Το πατριωτικό καθήκον όσων σιτίζει το Ελληνικό Δημόσιο.
Τρέλα. Οι Έλληνες «Πατριώτες» αντιστέκονται σθεναρά στην Τρόικα και το Δ.Ν.Τ. Προσοχή οι «Πατριώτες», όχι οι Εθνικιστές. Σε αυτούς τους αχρείους δεν πέφτει λόγος, όπως θα έλεγε ο αλήστου Κουτσόγιωργας, αυτοί «Δεν δικαιούνται να ομιλούν».
Τι ζητάνε όλοι αυτοί οι «πατριώτες»; Μα το προφανές Ελληνικό αυτονόητο! Το θεσμοθετημένο και «δημοκρατικά» κατοχυρωμένο δικαίωμά τους στην κλοπή και τη λεηλασία του δημοσίου χρήματος. Πως τολμούν και ποιο είναι αυτό το Δ.Ν.Τ. και ποια είναι αυτή η τρόικα που θα τους περικόψουν το δικαίωμα στην κλοπή και τη λεηλασία;
Τις προάλλες ο εμφανώς προβοκάτορας Παγκαλο-αντιπρόεδρος είπε μια προφανή, αν και μισή, αλήθεια. «Όλοι μαζί τα φάγαμε». Αλήθεια, διότι στην Ελληνική κλεπτοκρατία συμμετείχαν κάποια εκατομμύρια ακόμη πέραν των 275 της Βουλής, αφού εξαιρέσουμε αυτούς της Αριστεράς που τα καταθέτουν στο κόμμα κι αυτούς της λαϊκής δεξιάς που δεν πρόλαβαν. Πόσα εκατομμύρια; Τι σημασία έχει; Όταν σε τρώνε οι σφήκες δεν σε ενδιαφέρει και δεν προλαβαίνεις να τις μετρήσεις. Είναι όλοι υπεύθυνοι λοιπόν. Δεν γίνεται να διοικεί επιχείρηση ο Φωτόπουλος και πιο πριν ο Κολλάς. Δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι με τα λεφτά του Ο.Τ.Ε μέσω της Intracom έκαναν μεταγραφές στον Ολυμπιακό και ότι από τις υπερκοστολογήσεις των φαρμάκων και των γαζών στα δημόσια νοσοκομεία, έγιναν οι πρώτοι μάγκες στην Ευρώπη, οι Γιαννακόπουλοι. (Τυχαία τα ονόματα και οι σύλλογοι, βάλτε όποιο όνομα επιχειρηματία ή συλλόγου θέλετε εσείς, το ίδιο αποτέλεσμα θα έχετε).
Είναι αδύνατο να υπάρχει (λογικός) άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει πανεπιστήμιο χωρίς πειθαρχία, αλλά και πολιτική εξουσία που λέει συνέχεια ψέματα.
Η τρόικα και η παρουσία της στην Ελληνική κοινωνία προκάλεσε απόλυτο σοκ, καθώς απειλεί (ακόμη δεν το κατόρθωσε) να διακόψει το όργιο της κρατικής διαφθοράς, με τις Δ.Ε.Κ.Ο. (διάολε πόσο ευρηματικοί ήταν αυτοί του Πα.Σο.Κ., τι σκαρφίστηκαν, Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας(!), οι επιχειρήσεις της αρπαχτής και της ρεμούλας) και τα επιδόματα «προσέλευσης στην εργασία» αλλά και τις υπερωρίες χιλιάδων κοπριτών.
Έως το 2015, η Ελλάδα καλείται να πληρώσει τουλάχιστον 200 δις ευρώ σε ληξιπρόθεσμες οφειλές, τόκους, ομόλογα και λειτουργικές δαπάνες ενός μοντέλου «σοβιετικού κράτους», του τελευταίου, πραγματικά, κομμουνιστικού στον κόσμο, με το συνολικό χρέος να φτάνει, με επιεικείς εκτιμήσεις, στα 500 δις ευρώ.
Ξαφνικά η Ελληνική κοινωνία «ξύπνησε», όμως τώρα είναι αργά. Η χώρα μας βρίσκεται υπό (ξένη) οικονομική διαχείριση και δεν θα ξεμπλέξει αν δεν ξεπουληθεί.
Ξύπνησε και τη στιγμή που όλοι, μα όλοι, βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο, μήπως και βρούνε τη λύση, οι Έλληνες μαλακιζόμαστε.
Ακόμη και τώρα που, μερικοί προς το παρόν, νοικοκυραίοι πτώχευσαν, τζάκια εκποιούν περιουσίες για να σωθούν από τη χρεωκοπία, νέα παιδιά μεταναστεύουν για δουλειά και αξιοπρέπεια, έχουμε απλώσει τις αρίδες μας και αναισθητοποιημένοι τεμπελιάζουμε, αρνούμενοι να παραδεχτούμε ότι το σύστημα της οικονομικής πυραμίδας μας κατέρρευσε, οι δανειστές μας αρνούνται να συνεχίσουν τα εμβάσματα, ότι ο δανεισμός στους αναξιόπιστους ακρίβυνε και τα οικονομικά νούμερα, κι όχι μόνο, δεν μπορούν να κρυφτούν.
Ο κομματισμός δείχνει να χάνει αργά αλλά σταθερά τους πελάτες του, φαίνεται αυτό από τις κομματικές περιδηνήσεις, άλλωστε δεν αντέχουν οι δανειστές, να τους συντηρούν.
Αυτό που κρατά ακόμη όρθιο το Ελληνικό κλεπτοκρατικό σύστημα είναι οι στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων, οι θλιβερές και συνάμα ψωροϋπερήφανες καρικατούρες του συστήματος που διαχειρίστηκε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες δύο περίπου γενεών Ελλήνων, ιδεολογικά «φόρου υποτελών» εις εαυτούς και αλλήλους.
Ο μόνος σκοπός της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας αλλά και του συνόλου της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 30 χρόνια δεν ήταν η οργάνωση, η διοίκηση και η ανάπτυξη. Εξαντλούνταν στην απλοϊκή, κοντοπόδαρη και κοντόφθαλμη λογική «Εσύ με ψηφίζεις και εγώ σε βολεύω» ή και το αντίστροφο.
Η μονιμότητα του Δημοσίου είναι το οχυρό του ελληνικού συστήματος και η κατάργησή της αποτελεί τη γραμμή Μαζινό, τη γραμμή θανάτου του Ελληνικού πολιτικού (υπο)κόσμου που μαζί της θα καταρρεύσει. Στις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η χώρα θα βιώσει μια βίαιη αλλά αληθινή Επανάσταση, η οποία ή θα αλλάξει ή θα καταστρέψει την χώρα.
Είναι πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση η απαίτηση της Τρόικας για βίαιη μείωση του δημόσιου τομέα και «σφαγή» των δημοσίων υπαλλήλων. Αντιλαμβάνεται ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι πελάτες και ταυτόχρονα τα αφεντικά της πολιτικής και ζητά «συναίνεση».
Απόδειξη γι’ όλα αυτά το γεγονός ότι όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε 150 χιλιάδες απολύσεις μέχρι το 2015, στο Πα.Σο.Κ. και τη Ν.Δ. ζαλίστηκαν, έχασαν το χρώμα τους κι άρχισαν τους εμετούς. Η ΝΔ δήλωσε κατά των απολύσεων και εφηύρε το δόγμα, στο οποίο οι απολυμένοι (δημόσιοι) υπάλληλοι θα κάθονται, στο σπίτι τους, κι όχι όπως μέχρι τώρα στη δουλειά τους, είναι κι αυτό μια πρόοδος, θα πληρώνονται, δούλευε μαλάκα στον ιδιωτικό τομέα, μέχρι να «μεταταχθούν», που μωρέ λεβεντομαλάκες;
Στο πράσινο στρατόπεδο τα έκαναν πάνω τους. Δεν εννοούσε, είπαν, απολύσεις ο Γιώργος, εννοούσε μετατάξεις μέσω...ΑΣΕΠ, κι άρχισαν να ονειρεύονται συνταξιοδοτήσεις εθελούσιες
Πρόσφατα οι Ευρωπαίοι έδιωξαν κλωτσηδόν τον Παπακωνσταντίνου από το Εurogroup, και απέδειξαν ότι οι λεκτικές προειδοποιήσεις αποτελούν πλέον παρελθόν. Η Τρόικα θα διαλύσει το Ελληνικό πελατειακό σύστημα, την ελληνική λαϊκή κλεπτοκρατία και απαιτεί πολιτική συναίνεση, εγγυήσεις για τα πάντα, αποκρατικοποιήσεις, ξήλωμα του δημοσίου, καρατομήσεις δημοσίων υπαλλήλων, τέλος στις μετατάξεις, και βέβαια ένα νέο Μνημόνιο.
Το πολιτικό πελατειακό σύστημα μετέτρεψε, μέσα σε 40 χρόνια, την Ελλάδα σε προβληματική εταιρία που εξαγοράζεται και (θα δούμε) αν εξυγιαίνεται.
Κάποιοι λένε ότι χρειάζονται εκλογές, άλλοι φοβούνται συνθήκες εμφύλιου.
Το ερώτημα είναι υπάρχει κάτι το οποίο να οδηγεί στη «λύτρωση»;
Το σίγουρο και το εθνικά αναγκαίο είναι ότι πρέπει το σάπιο να διαλυθεί εντελώς για να μπορέσει να αναγεννηθεί και η λαίλαπα να σπάσει τα ταμπού μιας, τραγικής και κωμικής συνάμα, 40ετίας.
Υ.Γ.
* Αφήστε το «Πατριώτες», η Ελλάδα δεν βρίσκεται «υπό ξένη κατοχή», απλώς διατελεί από το 1981 τουλάχιστο, υπό «εσωτερική κατοχή παρασίτων, συντεχνιών και ανικάνων», ακόμη και ο Φλωρίδης το παραδέχεται. Και «ειρήσθω εν παρόδω», που χάθηκες ρε Τζανετάκο, ανοίξτε και κάνα βιβλίο. Για την περίσταση ενδείκνυται ο Μωρίς Μπαρντές.
* Αν με κάποιο μαγικό τρόπο μια Κυριακή βράδυ μας χάριζαν το σύνολο των οφειλών μας, ελλείψει πάσης παραγωγικής διαδικασίας, το βράδυ της Δευτέρας θα είχαμε ανοίξει εκ νέου λογαριασμό με δάνειο, επιτόκια και πάει λέγοντας. Όμως για όλα αυτά κουβέντα από κανέναν φωστήρα οικονομολόγο.
Top