Καλή χρονιά!!!!!!!!!!!!

Ευτυχές το νέον έτος!!!!

«Στην Ήπειρο στην  Κύπρο μας

και στην Αγιά Σοφιά,

στ’ αδέλφια μας ευχόμαστε

που είναι στη σκλαβιά.

Του χρόνου τα Χριστούγεννα

να έρθει ο καιρός,

που θάναι μπρος στις πόρτες τους

Ελληνικός στρατός.

Στις πόλεις τους χαρμόσυνα

καμπάνες να χτυπούν,

κι ευζωνάκια ένοπλα

κάλαντα να τους πουν.

Έλληνας κάτω από ζυγό

να μην υπάρχει πιa.

Και τους εχθρούς του έθνους μας

ΤΣΕΚΟΥΡΙ και ΦΩΤΙΑ!»

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το Νέο Έτος

Στους Έλληνες παντού στον Κόσμο.

Ο σκοπός του Έβρου.

Ποίημα του Γεωργίου Αθάνα.

Κύλα τ’ αργά σου τα νερά

και πότιζε μας τα σπαρτά

ποτάμι αγαπημένο.

Στην όχτη σου με τις ιτιές

κάτω από δάφνες και μυρτιές

την ώρα περιμένω.

Να ξεχειλίσουμε μαζί εσύ

στον κάμπο τον πλατύ

κι εγώ στη Θράκην όλη.

Με δίψα η γης της θα σε πιή

μα εγώ θα πλύνω την ντροπή

και θα βρεθώ στην Πόλη!

Απάνω απ’ την Αγιά Σόφιά

δικέφαλος αητός πετά

αγγέλοι φτερουγάνε.

Και λεν με αγγελικούς χορούς

«Πάλι με χρόνους με καιρούς

Πάλι δικά μας θαναι...».

ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.

Ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη.

Ω! νάταν τώρα η λύρα μου μυριόχορδη,

ξεχωριστά καθένα σας να ψάλη,

λιοντόκαρδα παιδιά μου όθε κι αν ήρθατε

πόλη, χωριό, νησί, βουνό και κάθε περιγιάλι!

Καβαλλαραίοι, πεζοί και ναύτες κι ευζώνοι,

που λάμπετε τη νύχτα ολόγυρά μου,

να χα κι εγώ τα νειάτα τα χρυσόφτερα,

να δω στ’ αλήθεια ό,τι θωρώ θολά μεσ’ στα όνειρά μου.

Ώ Στράτευμα Μεγάλο, μεσ’ στο πέρασμα

του χρόνου αυτού που τώρα μας θαμπώνει

σαν διάβα κεραυνών μυριάδων πύρινο,

που μια στιγμή τα μάτια μας η λάμψη τους τυφλώνει.

Θάρθη καιρός, που σμίλη γιγαντόπνευστη

θα εμπνέη η κορμοστασιά σας και χρωστήρα

και το κοντύλι της Κλειούς τα κλέα σας

δεν θα μπορέση να τα πη μόνο με λόγια στείρα.

Δυστύχημα για τη Ελλάδα

Η παρουσία της Θεοδώρας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου.

«….Ήμουν υπουργός Εξωτερικών όταν συνέβη το ατύχημα με τον Ηλιάκη!» Το είπε ... σε συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Τράγκα η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Και για να μη νομίζει κανείς ότι το είπε εκ παραδρομής, το επανέλαβε και δεύτερη φορά μέσα σε ελάχιστα λεπτά! «Ατύχημα» ο θάνατος ενός ήρωα; Μα, ακόμη και ένα τροχαίο όταν υπάρξει απώλεια ζωής, το χαρακτηρίζουμε «δυστύχημα»!

«Ατύχημα» ο θάνατος ενός ήρωα, ο οποίος έπεσε μαχόμενος, υπερασπίζοντας την εθνική ακεραιότητά μας; «Ατύχημα» η απώλεια ενός Έλληνα πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, στην προσπάθεια να αναχαιτίσει τους τούρκους εισβολείς στον εθνικό εναέριο χώρο μας; Όχι ασφαλώς. Ατύχημα είναι ότι η χώρα τα τελευταία χρόνια κυβερνάται από πολιτικούς οι οποίοι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Ο ένας λέει να αποποινικοποιηθεί το κάψιμο της σημαίας, η άλλη αποκαλεί «ατύχημα» την απώλεια του ήρωα πιλότου Ηλιάκη στο πεδίο της μάχης! Ατυχήματα είναι οι πολιτικοί μας δυστυχώς».

[Το σχόλιο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία».] 

Αν ο ηρωικός θάνατος του Ηλιάκη, που έπεσε «πειθόμενος τοις κείνων ρήμασι» είναι ατύχημα, το ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ για την άμοιρη πατρίδα μας είναι οι πολιτικοί, οι πολίτες της και οι επιλογές τους.

Στο φως ιερή «Ατλαντίδα» που κρυβόταν στον βυθό της λίμνης Κρεμαστών!

Όταν ερασιτέχνες δύτες την αντίκρισαν, στεκόταν ακόμη όρθια!

 Ένα σπουδαίο και ιδιαίτερα ενδιαφέ­ρον μυστικό για την πολιτιστική και χριστιανική κληρονομιά μας κρύβει ο πυθμένας της λίμνης Κρεμαστών. Στα όρια των νομών Αιτωλοα­καρνανίας και Ευρυτανίας βρίσκεται η γνωστή τεχνη­τή λίμνη, που δημιουργήθηκε το 1965 με την κατα­σκευή του φράγματος των Κρεμαστών.

Στο φράγμα αυτό λει­τουργεί από το 1966 ο Υδροηλεκτρικός Σταθ­μός Κρεμαστών της ΔΕΗ. Ανάμεσα στα χωριά τα οποία καλύφθηκαν από τα νερά του Αχελώου το 1965 ήταν και το χωριό Επισκο­πή Ευρυτανίας, το οποίο ήταν χτισμένο δίπλα στον Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου. Η Επισκο­πή ήταν γνωστή όχι μόνο ως ένα όμορφο χωριό της Ευρυτανίας, αλλά και για το γεγονός ότι εκεί βρισκό­ταν και ένας παλιός βυζα­ντινός ναός, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτό­κου.

Ο ναός χτίστηκε στη δεξιά όχθη του ποταμού Μέγδοβα κατά τις πρώτες δεκαετίες του 9ου αιώνα (830- 850 μ.Χ.), στο τέλος της Εικονομαχίας, πιθανόν στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοφίλου.

Ο αρχαιολόγος Παύ­λος Λαζαρίδης έγραφε για το βυζαντινό αυτό κό­σμημα της Επισκοπής: «Ο Ναός της Επισκοπής Ευ­ρυτανίας ήταν από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδος. Κτι­σμένος στη δεξιά όχθη του Μέγδοβα, παραποτάμου του Αχελώου, ανάμεσα σ' έναν απέραντο ελαιώνα, ξάφνιαζε τον περαστικό με τη σιλουέτα και το μέγε­θος του».

Νωρίτερα από τον Λαζαρίδη, ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Αναστάσιος Ορλάνδος είχε συμπεριλάβει τον εν λόγω ναό στους σημαντικότερους της πατρίδας μας. Θεωρείται πλέον βέ­βαιο ότι ο βυζαντινός Να­ός της Επισκοπής υπήρξε έδρα Επισκοπής, το πιο πι­θανό της Λιτζάς και Αγράφων, γεγονός που μαρτυ­ρεί και το όνομα του να­ού (Επισκοπή). Δυστυχώς, όλη αυτή η ιστορία από το 1965 βρίσκεται στον πυθ­μένα της λίμνης Κρεμα­στών, καθώς οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής θυ­σίασαν ακόμα ένα στολί­δι του μακραίωνου ορθό­δοξου πολιτισμού μας για τη δημιουργία του φράγ­ματος των Κρεμαστών.

Πριν από λίγα χρόνια ερασιτέχνες δύτες από την Αθήνα εντόπισαν τον Ναό της Παναγίας της Επισκο­πής μετά τις εκκλήσεις κα­τοίκων προς τις Αρχές, ώστε να ερευνηθεί η κατά­σταση του βυθισμένου να­ού. Όπως διαπίστωσαν οι δύτες, ο ναός, ως άλλη Ατλαντίδα, βρίσκεται στον πυθμένα της λίμνης σχεδόν ανέπαφος.

Ο Σύλλογος Ερασι­τεχνών Αυτοδυτών «Τηθύς» αρχικά δεν ξεκίνη­σε με σκοπό την ανακάλυ­ψη του ναού, στη συνέχεια όμως τους κίνησε το ενδια­φέρον. «Αρχίσαμε να συ­γκεντρώνουμε στοιχεία, να μελετάμε παλιές φωτο­γραφίες, χάρτες, έγγραφα, ενώ ταξιδέψαμε στην περιοχή για να μιλήσουμε με τους ντόπιους. Η λίμνη έχει μεγάλη έκταση και έπρεπε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, ειδάλλως δεν είχαμε καμία ελπίδα» διηγείται ο Χρηστός Ευθυμίου, μέλος του διοικητικού συμβουλί­ου του συλλόγου «Τηθύς». Τον Μάιο του 2008 άρχι­σαν οι προσπάθειες με δυ­ναμικό 13 δυτών, επτά συ­νοδών, οκτώ αυτοκινήτων και πολλών φιαλών οξυ­γόνου. 

Ο Κώστας Σερπάνος, ψαράς της περιοχής, τους οδήγησε με τη βάρκα του στο σωστό σημείο, ακο­λουθώντας τις τηλεφωνικές οδηγίες του ηλικιωμένου πατέρα του, που, ως άλλος Ξέρξης, παρακολουθούσε από το βουνό, ανακαλώ­ντας στη μνήμη του το το­πίο πριν από 45 ολόκληρα χρόνια. «Ο όγκος εντοπί­στηκε σε βάθος 30 μέτρων! Η ορατότητα όμως ήταν τρομερά περιορισμένη λό­γω της υψηλής περιεκτικό­τητας σε φερτές ύλες και κοκκινόχωμα από τα πο­τάμια που εκβάλλουν στη λίμνη. Ήταν σαν να κατα­δύεσαι σε λάσπη» θυμάται ο Γιώργος Κυπραίος, ένας από τους δύτες, και συνε­χίζει: «Σε βάθος μόλις 15 μέτρων επικρατούσε από­λυτο σκοτάδι, τσουχτερό κρύο και οι κάτοικοι μας είχαν προειδοποιήσει για την ύπαρξη υπόγειων ρευμά­των. Ταυτόχρονα, το ύψος στο οποίο βρίσκεται η λίμνη (400 μ.) αύξανε τον κίνδυνο της νόσου των δυτών».

Η ομάδα ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, ωστό­σο, βλέποντας πόσο είχαν επενδύσει συναισθηματι­κά οι κάτοικοι της περι­οχής στην αποστολή της, αποφάσισε να την ολοκλη­ρώσει. Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες αλ­λά και κινδύνους κατάφερε να φτάσει στα 32 μέτρα βάθος, όπου εντόπισαν τον θόλο και διαπίστωσαν ότι η εκκλησία ήταν ακόμη όρθια.

Καθολικό

Ο βυζαντινός ναός της Παναγίας της επισκοπής ήταν -εκτός από έδρα Επισκόπου- και Καθολικό ιε­ρός μονής. Το γεγονός αυ­τό μαρτυρεί η προφορι­κή παράδοση του χωριού. Επιπροσθέτως, όπως ομο­λογούν επίσημα οι κάτοι­κοι της περιοχής με ένα έγγραφό τους το 1926, «ως η παράδοσις αναφέρει, υπήρξε κατά τους χρόνους της δουλείας Μητρόπολις της Επισκοπής Λιτσάς και Αγράφων, μετατροπείς με­τά ταύτα εις μονήν ως ενδείκνυται εκ των κελίων, άτινα πολλοί εξ ημών των κάτωθι υπογεγραμμένων γέροντες ήδη τα ενθυμούμεθα, ήδη δε μη υφιστάμε­να λόγω της παρελεύσεως του χρόνου».

Μια άλλη απόδειξη ότι στο σημείο αυτό υπήρχε μοναστήρι δίνει και το επίσημο έγγραφο που υπο­γράφει ο Αναστάσιος Ορ­λάνδος το 1958 ως διευθυντής της Υπηρεσίας Αναστηλώσεως. Σημειώνει, μεταξύ άλλων, στο έγγρα­φό του: «Διά την αποπεράτωσιν των έργων εν τη βυ­ζαντινή Μονή “Κοιμήσεως της Θεοτόκου” Επισκοπής Ευρυτανίας».

Χάθηκαν χωριά, μοναστήρια και ναοί.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι 20 χωριά, δεκάδες μοναστήρια και εκκλησί­ες, καλλιέργειες και δέντρα βρίσκονταν στα 90.000 στρέμματα γης που βυθίστηκαν για την κατασκευή του Υδροηλεκτρικού Φράγματος Κρεμαστών, του μεγα­λύτερου γεωφράγματος της Ευρώπης. Περίπου 2.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή στα όρια μεταξύ των νομών Ευρυτανίας και Αιτωλοα­καρνανίας, βλέποντας τα χωριά τους να βυθίζονται στο όνομα της αναβάθμισης της εγχώριας ενεργειακής παραγωγής. Ευτυχώς, οι επιστήμονες κατάφεραν να αποτοιχίσουν σημαντικές τοιχογραφίες του ναού, οι οποίες σήμερα εκτίθενται σε κεντρικά μουσεία της Ελλάδας.

Κώστας Παππάς,

εφημερίδα «Δημοκρατία»,

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου, σελίδα 22.       

«Άνδρες χωρίς δουλειά: Η αόρατη κρίση της Αμερικής».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο

Σιωπηρή καταστροφή οι απόντες (από την εργασία) άντρες!

Το βιβλίο από τον Αμερικανό πολιτικό οι­κονομολόγο Νίκολας Έμπερσταντ κυκλοφόρη­σε τον Σεπτέμβριο, επιχειρώντας να περιγράφει ένα πραγματικό πρόβλη­μα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την εποχή της οικονομικής κρίσης του 2008.

Πρόκειται για την ανεργία των ανδρών της πιο παραγωγικής ηλικίας, δηλαδή 24-54 χρόνων, που παραμένει -σύμφω­να με κάποιους υπολογισμούς- στο 32%! Ακόμη και με πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις τουλάχιστον ένας στους έξι άνδρες αυτής της ηλικίας δεν εργά­ζεται ή -κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό- δεν ανα­ζητά εργασία. 

Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που έκαναν τον Ιούνιο οι οι­κονομικοί σύμβουλοι του Λευκού Οίκου, τα μόνα άλλα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ με χαμηλότερα ποσο­στά ανδρικής συμμετοχής στην αγορά εργασίας είναι το Ισρα­ήλ και η -πληγείσα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού Νότου- Ιταλία. «Βαρύ κοινωνι­κό πρόβλημα», «σιωπη­ρή καταστροφή», οι «απόντες άνδρες» είναι μερικοί από τους όρους που έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν το πρόβλημα. 

Το «έλλειμμα ανδρικής εργασίας» το 2015 υπο­λογιζόταν σε 10.000.000, ποσοστό διπλάσιο από το αντίστοιχο της δεκαετίας του 70. Όσο για το «προ­φίλ» τους; Είναι κατά βά­ση άτομα χαμηλότερης εκπαίδευσης, συνήθως ανύπανδροι και σε μεγάλο ποσοστό Αφροαμερικανοί. Στα Απαλάχια Όρη και βορειότερα, στη Ραστ Μπελτ, από το Ιλινόις ως την Πενσιλβανία, αλλά και στον λεγόμενο «βα­θύ Νότο» (τις Πολιτείες από τη Λουιζιάνα ως τη Βόρεια Καρολίνα), ο «απών» ανδρικός πληθυσμός αγγίζει ακόμη και το 40% του συνόλου. Οι άνδρες χωρίς δουλειά πιθανώς αναζητούν εργασία, βρίσκονται οε κοινωνικό πρόγραμμα στήριξης ατό­μων με αναπηρία, έχουν μόλις αποφυλακιστεί και αντιμετωπίζουν περιθω­ριοποίηση και κοινωνική προκατάληψη.

Σε πολλές περιπτώσεις έχουν σταματήσει να ψά­χνουν διέξοδο, περνούν τη μέρα τους μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, παρακολουθώντας ταινίες και παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, ή -σπανιότερα- φροντίζουν τα παιδιά τους, όταν αυ­τά υπάρχουν. Σε συντρι­πτικό βαθμό τούς συντη­ρούν οι σύζυγοί τους ή η ευρύτερη οικογένεια. Κά­ποιοι αναλυτές αποδίδουν το πρόβλημα οε οικονομικούς παράγοντες, άλ­λοι μιλούν για ψυχολογικές και κοινωνικές συνθήκες, παραλληλίζοντας το πρόβλημα με το «δικό» μας φαινόμενο των ανώ­ριμων ενήλικων ανδρών, που παραμένουν εξαρτημένοι από την οικογένεια -και την έντονη μητρική φιγούρα του ευρωπαϊκού Νότου- και ουσιαστικά «κοινωνικά ευνουχισμέ­νοι» ως τα τριάντα και τα σαράντα χρόνια τους, ακό­μη και αργότερα.

Πόσο μοιάζει η «αόρατη κρίση» των Αμερικανών με τη νοτιοευρωπαϊκή κρί­ση της ανδρικής ανεργίας; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η καταγεγραμμένη ανδρι­κή ανεργία στην Ελλάδα έφτασε το 22,6% το 2014, σε σχέση με το 4,9% το 1991. Στη νέα εργασία του, που δημοσιεύεται αυ­τή την εβδομάδα, ο Άλαν Κρούγκερ, οικονομολόγος του Πρίνστον και επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του Λευκού Οίκου επί Ομπάμα, αποδί­δει σε μεγάλο βαθμό την ανδρική απουσία σε προ­βλήματα υγείας· ίσως μία έμμεση νύξη για την ανά­γκη ακόμη μεγαλύτερης επέκτασης της κάλυψης που παρέχει το υγειονο­μικό σύστημα και η υγει­ονομική μεταρρύθμιση του Ομπάμα (το λεγόμενο Affordable Care Act).

Ουσιαστικά το πρό­βλημα ερμηνεύεται κατά το δοκούν από την πολιτι­κή ατζέντα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, με τους πρώτους να ρίχνουν την ευθύνη στην αποβιομηχανοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας και στίς μαζικές φυλακίσεις, και τους δεύτερους να κα­τηγορούν τα κοινωνικά προγράμματα και τη φο­ρολογική πολιτική, επειδή υποθάλπουν αντικίνη­τρα για εργασία.

Μόλις 13%

Το μόνο βέβαιο είναι πως, ενώ το 1954 οι τομείς των κατασκευών και της βιομηχανίας απασχολούσαν το 40% της ανδρικής εργασίας, πλέον -ειδικά μά­λιστα μετά την κρίση στον κατασκευαστικό τομέα και το σκάσιμο της «φούσκας» των στεγαστικών δανείων- οι τομείς αυτοί απασχο­λούν μόλις το 13% των ερ­γαζόμενων ανδρών.

Παράλληλα, σε βάθος χρόνου ο ιδιωτικός τομέας φαίνεται πως επιδιώκει να καλύψει όλο και περισσό­τερο θέσεις εργασίας στις οποίες παραδοσιακά απα­σχολούνταν γυναίκες. Ενδεικτικά, τα τέσσερα επαγγέλματα που αναμέ­νεται να έχουν τη μεγα­λύτερη ζήτηση εντός της δεκαετίας είναι οι βοηθοί καθημερινής φροντίδας παιδιών και αρωγής ηλικι­ωμένων, οι γραμματείς ια­τρικών επαγγελμάτων και οι σύμβουλοι μάρκετινγκ. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή Οικονομι­κών του Χάρβαρντ Λόρενς Κατζ, «ένα μέρος της μείωσης της απασχόλησης στους νεαρούς άνδρες οφείλεται σε μία αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιδιώξεις τους και σε θέματα (εργασιακής) ταυτότητας».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο

Ο όρος Ν.Ε.Ε.Τ. [Not in Education, Employment or Training] έγινε γνωστός τα πρώτα χρόνια μετά την οικο­νομική κρίση του 2008. Αναφερόταν στους νέους εκείνους, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, που δεν εργάζονταν ούτε σπούδαζαν ή λάμβαναν κάποιου είδους εργασιακή κατάρτιση. Μία απομονωμένη γενιά ανθρώπων μικρότε­ρων των 30 χρόνων, οι οποίοι ουσιαστικά κάθονταν στο σπίτι άεργοι, χωρίς έμπρακτο ενδιαφέρον για οποιαδή­ποτε συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Σήμερα τα στοι­χεία δείχνουν πως ο αριθμός των Ν.Ε.Ε.T. μειώνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όχι όμως και στην Ευρώπη. 

Η Ελλάδα μάλιστα φαίνεται πως έρχεται πρώτη στις σχετικές μετρήσεις, με το καταγεγραμμένο 26,7% των νέων μέχρι 29 ετών να εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία το 2014 (τα πραγματικά ποσοστά θεωρούνται πολύ υψη­λότερα). Ακολουθεί η Ιταλία με 26,2%, ενώ σταθερά παραμένουν τα ποσοστά στη Γαλλία, μεταξύ 12,8% και 15,1% από το 2000 έως το 2014. Μία σημαντική διαφορά σε αυ­τή την ομάδα είναι πως αποτελείται κυρίως από νεαρές γυναίκες (ποσοστό 55%) και λιγότερο από άνδρες (45%).

Οι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές απασχόλησης, τα μοντέλα εκπαίδευσης, ακόμη και η βαθύτερη δομή της οικονομίας, οι οικονομικά ανενεργοί νέοι δεν θα αποκτήσουν σημαντικά εργασιακά προσόντα και δεν θα απορροφηθούν ποτέ στην οικονομία. Δεν αποκλείε­ται μάλιστα σε μερικά χρόνια να τροφοδοτήσουν την αυξανόμενη ομάδα των ώριμων ανδρών-και γυναικών-χω­ρίς εργασία, χωρίς συμμετοχή και -κυρίως- χωρίς καλύ­τερη προοπτική για το μέλλον.

Μυρτώ Μπούτση

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 36.

Εκλογή Τραμπ: Ερωτήματα αλλά και ελπίδες.

…γλυτώσαμε από τον εφιάλτη της Χίλαρι.

Με αφορμή την έγκαιρη «διάγνώση» της εφημερίδας μας για το φαινόμενο Τραμπ και τον συνακόλουθο εκλογικό θρίαμβό του, ρωτούν αρκετοί τι θα συμβεί από δω και μπρος στο κεφάλαιο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Εις ότι με αφορά, η αυθόρμητη και ειλικρινής απάντηση είναι... «Δεν έχω ιδέα»! Ξέ­ρω όμως τι θα μας συνέβαινε σε περί­πτωση τυχόν επικράτησης της Χίλαρι Κλίντον και ολόκληρου του διεφθαρ­μένου κυκλώματος που την προωθού­σε: του «δραχμοφονιά» συζύγου Μπιλ, του «αλληλέγγυου των μειονοτήτων» Σόρος, των σκοτεινών ισλαμικών χορη­γών, των ντεμέκ ομογενών τύπου Στεφανόπουλου και Σταυρίδη και όλης της παρέας των Δημοκρατικών που βομ­βάρδιζε ασμένως και ανηλεώς τη Σερ­βία εις όφελος των Κοσοβάρων κανίβα­λων του UCK.

Δύσκολα λοιπόν μπορώ να φαντα­στώ κάτι χειρότερο. Γιατί στη ζοφε­ρή εικόνα έρχεται να προστεθεί και η εκλεκτική συγγένεια της κυρίας με το γερμανικό πολιτικό στερέωμα, που εί­χε λυσσάξει στην κυριολεξία να ξεφορ­τωθεί τον Τραμπ, λασπολογώντας εις βά­ρος του με όλα τα δυ­νατά μέσα.

Από τις πρόσφα­τες αποκαλύψεις των WikiLeaks και μόνον προκύπτει ότι το σύ­στημα Κλίντον με το οποίο κάποιοι επιχείρησαν να «λουκιάσουν» την... πρώτη φορά αριστερή κυ­βέρνησή μας ήταν αυτό που πίεσε τον Τσίπρα να δεχτεί το Μνημόνιο με μια μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα το καλο­καίρι του 2015. Και είναι βέβαιο ότι με την Κλίντον πρόεδρο ούτε ρητορικές πρωτοβουλίες ενθάρρυνσης δεν θα εί­χαμε ,όπως αυτές των Ομπάμα, Λιού ή Μπάιντεν. Μονάχα ακόμη έναν μοχλό διεθνούς πίεσης προκειμένου να συμμορφωθεί η χώρα μας στο μονόδρομο των «ευεργετικών» μεταρρυθμίσεων του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.

Αυτά λοιπόν θα ήταν τα «σιγουράκια» της κακοδαιμονίας μας σε περί­πτωση που είχε εκλεγεί η Χίλαρι. Για να μην προχωρήσω πιο πέρα, στα Ελ­ληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, όπου αποκλείεται να παίρναμε την παραμικρή ασπίδα προστασίας απέ­ναντι στις απειλές των γειτόνων· μικρών και μεγάλων. Όχι από τον Ερντογάν δεν θα μας γλί­τωναν, αλλά ού­τε από τον «πρεζάκια» (σ.σ.: σύμφωνα τουλάχιστον με κα­ταγγελίες βουλευ­τών της αλβανικής αντιπολίτευσης) φιλαράκο του, που βρήκε πρόσφορο βήμα να μας κουνή­σει το δάχτυλο. Χαϊδεμένο παιδί των Κλίντον και του «open society» είναι ο Ράμα και φανταστείτε την αποθράσυνσή του με μια διακηρυγμένα φιλοαλβανή πρόεδρο των ΗΠΑ.

Αυτά για τη Χίλαρι, την οποία κά­ποιοι στην Ελλάδα αναίσχυντα και ιδιοτελώς επιχείρησαν να εμφανίσουν ως το νομοτελειακό... μη χείρον βέλτιστον.

Από κει και πέρα ερχόμαστε στον Τραμπ, που αποτελεί μεν αστάθμητη παράμετρο, αλλά με ορισμένες θετικές ενδείξεις: Ορκισμένος εχθρός με τα συ­στήματα Σόρος και διάφορων άλλων πολυπολιτισμικών... πορτοφολάδων της παγκοσμιοποίησης, που θέλουν σώνει και καλά να φέρουν την Αμερική στη Ρωσία κηρύσσοντας εν ανάγκη και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Δύσκολα συνεργάσιμος, λόγω και της δικής του πληθωρικότητας, με περιφερειακούς ισλαμονταβατζήδες τύπου υποστηρικτές του ISIS, τύπου Ερντογάν, παρ’ όλα όσα έχουν γραφτεί για τις δήθεν σχέσεις της κόρης του με την Άγκυρα.

Θερμός φίλος του Ισραήλ με σύνδε­σμο τον εβραϊκής καταγωγής γαμπρό του και θιασώτης της τετραμερούς συ­νεννόησης Αθήνας - Λευκωσίας – Καΐρου-Τελ Αβίβ. Σθεναρός αντίπαλος της αναδυόμενης γερμανικής ηγεμονίας οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Επιπλέον και ο Τραμπ πλαισιώνε­ται από ομογενείς. Σε θέση-κλειδί ο Πρίμπιους, με Ελληνίδα μάνα «παλαιός κο­πής» και χριστιανός ορθόδοξος, αντί­παλο δέος στο... παπαδοπαίδι Τζορτζ Στεφανόπουλο, που μόνο την πατρίδα του δεν ήξερε να βοηθήσει.

Κοντά στον νέο πλανητάρχη και ο νεαρότατος (32 ετών!) Τζορτζ Παπαδόπουλος, γιος ενός αγνού αγωνιστή πα­τριώτη, πρώην αντιπροέδρου της Παμμακεδονικής. Δεν ξέρουμε ακόμη πού θα αξιοποιηθεί, αλλά είναι βέβαιο πως βλέπει τις ενεργειακές προοπτικές στη Μεσόγειο από ελληνική σκοπιά.

Όμως ακόμη και με τους φιλότουρκους, που θα ήταν απί­θανο να μην έχουν «φυτευθεί» στο περιβάλλον του νέου προέ­δρου, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα. Βιάστηκαν κάποια «έγκυ­ρα» ελληνικά μέσα ενημέρωσης να βαφτίσουν... πράκτορα του Ερντογάν τον σύμβουλο θεμάτων ασφαλείας του Τραμπ. Παρότι όσα είχε πει ο στρατη­γός Φλιν ελάχιστα απέχουν από αυτά που έγραψε στο «Foreign Policy» ο ομογενής... φιλέλληνας, ναύαρχος Σταυρίδης της Κλίντον. Και μόλις προχθές ο «τουρκόσπορος» Φλιν βγήκε ανοιχτά υπέρ της άμεσης ίδρυσης κουρδικού κράτους, αφήνοντας... κάγκελο τους αξιωματούχους στην Άγκυρα.

Είναι επομένως πολύ νωρίς για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα των προθέσεων του Τραμπ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι γλιτώσαμε τον σίγουρο εφιάλ­τη της Χίλαρι….

Γιώργος Χαρβαλιάς

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 8.

Δεκαοκτώ μήνες στα δεκαοκτώ.

Για ποιους λόγους πρέπει να αυξηθεί  η θητεία.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Πρόεδρος «Νέας Δεξιάς»

Στο ζήτημα της στρατιωτικής θητείας υπάρχει μια άθλια παράδοση. Παρά τη γνώμη των Επιτελεί­ων, τα κόμματα έκαναν διαχρονικό διαγωνισμό Γκρούεζα, ποιος θα προτείνει τη μικρότερη. Οι δε ηγε­σίες των νεολαιών τους φροντίζουν με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να υπηρετούν στην Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου, χαλώντας το στομάχι τους με καφέδες στο τριεθνές του Ντα Κάπο και τα βράδια στις προ­φυλακές των μπαρ και των σκυλάδικων. Οι μονότονες ώρες της σκοπιάς και η σκληρή εκπαίδευση, άλλωστε, είναι για την πλέμπα, όχι για τους γόνους με τα βελού­δινα χεράκια.

Τον τελευταίο καιρό το ίδιο το κράτος-συμμορία του Ερντογάν διαλύει κάθε ψευδαίσθηση της αφασιακής ιδεοληψίας των ταβλαδόρων της Αριστεράς και «Κεντροδεξιάς» του μπαμπά, χωρίς Δεξιά. Αφού η ημικατεχόμενη Κύπρος, 1.619 αγνοούμενοι, 200.000 πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί και τραυματίες δεν αρκούσαν, αφού δεν νιώθαμε ως χαστούκι τις καθημερινές παραβι­άσεις και τα κύματα λαθραίων μουσουλμάνων που μας στέλνει ο μεγαλύτερος δουλέμπορος του κόσμου, βγή­κε ο ίδιος να μας τα κάνει φραγκοδίφραγκα.

Τελικά το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του. Θέ­λει και αυτά να τα καταπιεί ο σαλεμένος πατισάχ, μαζί με τα νησιά, τη Θράκη και τους ανθρώπους μας, ανατρέποντας τη Λωζάννη. Θα κάτσουμε να κοιτάμε; Όχι. Σωστό είναι αυτό που λειτουργεί αποτελεσματικά σε πα­ρόμοιες συνθήκες. Δύο χώρες έχουν τέτοιους θανάσι­μους κινδύνους, όπως εμείς. Η Κύπρος και το Ισραήλ. Και οι δύο έχουν θητεία στα 18.

Καταρχάς, όταν μιλάμε για θητεία, παρακαλώ ξεχάστε τυχόν τραυματι­κή σας εμπειρία. Μιλάμε για τη θητεία όπως πρέπει να είναι. Ρεαλιστική και εντατική εκπαίδευση, σφυρηλάτηση υψηλού φρονήματος και πνεύματος μονάδος, χωρίς χαμένο χρόνο, με πλή­ρη κάλυψη τροφής, ένδυσης, υπόδησης και έναν μικρό μισθό, ώστε να μην επιβαρύνεται η οικο­γένεια. Μικρός, ώστε ο στρατιώτης να έχει τα μικροέξοδά του, π.χ. 150-200 ευρώ, αφού θα τρώει και θα πίνει στη μονάδα του, με δωρεάν μετακινήσεις. Πάλι θα είναι φθηνότερο από 100.000 μισθοφόρους, που δεν τους θέλουμε και για εθνικούς και για οικονομικούς λόγους. Όμως θα γίνεται μαχητής, όχι αγγαρειομάχος και να σα­πίζει στη σκοπιά σε υποεπανδρωμένες μονάδες. Βολές, πορείες, γυμναστική, ρεαλιστικές ασκήσεις.

• Θητεία στα 18, αφού ο νέος Έλληνας κατοχυρώσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο, αν θέλει να σπουδάσει, ώστε μετά να μη διακόπτει τις σπουδές του.

• Θητεία στα 18,τότε που έχει ζωτικότητα και αντοχές.

• Θητεία στα 18, ώστε να λιγοστέψουν οι κοπανατζή­δες, με δίκαιο σύστημα μεταθέσεων και ουσία, όχι μό­νον τύπο.

• Θητεία στα 18, όταν ο νέος προσαρμόζεται πιο εύκο­λα και θα έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις τον χρόνο να του εμφυσήσουν φρόνημα και αυτοπεποίθηση, αντί να τον παραδώσουμε απευθείας στους μηδενιστές απόστολους του μαρασμού, που κατοικοεδρεύουν στα πανεπιστήμια.

• Θητεία 18 μηνών για τους οπλίτες και μεγαλύτερη για τους έφεδρους αξιωματικούς, ώστε, πέραν της βασι­κής και ειδικής εκπαίδευσης, να προλαβαίνει ο στρα­τεύσιμος να περάσει στη μονάδα εκστρατείας δύο πλή­ρη εξάμηνα εκπαίδευσης, εαρινό και χειμερινό, και να αποκτήσει στρατιωτικό πνεύμα και δέσιμο με τους συ­ναδέλφους του.

Και ύστερα διαρκής επανεκπαίδευση στην εφεδρεία. Γιατί; Γιατί κανείς δεν θα κάνει για μας αυτό που είναι δικό μας καθήκον...

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18

Η ήττα των «ελίτ» μαζί με τον Κλίντον

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ».

Κυριακάτικη «Δημοκρατία», σελίδα 18,

Η μεγάλη μήτρα της «πολιτικής ορθότητας» είναι οι ΗΠΑ. Από εκεί, οι ανακυκλωμένοι αριστε­ριστές μόλυναν και την Ευρώπη με αυτή την ολοκληρωτική γάγγραινα. Επιτομή της, η διεφθαρμένη και αιματοβαμμένη Χίλαρι, που είχε κληρονομήσει τους μηχανισμούς του άνδρα της. Χρόνια αναρωτιόμουν για τους λόγους που οδήγησαν στη σφαγή του σέρβικου έθνους, τις αιτίες των βομβαρδισμών και της ταπείνω­σης ενός λαού που ήταν σύμμαχος των Αμερικανών και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, αλλά κατ’ ου­σίαν και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τι ήταν αυτό που οδήγησε τις ΗΠΑ να σκοτώνουν ορθόδο­ξους χριστιανούς για να υποστηρίξουν τη δημιουργία στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης της μουσουλμα­νικής Βοσνίας και να υποστηρίξουν τον Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, πολιτικό διάδοχο της Μεραρχίας Χαντζάρ των SS και των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου, συμμάχων του Αδόλφου;

Διότι το «σύστημα Κλίντον» το εξαγόρασαν με πα­κτωλούς εκατομμυρίων δολαρίων οι Σαουδάραβες και οι εμίρηδες του Κόλπου. Οι ίδιοι που, μαζί με τους Τούρκους, συνέχισαν τη γαλαντόμα οικονομική υπο­στήριξη στη Χίλαρι για την προεδρία. Βουτηγμένη στο σουνιτικό χρήμα, έχει τεράστια ευθύνη για τη δημιουρ­γία και άνδρωση του ISIS, τη γενοκτονία των χριστια­νών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, την άγρια σφα­γή σιιτών και κάθε αντίθετου στους χασάπηδες που η ίδια βοήθησε, για τη διάλυση της Λιβύης,της Συρίας και του Ιράκ. Με αυτή συντάχθηκαν ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Φώφη, το ξεροπόταμο του Σταύρου και όλο το ψοφοδεές αριστε­ρόστροφο σύστημα των αποστόλων του μαρα­σμού, με οιμωγές θυμω­μένων καπουτσίνων - όχι των μοναχών, αλλά των πιθήκων. 

Μόνο η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ πήρε από την αρχή θέση υπέρ της υποψηφιότη­τας του Τραμπ, με μοναδικό κριτήριο το εθνικό συμφέ­ρον, ΕΦΟΣΟΝ ο Τραμπ κάνει πραγματικότητα κάποιες βασικές θέσεις. Κυρίως, όμως, ο αμερικανικός λαός συνέτριψε την ολοκληρωτική προσπάθεια των διεφθαρ­μένων ελίτ, των δημοσκόπων και των ΜΜΕ να τον χει­ραγωγήσουν.

Η Ν.Δ., για πρώτη φορά, όχι μόνο δεν υποστήριξε τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, αλλά τον έβρισε κιόλας. Ο δυστυχής Κουμουτσάκος καλύτερα να αλλάξει δου­λειά, να αρμέγει λαγούς και να κουρεύει χελώνες. Η διορατικότητα είναι σημαντική αρετή ενός ηγέτη και του επιτελείου του. Οι εθνικές αβαρίες μας, ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης, αλλά και οι προπαγανδιστές της «προόδου», έχοντας χάψει την προπαγάνδα της αμε­ρικανικής ελίτ, στέγνωσαν τη γλώσσα τους στο γλείψιμο. Όμως, ο αμερικανικός λαός δεν κάμφθηκε από τις ύβρεις των αντίστοιχων αμερικανικών φυλλάδων και καναλιών, ίδιων με τις ύβρεις που απευθύνουν στην Ελ­λάδα στους νοικοκυραίους πατριώτες, συκοφαντώντας τους ως «φασίστες», «ρατσιστές» κ.λπ. - βλέπε Ωραιόκαστρο, όπου η παρακμή ομοφρόνησε στη κατασυκοφά­ντηση και στις απειλές κατά Ελλήνων πολιτών. Οι απλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ εκδικήθηκαν τους αντίστοιχους Τσιπρομητσοτάκηδες και τα ΜΜΕ τους. Και τώρα, οι δύο προτάσεις φοροεισπράκτορα θα πρέπει να συνερ­γαστούν με αυτόν που έβριζαν. Όχι πολύ σοφή η στάση τους για τα εθνικά συμφέροντά μας. Πρώτα η Ουγγα­ρία, τώρα οι ΗΠΑ, έρχονται καλπάζοντας η Γαλλία και η Αυστρία, ενώ το Brexit έριξε σφαλιάρα.

Μοιραίο ποντάρισμα Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στη Χίλαρι

Γιώργος Χαρβαλιάς στήλη «Stress Test», σελίδα 8

 Κυριακάτικη «Δημοκρατία» 13 Νοεμβρίου 2014.

Χρειάζονταν να είσαι πραγματικό «ούφο» για να ποντάρεις τα ρέστα σου στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον. Αόμματος, ανόη­τος, ανιστόρητος ή απλώς fun των αυτοεκπληρούμενων προφητειών.

Να μην έχεις ιδέα της σημερινής αμερικανικής πραγματικότητας, να μην έχεις πάρει χαμπάρι τα αρνητι­κά αισθήματα των απλών ψηφοφό­ρων στην απωθητική «προσλαμβάνουσα παράσταση» της συμμορίας Κλίντον και να μπουκώνεσαι από το πρωί ως το βράδυ με CNN. Άντε και λίγο Σκάι...

Κολλημένος με την μπάλα, δη­λαδή- του λεγόμενου μονοδρόμου «πολιτικής ορθότητας», που ξεφτιλί­στηκε πανηγυρικά στο δημοψήφι­σμα του Brexit μόλις πριν από μερι­κούς μήνες...

Αυτά τα «ούφο» λοιπόν έχουμε δυστυχώς ως πολιτικούς ηγέτες στο Κοινοβούλιο. Και πήραν στον λαιμό τους τη χώρα, με απροσδιόριστες μέχρι στιγμής συνέπειες. Μέχρι να σκεφτούν τι τους συνέβη, οι Τούρ­κοι πρόλαβαν να κάνουν δηλώσεις, να ζητήσουν πίσω τον Γκιουλέν, να οργανώ­σουν ανεπίσημες τη­λεφωνικές επαφές με τον νέο πλανητάρχη και να προωθήσουν ανθρώπους τους στο αναδυόμενο κυβερ­νητικό στερέωμα. Οι δικοί μας, πλην Καμμένου και Παυλόπουλου, διερωτώμαι αν και πότε έστειλαν έστω τα τυπικά συγχαρη­τήρια.

Κοιμήθηκαν οι άνθρωποι, νομί­ζοντας ότι θα ξυπνήσουν με τη Χίλαρι στον Λευκό Οίκο. Ξεγελάστη­καν όμως, ασυνείδητα ελπίζω, γιατί, αν το πάρουμε αλλιώς, θα φτάσουμε έως το... Βερολίνο.

Το ότι ερχόταν ο Τραμπ το έβλε­παν όλοι οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεο­λογικής προέλευσης. Από τον Μάικλ Μουρ έως τον... Μάικλ Καρλούτσο. Μόνο που στην Αθήνα κάποιοι άκουγαν τη Lady Gaga. Και κάποιοι άλλοι τη... Lady G, ξέρετε εσείς...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μου πείτε, έχει και μια δικαιολογία. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε, για λόγους ιδεολογικούς, να φτιάξει κανάλι επικοινωνίας με έναν ακραίο συντη­ρητικό όπως ο Τραμπ. Τρίχες, θα σας πω εγώ. Γιατί, αν το θέ­μα ήταν ιδεολογικό, αυτής της δήθεν «αριστεροσύνης» που έχει γίνει λάστιχο, θα είχε σπεύσει εξαρχής να αγκαλιάσει τον έντιμο και φιλέλλη­να Μπέρνι Σάντερς, που λίγο έλειψε να στριμώξει την Κλίντον στην εσω­κομματική κούρσα.

Παγιδεύτηκε ο Αλέξης στις δη­μόσιες σχέσεις κάποιων δικών του με τη συμμορία Κλίντον και τον Σόρος. Σας τα έλεγα από τον περα­σμένο Μάρτιο σε ένα άρθρο με τίτ­λο «Ποιοι προξενεύουν τη Χίλαρι στον Τσίπρα», όπου, μεταξύ άλλων, έγραφα τα εξής: «Πρόθυμοι μεσάζοντες και φαιδροί λομπίστες, ξιπασμέ­νοι ;Eλληνες ολιγάρχες του εξωτερι­κού και πάμπλουτοι Ελληνοαμερικανοί, που δεν δίνουν δεκάρα για την πατρίδα, αλλά ψοφάνε για δημόσι­ες σχέσεις, καλλιεργούν επιμόνως τη στενή σχέση του Αλέξη Τσίπρα με την υποψήφια των Δημοκρατικών... Είναι οι γνωστοί “δωρητές” και οι σουλατσαδόροι με τις περιβόητες “πρωτοβουλίες”, που δήθεν στόχο έχουν να προάγουν την εικόνα της Ελλάδας... Είναι οι ίδιοι που παρέ­συραν τον Τσίπρα στο καταστροφικό για τον ίδιο και την εικόνα της Ελλά­δας talk show με τον φιλικά προσκεί­μενο (σ.σ.: υποτίθεται) οικοδεσπότη Μπιλ Κλίντον».

Την πάτησε λοιπόν ο Τσίπρας και, όταν έρθει η ώρα, θα πούμε ονό­ματα. Όλων αυτών των καλοθελη­τών...Εντάξει, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερά παραμύθια. Αμ’, ο Κυ­ριάκος; Αυτός ο φιλελεύθερος αντικρατιστής που αγνοεί το πολιτικό κόστος; Γάντι ταίριαζε η πλατφόρμα Τραμπ για την οικονομία με τη ρητο­ρική του. Σχεδόν ταυτόσημες οι θέ­σεις για τη μείωση των φόρων και την τόνωση της επιχειρηματικότη­τας. Και στο κάτω κάτω τι πιο φυσιολογικό ένα ελληνικό κεντροδεξιό κόμμα να κλείσει το μάτι στον συντη­ρητικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων; Αμ, δε... Έτσι φτάσαμε να λέ­ει ο Κουμουτσάκος ότι με την εκλογή Τραμπ γύρισε ο κόσμος ανάποδα!

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φταίει μόνον ο Κυριάκος, που έτσι κι αλλιώς πρωτοβουλίες δεν παίρνει χωρίς την έγκριση του φι­λικού προς το Βερολίνο οικογενεια­κού περιβάλλοντος. Όλες οι πτέρυ­γες του κόμματος έχουν την ευθύνη τους, που θεωρούσαν ακατόρθωτο να ηττηθεί η λέαινα στη φωλιά της. Γιατί; Γιατί τάδε έφασαν Σταυρίδης, Μπερνς και διάφοροι άλλοι «αφισοκολητές» της Χίλαρι, από αυτούς που μόνο στον ελληνικό μικρόκοσμο φα­ντάζουν ως ιερά τοτέμ.

Και τώρα λοιπόν τι γίνεται; Αχαρτογράφητη η πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Και χωρίς κανάλια επικοινωνίας. Σίγου­ρες προβλέψεις δεν χωρούν. Το μό­νο βέβαιο είναι όμως ότι, αν οι ανόη­τοι των Αθηνών δεν έπαιρναν γραμ­μή από τη... Lady (είτε την Gaga είτε την... άλλη), θα είχαμε μια πολύ κα­λύτερη αφετηρία...

Κανακεύει το φίδι που τελικά θα τον δαγκώσει.

Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με αυ­τές τις εστίες ανομίας; Μια φορά κάψανε μέρος του Πολυτεχνείου. Όταν το κάψουν όλο συθέμε­λα και στα αποκαΐδια του θ’ ανάβουν μπάφους και ελλη­νικές σημαίες τα φρικιά, ενώ ο Τόσκας θα ζητάει «κατα­νόηση», ίσως τότε βάλουμε μυαλό και επιβάλλουμε νό­μο και τάξη. Αν πέρναγε από το χέρι μου, σε ένδειξη πολιτικού χιούμορ αλλά και για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, με λίγες εσωτερικές τροποποιήσεις, θα έκανα το Ε.Μ.Π. έδρα των ΜΑΤ και της ανασυσταθησομένης ΔΕΛΤΑ.

Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, με το υστέρημα των γονιών μου, ισόβια ευγνώμων σε εκεί­νους και στο πανεπιστήμιό μου. Δεν έγραψα ποτέ ούτε μια γραμμή στον τοίχο ή στα έδρανα των αμφιθεάτρων. Δεν διανοήθηκα να σπάσω, να κάψω δημόσια περιου­σία, την οποία πλήρωναν οι γονείς μου. Σεβόμουν τον κόπο τους, τις θυσίες τους να μας αναθρέψουν, τα χρή­ματα που μου έστελναν για να σπουδάσω, η μάνα μου δουλεύοντας γαζώτρια στην Κοκκινιά κι ο πατέρας μου στο λιμάνι. Δεν διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω χέρι σε συμφοιτητή μου, κι ας πίστευε κι έλεγε πολιτικές ανο­ησίες.

Και η γενιά μου κι αν έχει ακούσει κουλαμάρες στα αμφιθέατρα! Νόμιζες πως το μέλλον της Νικαρά­γουας ή της Παλαιστίνης κρινόταν στη γενική συνέλευ­ση της ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ένωση Αριστοτέλειου Πα­νεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Μερικούς τους συναντάω στα δικαστήρια και, όταν τους θυμίζω τι λέγανε, γελάμε μαζί. Δεν διανοήθηκα ποτέ να φερθώ αγενώς, να χτυ­πήσω ή να χτίσω στο γραφείο του καθηγητή μου ή να τον περιλούσω με σκουπίδια. Μπορεί στα 88 στρέμ­ματα στον Κορυδαλλό οι διαφορές μας να λύνονταν συχνά με γροθιές, αλλά μόνο αν ο άλλος σε είχε προ­σβάλει βαριά ή όταν υπερασπιζό­σουν κάποιον αδύναμο. Μας ήταν αδιανόητη η βία στον αδύναμο, ο βανδαλισμός της περιουσίας πολίτη ή του κράτους, και σίγουρα δεν θα έφευγε ακέραιος από τα χέρια μας κά­ποιος που θα τολμούσε να προσβάλει τη σημαία.

Ανήκω στη γενιά, κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, που όταν ήμασταν απογευματινοί και περνούσαμε έξω από το σχολείο μας, όταν η πρωινή βάρδια έκανε έπαρση σημαίας, καθόμασταν εκουσίως προσοχή και μαζί μας όλοι οι διαβάτες. Μπροστά στα μάτια μου, τον Σεπτέμ­βριο του 1991, ως επικεφαλής του αγήματος απόδοσης τιμών, ο διοικητής μου πάνω από το φέρετρο ενός λεβέ­ντη συναδέλφου, του Τάσου Φωτόπουλου από την Αρ­γυρούπολη, έδινε στη μαυροντυμένη μάνα του διπλωμέ­νη αυτή τη σημαία, μαζί με τον πράσινο μπερέ του και τις πτέρυγες του αλεξιπτωτιστή. Στη μνήμη του, φοράω πά­ντα το σήμα μας στο πέτο μου. Το εξηγώ, για να μην έχει την απορία ένας χαβαλές τηλεοπτικός υποαστήρ, που χλεύαζε μια μέρα ερήμην μου και με άγνοια κινδύνου.

Ως πότε θα ανεχθούμε αυτό το ρεσιτάλ βαρβαρότη­τας, τέτοιες βαριές προσβολές στη συλλογική τιμή μας από συμμορίες αλητών, όπως το είδαμε σε ζωντανή με­τάδοση για άλλη μια φορά; Σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει «δημοκρατική παράδο­ση» να καίνε τη σημαία της, να καταλαμβάνουν τη δη­μόσια περιουσία και να την καταστρέφουν συγκεκριμέ­νες μέρες τον χρόνο; Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει.

Η χώρα χρειάζεται την πιο μεγάλη και αποτελεσματι­κή επανάσταση: την αυστηρή εφαρμογή των νόμων και της κοινής λογικής. Αυτό θα επιβάλει η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ.

Φαήλος Κρανιδιώτης

Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ»

Εφημερίδα «Δημοκρατία», Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18.

Κοινωνία κουρασμένων

...που φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους...

«…….Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν……».

Ίων Δραγούμης, «Όσοι Ζωντανοί»

Η «προοδευτικότητα» και η ολοκληρωτική απάρνηση κάθε εθνικού αισθήματος.

Οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας». 

γράφει ο Γιώργος Χαλάς 

             Για το κατάπτυστο πανό που σηκώθηκε στο Καραϊσκάκη την περασμένη Κυριακή τα είπαμε εκτενώς πριν από λίγες μέρες. Το θετικό είναι ότι κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να ταυτοποιηθεί ο υπαίτιος (ή εκ των υπαιτίων τέλος πάντων) της ανάρτησής του. Προχθές, πάλι, ο κρατικός μηχανισμός είχε πάρει ρεπό ή γιόρταζε την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο εορτασμός της οποίας αποτέλεσε μία από τις πρώτες κυβερνητικές «πράξεις» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981, πριν αυτό συμπληρώσει έναν μήνα στην εξουσία... 

Γιώργος Χαλάς 

Είδαμε λοιπόν μια ελληνική σημαία να καίγεται σε κοινή θέα και το στιγμιότυπο να αποθανατίζεται από τηλεοπτικούς και φωτογραφικούς φακούς. Μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια κυβερνητική αντίδραση σαν την ανακοίνωση του υφυπουργού Αθλητισμού που μιλούσε με απέχθεια για τα «ανθρωπόμορφα φασιστοειδή». Τι απέγιναν οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» τις οποίες επικαλούταν τη Δευτέρα ο υφυπουργός «εκ μέρους του συνόλου της ελληνικής κυβέρνησης»; 

Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός εξωτερικού εχθρού μιας χώρας έγκειται στο να βρει εκείνους που θα πείσουν τους πολίτες της ότι πατριώτης και φασίστας είναι το ίδιο πράγμα και πως η «προοδευτικότητα» ορίζεται με την ολοκληρωτική απάρνηση κάθε έννοιας φιλοπατρίας και εθνικού αισθήματος. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό... Επειδή ενδεχομένως να έχουν μπερδευτεί λιγάκι κάποιοι, καλό θα είναι να γνωρίζουν πως «οι αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» οφείλουν πρώτα από όλα να προστατεύουν και να υπηρετούν τη χώρα τους. Και στην κορυφή αυτών βρίσκεται το εθνικό σύμβολο που λέγεται ελληνική σημαία. 

Μια κυβέρνηση που εμφανίζει τόσες «ευαισθησίες» ώστε να μη θέλει να «θίξει» τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων, τους Τούρκους και όποιον άλλον επιβουλεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα, θα μπορούσε πράγματι να είναι και δημοκρατική. Ελληνική όμως, όχι. Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχει προκόψει το μπέρδεμα τελικά... Κρίμα πάντως που δεν υπάρχει οποιαδήποτε «διασύνδεση» του θέματος της σημαίας με οτιδήποτε «ερυθρόλευκο». Αυτή θα ήταν ίσως η μοναδική ελπίδα για να δούμε την προβολή αλλά και την κατακραυγή που άρμοζαν στην περίσταση. 

Ασφαλώς και ήταν ιδιαιτέρως βολικό το γεγονός πως η ανάρτηση του πανό για τη Σρεμπρένιτσα έγινε στο Καραϊσκάκη -δηλαδή τη φυσική έδρα του Ολυμπιακού-, ασχέτως αν επρόκειτο για αγώνα της Εθνικής. Και εννοείται ότι δεν ήταν τυχαίες οι «αντιδράσεις» διάφορων αντιολυμπιακών που βρήκαν μία ακόμη αφορμή για να κατηγορήσουν τον Θρύλο. Όπως κάποιος συνάδελφος που γενίκευσε το θέμα μιλώντας για φασιστικά φαινόμενα στο Καραϊσκάκη σε ματς του Ολυμπιακού, δίχως όμως να είναι σε θέση να αναφέρει ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ή να «θυμάται» περιστατικά σε γήπεδα άλλων ελληνικών ομάδων. Αφού αυτά δεν «πουλάνε», γιατί να αναφέρονται;

 Εφημερίδα «Φως» των Σπορ,

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 14.

Πολυτεχνείο Α.Ε.

Γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

«Επέτειος» του Πολυτεχνείου η χθεσινή που πέρασε, και για το χρόνο ετούτο. Ο καθένας θα περίμενε να αναφερθούμε σ΄αυτή, στα ψέμματα και στους μύθους που τη συνοδεύουν. Λένε για την αντίσταση των φοιτητών που οδήγησε στην πτώση του Γεωργίου Παπαδόπουλου και της 21ης Απριλίου, όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τα ψέμματα. Καμιά 21η Απριλίου δεν έπεσε στις 17 Νοεμβρίου 1973.

Πολυτεχνείο (....όταν δεν είναι καμμένο)

Το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη με το στρατιωτικό κίνημα της 25ης Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, αυτό ανέτρεψε το Γεώργιο Παπαδόπουλο, και σταμάτησε το (στρεβλό) δρόμο προς την πολιτικοποίηση με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο, στην ολότητα τους από την πλευρά των στρατιωτικών που επέβαλαν το καθεστώς και στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την πλευρά όσων «αντιστάθηκαν», με εισαγωγικά στην κυριολεξία.

Η χθεσινή μέρα χρωματίστηκε από την «αντίσταση» εικοσάχρονων και τριαντάχρονων καλοζωισμένων «επαναστατών» του πληκτρολογίου, που κοπρίζουν στην υπό διάλυση Ελληνική κοινωνία. Όλοι αυτοί δεν τολμούν να ρωτήσουν τους προγόνους τους τι ακριβώς έκαναν στη διάρκεια της 21ης Απριλίου. Η απάντηση που θα εισπράξουν είναι: Οτιδήποτε άλλο εκτός από αντίσταση. Οι πρόγονοι όλων αυτών που σήμερα παίζουν κλεφτοπόλεμο με τους συντρόφους τους στην κυβέρνηση, ζούσαν τη ζωή τους κανονικά, πήγαιναν στη δουλειά τους κανονικά, κάνοντας τους ανήξερους, κι εκτελούσαν δημόσια έργα με τις τεχνικές εταιρείες τους, βλέπε μπαμπάς και θείος Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα στην εποχή του εύκολου κι ανέξοδου αντι«φασισμού» τα παιδιά και τα εγγόνια όσων οικονόμησαν και πλούτισαν, ισχυρίζονται με περίσσια βεβαιότητα, ότι αν ζούσαν τότε, θα ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Φαντασιώνονται τον εαυτό τους έγκλειστο στο Πολυτεχνείο και ξερνούν γενναιότητα. Διαχέουν μίσος και φόβο στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Προσβάλλουν τα Εθνικά σύμβολα, την γλώσσα, την αισθητική, τον πολιτισμό. Ρίχνουν αλάτι στις ανοιχτές πληγές που αδυνατεί να διαχειριστεί, και επιταχύνουν την παρακμή της ηθικής και των αξιών της.

Οι εκπρόσωποι της Ανώνυμης Εταιρείας «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ, λεηλατώντας και την τελευταία δραχμή της αποταμιεύσεως γενεών Ελλήνων. Οι απόγονοι τους δε γνωρίζουν ότι η φασαρία, η λεκτική και σωματική βία, η οργή, δεν αποδυναμώνουν αυτό που πολεμούν, στα λόγια. Αντίθετα, το πριμοδοτούν.Ο «δημόσιος διάλογος» γίνεται με όρους που οδηγούν την κοινωνία σε εσωστρέφεια.

Κι ύστερα τα παιδάκια απορούν για τη γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

Η δύναμη της φύσεως.....

Η ανίκητη δύναμη της φύσεως.

Διδακτικό video πολύ μικρής διάρκειας.

Σαρλ Μωρράς, ο κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος.

Σαρλ Μωρράς 
(Διαβάστε για τον Μωρράς στην el.metapedia.org)

«………Επισκέφθηκα την Ελλάδα έναν περίπου χρόνο πριν από την αποτυχία των πολεμικών επιχειρήσεων στην Θεσσαλία και την Ήπειρο. Γνώρισα τον ελληνικό λαό στις ωραίες του στιγμές της πατριωτικής έξαρσης. Οι εξελίξεις όμως μου απέδειξαν πως οι πολύτιμες αυτές αρετές δεν αρκούν. Η περίφημη «Εθνική Εταιρεία» που ήθελε το καλό και έκανε το κακό, ήταν ένα από τα παραδείγματα που με έκαναν τόσο επιφυλακτικό έναντι των δικών μας δημοκρατικών και πατριωτικών Συνδέσμων. 

........Nα είσαι εθνικιστής και να υποστηρίζεις την δημοκρατία είναι σαν να θέλεις ταυτόχρονα να σπαταλήσεις και να εξοικονομήσεις την δύναμη της Γαλλίας, πράγμα, νομίζω, αδύνατο…..Το βασίλειο της Ελλάδος είναι βορά των κομμάτων. Πολύ φοβάμαι πως τελικά το κράτος θα υποχρεωθεί να να εργάζεται και να πληρώνει γι’ αυτούς (τους βουλευτές) ……». 

Ο Σαρλ Μωρράς, κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος και συγγραφέας, πρόβλεψε στις αρχές του 20ου αιώνα την τραγική κατάληξη του Ελλαδικού κράτους των βο(υ)λευτών.

Ο Στιβ Μπάνον σύμβουλος του Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Σοκ στους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητος.

 Ο Στηβ Μπάνον, τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ διόρισε ανώτερο σύμβουλο του Λευκού Οίκου, είναι ο πρώην επικεφαλής του ιστότοπου Breitbart.com και εκπρόσωπος της «εναλλακτικής δεξιάς», ενός κινήματος που προάγει εθνικιστικές ιδέες και υποστηρίζει την ανωτερότητα της λευκής φυλής. Ο Μπάνον είναι επίσης σφοδρός επικριτής του πολιτικού συστήματος. 

Stephen K. Bannon

Ο Μπάνον τη δεκαετία του 1980 εργαζόταν στην Goldman Sachs. Αργότερα ίδρυσε την «Bannon & Co», μια μικρή τράπεζα επενδύσεων,, την οποία εξαγόρασε το 1998 η «Société Générale» και στη συνέχεια έγινε παραγωγός ταινιών. Τη δεκαετία του 2000 κινηματογράφησε ταινίες, με πολιτικό περιεχόμενο, για τον Ρόναλντ Ρίγκαν, το «Tea Party» και τη Σάρα Πέιλιν. Την ίδια εποχή συνάντησε τον Άντριου Μπράιτμπαρτ, ιδρυτή του ιστότοπου Breitbart.com. Ο Μπάνον συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία του «Tea Party» εναντίον του πολιτικού κατεστημένου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενώ το 2012 μετά τον θάνατο του Άντριου Μπράιτμπαρτ ανέλαβε επικεφαλής του ιστότοπου, που έχει έδρα την Ουάσιγκτον.

Ο Μπάνον παρέμεινε διευθυντής του ιστότοπου Breitbart.com ως την ώρα που εντάχθηκε ως γενικός διευθυντής στην εκστρατεία του Τραμπ. Τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι συμπεριέλαβε τον Μπάνον στην ομάδα του στον Λευκό Οίκο και τον τοποθέτησε επικεφαλής στρατηγικής και ανώτερο σύμβουλο του προσωπάρχη Ράινς Πρίμπους. Ο Ελληνοαμερικανός -από Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα- Πρίμπους, θα έχει τη θέση του προσωπάρχη, η οποία θεωρείται η «δεύτερη πιο ισχυρή στην Ουάσινγκτον», είπε ότι ο Μπάνον είναι ένας μορφωμένος πρώην αξιωματικός του Αμερικανικού ναυτικού που «συνέβαλε θετικά στην προεκλογική εκστρατεία».

Ο Μπάνον κατηύθυνε την εκστρατεία του Τραμπ τους τελευταίους μήνες.Τον Αύγουστο του 2016 εκπρόσωποι της Χίλαρι Κλίντον τον κατηγόρησαν, ότι μέσα από τον ιστότοπο Breitbart.com, προωθούσε «θεωρίες συνωμοσίας κατά των μουσουλμάνων και των Εβραίων». Πολλοί τον θεωρούν υπεύθυνο τις καταγγελίες που εκτόξευε ο Τραμπ σχετικά με τον έλεγχο που ασκούν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ εναντίον των πολιτών, «μια παγκόσμια δομή εξουσίας», σύμφωνα με το τελευταίο προεκλογικό τηλεοπτικό σποτ της εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ.

Ο διορισμός του Μπάνον προκάλεσε την σφορδή αντίδραση των Δημοκρατικών, που θυμήθηκαν τα αμέτρητα εμπρηστικά άρθρα του στο Breitbart.com. Στα άρθρα του ο Μπάνον τροφοδοτούσε την νοσταλγία για τη σημαία της Συνομοσπονδίας και καταδίκαζε την μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα. Ο Άνταμ Τζέντλεσον, εκπρόσωπος τύπου του επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Χάρι Ριντ, αναφέρει ότι «Οι υποστηρικτές της ανωτερότητας της λευκής φυλής θα εκπροσωπούνται στο ανώτερο επίπεδο του Λευκού Οίκου του Τραμπ». 

Ανάλογες είναι οι αντιδράσεις του κατεστημένου του κόμματος των Ρεπουμπλικανών, το οποίο συνέτριψε ο Τραμπ. «Η ρατσιστική και φασιστική ακροδεξιά εκπροσωπείται στους κόλπους του Οβάλ Γραφείου. Η Αμερική πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση» γράφει στο Twitter ο Τζον Ουίβερ, συνεργάτης του Τζον Κάσιτς, του πρώην υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στις προκριματικές εκλογές του κόμματος.

Οι Δημοκρατικοί θυμήθηκαν την Μάρι Λουίζ Πικάρντ, την πρώην σύζυγο του Στιβ Μπάνον. Σύμφωνα με την εφημερίδα «New York Daily News»στα δικαστικά έγγραφα για την έκδοση του διαζυγίου της, που κατατέθηκε πριν από μία δεκαετία, η Πικάρντ υποστήριζε ότι ο Μπάνον αρνήθηκε να στείλει τα παιδιά τους σε συγκεκριμένο σχολείο με την αιτιολογία ότι εκεί φοιτούσαν Εβραίοι μαθητές.