«Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;»

Προφητικό άρθρο του -τότε- δημοσιογράφου, Γιάννη Μαρίνου.

 «Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύου­με για να παράγουμε εισόδημα, τρώμε από έτοιμα και δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, κλείνουμε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζομε υφιστάμενες εγκαταστάσεις, τις αφήνομε βαθμιαία να κα­ταντούν παλιοσίδερα. 

Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητα μας, επιβραβεύομε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε  τις εξαγωγές με καλά και φθη­νά προϊόντα, υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε στην ελληνική αγορά.

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό προβληματικών επι­χειρήσεων και απειλή μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσει δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκουμε με κάθε θεμι­τό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράσταση τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.

Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες και έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποα­πασχολουμένων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε δι­αιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.

Αντί να αναπτύσσουμε την παραγωγή και να ενισχύουμε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το ‘χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.

Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων, ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξο­δα και το μοιραίο κλείσιμο τους, αντί να εν­θαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προ­κομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανι­κού. Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.....».

Πηγή: «Οικονομικός Ταχυδρόμος, τεύχος της 22ας Μαΐ­ου 1986,