Καθολικός Χριστιανισμός κατά κομμουνισμού

του Γιώργου Πισσαλίδη

Η εθνικιστική ταινία «Το Γένος» του Χοσέ Λουίς Σάενζντε Χερέντιας, είναι βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του στρατηγού Φράνκο, που το έγραψε με το ψευδώνυμο «Ζαΐμε Αντρέρας». 
Η ταινία διηγείται την ιστορία των τεσσάρων παιδιών της οικογενείας Τσουρούκα: της Ισαβέλλας, του Πέδρο, του Χοσέ και του Ζαΐμε και πως αυ­τά θα διατηρήσουν ή όχι ζωντανό το ηρωικό πνεύμα της, έχοντας σαν πρότυπο τον πατέρα τους που θυσιάστηκε πολεμώντας τους Αμερικανούς στην Κούβα.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Χοσέ που είναι στρατιωτικός,
συλλαμβάνεται από τους κομμουνιστές, προορίζεται για εκτέλεση αλλά σώζεται σαν από θαύμα, για να ενωθεί με τους επαναστάτες του Φράνκο. Η Ισαβέλ, η οποία έχει παντρευτεί αξιωματικό, ανήκει και αυτή στην εθνικιστική πλευρά. Ο Ζαΐμε που έγινε μοναχός, εκτελείται από τους κομμουνιστές. Τέλος ο Πέδρο, που από μικρός ήταν ψεύτης και απατεώνας, εξελίσσεται σε σημαντικό στέλεχος του υπουργείου Αμύνης της «κόκκινης Δημοκρατίας». Όμως, με μια του πράξη, θα γίνει αντάξιος απόγονος της ηρωικής οικογενείας.

*** Ταινία αρκετά καλή, που κέρδισε μάλιστα το βραβείο του Εθνικού Συνδικάτου Θεαμάτων και η θεματολογία του μπορεί να συνοψισθεί σε ένα αγώνα του χριστιανισμού εναντίον του κομμουνισμού, όπως και η ταινία η «Πολιορκία του Αλκαθάρ».

Πρόκειται για μια μυθιστορηματική ταινία για την πιο ηρωική στιγμή των Εθνικιστών στη διάρκεια του Εμφυλίου. Εδώ να πούμε ότι η πολιορκία του Αλκαθάρ είχε δι­πλή σημασία για τους Εθνικιστές, μιας και στη διάρκεια της Ισπανικής Επανακατάκτησης από τους Άραβες, τόσο το Αλκαθάρ, όσο και γενικότερα το Τολέδο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο Τζε­νίνα, σκηνοθέτης της ταινίας «το Γένος» υπήρξε από τους επίσημους σκηνοθέτες του μουσολινικού καθεστώτος, χρησιμοποίησε Ιταλούς και Ισπανούς ηθοποιούς και έκανε τα γυρίσματα στην Τσινετσιτά και στο Τολέδο. Έδωσε στην ταινία ένα τόνο ντοκιμαντέρ και προσπάθησε να κάνει το κοινό να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, εισάγοντας το ερωτικό στοιχείο.

Έτσι από την αρχή εισάγει το ερωτικό τρίγω­νο ανάμεσα στους τρεις από τους πρωταγωνιστές του, την Κάρμεν, τον ταγματάρχη και τον Πέδρο. Σε αυτό αντιπαραθέτει την άσπιλη σχέση ανάμεσα σε άλλα δύο πρόσωπα, στην Κουτσίτα και στον Φερνάντο. Η τελευταία σχέση συγκλονί­ζει, όταν λίγο πριν ο ετοιμοθάνατος Φερνάντο μεταλάβει την όστια, η Κουτσίτα θα ζητήσει από τον ιερέα να ευλογήσει τον γάμο τους, απόφαση που παίρνουν εκείνη τη στιγμή.

**** Στην ταινία κυριαρχεί ο Καθολικισμός των πολιορκημένων, με αποκορύφωμα τη Λειτουργία της Παρθένου, στην οποία ο Πέδρο Ζέγκλιο έδωσε την ατμόσφαιρα πινάκων του Ελ Γκρέκο. Οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά κρυμμένοι στα κελάρια, θυμίζουν πολύ τους πρώτους χριστιανούς. Απέναντι στην καλοσύνη του Καθολικισμού, βρίσκεται η βαρ­βαρότητα των κομμουνιστών. Υπάρχει επίσης η θρυλική απάντηση του συνταγματάρχη Μοσκαρντό στους αριστερούς που ζητούσαν την παράδοση του Αλκαθάρ, με αντάλλαγμα την ζωή του έφηβου υιού του. Ο Τζενίνα διαλύει την αλλαζονεία των κομμουνιστών, που πιστεύουν ότι με την ανατίναξη του Αλκαθάρ θα λύσουν την πολιορκία. Όμως οι πολιορκημένοι και η ιστορία, τους έπαιξαν σκληρό παιχνίδι.

Ο κριτικός τότε, Μικελάντζελο Αντονιόνι έγραψε τον εξής διθύραμβο στο αριστεριστικό περιοδικό Σινεμά(!):

«η έκπληξη της Βενετίας άξιζε το βραβείο της Βενετίας για την φροντίδα με την οποία η παραγωγή δημιούργησε την ταινία και την σταθερότητα της δομής της. Πρόκειται για μια κλειστο­φοβική ταινία, μία πολεμική ταινία, δυνατή και καθόλου εξευγε­νισμένη, η οποία έχει τις ρίζες της στην ιστορία. Αυτό που συμ­βαίνει εντός του Αλκαθάρ είναι η ζωή μιας μικρής πόλης με την γέννηση της, τους νεκρούς και τους έρωτες της».

Επίσης, θα εκτιμούσε την έλλειψη ρητορικής και την πειστικότητα με την οποία παρουσιάζονται τα ηρωικά κατορθώματα και οι ζωές των απλών ανθρώπων. Αυτή όμως την ταινία, οι υπεύθυνοι του αφιερώματος στον Ισπανικό Εμφύλιο δεν είχαν τόλμησαν να την παρουσιάσουν, αναδεικνύοντας έτσι τη μισαλλοδοξία τους.

--------------------

Υ.Γ. Το «Γένος» προβλήθηκε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου στην «αίθουσα 1» της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136).

Νέα δυναμική στην πατριωτική Δεξιά.

«Πάρτυ του Τσαγιού».

Στις 28 Αυγούστου 2010 δεκάδες χι­λιάδες Αμερικανοί συγκεντρώθη­καν στην Ουάσινγκτον. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν η ανιψιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αλβέντα και η ογκώδης διαδήλωση ήταν προς τιμή του Αμερικανικού στρατού. Ήταν ένα ακόμα «Πάρτυ του Τσαγιού», από αυτά που οργανώνονται κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.

«Πάρτυ του Τσα­γιού» ονόμασαν οι κάτοικοι της Βοστώνης το 1773 την αντίδραση τους εναντίον της Εται­ρείας «Ανατολικών Ινδιών», η οποία επιθυμούσε να επεκτείνει το μονο­πώλιο που είχε στο εμπόριο τσα­γιού, και στις αποικίες της Βορείου Αμερικής. Οι άποικοι, ασπαζόμενοι την αρχή «καμία φορολογία χωρίς έγκριση από εκ­προσώπους του λαού», αντέδρα­σαν μόλις τα πλοία έφθα­σαν στο λιμάνι και έριξαν στην θάλασσα τα φορτία. Το περιστατι­κό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης το 1775.

Το «Πάρτυ του Τσαγιού» ήταν η δυναμική αντίδραση των Αμερικανών στην οικονομική πολιτική του Βρετανού βασιλέα Γεώργιου Γ'. Τα σύγ­χρονα «Πάρτυ του Τσαγιού» αποτελούν την αντίδραση στην πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα.

Το πρώτο έγινε στις 24 Ιανουαρίου 2009 στην πολι­τεία της Νέας Υόρκης ενάντια σε φόρο «κατά της παχυσαρκίας» στα αναψυκτικά. Από τότε δεκάδες «Πάρτυ» οργανώθηκαν στις ΗΠΑ με σύν­θημα τον περιορισμό της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης. Οι διαδηλωτές συ­γκεντρώνονται έξω από δημαρ­χεία, ενώ αρκετές φορές διακόπτουν ομιλίες Δημοκρατικών πολιτικών με ερωτήσεις για την φορολογική πολιτική της κυβέρνη­σης Ομπάμα.

Τα «Πάρτυ του Τσαγιού» έγιναν μαζι­κά όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 το νομοσχέδιο που καθιστά υποχρεωτική την ι­ατρική ασφάλιση των Αμερικανών. Το κόστος δεν θα καλύπτε­ται από τον ασφαλισμένο, εφόσον δεν έχει τα χρήματα να το πληρώ­σει, αλλά από το Αμερικανικό κρά­τος!

Στην αριστεροκρατούμενη Βο­στώνη, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Μπράουν με αιχμή την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για την Υγεία θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας την θέση του μακαρίτη 'Εντουαρντ Κένεντυ, στερώντας την πλειοψη­φία στην Γερουσία από τους Δημο­κρατικούς.

Η κινητοποίηση των διαδηλωτών στα «Πάρτυ του Τσαγιού» είναι υπόδειγμα αυτοοργάνωσης. Οι δημο­σκοπήσεις λένε ότι όσοι συμμετέχουν είναι μοιρασμένοι μεταξύ Ρεπουμπλικάνων (54%) και ανεξάρτητων (41 %).

Η μεγάλη πλειοψηφία είναι συντηρητικοί (73%), μορφωτικά απόφοιτοι πανεπιστημίου (70%), φυλετικά λευκοί (89%) και προτεστάντες (61 %). Συμφωνούν (88%) με τον νόμο της πολιτείας της Αριζόνας κατά της λαθρομετανάστευσης, διαφωνούν (82%) με την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων και διαφωνούν (74%) με τις πο­λιτικές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των μειονοτήτων.

Η επιτυχία των αυθόρμητων «Πάρτυ του Τσαγιού» αιφνιδίασε τους Δημοκρατικούς, και τους Ρεπουμπλικάνους. Η πρώτη αντίδραση των Δημοκρατικών ήταν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μικρές περιθωριακές διαδηλώσεις. Στην συνέ­χεια χρησιμοποίησαν το επιχείρη­μα του «ρατσισμού». Όμως η παρουσία αρκετών εγχρώμων ανάμεσα στους διαδηλωτές, το διαψεύδει. Πλέον ισχυρίζονται ότι τα «Πάρτυ του Τσαγιού» εί­ναι ... συνομωσία των Ρεπουμπλικανών. Όμως πλέον η πλειοψηφία των Αμερικανών (57%) διαφωνεί με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι ευρισκόμενοι σε διάλυση μετά την οκταετία του Τζορτζ Μπους, η οποία εξασθένισε σημαντικά την ισχύ της χώρας, το τελευταίο που περίμεναν ήταν τα «Πάρτυ του Τσαγιού». Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είχαν απομακρυν­θεί από τις βασικές αρχές του κινήματος περί περιορισμού της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης.

Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η δρά­ση του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού» έχει εμποδίσει την εκλογή εκπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου προς όφελος «οικονομικώς συντηρητικών» πολι­τικών. Ο Ραντ Πωλ υιός του Ρον Πωλ στο Κεντάκυ, η Σάρον Ανγκλ στην Νεβάδα, ο Τιμ Σκοτ και η Νίκυ Χάλεϋ στην Νότια Καρολίνα, ο Πωλ Λε Πέιτζ στο Μέιν, η Αννα Λιτλ στο Νιου Τζέρσεϋ, η Κρίστι Νοέμ στην Νότια Ντακότα, ο Τζο Μίλερ στην Αλάσκα και Μάικ Λι στην Γιούτα είναι μερι­κά παραδείγματα πολιτικών που κέρδισαν το χρίσμα στις εσωκομματικές εκλογές, με την υποστήριξη του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού». Πλέον ετοιμάζονται να διεκδι­κήσουν την εκλογή τους ενάντια στους Δη­μοκρατικούς στις τοπικές εκλογές του Νο­εμβρίου, έχοντας κάνει κεντρικό θέμα την ανάγκη για υπεύθυνη οικονομική πολιτική.  Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Ελλάδα  είναι ότι υπάρχουν ομοιότητες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.

Το 2009 το δημόσιο χρέος και το έλ­λειμμα του προϋπολογισμού τους ήταν τα μεγαλύτερα μεταπολεμικώς.

Η ιδεολογική συγγένεια του Γιώργου Παπανδρέου με τον Μπάρακ Ομπάμα είναι γνωστή. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο επιλέγουν ως «λύση» του προβλήματος την αύξηση των φό­ρων, αντί για την μείωση των κρατικών δαπανών.

Μήπως είναι καιρός για Ελληνικά «Πάρτυ»;

-----------------

του Νίκου Δούκα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό Εθνικιστικό περιοδικό Patria, τεύχος 24 Οκτώβριος 2010.

Γκλεν Μπεκ: Ένας πρώην αλκοολικός DJ,

Η ισχυρότερη αντιπολιτευτική φωνή στον Ομπάμα.

Ο Γκλεν Μπεκ δεν ήταν πολιτι­κός αναλυτής. Ομως ο 46χρονος πρώην DJ της πρωινής ζώνης του ραδιοφώνου εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ισχυρές φωνές κατά του Ομπάμα.

Στην τηλεοπτική του εκπομπή στο FOX News προειδοποιεί για την αποκαθήλωση του Συντάγματος, φωνάζει για την κατάρρευση του καπιταλισμού, μεταφέρει πληροφορίες ότι, η «σοσια­λιστική» κυβέρνηση της χώρας κατασκευάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τον πληθυσμό. Ο Γκλεν Μπεκ είναι μετρ του infotainment, (συνδυασμός ενημέρωσης και ψυχαγωγίας), ενός show που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στα αμερικανικά ΜΜΕ.

Με τις δηλώσεις του προκαλεί -πρόσφατα αποκάλεσε τον Ομπάμα «ρατσιστή»- κι αυτό είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητας του, ενώ αυτοχαρακτηρίζεται ως «παλιάτσος».

Παρ' όλα αυτά έχει συσσωρεύσει πολύ σοβαρή και καθόλου αμελητές πολιτική επιρροή.

Πρόσφατα στην -«μη πολιτική», όπως δήλωσε ο ίδιος- συγκέντρωση που διοργάνωσε στο μνημείο Λίνκολν στη Ουάσιν­γκτον μάζεψε δεκάδες χιλιάδες πολίτες (87.000. σύμφωνα με το CBS), που παρακολού­θησαν τον ίδιο και τους υπόλοιπους όμιλητές. Μαζί με τη Σάρα Πέιλιν, εξύμνησαν τις αρετές «της χριστιανικής πίστης, της πατρί­δας και των ενόπλων δυνά­μεων».

Η εκδήλωση συνέπεσε («τυχαία» λέει και το χαρακτηρίζει ως «προϊόν της θείας πρόνοιας») με την 47η επέτειο της ομιλίας του Λούθερ Κινγκ («I have a dream...»). Αυτή η συγκέντρωση προκάλεσε την οργή των υπερσπιστών των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων, που τον κατηγόρησαν ότι κλέβει την κληρονομιά του κινήματος. Ο α­στέρας του FOX News, το οποίο ως μέσο επικοινωνίας ελέγχεται από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα­, επιμένει να φωνάζει στην αμερικανική κοινωνία: «δεν είστε μόνοι», «υπάρ­χουν κι άλλοι απλοί Αμερικανοί» που, εκφράζουν την απέχθεια τους για τα δύο κόμματα, που διατυπώνουν απόψεις-για τον κρατικό παρεμβατισμό,  την κλιμα­τική αλλαγή, τις αμβλώσεις.

Η α­πήχηση των απόψεων του, είναι ήδη αι­σθητή. Τις έχει άλλωστε υιοθετήσει πλήρως το κίνημα «Tea Party» που συμβάλει στην διαφαινόμενη  πανωλεθρία των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου .

Οικογένεια Κοχ , οι μεγιστάνες πρωταγωνιστές

της Αμερικανικής λαϊκής Δεξιάς.

Η οικονομική κρίση, η εκτόξευση του δημόσιου χρέους και η αντίληψη ότι ο Λευκός Οίκος δεν αντιμετώπισε με αυστηρότητα τις τράπεζες, δημιούργησαν κύμα οργής κατά της κυβέρ­νησης.

Πρόκειται για το κίνημα των tea parties και όσων στρέφονται με σφοδρότητα κατά του Ομπάμα με την καθημερινή δράση των «Americans for Prosperity».

Πριν την 11^η Σεπτεμβρίου και την εμφάνιση, στο Άνκορατζ της Αλάσκας, του τηλεπαρουσιαστή του Fox News, Γκλεν Μπεκ και της Σάρας Πέιλιν οι φήμες έλεγαν ότι, θα ανακοινώσουν την υποψηφιότητα τους, η κ. Πέιλιν για πρόεδρος, ο κ. Μπεκ για αντιπρόεδρος, για τις εκλογές του 2012.

Οι δύο τους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του κινήματος «Tea Party», που επί προεδρίας Ομπάμα, έχει σαρώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, χωρίς συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα και καθοδήγηση. Στόχος είναι η «α­νάκτηση της Αμερικής» που έχει οδηγηθεί στο δρόμο του σοσιαλισμού και στα όρια της χρεοκο­πίας. Άποψη όσων συμμετέχουν στα Tea parties, είναι ότι οι Ηνωμένες Πο­λιτείες βρίσκονται στα χέρια μιας ελίτ τάξης (πο­λιτικών, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων), μακριά από τις αξίες του μέσου Αμερικανού.

Στις 30 Αυγούστου η Τζέιν Μέγιερ, ρεπόρτερ του περιοδικού «New Yorker», έγραψε με λεπτομέρειες για το ρόλο των αδελφών Κοχ, στη χρηματοδότηση του «ανένδοτου» κατά του Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Τσαρλς και τον Ντέιβιντ Κοχ, 74 και 70 ετών, είναι από ιδιοκτήτες του 84% της Koch Industries, ομίλου που περιλαμβάνει εταιρείες ξυλείας, διυλιστήρια πε­τρελαίου και ελέγχει περίπου 4.000 μίλια πετρελαιαγωγών, έχει ετήσιο τζίρο περίπου 100 δισ. δολάρια, 80.000 εργαζομένους ενώ η κοινή περιουσία τους -35 δισ. δολάρια- υπολεί­πεται μόνο του Μπιλ Γκέιτς και του Γουόρεν Μπάφετ.

Οι Κοχ, «πιστεύουν στη δραστική μείωση των προσωπικών και επιχειρηματικών φόρων, στις ε­λάχιστες κοινωνικές υπηρεσίες γι' αυτούς που έχουν ανάγκη και στους σημαντικά μειωμένους ελέγχους στη βιομηχανία». Έγιναν ευρύτερα γνωστοί για το φιλανθρωπικό τους έργο, κυρίως ο Ντέιβιντ, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη,  και έχουν ιστορία πολιτικής δραστηριοποίησης. Καθοδηγούμενοι από τον πατέρα τους Φρεντ, εκ των ιδρυτών της συντηρητικής οργάνωσης «John Birch Society», απέκτησαν δημοσιότητα με την υποψηφιότητα του Ντέιβιντ ως υποψηφίου αντιπροέδρου του Ελευθεριακού Κόμμα­τος το 1980.

Το 1977 χρηματοδότησαν την ίδρυση του ινστιτούτου Cato, που κηρύττει την μείωση των φόρων, των κοινωνικών προγραμμάτων και των περιβαλλοντικών ελέγχων. Έχουν δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια χρηματοδοτώντας think tangs, ινστιτούτα έρευνας αλλά και πολιτικές οργανώσεις.

Από το 1998 έως το 2008 το «'Ιδρυμα Charles G.Koch» δαπάνησε 48 εκατ. δολά­ρια για πολιτικούς σκοπούς.

Την ίδια περίοδο, Το «'Ι­δρυμα Claude R. Lambe», που ελέγχεται από τον Τσαρλς και τη σύζυγο του, δαπάνησε 28 εκατομμύρια, ενώ το «Ίδρυμα David H. Koch» δαπάνησε πάνω 120 εκατομμύ­ρια!

Παράλληλα η «Koch Industries» από το 1998 έχει ξοδέψει πάνω από 50 εκατ. δολάρια για lobbying , ενώ η επιτροπή «KochPac», άλλα 8 εκατομμύρια και οι ίδιοι οι αδελφοί Κοχ και συγγενείς τους έχουν συ­νεισφέρει περίπου 2 εκατ. δολάρια ως φυσικά πρόσωπα.