«Ο νόμος πλακώνει έναν ελληνικότατο ανθό»

Η δουλειά θα ζωντανέψη ή θα δυναμώση τις κοινότητες.

«Ο Ελληνισμός είναι μια οικογένεια από ελληνικές κοινότητες. Αυτό πρέπει να το ιδούμε ξάστερα όλοι (…). Έτσι και το έθνος. Είναι μια οικογένεια από κοινότητες. Όταν οι κοινότητες του -οι πολιτείες και τα χωριά του- έχουν υγεία, δουλειά και προκοπή, κοίταξε πώς προκόβει και το έθνος όλο. Όταν πάλε οι κοινότητές του είναι αρρωστιάρικες και οι άνθρωποι μισοδουλεύουν, δεν είναι ευτυχισμένοι, γρινιάζουν, 

παραπονιούνται, μαλλιοτραβιούνται και γίνονται κόμματα,κοίταξε το έθνος όλο πώς παραλεί και στενοχωριέται και δε σαλεύει πια (…). Η δουλειά θα ζωντανέψη ή θα δυναμώση τις κοινότητες. Και άμα ζωντανέψουν αυτές, τότε θα θεριέψη το Έθνος….».

Ίωνας  Δραγούμης «Β’ προκήρυξη στους σκλαβωμένους και στους ελευθερωμένους Έλληνες» 1908, σ.63-71, «Κοινότης, Έθνος και Κράτος», επιμέλεια Φίλιππου Δραγούμη, εκδότης «Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών»,Θεσσαλονίκη, 1967.

«Ο άγραφος λοιπόν νόμος λέει πως ελληνικό φυτό είναι η κοινότητα…{…}…Η φύση λέει πως το κύτταρο της ελληνικής φυλής είναι η κοινότητα…{…}… Με κοινότητες έζησε ο μυκηναϊκός ελληνισμός, με κοινότητες ο κλασικός ελληνισμός και ο αλεξαντρινός…..».

Ίωνας Δραγούμης, «Ο νόμος πλακώνει έναν ελληνικότατο ανθό», περιοδικό «Νουμάς», 1906, σ.29-33, στο «Κοινότης, Έθνος και Κράτος».

«Είμαι ένα κύτταρο. είναι αδύνατο το σώμα μου, που είμαι εγώ ένα από τα κύτταρά του. αν μείνω αδύνατος και γω, θα περάσω μαζί με τους άλλους, χωρίς να σπρώξω, να δυναμώσω και τα άλλα κύτταρα και, δυναμώνοντας αυτά, να δυναμώσω το κορμί. Τώρα που περνά και από μένα η ζωή του μεγάλου κορμιού, ας κάμω τη δουλειά μου καλά, γιατί και εγώ θα περάσω. δηλαδή, αφού περάση και από μένα η ζέστη, η ζωή του μεγάλου του κορμιού, θα μείνω ξερός και πεθαμένος και θα σαπίσω, γιατί θα είμαι άχρηστος, και θα πέσω από το κορμί. μα το κορμί θα εξακολουθήση να ζη και χωρίς εμένα».

Ίωνας Δραγούμης, 1909.

Ναζιστής ήταν ο θείος της Μελίνας.

Απλώς για να μη ξεχνιόμαστε…

Το καλοκαίρι του 1933, αμέσως μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, ιδρύθηκε στην Αθήνα το «Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελ­λάδος». Ιδρυτής του υπήρξε ο Γεώργιος Μερκούρης, γιος του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη κι αδελφός του Σταμάτη Μερκούρη, που ήταν ο πατέρας της Μελίνας Μερκούρη. Ο Γε­ώργιος Μερκούρης υπήρξε οπαδός του Αδόλφου Χίτλερ και φανατικός υποστηρικτής του Ναζισμού, ενώ διατηρούσε την ελπίδα ότι οι Γερμανοί θα τον διόριζαν Πρωθυπουργό. Τελικά τον Ιανουάριο του 1943 οι αρχές κατοχής του ανέθεσαν την διοί­κηση της Εθνικής Τραπέζης, όπου παρέμεινε έως τον θάνατο του, τον Δεκέμβριο του 1943. 

Όπως γράφει στην εφημερίδα «Στόχος» ο Θεόδωρος Χατζηγώγος «…Η Μελινάρα ήταν τότε 22 ετ­ών κοπέλα …. {….}…. κυκλοφορούσε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Εθνικής Τραπέζης, και έκανε γνωριμίες με υψηλόβαθμους Γερ­μανούς και Ιταλούς αξι­ωματικούς και έμαθε ξέ­νες γλώσσες στο κρεβάτι με την μέθοδο «Γαμωφόν». …{…}… Αλλά και ο γνωστός Ή­ρωας της Αριστεράς, Γρηγόρης Λαμπράκης, διέπρεψε επί Γερμανικής Κατοχής: Ο γυναικολόγος -στο επάγγελμα- Λαμ­πράκης ήταν το δεξί χέρι του κατοχικού πρωθυ­πουργού και φανατικού Γερμανόφιλου γυναικο­λόγου Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου. Σχετικό άρθρο είχε γράψει πριν λίγα χρόνια το περιοδι­κό της Γυναικολογικής Εταιρείας!».

Ο Γεώργιος Μερκούρης, ο θείος της Μελίνας, αυτός που τη μεγάλωσε μαζί με τον παππού της μετά το διαζύγιο των γονιών της, αρχικά πολιτεύτηκε με το «Λαϊκό Κόμμα» και το 1922 ορκίστηκε Υπουργός Επισι­τισμού στην κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη. Την περίοδο 1926-1927, στη διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, που ήταν ο παππούς του άλλου αστεριού των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, όμως την δεκαετία του 1930 εγκατέλειψε το «Λαϊκό Κόμμα». Το κόμμα του διαλύθηκε, όπως όλα τα κόμματα μετά την επικράτηση του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου του 1936 και την πρωθυπουργοποίηση του Ιωάννη Μεταξά. Τον Απρίλιο του 1941, μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα και την είσοδο των στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα, ο Μερκούρης ξαναλειτούργησε το «Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελ­λάδος», που ήταν το μοναδικό κόμμα που λειτουργούσε στη διάρκεια της κατοχής. Στο πλάι του Μερκούρη βρέθηκαν και οι άλ­λοτε βουλευτές του Κ.Κ.Ε., ο Μιχάλης Τυρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας.

Κάθε Γύζης πεθαίνων, κάθε Μιστριώτης κορακιάζων!

Ένας πανελλαδικός διωγμός κάθε Αξίας. Ένας Μισονεϊσμός των Γέρων.

«…..ΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ ΠΝΕYMA, μεταβληθέν εις Μπακαλικόν Πνεύμα πρός πενταρολογίαν, ούτε πρωτότυπος Επιστημονική Εργα­σία, ούτε κανενός είδους εργασία πρωτότυπος. Ένας πανελλαδικός διωγμός κάθε Αξίας. Ένας Μισονεϊσμός των Γέρων. Ένα θανατικόν κάθε Ανθρώπου και μια απελπιστική επιδημία μακροβιότατος κάθε Μηδενικού. Κάθε Γύζης πεθαίνων, κάθε Μιστριώτης κορακιάζων. Ένας σεβασμός κάθε αρρώστιας, κάθε ξεμωραμένου Γεροντάματος, κάθε νερουλιασμένου μισθοφάγου. Δασκάλοι κουκουβαγιάζοντες. Πατριώται ιερεμιάζοντες με πεσμένα βρακιά και κλαίοντας σβέρκους. Ζωγράφοι Μπογιατζήδες. Γλύπται Μαρμαράδες. Αρχιτέκτονες Κτίσται. 

Ιδεολόγοι αεροκοπανίζντες τα αιώνια προγονικά συννεφολογήματα. Έθνορήτορες πάσχοντες από την ανίατον Ελλαδικήν Πατριδουρίαν, φιλόλογοι βατραχιάζοντες, λογοκοπούντες, φρασεοποιούντες, λεξοποιούντες, πάσχοντες από την Γλωσσόλισσαν, Ποιηταί Γκιονίζοντες. Μια πνευματική ξεραΐλα με καλογηρισμόν ακριδοφάγου, μια τελματική ακινησία Αχερουσίας λίμνης, όλα τα μυαλά σάπια, όλα τα κεφάλια τυλιγμένα με καταπράσινη μούχλα. Όλα τα Πανελλήνια και τα Ελλαδικά Ιδανικά, μετά ενός αιώνος δρόμον, μεταμορφωνόμενα και μεταποιούμενα και φανερονόμενα ώς... Γλωσσολογία!!!! Και όταν υπάρξη κίνησις, ανατίναγμα προς τί γίνεται δια Γλωσσολογίας, δια Ψυχάριδες... 

Οι νέοι αφημένοι εις τον Παρισινόν... ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΝ, και ο Ψυχάρης πετών τα γλωσσικά του βιτριόλια εις τα μάτια κάθε νέου που τα ανοίγει εις την ζωήν, κουμπουριάζων με την βλακοβαγαποντιάν του κάθε Νέον, βροντών την κουμπούρα του εις τα ανοίγοντα χείλη κάθε Νέου, του οποίου τα μυαλά, φυσικά, πετιούνται εις τον αέρα…»

Πάντα (και πόσο) επίκαιρος ο..... ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ!!!!! (Διαβάστε για τη ζωή και το έργο του στο el.metapedia.org)

«Νεωτερικοί ειδωλολάτρες»

η μαϊμού δεν ήταν η Βουγιουκλάκη και εσείς δεν είστε προοδευτικοί.

Είναι πολύ μοντέρνοι, προοδευτικοί σαράντα κα­ντάρια και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, μικρό ΠΑΣΟΚ ή είναι νεοφιλελέδες του Κυριάκου. Ενοχλού­νται στη θέα της περιφοράς πριν από την ταφή ενός καθήμενου κεκοιμημένου επισκόπου. Είναι οι ίδιοι που θε­ωρούν απολύτως φυσιολογικό το αυτομαστίγωμα και τις χαρακιές με μαχαίρια των σιιτών. Είναι οι ίδιοι που κάνουν την πάπια για τις μαζικές παραβιάσεις των δι­καιωμάτων των μουσουλμάνων γυναικών από τους ίδιους τους συζύγους, τους πατεράδες και αδελφούς τους. Οι ίδιοι που θεωρούν τις μαντίλες δικαίωμα και φυσιολογική την υποταγή σε δρακόντειους ισλαμικούς νόμους. Είναι οι ίδιοι που παθαίνουν ντελίριο, βγάζουν αφρούς, αν υπενθυμίσεις τη μη κανονικότητα της δικτατορικής «πολιτικά ορθής» προπαγάνδας υπέρ του κιναι­δισμού, του συμφώνου συμβίωσης και της συζήτησης για παράδοση αθώων παιδιών ως αξεσουάρ διά μιας αφύσικης υιοθεσίας, χωρίς μητρικό και πατρικό πρότυ­πο, που ταυτόχρονα χώνουν το κεφάλι στην άμμο για το πέταγμα ομοφυλόφιλων από ταράτσες.

Είναι οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους κορμοράνους, την τριχωτή ροζ κάμπια της Σουμάτρας, τους Τσετσένους, τους Βοσνίους, τους Παλαι­στινίους, μαζεύουν υπογραφές, κάνουν καταλήψεις, αλυσοδένονται, ουρλιάζουν σε πορείες των 10 νομα­ταίων για καθετί παράξενο που συμβαίνει στου διαόλου τη μάνα, αλλά δεν έχουν χαραμίσει μισή υπογραφή για 400.000 Βορειοηπειρώτες, δεν έχουν κουνήσει ού­τε μισό μέτρο τον «προοδευτικό» και «ευρωπαίο» κώλο τους να διαμαρτυρηθούν για τις 1.619 ψυχές των Αγνο­ουμένων και είναι έτοιμοι να παραδώσουν και την υπόλοι­πη Κύπρο ως τουρκικό προτε­κτοράτο, ενώ θεωρούν ανύ­παρκτο τον τουρκικό κίνδυ­νο διότι «φταίμε κι εμείς» κλπ. Γιατί; Μα, γιατί είναι πασέ, εθνικιστικό, φασιστικό να υποστηρίζεις τα δικαιώ­ματα Ελλήνων και Χριστιανών, την ίδια την Πατρίδα.

Στη Μέση Ανατολή και την Αφρική γίνεται γενοκτο­νία Χριστιανών. Οι πανάρχαιες κοινότητες των ορθοδό­ξων, καθολικών και ουνιτών στη Συρία και στο Ιράκ κατασφάχτηκαν. Στην Αίγυπτο, εάν δεν είχε έρθει ο Σίσι, ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, να συντρίψει τον Μόρσι και τα καθάρματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η γενοκτονία κατά των μονοφυσιτών, των Κοπτών της Αιγύπτου, θα τους εξαφάνιζε. Αυτά τα εκα­τομμύρια ανθρώπων, σχεδόν ίδιων με μας, όπως και οι Κόπτες της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας, φρούριο απέ­ναντι στον ισλαμικό φανατισμό, που η μικρή κοινότητά τους στην Ελλάδα έχει μηδενική συμμετοχή στην εγκληματικότητα, είναι αόρατοι για την ψωραλέα φάλαγγα της «προόδου» και της «πολιτικής ορθότητας». Αόρα­τη και η φοβερή γενοκτονία που κάνει η Μπόκο Χαράμ σε βάρος των χριστιανών της υποσαχάριας Αφρικής, της Νιγηρίας και άλλων χωρών. 

Θεωρούν μοντέρνα τη στάση τους, καμώνονται τους προοδευτικούς, τους «νεωτερικούς», κοσμικούς Ευρωπαίους, όπως κάποτε μια δύστυχη μαϊμού στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυ­δαλλό, με τούλινη φούστα και πασαλειμμένη κοκκινάδι, ενώ ο γύφτος... επιχειρηματίας βάραγε το ντέφι κι η αλαναρία κάγχαζε, ρώταγε τη μαϊμού «πώς χτενίζεται η Βουγιουκλάκη;» και το ταλαιπωρημένο ζώο χτένιζε την πιθηκίσια καράφλα του με μια τεράστια τσατσάρα σου­φρώνοντας τα χείλη. Θα σας πω ένα μυστικό, σύντρο­φοι. Μεταξύ μας, η μαϊμού δεν ήταν η Βουγιουκλάκη και εσείς δεν είστε προοδευτικοί.

Φαήλος Κρανιδιώτης, Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ», Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 23 Οκτωβρίου 2016, σελίδα 16.

Το «πλεονέκτημα» της Αριστεράς.

«..αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγμένων..»

«Εις το στρατόπεδον προσελήφθην και εγώ. Διά να συλληφθή ένας οποιοσδήποτε έπρεπε να αποφασίση το κομμου­νιστικόν γραφείον έκαστου χωρί­ου διά τα άτομα της κοινότητάς του· οι αποτελούντες το κομματι­κόν γραφείον είτε ΚΚΕ είτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιδον εις τον γραμματέα της Αχτίδος. Εν περιπτώσει διαφωνίας ο γραμματεύς έδιδε την ψήφον, τας γενικός κατευθύνσεις των συλλή­ψεων και εκτελέσεων είχε δώσει αφ’ ενός η ΠΕΕΑ ήτις έλεγε ότι πρέπει κάθε αντιδραστικός να εξο­ντώνεται και μάλιστα όλος ο συγ­γενικός κύκλος και μέχρι έβδομης γενεάς. [...] Από το στρατόπεδον τους παίρναμε λίγους λίγους και τους εκτελούσαμε εις διαφόρους περιοχάς και της δασώδους περι­οχής πέριξ της Μονής και σε μί­αν τρύπαν πλάτους επί 4 μέτρα και βάθους όταν ρίψεις μια πέτρα θα μέτρησης μέχρι το 16 για να ακούσης τον κτύπον στο υπέδαφος που θα φθάση. 

Την τρύπαν αυτήν την βρήκα εγώ κατ’ εντολήν του Κρη­τικού ή Πισογαινάκη, όστις δεν ξεύρω από πού έμαθε ότι υπάρχει τέτοια τρύπα. [...] Αφού ξεκουρα­στήκαμε είπαμε στους κρατούμε­νους ότι τους πάμε για την Ταξι­αρχία στα Μαζέικα. Ο Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στην τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο-δύο δήθεν για ανάκριση και, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρί­ας, Κρητικός, Καραπάνος, κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρ­νανε τα πήγαιναν στην περιφερει­ακή Επιτροπή που ήταν στο Μπού­ζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φο­ρούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως». (Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεού-Ο Γολγοθάς των Αθώων», προσωπική έκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.)

Το κείμενο που παρατέθηκε προ­ηγουμένως είναι απόσπασμα από τη μαρτυρία που έδωσε ο Νικήτας Σα­μαρτζής, ένας εκ των σφαγέων του Φενεού Κορινθίας. Η απολογία του κρατήθηκε σε αντίγραφο από τον μοίραρχο ανακριτή Αθανάσιο Δρούγκα και έγινε στις 9 Μαρτίου 1945. Το έγκλημα των θυμάτων του Σαμαρτζή και των συνεργών του ήταν πως «ανήκαν στην αντίδρα­ση». Η λέξη «αντίδραση» για τους κομμουνιστές σημαίνει όλη την κοι­νωνία που βρίσκεται εκτός κομματι­κής γραμμής. Και, όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας με το έργο του, για να θεωρηθείς κομμάτι της «αντίδρασης» δεν χρειαζόταν να κάνεις κά­τι -αρκούσε μια μακρινή συγγένεια με κάποιον πιστοποιημένο «αντιδραστικό» για να οδηγηθεί το θύμα σαν σφαχτάρι στον τόπο του μαρτυρίου και στη συνέχεια να ριφθεί το άψυ­χο κορμί του στο βάραθρο του Φενεού και μετά τη ρίψη να περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πρόσκρουσης στο έδα­φος. Στις πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου παρατίθενται αναλυτι­κά κακουργίες, μαζικά εγκλήματα και σκεπτικά αποφάσεων των κομ­ματικών «δικαστηρίων», που δεν θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί ότι έχουν συμβεί στην Ελλάδα του 20ού αιώνα- έστω έπειτα από τη λαίλαπα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο φθόνος, η κακότητα, η εξοι­κείωση με το κακό, η στρεψοδι­κία, η αρπακτική διάθεση και τα ανομολόγητα απωθημένα των εκτελεστών του ΚΚΕ αλλά και εκείνων που συνεργούσαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο με το «ξεπάστρεμα της αντίδρασης» δεν θυμίζουν τόσο τον χώρο του κοινού εγκλή­ματος όσο τους οπαδούς μιας κα­ταστρεπτικής λατρείας που απέ­κτησαν δικαιώματα ζωής και θα­νάτου σε κάποια περιοχή. Στο μέ­νος και στην «ευρηματικότητα» στις μεθόδους μαζικής εξόντωσης διακρίνονται ίχνη θρησκευτικής μανίας - όπως εκείνα που επιδει­κνύουν σε κάθε ευκαιρία οι σφα­γείς του Ισλαμικού Κράτους.

Αληθές έργο

Ο Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος, που συνέγραψε αυτό το πικρό αλλά ακριβές και αληθές έργο, δεν είναι ένας ουδέτερος ιστορικός παρατη­ρητής. Η οικογένειά του αποδεκατίστηκε από τους σφαγείς του ΚΚΕ και εκείνος προσπαθεί -συγκεντρώ­νοντας μαρτυρίες και αμάχητα ιστο­ρικά ντοκουμέντα- να συνθέσει το παζλ της φρίκης, το οποίο σήμερα, δεκαετίες μετά την αιματοχυσία, εί­τε συγκαλύπτεται από την Αριστε­ρά είτε παρουσιάζεται σαν... αν­δραγάθημα. Μπορεί κάθε αναγνώ­στης να αντιληφθεί τον συναισθηματικό αντίκτυπο που προκαλεί και στον συγγραφέα αλλά και σε όλους όσοι επλήγησαν από το δολοφονι­κό αμόκ των εκτελεστών του ΚΚΕ η φράση περί «σεβασμού των αγώ­νων της Αριστεράς».

Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξε­χνούν. Αλλά, όπως επισημαίνεται από τον συγγραφέα στον πρόλογο, «αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγ­μένων, που οι απαίσιοι κακούργοι του ΚΚΕ τους στέρησαν προσφι­λή τους πρόσωπα. Είναι τα παιδιά όλων εκείνων που δεν είδαν ποτέ τη μάνα τους να βγάζει τα μαύρα ρού­χα. Είναι εκείνοι που δεν είπαν ποτέ τη λέξη πατέρα». Αυτά τα «ηθικά πλεονεκτήμα­τα» πρέπει να αποδοθούν στην Αρι­στερά. Ένα προς ένα. Με στοιχεία και μαρτυρίες.

(Αντώνης Λιάκος, «Διαπιστωτικό γεγονός», Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 23 Οκτωβρίου 2016,, σελίδα 46). 

Εθνομηδενισμός...

Η μεταπολίτευση και οι καταστροφικές της συνέπειες.

Εθνομηδενισμό αποκαλούμε την επιτηδείως ουδέτερη ή την ολοκάθαρα εχθρική αντιμετώπιση των κυ­βερνώντων, που καταλήγει σε ανθελληνική, απέναντι στην Ελληνική ιστορία, την ελληνικό­τητα και την Ορθοδοξία. Δηλαδή την εχθρική τους στάση απέναντι στον Ελληνικό λαό και κάθε τι ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

Η ιστορία έχει τις ρίζες της στο μακρινό Ιούλιο του 1974 και κάποιους σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το Γεώργιο Ράλλη, ενώ είναι γνωστός ο βίος, η πολιτεία αλλά και η στάση του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1996 και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο αυτού του χρόνου, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης, διέρρευσε στη δημοσιότητα η «λίστα Σημί­τη». Ήταν ένας κατάλογος με δεκάδες ονόματα δημο­σιογράφων που δεν περιλαμβάνονταν στους «εκλεκτούς» του «εκσυγ­χρονιστικού» συστήματος. Επρόκειτο όχι απλώς για μια ονομαστική λίστα, αλλά για ένα κατάλογο με μαύρες λίστες, ανεπιθύ­μητων και προγραμμένων, σε όλα τα πε­δία της κοινωνικής ζωής. Σ’ αυτούς έπρεπε να αποκλειστεί η συμμετοχή σε δράσεις που είχαν σχέση με τον πο­λιτισμό, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τους πάσης φύσεως επιστημονικούς ομίλους.

Τη δημοσιοποίηση των ονομάτων ακολούθησε ένα πρωτοφανές πογκρόμ και κυνήγι κεφαλών. Οι εγχώριες δεξαμενές σκέψεως αλώθηκαν από τη συστημική «διανόηση». Ακολούθησε η εκτεταμένη διαδικασία πλύσεως εγκε­φάλου από τα τηλεοπτικά και εκδοτι­κά συγκροτήματα. Παράλληλα, άγνωστα ονόματα, δίκην συρφετού,  ξεπήδησαν από τη μέση του πουθενά και άρχισαν να εξαπλώνονται ως επιδημία πανούκλας στο δημόσιο βίο της χώρας. Κύριος στόχος τους η νέα γενιά, η δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Η Άννα Διαμαντοπούλου, τότε υπουργός Παιδείας, προετοίμασε και ξεκίνησε την υλοποίηση μιας σειράς από αλλαγές. 

Στον ολισθηρό δρόμο την ακολούθησε η Μαριέττα Γιαννάκου –τότε Κουτσίκου. Πρωταγωνιστές σ’ όλα αυτά, άλλωστε σκιώδεις κι αφανείς κι άλλοτε φανεροί και ξεκάθαροι, ήταν  η Σία Αναγνωστοπούλου, η Μαρία Ρεπούση, η Θάλεια Δραγώνα, σύζυγος του παιδικού φίλου του Κώστα Σημίτη, συνταξιούχου καθηγη­τή στο «London School of Economics» Νίκου Μουζέλη, ο Αντώνης Λιάκος. Ενδιάμεσα είχαμε την αριστερά με τον ΣΥΝ του «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν, πριν φτάσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελίσσεται σε συνεπή αριστερά, σ’ ένα φυτώριο αναδείξεως ελιτιστών και εθνομηδενιστών. Σήμερα το δρόμο αυτό βαδίζουν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος, ο Νίκος Φίλης και η ομάδα Διάκου στο υπουρ­γείο Παιδείας.

Σχεδόν πενήντα χρόνια τώρα, ότι ελληνικό βαφτίζεται «σωβινιστικό» ή και απλά εθνικιστικό, ενώ πολι­τικά πρόσωπα με πατριω­τικό υπόβαθρο αλλά και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής και του πολι­τισμού στην καλύτερη πε­ρίπτωση συμπιέζονται ή απομακρύνονται. Κι ο τόπος μας ΧΑΝΕΤΑΙ!

Καιρός να φεύγουν οι συμμορίες της Αριστεράς.

Να ξεβρωμίσει ο τόπος. 

Καθώς στις περισσότερες Αμερικανικές Πολιτείες επιτρέπεται η ψήφος εκ των προτέρων, περίπου 130.000 Αμερικανοί πολίτες έχουν ήδη ψηφίσει τον Ντόναλντ Τραμπ, την Χίλαρι Κλίντον ή κάποιον από τους άλλους υποψήφιους προέδρους, αν και απομένουν τριάντα και κάτι ημέρες για τις Προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 2016. Αυτή είναι η εκτίμηση του καθηγητή Μάικλ Μαντόναλντ, του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, που ειδικεύεται στην ψήφο εκ των προτέρων. Οι ψήφοι αυτές θα καταμετρηθούν την Τρίτη 8 Νοεμβρίου, μαζί μ’ εκείνες των 130.000.000 Αμερικανών ψηφοφόρων.

Donald J. Trump for President

Η εκ των προτέρων ψήφος είναι παλιά ιδέα, όμως όσο περνούν τα χρόνια αναπτύσσεται περισσότερο. Το 1996 μόνο το 10,5% των ψηφοφόρων είχε επιλέξει να ψηφίσει πριν από την επίσημη ημερομηνία των εκλογών, όμως στις εκλογές του 2012 σχεδόν το 30% είχαν ψηφίσει πριν την ημέρα των εκλογών.

Η εκ των προτέρων ψηφοφορία μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε με επιστολική ψήφο, είτε αυτοπροσώπως, σε εκλογικά τμήματα που ανοίγουν πρόωρα σε 37 Πολιτείες. Η ψήφος μέσω ταχυδρομείου επιτρέπεται σε όλες τις Αμερικανικές Πολιτείες, όμως σε 20 από αυτές οι ψηφοφόροι θα πρέπει να μπορούν να δικαιολογήσουν την απουσία τους από την περιοχή ανήμερα των εκλογών. Τρεις Πολιτείες, της Ουάσινγκτον, του Όρεγκον και του Κολοράντο, αποστέλλουν ψηφοδέλτια σε όλους τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους.

Ήδη έχουν ανοίξει τρία εκλογικά στην Πολιτεία της Αϊόβα ενώ στην Πολιτεία του Οχάιο θα ξεκινήσει η ψηφοφορία την επόμενη εβδομάδα.

Το μέλλον της Ελλάδας!

«….Το μέλλον της Ελλάδας;
-Αν ποτέ πει να ξεβρομίσει αυτός ο τόπος, πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει μόνον ο τόπος!»

Αλέκος Σακελλάριος, απόσπασμα από συνέντευξη.

Η «προφητεία» του Μάικλ Μουρ για τον νικητή

Αξίζει να επικρατήσει ο Τραμπ.

Αν ο Ντόναλντ Τραμπ επικρατήσει στις τέσσερις περίφημες πολιτείες αποβιομηχανίσεως ( δηλαδή στις Μίσιγκαν, Οχάιο, Πενσιλβανία και Ουισκόνσιν), εκτός από τις παραδοσιακές Ρεπουμπλικανικές πολιτείες, τότε θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτό είναι το προγνωστικό του Μάικλ Μουρ, του ακτιβιστή κινηματογραφιστή, ο οποίος μας υπεν­θυμίζει ότι η κοινωνικοοικονομική ασφυξία που έφερε η αποβιομηχάνιση σε αυτές τις περιοχές θα λειτουργήσει υπέρ του Αμερικανού μεγιστάνα.

Ο εξαιρετικά διαυγής Μουρ, που έχει σταθεί επανειλημμένως απένα­ντι στα αμερικανικά λόμπι, προέβλεψε με θλί­ψη ότι όλα συνηγορούν υπέρ της ανάδειξης του Ντόναλντ Τραμπ, ως επόμενου προέδρου της Αμερικής. Ζήτησε από τους συμπολίτες του να βγουν από την άρ­νηση στην οποία βρίσκονται, να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να λάβουν σοβαρά υπό­ψη τους την τελευταία κραυγή του οργισμένου ΛΕΥΚΟΥ ΑΝΔΡΑ -βασική αιτία της επικείμενης νίκης του Τραμπ. Όπως και το πρόβλημα Χίλαρι, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον Μουρ, «το 70% του εκλογικού σώματος θεωρεί την πρώην ΥΠΕΞ αναξιόπιστη και ανέντιμη».

Ο ακτιβιστής κινηματογραφιστής συμπερι­λαμβάνει στους λόγους νίκης του Τραμπ την απρόθυμη ψήφο των υποστηρικτών του Σάντερς, αλλά κυρίως την επανάληψη του φαινομένου Τζέσι Βεντούρα υπενθυμίζοντας ότι τη δεκαε­τία του ‘90 οι ψηφοφόροι της Μινεσότα εξέλεξαν κυβερνήτη τον επαγγελματία πυγμάχο Τζέσι Βε­ντούρα για να βγάλουν τη γλώσσα σε ένα άρρω­στο πολιτικό σύστημα. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρί­ζουν οι απειλές του ιδρυτή των WikiLeaks Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος έχει ενημερώσει ότι έχει πολύ περισσότερα έγγραφα-έκπληξη για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, τα οποία δεν θα δι­στάσει να δημοσιεύσει πριν από τις προεδρικές εκλογές. Το τιμό­νι των ΗΠΑ αξίζει να περάσει στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ –καθώς όπως λέει ο Μάικλ Μουρ, «η Χίλαρι είναι ένα γεράκι πιο δε­ξιά από τον Ομπάμα».

ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΑΡΙ.

{Γιώργος Χαρβαλιάς, εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 31 Ιουλίου 2016, σελίδα 8, στήλη «Stress Test».}

                  Σε μια πρώτη ανάγνωση, προκαλεί απορία η έλλειψη κάθε συ­ζήτησης στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο για τις επερχόμενες προεδρι­κές εκλογές στις ΗΠΑ - τις πιο ενδιαφέ­ρουσες και «ζωντανές», ίσως, των τελευ­ταίων δεκαετιών. Στο πρόσφατο πα­ρελθόν, οι αμερικανικές εκλογές απο­τελούσαν δημοφιλές ανάγνωσμα στα ελληνικά μέσα, πολλούς μήνες πριν από τη διεξαγωγή τους. Ταυτόχρονα, όμως, έδιναν τροφή και για κουβέντες στα πολιτικά σαλόνια, έστω κι αν καθίστα­το σαφές ότι με τους τότε υποψηφίους τίποτα δεν θα άλλαζε δραματικά στην Ελλάδα. Σήμερα, περιέργως, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν ακούγεται ψίθυρος. Τυχαίο; Ασφαλώς όχι. Η αποσιώπηση γίνεται βάσει σχεδίου. Γιατί η επιλογή του εγχώριου πολιτικού συστήματος όσο και της ομογενειακής «αφρόκρεμας» (σ.σ.: ο Θεός να την κάνει...) είναι τόσο απεχθής, απωθητι­κή και... ξεφωνημένη, που ανακατεύει τα σωθικά του μέσου Έλληνα. Αίφνης, όμως, δεν φαίνεται και να «περπατάει». Γι’ αυτό προτιμούν να την κρύβουν. Την κρατούν στο περιθώριο, περιμένοντας την τελική ευθεία και, στο με­ταξύ, αρκούνται να θάβουν τον «αντί­παλο», καλλιεργώ­ντας αρνητικά στερεότυπα.

               Δυστυχώς γι’ αυτούς, κάποια δεδο­μένα δεν αλλάζουν. Τα κουκιά είναι με­τρημένα. Η εκλογή της Χίλαρι Ρόνταμ θα αποτελέσει την επιτομή της πιο βρό­μικης και κοντόφθαλμης εξωτερικής πολιτικής, αυτής που διέλυσε τα Βαλ­κάνια και έβαλε φωτιά στον αραβικό κόσμο με τα πιο υποκριτικά προσχή­ματα. Και, ασφαλώς, την πεμπτουσία της πιο διεφθαρμένης, αργυρώνητης εξουσίας, τις υποχθόνιες μεθοδεύσεις της οποίας θα ζήλευε και ο σκηνοθέτης του «House of Cards». Αντίθετα στην περίπτωση του Τραμπ, που εύκολα προβάλλεται ως «δισεκατομμυριούχος κλόουν» τα πράγματα –αν μη τι άλλο- δεν είναι δεδομένα. Μπορεί να ενισχύσει τον αμερικανικό απομονω­τισμό, θα ενισχύσει όμως σίγουρα και μια τριπολική συνεννόηση κορυφής με Κίνα και Ρωσία, που θα πετάξει έξω τους Γερμανούς και όλο το γερμανοκρατούμενο ιερατείο των Βρυξελλών, το οποίο σήμερα απο­φασίζει την τύχη της Ευρώπης. Μια τέτοια ψύχραιμη διπλωματία με τις άλλες δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη ίσως αποδειχτεί αποτελεσματικότερη για την πάταξη ασύμμετρων απειλών, που απλώνονται και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η τυφλή τρομοκρατία των ισλαμοκανιβάλων του ISIS.

              Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι προ­θέσεις του Τραμπ (αν υπάρχουν...) αποτελούν ανεξερεύνητο τοπίο. Ουδείς μπήκε στον κόπο να προσεγγίσει το επιτελείο του για να τις διερευνήσει. Αντίθετα, όλο το επιχειρηματικό σύστημα της ομογένειας έχει ποντάρει τα «ρέστα» του στην  εκλογή της Χίλαρι, γεγονός που φαίνεται ότι συμπλέει απόλυτα με τις διαθέσεις του εδώ πολιτικού στερεώματος από τη μητσοτακική νεοφιλελεύθερη «Δεξιά» έως τους... πρώ­ην αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ.

              Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση, που έπρεπε να έχει κάνει «σημαία» της την εκλογή του έντιμου φιλέλληνα Σάντερς, έχει για τα καλά «ταιριάξει» με τα συστήματα εξουσίας των Κλίντον, τους «εθνικούς χορηγούς» τύπου Γιάννας Αγγελοπούλου, τους βλαχομπαρόκ  Ελληνοαμερικανούς  «επενδυτές», αλλά και τα διεθνή «κοράκια» των αγορών, όπως ο Σόρος, που πρόσφα­τα έριξε άλλα 25.000.000 δολάρια στο ταμείο του ζεύγους. Αυτό το φρικτό συνονθύλευμα διαπλοκής, που γελοιο­ποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό, καλώντας τον να συμμετάσχει στο «σόου» του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, τολμά να εμφανίζει την εκλογή της Χίλαρι ως «εθνική αναγκαι­ότητα», πουλώντας φόβο και ανασφά­λεια σε περίπτωση επικράτησης του Τραμπ. Ομογενείς επιχειρηματίες όλων των βαθμίδων, παλαιοί χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος στη δυ­τική ακτή, παραδοσιακοί εργολάβοι, σουπερμαρκετάδες, έμποροι καλλυντικών, έως και νεόπλουτοι ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών αλυσίδων με lifestyle Μυκόνου έχουν στρατευτεί στο πλευρό της κυρίας Κλίντον, πάντα για... «το καλό της Ελλάδας μας»!

              Πρόκειται για τους συνήθεις υπόπτους, που στήνουν «πρωτοβουλίες» και «ερά­νους», δηλώνουν έτοιμοι να επενδύ­σουν εκατομμύρια στην πατρίδα, αλ­λά στο τέλος δεν βάζουν ούτε σεντ, προτιμώντας να χρηματοδοτούν αφειδώς τη Χίλαρι -οι πιο αφελείς και επαρχιώτες προσβλέποντας σε ένα photo opportunity με το προεδρι­κό ζεύγος και οι πιο πονηροί σε μπίζ­νες μέσω στενών επαφών με το επιτε­λείο της πρώτης κυρίας.

               Μόνο που όλοι αυτοί, βλάκες ή επι­τήδειοι, κινδυνεύουν να μείνουν στα κρύα του λουτρού. Όπως προσφυώς έγραψε ο ανατρεπτικός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, η Χίλαρι δεν θα χάσει από τον Τραμπ, αλλά από τον εαυτό της. Έχει σπάσει όλα τα κοντέρ αντιδημοφιλίας και αναξιοπιστίας. Εξ ου και η ένοχη σιωπή των εγχώριων υποστηρικτών της. Δυστυχώς, είναι πολύ αργά για να κάνουν πίσω όλοι αυ­τοί που αναίσχυντα την αγιοποίησαν...

Μαθήματα Ζωής, Τιμής κι Ιστορίας από χθεσινούς.

Οι «Παντελίδηδες» της αφανούς καθημερινότητας.

Παρακολουθώ με έκπληξη ανάμικτη με πίκρα και απορίες, την υστερία που έχει καταλάβει ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού μας για το τραγικό τέλος του Παντελή Παντελίδη. Ένα νέο παιδί, ικανό, ταλαντούχο κι ιδιαίτερα δημοφιλές. Την υστερική εκστρατεία συντηρούν με κάθε τρόπο, τα Μέσα Μαζικής Αποχαυνώσεως και οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των καταπιεστών της Ελλάδος. Ζωντανές συνδέσεις με την εκκλησία, το νεκροταφείο και τον τόπο του δυστυχήματος.

Λίγες μέρες νωρίτερα –οι ίδιοι- είχαν περάσει στα μουγκά, τη θυσία και τις επικήδειες τελετές των ανδρών του ελικοπτέρου της Αεροπορίας Στρατού, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους σε μια επιχείρηση για την προστασία της ζωής, της τιμής και της αξιοπρέπειας του κράτους, του Έθνους και του λαού μας. Καμία ζωντανή σύνδεση, κανένας γείτονας να μας πει για το νεκρό αξιωματικό που προάσπιζε την ανεξαρτησία όλων μας. 

Η εντολή είναι μία, απλή και ξεκάθαρη. 

ΘΑΨΤΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ!

Στον αντίποδα ακριβώς, ο Dave Malenfant, ένας Αμερικανός πολίτης, δημοσιοποίησε τη δική του ιστορία, που δείχνει ξεκάθαρα για ποιο λόγο, η χώρα του έγινε κοσμοκρατορία. Γράφει ο Dave Malenfant. 

«...Όσο ξεχορτάριαζα τους τάφους στο κοιμητήριο, παρατήρησα ένα νόμισμα τοποθετημένο σε έναν από τους τάφους. Αργότερα παρατήρησα σε ένα άλλο τάφο ένα άλλο κέρμα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ από αυτή τη κίνηση που έβγαλα φωτογραφίες. Το έψαξα στο διαδίκτυο και ανακάλυψα το εξής. 

Ένα κέρμα που αφήνεται σε ένα τάφο ειδοποιεί την οικογένεια του αποθανόντος στρατιώτη, ότι κάποιος πέρασε να καταθέσει τα σέβη του. 

Αν αφήσεις ένα σεντ σημαίνει ότι επισκέφθηκες. Μια πεντάρα σημαίνει ότι αυτός που επισκέφτηκε και ο αποθανών στρατιώτης εκπαιδεύτηκαν στο ίδιο στρατόπεδο. 

Όσοι υπηρέτησαν μαζί με τον στρατιώτη, αφήνουν μια δεκάρα. 

25 σεντς είναι πολύ σημαντικά επειδή σημαίνει ότι αυτός που το άφησε βρισκόταν εκεί, όταν πέθανε ο στρατιώτης. 

Είναι μια άτυπη παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι στρατιώτες για να τιμήσουν τους πεσόντες στη μάχη.....».

Απλά μαθήματα ζωής, τιμής κι Ιστορίας από χθεσινούς.

Εκλογές και πανηγύρια τέλος.

Τα κεφάλια μέσα.

                      Τελείωσε λοιπόν (κι αυτό) το πανηγύρι. Τώρα τα κεφάλια μέσα και απότομη προσγείωση την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Η τρίτη προσφυγή στις κάλπες μέσα σε ένα εννεάμηνο, απέδειξε ότι ο κυρίαρχος λαός, ούτε ευκολόπιστος είναι, ούτε προδομένος, όπως τον ήθελε ο ποιητής. Συνειδητοποιημένος είναι και απόλυτα συνένοχος. Μη σας πω και ταυτισμένος με τους λυμεώνες του και μου ταραχθείτε. Τα νέα λοιπόν. Άκουσα από όλους εσάς να μου τα λέτε. Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω τις διαπιστώσεις μου.

                    Οι δημοσκόποι χρεοκόπησαν, τουλάχιστον, στη δική μου συνείδηση. Δεν περιμένω να έχετε την ίδια άποψη. Απλά σας επισημαίνω ότι την επόμενη φορά που θα μου αναφέρετε δημοσκόπηση, θα σας πάρω με τις ντομάτες, πριν βάλω τα γέλια και μου περάσει η διάθεση. Οι αετονύχηδες αυτοί, εξακολουθούν να αρμέγουν τους νταβατζήδες (σας) που τους πληρώνουν και σας σερβίρουν ένα σωρό @αλακίες που εσείς ως αποβλακωμένοι τις καταπίνετε αμάσητες. Μια χαρά στόλισε ένα Μαύρο ο Νικολόπουλος στο «Star» κι επίσης καλά τους περιποιήθηκε ο Καμμένος. Ν’ αγιάσει το στόμα και το χέρι τους. Λίγα τους είπαν κι ακόμη λιγότερα τους έγραψαν. Από την άλλη, κάτι αστέρια εφημεριδάδες που σας απομυζούν και το τελευταίο σας cent, σας δούλεψαν κανονικότατα ότι είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά τα δύο κόμματα, ότι έχουμε derby για την πρώτη και την τρίτη θέση. Κι εσείς τους πιστέψαμε, χάνοι μου.

                        Λέει ο Συριζαίος φίλος μου, ότι «….ο Τσίπρας και το κόμμα του νίκησαν δίκαια.» Αλίμονο αυτό έλειπε να αμφισβητήσουμε τη νίκη και το δίκιο της. Ποιος είμαι εγώ να το αποτολμήσω;  Ένα-ένα λοιπόν.

Καθαρή νίκη. Ναι, ακριβώς. Είχε 149 βουλευτές, ζητούσε δύο επιπλέον για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και τι πήρε; 145 βουλευτές, τέσσερις λιγότερους από όσους είχε, μισό εκατομμύριο ψήφους λιγότερους και (ξανα)φόρτωμα τον Καμμένο. Ο λογαριασμός όμως, έρχεται σύντομα και ο χειμώνας  εκτός από κρύος, θα έχει και πολύ «ξύλο». Προς κάθε κατεύθυνση. Όλοι θα τρώνε και ελάχιστοι θα δέρνουν.  Μόλις φτάσουν τα πρώτα χαράτσια –που θα είναι βαριά και δυσβάστακτα, πόσο ανθεκτική θα είναι μια κυβέρνηση των 155; Θα μου πείτε ότι γι’ αυτή τη δουλειά έχουν το Θεοδωράκη και το Λεβέντη, όμως πόσο και τι να αντέξουν κι αυτοί;  Ο Τσίπρας σας είπε τερατώδη ψέματα και τον πιστέψατε.  Αντί να τον καταψηφίστε μαζικά και δίχως έλεος, απείχατε ή ψηφίσατε τα υποκατάστατα του Σημίτη, βλέπε Θεοδωράκη και «Ποτάμι» ή αποδειχθήκατε Λεβέντες και Λεβέντισσες.

Συμπέρασμα. Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε για όσα ζήσατε εκεί στα νησιά κι όσα πρόκειται να ζήσετε, στα νησιά και την Ηπειρωτική χώρα, όσοι ψηφίσατε τον – «….πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Alexis..».  Σκασμός λοιπόν κι ούτε που υπάρχει καιρός για μελαγχολία.

Όσα έρχονται θα διαταράξουν οριστικά την κοινωνική συνοχή και δε θα (μας) σας σώσουν ούτε οι –βέβαιες, εθνικές εκλογές του 2016.

                    Η «αγαπημένη» μου Νέα Δημοκρατία, ας  δώσει θερμούς χαιρετισμούς στον Καραμανλή, τον ιδρυτή της, μόλις συναντηθούν στη Κόλαση.  Άλλωστε δεν έχει πιθανότητα να επανέλθει με εκλογές. Κοιτάξτε το στελεχιακό δυναμικό της. Η Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, παστωμένη σα μούμια, περιφέρεται στα κανάλια και «χαμογελά» φοβίζοντας τα μικρά να φάνε. Ο Κυριάκος –με το βλέμμα της αγελάδος είναι υποψήφιος αρχηγός, ο Δένδιας είναι δελφίνος, κάτι που θα ήθελαν ο Σπηλιωτόπουλος κι ο Βαρβιτσιώτης –αν δεν είχαν σε εξέλιξη τα parties στη Μύκονο, που το φετινό καλοκαίρι ήταν ιδιαιτέρως θορυβώδη και κινδυνεύουν να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα.

Οι παρουσίες των εκπροσώπων της στα τηλεοπτικά παράθυρα προκαλούν σαρκαστικά και ξεκαρδιστικά γέλια. Συνθήματα για κλάματα και τηλεοπτικά spots που απορείς σε ποιον απευθύνονται. Ψηφίζουν μαζί με το Σύριζα, βοηθάνε τον Alexis να ξεπεράσει το σκόπελο, βάζουν τους Έλληνες στο στύλο και στη συνέχεια, αποφαίνονται ότι θα ψηφίζουν κατά περίπτωση. Τι να πει κανείς. Περίπτωση πολιτικού κώματος. Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες και –εσχάτως- Βαγγελάκηδες.  Κάτι από την ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» σε version του σήμερα, με τον αρχηγό να αποφαίνεται «Χάσαμε τις εκλογές, αλλά δε σας το λέω….».

Στημένες δημοσκοπήσεις κι ατσίδες δημοσκόποι, που χρησιμοποίησε ο Μεϊμαράκης, για να καταλήξει να πανηγυρίζει ότι δεν κατάφερε να διαλύσει το κόμμα. Που ήτανε –λέει- στο 14%. Άλλο και τούτο πάλι. Αντί για τα εκλογικά ποσοστά, επικαλούνται μετρήσεις. Βαγγέλη, λες να επικράτησες και να μη στο ανακοίνωσαν; Ο θείος Βαγγέλης, με το στυλ «..παίζει το κομπολόι του και  δέρνει τη θεία Γιάννα..». Πολιτικός αρχηγός να σου τύχει, και στη Νέα Δημοκρατία δεν έτυχε. Πέτυχε διάνα (και το κόμμα κατάστηθα.) Άντε τώρα να μαζέψεις τους Βορίδηδες και τους Γεωργιάδηδες από τα παράθυρα. Κρεμασμένοι είναι από τις 9 το βράδυ της Κυριακής κι επισημαίνουν τα λάθη στρατηγικής και επικοινωνίας. Όπως έγραψε ο Χρίστος Χαρίτος, πεθαίνουν οι μεγάλοι σε ηλικία ψηφοφόροι της και νέοι δεν…. Γενικώς δεν.

                  Τον πήρε το «Ποτάμι», το Σταύρο, κι ο Σωκράτης που κατοικεί στο Φάληρο, κοιτάει τη θάλασσα από το βράδυ της Κυριακή. Στον επόμενο τόνο θα τον ξεβράσει.  Όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτε. Τι τηγανίτα να βγάλεις, όμως, όταν σου βγάζει το λάδι ο Μπόμπολας;  Μέσα στο χρόνο που μας έρχεται, ο Σταύρος θα μας κουνήσει μαντίλι, όχι που θα λυπηθούμε ή που θα μας λείψει. Απλά ως διαπίστωση. Ήθελε 10%, του έδωσαν 5% -παραλίγο ανοικτής παλάμης- κι αυτό λειψό. Ο Σταύρος έπαιξε το ρόλο του, βοήθησε να μη διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη το ΠΑΣΟΚ και τώρα θα καταθέσει και  τους τελευταίους ψηφοφόρους του στον –κυριολεκτικά-  θείο Σημίτη.  Για να καταλάβετε τι σκοπό βαράει, σκεφτείτε μόνο αυτό. Ο Διαμαντούρος πρώτος στο Επικρατείας. Μη και σπάσει ο έξω από δω το ποδάρι του και δε σχηματίζονταν κυβέρνηση, ήταν ο νούμερο –στα αλήθεια- ένα υποψήφιος.

                 Από την άλλη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Επικεφαλής στο Επικρατείας η Παπαρήγα. Αξιοπρεπής, που λέει κι η κουμπάρα μου, αλλά τίποτα περισσότερο. Λύπηση προκαλεί που τη βλέπεις, όμως επειδή τη λυπάσαι δε θα την ψηφίσεις κιόλας. Είπαμε, έχει κι η ψυχοπονιά τα όρια της. Αρχηγός ένας Κουτσούμπας. Στρογγυλοπρόσωπος μπούλης, που μέχρι που έγινε αρχηγός, αμφιβάλλω αν είχε ξεπορτίσει από το σπίτι ή από την υπόγεια βιβλιοθήκη στον Περισσό. Τον είχαν παστωμένο στη λεβάντα, μη τον τσακίσει ο σκώρος. Τώρα –δίχως να τον απολυμάνουν, τον έβαλαν στο σαλόνι. Που τον πάτε. Μυρίζει ναφθαλίνη ο άνθρωπος κι έχει ξεχάσει πως μιλάνε. Ξύλινη γλώσσα. Ακόμη κι ο καπετάν Γιώτης, έλεγε κάνα ανέκδοτο, μια παροιμία, κάτι ξεστόμιζε. Αυτός τίποτα. Ιτιά-Ιτιά λουλουδιασμένη. Καλός άνθρωπος, μου λένε. Σωστό. Αν ήταν κακός θα τον είχαν φυλακίσει. Τον ψηφίζεις γι’ αυτό το λόγο; Επειδή είναι καλός άνθρωπος; Για πολιτική μιλάμε, όχι για προξενιό και γάμο.

Η ξευτίλα για το κόμμα του Περισσού είναι να το εκπροσωπεί η Γαρουφαλιά Τραγόμαλλου, κατά κόσμον Λιάνα Κανέλλη, που έχει στασίδι στα παράθυρα, με ειδικότητα αυτό του Μπόμπολα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες ακατάληπτες, μονότονες, δήθεν βαθυστόχαστες και προβαρισμένες -στον καθρέφτη, ανοησίες. Καλή μου, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης πως θα εξηγήσει όλα τούτα στους μεταλλοτεχνίτες στο Πέραμα; Αυτό το σκέφτηκες ή δεν ξέρεις που είναι το Πέραμα;  Στα ferry προς Σαλαμίνα, δυτικά, εκεί που πάνε προς την Κούλουρη, halloooo.

Οι κομμουνιστές ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι εξωγήινοι, από άλλο Γαλαξία. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Διαφορετικά είναι στοιχειωμένοι. Είναι πίσω από τον κόσμο κάμποσα έτη φωτός. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι κατέρρευσε η Σοβιετική αυτοκρατορία και έχουν κρεμαστεί από τα …τέτοια του Κιμ της Βορείου Κορέας, που δεν τους κάνει τη χάρη να τα κόψει να πέσουν.

                 Ο Καμμένος, πέρα από τη δίκαιη οργή του για τους δημοσκόπους, το ‘χει κάψει στα αλήθεια. Αρχιμνημονιακός πλέον, κάνει τη μια κωλοτούμπα πίσω από την άλλη και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έτσι ξεχρεώνει και βολεύει κάμποσους απ’ αυτούς που όπως έγραψε ο Ροΐδης , «…είναι ανεπάγγελτοι και δημιούργησαν κόμμα με σκοπό να εξασφαλίσουν τα προς το ζην..».  Επιβίωσε πολιτικά από τα ποσοστά που προήλθαν από τη Βόρεια Ελλάδα και θα χορτάσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες του Ζουράρι. Η παρουσία τους των Καμμένων επιβεβαιώνει την επιβεβλημένη αναγκαιότητα ψυχαναλύσεως του λαού.

                 Πλάκα έχει να θέλετε να γράψω για τον Λαφαζάνη, αλήθεια τι δουλειά κάνει, δεν εννοώ αν εργάζεται, τι σπούδασε ρε παιδί μου,  την Κωνσταντοπούλου, γιατί δε μένει στο γραφείο του πατέρα της, όπως λέει ο Νίκος είναι εξαιρετική νομικός, και το Στρατούλη, αυτό το τεράστιο ανέκδοτο. Τούτοι νόμισαν ότι έχουν να κάνουν γύρισμα ταινίας μικρού μήκους και οι άλλοι τους πήραν μέτρα για κασόνι. Κανονικά όμως.

               Αφού λοιπόν δε γράφω για το Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και το Στρατούλη, πώς να σας προσβάλω, γράφοντας ότι σας έπιασε κότσο ένας Λεβέντης. Που θα μπορούσα δηλαδή να κάνω λογοπαίγνια για Λεβεντομαλάκες και άλλα παρόμοια, όμως σας τη χαρίζω.

                 Η αποχή είναι τεράστια. Πρωτοφανής . Η μεγαλύτερη της εκλογικής ιστορίας στην Ελλάδα. Και θέλετε να σας πω μπράβο γι’ αυτό; Ξέρετε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για όσους δεν είχαν άποψη κι ενδιαφέρον για τα κοινά. Τι άλλο να προσθέσω;  Θέλατε να στείλετε μήνυμα; Σε ποιους ακριβώς; Με τι μέσον; Σιγά μην ιδρώσουν τα αυτιά των πολιτικών. Τρεις να μείνετε που θα ψηφίζετε και οι δύο να απέχετε, θα βγάλουν κυβέρνηση με τον άλλον.

                Χρυσή Αυγή. Εδώ είμαστε. ΤΡΕΛΛΗ ΗΤΤΑ.  Ξεκάθαρος κι απόλυτος από την αρχή και δεν θέλω «ουυυυυυυυυ». Ακόμη και σε συνθήκες χάους, με τη χώρα σε πλήρη διασυρμό και εκατομμύρια πολίτες σε εξαθλίωση, διψήφιο δεν έχει. Παγίωσε την παρουσία της, απέδειξε ότι έχει αυτό το ποσοστό, κάπου κοντά στο 7% κι όχι πάνω, όμως δεν επιβεβαίωσε την ρητορική της. Δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν η αύξηση επί τοις εκατό. Σε απόλυτους αριθμούς βγήκε με απώλεια μιας δεκάδας χιλιάδων ψήφους.  Σα να μην έφτανε η φυλάκιση του αρχηγού και των βουλευτών της, η στέρηση της ελευθερίας του δημόσιου λόγου, η απαγόρευση συμμετοχής βουλευτών και στελεχών της ακόμη και σε κομματικές εκδηλώσεις, ήρθε και η δήλωση Μιχαλολιάκου.  

Από κει που δεν γνωρίζαμε καθόλου το Ρουπακιά, φτάσαμε, την ώρα που γίνεται η δίκη στον Κορυδαλλό, στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα. Παραμονές εκλογών. Τελικά, μάλλον ήταν καλλίτερα όσο δεν υπήρχε δημόσιο βήμα για να εκφραστούν απόψεις.  Επειγόντως ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ και απομάκρυνση των απαραίτητων ηλιθίων που καταδυναστεύουν το μηχανισμό και απομακρύνουν –ενσυνειδήτως- όποιον θέλει να περάσει –όχι μέσα, ακόμη και να διασχίσει το δρόμο των γραφείων κάθε τοπικής.  Κι αυτό δεν αφορά την ηγεσία, αλλά τους κολαούζους και τους γενίτσαρους που είδαν φως και μπήκαν, μαζί με τις αρραβωνιάρες και τις συζύγους τους. Όχι τίποτα άλλο. Πήγε τζάμπα κι η αβάντα του Κιτσίκη, και του έκοψε και τη χρηματοδότηση, για το ομώνυμο ίδρυμα του, ο Δήμος Ζωγράφου.

                      Εν κατακλείδι, Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν εκλογές. Ανασχηματισμό ήθελε να κάνει ο Τσίπρας και για να περάσει η ώρα του χρησιμοποίησε κάλπη. Όσοι αποφάσισαν να του δώσουν δεύτερη ευκαιρία εκτιμώντας ή προσδοκώντας ότι θα στρογγυλέψει όσα συμφώνησε με τους δανειστές, εκτιμούν λάθος. Ο Τσίπρας, που όσο περνάει ο καιρός, θα αρχίσει να μοιάζει και φυσιογνωμικά με τον Παπανδρέου –προς το παρόν μόνο ακούγεται ως Παπανδρέου- αποτελεί πολιτικό-πολεμικό όπλο για να επιβάλλουν στην κοινωνία επαχθή οικονομικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.

                    Οι δανειστές θα επιτύχουν στην προσπάθεια τους. Ο Ελληνικός λαός ξεχνά εύκολα και –τις τελευταίες δεκαετίες- έχει αποδείξει ότι τον χαρακτηρίζει έλλειψη ειδικού βάρους στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και στην ίδια του την κρίση. Τέλος, παρακαλώ πολύ μην ησυχάζετε. Δημοψήφισμα θα βρούμε στο δρόμο μας, ίσως και εντός του 2015, ενώ ως τις αρχές καλοκαιριού του 2016, κάπου κοντά στο Μάιο, θα σας πουν ότι υπάρχει σοβαρός εθνικός λόγος ο οποίος επιβάλλει τη διεξαγωγή εκλογών.

Υ.Γ. 1 :

Νομός Αιτωλοακαρνανίας (Τελικό)

Ιανουάριος    2015:  9.113 ψήφοι, ποσοστό 6.42%.

Σεπτέμβριος 2015 : 8.537 ψήφοι,  ποσοστό 6.94%.

Δηλαδή, 576 ψηφοδέλτια λιγότερα στις κάλπες των Εθνικιστών.

Υ.Γ. 2:

Τελικά στα έξι εκλογικά τμήματα του Δημοτικού Διαμερίσματος Παναιτωλίου.

Ιανουάριος    2015: 149 ψηφοδέλτια, ποσοστό 7.84%,

Σεπτέμβριος 2015 : 151 ψηφοδέλτια, ποσοστό 8.26%,

1.32% επιπλέον του τελικού ποσοστού στο Νομό. Αυτά για να μην επαίρονται οι Φαρισαίοι, διότι για γραμματείς ούτε λόγος να γίνεται.

Φλαμπουράρης.

....Ο Φλαμπουράρης?

Πρόκειται για τον σαντζάκμπεη (διοικητή) του Μοριά, πασά με δικαίωμα να φέρει ένα tugh, το οποίο οι Ρωμιοί, κατ’ αναλογία προς τις Χριστιανικές σημαίες και λάβαρα, αποκαλούσαν φλάμπουρο. 

Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάποιου είδους σημαία αλλά μια βαμμένη ουρά αλόγου προσαρμοσμένη σε ένα κοντάρι. Πασάδες υψηλότερου βαθμού είχαν το δικαίωμα να φέρουν περισσότερα του ενός τέτοια φλάμπουρα.

«Ρατσισμός»-Δημοκρατία και αρχαιότητα.

«Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σύμφωνα με ρητό που ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει στο Θαλή από τη Μίλητο, ενώ κάποιοι απέδιδαν στον Σωκράτη: «….τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος…», [«….Χρωστάω χάρη στην Τύχη για τρία πράγματα: που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο, άνδρας και όχι γυναίκα, Έλληνας και όχι βάρβαρος…»]. Οι Σπαρτιάτες «…ξείνους γὰρ ἐκάλεον τοὺς βαρβάρους…» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Καλλιόπη», 11])

Ο Ευριπίδης στο έργο «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θεωρεί απολύτως λογικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους κι όχι το αντίστροφο λέγοντας «….βαρβάρων δ’  Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους … Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ἐλεύθεροι….».

«ΞΕΝΟΣ»

Αυτά για την αρχή. Στη Σπάρτη υπήρχε νόμος περί «ξενηλασίας» [Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»] και ο Ηρόδοτος [«Ιστορίαι-Κλειώ»,65], αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «…ξείνοισι ἀπρόσμικτοι». Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα δεν διαρκούσε επ' αόριστον και αφορούσε τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους, γενικά τους προσωρινούς επισκέπτες, κι ΟΧΙ τους ΕΠΟΙΚΟΥΣ, δηλαδή τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Όσοι επιθυμούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ελληνική πόλη- τότε και κράτος, θεωρούνταν «μέτοικοι» όπως και οι απελεύθεροι δούλοι. Στη Σπάρτη αποκαλούνταν «ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ» και απαγορεύονταν να κατοικούν στην πόλη, ΠΑΡΆ μόνο σε ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΓΥΡΩ από ΑΥΤΗΝ.

Στην Αθήνα κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να έχει έναν «προστάτη», κάποιον γηγενή εγγυητή, καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση βρίσκονταν αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Οι μέτοικοι πλήρωναν ειδικό φόρο, το «ΜΕΤΟΙΚΙΟΝ», ενώ όσοι δεν το πλήρωναν οδηγούνταν στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να το καταβάλουν, απελαύνονταν. Οι μέτοικοι είχαν δικαιώματα, όμως απαγορεύονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας, ακόμη και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.

Από τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κάθε ταξιδιώτης, ο οποίος διέρχονταν από μια πόλη-κράτος, προσφωνούνταν «ΞΕΝΟΣ» [ξένος» ή «ξείνος» από το συν ή ξυν+κοινός] και προστατεύονταν από τον «ΞΕΝΙΟΝ ΔΙΑ». Ο «ΞΕΝΟΣ» είχε την ίδια γλώσσα τα ίδια ήθη-έθιμα και πίστευε στους ίδιους θεούς. Φιλοξενούνταν, έκαναν σπονδές στους Θεούς, ανέπεμπαν τις απαιτούμενες ευχές και του έκαναν τραπέζι. Μετά το φαγητό τον ρωτούσαν από πού έρχεται και ποιος είναι ο προορισμός του. Υπήρχε ακόμη και η «Δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός, Πολύβιος [«Ιστορίαι», Θ'], οι Έλληνες πολεμούσαν «…διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας…» και οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες. Χαρακτηριστική είναι η ρήση «…οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Τερψιχόρη», 22].

Ο εισβολέας, όπως και ο μετανάστης εθεωρείτο «ΒΑΡΒΑΡΟΣ» κι όχι «ΞΕΝΟΣ», λόγω της γλώσσας και των διαφορετικών ηθών-εθίμων. Στην επιτύμβια στήλη, στο σημείο όπου έπεσε ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς γράφει, «Ω ξείν’ αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Είναι γραμμένη με Ελληνικά γράμματα και απευθύνεται στο διερχόμενο Έλληνα διαβάτη, αυτόν που διέπεται από τα ίδια ήθη και έθιμα. 

Στα πλαίσια της λογικής της πολιτικής ορθότητας καταλήξαμε να διαβάζουμε και να αποδεχόμαστε αστείες ερμηνείες όπως αυτή που αναφέρει ο ιστορικός Ernest Gellner, ότι «…Στην Αρχαία Ελλάδα ….όσο σοβινιστές και αν ήταν με τον τρόπο τους ….., δεν φαίνεται να υπήρξε κανένα σύνθημα αντίστοιχο του «Ein Reich, ein Volk, ein Führer» [«Μια Αυτοκρατορία, ένας Λαός, ένας Αρχηγός»] των Ναζί στη Γερμανία..».

 Στα πλαίσια της ίδιας λογικής παρερμηνεύουν τον Ισοκράτη και τη ρήση του, «….Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας», [«….Η πόλις μας, {σ.σ.δηλαδή η Αθήνα], έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας [σ.σ. δηλαδή της Αθηναϊκής, της Αττικής], παιδείας….». Ελάχιστα Ελληνικά απαιτούνται για να καταλάβει ένας λογικός άνθρωπος ότι –αυτή καθ’ αυτή- η ρήση του Ισοκράτη είναι ΜΕΙΩΤΙΚΗ, όχι μόνο για όσους «…των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους…», αλλά ακόμη και για όσους Έλληνες δεν είχαν ΑΤΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.