Κάνε, παιδί μου, τον λαθρομετανάστη για να σωθείς από τον δυνάστη.

Οδηγίες επιβίωσης στην Ελλάδα (που δεν ανήκει στους Έλληνες).

(του Θέμου Αναστασιάδη «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» - Κυριακή 13 Μαρτίου 2011)

Απ' ότι κατάλαβα, κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, δεν υπάρχει άλλη λύση. Ξέρω ότι δεν μας πάει ούτε σαν ψυχοσύνθεση (mentality, για ορισμένους ελληνόφωνους υπουργούς), αλλά, ευτυχώς, βοηθάει και η Σαρακοστή. Απεργία πείνας, λοιπόν, ορός και κάνα καλαμάκι για υποχρεωτική σίτιση είναι η μόνη περίπτω­ση για να σου δώσει σημασία η εξουσία. Να απειλείς ότι θα αυτοκτονήσεις μαζικά (όχι ατομικά - ο προτελευταίος Έλληνας θα «ρίξει» τον τελευταίο), να στήσεις δράμα και κάμερες και να καταριέσαι απ' το πρωί μέχρι το βράδυ τον υπουργό που θα πάρει πάνω του τον πρώτο νεκρό απ' την κοινωνική του αναλ­γησία. Υπάρχει βέβαια και μια ουσιαστική προϋπόθεση: να μην έχείς ελληνικό διαβατήριο και, κυρίως, να ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗ­ΝΑΣ. Κι αν είναι, τότε κάψ' το, μπες σε λάμπα σολάριουμ και μαύρισε σαν τις «Νοικοκυρές σε απόγνωση», πάρε κάνα παλιό ρούχο απ' τον Αλβανό παραγιό της γειτονιάς, ο οποίος φυσικά τώρα έχει γίνει αφεντικό, και κάνε ό,τι μπορείς για να δείχνεις Ξένος και κατά προτίμηση λαθραίοδς. Να δείς για πότε συντονίζονται οι συναρ­μόδιοι!

Μισή ντουζίνα υπουργοί κατά­φεραν να βγάλουν άκρη μεταξύ τους για το ζήτημα της «Υπατίας» - και τελικά πολύ καλά έκαναν εκεί που 'χαν φτάσει τα πράγματα. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν λαθρομε­τανάστη νεκρό (αλλά και κανέναν ζωντανό, εδώ που τα λέμε. Με το καλό go home. Ούτε έγινε καμιά ουσιαστική υποχώρηση από την Ελλάδα, όπως γκρίνιαζαν εκ των υστέρων οι ίδιοι τηλεκριτές των πάντων που πριν ζητούσαν άμεση λύση υπέρ των απεργών!). Την ώρα, όμως, που πέντε-έξι υπουρ­γοί πανηγύριζαν μπροστά στίς κάμερες, συντονισμένοι και αδελφωμένοι, αποδεικνυόταν επισήμως ότι επί έναν χρόνο τώρα, εν μέσω της ύψιστης κρίσης που περ­νά η χώρα, ο υπουργός των Οικο­νομικών ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΕ ΚΑΝ με τον γενικό γραμματέα του των φορο­λογικών εσόδων για ένα πιο μείζον ζήτημα: τους φόρους και τις μειώσεις των ελλειμμάτων. Δεν θα πω τώρα ποιος απ' τους δυο έφταιγε πιο πολύ, παρότι όλοι έχουν... υπο­ψιαστεί, αλλά μένω στο γεγονός και μου φτάνει. Όταν αυτό συμβαίνει επί έναν ολόκληρο χρόνο, τότε είναι και οι δύο εξίσου συνυπεύθυνοι για το ότι τα έσοδα πήγαν εκεί που πήγαν. Αφού δεν μιλούσαν καν μεταξύ τους!

Το ίδιο συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα υπουργεία. Το σίριαλ με τις... αλλαξοτοποθετήσεις της Μπιρμπίλη είναι το πλέον χα­ρακτηριστικό. Βγάζει έναν... φετφά για το πώς θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα στην εικονική πραγματικότητα που ζει αυτό το φρικιό της εξουσίας, δεν ενημερώνει κανέναν συναρμόδιο της και όταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ την πλακώνουν στις σφαλιάρες μέσα στη Βουλή, το ρίχνει στις κωλοτούμπες. Αλλά γιατί να μείνουμε στη γραφική υπουργό όταν η πολιτική ηγεσία έδωσε τέτοια παράσταση ασυνεννοησίας ακριβώς τις ώρες που «επιζητούσε» συναίνεση; Ενώ καλούσαν ο ένας τον άλλον να τα βρούνε, την προηγουμένη έπεφτε τέτοια υπονόμευση ένθεν κακείθεν, αλλά και την επομένη ο ένας περιέλουζε τον άλλον με ακόμη χειρότερα λόγια απ' όσα του έλεγε ΠΡΙΝ από την επιχείρηση «Συναίνεση». Ρε... κόπανοι (φιλικά το λέω), αφού στο τέλος, θέλετε δεν θέλετε, θα κάτσετε -ή ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΤΣΟΥΜΕ- στο ίδιο τραπέζι, τι χάνετε χρόνο και κοπανιέστε μεταξύ σας; Κάνετε-δεν κάνετε εκλογές, στον ίδιο παρονομαστή θα βρεθούμε: ΠΡΕ-ΠΕΙ ΝΑ ΣΥ-ΝΕΝ-ΝΟ-Η-ΘΟΥ-ΜΕ! Γιατί...

Γιατί, όπωςείπε και ο Στρος-Καν πιο «γαλλικά», είμαστε βου­τηγμένοι στα αρωματικά βότανα και φυτά - αν έτσι θέλουμε να λέμε τα... merde. Με ή χωρίς επιμήκυνση, με ή χωρίς ευρωπα­ϊκό ταμείο, ο Γολγοθάς παραμένει Γολγοθάς και μάλιστα θα διαρκέσει για ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ. Μακάρι να είναι το λιγότερο δυ­νατό, αλλά το να γίνει Ξαφνικά περίπατος ξεχάστε το. Το είπε και ο Προβόπουλος στον Παπούλια. Ότι και να κάνει -ΑΝ υποθέσουμε ότι κάτι ΕΚΑΝΕ ή ΘΑ ΚΑΝΕΙ- η Ευρώπη, το πρόβλημα το έχουμε στα χέρια μας. Αφού ΔΕΝ ΚΙΝΕΙ­ΤΑΙ απολύτως τίποτα στην οικονο­μία, δεν πετάει «μύγα» στην αγο­ρά, τα πάντα γύρω είναι πιο αρρω­στημένα κι απ' το σκηνικό του Άνθιμου και οι κυβερνώντες με τα είπα-ξείπα και τα ήξεις-αφήξεις τους κάνουν τη γιαγιά να τρέχει από private banker σε χειρομάντισσες για να δει τι θα κάνει τα λίγα ευρώ που της έχουν απομεί­νει, τότε αυτοκτονούμε μόνοι μας μέρα με τη μέρα. Κάτι πολιτικά κρετίνοι που παριστάνουν τους οικονομολόγους έχουν στραγγίξει τους πάντες και τα πάντα, έχουν απαγορεύσει κάθε δραστηριότη­τα λες κι είμαστε στην εποχή των Πράσινων Χμερ και περιμένουν σαν τα βλαμμένα να εισπράξουν, λέει, φόρους από... το τίποτα!

Αλλά επειδή αυτά τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε δύο χρόνια τώρα, επειδή φτάσαμε στο 25% ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΕΡΓΙΑ και αποδε­δειγμένα ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ τους όποιους ξένους επενδυτές μπορεί να ενδιαφέρονται ακόμη για την Ελλάδα μας, καταλήγω, δυστυχώς, στην πιο αντιπαθή, το ξέρω, συ­νταγή: παλλαϊκή απεργία πείνας μαζί με τη Σαρακοστή. Όλοι ξαπλωμένοι με σκηνές έξω από τις βίλες των υπουργών και των εξουσιαστών. Όλοι αποχή από τροφή και νερό για λίγες ώρες το πρωί, ε και το βραδάκι στη ζούλα κάνα σουβλάκι κα­λαμάκι και ουζάκι, όπως έκαναν άλλωστε και οι λαθρολαθραίοι. Και είδατε τι ωραία τα κατάφεραν!

-Αδέλφια, ευτυχώς ζείτε, εσείς μας οδηγείτε! Και, προς Θεού, όταν έρθουν η Πρόνοια, η Υγεία, η Αστυνομία και η Εφορία, ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ότι είμαστε Έλληνες. Μάθετε λίγα πακιστανικά, τίπο­τα αφγανικά, που 'χουν και μεγαλεξανδρινές ρίζες, Άδωνι, τουρκογύφτικα και αλβανοσκοπιανά και προσκυνάτε τρεις φορές τη μέρα όπου νομίζετε ότι πέφτει η Μέκκα.

Ινσαλλάχ, Ευρωπαίοι μου!