AΜΕΣΗ ΑΠΕΛΑΣΗ είναι η μόνη λύση

Οδηγός τα δημοψηφίσματα στην Ελβετία.

Την ώρα που στην Ελλάδα γέμισε το διαδίκτυο από video στα οποία ο νο2 στην ιεραρχία του Λα.Ο.Σ. Γεώργιος Γεωργίου δηλώνει ότι «καλλίτερα 5% και στο παιχνίδι, παρά 10% και στη γωνία», στη γερμανόφωνη Ελβετία το εθνικιστικό Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα (SVP), προκάλεσε με τη στάση και την πολιτική του και κέρδισε δημοψήφισμα σχετικά με το αν πρέπει να λειτουργεί διαδικασία αυτόματης απέλασης όσων αλλοδα­πών συμμετέχουν σε  κακουργηματικές πράξεις. Η πρόταση υπερψηφίστηκε με αυξημένη συμμετοχή, ασυνήθιστη για τα ελβετικά δεδο­μένα (50% έναντι του 40% που συνήθως συμμετέχει).

Η απέλαση θα αφορά όσους καταδικάζονται για πράξεις δολοφονίας, βιασμού, tarfficking, δι­ακίνησης ναρκωτικών. Πρόκειται για το δεύτερο δημοψήφισμα σε ένα χρόνο που προκαλεί και κερδίζει το SVP. (Με το προηγούμενο απαγορεύτηκε η ανέγερση μιναρέδων από τη μουσουλμανική κοινότητα). Στα πλαίσια της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος το SVP χρησιμοποίησε αφίσα των εκλογών του 2007, η οποία παρουσιάζεται ένα μαύρο πρόβατο να εκδιώκεται κακήν κακώς από ένα κοπάδι λευκών προβάτων, με το σύνθημα «Για περισσότερη ασφάλεια».

Στην Ελβετία όπου οι μετανάστες αποτελούν το 20% των 7,6 εκατομμυρίων του πληθυσμού και ειδικότερα στη Γενεύη όπου το ποσοστό φτάνει το 40%, το επόμενο ζήτημα για δημοψήφισμα θα είναι η σχολική εκπαί­δευση. Το SVP σύντομα θα ζητήσει να τεθεί τέλος στα «πειράματα» της πολυπολιτισμικής εναρμό­νισης της εκπαιδεύσεως και να επανέλθει η χώρα σε ένα τύπο σχολείου που θα δίνει έμφαση στις βασικές επιστήμες και στο οποίο θα αποδίδεται ο σεβασμός στο δάσκαλο.

-----------------------------------

Κράτη και λαοί με συνείδηση της λιγοστής ιστορίας τους, ηγέτες αποφασιστικοί και ξεκάθαροι στα «θέλω» και τα «πρέπει» τους και πολιτικοί σχηματισμοί με ιδεολογικές οντότητες, με σεβασμό στη βούληση των πολιτών που εκπροσωπούν, χωρίς πολιτικές «κωλοτούμπες» και  light ιδεολογικά εφευρήματα.

Μειοψηφία οι Πατριώτες Ιεράρχες στην Ελλαδική Εκκλησία.

Οι πολλοί επιλέγουν συνειδητά τον «Εκκλησιαστικό Διεθνισμό».


Με αφορμή την συναυλία του «Με λένε Γιώργο Νταλάρα» στον ναό του Αγίου Παντελεήμονα, ήρθε εκ νέου στην επιφάνεια το ζήτημα της λατρείας σε όλα τα επίπεδα, της πεισματικής περίθαλψης και ο απροκάλυπτος έρωτας για τους μετανάστες που αποτελεί το κύριο γνώρισμα των Επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας που με τη στάση τους οδηγούν στην φυλετική και εθνική αλλοίωση του Ελληνισμού. Οχυρωμένοι και αποκλεισμένοι στην «πίστη» τους απαντούν στερεότυπα  «Έχει ο Θεός», σε όσους αναρωτιούνται. Στέκονται πλέον φανερά και ξεκάθαρα απέναντι και είναι εναντίον των συμφερόντων του λαού και του Έθνους. Οι Επίσκοποι αρνούνται να αναλογισθούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την πιθανή διάσπαση της Ελλαδικής Εκκλησίας που θα προκύψει από τη βέβαιη και μοιραία σύγκρουση των Εθνικά ευαίσθητων κληρικών και του Διεθνιστικού συρφετού της Εκκλησίας.
Είναι πραγματική μάχη. Οι Διεθνιστές προσχωρούν σε κάθε ευκαιρία στις θέσεις και τις απόψεις του Πατριάρχη την ώρα που οι Πατριώτες επίσκοποι δίνουν μάχες Εθνικής επιβιώσεως.  Οι Εθνικοί και οι Εκκλησιαστικοί κίνδυνοι είναι ορατοί και σοβαροί. Το μεν Ελληνικό Έθνος αντιμετωπίζει ξεκάθαρο κίνδυνο αφανισμού, εξ αιτίας της λαθρομετανάστευσης ποταμών Ισλαμιστών και Μουσουλμάνων αλλά και των ιστορικών εχθρών του Ελληνισμού των Τούρκων των Αλβανών των Σλαβοβούλγαρων.
Η Ελλαδική Εκκλησία; Όχι μόνο δεν μάχεται αλλά και εκλέγει Επίσκοπο Αθηνών έναν υπερασπιστή –επιεικώς- μη εθνικών θέσεων, εγκαταλείποντας ακόμη κι αυτή την ιδέα της «Ελληνοορθοδοξίας», αφού χωρίς Έλληνες πιθανόν να υπάρξει –μόνο- Ορθοδοξία.
Η Ελλάδα κινδυνεύει με ακρωτηριασμό και εθνική αλλοτρίωση. Ο Αθηνών και οι υπόλοιποι του διεθνιστικού σιναφιού του ας αντιληφθούν ότι δεν θα τους αφήσουμε να αποφασίζουν με κριτήριο τις «Εκκλησιαστικές» και τις «Ιδεολογικές» τους προκαταλήψεις και Ιδεοληψίες. Όσο είναι καιρός ας αποχωρήσει από τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο και η Ιερά Σύνοδος να αναδείξει Πατριώτη διάδοχο Αρχιεπίσκοπο.

Πατριώτης ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Η διαρκής ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ομφαλοσκόπηση.

35 χρόνια στο κλουβί της τρέλας.

«Δεν παιζόμαστε τελικά με τίποτα». Όταν ο γιός μου Άγγελος, συζητά με τους φίλους του για το παιχνίδι της ομάδας U16 του Ολυμπιακού –της οποίας είναι μέλος- πάντα σ’ αυτή τη διαπίστωση καταλήγουν. Είναι η δική μου σειρά να ξεκινήσω και να συμφωνήσω ότι «δεν παίζεται με τίποτα» η ομφαλοσκόπηση των Εθνικιστών συντρόφων μου.

Διάβαζα σήμερα ένα μήνυμα -από τα πολλά- που στέλνει ο φίλος μου Γιάννης Κ.  Από τότε που διαφώνησε και την «έκανε» -όπως θα έλεγαν οι φίλοι του Άγγελου- από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό όλα του ξυνίζουν κι όλα του βρωμάνε εκεί. Λες και τον στείλαμε στον Καρατζαφέρη με το ζόρι εμείς οι υπόλοιποι, λες και δεν αποφάσισε μόνος του. Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για τον Μίκη –Σπίθα- Θεοδωράκη και την περιβόητη επιστολή του στα (ΔΟΛια) «Νέα». Σιγά μην έμενε έξω από το χορό ο Γιάννης. Διαβάστε τι γράφει στο μήνυμά του:

ΕΔΩ η συνέχεια

Ο «Εθνομπολσεβικισμός», του Δημήτρη Κιτσίκη

(Απέναντι στον ιμπεριαλισμό, μπορεί να υπάρξει σύζευξη φασισμού-κομμουνισμού;)

Βιβλιοκριτική του Γιώργου Πισσαλίδη

Μία προσπάθεια για ριζοσπαστική εθνικιστική σκέψη εί­ναι το καινούργιο πόνημα του καθηγητή της Βασιλικής Κα­ναδικής Ακαδημίας Δημήτρη Κιτσίκη, «Ο Εθνομπολσεβικισμός: Πέραν του Φασισμού και Κομμουνισμού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ένα βιβλίο που έρχεται να προστεθεί δί­πλα σε δύο προηγούμενα: «Η Τρίτη Ιδεολογία και η Ορθοδο­ξία» (Εστία) και «Το Βυζαντινό Πρότυπο Διακυβερνήσεως και το Τέλος του Κοινοβουλευτισμού» (Έσοπτρον).

Περί τίνος πρόκειται; Ο εθνικομπολσεβικισμός, όπως λέγει και ο τίτλος, είναι το πάντρεμα εθνικού κομμουνισμού και εθνικού σοσιαλισμού. Ο βασικός ιδεολόγος του κινήματος ήταν στην Σοβιετική Ένωση ο Νικολάι Ουστριαλόφ, που θεωρούσε ότι η Οκτω­βριανή Επανάσταση ήταν και εθνική, κόντρα στους διεθνιστές των Σοβιέτ. Από την άλλη, υπήρξε στην Γερμανία ένα κίνημα εθνι­κιστών, λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ, που έβλεπε με συμπάθεια την Οκτωβριανή Επανάσταση. Σε αυτό ανήκαν ο Μέλλερ Βαν ντε Μπρουκ, ο Έρνοτ Νίκιτς και πάνω από όλους οι αδελφοί 'Οττο και Γκρέγκορ Στράσερ, οι οποίοι πίστευαν ότι μία εθνικιστική επα­νάσταση θα πρέπει να είναι και σοσιαλιστική. Πίστευαν μάλιστα ότι με την άνοδο του Στάλιν στην εξουσία, ο κομμουνισμός έγινε εθνι­κιστικός και αντισιωνιστικός. Όμως, μετά την άνοδο του Χίτλερ, οι τελευταίοι θεώρησαν ότι η επανάσταση απομακρύνθηκε από την αρχική ιδεολογία και εγκατέλειψαν το NSDAP για να δημιουργή­σουν το Μαύρο Μέτωπο. Την νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ο Γκρέγκορ Στράσσε δολοφονήθηκε από τα SS και λίγα χρόνια αρ­γότερα την ίδια τύχη είχε και ο Ουστριαλώφ.

Διαβάστε τη συνέχεια  ►►► ΕΔΩ

Ψηλά τις σημαίες. Η πατρίδα δεν χάνεται.

Η κατοχική κυβέρνηση αποσύρεται.

Ο Έλληνας πολίτης από το 1974 έως σήμερα, είναι «θύμα» υποσχέσεων, εξαγγελιών, και θεωρητικών οραμάτων. Αντί για αυτά εισπράττει βιασμό της ψυχής, της τιμής, της υπολήψεως και  της αξιοπρεπείας του. Στις μέρες μας ξετυλίγεται η ξεδιαντροπιά του πολιτικού μας συστήματος και των εκπροσώπων του.. Ένα συνονθύλευμα ανεγκέφαλων, απατεώνων και ανιστόρητων πολιτικών κρατούν, από δική μας υπαιτιότητα, στα χέρια τους την τύχη του Έθνους και έχουν θέσει τους Έλληνες πολίτες υπό διωγμό. Κυβερνήσεις ανίσχυρες και μειοδοτικές, υπονόμευσαν την εθνική μας υπόσταση. Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα λεηλατημένη.

Το κομματικό κράτος, το δημόσιο κράτος διακυβερνάται από συγκεκριμένες πολιτικές οικογένειες, χωρίς ήθος. «Ο εχθρός είναι εντός των συνόρων». Σε μια κρίσιμη καμπή για την εθνική εξέγερση ο Κολοκοτρώνης φωνάζοντας «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», σταμάτησε τον Ιμπραήμ.

Σήμερα ο αρχηγός των Ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας επισκέπτεται την Τουρκία, που κατέχει την μισή Κύπρο, που έχει βάλει χέρι στο Αιγαίο, που ετοιμάζεται ανάλογα για την (Δυτική) Θράκη. Στην υποδοχή του άκουσε και ανέχθηκε να του «παιανίζουν», αντί του Εθνικού μας Ύμνου, συρτάκι!!! Το κατοχικό καθεστώς Γεωργίου (Β΄) Παπανδρέου (Γ΄), που ήρθε ως εθνοσωτήρας, ανέλαβε την νομιμοποίηση των τετελεσμένων. 

«Κάναμε όλοι λάθη, δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε», απεφάνθη ο πρόεδρος Παπούλιας. Δεν τόλμησε όμως, ακόμη και τώρα, ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ. Αυτός ήταν, και κανείς άλλος, που αποδέχθηκε να εμφανισθεί ως δανειστής του (γερο)ερωτύλου πρωθυπουργού Ανδρέα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Β΄), όταν εκείνος έπρεπε να δικαιολογήσει τις δαπάνες αγοράς του οικοπέδου και της κατασκευής βίλας της (τρίτης) συζύγου του, καταστρατηγώντας το –έτσι κι αλλιώς διάτρητο- «πόθεν έσχες».

Απομένει μόνο ένας στόχος. Να μείνουν ΨΗΛΑ τα ΛΑΒΑΡΑ!  Να κρατηθούν ΨΗΛΑ οι ΣΗΜΑΙΕΣ!  Η ΠΑΤΡΙΔΑ δε χάνεται όσο ΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ η ψυχή μας! Η ΠΙΣΤΗ αντέχει και στη ΦΩΤΙΑ!

Θέλει εκλογές; Δώστε του τα παπούτσια στο χέρι!

Άντι να λουφάζει «ντύθηκε λιοντάρι». (Λαγός είναι με «προβιά λιονταριού»).

Το παρακάτω απόσπασμα από σχόλιο της «Daily Mail» περιγράφει τι χρωστάει η Βρετανία στη Μάργκαρετ Θάτσερ, (την οποία η Αριστερά στη χώρα μας πέρασε ως δυνάστη, όταν οι Άγγλοι της έδωσαν τρεις φορές την εξουσία).

.............«Η σημερινή τυχερή γενιά παίρνει ως δεδομένο το ηλεκτρικό, τα σχολεία και τα ταχυδρομεία ανοιχτά και τα σκουπίδια να μαζεύονται καθημερινά. Όποιος όμως έχει περάσει τα 50 θυμάται να διαβάζει για το σχολείο με το κερί, τα σκουπίδια να μένουν αμάζευτα για μέρες και εξεγέρσεις στους δρόμους. Η χώρα πήγαινε να γίνει τριτοκοσμική».

Η περιγραφή της κατάστασης στην Αγγλία το 1978 θυμίζει την Ελλάδα του 2010. Η Βρετανία οικονομικά κατεστραμμένη, η λίρα έχανε 50% σε σχέση με το μάρκο και η Θάτσερ προχώρησε σε:

* σε σύγκρουση με τους εργατοπατέρες της βιομηχανίας του άνθρακα.

* σε σύγκρουση με τα συνδικάτα του κρατικού μονοπωλίου, θεωρώντας ότι τα μονοπωλιακά του πλεονεκτήματα ωφελούσαν μόνο τα μέλη τους κι όχι το σύνολο της κοινωνίας.

Όταν η αναδιάρθρωση της βρετανικής οικονομίας δημιούργησε αύξηση της ανεργίας, η Θάτσερ έδωσε επιδόματα που ναι μεν ήταν αρκετά στον άνεργο να ζήσει, αλλά όχι τόσο ελκυστικά ώστε να μείνει στην ανεργία.

* Καθάρισε το κέντρο του Λονδίνου από τα σκουπίδια και τη μουλαρία.

* Έδωσε στους Άγγλους την αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας, όταν κήρυξε τον πόλεμο στην Αργεντινή, αρνούμενη να διαπραγματευτεί όσο Βρετανοί πολίτες ήταν όμηροι και η Αργεντινή του δικτάτορα (κι αυτό κάνουν όλοι ότι το ξεχνάνε) Βιντέλα είχε καταλάβει τα Φόκλαντ.

Αυτός που παριστάνει τον πρωθυπουργό Ελλάδα δεν μπορεί: 

* να εξετάσει αν μια θέση στο Δημόσιο είναι δουλειά ή «κεκτημένο εργατικό δικαίωμα».

* να καταγγείλει ως εκβιαστές αυτούς που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας.

* να αντιμετωπίσει το κομμουνισταριό των επιδρομέων του κέντρου της πρωτεύουσας.

* να αντιμετωπίσει τον τσαντάκια και τον ληστή.

Στην Ελλάδα:

* είναι απαραίτητο να μειωθούν δραστικά τα δημόσια έξοδα.

* η Αστυνομία αρνείται ν' αντιμετωπίσει το «μικρό έγκλημα».

Μπορεί η κυβέρνηση αυτή να δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας; 

Το μόνο που μπορεί είναι να σας απειλεί και να σας φοβίζει. 

Τρομοκρατήστε τον στις κάλπες! Με εκλογές σας απειλεί; Εκλογές να του δώσετε!

«Πατριωτισμός» ή Εθνικισμός;

έννοιες ταυτόσημες και τόσο διαφορετικές. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ακούω και διαβάζω σε σχέση με τον «Πατριωτισμό» και τον Εθνικισμό. Πρέπει λένε κάποιοι να είμαστε πατριώτες, αλλά δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές. Ο πατριωτισμός είναι ... καλός, ενώ ο εθνικισμός είναι ... κακός, κι αυτό διότι οι πατριώτες απλώς αγαπούν την πατρίδα τους ενώ οι εθνικιστές μισούν «τους άλλους» και άλλα φαιδρά. Στη συζήτηση εμπλέκονται: * Όσοι εξακολουθούν να πολεμούν την έννοια του Έθνους και του Εθνικισμού κι όλοι μας καταλαβαίνουμε ή γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιοι είναι. * Όσοι αναλογίζονται τα χρόνια πού σπατάλησαν κουβαλώντας νερό στο μύλο του προλεταριακού διεθνισμού, στα κάθε λογής κομμουνιστικά κόμματα όπου η έννοια Έθνος και Εθνικισμός ήταν απαγορευμένες. Το δίλημμα είναι μια απλή ανοησία. Στην πραγματικότητα απασχολεί μόνο όσους δεν διάβασαν Περικλή Γιαννόπουλο ή Ίωνα Δραγούμη ή Δημήτρη Βεζανή ή Ιωάννη Συκουτρή ή Κωστή Παλαμά. Το δίλημμα δεν υφίσταται στην πράξη. Ο Εθνικισμός είναι κοσμοθεωρία, αλλά ΚΑΙ στάση ζωής!  Ο Εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς το είχε κατανοήσει σε όλη του τη διάσταση και διευκρίνιζε –από τότε- απαντώντας ότι «Ο πατριωτισμός είναι έμφυτος, και εγώ είμαι ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ!» σε επώνυμο διεθνιστή της εποχής του. Διαβάστε το ολόκληρο ►►► ΕΔΩ

«ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ» ο απαγορευμένος κινηματογράφος.

Παρουσίαση από τον Πέτρο Μυλωνά.

Συνοπτικά η ταινία:

Σκηνοθεσία: Φίλιππος Φυλακτός

Σενάριο: Αντώνης Δαυίδ.

Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός, Καίτη Παπανίκα, Γιάννης Αργύρης, Νίκος Απέργης, Βέρα Κρούσκα Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νίκος Βασταρδής, Γρηγόρης Βαφιάς, Λευτέρης Βουρνάς, Άννα Βαγενά, Φαίδων Γεωργίτσης, Νίκος Δενδρινός, Παντελής Ζερβός, Ελένη Θεοφίλου, Γκίκας Μπινιάρης, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μάκης Ρευματάς, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Αρτεμης Μάτσας, Λίλι Αραπαγιάννη, Νάσος Κεδράκας, Λευτέρης Γυφτόπουλος, Τάκης Βουλαλάς, Νίκος Λυκομήτρος, Κώστας Μπαλοδήμος, Κώστας Παπαχρήστος, Σταύρος Φαρμάκης, Κώστας Φραγκόπουλος, Νίκος Αναγνωστάκης, Ερση Δοξακόπουλου.

Φωτογραφία: Σταμάτης Τρύπος.

Σκηνικά/κοστούμια: Γιάννης Καρύδης, Νίκος Απέργης.

Α΄προβολή: 4 Φεβρουαρίου 1974.

Εκεί που η μεταπολίτευση ξεπέρασε και τα μαρξι­στικά καθεστώτα (τα οποία «γυρίσανε» και πατριωτικές ταινίες για δικούς τους λόγους), είναι τα αναμφισβήτητα πρωτεία της, να αποσύρει, να δαιμονοποιήσει, και στο τέλος να εξαφανίσει ταινίες που γυρίστηκαν - κατά μέγα μέρος-πριν την απόλυτη πολιτι­στική της κυριαρχία (π.χ. «Η Γενιά των ηρώ­ων», «Δώστε τα χέρια», «Γράμμος Βίτσι», «Στα σύνορα της προδοσίας» κλπ).

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιπτώσεως αυτής, όμως αποτελεί το φιλμ «Παύλος Μελάς», το οποίο από το 1974 και μετέπειτα και για 36 έτη δεν επαναπροβλήθηκε σε κινηματογράφο, αλλά κι' ούτε μεταδό­θηκε δημοσίως από κρατικό ή ιδιωτικό κανάλι.

Διόλου παράξενο πάντως μιας και τυγχά­νει ταινία έντονα Ελληνοκεντρική, αλυτρωτική και ξεκάθαρα πατριωτική. Να σημειωθεί οτι το συγκεκριμένο έργο στην Α' προβολή του (περίοδος 1973-1974), «έκοψε» 433.000 εισιτήρια μόνο σε Αθήνα-Πειραιά και Προάστια. Δεδομένου ότι την επο­χή εκείνη υπήρχαν κινηματογράφοι σε πολλά χωριά, και ότι οι εκπαιδευτικές αρχές πρόετρεπαν και διευκόλυναν τις διευθύνσεις των σχολείων, να το βλέπουν δωρεάν ομαδικά οι μαθητές, οι θεατές της ταινίας εύλογα ανέρχο­νται σε υψηλότατους αριθμούς-ρεκόρ.

Αλλωστε οι καλλιτέχνες και οι πάσης φύ­σεως συντελεστές της, την χρονιά εκείνη ήταν ήδη είτε φτασμένα είτε ανερχόμενα και τεράστια ταλέντα στο αντικείμενο τους. Το έργο έχει επίσης την αρετή, εκτός από υπερ­παραγωγή της εποχής (αρχική διάρκεια 195 λεπτά) με γυρίσματα σε φυσικούς χώρους, να διαπραγματεύεται (σε βάθος και σε εύρος) το παρασκήνιο και το προσκήνιο του Μακεδο­νικού αγώνος σε στρατιωτικό και διπλωματι­κό πλαίσιο πέραν της ζωής του ίδιου του Παύλου Μελά.

Εμφανίζονται οι χαρακτήρες και οι στά­σεις Μακεδονομάχων, στρατιωτικών, κληρι­κών, εθελοντών, απλών χωρικών και χαρα­κτηριστικοί τύποι όλων των αντιμαχόμενων παρατάξεων, π.χ. Γίνεται αναφορά στην Κρη­τική Επανάσταση καθώς και στην Εθνική Εται­ρεία. Αναφορές (αρνητικές) γίνονται και στις «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής πάνω στο εθνικό θέμα. Παρακολουθώντας κανείς την ταινία μπορεί εύκολα, εύληπτα αλλά και ψυχαγωγούμενος (με την ακριβή έννοια του όρου) να μπει στο πνεύμα της εποχής να προβλημα­τιστεί, να συζητήσει με το περιβάλλον του, και να βρει κίνητρο για αρτιότερη μελέτη ανα­ζητώντας τα σχετικά βιβλία ιστορίας.

Φυσικά το αποεθνικοποιημένο εν πολ­λοίς μεταπολιτευτικό κατεστημένο αυτό ακριβώς δεν ήθελε να συμβεί. Δηλαδή να συ­ντηρηθεί η μνήμη και να προβληθεί η εθνική μας ιστοριογραφία μέσω της 7ης τέχνης. Σήμερα το έργο δεν κυκλοφορεί σε καταστήματα ενοικιάσεως ταινιών, ούτε πωλείται ενώ στο διαδίκτυο μπορεί να «δει» κάποιος μόνο μια περικομμένη χρονικά και μέτρια σε τεχνι­κή απόδοση "κόπια".

Η ταινία αν και μυθοπλασίας στηριζόμενη κυρίως στην βιογραφία του Παύλου Μελά, δεν απέχει ιδιαίτερα από τα δρώμενα της εποχής. Αρχίζει με την απαγωγή και το φόνο μιας Ελληνίδας δασκάλας, η οποία δεν δέ­χεται να εκβουλγαριστεί και στα επιχειρή­ματα της καταρρίπτει τον ψευδή καιροσκοπι­κό λόγο της Βουλγαρικής προπαγάνδας. Προβάλλεται έτσι η συμβολή των ηρωικών γυναικών που ήταν και πραγματικότητα. (Σήμερα οι δασκάλες απλώς «μετατίθενται» από την Θράκη και από την κατεχόμενη Κύπρο για να μην δημιουργούν και προβλήματα).

Η πατριωτική ατμόσφαιρα στο σπίτι όπου ανδρώνεται ο Παύλος Μελάς δημιουργεί τρομερή αντίθεση με τα σημερινά πρότυ­πα των «μεγαλοαστών» της εποχής μας. Η αλληλογραφία του κεντρικού ήρωα, οι δια­ξιφισμοί και οι διχόνοιες των βουλευτών της εποχής είναι αυθεντικές και διδακτικότατες για το σήμερα.

Το περιστατικό της προσκλή­σεως σε μονομαχία μεταξύ των δύο αξιωματικών είναι γεγονός. Στην πρώτη αποστο­λή συμμετείχαν 4 αξιωματικοί οι Κοντούλης, Μελάς, Πάππουλας και Κολοκοτρώνης. Οι δύο πρώτοι υπέβαλλαν αναφορές δι­αφορετικές από τους άλλους κι' αυτό προκά­λεσε μονομαχία Μελά - Κολοκοτρώνη όπου ο Παύλος τραυμάτισε ελαφρά τον αντίπαλο του. Τότε δεν υπήρχαν τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά ούτε και οι άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να βγουν οι διαφορές τους στην δημοσιότητα.

Το ποτάμι που περνούν οι ηθοποιοί είναι ο Αλιάκμονας ένα από τα τρία περάσματα των εθελοντών προς την κατεχόμενη Μακε­δονία. Η κατάδοση του Μελά, η παγίδα, η συμπλοκή, ο θανάσιμος τραυματισμός, και η εντολή του σε συναγωνιστές, και στον υιό του να συνεχίσουν τον αγώνα είναι επίσης ιστορικά γεγονότα κι' όχι σκηνοθετική μυ­θοπλασία.

Η καλλιτεχνική αξία του έργου είναι υψη­λοτάτη, και σε τεχνικές λήψεις, και σε αισθη­τική απόδοση. Θα περιοριστούμε μόνο σε εν­δεικτικές αναφορές. Οι ένοπλοι ιππείς που καλπάζουν με κάθετη λήψη κάτω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, καθώς και οι μαυροφόρες γυναίκες που συνοδεύουν το σώμα του ήρωα με ειδικές λήψεις ευρυγώνιων φακών, ώστε να φαίνονται σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, συνδέουν το τότε με το αρχαίο Ελληνικό παρελθόν.

Οι σκηνές πάλι μέσα στις αχνοφωτισμένες σιωπηλές εκκλησίες εισάγουν στον σοβα­ρό μυστικισμό της Ορθοδοξίας. Οι μονό­λογοι - επιστολές του Παύλου «...μια άγνωστη πολύ μεγάλη δύναμη με ωθεί διαρκώς στην Μακεδονία» αποτυπώνουν την έμφυτη μεταφυσική - που ήταν πασιφανής - στον αυτοθυσιαζόμενο πρωταγωνιστή.

Ο μακεδονομάχος Ντίνας που τρέχει μέσα στα έλη να κρύψει το κομμένο κεφάλι του Παύλου για να μην ανα­γνωριστεί, βγαίνει κατευθείαν από τις σελίδες του έπους των κλεφταρματωλών του 1821 μέσα από το ποίημα ο «Αστραπόγιαννος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, όπου ο  Λαμπέτης, υπαρ­χηγός του Αστραπόγιαννου, τρέχει και θά­βει το κεφάλι του αρχηγού του για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων, μετά από φονική μάχη στην περιοχή του Ασπροποτάμου).

Εξαίσια είναι επίσης η σκηνή όπου οι Μα­κεδονομάχοι κατεβαίνοντας από τα χιονισμένα βουνά, φέρνουν μαζί τους και την άνοι­ξη της ελευθερίας, αφού η φύση που τους υποδέχεται εμφανίζεται σταδιακά ως ανοι­ξιάτικη πλέον. Την ίδια σκηνή θα ξαναδούμε στα 1981, μόνο στο μυθικό κινηματογραφικό έργο «Εξκάλιμπερ», όταν οι ιππότες ενώνονται και πάλι για την σωτηρία της πατρίδος, κάτω από τον ήχο των  CARMINA BURANA μετά τον καλπασμό τους, κάθε κομμάτι τε­φρής γης ξανανθίζει με μαγικό τρόπο.

Οι λήψεις στο σπίτι της Σιάτιστας, όπου ο ήρωας με βάθος στην κάμερα, μόνο τις φλόγες της εστίας αναπολεί τις προηγούμε­νες στιγμές της ζωής του, στερεώνουν λα­μπρά τις αντιθέσεις της μαγείας του κινηματογράφου. Κορυφαία όμως σκηνή είναι αυτή της συνάντησης των εθελοντικών σωμάτων όπου ομαδικά απαγγέλλεται ο Εθνικός Ύμνος, και τότε στις τελευταίες στροφές του ένας λαμπρός ηλιακός δίσκος διαπερνά ολόφωτος και αναδυόμενος τα συμβολικά μαύρα σύννεφα της σκλαβιάς και τους κα­πνούς του πολέμου.

Τα μουσικά κομμάτια της ταινίας τυγχά­νουν επίσης κορυφαία. Από το κλέφτικο «Ένας αητός» που τραγουδιέται στο γλέντι των πολεμιστών, μέχρι το «Σε κλαίει λα­ός...» που τραγουδά η Δήμητρα Γαλάνη σε μελοποιημένους στίχους Κωστή Παλαμά. Και φυσικά το εμβατήριο του Παύλου Μελά που ακούγεται σε εναλλασσόμενες χαμηλές και υψηλές κλίμακες δημιούργημα μοναδικό του μεγάλου μουσουργού Γιάννη Σπανού.

Το έργο ακόμη και σήμερα 36 έτη μετά στέκει καλλιτεχνικά αγέραστο, αισθητικά αξεπέραστο και ιστορικά ανεκτίμητο για τον Ελληνικό κινηματογράφο. Οι ίδιοι οι συντελε­στές δώσανε άλλωστε τον καλύτερο τους ε­αυτό. Οι δε τότε κυβερνητικοί παράγοντες προσφέρανε αξιόλογη βοήθεια και αρωγή. Και η αρωγή αυτή ήταν φυσικά μια ακόμη -σοβαρή - αιτία για την σημερινή εξαφάνιση της ταινίας.

Η ιστορία μας αναγκάζει πάντως να χρω­στούμε θερμές ευχαριστίες στο Κυπριακό Ελληνορθόδοξο Ίδρυμα «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ» που μέσω της «Elpis Film»πριν πολλά χρόνια, αυτό και μόνον, διέσωσε την ταινία και την κυκλοφόρησε σε μορφή βιντεοταινίας (VHS), στις αρχές της δεκαετί­ας του 1980 ιδιωτικά.

Συγχαρητήρια όμως αξίζουν και στους συντελεστές του περιοδικού που σήμερα αποφάσισαν να διαθέσουν το έργο σε εύ­χρηστο DVD ώστε να φτάσει στο σπίτι κάθε συμπα­τριώτη μας. Ακυρώνοντας δια παντός και ορι­στικά πλέον την εξαφάνιση της ταινίας τώρα που ακριβώς τα σύννεφα στον ουρανό της Μακεδονίας μαυρίζουν και πάλι.

Η Υπο­κουλτούρα και ο ανθελληνισμός.

Επάγγελμα των ανήθικων του συστήματος.

Από το 1974 και μετέπειτα, η αριστερά ως τυφώνας σάρωσε στο καταστροφικό της διάβα τα πάντα. Στις τέχνες, τα γράμματα, το θέατρο, το βιβλίο, τη μουσι­κή και την παιδεία, για να επιβιώσουν αναγκάστηκαν να ακολουθούσουν την αριστερή παρακμή. Και όμως αυτό είναι το σύστημα «αξιών» το οποίο διακατέχει την πνευματική δραστηριότητα της Ελλάδος.

Ειδικά δε στις ημέρες μας, στην εποχή της επικοινω­νίας,  η προπαγάνδα της αριστεράς γιγαντώθηκε μέσω της τηλεόρασης. Ο Λένιν έλεγε πως «η εφημερίδα εί­ναι συλλογικός προπαγανδιστής και συλλογικός οργανωτής». Ούτε διανοήθηκε ότι αυτή του η φράση θα έβρισκε την απόλυτη εφαρμογή της στην αριστερή τηλεοπτική δικτατορία. Το υποστατικό ιδίωμα όλου αυτού του εσμού που αυτοαποκαλείται «πνευματικός κόσμος», είναι το μίσος για την Ελ­λάδα, σε συνδυασμό με το οικονομικό κέρδος ως συγκοινωνούντα δοχεία, καταλήγουν στην πνευματική καταστροφή των Ελ­λήνων, την εξαχρείωση και την εξαθλίωση της κοινωνίας. Τα ιδεολο­γήματα της αριστεράς, ο αντιρατσισμός, ο πολυπολιτισμός, ο «πλου­ραλισμός», η «διαφορετικότητα», η «ανοιχτή κοινωνία», ο εκσυγχρονισμός, εξέβαλαν από την τέχνη το ήθος, την ελευ­θερία, την πίστη, την Πατρίδα και την κοινωνικότητα και την μετάλ­λαξαν σε έναν μηχανισμό αποδόμησης του Ελληνισμού, από τα σχολεία μέχρι και το σανίδι του θεάτρου.

Αυτή η ψυχοπαθητική και νευρωτική  κάστα ανθρώπων διακατέχεται από ανθελληνισμό. Όλοι τους πολιτικοί κι όχι μόνο απατεώνες ή κυνικά αδιάφοροι, κατάφεραν να μετατρέψουν την ψύχωση τους σε κερδοφόρο επάγγελμα και το επέβαλλαν ως απόλυτη αυθεντία στην ελληνική κοινωνία.Τολμούν μάλιστα να μιλούν για «ιδέες».

Στον Εθνικισμό, η έννοια της ιδέας είναι ιερή. Σημαίνει ανιδιοτέλεια, φιλότιμο, πίστη, αυταπάρνηση και προσωπική θυσία. Τι από όλα αυτά διακρίνει ο καθένας από σας στους αριστερούς ξεπουλημένους υπηρέτες του χρήματος;

Το «Όχι» του έρωτα και του πολέμου

του Γιώργου Πισσαλίδη

Ξαφνικά φέτος την 28η Οκτωβρίου, οι εφημερίδες ανακάλυψαν τις κλασικές πατριωτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Εμείς βέ­βαια δεν χρειαζόμαστε τέτοιες δικαιολογίες για να λατρεύουμε τις ταινίες που αναφέρονται στο έπος του ‘40 και τον ηρωισμό των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών. Αποφασίσαμε να γράψουμε για δύο από αυτές, που αν και μιλούν για το έπος του '40, χαρακτηρίζονται από μια αντιδιαστολή στο τρόπο που το κινηματογραφούν. Παραμένουν όμως εξ’ ίσου πατριωτικές, παρ' όλο που η αρι­στερή κριτική τις θέλει αντίθετες.

Η πρώτη είναι το κλασι­κό «'Οχι» (1969) του Ντίμη Δαδήρα, είναι μία επική ταινία με πρωταγωνιστές τον Κώστα Πρέκα, την Βέρα Κρούσκα, τον Χρήστο Πολίτη και τον Στέφανο Στρατηγό. Δηλαδή την κλασική τετράδα των παραγωγών του Τζέημς Πάρις.

Παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, ο Δημήτρης Νικολάου (Κώστας Πρέκας) είναι ερωτευμένος με την Στέλλα Σαλβατόρε (Βέρα Κρού­σκα), κόρη του Ιταλού πρέσβη. Όμως η κήρυξη του πο­λέμου, χωρίζει τους δύο νέους.

Ο Δημήτρης κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στον ελληνικό στρατό και η Στέλλα τίθεται υπό περιορισμό στο Χατζηκυριάκειο, μαζί με τους υπόλοιπους Ιταλούς στην διάρκεια του πολέμου. Οι δύο νέοι παραμένουν ερωτευμένοι, κόντρα στην λογική του πολέμου. Όμως με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, το σπίτι των Νικολάου επιτάσσεται από τον συνταγματάρχη των SS, Σβάιτσερ (Χρήστος Πολίτης), που βάζει στο μάτι την όμορφη Στέλλα. Η άρνηση της όμως να ανταποκριθεί στον έρωτα του Σβάιτσερ, θα της κοστίσει ακριβά.

Το «Όχι» είναι μια από τις καλύτερες πατριωτικές ται­νίες της περιόδου 1967-1973. Οι μάχες του μετώπου χα­ρακτηρίζονται από μία ηρωική διάθεση. Ειδικά οι επιθέ­σεις με τα άλογα και η μάχη στο Ρούπελ, είναι εντυπωσιακές για την εποχή τους και τα τεχνικά δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Κώστας Πρέκας και η Βέρα Κρούσκα είναι στις καλύτερες στιγμέςτους και στις μεγάλες τους ομορφιές. Εξάλλου, τότε ο Πρέ­κας ήταν ο Νο 1 ζαν πρεμιέ της εποχής. Ο Χρίστος Πολίτης πο­λύ καλός ως Γερμανός. Βέβαια, θα μπορούσαν να λείπουν κάποιοι ενδυματολογικοί αναχρονισμοί. Όμως, το «Όχι» είναι δίχως «χάπυ εντ». Αποδεικνύει όμως ότι υπάρχει εντιμότητα και γενναιό­τητα ακόμα και στο αντίπαλο στρατόπεδο (ο Γιώργος Μοσχίδης ως πατέρας της Στέλλας), καθώς και πόσο ένας έρωτας που δεν εκπληρώνεται, μπορεί να απελευθερώσει το κτήνος στην ψυχή του ανθρώπου.

Η δεύτερη ο λυρικός «Ουρανός» (1962) του Τάκη Κανελλόπουλου, είναι μία από τις κορυφαίες ταινίες του ελληνικού κινημα­τογράφου, που επαινέθηκε από τον ίδιο τον Φελλίνι. Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμη­σαν στο έπος του '40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωρίο Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης. Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας.

Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας. η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Πάγκο (Φαίδων Γεωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι πέντε βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο κα­ταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας.

Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης με λιτό ασπρόμαυρο στυλ, που ανέδιδε φοβερή πνευματικότητα. Όμως, δεν απόφευγε να δείχνει την τραγικότητα του πολέμου. Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρ­χη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το ποσό κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή.

Για μια ακόμα φορά, η αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνι­κό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ' αρχήν, η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους ήρωες που πολέμησαν στο Αλβανικό Έπος του '40». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους, περιγράφει τους πέντε ήρωες ως «μία σταγόνα στον ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομέ­νη για τους ήρωες του '40.

Επίσης, ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέ­βλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από την εξουσία της εποχής. Όμως ο ίδιος ο Κανελ­λόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επί­καιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών. Δί­πλα δε στον ηρωισμό, υπάρχει η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι, όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκι­νούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδα­ση, ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφή­γηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και ης λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα».

Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των αρβύλων του νε­κρού λοχία νια να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυ­στηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνυπάρχει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν ο στρατιώτης σκοτωθεί. Στο τελευταίο μέρος, οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χα­μένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτο­νεί. Δεν σκέφτεται την Σοφία για να παραμείνει στην ζωή. Μάλιστα η αντιπαράθεση της αρχής («πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («καημένη Πατρίδα»), δείχνει τι καίει τον καθένα ως άνδρα και ως γυναίκα. Δείχνει μάλιστα τους στρα­τιώτες να μην νοιάζονται για τα προσωπικά τους δράματα, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας.

Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστε­ροί να σταματήσουν ακόμα μια φορά την διαστρέβλωση.

Καθολικός Χριστιανισμός κατά κομμουνισμού

του Γιώργου Πισσαλίδη

Η εθνικιστική ταινία «Το Γένος» του Χοσέ Λουίς Σάενζντε Χερέντιας, είναι βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του στρατηγού Φράνκο, που το έγραψε με το ψευδώνυμο «Ζαΐμε Αντρέρας». 
Η ταινία διηγείται την ιστορία των τεσσάρων παιδιών της οικογενείας Τσουρούκα: της Ισαβέλλας, του Πέδρο, του Χοσέ και του Ζαΐμε και πως αυ­τά θα διατηρήσουν ή όχι ζωντανό το ηρωικό πνεύμα της, έχοντας σαν πρότυπο τον πατέρα τους που θυσιάστηκε πολεμώντας τους Αμερικανούς στην Κούβα.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Χοσέ που είναι στρατιωτικός,
συλλαμβάνεται από τους κομμουνιστές, προορίζεται για εκτέλεση αλλά σώζεται σαν από θαύμα, για να ενωθεί με τους επαναστάτες του Φράνκο. Η Ισαβέλ, η οποία έχει παντρευτεί αξιωματικό, ανήκει και αυτή στην εθνικιστική πλευρά. Ο Ζαΐμε που έγινε μοναχός, εκτελείται από τους κομμουνιστές. Τέλος ο Πέδρο, που από μικρός ήταν ψεύτης και απατεώνας, εξελίσσεται σε σημαντικό στέλεχος του υπουργείου Αμύνης της «κόκκινης Δημοκρατίας». Όμως, με μια του πράξη, θα γίνει αντάξιος απόγονος της ηρωικής οικογενείας.

*** Ταινία αρκετά καλή, που κέρδισε μάλιστα το βραβείο του Εθνικού Συνδικάτου Θεαμάτων και η θεματολογία του μπορεί να συνοψισθεί σε ένα αγώνα του χριστιανισμού εναντίον του κομμουνισμού, όπως και η ταινία η «Πολιορκία του Αλκαθάρ».

Πρόκειται για μια μυθιστορηματική ταινία για την πιο ηρωική στιγμή των Εθνικιστών στη διάρκεια του Εμφυλίου. Εδώ να πούμε ότι η πολιορκία του Αλκαθάρ είχε δι­πλή σημασία για τους Εθνικιστές, μιας και στη διάρκεια της Ισπανικής Επανακατάκτησης από τους Άραβες, τόσο το Αλκαθάρ, όσο και γενικότερα το Τολέδο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο Τζε­νίνα, σκηνοθέτης της ταινίας «το Γένος» υπήρξε από τους επίσημους σκηνοθέτες του μουσολινικού καθεστώτος, χρησιμοποίησε Ιταλούς και Ισπανούς ηθοποιούς και έκανε τα γυρίσματα στην Τσινετσιτά και στο Τολέδο. Έδωσε στην ταινία ένα τόνο ντοκιμαντέρ και προσπάθησε να κάνει το κοινό να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, εισάγοντας το ερωτικό στοιχείο.

Έτσι από την αρχή εισάγει το ερωτικό τρίγω­νο ανάμεσα στους τρεις από τους πρωταγωνιστές του, την Κάρμεν, τον ταγματάρχη και τον Πέδρο. Σε αυτό αντιπαραθέτει την άσπιλη σχέση ανάμεσα σε άλλα δύο πρόσωπα, στην Κουτσίτα και στον Φερνάντο. Η τελευταία σχέση συγκλονί­ζει, όταν λίγο πριν ο ετοιμοθάνατος Φερνάντο μεταλάβει την όστια, η Κουτσίτα θα ζητήσει από τον ιερέα να ευλογήσει τον γάμο τους, απόφαση που παίρνουν εκείνη τη στιγμή.

**** Στην ταινία κυριαρχεί ο Καθολικισμός των πολιορκημένων, με αποκορύφωμα τη Λειτουργία της Παρθένου, στην οποία ο Πέδρο Ζέγκλιο έδωσε την ατμόσφαιρα πινάκων του Ελ Γκρέκο. Οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά κρυμμένοι στα κελάρια, θυμίζουν πολύ τους πρώτους χριστιανούς. Απέναντι στην καλοσύνη του Καθολικισμού, βρίσκεται η βαρ­βαρότητα των κομμουνιστών. Υπάρχει επίσης η θρυλική απάντηση του συνταγματάρχη Μοσκαρντό στους αριστερούς που ζητούσαν την παράδοση του Αλκαθάρ, με αντάλλαγμα την ζωή του έφηβου υιού του. Ο Τζενίνα διαλύει την αλλαζονεία των κομμουνιστών, που πιστεύουν ότι με την ανατίναξη του Αλκαθάρ θα λύσουν την πολιορκία. Όμως οι πολιορκημένοι και η ιστορία, τους έπαιξαν σκληρό παιχνίδι.

Ο κριτικός τότε, Μικελάντζελο Αντονιόνι έγραψε τον εξής διθύραμβο στο αριστεριστικό περιοδικό Σινεμά(!):

«η έκπληξη της Βενετίας άξιζε το βραβείο της Βενετίας για την φροντίδα με την οποία η παραγωγή δημιούργησε την ταινία και την σταθερότητα της δομής της. Πρόκειται για μια κλειστο­φοβική ταινία, μία πολεμική ταινία, δυνατή και καθόλου εξευγε­νισμένη, η οποία έχει τις ρίζες της στην ιστορία. Αυτό που συμ­βαίνει εντός του Αλκαθάρ είναι η ζωή μιας μικρής πόλης με την γέννηση της, τους νεκρούς και τους έρωτες της».

Επίσης, θα εκτιμούσε την έλλειψη ρητορικής και την πειστικότητα με την οποία παρουσιάζονται τα ηρωικά κατορθώματα και οι ζωές των απλών ανθρώπων. Αυτή όμως την ταινία, οι υπεύθυνοι του αφιερώματος στον Ισπανικό Εμφύλιο δεν είχαν τόλμησαν να την παρουσιάσουν, αναδεικνύοντας έτσι τη μισαλλοδοξία τους.

--------------------

Υ.Γ. Το «Γένος» προβλήθηκε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου στην «αίθουσα 1» της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136).

Νέα δυναμική στην πατριωτική Δεξιά.

«Πάρτυ του Τσαγιού».

Στις 28 Αυγούστου 2010 δεκάδες χι­λιάδες Αμερικανοί συγκεντρώθη­καν στην Ουάσινγκτον. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν η ανιψιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αλβέντα και η ογκώδης διαδήλωση ήταν προς τιμή του Αμερικανικού στρατού. Ήταν ένα ακόμα «Πάρτυ του Τσαγιού», από αυτά που οργανώνονται κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.

«Πάρτυ του Τσα­γιού» ονόμασαν οι κάτοικοι της Βοστώνης το 1773 την αντίδραση τους εναντίον της Εται­ρείας «Ανατολικών Ινδιών», η οποία επιθυμούσε να επεκτείνει το μονο­πώλιο που είχε στο εμπόριο τσα­γιού, και στις αποικίες της Βορείου Αμερικής. Οι άποικοι, ασπαζόμενοι την αρχή «καμία φορολογία χωρίς έγκριση από εκ­προσώπους του λαού», αντέδρα­σαν μόλις τα πλοία έφθα­σαν στο λιμάνι και έριξαν στην θάλασσα τα φορτία. Το περιστατι­κό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης το 1775.

Το «Πάρτυ του Τσαγιού» ήταν η δυναμική αντίδραση των Αμερικανών στην οικονομική πολιτική του Βρετανού βασιλέα Γεώργιου Γ'. Τα σύγ­χρονα «Πάρτυ του Τσαγιού» αποτελούν την αντίδραση στην πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα.

Το πρώτο έγινε στις 24 Ιανουαρίου 2009 στην πολι­τεία της Νέας Υόρκης ενάντια σε φόρο «κατά της παχυσαρκίας» στα αναψυκτικά. Από τότε δεκάδες «Πάρτυ» οργανώθηκαν στις ΗΠΑ με σύν­θημα τον περιορισμό της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης. Οι διαδηλωτές συ­γκεντρώνονται έξω από δημαρ­χεία, ενώ αρκετές φορές διακόπτουν ομιλίες Δημοκρατικών πολιτικών με ερωτήσεις για την φορολογική πολιτική της κυβέρνη­σης Ομπάμα.

Τα «Πάρτυ του Τσαγιού» έγιναν μαζι­κά όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 το νομοσχέδιο που καθιστά υποχρεωτική την ι­ατρική ασφάλιση των Αμερικανών. Το κόστος δεν θα καλύπτε­ται από τον ασφαλισμένο, εφόσον δεν έχει τα χρήματα να το πληρώ­σει, αλλά από το Αμερικανικό κρά­τος!

Στην αριστεροκρατούμενη Βο­στώνη, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Μπράουν με αιχμή την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για την Υγεία θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας την θέση του μακαρίτη 'Εντουαρντ Κένεντυ, στερώντας την πλειοψη­φία στην Γερουσία από τους Δημο­κρατικούς.

Η κινητοποίηση των διαδηλωτών στα «Πάρτυ του Τσαγιού» είναι υπόδειγμα αυτοοργάνωσης. Οι δημο­σκοπήσεις λένε ότι όσοι συμμετέχουν είναι μοιρασμένοι μεταξύ Ρεπουμπλικάνων (54%) και ανεξάρτητων (41 %).

Η μεγάλη πλειοψηφία είναι συντηρητικοί (73%), μορφωτικά απόφοιτοι πανεπιστημίου (70%), φυλετικά λευκοί (89%) και προτεστάντες (61 %). Συμφωνούν (88%) με τον νόμο της πολιτείας της Αριζόνας κατά της λαθρομετανάστευσης, διαφωνούν (82%) με την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων και διαφωνούν (74%) με τις πο­λιτικές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των μειονοτήτων.

Η επιτυχία των αυθόρμητων «Πάρτυ του Τσαγιού» αιφνιδίασε τους Δημοκρατικούς, και τους Ρεπουμπλικάνους. Η πρώτη αντίδραση των Δημοκρατικών ήταν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μικρές περιθωριακές διαδηλώσεις. Στην συνέ­χεια χρησιμοποίησαν το επιχείρη­μα του «ρατσισμού». Όμως η παρουσία αρκετών εγχρώμων ανάμεσα στους διαδηλωτές, το διαψεύδει. Πλέον ισχυρίζονται ότι τα «Πάρτυ του Τσαγιού» εί­ναι ... συνομωσία των Ρεπουμπλικανών. Όμως πλέον η πλειοψηφία των Αμερικανών (57%) διαφωνεί με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι ευρισκόμενοι σε διάλυση μετά την οκταετία του Τζορτζ Μπους, η οποία εξασθένισε σημαντικά την ισχύ της χώρας, το τελευταίο που περίμεναν ήταν τα «Πάρτυ του Τσαγιού». Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είχαν απομακρυν­θεί από τις βασικές αρχές του κινήματος περί περιορισμού της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης.

Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η δρά­ση του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού» έχει εμποδίσει την εκλογή εκπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου προς όφελος «οικονομικώς συντηρητικών» πολι­τικών. Ο Ραντ Πωλ υιός του Ρον Πωλ στο Κεντάκυ, η Σάρον Ανγκλ στην Νεβάδα, ο Τιμ Σκοτ και η Νίκυ Χάλεϋ στην Νότια Καρολίνα, ο Πωλ Λε Πέιτζ στο Μέιν, η Αννα Λιτλ στο Νιου Τζέρσεϋ, η Κρίστι Νοέμ στην Νότια Ντακότα, ο Τζο Μίλερ στην Αλάσκα και Μάικ Λι στην Γιούτα είναι μερι­κά παραδείγματα πολιτικών που κέρδισαν το χρίσμα στις εσωκομματικές εκλογές, με την υποστήριξη του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού». Πλέον ετοιμάζονται να διεκδι­κήσουν την εκλογή τους ενάντια στους Δη­μοκρατικούς στις τοπικές εκλογές του Νο­εμβρίου, έχοντας κάνει κεντρικό θέμα την ανάγκη για υπεύθυνη οικονομική πολιτική.  Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Ελλάδα  είναι ότι υπάρχουν ομοιότητες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.

Το 2009 το δημόσιο χρέος και το έλ­λειμμα του προϋπολογισμού τους ήταν τα μεγαλύτερα μεταπολεμικώς.

Η ιδεολογική συγγένεια του Γιώργου Παπανδρέου με τον Μπάρακ Ομπάμα είναι γνωστή. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο επιλέγουν ως «λύση» του προβλήματος την αύξηση των φό­ρων, αντί για την μείωση των κρατικών δαπανών.

Μήπως είναι καιρός για Ελληνικά «Πάρτυ»;

-----------------

του Νίκου Δούκα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό Εθνικιστικό περιοδικό Patria, τεύχος 24 Οκτώβριος 2010.