Η Έντιθ Πιάφ και η Λεγεώνα των Ξένων

με αφορμή την παράσταση «Μια ζωή σε ροζ και μαύρο».

Τρείς sold out παραστάσεις έδωσε πέρυσι στο Μέγαρο μουσικής, η μουσικοθεατρική παράσταση «Έντιθ Πιάφ: Μια ζωή σε ροζ και μαύρο» , και επέστρεψε στις 15 Σεπτεμβρίου 2010 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Πρόκειται για μία βιογραφία του μεγαλύτερου ειδώλου του γαλλικού τραγουδιού, σε πρωτοποριακή σκηνοθεσία της Ρουμπιά Ματινόν και παραγωγή -του οπαδού του Z.M. Le Pen- ηθοποιού Αλαίν Ντελόν.

Η παράσταση παρουσίασε τα γεγονότα-κλειδιά της ζωής και της καριέρας της Πιάφ, με αφηγητή τον δημοσιογράφο και ιστορικό της μουσικής Ζακ Περίς, ενώ τα αθάνατα τραγούδια της, ερμηνεύονται από την συγκλονιστική Ναταλί Λεμπίτ και τον Ορελιάν Νοέλ στο ακορντεόν.

Η παράσταση προσθέτει μία ακόμα σελίδα στη μεταθανάτια καριέρα των τραγουδιών της Πιαφ (1915-1963), που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ερμηνευτεί από την Μιρέιγ Ματιέ, την Ούτε Λέμπερ, τον Λουτσιάνο Παβαρότι και τους Πινκ Μαρτίνι.

Υπάρχει όμως μια πλευρά στην καριέρα της που αποσιωπείται στην αριστεροκρατούμενη Ελλάδα.

Πρόκειται για την αγάπη που έτρεφε για την Λεγεώνα των Ξένων.

Το 1936 η συνθέτρια Μαργαρίτ Μονό και ο στιχουργός Ραιημόντ Ασσό, βετεράνος της Λεγεώνας των Ξένων, έγραψαν δύο τραγούδια: το «Μon Legionaire» (Ο Λεγεωνάριος μου) (Μία κοπέλα γνωρίζει ένα λεγεωνάριο για σύντομο διάστημα, αλλά συνεχίζει να τον νοσταλγεί και τον ποθεί), και το «Le Fanion de la Legion» (Ο επισίων της Λεγεώνας) που δείχνει την πραγματική φύση και τον ηρωισμό της Λεγεώνας.

Ο επισίων της Λεγεώνας. «Εκεί κάτω, στην απέραντη ερημιά, Δεσπόζει μία βίγλα Κάτω στην πεδιάδα, η σιωπή και εκεί στο ξεκάθαρο πρωινό μια σαλή σκιά παίζει τις αψές νότες μιας σάλπιγγας. Όμως ένας πυροβολισμός του απαντά. Τρα λα λά, η ωραία ιστορία  τριάντα άνδρες στον προμαχώνα Θώρακας γυμνός, ονειρεύονται καυγάδες,  Έχουν κρασί στα παγούρια τους προμήθειες και πυρομαχικά, Τρα λα λα, η ωραία ιστορία, πάνω στους τοίχους του προμαχώνα. Μέσα στον ήλιο πετάει η δόξα, Και μέσα στο σήμαντρο κυματίζει ένας επισίων Είναι ο επισίων της Λεγεώνας. Τα καθάρματα κρατούν την πεδιάδα, Εκεί ψηλά στην βίγλα μετά από μια ατελείωτη εβδομάδα, ο θάνατος διαλέγει τους δικούς του κάθε πρωί Η δίψα και ο πυρετός ξεραίνουν τα χείλη, Σε όλες τις κλήσεις της σάλπιγγας το μυδράλιο απαντά, Τρα λα λα, η ωραία ιστορία. Μένουν είκοσι μέσα στον προμαχώνα, Γυμνός ο θώρακας, σκεπασμένοι από την δόξα Χωρίς νερό στα παγούρια και σχεδόν χωρίς πυρομαχικά Τρα λα λα, η ωραία ιστορία Ανεμίζοντας δυνατά στον προμαχώνα και κατατρυπημένος από τις σφαίρες στέκει πάντα ο επισίων, ο όμορφος επισίων της Λεγεώνας. Καθώς η νύκτα καλύπτει την πεδιάδα τα καθάρματα, σαν τις ύαινες, γλίστρησαν προς την βίγλα Πάλεψαν ως το πρωινό: Κραυγές οργής μάχες σώμα με σώμα Τα σκυλιά φοβήθηκαν τα λιοντάρια Δεν κατάκτησαν την βίγλα Τρα λα λα, η ωραία ιστορία, έχουν μείνει μόνο τρεις στην βίγλα Με γυμνό τον θώρακα, καλυμμένοι από δόξα αιματοβαμμένοι, κατασκοτωμένοι και με τις στολές κουρέλια χωρίς ψωμί, χωρίς πυρομαχικά Τρα λα λα, η ωραία ιστορία, κρατάνε πάντα την βίγλα. Αλλά δεν μπορούν να φωνάξουν «Νίκη»: Τον έκλεψαν τον επισίωντα τον όμορφο επισίωντα της Λεγεώνας! Μα ξαφνικά το κανόνι βροντά οι ενισχύσεις επιτέλους φτάνουν στον ορίζοντα μια φάλαγγα γλιστρά στο πρωινό και η ηχώ της σάλπιγγας αντηχεί ανεβαίνοντας στο ύψωμα. Μια φωνή από εκεί πάνω του απαντά Τρα λα λα, η ωραία ιστορία οι τρεις που έμειναν στον προμαχώνα πάνω στα μαυρισμένα τους στήθια με το αίμα τους σχεδίασαν ωραίους επισίωντες Τρα λα λα, η ωραία ιστορία σηκώνουν ψηλά το μέτωπο τους και στον ουρανό φωνάζουν την νίκη «Παρουσιάστε» στον προμαχώνα Αναφέρουν «Παρόν» η Λεγεώνα».

Το «Le Fanion de la Legion» (Ο επισίων της Λεγεώνας), αναφέρεται σε μια μάχη με τις φυλές της Σαχάρας, όμως η πραγματική έμπνευση του είναι η μάχη του Καταμάρ (1867).
Πρόκειται για την αποτυχημένη προσπάθεια των Γάλλων να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού στο Μεξικό και τον γενεσιουργό μύθο της Λεγεώνας.
Τέλος, ο τίτλος δεν αναφέρεται στην τρίχρωμη γαλλική σημαία, αλλά στον διάσημο πυρσό της Λεγεώνας, σε πράσινο και κόκκινο φόντο.
Το 1961, εν μέσω του Πολέμου της Αλγερίας, η Έντιθ Πιάφ θα ηχογραφούσε το «Non , Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα).
Ιδού μερικοί στίχοι:
«Δεν μετανιώνω για τίποτα
Ούτε για τα καλά πράγματα

Ούτε για τα κακά, είναι όλα ίδια για μένα

Οι αναμνήσεις μου
Έχω κάψει τις αναμνήσεις μου
τις θλίψεις μου, τις ευχαριστήσεις μου
δεν τις χρειάζομαι πλέον».
Η Πιάφ αφιέρωσε το τραγούδι στο 1ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας των Ξένων, που είχε στασιάσει ενάντια στον Ντε Γκωλ, που είχε συναινέσει στην παραχώρηση του γαλλικού εδάφους της Αλγερίας και είχε οργανώσει το προσωρινό πραξικόπημα του 1961.

Όταν έσπασε η αντίσταση του Συντάγματος, η ηγεσία του συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές. Όμως στους δεκανείς και στους λεγεωνάριους επιτράπηκε να πάνε σε άλλες μονάδες.

Ήταν αυτοί που άρχισαν να τραγουδούν το τραγούδι καθ' όλη την επιστροφή τους στην Γαλλία και σήμερα, το «Non , Je Ne Regrette Rien» ανήκει στην παράδοση της Λεγεώνας, ερμηνευμένο ως εμβατήριο στις παρελάσεις.