Η δυναστεία των Μινέικο

την ώρα που καίγεται ο τόπος, ο πρωθυπουργός ανακαλύπτει! 

Ο κατά 25% Έλληνας πρωθυπουργός είναι γνωστό ότι κατάγεται από τη μεριά της γιαγιάς του, Σοφίας Μινέικο, από Πωλονοεβραίους. Όμως προσφάτως άρχισε να το... αποκαλύπτει και ο ίδ­ιος και να το διαφημίζει. Έτσι λοιπόν πριν λίγες μέρες έδωσε συνέντευξη στο πολωνικό περιο­δικό «Polityka» στο οποίο είπε πολλά και ενδια­φέροντα. Εκτός της κοινής του καταγωγής με τον Πολωνό Πρόεδρο εκ της... δυναστείας των Μινέικο (!),  ανακάλυψε επίσης ότι εμείς οι Ευρωπαίοι γινόμαστε πιο... εθνικιστές και... ξενοφοβικοί. Μάλιστα μιλάει για την κατά­σταση της Ελλάδας σαν... παρατηρητής, λες και ο ίδιος έπεσε από άλλο πλανήτη και δεν είχε καμία συμμετοχή στο πλιάτσικο των πολιτι­κάντηδων της «μεταπολίτευσης».

Διαβάστε τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της συνέντευ­ξης στο πολωνικό περιοδικό:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σας καλωσορίζω στη χώρα.

-Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πάντοτε θυμάμαι τις πολω­νικές μου ρίζες.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είναι ευχάριστο.

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Σήμερα με τον Bronlsaw Komorowski, τον Πρόεδρο της Πολωνικής Δημοκ­ρατίας, ανακαλύψαμε ότι είμαστε στενοί συγγε­νείς. Οι γιαγιάδες μας κατάγονταν από την οικογένεια των Μινέϊκο.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και έτσι φανερώθηκε μια άγ­νωστη έως τώρα ευρωπαϊκή δυναστεία.

-Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Η δυναστεία των Μινέικο.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στην Πολωνία, η οικογένεια εί­ναι εξίσου σημαντική όπως και στην Ελλάδα. Μάλλον αναρωτιέστε τι θα έλεγε ο παππούς σας, ο Γεώργιος, τρεις φορές Πρωθυπουργός, δημιουργός του Ελληνικού Σοσιαλιστικού Κόμ­ματος, και ο πατέρας σας, ο Ανδρέας, δύο φορές Πρωθυπουργός, δημιουργός του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, σε εσάς, τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Πρωθυπουργό, βλέποντας πως μει­ώνετε τις κοινωνικές παροχές και αντιμετωπίζετε τις μαζικές εργατικές διαμαρτυρίες.

-Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Μάλλον, θα έλεγαν πάνω-κάτω αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου: «πρέπει να σώσεις αυτή τη χώρα».

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Από το βάρος των υπερβολ­ικών κοινωνικών παροχών;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Οι κοινωνικές δαπάνες δεν αποτελούν την κύρια πηγή των προβλημάτων. ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αλλά τι;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Η κακή διαχείριση.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στην πολιτική ή τον επιχειρη­ματικό κόσμο;

-Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Στην πολιτική. Διότι η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα. Ήταν, όμως, πολύ αναποτελεσματική η διακυβέρνηση. Η προηγούμενη κυβέρνηση, μέσα σε 5,5 χρόνια, διπλα­σίασε το δημόσιο χρέος. Ακόμα και στη διάρκεια καλών οικονομικών ετών. Η παγκόσ­μια κρίση είχε σε αυτό το με­ρίδιο της. Όμως, αποκάλυψε κυρίως εσωτερικά προβλήμα­τα: τις πελατειακές σχέσεις, την έλλειψη διαφάνειας, τις ε­ξυπηρετήσεις προς τις μεγά­λες επιχειρήσεις, τη διαφ­θορά, τη φοροδιαφυγή από την πλευρά των προνομιού­χων. Όλα αυτά δημιούργησαν ένα πολιτικό κλίμα ανομίας. Αυτό θα πρέπει να εξυγιανθεί. Πρώτα απ' όλα, όμως, θα πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα από την πτώχευση.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πώς;

-Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρώτον, έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν μπορεί όλο το βάρος να μεταφέρεται στους πιο αδύναμους. Εάν θέλουμε να λειτουρ­γήσει η χώρα, θα πρέπει να είναι δίκαιη. Υπάρχει, όμως, και η παγκόσμια διάσταση. Το διεθνές σύ­στημα διευκολύνει τη λειτουργία των φορολο­γικών παραδείσων και τη φοροδιαφυγή.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πιστεύετε ότι είναι ένα σύμ­πτωμα της κρίσης της παγκοσμιοποίησης;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Εν μέρει. Ως κρίση της δημο­κρατικής εξουσίας, σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Κοιτάξτε προσεκτικά τις πηγές της αμε­ρικανικής οικονομικής κρίσης το 2008. Πώς ση­μειώθηκε; Από τη μία πλευρά, ο οικονομικός το­μέας αυξανόταν για χρόνια, γινόταν ολοένα και ισχυρότερος και σταδιακά απορυθμιζόταν, έγινε ακόμα και απαρατήρητος, μέχρις ότου άρχισε να δημιουργεί τοξικά οικονομικά προϊόντα. Μπορού­σε να τα δημιουργεί, όμως, διότι ήταν ανεξέλεγ­κτος. Και δεν ελεγχόταν, διότι ήταν ιδιαίτερα ισ­χυρός, ώστε τα lobby να ελέγχουν τις δημοκρα­τικές αρχές. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η συγκεντρωμένη οικο­νομική εξουσία αναγκάζει την πολιτική εξουσία να δημιουργεί ευνοϊκές γι' αυτήν κανόνες. Τα με­γάλα κεφάλαια ρέουν στην ισχυρή διεθνή οικο­νομική τάξη. Η συγκέντρωση του κεφαλαίου από την ολιγομελή τάξη είναι τεράστια. Αυτό δημι­ουργεί άγνωστα μέχρι πρότινος προβλήματα.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ποιά;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Μια μεμονωμένη χώρα σή­μερα δυσκολεύεται πολύ να φορολογήσει αποτελεσματικά μια μεγάλη επιχείρηση, διότι τα χρήματα μπορούν να διαφύγουν γρήγορα στο εξωτερικό. Τα κράτη χάνουν έσοδα. Οι εταιρείες κερδίζουν, δεν καταβάλλουν όμως φόρους.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πιστεύετε ότι το κράτος έχει χάσει ήδη αυτό το παιχνίδι με το διεθνές κεφά­λαιο;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Ακόμα λειτουργεί ανεπαρ­κώς. Πρέπει να δημιουργήσουμε διεθνείς ρυθμί­σεις.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είναι ακόμα ρεαλιστικό αυτό;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Στην Ευρώπη, συζητάμε για τη δημιουργία ενός φόρου στις διεθνείς οικονο­μικές συναλλαγές. 0 οικονομικός παράγοντας πληρώνει πολύ μικρούς φόρους, σε σύγκριση με τις επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας. Ένας φόρος της τάξης του 0,5% στις συναλλα­γές θα έδινε στην Ευρώπη ένα εισόδημα της τά­ξης των 200 δις ευρώ. Κανένα μεμονωμένο κράτος δεν είναι σε θέση να εισάγει ένα τέτοιο φόρο. Μπορούμε, όμως, να το κάνουμε από κοι­νού. Είναι μία από τις ενδεχόμενες απαντήσεις, ως συνέπεια της παγκοσμιοποίησης, που είναι η αφαίρεση της οικονομίας από την εξουσία του εθνικού κράτους...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είναι μια κρίση πολιτικής εξουσίας;

-Γ. Α ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Οι πολίτες βλέπουν αυτή την κατάσταση και αναμένουν ότι οι πολιτικοί θα την αντιμετωπίσουν, ενώ οι πολιτικοί είναι αδύναμοι. Ενεργούν σε μα ιδιαίτερα μικρή κλίμακα. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος της Ευρώπης. Δι­ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να αλλάξει αυτή την κατάσταση, εάν αποφάσιζε να δημιουργήσει μια διεθνή τάξη, που ευνοεί μια πιο κατανομή του πλούτου. Έχουμε τη γνώση, την τεχνολογία, το κεφάλαιο που επιτρέπει να αποφύγουμε έναν κόσμο, όπου υπάρχει περισσότερη βία, φονταμενταλισμοί, εξτρεμισμοί, διενέξεις. Είμαι σοσια­λιστής... Εμείς οι ίδιοι, στην Ευρώπη, παρότι είμαστε το πιο θετικό υπόδειγμα, γινόμαστε ολοέ­να και πιο εθνικιστές, ανήσυχοι και ξενοφοβικοί.