυνε -στη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου- τους μητροπολίτες να μην πολιτικολογούν κάνοντας αναφορά στην οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα!

- Μάλλον άλλος ήταν ο Ιερώνυμος που πρόσφατα πήρε μέρος στο υπουργικό συμβούλιο.

- Μάλλον άλλος ήταν ο επίσκοπος που είπε σε συνέντευξη του ότι «οι αριστεροί είναι καλύτεροι πιστοί από τους δεξιούς».

Τι ζητά τώρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στην Ιερά σύνοδο;

* Να λένε οι μητροπολίτες στο κήρυγμα τους ότι η οικονομία πάει μια χαρά, ότι όλα είναι στον σωστό δρόμο;

* Τι να κάνουν δηλαδή οι μητροπολίτες; Να παρακολουθούν την καθημερινή εξαθλίωση των πιστών τους άλαλοι;

* Να παρακολουθούν βραζιλιάνικες, μεξικανικές και τουρκικές σειρές στην τηλεόραση;  

Ποιος του δίνει το δικαίωμα ή καλύτερα ποιος ή τι τον αναγκάζει να προσπαθεί να επιβάλλει σιωπή στους επισκόπους;

Ο Επίσκοπος Αθηνών λειτουργεί ως αβανταδόρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Κυβέρνησης.

- Αν επιθυμεί να συνεχίσει τον (άθλιο) ρόλο του να παραιτηθεί, να ξυριστεί και να κατέβει υποψήφιος βουλευτής με την στήριξη του Πα.Σο.Κ., για περιφερειάρχης δεν προλαβαίνει πλέον.

- Από πότε η η λογοκρισία είναι νόμιμη;  Από πότε ιερείς μπορούν να παρακολουθούν το ποίμνιο τους να λοιμοκτονεί και να μην αντιδρά;

Τι θέλει επιτέλους; Εκκλησία μουγγή, άλαλη, ανύπαρκτη στην κοινωνία;

Ως που θα το φτάσει; Ας στείλει και εγκύκλιο στις ενορίες και να παροτρύνει τους πιστούς να ψηφίσουν Πασοκικούς υποψήφιους.

Ας ζητήσει ν’ αφορίζονται όσοι επιλέξουν Εθνικιστές και πατριώτες υποψηφίους.

Κι ένα ερώτημα στους συνοδικούς μητροπολίτες. Είναι ικανοποιημένοι από το Αρχιερατικό έργο του Ιερωνύμου οι λοιποί Άγιοι Επίσκοποι;

Η Σταλινο Αλέκα, το ΚΚΕ και η ψυχοπάθεια

της αριστεράς στην Ελλάδα

Μάθατε τα νέα, που μάλλον είναι παλιά  και καθόλου νέα, τουλάχιστο για κάποιους από εμάς; Για «βρώμικη προπαγάνδα» και ως «φορέα» του «πιο βρώμικου γκεμπελισμού» κατήγγειλε το ΚΚΕ την ΕΡΤ.

Στην κατεχόμενη από το ΔΝΤ  και ολικώς αιχμάλωτη της αριστεράς Ελλάδα, η διοίκηση της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, απολογήθηκε στους λογοκριτές του ΚΚΕ, προφανώς για να γλυτώσει την «εξορία» και τον «εκτοπισμό»  στα «Γκουλάγκ» στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των αντιφρονούντων.

Αφορμή για την ιερή αγανάκτηση των Σταλινικών ιεροεξεταστών του ΚΚΕ, ήταν το ντοκυμαντέρ με τον τίτλο «Soviet Story» το οποίο είχε ως θέμα τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι- τον Στάλιν. Τι για «αντικομμουνιστική φρενίτιδα», τι για «βρώμικη προπαγάνδα», τι ότι η ΕΡΤ είναι φορέας του «πιο βρώμικου γκεμπελισμού».

Το αστείο της ιστορίας μας είναι ότι:  

*** το «Soviet Story» παρέβαλλε τον Στάλιν με τον Χίτλερ.

Εμφάνιζε την ΚGΒ να συνεργάζεται με τα γερμανικά SS, αποδίδοντάς του ότι παρέδωσε χιλιάδες εβραίους στα χέρια των Γερμανών.

Καταλόγιζε την –ομολογημένη πλέον και από τη Ρωσία- ευθύνη για τη σφαγή στο Κατίν, καθώς και για την εξόντωση εκατομμυρίων αθώων σοβιετικών πολιτών, ακόμη και παιδιών που ζητιάνευαν.

Το ΚΚΕ με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου  μίλαγε για «κατάπτυστο ντοκυμαντέρ αντάξιο των γκεμπελίσκων που διευθύνουν την ΕΡΤ». (Η απόλυτη τρέλα, οι κατά το ΚΚΕ «γκεμπελίσκοι» κατήγγειλαν τον Χίτλερ!).

Η διοίκηση της ΕΡΤ, ΑΠΟΛΟΓΗΘΗΚΕ για μια ελεύθερη δημιουργία, ότι «απηχεί την άποψη του δημιουργού του» και «ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ» και «οι τυχόν ανακρίβειες, υποκειμενικές κρίσεις, διαστρεβλώσεις ιστορικής αλήθειας ή ακραίες θεωρήσεις βαρύνουν αποκλειστικά τους συντελεστές της συγκεκριμένης παραγωγής».Στην ανακοίνωση της ΣταλινοΠαπαρήγα μάθαμε ότι η σειρά «δημιουργήθηκε κατά παραγγελία της λετονικής κυβέρνησης, η οποία πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό».

*** Οι λογοκριτές ιεροεξεταστές του ΚΚΕ τα έβαλαν ακόμη και με το ΒΒC, που είναι ο παραγωγός της σειράς «Ο 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος πίσω από τις κλειστές πόρτες».
Κατά το ΚΚΕ λοιπόν «οι τοποθετήσεις του (σ.σ. Στάλιν) επαληθεύτηκαν όχι μόνον όσο ζούσε, αλλά ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του»!!!
Για την Αλέκα Στάλιν και τα Σταλινάκια της, η υπεράσπιση του «πατερούλη» ισοδυναμεί με υπεράσπιση του «σοσιαλισμού» των ψυχιατρικών κλινικών, των γενοκτονιών, των γκουλάγκ, των σχιζοφρενών-φρενοβλαβών δολοφόνων του μαρξισμού!!!

Ψυχοπαθητικές προσωπικότητες…. Ελλάδα στην αυγή του 2011.

Κομμουνιστική πλύση εγκεφάλου σε μαθητές Δημοτικού.

Μοιράζουν αφειδώς κομμουνιστική ηρωίνη.

Δεν σταματάνε με τίποτα, δεν σέβονται τίποτα οι δάσκαλοι και δηλητηριάζουν τους μαθητές, στα Ελληνικά σχολεία που πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Ένας από τους λεβέντες αυτούς είναι και ο «δάσκαλος» Μουσικής στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Ζωγράφου, που διδάσκει στους μαθητές του, το κομμουνιστικό-σοβιετικό τραγούδι, «Επέσατε θύματα αδέρφια», εν όψει της φαρσο-κωμωδίας του Πολυτεχνείου.

Μάλιστα έδωσε διευκρινιστικό σημείωμα στα παιδιά και τα «διαφωτίζει» ότι «η μουσική αυτή ήταν ο διεθνής θρήνος στην Σοβιετική Ένωση (και όχι μόνο), καθώς και για όλους τους κομμουνιστές του κόσμου (κι εξακολουθεί να είναι). Στην Ελλάδα, στο ΕΑΜ όταν πέθαινε κάποιος σύντροφος, αυτό το τραγούδι τραγούδαγαν στον τάφο του, και όχι τον εθνικό ύμνο, όπως έκαναν στον αστικό στρατό. Αφιερωμένο σε όλους τους πεσόντες κομμουνιστές του κόσμου».

Αρκετοί γονείς μαθητών κατέφυγαν στη διευθύντρια του σχολείου, άλλοι κατέφυγαν ανώνυμα στον τύπο. Στην τελευταία κομμουνιστική χώρα του κόσμου –την Ελλάδα- είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να αντιπαρατεθείς με εκπροσώπους της καθεστηκυίας κομμουνιστικής τάξεως.

Την ώρα που και ο Κάστρο παρέδωσε την κομμουνιστική του προπαγανδιστική ψυχή, οι ανθρωποντουντούκες της αριστεράς υποβάλλουν σε καθημερινή πλύση εγκεφάλου την Ελληνική νεολαία, κάνοντας τους ευρωπαίους να πιστεύουν ότι η χώρα του Αριστοτέλη και του Σωκράτη βρίσκεται στην πρωτοπορία της σοσιαλιστικής επαναστάσεως και ότι όπου να ‘ναι πέφτει και κυριεύεται το τσαρικό παλάτι.

Το να ζητήσεις από την Αννούλα -όχι του «Χιονιά»- Διαμαντοπούλου να πάρει μέτρα, είναι σαν να ζητάς από τυφλό να σου πει το χρώμα του σηματοδότη προκειμένου να περάσεις ακίνδυνα από διάβαση πεζών, σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας.

Οι γονείς ας πάρουν «μέτρα» προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους, κι εν ανάγκη ας εξηγήσουν από κοντά σε κάθε λεβεντο-παλαιοκομμουνιστή ότι παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι…..

«ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ» ο απαγορευμένος κινηματογράφος.

Παρουσίαση από τον Πέτρο Μυλωνά.

Συνοπτικά η ταινία:

Σκηνοθεσία: Φίλιππος Φυλακτός

Σενάριο: Αντώνης Δαυίδ.

Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός, Καίτη Παπανίκα, Γιάννης Αργύρης, Νίκος Απέργης, Βέρα Κρούσκα Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νίκος Βασταρδής, Γρηγόρης Βαφιάς, Λευτέρης Βουρνάς, Άννα Βαγενά, Φαίδων Γεωργίτσης, Νίκος Δενδρινός, Παντελής Ζερβός, Ελένη Θεοφίλου, Γκίκας Μπινιάρης, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μάκης Ρευματάς, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Αρτεμης Μάτσας, Λίλι Αραπαγιάννη, Νάσος Κεδράκας, Λευτέρης Γυφτόπουλος, Τάκης Βουλαλάς, Νίκος Λυκομήτρος, Κώστας Μπαλοδήμος, Κώστας Παπαχρήστος, Σταύρος Φαρμάκης, Κώστας Φραγκόπουλος, Νίκος Αναγνωστάκης, Ερση Δοξακόπουλου.

Φωτογραφία: Σταμάτης Τρύπος.

Σκηνικά/κοστούμια: Γιάννης Καρύδης, Νίκος Απέργης.

Α΄προβολή: 4 Φεβρουαρίου 1974.

Εκεί που η μεταπολίτευση ξεπέρασε και τα μαρξι­στικά καθεστώτα (τα οποία «γυρίσανε» και πατριωτικές ταινίες για δικούς τους λόγους), είναι τα αναμφισβήτητα πρωτεία της, να αποσύρει, να δαιμονοποιήσει, και στο τέλος να εξαφανίσει ταινίες που γυρίστηκαν - κατά μέγα μέρος-πριν την απόλυτη πολιτι­στική της κυριαρχία (π.χ. «Η Γενιά των ηρώ­ων», «Δώστε τα χέρια», «Γράμμος Βίτσι», «Στα σύνορα της προδοσίας» κλπ).

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιπτώσεως αυτής, όμως αποτελεί το φιλμ «Παύλος Μελάς», το οποίο από το 1974 και μετέπειτα και για 36 έτη δεν επαναπροβλήθηκε σε κινηματογράφο, αλλά κι' ούτε μεταδό­θηκε δημοσίως από κρατικό ή ιδιωτικό κανάλι.

Διόλου παράξενο πάντως μιας και τυγχά­νει ταινία έντονα Ελληνοκεντρική, αλυτρωτική και ξεκάθαρα πατριωτική. Να σημειωθεί οτι το συγκεκριμένο έργο στην Α' προβολή του (περίοδος 1973-1974), «έκοψε» 433.000 εισιτήρια μόνο σε Αθήνα-Πειραιά και Προάστια. Δεδομένου ότι την επο­χή εκείνη υπήρχαν κινηματογράφοι σε πολλά χωριά, και ότι οι εκπαιδευτικές αρχές πρόετρεπαν και διευκόλυναν τις διευθύνσεις των σχολείων, να το βλέπουν δωρεάν ομαδικά οι μαθητές, οι θεατές της ταινίας εύλογα ανέρχο­νται σε υψηλότατους αριθμούς-ρεκόρ.

Αλλωστε οι καλλιτέχνες και οι πάσης φύ­σεως συντελεστές της, την χρονιά εκείνη ήταν ήδη είτε φτασμένα είτε ανερχόμενα και τεράστια ταλέντα στο αντικείμενο τους. Το έργο έχει επίσης την αρετή, εκτός από υπερ­παραγωγή της εποχής (αρχική διάρκεια 195 λεπτά) με γυρίσματα σε φυσικούς χώρους, να διαπραγματεύεται (σε βάθος και σε εύρος) το παρασκήνιο και το προσκήνιο του Μακεδο­νικού αγώνος σε στρατιωτικό και διπλωματι­κό πλαίσιο πέραν της ζωής του ίδιου του Παύλου Μελά.

Εμφανίζονται οι χαρακτήρες και οι στά­σεις Μακεδονομάχων, στρατιωτικών, κληρι­κών, εθελοντών, απλών χωρικών και χαρα­κτηριστικοί τύποι όλων των αντιμαχόμενων παρατάξεων, π.χ. Γίνεται αναφορά στην Κρη­τική Επανάσταση καθώς και στην Εθνική Εται­ρεία. Αναφορές (αρνητικές) γίνονται και στις «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής πάνω στο εθνικό θέμα. Παρακολουθώντας κανείς την ταινία μπορεί εύκολα, εύληπτα αλλά και ψυχαγωγούμενος (με την ακριβή έννοια του όρου) να μπει στο πνεύμα της εποχής να προβλημα­τιστεί, να συζητήσει με το περιβάλλον του, και να βρει κίνητρο για αρτιότερη μελέτη ανα­ζητώντας τα σχετικά βιβλία ιστορίας.

Φυσικά το αποεθνικοποιημένο εν πολ­λοίς μεταπολιτευτικό κατεστημένο αυτό ακριβώς δεν ήθελε να συμβεί. Δηλαδή να συ­ντηρηθεί η μνήμη και να προβληθεί η εθνική μας ιστοριογραφία μέσω της 7ης τέχνης. Σήμερα το έργο δεν κυκλοφορεί σε καταστήματα ενοικιάσεως ταινιών, ούτε πωλείται ενώ στο διαδίκτυο μπορεί να «δει» κάποιος μόνο μια περικομμένη χρονικά και μέτρια σε τεχνι­κή απόδοση "κόπια".

Η ταινία αν και μυθοπλασίας στηριζόμενη κυρίως στην βιογραφία του Παύλου Μελά, δεν απέχει ιδιαίτερα από τα δρώμενα της εποχής. Αρχίζει με την απαγωγή και το φόνο μιας Ελληνίδας δασκάλας, η οποία δεν δέ­χεται να εκβουλγαριστεί και στα επιχειρή­ματα της καταρρίπτει τον ψευδή καιροσκοπι­κό λόγο της Βουλγαρικής προπαγάνδας. Προβάλλεται έτσι η συμβολή των ηρωικών γυναικών που ήταν και πραγματικότητα. (Σήμερα οι δασκάλες απλώς «μετατίθενται» από την Θράκη και από την κατεχόμενη Κύπρο για να μην δημιουργούν και προβλήματα).

Η πατριωτική ατμόσφαιρα στο σπίτι όπου ανδρώνεται ο Παύλος Μελάς δημιουργεί τρομερή αντίθεση με τα σημερινά πρότυ­πα των «μεγαλοαστών» της εποχής μας. Η αλληλογραφία του κεντρικού ήρωα, οι δια­ξιφισμοί και οι διχόνοιες των βουλευτών της εποχής είναι αυθεντικές και διδακτικότατες για το σήμερα.

Το περιστατικό της προσκλή­σεως σε μονομαχία μεταξύ των δύο αξιωματικών είναι γεγονός. Στην πρώτη αποστο­λή συμμετείχαν 4 αξιωματικοί οι Κοντούλης, Μελάς, Πάππουλας και Κολοκοτρώνης. Οι δύο πρώτοι υπέβαλλαν αναφορές δι­αφορετικές από τους άλλους κι' αυτό προκά­λεσε μονομαχία Μελά - Κολοκοτρώνη όπου ο Παύλος τραυμάτισε ελαφρά τον αντίπαλο του. Τότε δεν υπήρχαν τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά ούτε και οι άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να βγουν οι διαφορές τους στην δημοσιότητα.

Το ποτάμι που περνούν οι ηθοποιοί είναι ο Αλιάκμονας ένα από τα τρία περάσματα των εθελοντών προς την κατεχόμενη Μακε­δονία. Η κατάδοση του Μελά, η παγίδα, η συμπλοκή, ο θανάσιμος τραυματισμός, και η εντολή του σε συναγωνιστές, και στον υιό του να συνεχίσουν τον αγώνα είναι επίσης ιστορικά γεγονότα κι' όχι σκηνοθετική μυ­θοπλασία.

Η καλλιτεχνική αξία του έργου είναι υψη­λοτάτη, και σε τεχνικές λήψεις, και σε αισθη­τική απόδοση. Θα περιοριστούμε μόνο σε εν­δεικτικές αναφορές. Οι ένοπλοι ιππείς που καλπάζουν με κάθετη λήψη κάτω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, καθώς και οι μαυροφόρες γυναίκες που συνοδεύουν το σώμα του ήρωα με ειδικές λήψεις ευρυγώνιων φακών, ώστε να φαίνονται σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, συνδέουν το τότε με το αρχαίο Ελληνικό παρελθόν.

Οι σκηνές πάλι μέσα στις αχνοφωτισμένες σιωπηλές εκκλησίες εισάγουν στον σοβα­ρό μυστικισμό της Ορθοδοξίας. Οι μονό­λογοι - επιστολές του Παύλου «...μια άγνωστη πολύ μεγάλη δύναμη με ωθεί διαρκώς στην Μακεδονία» αποτυπώνουν την έμφυτη μεταφυσική - που ήταν πασιφανής - στον αυτοθυσιαζόμενο πρωταγωνιστή.

Ο μακεδονομάχος Ντίνας που τρέχει μέσα στα έλη να κρύψει το κομμένο κεφάλι του Παύλου για να μην ανα­γνωριστεί, βγαίνει κατευθείαν από τις σελίδες του έπους των κλεφταρματωλών του 1821 μέσα από το ποίημα ο «Αστραπόγιαννος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, όπου ο  Λαμπέτης, υπαρ­χηγός του Αστραπόγιαννου, τρέχει και θά­βει το κεφάλι του αρχηγού του για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων, μετά από φονική μάχη στην περιοχή του Ασπροποτάμου).

Εξαίσια είναι επίσης η σκηνή όπου οι Μα­κεδονομάχοι κατεβαίνοντας από τα χιονισμένα βουνά, φέρνουν μαζί τους και την άνοι­ξη της ελευθερίας, αφού η φύση που τους υποδέχεται εμφανίζεται σταδιακά ως ανοι­ξιάτικη πλέον. Την ίδια σκηνή θα ξαναδούμε στα 1981, μόνο στο μυθικό κινηματογραφικό έργο «Εξκάλιμπερ», όταν οι ιππότες ενώνονται και πάλι για την σωτηρία της πατρίδος, κάτω από τον ήχο των  CARMINA BURANA μετά τον καλπασμό τους, κάθε κομμάτι τε­φρής γης ξανανθίζει με μαγικό τρόπο.

Οι λήψεις στο σπίτι της Σιάτιστας, όπου ο ήρωας με βάθος στην κάμερα, μόνο τις φλόγες της εστίας αναπολεί τις προηγούμε­νες στιγμές της ζωής του, στερεώνουν λα­μπρά τις αντιθέσεις της μαγείας του κινηματογράφου. Κορυφαία όμως σκηνή είναι αυτή της συνάντησης των εθελοντικών σωμάτων όπου ομαδικά απαγγέλλεται ο Εθνικός Ύμνος, και τότε στις τελευταίες στροφές του ένας λαμπρός ηλιακός δίσκος διαπερνά ολόφωτος και αναδυόμενος τα συμβολικά μαύρα σύννεφα της σκλαβιάς και τους κα­πνούς του πολέμου.

Τα μουσικά κομμάτια της ταινίας τυγχά­νουν επίσης κορυφαία. Από το κλέφτικο «Ένας αητός» που τραγουδιέται στο γλέντι των πολεμιστών, μέχρι το «Σε κλαίει λα­ός...» που τραγουδά η Δήμητρα Γαλάνη σε μελοποιημένους στίχους Κωστή Παλαμά. Και φυσικά το εμβατήριο του Παύλου Μελά που ακούγεται σε εναλλασσόμενες χαμηλές και υψηλές κλίμακες δημιούργημα μοναδικό του μεγάλου μουσουργού Γιάννη Σπανού.

Το έργο ακόμη και σήμερα 36 έτη μετά στέκει καλλιτεχνικά αγέραστο, αισθητικά αξεπέραστο και ιστορικά ανεκτίμητο για τον Ελληνικό κινηματογράφο. Οι ίδιοι οι συντελε­στές δώσανε άλλωστε τον καλύτερο τους ε­αυτό. Οι δε τότε κυβερνητικοί παράγοντες προσφέρανε αξιόλογη βοήθεια και αρωγή. Και η αρωγή αυτή ήταν φυσικά μια ακόμη -σοβαρή - αιτία για την σημερινή εξαφάνιση της ταινίας.

Η ιστορία μας αναγκάζει πάντως να χρω­στούμε θερμές ευχαριστίες στο Κυπριακό Ελληνορθόδοξο Ίδρυμα «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ» που μέσω της «Elpis Film»πριν πολλά χρόνια, αυτό και μόνον, διέσωσε την ταινία και την κυκλοφόρησε σε μορφή βιντεοταινίας (VHS), στις αρχές της δεκαετί­ας του 1980 ιδιωτικά.

Συγχαρητήρια όμως αξίζουν και στους συντελεστές του περιοδικού που σήμερα αποφάσισαν να διαθέσουν το έργο σε εύ­χρηστο DVD ώστε να φτάσει στο σπίτι κάθε συμπα­τριώτη μας. Ακυρώνοντας δια παντός και ορι­στικά πλέον την εξαφάνιση της ταινίας τώρα που ακριβώς τα σύννεφα στον ουρανό της Μακεδονίας μαυρίζουν και πάλι.

Η Υπο­κουλτούρα και ο ανθελληνισμός.

Επάγγελμα των ανήθικων του συστήματος.

Από το 1974 και μετέπειτα, η αριστερά ως τυφώνας σάρωσε στο καταστροφικό της διάβα τα πάντα. Στις τέχνες, τα γράμματα, το θέατρο, το βιβλίο, τη μουσι­κή και την παιδεία, για να επιβιώσουν αναγκάστηκαν να ακολουθούσουν την αριστερή παρακμή. Και όμως αυτό είναι το σύστημα «αξιών» το οποίο διακατέχει την πνευματική δραστηριότητα της Ελλάδος.

Ειδικά δε στις ημέρες μας, στην εποχή της επικοινω­νίας,  η προπαγάνδα της αριστεράς γιγαντώθηκε μέσω της τηλεόρασης. Ο Λένιν έλεγε πως «η εφημερίδα εί­ναι συλλογικός προπαγανδιστής και συλλογικός οργανωτής». Ούτε διανοήθηκε ότι αυτή του η φράση θα έβρισκε την απόλυτη εφαρμογή της στην αριστερή τηλεοπτική δικτατορία. Το υποστατικό ιδίωμα όλου αυτού του εσμού που αυτοαποκαλείται «πνευματικός κόσμος», είναι το μίσος για την Ελ­λάδα, σε συνδυασμό με το οικονομικό κέρδος ως συγκοινωνούντα δοχεία, καταλήγουν στην πνευματική καταστροφή των Ελ­λήνων, την εξαχρείωση και την εξαθλίωση της κοινωνίας. Τα ιδεολο­γήματα της αριστεράς, ο αντιρατσισμός, ο πολυπολιτισμός, ο «πλου­ραλισμός», η «διαφορετικότητα», η «ανοιχτή κοινωνία», ο εκσυγχρονισμός, εξέβαλαν από την τέχνη το ήθος, την ελευ­θερία, την πίστη, την Πατρίδα και την κοινωνικότητα και την μετάλ­λαξαν σε έναν μηχανισμό αποδόμησης του Ελληνισμού, από τα σχολεία μέχρι και το σανίδι του θεάτρου.

Αυτή η ψυχοπαθητική και νευρωτική  κάστα ανθρώπων διακατέχεται από ανθελληνισμό. Όλοι τους πολιτικοί κι όχι μόνο απατεώνες ή κυνικά αδιάφοροι, κατάφεραν να μετατρέψουν την ψύχωση τους σε κερδοφόρο επάγγελμα και το επέβαλλαν ως απόλυτη αυθεντία στην ελληνική κοινωνία.Τολμούν μάλιστα να μιλούν για «ιδέες».

Στον Εθνικισμό, η έννοια της ιδέας είναι ιερή. Σημαίνει ανιδιοτέλεια, φιλότιμο, πίστη, αυταπάρνηση και προσωπική θυσία. Τι από όλα αυτά διακρίνει ο καθένας από σας στους αριστερούς ξεπουλημένους υπηρέτες του χρήματος;

Το «Όχι» του έρωτα και του πολέμου

του Γιώργου Πισσαλίδη

Ξαφνικά φέτος την 28η Οκτωβρίου, οι εφημερίδες ανακάλυψαν τις κλασικές πατριωτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Εμείς βέ­βαια δεν χρειαζόμαστε τέτοιες δικαιολογίες για να λατρεύουμε τις ταινίες που αναφέρονται στο έπος του ‘40 και τον ηρωισμό των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών. Αποφασίσαμε να γράψουμε για δύο από αυτές, που αν και μιλούν για το έπος του '40, χαρακτηρίζονται από μια αντιδιαστολή στο τρόπο που το κινηματογραφούν. Παραμένουν όμως εξ’ ίσου πατριωτικές, παρ' όλο που η αρι­στερή κριτική τις θέλει αντίθετες.

Η πρώτη είναι το κλασι­κό «'Οχι» (1969) του Ντίμη Δαδήρα, είναι μία επική ταινία με πρωταγωνιστές τον Κώστα Πρέκα, την Βέρα Κρούσκα, τον Χρήστο Πολίτη και τον Στέφανο Στρατηγό. Δηλαδή την κλασική τετράδα των παραγωγών του Τζέημς Πάρις.

Παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, ο Δημήτρης Νικολάου (Κώστας Πρέκας) είναι ερωτευμένος με την Στέλλα Σαλβατόρε (Βέρα Κρού­σκα), κόρη του Ιταλού πρέσβη. Όμως η κήρυξη του πο­λέμου, χωρίζει τους δύο νέους.

Ο Δημήτρης κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στον ελληνικό στρατό και η Στέλλα τίθεται υπό περιορισμό στο Χατζηκυριάκειο, μαζί με τους υπόλοιπους Ιταλούς στην διάρκεια του πολέμου. Οι δύο νέοι παραμένουν ερωτευμένοι, κόντρα στην λογική του πολέμου. Όμως με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, το σπίτι των Νικολάου επιτάσσεται από τον συνταγματάρχη των SS, Σβάιτσερ (Χρήστος Πολίτης), που βάζει στο μάτι την όμορφη Στέλλα. Η άρνηση της όμως να ανταποκριθεί στον έρωτα του Σβάιτσερ, θα της κοστίσει ακριβά.

Το «Όχι» είναι μια από τις καλύτερες πατριωτικές ται­νίες της περιόδου 1967-1973. Οι μάχες του μετώπου χα­ρακτηρίζονται από μία ηρωική διάθεση. Ειδικά οι επιθέ­σεις με τα άλογα και η μάχη στο Ρούπελ, είναι εντυπωσιακές για την εποχή τους και τα τεχνικά δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Κώστας Πρέκας και η Βέρα Κρούσκα είναι στις καλύτερες στιγμέςτους και στις μεγάλες τους ομορφιές. Εξάλλου, τότε ο Πρέ­κας ήταν ο Νο 1 ζαν πρεμιέ της εποχής. Ο Χρίστος Πολίτης πο­λύ καλός ως Γερμανός. Βέβαια, θα μπορούσαν να λείπουν κάποιοι ενδυματολογικοί αναχρονισμοί. Όμως, το «Όχι» είναι δίχως «χάπυ εντ». Αποδεικνύει όμως ότι υπάρχει εντιμότητα και γενναιό­τητα ακόμα και στο αντίπαλο στρατόπεδο (ο Γιώργος Μοσχίδης ως πατέρας της Στέλλας), καθώς και πόσο ένας έρωτας που δεν εκπληρώνεται, μπορεί να απελευθερώσει το κτήνος στην ψυχή του ανθρώπου.

Η δεύτερη ο λυρικός «Ουρανός» (1962) του Τάκη Κανελλόπουλου, είναι μία από τις κορυφαίες ταινίες του ελληνικού κινημα­τογράφου, που επαινέθηκε από τον ίδιο τον Φελλίνι. Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμη­σαν στο έπος του '40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωρίο Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης. Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας.

Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας. η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Πάγκο (Φαίδων Γεωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι πέντε βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο κα­ταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας.

Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης με λιτό ασπρόμαυρο στυλ, που ανέδιδε φοβερή πνευματικότητα. Όμως, δεν απόφευγε να δείχνει την τραγικότητα του πολέμου. Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρ­χη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το ποσό κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή.

Για μια ακόμα φορά, η αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνι­κό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ' αρχήν, η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους ήρωες που πολέμησαν στο Αλβανικό Έπος του '40». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους, περιγράφει τους πέντε ήρωες ως «μία σταγόνα στον ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομέ­νη για τους ήρωες του '40.

Επίσης, ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέ­βλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από την εξουσία της εποχής. Όμως ο ίδιος ο Κανελ­λόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επί­καιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών. Δί­πλα δε στον ηρωισμό, υπάρχει η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι, όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκι­νούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδα­ση, ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφή­γηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και ης λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα».

Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των αρβύλων του νε­κρού λοχία νια να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυ­στηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνυπάρχει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν ο στρατιώτης σκοτωθεί. Στο τελευταίο μέρος, οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χα­μένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτο­νεί. Δεν σκέφτεται την Σοφία για να παραμείνει στην ζωή. Μάλιστα η αντιπαράθεση της αρχής («πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («καημένη Πατρίδα»), δείχνει τι καίει τον καθένα ως άνδρα και ως γυναίκα. Δείχνει μάλιστα τους στρα­τιώτες να μην νοιάζονται για τα προσωπικά τους δράματα, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας.

Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστε­ροί να σταματήσουν ακόμα μια φορά την διαστρέβλωση.

Για όποιους δεν θέλουν να παραμυθιάζονται.

Οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος μέχρι το 2016.

Οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος για τα χρόνια που έρχονται και κυρίως τα κρίσιμα από αυτά που είναι τα επόμενα δύο-τρία, αν δηλαδή είναι και τόσα, συνοψίζονται στα παρακάτω μεγέθη σε δις ευρώ:

* Μέσα στο 2011 που ξεκινά σε δύο μόλις μήνες λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αξίας 35,3 δις. Η Ελλάδα θα λάβει –αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- περί τα 40 δις.  Κουτσά στραβά ο χρόνος μάλλον θα κυλήσει.

* Κάπως έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα και για το 2012. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αξίας 40,5 δις.  Η χώρα μας θα λάβει από το μηχανισμό στήριξης -αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- 24 δις, ενώ παράλληλα θα εκδοθούν ομόλογα ύψους 35 δις.

* Τα εξαιρετικώς δύσκολα αρχίζουν το 2013. Έχουμε να λαμβάνουμε από το μηχανισμό στήριξης -αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- μόλις 8 δις. Όμως τότε λήγουν δημόσια ομόλογα ύψους 34,1  και δάνεια ύψους 6,2 δις (από το μηχανισμό στήριξης) δημιουργώντας συνολικές δανειακές υποχρεώσεις ύψους 40,3 δις. Υπάρχει λοιπόν αμέσως ένα οικονομικό κενό 32 δις, επιπλέον του ελλείμματος.

* Το 2014 ο «μηχανισμός στήριξης» θα έχει πάψει να λειτουργεί και τα δημόσια οικονομικά αρχίζουν να γίνονται απελπιστικά. Αυτό το χρονικό διάστημα, λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, ύψους 40,6 δις καθώς και τα πρώτα ποσά του μηχανισμού στήριξης ύψους 28,6 δις.  Συνολικά η χώρα θα αναζητεί ποσά ύψους, άνω των 70 δις, κι όλα αυτά επιπλέον του ελλείμματος.

* Θέλετε να δούμε το 2015; Χωρίς «μηχανισμό στήριξης», με ομόλογα, προερχόμενα από τις αγορές, αξίας 36,8 δις καθώς και δάνεια από το μηχανισμό στήριξης ύψους 38,9 δις να λήγουν και  να απαιτούν πληρωμή, αναζητούμε δηλαδή σύνολο 75 δις, χωρίς το έλλειμμα.

Παράλληλα οι τόκοι αποπληρωμής των δανειακών μας υποχρεώσεων εκτιμώνται ότι:

* Το 2010 ανέρχονται στα 12,9 δις ή απλά στο 5,6% του ΑΕΠ.

* * Το 2011 ανέρχονται στα 14,9 δις ή απλά στο  6,6% του ΑΕΠ.

* ** Το 2012 ανέρχονται στα 17,1 δις ή απλά στο 7,5% του ΑΕΠ.

**** Το 2013 ανέρχονται στα 18,9 δις, ή απλά στο 8,1% του ΑΕΠ.

***** Το 2014 ανέρχονται στα 19,94 δις ή απλά στο 8,2% του ΑΕΠ

Βρείτε εσείς τον τρόπο που η χώρα θ’ αποφύγει τη στάση πληρωμών, τη χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη πτώχευση ή όπως αλλιώς τη λένε οι πολιτικοί επιτήδειοι.

Από το 1974 παραμυθιάζουν τους Έλληνες.

Επιστροφή στη 10ετία του 1950.

Η εισβολή και η κατοχή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, είχε σαν αποτέλεσμα πέρα από το «ξεγύμνωμα» των δομών της οικονομίας, το ξεβράκωμα  των πολιτικών μας και το ανελέητο φοροκυνηγητό των πολιτών. Η κρίση έχοντας χτυπήσει για τα καλά, πριν από μια δεκαετία, την Ελληνική οικονομία ανέδειξε:

α) την έλλειψη οράματος και σχεδιασμού από την πολιτική ηγεσία,

β) την πνευματική ανεπάρκεια, την προχειρότητα και την ευθυνοφοβία  –μπροστά στην πραγματικότητα- ολόκληρου του λαού.

*** Το 1974  «το κλίμα ήταν στραβό» και έγινε χειρότερο από το 1981, ο Μητσοτάκης –παρά τις σωστές και έγκαιρες επισημάνσεις του- δεν βελτίωσε την κατάσταση, για τον Σημίτη και τον Καραμανλή ας μη το συζητάμε, και για τον Παπανδρέου τον νεότερο ισχύει το «λέμε και καμιά ..λακία να περνάει η ώρα». Από το προσκλητήριο η ζωή έχει αποσύρει τους μεταπολιτευτικούς πρωταγωνιστές. Ο Μητσοτάκης βρίσκεται ένα βήμα πριν να διαβεί το κατώφλι της Ιστορίας. Ποιοι απομένουν να μας εξηγήσουν τα μεταπολιτευτικά μυστήρια; 

Ο Σημίτης, ο Καραμανλής -του Αλέκου, και ο γόνος της δυναστείας των Παπανδρέου, κληρονόμος του πρωθυπουργικού θώκου. Ο πρώτος υποστηρίζει ότι «δεν γνωρίζει τίποτα» για το φόνο και καλά κάνει, αφού τον αθώωσαν οι επίγονοι. Ο δεύτερος αποδείχθηκε ανίκανος, έστω, να διαχειρισθεί την κρίση και πανικόβλητος «απέδρασε» οίκαδε, «ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός» δικός του στεναγμός δηλαδή, διότι εμείς οι υπόλοιποι αναστενάζουμε.

*** Η εγκατάσταση του Παπανδρέου στον πρωθυπουργικό θώκο, που κληρονόμησε από την οικογένεια του, έγινε μοιράζοντας χρήματα που ενώ δεν τα  είχε υποστήριζε το αντίθετο, θυμάστε; «λεφτά υπάρχουν», δηλαδή μέσω ψευδών υποσχέσε­ων.

Υπολόγιζε όμως ότι θα βρει 10 δις €, από τον Φ.Π.Α., συν τις οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Κατέληξε απλά να περαιώνει τις φορολογικές εκκρεμότητες και να ρυθμίζει τις ασφαλιστικές εισφορές. Άντε 3 δις €.

*** Όμως το πάρτι των διορισμών και των σπαταλών στο δημόσιο τομέα συνεχίζεται, χωρίς η κυβέρνηση να τολμά να αγγίξει το πρόβλημα.  Οι πρασινοφρουροί του Δημόσιου τομέα είναι σε αναμονή. Στις εφορίες, στα νοσοκομεία, στις ΔΕΚΟ, στον ΟΣΕ, στις αστικές συγκοινωνίες, στον Στρατό, στην Αστυνομία. «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» αλληλοεξυπηρετούνται και εξακολουθούν να ληστεύουν την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, αποφασίστηκε στροφή και επίθεση στους μη προνο­μιούχους, σε συνδυασμό με τους μηχανισμούς στήριξης. Αυτό που μεταφράζεται στα Παγκάλεια Ελληνικά ως «μαζί τα φάγαμε.»

Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Τα έφαγαν αυτοί και οι κομματικοί τους στρατιώτες.

Συνεχίζοντας τα παραμύθια, διογκώνουν και συνεχίζουν να γλύφουν το τερατώδες, σε εύρος, και αντιπαραγωγικό δημόσιο. Συντηρούν τη βιομηχανία προσλήψεων και τη δημιουργία κομματικών στρατών, γνωρίζοντας ότι η ζημιά είναι μη αναστρέψιμη.

Όμως οι πολίτες αυτού του τόπου ΔΕΝ (πρέπει να) «έπεσαν από τα σύννεφα». Γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός που θα πληρώσουμε, μαζί με το αθώο –ελάχιστο; Έστω, υπάρχει όμως- κομμάτι της κοινωνίας, είναι απλώς το άθροισμα σειράς μιζών, «λαθών» και «παραλήψεων», ολόκληρων δεκαετιών. Οι τύποις «διοικούντες» λένε μισές αλήθειες. Οι πολίτες υποστηρίζουν ότι δεν έχουν την ευθύνη.  Γνώριζαν όμως και τώρα αρνούνται να δεχθούν ότι «το πάρτι» με ξένα χρήματα «τελείωσε».