Το «πλεονέκτημα» της Αριστεράς.

«..αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγμένων..»

«Εις το στρατόπεδον προσελήφθην και εγώ. Διά να συλληφθή ένας οποιοσδήποτε έπρεπε να αποφασίση το κομμου­νιστικόν γραφείον έκαστου χωρί­ου διά τα άτομα της κοινότητάς του· οι αποτελούντες το κομματι­κόν γραφείον είτε ΚΚΕ είτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιδον εις τον γραμματέα της Αχτίδος. Εν περιπτώσει διαφωνίας ο γραμματεύς έδιδε την ψήφον, τας γενικός κατευθύνσεις των συλλή­ψεων και εκτελέσεων είχε δώσει αφ’ ενός η ΠΕΕΑ ήτις έλεγε ότι πρέπει κάθε αντιδραστικός να εξο­ντώνεται και μάλιστα όλος ο συγ­γενικός κύκλος και μέχρι έβδομης γενεάς. [...] Από το στρατόπεδον τους παίρναμε λίγους λίγους και τους εκτελούσαμε εις διαφόρους περιοχάς και της δασώδους περι­οχής πέριξ της Μονής και σε μί­αν τρύπαν πλάτους επί 4 μέτρα και βάθους όταν ρίψεις μια πέτρα θα μέτρησης μέχρι το 16 για να ακούσης τον κτύπον στο υπέδαφος που θα φθάση. 

Την τρύπαν αυτήν την βρήκα εγώ κατ’ εντολήν του Κρη­τικού ή Πισογαινάκη, όστις δεν ξεύρω από πού έμαθε ότι υπάρχει τέτοια τρύπα. [...] Αφού ξεκουρα­στήκαμε είπαμε στους κρατούμε­νους ότι τους πάμε για την Ταξι­αρχία στα Μαζέικα. Ο Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στην τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο-δύο δήθεν για ανάκριση και, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρί­ας, Κρητικός, Καραπάνος, κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρ­νανε τα πήγαιναν στην περιφερει­ακή Επιτροπή που ήταν στο Μπού­ζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φο­ρούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως». (Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεού-Ο Γολγοθάς των Αθώων», προσωπική έκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.)

Το κείμενο που παρατέθηκε προ­ηγουμένως είναι απόσπασμα από τη μαρτυρία που έδωσε ο Νικήτας Σα­μαρτζής, ένας εκ των σφαγέων του Φενεού Κορινθίας. Η απολογία του κρατήθηκε σε αντίγραφο από τον μοίραρχο ανακριτή Αθανάσιο Δρούγκα και έγινε στις 9 Μαρτίου 1945. Το έγκλημα των θυμάτων του Σαμαρτζή και των συνεργών του ήταν πως «ανήκαν στην αντίδρα­ση». Η λέξη «αντίδραση» για τους κομμουνιστές σημαίνει όλη την κοι­νωνία που βρίσκεται εκτός κομματι­κής γραμμής. Και, όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας με το έργο του, για να θεωρηθείς κομμάτι της «αντίδρασης» δεν χρειαζόταν να κάνεις κά­τι -αρκούσε μια μακρινή συγγένεια με κάποιον πιστοποιημένο «αντιδραστικό» για να οδηγηθεί το θύμα σαν σφαχτάρι στον τόπο του μαρτυρίου και στη συνέχεια να ριφθεί το άψυ­χο κορμί του στο βάραθρο του Φενεού και μετά τη ρίψη να περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πρόσκρουσης στο έδα­φος. Στις πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου παρατίθενται αναλυτι­κά κακουργίες, μαζικά εγκλήματα και σκεπτικά αποφάσεων των κομ­ματικών «δικαστηρίων», που δεν θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί ότι έχουν συμβεί στην Ελλάδα του 20ού αιώνα- έστω έπειτα από τη λαίλαπα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο φθόνος, η κακότητα, η εξοι­κείωση με το κακό, η στρεψοδι­κία, η αρπακτική διάθεση και τα ανομολόγητα απωθημένα των εκτελεστών του ΚΚΕ αλλά και εκείνων που συνεργούσαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο με το «ξεπάστρεμα της αντίδρασης» δεν θυμίζουν τόσο τον χώρο του κοινού εγκλή­ματος όσο τους οπαδούς μιας κα­ταστρεπτικής λατρείας που απέ­κτησαν δικαιώματα ζωής και θα­νάτου σε κάποια περιοχή. Στο μέ­νος και στην «ευρηματικότητα» στις μεθόδους μαζικής εξόντωσης διακρίνονται ίχνη θρησκευτικής μανίας - όπως εκείνα που επιδει­κνύουν σε κάθε ευκαιρία οι σφα­γείς του Ισλαμικού Κράτους.

Αληθές έργο

Ο Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος, που συνέγραψε αυτό το πικρό αλλά ακριβές και αληθές έργο, δεν είναι ένας ουδέτερος ιστορικός παρατη­ρητής. Η οικογένειά του αποδεκατίστηκε από τους σφαγείς του ΚΚΕ και εκείνος προσπαθεί -συγκεντρώ­νοντας μαρτυρίες και αμάχητα ιστο­ρικά ντοκουμέντα- να συνθέσει το παζλ της φρίκης, το οποίο σήμερα, δεκαετίες μετά την αιματοχυσία, εί­τε συγκαλύπτεται από την Αριστε­ρά είτε παρουσιάζεται σαν... αν­δραγάθημα. Μπορεί κάθε αναγνώ­στης να αντιληφθεί τον συναισθηματικό αντίκτυπο που προκαλεί και στον συγγραφέα αλλά και σε όλους όσοι επλήγησαν από το δολοφονι­κό αμόκ των εκτελεστών του ΚΚΕ η φράση περί «σεβασμού των αγώ­νων της Αριστεράς».

Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξε­χνούν. Αλλά, όπως επισημαίνεται από τον συγγραφέα στον πρόλογο, «αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγ­μένων, που οι απαίσιοι κακούργοι του ΚΚΕ τους στέρησαν προσφι­λή τους πρόσωπα. Είναι τα παιδιά όλων εκείνων που δεν είδαν ποτέ τη μάνα τους να βγάζει τα μαύρα ρού­χα. Είναι εκείνοι που δεν είπαν ποτέ τη λέξη πατέρα». Αυτά τα «ηθικά πλεονεκτήμα­τα» πρέπει να αποδοθούν στην Αρι­στερά. Ένα προς ένα. Με στοιχεία και μαρτυρίες.

(Αντώνης Λιάκος, «Διαπιστωτικό γεγονός», Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 23 Οκτωβρίου 2016,, σελίδα 46).