Η «κυπριακή εθνική ταυτότητα»

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία» 16 Ιουλίου 2017

Ο Νίκος Κοτζιάς στη συζήτηση στη Βουλή για το Κύπρο, διέπραξε ένα γλωσσικό και πολιτικό ολίσθημα, αναφερόμενος σε «Κυπριακή εθνική ταυτότητα», για το μέλλον. Μαρξιστής αλλά με ευρύτερη μόρφωση έπρεπε να γνωρίζει πόσο μακρά και επίπονη πολιτισμική και φυλετική διεργασία είναι η δημιουργία ενός έθνους. Η «κυπριακή εθνική ταυτότητα» ανήκει στην ίδια συνομοταξία του φυσικού βίου με τον μονόκερο, τις γοργόνες, τον φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του και τους δράκους που πετούν και φτύνουν φλόγες.

Πιθανώς η αποστροφή του να ήταν μία παραχώρηση στους 53, μία διαρκής παράσταση ιδεολογικού μηδενισμού, με στοιχεία μισελληνικού ψυχιατρείου. Ανησυχούν αυτοί οι πουθενάδες που επιβίωσαν στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ διότι η κυβέρνηση σε μερικά εθνικά θέματα δεν ακολουθεί τη γραμμή που οδηγεί ντουγρού στη μειοδοσία. Ο Τσίπρας κι ο Κοτζιάς εδώ σοφά επιλέγουν να αποφύγουν να τους βάλει η Ιστορία, ως ολετήρες της Κύπρου, δίπλα με τον αποβιώσαντα ισοβίτη Δημήτριο Ιωαννίδη.

Στην Κύπρο υπάρχει ελληνική πλειονότητα, τουρκοκυπριακή μειονότητα, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες, Αρμένιοι και Μαρωνίτες. Έχει επίσης αγρινά (αγριοκάτσικα) και κουρκουτάες (είδος μεγάλης σαύρας). Κύπριους σκέτους, αυτοφυείς και με Κυπριακό αίσθημα ταυτότητας δεν έχει. Παρά τον ανεξάρτητο βίο 60 ετών, δεν φυτρώσανε ακόμα. Η αλήθεια είναι πως τέτοιον μεταλλαγμένο τεχνητό σπόρο τον φύτεψαν οι Άγγλοι και οι πράκτορές τους, η παράδοξη και αγγλόφιλη κυπριακή Αριστερά, η μόνη στον κόσμο που απείχε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού της, όπως και μέρος της μεταανεξαρτησιακής ηγέτιδας τάξης, όμως φύτρωσε ένα ζαβό στέρφο κλαράκι, πιο κοντό κι από μαϊντανό. Με κατασκευάσματα ετεοκυπριακής - φοινικικής καταγωγής, που μπορεί να υιοθετήσει ιστορικός μόνον έπειτα από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και άνοια, προσπάθησαν να αυτονομηθούν από τις μητέρες πατρίδες. Δεν έκατσε. Και ούτε πρόκειται. Οι ελάχιστοι υποστηρικτές της θεωρίας του ψωραλέου «κυπριακού» μονόκερου κέρδισαν μόνον τον χαρακτηρισμό «Νεοκύπριοι», συνώνυμο του προδότη για την πλειονότητα, και τους έμειναν μόνον τα... κέρατα.

Τα χιλιάδες χρό­νια διεργασίας για τη γένεση του ελληνικού έθνους, που πολύτι­μο κομμάτι αποτελεί η πλειονότητα του λαού στην Κύπρο, χρειάστηκαν κάτι πολύ παρα­πάνω από κυνικές υστερόβουλες αποφάσεις σε γραφεία στον Τάμεση, σε πρεσβείες και σε επι­χειρηματικά και πολιτικά γραφεία στη Λευκωσία. Αυτό το δέντρο έχει πολύ βαθιές ρίζες, ποτι­σμένες με άφθονο αίμα, με κοινούς μελωδικούς φθόγγους από τη Μαύρη Θάλασσα, την Ήπειρο, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα έως τα τρυφερά στόματα των όμορφων κοριτσιών της Κύπρου. Έχει πίσω αρματωμένους κωπηλάτες που βγή­καν στην Αχαιών Αχτή, συντρόφους στα Τρωι­κά και τα Περσικά, ναύτες βουτηχτές του Κανάρη, τον υπασπιστή του Καραϊσκάκη, τον Σάββα Τσερκετζή και τους χιλιάδες Κύπριους εθελοντές σε όλους τους αγώνες του έθνους. Έχει Κατούντα και Τάσο Μάρκου, Αυξεντίου και Κατσάνη, έχει Καραολή και Τσαμκιράνη, Δημητρίου και Κουρούπη.

Μη λερώνετε το στόμα σας, κύ­ριε υπουργέ, με τα σάπια και μάταια κατασκευ­άσματα των εχθρών μας. Και μη λερώνετε έτσι τις συνειδήσεις μας. Εμείς, οι πατριώτες της ΝΕ­ΑΣ ΔΕΞΙΑΣ και κάθε χώρου, πάντα θα τραγου­δάμε το «Σκέπασε, μάνα, σκέπασε...» Μη βρίζε­τε την κόρη...

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ!

Τάκης Λαζαρίδης *

Εφημερίδα «Δημοκρατία», 1 Απριλίου 2017, σελίδα 3.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα εγκαίνια του Μουσείου ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ θα ήθελα, δεδομένου ότι υπήρξα αυτός που έζησε μαζί τους τις τελευταίες μέρες, τις τελευταίες του  στιγμές, να σημειώσω τα εξής:

Α) Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ υπήρξε αναμφισβήτητα μια ηρωική φυσιο­γνωμία, μια από τις μορφές εκείνες που σπάνια αναφαίνονται στον τόπο και στον χρόνο. Ήταν ένας θαρραλέος και ανιδιοτελής αγωνιστής, που έδω­σε τη ζωή του (ενώ θα μπορούσε να σωθεί συμβιβαζόμενος), αγωνιζόμενος για υψηλά, πανανθρώπινα ιδανι­κά, για ελευθερία, δημοκρατία, κοινω­νική δικαιοσύνη. Είναι συνεπώς άξιος τιμής και σεβασμού, όμως έως εδώ. Διότι ταυτόχρονα ήταν και ένας πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης που με τη δράση του πλήγωσε, άθελά του έστω, την πατρίδα. Πολέμησε στον Εμφύλιο, αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον οποίο ήμασταν εμείς. Και όταν λέω εμείς, εννοώ ο Ζαχαριάδης και η παρέα του, που δρούσαν πάντοτε κατ’ εντολήν της Μόσχας.

      Η τραγωδία μας, που είναι βέβαια και τραγωδία του Μπελογιάννη, συνίσταται στο ότι νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για υψηλά ιδανικά, ενώ στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και δίναμε τη ζωή μας για την προώθηση των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής.

      Βαρύ ήταν το υλικό και ανθρώπινο κόστος του Εμφυλίου. Τον πληρώσαμε εμείς, όμως ταυτόχρονα τον πλήρωσαν και πολλοί αθώοι.

ΕΙΧΑΜΕ κάθε δικαίωμα να θυσιάσουμε με τη ζωή μας καταπώς θέ­λαμε, δεν είχαμε όμως κανένα δικαίωμα να θυσιάσουμε τις ζωές αθώων συμπατριωτών μας. Δεν μας πρέπουν, λοιπόν, τιμές και μνημεία. Και αντί για εγκαίνια μνημείων, που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν να διχάζουν και μαζί ο Τσίπρας και η παρέα του, να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχαμένο αίμα των δι­κών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς. Κι αν πάλι ο Τσίπρας ήθελε οπωσδήποτε να στήσει μνημεία, θα έπρεπε πρώτα να στήσει μνημείο για τον συνταγματάρχη Ψαρρό ή για τις μαρ­τυρικές μανάδες της Ηπείρου που εκτελέστηκαν γιατί ήθελαν να σώσουν τα παιδιά τους. Θα έπρεπε να επισκεφθεί πρώτα το στρατιωτικό νεκροταφείο της Καστο­ριάς και να αποθέσει ένα λουλούδι στη μνήμη των χιλιάδων αξιωματικών και των ανδρών του Ελληνικού Στρατού που έπεσαν στον Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η πατρίδα μας ελεύθερη και δημοκρατική. Τόσο ελεύθερη και δημοκρατική, ώστε να μπορεί να γί­νεται, με την ελεύθερη ψήφο του λαού, πρωθυπουργός και να κρατάει στα χέ­ρια του τη μοίρα τη δική μας και των παιδιών μας!

Β) ΜΕ ΤΑ εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη προσπάθησε ακόμα μία φο­ρά ο Τσίπρας, και ενώ θανάσιμοι κίν­δυνοι περιζώνουν τη χώρα μας, να δι­αιρέσει, να διχάσει τους Έλληνες. Προσπάθησε για πολ­λοστή φορά να καταδείξει στο κομμα­τικό του ακροατήριο ότι είναι γνήσιος απόγονος και συνεχιστής των Ζαχαριάδη, Σιάντου, Ιωαννίδη. Ότι στόχος του είναι να ολοκληρώσει το έργο που εκείνοι άφησαν ημιτελές. Ότι δεν πέτυχαν εκείνοι με τη δύναμη των όπλων, να το πετύχει τώρα αυτός με τη δύνα­μη της ψήφου.

    Στόχος του, δεδηλωμένος και αμε­τακίνητος, η μετατροπή της χώρας μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου, η διαμόρφωση των αναγκαίων προϋπο­θέσεων ώστε να καταστεί αναπόφευ­κτη η αποχώρηση της χώρας μας από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

ΚΑΙ ΓΙΑ την επίτευξη του στόχου αυ­τού εργάζεται συστηματικά, επίμονα, μεθοδικά. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και σοβαρός και πρέπει να σημάνει εθνικός συνα­γερμός. Τα δημο­κρατικά κόμματα οφείλουν να συνερ­γαστούν και να συ­ντονίσουν τη δρά­ση τους, ώστε να διαφυλαχθούν και να προστατευτούν τόσο η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας όσο και το δημο­κρατικό μας πολίτευμα.

*Συγγραφέας, συγκατηγορούμενος, και συγκατάδικος του Νίκου Μπελογιάννη.

Νέα Δημοκρατία: Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ!

Ο Κυριάκος συνεχίζει το «άνοιγμα» στον «μεσαίο» χώρο

Ο δήμαρχος Θεσ­σαλονίκης Γιάν­νης Μπουτάρης είναι το πρόσωπο-έκπληξη που, σύμφωνα με απο­κλειστικές πληροφορίες της «Δημοκρατίας», θα εί­ναι επικεφαλής του ψηφο­δελτίου Επικρατείας της Νέ­ας Δημοκρατίας!

     Αν και 74 ετών πλέον, ο κ. Μπουτάρης αισθάνεται ακμαίος και είναι έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα στην πολιτική σταδιοδρομία του, ως βουλευτής της Νέ­ας Δημοκρατίας, τώρα μάλι­στα που στο τιμόνι της βρί­σκεται ένας άνθρωπος που εκτιμά προσωπικά.

    Ο πρόεδρος του κόμμα­τος Κυριάκος Μητσοτάκης τρέφει ιδιαίτερη συμπά­θεια για τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης και πιστεύ­ει ότι με την κίνηση αυτή θα ολοκληρώσει το άνοιγμα στον λεγόμενο «μεσαίο χώ­ρο» και θα προσελκύσει κε­ντρώους ψηφοφόρους.

     Με μεγάλο ενδιαφέ­ρον, πάντως, αναμένονται οι αντιδράσεις τόσο του πε­ριφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα όσο και του βουλευτή Κώστα Γκιουλέκα, που είχε διεκδικήσει τη δημαρχία απέναντι στον κ. Μπουτάρη.

    Θυμίζουμε ότι στο πλαί­σιο της τελευταίας ΔΕΘ οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στη Θεσσαλο­νίκη, με τον κ. Μπουτάρη να λέει ότι «δεν εί­μαι Νέα Δημο­κρατία», αλλά να συμπληρώ­νει πως «τον κ. Μητσοτάκη τον στηρίζω, γιατί, προφανώς, είναι ο πιο καλός απ’ όλους».

    Υπογράμμισε δε πως «ο πρόεδρος έχει πολύ μεγάλη εμπειρία στη Δημόσια Διοί­κηση, ακούει με άλλο αυτί όλες τις απαιτήσεις της Το­πικής Αυτοδιοίκησης. Και έχει και τον τρόπο να φιλτράρει αυτά που πρέπει να κάνουν η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Περιφέρεια και το κράτος».

«Κοινή λογική»

Φιλοφρονήσεις επεφύλασσε και ο Κυριάκος Μητσο­τάκης, που υπενθύμισε ότι η Θεσσαλονίκη έχει μπει στο δίκτυο των 100 πιο αν­θεκτικών πόλεων. Απαντώ­ντας, μάλιστα, στα θετικά σχόλια του δη­μάρχου Θεσσα­λονίκης, ο πρό­εδρος της Νέ­ας Δημοκρατίας είπε ότι, αν και «είναι γνωστό ότι με τον δή­μαρχο προερ­χόμαστε από άλλους ιδεο­λογικούς χώρους, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βρούμε ένα πεδίο κοι­νής λογικής. Διότι αυτό το οποίο λείπει σήμερα από τη χώρα, αυτό που λείπει κυ­ρίως από τη Δημόσια Διοί­κηση σε όλα τα επίπεδα, εί­ναι ακριβώς αυτή η κοινή λογική».

    Αυτή ακριβώς η συνά­ντηση άνοιξε τον δρόμο ώστε σήμερα πια Μπουτά­ρης και Μητσοτάκης να είναι πιο κοντά από ποτέ σε μια εκλογική συνεργασία που σίγουρα θα ξαφνιάσει πολλούς και θα συζητηθεί.

* Εφημερίδα «Δημοκρατία», 1 Απριλίου 2017, σελίδα 9.

Λαός για τα πανηγύρια!...

Το δούλεμα πάει σύννεφο.

Πριν λίγες ημέρες αθωώθηκαν από το δικαστήριο οι μοναχοί της Μονής Βατοπεδίου, μεταξύ τους και ο ηγούμενος Εφραίμ. Όλοι τους ήταν κατηγορούμενοι για την υπόθεση της ανταλλαγής ακινήτων που διαδραματίστηκε το 2008. Τότε που ήταν πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Αλ. Καραμανλής.

Να τα πάρουμε με τη σειρά. Το 2008 ο πρωθυπουργός Καραμανλής είπε –επί λέξει- σε ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας: «…Όλα αυτά τα σκανδαλώδη που έγιναν στην υπόθεση Βατοπεδίου πλήγωσαν τους πολίτες. Είναι μια θλιβερή ιστορία που ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια. Είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι παρά την πνευματική τους αποστολή λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου, εκμεταλλεύτηκαν αδυναμίες του κράτους, ενέπλεξαν φορείς και υπηρεσίες. Προσωπικά είχα υποτιμήσει το πρόβλημα. Λάθος μου…». Αναγνώρισε έτσι την ΥΠΑΡΞΗ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ, πολιτικού, οικονομικού και σκανδαλισμό της Κοινωνίας.

Το Μάρτιο του 2017, Ο ΙΔΙΟΣ ο Καραμανλής πανηγύρισε την αθώωση Εφραίμ, Αρσένιου και σία για το «σκάνδαλο». Μίλησε για σκευωρία, συκοφαντία, σπίλωση, υποστήριξε ότι έλαμψε η αλήθεια, ότι ταλαιπωρήθηκαν αθώοι άνθρωποι και συγκινήθηκε γιατί αυτή η απόφαση δεν πρόλαβε στη ζωή τον, φίλο, κουμπάρο και πολιτικό του συνεργάτη, τον Γιάννη Αγγέλου.

Και καλά ο Καραμανλής. Πολιτικός είναι, παπαριές λέει. Ο λαός; Οι οπαδοί του και ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας; Αυτοί κι αν είναι για λύπηση. Πανηγύριζαν το 2008 για την εντιμότητα του Καραμανλή, που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Πανηγυρίζουν και τώρα. Δεν υπήρχε σκάνδαλο λένε κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την απόφαση του δικαστηρίου.

Εμείς να δεχθούμε ότι η πολιτική δεν είναι το δυνατό σημείο του Καραμανλή. Δεν το ‘χει ρε παιδί μου, που λέει κι η πιτσιρικαρία. Όμως ο Καραμανλής φαίνεται να μην έχει σχέση και με την αλήθεια. Διότι αυτός ο ίδιος το 2008 αναγνώριζε το σκάνδαλο, και τις ευθύνες του, και έριχνε το ανάθεμα στους Εφραίμ, Αρσένιο και τους συνεργάτες του στην κυβέρνηση.  Αυτός σήμερα χαρακτηρίζει ανύπαρκτο το σκάνδαλο και πανηγυρίζει για την απόφαση. Μαζί του πανηγυρίζουν και οι μαλάκες!

Μην αναρωτηθείτε πότε λέει την αλήθεια ο Καραμανλής. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ποτέ!  Απλώς είναι ένας πολιτικός της πλάκας. Δεν ήξερε τι του γινόταν τότε, ούτε έμαθε ως τώρα. Ούτε αλήθεια λέει, ούτε ψέματα. Απλώς δεν ασχολείται. Συνεχίζει την παράδοση να γίνεται πρωθυπουργός όποιος δεν λέει την αλήθεια. Όποιος δεν παρακολουθεί τα θέματα. Όποιος παρλάρει αέρα πατέρα. Ούτε αλήθεια είπε τότε, ούτε ψέματα λέει τώρα. Θέλει να τον υπολογίζουν για σοβαρό, αυτόν που δεν κατάλαβε ποτέ ότι έγινε  πρωθυπουργός.

Οι μαλάκες τότε πανηγύριζαν  για τον Καραμανλή που «…είχε το θάρρος ν’ αναλάβει την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου». Οι ίδιοι μαλάκες σήμερα πανηγυρίζουν και υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε σκάνδαλο. 

«Ποιούς Εθνικιστές;»

Θεόδωρος Καραμπέτσος, Εφημερίδα «ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ», Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 1991, στήλη «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ». 

Έν πρώτοις οφείλω μιά άπάντησι σέ κείμε­νο του κ. Θεόδωρου Χατζηγώγου πού δημοσιεύθηκε τήν περασμένη εβδομάδα στήν «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ». Ποιά ή θέσις του ΕΝ.Ε.Κ. έναντι των Ευρωπαϊκών Ε­θνικιστικών Κινημάτων μετά τήν κριτική μου, όσον άφορα τίς θέσεις τού Ράουτι, στους «ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ» πρίν οκτώ ήμερες.

Είναι σαφές, πώς τά κείμενα μου εκφρά­ζουν τίς προσωπικές μου απόψεις καί δέν εί­μαι μόνον έγώ υπεύθυνος της πολιτικής γραμμής πού χαράσσει τό ΕΝ.Ε.Κ. Έγώ, απο­τελώ τό ένα τριακοστό πέμπτο τής Δ.Ε. τού κινήματος...

Νομίζω, ήταν 1984, όταν σ' ένα συνέδριο τού ΕΝ.Ε.Κ. έκανα κάποια παρέμβασι ώς παρα­τηρητής. Oί θέσεις μου ήταν ξεκάθαρες: OXΙ στήν Ε.Ο.Κ., όχι στήν έβραιοκρατούμενη ένωμένη Ευρώπη. Πρίν ένα χρόνο, στό τελευταίο συνέδριο τού ΕΝ.Ε.Κ., ώς μέλος πλέον τής Δ.Ε. εξέφρασα τίς ίδιες ακριβώς θέσεις, ελαφρά «πελεκειμένες» και χρησιμοποιώντας ηπιότε­ρη φρασεολογία. Μίλησα γιά μοναξιά σάν Έ­θνος, μίλησα γιά ενδοιασμούς καί επιφυλά­ξεις, όσον άφορα τήν ...Ευρώπη, έρμαιο τού σιωνισμού καί τής αμερικανοσοβιετικής εξαρ­τήσεως! Καμμία υποχώρησις, κανένας συμβι­βασμός στόν βωμό της Ευρωπαϊκής Εθνικι­στικής αλληλεγγύης! Βεβαίως, υπάρχουν πε­δία καί χώροι συνεργασίας, χωρίς αυτό νά προϋποθέτη έναν απαραίτητο συντονισμό α­γώνος καί δράσεως.

Άν σκεφθούμε, πώς στό ίδιο τό Ιταλικό ε­θνικιστικό κίνημα υπάρχουν αντιφατικές τά­σεις καί αλληλοσυγκρουόμενες: βλέπε «Λέγκα Λομπάρδα» διαθέτουσα ακόμη και δικό της Ευ­ρωβουλευτή! Άν σκεφθούμε τήν διένεξι τών Ιταλών Εθνικιστών μέ τούς Αύστρογερμανούς τοιούτους, έξ' αίτιας τής επαρχίας τού Τυρόλου!

Άν λάβουμε ύπ’ όψιν μας τήν διαμάχη τών Γάλλων καί Γερμανών εθνικιστών, τήν ανε­ξάρτητη γραμμή τών Ισπανών, τήν διανοήστικη τάσι τών Πορτογάλων, πιστοί στό μοντέλο Σαλαζάρ, τήν εκνευριστική θέσι τών Βρεταννών...

Συνάγεται: Ό Ελληνικός Εθνικισμός, Ιστο­ρικά καί βιολογικά ιδιόμορφος, φυσιολογικά αδέσμευτος καί ανεξάρτητος, δέν ΜΠΟΡΕΙ ποτέ νά συμπαραταχθή άνευ όρων μέ τούς λοιπούς Ευρωπαϊκούς! Όπως ακριβώς τό Έθνος μας, έτσι καί ό Ελληνικός Εθνικισμός είναι καί θά παραμείνη ανάδελφος!

Υπήρξε μεγάλη φράσι αυτή τού Σαρτζετά­κη, άσχετα άν ό παπιοκέφαλος τού «Έλεύθερου Τύπου» λοιδορεί τόν πρώην Πρόεδρο τής Δημοκρα­τίας... Αναλογίζεται κανείς, ποιά σχέσις μπο­ρεί ν' άναπτυχθή μεταξύ Ελλήνων καί Άγγλων εθνικιστών όταν οί μέν άποτίουν φό­ρο τιμής στόν Καραολή, οί δέ Άγγλοι υπερηφανεύ-ονται γιά τόν Χάρντιγκ πού κρέμασε τόν Ελληνοκύπριο; Άς μήν παίζουμε μέ τά Ίέρά καί "Οσια! Ιστορικά ανεπίτρεπτος, ό στενός δεσμός μεταξύ "Ελλήνων καί Γερμανο-Ιταλών εθνικιστών. Ό Ελληνικός Εθνικισμός έπλήγη πισώπλατα άπ' τούς άλλους δύο, σέ μιά στιγμή πού έμείς προσπαθούσαμε νά καθιερωθή ό εθνικισμός σάν υπέρτατη καί αναγ­καία διέξοδος τού Έθνους!

Τώρα, τί νά πούμε; ποιά είναι τά σημεία ε­παφής μας, πέραν τών Νατοϊκών μυρηκασμών!  Οι βλέψεις τών Ιταλών γιά τίς Ιονίους Νήσους ή ή φιλοτουρκική πολιτική τών Γερ­μανών Εθνικιστών;

Προσέξτε: Ό άνθελληνισμός τών Ευρω­παίων δέν είναι μόνο ύπόθεσις πού άφορα τούς αντίστοιχους εθνικισμούς. Παρακολου­θήστε τούς Ευρωπαίους σοσιαλιστές πώς αν­τιμετωπίζουν τό ΠΑ.ΣΟ.Κ., όταν ό Παπανδρέου υψώνει τό «μικρόσωμο» Ελληνικό ανάστημα. Παρακολουθήστε τούς Ευρωπαίους Λαϊ­κούς καί Συντηρητικούς, πού καθιστούν τόν βίο-αβίωτο στόν Μητσοτάκη, όταν προβάλλη κάποιες «τολμηρές» θέσεις! Μόλις προ­χθές, ό ομοϊδεάτης τών νεοδημοκρατών Άγγλος Πρωθυπουργός Τζών Μέητζορ, έκο­ψε τά φτερά τού Έλληνα Πρωθυπουργού ό­ταν πρότεινε περιφερειακή συνδιάσκεψι καί γιά τήν Κύπρο.

Ποιος; Τό μπόυ τής κ. Θάτσερ... Τό παιδί πού μέχρι χθες, κουνιστό καί λυγιστό κρατού­σε τον χαρτοφύλακα τής Μάργκαρετ, σήκω­σε τό ανάστημα του, έστω καί μέ προτεταμένα τά οπίσθια, μπροστά στόν "Ελληνα Κρητικό!! Ή μήπως ξεχάσατε τά ειρωνικά χαμόγελα του Ιταλού σοσιαλιστή Κράξι, καθώς ό «ομοϊ­δεάτης» του Ανδρέας Παπανδρέου διετύπωνε Έλληνικώτατες θέσεις;

Ξεχάστε λοιπόν τήν Ευρωπαϊκή αλληλεγ­γύη, είτε εντάσσεται στήν εθνικιστική «διε­θνή», είτε στήν σοσιαλιστική ή Λαϊκή. Ρομαντισμοί δέν επιτρέπονται, τουλάχιστον στους Εθνικιστές. Αφήστε τούς «άλλους» νά προσκυνούν τίς Ευρωπαϊκές Αυλές! Αυτοί, προκειμένου ν' αναρριχηθούν εκδίδουν καί τήν μάνα τους... άν χρειασθή. Γιά τήν σύζυ­γο δέν τίθεται πρόβλημα...

Ναί λοιπόν στήν συνεργασία, όχι όμως στήν σύμπνοια μέ τούς Ευρωπαϊκούς Έθνικι­στικούς φορείς.

Ιερά Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ»

γράφει ο Θάνος Χερχελετζής,

εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 19 Φεβρουαρίου 2017.

Η παγωνιά που επικρατούσε στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης στις 27 Ιανουαρίου 2017μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της αίθουσας του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου. Δικάζονταν ο ηγούμενος Μεθόδιος και μο­ναχοί της αδελφότητας της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους για το επεισό­διο με τη ρίψη μολότοφ, που εκτυλίχθηκε στο κονάκι του μοναστηριού στις Καρυές τον Ιού­λιο του 2013. Φίλοι της μονής που βρίσκονταν εκεί για να συμπαρασταθούν στους ζηλωτές μοναχούς πάγωσαν όταν άκουσαν την από­φαση του δικαστηρίου. Σύμφωνα με αυτή, ο πνευματικός ηγέτης της ιστορικής μονής οδη­γείται στη φυλακή!

Κατά πλειοψηφία, ο γέροντας Μεθόδι­ος κρίθηκε ένοχος για «ηθική αυτουργία» και ομόφωνα ένας μοναχός για «εμπρησμό», «έκρηξη», «κατοχή-ρίψη εκρηκτικών» και «οπλοχρησία». Καταδικάστηκαν με συνολι­κή ποινή κάθειρξης 20 ετών ο καθένας χωρίς δικαίωμα αναστολής. Άλλοι έξι μοναχοί κα­ταδικάστηκαν για «απλή συνέργεια» με συ­νολική κάθειρξη 10 ετών και 4 μηνών, ενώ ομόφωνα αθωώθηκαν τρείς λαϊκοί που κατηγορήθηκαν για «διακεκριμένη αντίσταση» και «οπλοφορία».

Ο γέροντας Μεθόδιος και τρείς μονα­χοί ακόμη δεν παρέστησαν στη δίκη και εκ­προσωπήθηκαν από δικηγόρο. Τις επόμενες ημέρες απόσπασμα της δικαστικής απόφασης εστάλη στο Αστυνομικό Τμήμα Καρυών, για να προχωρήσει η διαδικασία της σύλληψης του ηγούμενου και του μοναχού, που κατα­δικάστηκαν, και να ακολουθήσει η μεταγω­γή τους σε φυλακή

Η «παγωνιά» που δημιουργήθηκε όταν ακούστηκε η δικαστική απόφαση μετατρά­πηκε τα επόμενα 24ωρα σε φωτιά που πυροδότησαν οι αντιδράσεις χιλιάδων πιστών και φίλων των ζηλωτών μοναχών. Χαρακτήρισαν ην απόφαση «άδικη» και «εξοντωτική», και ξεσηκώθηκαν ζητώντας να μην εφαρμοστεί. Εκατοντάδες άνθρωποι, κρατώντας στα χέρια τους Ελληνικές σημαίες και φωτογραφίες του γέρο­ντα Μεθόδιου, συγκεντρώθηκαν στην πλα­τεία Συντάγματος και στην Ουρανούπολη, για να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους προς τους διωκόμενους μοναχούς. Και σήμε­ρα, Κυριακή (σ.σ. 19 Φεβρουαρίου 2017) στις 2 το μεσημέρι, καλούν σε συγκέντρωση στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης και σε πορεία διαμαρτυρίας έως το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης.

Όλο αυτό το διάστημα μετά την καταδίκη τους τόσο ο ηγούμενος Μεθόδιος όσο και ο μοναχός βρίσκονται στα κελιά τους μέσα στο μοναστήρι. «Μόνο νεκρούς θα μας βγάλουν από εδώ» είχε πει ο γέροντας λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της ποινής που του επιβλή­θηκε, αποκλείοντας το ενδεχόμενο να παρα­δοθεί στις Αρχές. Οι αστυνομικοί, ενώ έχουν στα χέρια τους το ένταλμα για τη σύλληψή τους, τηρούν στά­ση αναμονής και δεν επεμβαίνουν στο μονα­στήρι. Πηγές της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας» εκτιμούν ότι οι Αρχές κρατούν αυτή τη στάση διότι Ιερά Κοινότητα και Πολιτεία επιθυμούν να διατηρηθούν χαμηλά οι τόνοι και -να μην επαναληφθούν στο Άγιον Όρος έκτρο­πα και εικόνες με μοναχούς να συμμετέχουν σε επεισόδια, όπως έχει συμβεί κατά το πα­ρελθόν.

Το ιστορικό

Πώς φτάσαμε εδώ;  Όπως επισημαίνει στην «Κυριακάτικη Δημοκρα­τία» ο Αθανάσιος Παπαγεωργίου, ιατρός-χειρουργός, πρόεδρος του Συλλόγου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος»: «Ο σύγχρονος διωγμός που άρχισε το 1972 και κορυφώθηκε το 2002 έγινε αφορμή για να γνωρίσουμε τους σύγχρονους Διοκλητιανούς στο προπύργιο της Ορθοδοξίας Άγιον Όρος. Όλα διαδραματίζονται στο κονάκι, στο αντιπροσωπείο της μονής στις Καρυές. Το 1972 ο γέροντας Αθανάσιος (σ.σ.: τότε ηγούμενος της μονής) και οι συν αυτώ πατέρες, βλέποντας τη συνεχιζόμενη παρέκ­κλιση του τότε πατριάρχη Αθηναγόρα από την Ορθόδοξη γραμμή αποφάσισαν να διακόψουν το μνημόσυνό του. Το 2002, είχαμε τη διεκδίκη­ση του κονακίου (σ.σ.: από τη νέα αδελφότη­τα) με όργανα πρωτόγονων ενστίκτων, αστυ­νομικών μέτρων και αργότερα με βαριοπούλες να σπάζουν ξένη περιουσία και λοστούς. Στις 29 Ιουλίου 2013, στις 07:30, επιχείρησαν με σύγ­χρονα μέσα που δεν “λερώνουν” χέρια, αλ­λά πλήρωσαν τον χειριστή βαρέος οχήματος για να διεκδικήσουν και πάλι το κονάκι. Στην προσπάθειά τους να ρίξουν την πόρτα, τραυμάτισαν έναν μοναχό. Η Αστυνομία παρακολουθούσε με σταυρωμένα χέρια. Φτάσαμα στον απίθανο αριθμό των 55 δικαστηρίων και των έξι εφετείων για το θέμα της Εσφιγμένου, πάντα με τα ίδια κατηγορητήρια κάθε φορά, μέχρι το τελευταίο στις 27 Ιανουαρίου 2017, με την εσχάτη των ποινών για τον γέροντα Μεθόδιο.»

Ο ηγούμενος της αδελφότητας της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, ο αρχιμανδρίτης Μεθόδιος, σχολιάζοντας την εξοντωτι­κή ποινή που του επιβλήθηκε από το δικαστήριο, τόνισε:  «Μας διώκουν γιατί θέλουμε να κρατήσουμε την πίστη μας. Ο ΔΙΩΓΜΟΣ αυτός είναι διωγμός πίστης. Μας διώκουν επειδή θέλουμε να κρατήσουμε ανόθευ­τη την πίστη όπως ακριβώς μας την άφησαν οι Πατέρες. 

Αμέσως μετά την εκλογή μου το 1999, έστειλαν τελεσίγραφο από την Ιερά Κοι­νότητα να εγκαταλείψουμε το μοναστήρι. Προσφύγαμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που αποφάσισε ότι είναι αναρμόδιο να δικάσει το θέμα. Οι διωγμοί κορυφώθηκαν το 2005, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και η Ιερά Κοινότη­τα, εντελώς παράνομα, διόρισαν νέα αδελφότητα. Διαρκώς οι μοναχοί της παλιάς αδελφότητας σέρνονται στα δικαστήρια, ενώ το μοναστήρι αποκλείστηκε και δεν είχε πρόσβαση σε φάρμακα και τρόφιμα. Συνέχεια μας εγκαλούν. Λένε ότι δεν υπα­κούμε στους νόμους. Είμαστε Αγιορείτες μονα­χοί και δώσαμε υπόσχεση για την πίστη μας, δώ­σαμε υπόσχεση στον Θεό. Βρίσκομαι στο μονα­στήρι 46 χρόνια, πώς είμαι καταληψίας; Στο μοναστήρι δεν ήρθαμε σαν ομάδες για να κάνουμε κατάληψη. Το μονα­στήρι είναι η πνευματική μας πατρίδα και δεν θα το εγκαταλείψουμε. 

Το 2013, με εντολή της νέας αδελφότη­τας, έγινε επίθεση στο κονάκι. Πήγαν με ένα σκαπτικό μηχάνημα να γκρεμίσουν την πόρτα, ενώ πίσω βρίσκονταν πατέρες. Θεώρησαν πως μοναχός τούς πέταξε μολότοφ για να τους κάνει κα­κό. Αυτό είναι ψέμα. Κατηγορούν εμένα ως ηθικό αυτουργό, ενώ βρισκόμουν τότε στο μοναστήρι. Επειδή θέλαμε να φυλάξουμε τον τόπο μας, μας επέβαλαν ποινή εξοντωτική. Να υπακούσουμε στον νόμο, όταν ο νόμος αυτός είναι σύμφωνος με τους νόμους του Αγί­ου Όρους και των Πατέρων τη Εκκλησίας. 

Δεν μπορεί η διαμάχη που έχουμε με τον Πατριάρχη, ο οποίος για εμάς είναι αιρετικός, να μετατρέπεται σε ποινή κάθειρξης χωρίς δικαίωμα αναστολής και σε άλλους, που κάνουν εγκλήματα, να μην επιβάλλεται καμία ποινή Δεν μπορούμε να δε­χθούμε τις ποινές χωρίς ένσταση, τις θεωρούμε άδικες. Οι δικαστές εξάντλησαν όλη την αυστη­ρότητα πάνω σε εμάς, που το μόνο έγκλημα που κάναμε είναι να υπηρετούμε τον Θεό και την πα­τρίδα, και δεν ανεχόμαστε να μας ξεπουλάνε την πίστη. Θέλουν να μας βγάλουν από τη μέση για να καταργήσουν το άβατο του Αγίου Όρους. Λέμε σε όλους πως το Άγιον Όρος είναι η πνευματική μας πατρίδα και δεν έχουμε σκοπό να αναχωρήσου­με από αυτή Χάρηκα όταν άκουσα την ποινή που μου επιβλήθηκε, η χάρη του Θεού μας ενδυνα­μώνει να υπομείνουμε τους διωγμούς με χαρά».

Θα αποτύχει το πραξικόπημα των Media κατά του Προέδρου Τραμπ!

(γράφει* ο Νίκος Σταματάκης, διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας**).

              Μόλις 24 μέρες από την ορκωμοσία του προέδρου Τραμπ βρίσκε­ται σε εξέλιξη μία πρωτοφα­νής κίνηση υπονόμευσής του, που τις τελευταίες ώρες έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο είδος πραξικοπήματος. Δεν πρόκειται για κάποια ανοι­χτή απόπειρα υφαρπαγής της εξουσίας από τις ένοπλες δυ­νάμεις και τις δυνάμεις ασφα­λείας, των οποίων η υποστή­ριξη προς τον νέο πρόεδρο είναι συμπαγής. Πρόκειται μάλλον για κινήσεις στο πα­ρασκήνιο του «κατεστημένου των Δημοκρατικών» (δυστυ­χώς με την απαράδεκτη προ­τροπή του αποχωρήσαντος προέδρου Ομπάμα), συνεργαζόμενου με συστημικά στοιχεία του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Αιχμή του δόρατος και κινητήρια δύναμη του επιχειρούμενου πραξι­κοπήματος είναι τα «εκπορ­νευμένα» συστημικά αμερι­κανικά ΜΜΕ, τα ίδια ΜΜΕ τα οποία είχαμε προεκλογι­κά καταγγείλει για αντιδημοκρατικές έως φασίζουσες, γκεμπελικές τάσεις...

      Αλλά ας δώσουμε παρα­δείγματα αυτής της επιχείρη­σης διαστρέβλωσης των ειδή­σεων.

          Όλη αυτή η κίνηση ξεκί­νησε από την κατασκευα­σμένη ειδησεογραφία συστημικών Μ.Μ.Ε., με πρώτη την προπαγανδιστική φυλλάδα «ΝΥ Τάιμς», που ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΚΑΝΕ­ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΣΤΟΙ­ΧΕΙΟ κατηγόρησαν τον Μ. Φλιν και άλλα (χωρίς να τα ονομάσουν) μέλη του περί­γυρου του προέδρου Τραμπ για ανάρμοστες επαφές με την κυβέρνηση της Ρωσίας και για δήθεν «υπόσχεση» για ελάφρυνση των κυρώσε­ων εναντίον της. Και επανα­λαμβάνουν τις υποψίες (ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ) ότι η Ρωσία παρενέβη στις πρόσφατες αμε­ρικανικές εκλο­γές. Αλλά από μόνη της η όποια συζήτηση αυ­τή δεν αποτελεί επιλήψιμο στοι­χείο (η παραίτη­ση Φλιν σχετί­ζεται με την απόκρυψη στοι­χείων από τον αντιπρόεδρο Πενς και ίσως και άλλα ζητή­ματα που δεν έχουν γίνει ακό­μα γνωστά). Και τα περί ρω­σικής παρέμβασης στις εκλο­γές είναι παντελώς αναπόδει­κτα. .. Αλλά με τη δημιουργία θορύβου κατάφεραν να δημι­ουργήσουν εντυπώσεις και να ποδηγετήσουν τον δημόσιο διάλογο.

         Και ενώ οι ίδιοι δεν συνη­θίζουν να παρουσιάζουν απο­δεικτικά στοιχεία, όταν πρό­κειται για τους αντιπάλους τους απαιτούν χειροπιαστές αποδείξεις. Παράδειγμα, ο απαράδεκτος Τζορτζ Στεφανόπουλος, ο οποίος την περα­σμένη Κυριακή στο πρόγραμ­μά του στο δίκτυο ABC «This Week», συζητώντας με τον προεδρικό σύμβουλο Στίβεν Μίλερ για το θέμα της απάτης στις εκλογές, απαίτησε στοι­χεία για τις σχετι­κές καταγγελίες. Τι κι αν όλοι γνω­ρίζουμε ότι σε κα­νένα εκλογικό κέ­ντρο των ΗΠΑ δεν απαιτείται ταυτότητα για την ψήφο; Τι κι αν είναι ευρέως γνωστό ότι υπάρ­χουν άπειρες διπλοεγγραφές σε εκλογικούς καταλόγους; Τι κι αν κάποιες πολιτείες παρα­χωρούν το εκλογικό δικαίωμα ταυτόχρονα με την άδεια οδηγήσεως, την οποία όμως χορη­γούν και σε παράνομους μετα­νάστες; Όλα αυτά είναι γνω­στά, αλλά ο Στεφανόπουλος ήθελε αποδείξεις...

            Παράλληλα, το σύστη­μα των Δημοκρατικών επιβραδύνει αδικαιολόγητα την επικύρωση του υπουρ­γικού συμβουλίου του προέ­δρου Τραμπ... Σπουδαίο παράδειγμα, η με δυσκολία επικυρωθείσα υπουργός Παιδεί­ας κυρία Ντεβός, στην οποία υπήρξε σφοδρή αντίδραση από τα συνδικάτα των εκπαι­δευτικών, επειδή είναι πρω­τεργάτης της απελευθέρω­σης των δημόσιων σχολείων. Πώς γίνεται αυτή η απελευ­θέρωση; Οι φτωχότερες τά­ξεις έχουν εδώ και χρόνια το δικαίωμα να λαμβάνουν το ποσό της δημόσιας δαπάνης που αντιστοιχεί στο/α παιδί/ά τους (μερικές χιλιάδες δο­λάρια) και το/τα εγγράφουν σε ιδιωτικά σχολεία (charter schools). 

         Ήδη σε φτωχές πε­ριοχές των μεγαλουπόλεων, όπου συνήθως κυριαρχούν οι Δημοκρατικοί, είναι ορ­μητική η τάση φυγής από τα δημόσια σχολεία, όπου δεν υπάρχει δικαίωμα απόλυσης των αποτυχημένων δασκά­λων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Ν. Υόρκη 4.000 τέ­τοιοι «άχρηστοι» δάσκαλοι, επειδή δεν είναι νομικά δυ­νατόν να απολυθούν, παρο­πλίζονται πλήρως αμειβόμενοι και παρουσιάζονται κα­θημερινά για να αργοσχολήσουν σε ειδικές αίθουσες (τα περίφημα rubber rooms). Το ετήσιο κόστος για τους φο­ρολογούμενους ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύ­ρια δολάρια... Τα διδασκα­λικά συνδικάτα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Δημοκρα­τικού Κόμματος και η ήττα τους -μαζί με την αφύπνιση των ψηφοφόρων των μεγαλουπόλεων- απο­τελεί θανάσιμο κίνδυνο για τους «κρατιστές» Δη­μοκρατικούς...

            Πολλοί πα­ρατηρητές έχουν ήδη σημειώσει ότι στελέχη του συστήματος που ελέγχουν τους θεσμούς της εξουσί­ας και τον κρατικό μηχανι­σμό -και ειδικά τη δικαστι­κή εξουσία και τις μυστικές υπηρεσίες- έχουν εργολα­βικά αναλάβει το έργο της υπονόμευσης. Ήταν, για πα­ράδειγμα, πρωτοφανής η δι­αρροή λεπτομερειών των τηλεφωνικών συνομιλιών του Αμερικανού προέδρου με ηγέτες άλλων κρατών. Απαράδεκτη επίσης η παρέμβα­ση κάποιων δικαστηρίων στο προεδρικό διάταγμα για το Μεταναστευτικό Και επειδή η ανάληψη της εξουσίας από τα στελέχη της νέας κυβέρνη­σης καθυστερεί, το «αντάρ­τικο» του προηγούμενου συ­στήματος βρίσκει έδαφος να συνεχίζει.

     Πόσο λοιπόν θα διαρκέσει αυτό το περίεργο πραξικόπη­μα και πόσο επιτυχημένο θα εί­ναι; Θα είναι βραχύβιο, καταλήγοντας σε «μπούμερανγκ» για τους συστημικούς δράστες του. Ήδη σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ κυριολεκτικά εκτέλεσε εν ψυχρώ τους βασικούς εκπροσώπους των συστημικών ΜΜΕ σε εκτεταμένη συ­νέντευξή του... Χρησιμοποίη­σε την ίδια μέθοδο που αποδεί­χτηκε νικηφόρα στην προεκλο­γική περίοδο, περνώντας στην αντεπίθεση και αναποδογυρί­ζοντας τα επιχειρήματα των διεφθαρμένων και ιδεολογικά φανατισμένων δημοσιογρά­φων. Για ακόμα μία φορά οι αντίπαλοι υποτιμούν το «φαι­νόμενο Τραμπ», μη έχοντας λάβει το μάθημά τους. Ξεχνούν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ασυναγώνιστος όταν κα­ταλάβει τι ακριβώς παιχνίδια παίζονται γύρω του και περά­σει στην αντεπίθεση. Πόσες φορές το είδαμε προεκλογι­κά; Αμέτρητες.

           Αμέσως μετά  θα προχωρήσει στην αυ­τονόητη αντίδρα­ση εναντίον κάθε πραξικοπήματος: Θα μιλήσει κατευ­θείαν στον λαό, με την πρώτη μεγάλη ανοιχτή συγκέντρω­ση να έχει ήδη προγραμμα­τιστεί στην πόλη Μελβούρ­νη της Φλόριντα. Και θα έχει μεγαλύτερη επιρροή απ’ ό,τι είχε προεκλογικά, επειδή δι­αθέτει ένα πανίσχυρο όπλο, το λεγόμενο «προεδρικό με­γάφωνο».

     Ο λαός είναι με το μέρος του. Ακόμη και εκείνοι που δεν τον ψήφισαν αντιλαμ­βάνονται ότι του οφείλεται ο σεβασμός που αρμόζει στο αξίωμα και ότι πρέπει να του επιτραπεί το δη­μοκρατικά αυ­τονόητο, δηλαδή να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Οι περισσότεροι είναι διατεθειμέ­νοι να παραβλέψουν τα στραβοπατήματά του και να του δώσουν άνετη περίοδο προ­σαρμογής. Η συνειδητή επι­λογή του λαού ήταν υπέρ ενός προέδρου «μη επαγγελματία» και «εκτός συστήμα­τος» και ήταν σοφή. Ήδη η δημοτικότητα του προέδρου Τραμπ ξεπέρασε το 55%...

* Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 19 Φεβρουαρίου 2017, σελίδα 36.

** Ο κύριος Νίκος Σταματάκης ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.

Ζουν σε μια παγωμένη παράγκα στο παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό.

Καμιά Μ.Κ.Ο. δεν πέρασε να τους δει. (Συγκλονιστικό  ρεπορτάζ της Αγγλικής « Daily Mail»)

Ρεπορτάζ για την ιστορία του 82χρονου Μάνθου Ζυμάρη και της 61χρονης κόρης του, Μαρίας, οι οποίοι ζουν σε μια παράγκα στο Ελληνικό, αναπολώντας τις εποχές του παρελθόντος που ζούσαν αξιοπρεπώς, δημοσίευσε η Αγγλική εφημερίδα.

«...Κάθε πρωί, αμέσως μετά την ανατολή του ήλιο, μια στρατιά από εθελοντές φτάνουν σε ένα μεγάλο, λευκό κτίριο που έχει θέα τη Μεσόγειο, σε προάστιο των Αθηνών. Φέρνουν παπλώματα, καλάθια με σάντουιτς, σωρούς από ρούχα -ακόμη και χαλάκια προσευχής- στους 1.600 πρόσφυγες που έχουν μετατρέψει αυτό που κάποτε ήταν ένα λαμπερό διεθνές αεροδρόμιο σε πρόχειρο κατάλυμα», τονίζεται σχετικά με τον χώρο στο αεροδρόμιο στο Ελληνικό, όπου έχουν βρει καταφύγιο οι πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα, στη διάρκεια της προσφυγικής κρίσεως.

«….Όσο η μέρα περνά, ομάδες προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και το Ιράν σχηματίζουν ουρές στην στάση του λεωφορείου έξω από τις εγκαταστάσεις. Είναι μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων μέχρι τους εμπορικούς δρόμους της πρωτεύουσας, τα πάρκα και τα νοσοκομείο, όπου πολλοί μπορούν να έχουν δωρεάν περίθαλψη», τονίζει ακόμη το δημοσίευμα, για να συνεχίσει παρουσιάζοντας την προσωπική ιστορία του 82χρονου και της κόρης του.

«Είμαστε τυχεροί»

Αναφέρει το δημοσίευμα:

«…..Ούτε οι μετανάστες, ούτε οι εθελοντές προσέχουν μια μικρή καλύβα απέναντι από τη στάση, ή τους ενοίκους της. Κάποτε ήταν ένα καφέ-μπαρ, που σέρβιρε κοκτέιλ και γλυκά σε ανθρώπους που περίμεναν τις πτήσεις τους –αυτό όμως ίσχυε κατά την περίοδο ακμής του αεροδρομίου του Ελληνικού, που έκλεισε το 2001 και εγκαταλείφθηκε στην φθορά από τότε.

Τώρα, το καφέ είναι εγκαταλελειμμένο, με δάπεδο από λάσπη, χωρίς πόρτες, χωρίς παράθυρα και χωρίς θέρμανση. Η επίπεδη οροφή του έχει καλύμματα, αλλά αυτά δεν εμποδίζουν τα περιστέρια να πετούν ανάμεσα στα κενά. …{…}… Μέσα, βρήκα έναν ηλικιωμένο άνδρα, να κάθεται σε μια καρέκλα σε θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Κανείς εθελοντής δεν ήρθε με ζεστά ρούχα, ένα πάπλωμα ή καινούρια παπούτσια για εκείνον. Και όταν άγγιξα τα χέρια του, που ήταν παγωμένα, τα μάτια του μισάνοιξαν όσο έβαζε υγρές κουβέρτες γύρω του.

Ο Μάνθος Ζυμάρης, είναι πρώην οικοδόμος και είναι 82 ετών. Ξεχασμένο θύμα των δεκαετιών σαθρών κυβερνήσεων και τώρα των δρακόντειων μέτρων που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχει σύνταξη ή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε μπορεί το κράτος να τον βάλει σε ένα αξιοπρεπές σπίτι. Μένει σε αυτή την αθλιότητα για τρία χρόνια, από τότε που έχασε το σπίτι της οικογένειάς του, που βρίσκεται στο κοντινό προάστιο του Καλαμακίου, όταν δεν κατάφερνε πλέον να πληρώνει το δάνειο του. Η κόρη του, Μαρία, που ζει επίσης εκεί, περιορίζεται στο να ψάχνει για κάποιο σάντουιτς που έχουν αφήσει οι μετανάστες, ή στο να μπαίνει κρυφά το βράδυ στον προσφυγικό καταυλισμό και να ψάχνει για περισσεύματα.

«…Εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πως είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά τι μας έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση;» ρωτά η 61χρονη Μαρία. «Φροντίζω τον πατέρα μου επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει. Κάποτε ζούσαμε τόσο καλά. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος τότε…{…}…. Είμαστε ευγνώμονες που έχουμε βρει αυτό το μέρος», λέει. «Είναι καλύτερο από το πεζοδρόμιο».

Η Μαρία, με δάκρυα στα μάτια, βγάζει ένα οικογενειακό άλμπουμ φωτογραφιών από ένα κουτί που βρίσκεται στα πόδια του πατέρα της. Οι φωτογραφίες δείχνουν την οικογένεια σε πιο χαρούμενες στιγμές. …{…}… η άνετη, μεσοαστική ζωή που είχαν είναι μια μακρινή ανάμνηση. Όπως πολλοί άλλοι, εκείνη και ο ηλικιωμένος πατέρας της αγωνίζονται πλέον για την επιβίωσή τους σε μια κάποτε υπερήφανη χώρα, την οποία έχει γονατίσει πλέον το χρέος. …{…}… Το χρέος, φυσικά, μαζεύτηκε εξαιτίας της τεράστιας ανηθικότητας της Ελλάδας, αφότου μπήκε στο Ευρώ πριν 16 χρόνια, όταν ξεζούμισε το σύστημα όσο περισσότερο γινόταν. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκαν, το σύστημα παροχών φούσκωσε και η διαφθορά άνθισε. Το να πληρώνει κανείς φόρους θεωρούνταν πάντα προαιρετικό από πολλούς Έλληνες πολίτες, αλλά τώρα το να αγνοείς τους φόρους έγινε ο κανόνας»…

Sue Reid – «Daily Mail»

Alain Delon: «Ο θάνατος ενός διεφθαρμένου»

«……….Και τώρα αυτή η γριά πουτάνα, η δημοκρατία, θα ξαναπαστώσει την πλισεδιασμένη και ρυτιδιασμένη μούρη της με κρέμες, πούδρες και κραγιόνια για να μας εξαπατήσει άλλη μια φορά και να μας παρουσιαστεί ως κάτι νέο, ελκυστικό και ωραίο....».

Απόσπασμα απ’ το μονόλογο του Γάλλου εθνικιστή Alain Delon στην ταινία «Ο θάνατος ενός διεφθαρμένου». 

Καλή χρονιά!!!!!!!!!!!!

Ευτυχές το νέον έτος!!!!

«Στην Ήπειρο στην  Κύπρο μας

και στην Αγιά Σοφιά,

στ’ αδέλφια μας ευχόμαστε

που είναι στη σκλαβιά.

Του χρόνου τα Χριστούγεννα

να έρθει ο καιρός,

που θάναι μπρος στις πόρτες τους

Ελληνικός στρατός.

Στις πόλεις τους χαρμόσυνα

καμπάνες να χτυπούν,

κι ευζωνάκια ένοπλα

κάλαντα να τους πουν.

Έλληνας κάτω από ζυγό

να μην υπάρχει πιa.

Και τους εχθρούς του έθνους μας

ΤΣΕΚΟΥΡΙ και ΦΩΤΙΑ!»

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το Νέο Έτος

Στους Έλληνες παντού στον Κόσμο.

Ο σκοπός του Έβρου.

Ποίημα του Γεωργίου Αθάνα.

Κύλα τ’ αργά σου τα νερά

και πότιζε μας τα σπαρτά

ποτάμι αγαπημένο.

Στην όχτη σου με τις ιτιές

κάτω από δάφνες και μυρτιές

την ώρα περιμένω.

Να ξεχειλίσουμε μαζί εσύ

στον κάμπο τον πλατύ

κι εγώ στη Θράκην όλη.

Με δίψα η γης της θα σε πιή

μα εγώ θα πλύνω την ντροπή

και θα βρεθώ στην Πόλη!

Απάνω απ’ την Αγιά Σόφιά

δικέφαλος αητός πετά

αγγέλοι φτερουγάνε.

Και λεν με αγγελικούς χορούς

«Πάλι με χρόνους με καιρούς

Πάλι δικά μας θαναι...».

ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.

Ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη.

Ω! νάταν τώρα η λύρα μου μυριόχορδη,

ξεχωριστά καθένα σας να ψάλη,

λιοντόκαρδα παιδιά μου όθε κι αν ήρθατε

πόλη, χωριό, νησί, βουνό και κάθε περιγιάλι!

Καβαλλαραίοι, πεζοί και ναύτες κι ευζώνοι,

που λάμπετε τη νύχτα ολόγυρά μου,

να χα κι εγώ τα νειάτα τα χρυσόφτερα,

να δω στ’ αλήθεια ό,τι θωρώ θολά μεσ’ στα όνειρά μου.

Ώ Στράτευμα Μεγάλο, μεσ’ στο πέρασμα

του χρόνου αυτού που τώρα μας θαμπώνει

σαν διάβα κεραυνών μυριάδων πύρινο,

που μια στιγμή τα μάτια μας η λάμψη τους τυφλώνει.

Θάρθη καιρός, που σμίλη γιγαντόπνευστη

θα εμπνέη η κορμοστασιά σας και χρωστήρα

και το κοντύλι της Κλειούς τα κλέα σας

δεν θα μπορέση να τα πη μόνο με λόγια στείρα.

Δυστύχημα για τη Ελλάδα

Η παρουσία της Θεοδώρας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου.

«….Ήμουν υπουργός Εξωτερικών όταν συνέβη το ατύχημα με τον Ηλιάκη!» Το είπε ... σε συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Τράγκα η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Και για να μη νομίζει κανείς ότι το είπε εκ παραδρομής, το επανέλαβε και δεύτερη φορά μέσα σε ελάχιστα λεπτά! «Ατύχημα» ο θάνατος ενός ήρωα; Μα, ακόμη και ένα τροχαίο όταν υπάρξει απώλεια ζωής, το χαρακτηρίζουμε «δυστύχημα»!

«Ατύχημα» ο θάνατος ενός ήρωα, ο οποίος έπεσε μαχόμενος, υπερασπίζοντας την εθνική ακεραιότητά μας; «Ατύχημα» η απώλεια ενός Έλληνα πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, στην προσπάθεια να αναχαιτίσει τους τούρκους εισβολείς στον εθνικό εναέριο χώρο μας; Όχι ασφαλώς. Ατύχημα είναι ότι η χώρα τα τελευταία χρόνια κυβερνάται από πολιτικούς οι οποίοι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Ο ένας λέει να αποποινικοποιηθεί το κάψιμο της σημαίας, η άλλη αποκαλεί «ατύχημα» την απώλεια του ήρωα πιλότου Ηλιάκη στο πεδίο της μάχης! Ατυχήματα είναι οι πολιτικοί μας δυστυχώς».

[Το σχόλιο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία».] 

Αν ο ηρωικός θάνατος του Ηλιάκη, που έπεσε «πειθόμενος τοις κείνων ρήμασι» είναι ατύχημα, το ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ για την άμοιρη πατρίδα μας είναι οι πολιτικοί, οι πολίτες της και οι επιλογές τους.

Στο φως ιερή «Ατλαντίδα» που κρυβόταν στον βυθό της λίμνης Κρεμαστών!

Όταν ερασιτέχνες δύτες την αντίκρισαν, στεκόταν ακόμη όρθια!

 Ένα σπουδαίο και ιδιαίτερα ενδιαφέ­ρον μυστικό για την πολιτιστική και χριστιανική κληρονομιά μας κρύβει ο πυθμένας της λίμνης Κρεμαστών. Στα όρια των νομών Αιτωλοα­καρνανίας και Ευρυτανίας βρίσκεται η γνωστή τεχνη­τή λίμνη, που δημιουργήθηκε το 1965 με την κατα­σκευή του φράγματος των Κρεμαστών.

Στο φράγμα αυτό λει­τουργεί από το 1966 ο Υδροηλεκτρικός Σταθ­μός Κρεμαστών της ΔΕΗ. Ανάμεσα στα χωριά τα οποία καλύφθηκαν από τα νερά του Αχελώου το 1965 ήταν και το χωριό Επισκο­πή Ευρυτανίας, το οποίο ήταν χτισμένο δίπλα στον Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου. Η Επισκο­πή ήταν γνωστή όχι μόνο ως ένα όμορφο χωριό της Ευρυτανίας, αλλά και για το γεγονός ότι εκεί βρισκό­ταν και ένας παλιός βυζα­ντινός ναός, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτό­κου.

Ο ναός χτίστηκε στη δεξιά όχθη του ποταμού Μέγδοβα κατά τις πρώτες δεκαετίες του 9ου αιώνα (830- 850 μ.Χ.), στο τέλος της Εικονομαχίας, πιθανόν στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοφίλου.

Ο αρχαιολόγος Παύ­λος Λαζαρίδης έγραφε για το βυζαντινό αυτό κό­σμημα της Επισκοπής: «Ο Ναός της Επισκοπής Ευ­ρυτανίας ήταν από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδος. Κτι­σμένος στη δεξιά όχθη του Μέγδοβα, παραποτάμου του Αχελώου, ανάμεσα σ' έναν απέραντο ελαιώνα, ξάφνιαζε τον περαστικό με τη σιλουέτα και το μέγε­θος του».

Νωρίτερα από τον Λαζαρίδη, ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Αναστάσιος Ορλάνδος είχε συμπεριλάβει τον εν λόγω ναό στους σημαντικότερους της πατρίδας μας. Θεωρείται πλέον βέ­βαιο ότι ο βυζαντινός Να­ός της Επισκοπής υπήρξε έδρα Επισκοπής, το πιο πι­θανό της Λιτζάς και Αγράφων, γεγονός που μαρτυ­ρεί και το όνομα του να­ού (Επισκοπή). Δυστυχώς, όλη αυτή η ιστορία από το 1965 βρίσκεται στον πυθ­μένα της λίμνης Κρεμα­στών, καθώς οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής θυ­σίασαν ακόμα ένα στολί­δι του μακραίωνου ορθό­δοξου πολιτισμού μας για τη δημιουργία του φράγ­ματος των Κρεμαστών.

Πριν από λίγα χρόνια ερασιτέχνες δύτες από την Αθήνα εντόπισαν τον Ναό της Παναγίας της Επισκο­πής μετά τις εκκλήσεις κα­τοίκων προς τις Αρχές, ώστε να ερευνηθεί η κατά­σταση του βυθισμένου να­ού. Όπως διαπίστωσαν οι δύτες, ο ναός, ως άλλη Ατλαντίδα, βρίσκεται στον πυθμένα της λίμνης σχεδόν ανέπαφος.

Ο Σύλλογος Ερασι­τεχνών Αυτοδυτών «Τηθύς» αρχικά δεν ξεκίνη­σε με σκοπό την ανακάλυ­ψη του ναού, στη συνέχεια όμως τους κίνησε το ενδια­φέρον. «Αρχίσαμε να συ­γκεντρώνουμε στοιχεία, να μελετάμε παλιές φωτο­γραφίες, χάρτες, έγγραφα, ενώ ταξιδέψαμε στην περιοχή για να μιλήσουμε με τους ντόπιους. Η λίμνη έχει μεγάλη έκταση και έπρεπε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, ειδάλλως δεν είχαμε καμία ελπίδα» διηγείται ο Χρηστός Ευθυμίου, μέλος του διοικητικού συμβουλί­ου του συλλόγου «Τηθύς». Τον Μάιο του 2008 άρχι­σαν οι προσπάθειες με δυ­ναμικό 13 δυτών, επτά συ­νοδών, οκτώ αυτοκινήτων και πολλών φιαλών οξυ­γόνου. 

Ο Κώστας Σερπάνος, ψαράς της περιοχής, τους οδήγησε με τη βάρκα του στο σωστό σημείο, ακο­λουθώντας τις τηλεφωνικές οδηγίες του ηλικιωμένου πατέρα του, που, ως άλλος Ξέρξης, παρακολουθούσε από το βουνό, ανακαλώ­ντας στη μνήμη του το το­πίο πριν από 45 ολόκληρα χρόνια. «Ο όγκος εντοπί­στηκε σε βάθος 30 μέτρων! Η ορατότητα όμως ήταν τρομερά περιορισμένη λό­γω της υψηλής περιεκτικό­τητας σε φερτές ύλες και κοκκινόχωμα από τα πο­τάμια που εκβάλλουν στη λίμνη. Ήταν σαν να κατα­δύεσαι σε λάσπη» θυμάται ο Γιώργος Κυπραίος, ένας από τους δύτες, και συνε­χίζει: «Σε βάθος μόλις 15 μέτρων επικρατούσε από­λυτο σκοτάδι, τσουχτερό κρύο και οι κάτοικοι μας είχαν προειδοποιήσει για την ύπαρξη υπόγειων ρευμά­των. Ταυτόχρονα, το ύψος στο οποίο βρίσκεται η λίμνη (400 μ.) αύξανε τον κίνδυνο της νόσου των δυτών».

Η ομάδα ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, ωστό­σο, βλέποντας πόσο είχαν επενδύσει συναισθηματι­κά οι κάτοικοι της περι­οχής στην αποστολή της, αποφάσισε να την ολοκλη­ρώσει. Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες αλ­λά και κινδύνους κατάφερε να φτάσει στα 32 μέτρα βάθος, όπου εντόπισαν τον θόλο και διαπίστωσαν ότι η εκκλησία ήταν ακόμη όρθια.

Καθολικό

Ο βυζαντινός ναός της Παναγίας της επισκοπής ήταν -εκτός από έδρα Επισκόπου- και Καθολικό ιε­ρός μονής. Το γεγονός αυ­τό μαρτυρεί η προφορι­κή παράδοση του χωριού. Επιπροσθέτως, όπως ομο­λογούν επίσημα οι κάτοι­κοι της περιοχής με ένα έγγραφό τους το 1926, «ως η παράδοσις αναφέρει, υπήρξε κατά τους χρόνους της δουλείας Μητρόπολις της Επισκοπής Λιτσάς και Αγράφων, μετατροπείς με­τά ταύτα εις μονήν ως ενδείκνυται εκ των κελίων, άτινα πολλοί εξ ημών των κάτωθι υπογεγραμμένων γέροντες ήδη τα ενθυμούμεθα, ήδη δε μη υφιστάμε­να λόγω της παρελεύσεως του χρόνου».

Μια άλλη απόδειξη ότι στο σημείο αυτό υπήρχε μοναστήρι δίνει και το επίσημο έγγραφο που υπο­γράφει ο Αναστάσιος Ορ­λάνδος το 1958 ως διευθυντής της Υπηρεσίας Αναστηλώσεως. Σημειώνει, μεταξύ άλλων, στο έγγρα­φό του: «Διά την αποπεράτωσιν των έργων εν τη βυ­ζαντινή Μονή “Κοιμήσεως της Θεοτόκου” Επισκοπής Ευρυτανίας».

Χάθηκαν χωριά, μοναστήρια και ναοί.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι 20 χωριά, δεκάδες μοναστήρια και εκκλησί­ες, καλλιέργειες και δέντρα βρίσκονταν στα 90.000 στρέμματα γης που βυθίστηκαν για την κατασκευή του Υδροηλεκτρικού Φράγματος Κρεμαστών, του μεγα­λύτερου γεωφράγματος της Ευρώπης. Περίπου 2.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή στα όρια μεταξύ των νομών Ευρυτανίας και Αιτωλοα­καρνανίας, βλέποντας τα χωριά τους να βυθίζονται στο όνομα της αναβάθμισης της εγχώριας ενεργειακής παραγωγής. Ευτυχώς, οι επιστήμονες κατάφεραν να αποτοιχίσουν σημαντικές τοιχογραφίες του ναού, οι οποίες σήμερα εκτίθενται σε κεντρικά μουσεία της Ελλάδας.

Κώστας Παππάς,

εφημερίδα «Δημοκρατία»,

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου, σελίδα 22.       

«Άνδρες χωρίς δουλειά: Η αόρατη κρίση της Αμερικής».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο

Σιωπηρή καταστροφή οι απόντες (από την εργασία) άντρες!

Το βιβλίο από τον Αμερικανό πολιτικό οι­κονομολόγο Νίκολας Έμπερσταντ κυκλοφόρη­σε τον Σεπτέμβριο, επιχειρώντας να περιγράφει ένα πραγματικό πρόβλη­μα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την εποχή της οικονομικής κρίσης του 2008.

Πρόκειται για την ανεργία των ανδρών της πιο παραγωγικής ηλικίας, δηλαδή 24-54 χρόνων, που παραμένει -σύμφω­να με κάποιους υπολογισμούς- στο 32%! Ακόμη και με πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις τουλάχιστον ένας στους έξι άνδρες αυτής της ηλικίας δεν εργά­ζεται ή -κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό- δεν ανα­ζητά εργασία. 

Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που έκαναν τον Ιούνιο οι οι­κονομικοί σύμβουλοι του Λευκού Οίκου, τα μόνα άλλα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ με χαμηλότερα ποσο­στά ανδρικής συμμετοχής στην αγορά εργασίας είναι το Ισρα­ήλ και η -πληγείσα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού Νότου- Ιταλία. «Βαρύ κοινωνι­κό πρόβλημα», «σιωπη­ρή καταστροφή», οι «απόντες άνδρες» είναι μερικοί από τους όρους που έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν το πρόβλημα. 

Το «έλλειμμα ανδρικής εργασίας» το 2015 υπο­λογιζόταν σε 10.000.000, ποσοστό διπλάσιο από το αντίστοιχο της δεκαετίας του 70. Όσο για το «προ­φίλ» τους; Είναι κατά βά­ση άτομα χαμηλότερης εκπαίδευσης, συνήθως ανύπανδροι και σε μεγάλο ποσοστό Αφροαμερικανοί. Στα Απαλάχια Όρη και βορειότερα, στη Ραστ Μπελτ, από το Ιλινόις ως την Πενσιλβανία, αλλά και στον λεγόμενο «βα­θύ Νότο» (τις Πολιτείες από τη Λουιζιάνα ως τη Βόρεια Καρολίνα), ο «απών» ανδρικός πληθυσμός αγγίζει ακόμη και το 40% του συνόλου. Οι άνδρες χωρίς δουλειά πιθανώς αναζητούν εργασία, βρίσκονται οε κοινωνικό πρόγραμμα στήριξης ατό­μων με αναπηρία, έχουν μόλις αποφυλακιστεί και αντιμετωπίζουν περιθω­ριοποίηση και κοινωνική προκατάληψη.

Σε πολλές περιπτώσεις έχουν σταματήσει να ψά­χνουν διέξοδο, περνούν τη μέρα τους μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, παρακολουθώντας ταινίες και παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, ή -σπανιότερα- φροντίζουν τα παιδιά τους, όταν αυ­τά υπάρχουν. Σε συντρι­πτικό βαθμό τούς συντη­ρούν οι σύζυγοί τους ή η ευρύτερη οικογένεια. Κά­ποιοι αναλυτές αποδίδουν το πρόβλημα οε οικονομικούς παράγοντες, άλ­λοι μιλούν για ψυχολογικές και κοινωνικές συνθήκες, παραλληλίζοντας το πρόβλημα με το «δικό» μας φαινόμενο των ανώ­ριμων ενήλικων ανδρών, που παραμένουν εξαρτημένοι από την οικογένεια -και την έντονη μητρική φιγούρα του ευρωπαϊκού Νότου- και ουσιαστικά «κοινωνικά ευνουχισμέ­νοι» ως τα τριάντα και τα σαράντα χρόνια τους, ακό­μη και αργότερα.

Πόσο μοιάζει η «αόρατη κρίση» των Αμερικανών με τη νοτιοευρωπαϊκή κρί­ση της ανδρικής ανεργίας; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η καταγεγραμμένη ανδρι­κή ανεργία στην Ελλάδα έφτασε το 22,6% το 2014, σε σχέση με το 4,9% το 1991. Στη νέα εργασία του, που δημοσιεύεται αυ­τή την εβδομάδα, ο Άλαν Κρούγκερ, οικονομολόγος του Πρίνστον και επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του Λευκού Οίκου επί Ομπάμα, αποδί­δει σε μεγάλο βαθμό την ανδρική απουσία σε προ­βλήματα υγείας· ίσως μία έμμεση νύξη για την ανά­γκη ακόμη μεγαλύτερης επέκτασης της κάλυψης που παρέχει το υγειονο­μικό σύστημα και η υγει­ονομική μεταρρύθμιση του Ομπάμα (το λεγόμενο Affordable Care Act).

Ουσιαστικά το πρό­βλημα ερμηνεύεται κατά το δοκούν από την πολιτι­κή ατζέντα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, με τους πρώτους να ρίχνουν την ευθύνη στην αποβιομηχανοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας και στίς μαζικές φυλακίσεις, και τους δεύτερους να κα­τηγορούν τα κοινωνικά προγράμματα και τη φο­ρολογική πολιτική, επειδή υποθάλπουν αντικίνη­τρα για εργασία.

Μόλις 13%

Το μόνο βέβαιο είναι πως, ενώ το 1954 οι τομείς των κατασκευών και της βιομηχανίας απασχολούσαν το 40% της ανδρικής εργασίας, πλέον -ειδικά μά­λιστα μετά την κρίση στον κατασκευαστικό τομέα και το σκάσιμο της «φούσκας» των στεγαστικών δανείων- οι τομείς αυτοί απασχο­λούν μόλις το 13% των ερ­γαζόμενων ανδρών.

Παράλληλα, σε βάθος χρόνου ο ιδιωτικός τομέας φαίνεται πως επιδιώκει να καλύψει όλο και περισσό­τερο θέσεις εργασίας στις οποίες παραδοσιακά απα­σχολούνταν γυναίκες. Ενδεικτικά, τα τέσσερα επαγγέλματα που αναμέ­νεται να έχουν τη μεγα­λύτερη ζήτηση εντός της δεκαετίας είναι οι βοηθοί καθημερινής φροντίδας παιδιών και αρωγής ηλικι­ωμένων, οι γραμματείς ια­τρικών επαγγελμάτων και οι σύμβουλοι μάρκετινγκ. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή Οικονομι­κών του Χάρβαρντ Λόρενς Κατζ, «ένα μέρος της μείωσης της απασχόλησης στους νεαρούς άνδρες οφείλεται σε μία αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιδιώξεις τους και σε θέματα (εργασιακής) ταυτότητας».

26,7%! Η Ελλάδα, πρωταθλήτρια στη γηραιά ήπειρο

Ο όρος Ν.Ε.Ε.Τ. [Not in Education, Employment or Training] έγινε γνωστός τα πρώτα χρόνια μετά την οικο­νομική κρίση του 2008. Αναφερόταν στους νέους εκείνους, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, που δεν εργάζονταν ούτε σπούδαζαν ή λάμβαναν κάποιου είδους εργασιακή κατάρτιση. Μία απομονωμένη γενιά ανθρώπων μικρότε­ρων των 30 χρόνων, οι οποίοι ουσιαστικά κάθονταν στο σπίτι άεργοι, χωρίς έμπρακτο ενδιαφέρον για οποιαδή­ποτε συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Σήμερα τα στοι­χεία δείχνουν πως ο αριθμός των Ν.Ε.Ε.T. μειώνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όχι όμως και στην Ευρώπη. 

Η Ελλάδα μάλιστα φαίνεται πως έρχεται πρώτη στις σχετικές μετρήσεις, με το καταγεγραμμένο 26,7% των νέων μέχρι 29 ετών να εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία το 2014 (τα πραγματικά ποσοστά θεωρούνται πολύ υψη­λότερα). Ακολουθεί η Ιταλία με 26,2%, ενώ σταθερά παραμένουν τα ποσοστά στη Γαλλία, μεταξύ 12,8% και 15,1% από το 2000 έως το 2014. Μία σημαντική διαφορά σε αυ­τή την ομάδα είναι πως αποτελείται κυρίως από νεαρές γυναίκες (ποσοστό 55%) και λιγότερο από άνδρες (45%).

Οι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές απασχόλησης, τα μοντέλα εκπαίδευσης, ακόμη και η βαθύτερη δομή της οικονομίας, οι οικονομικά ανενεργοί νέοι δεν θα αποκτήσουν σημαντικά εργασιακά προσόντα και δεν θα απορροφηθούν ποτέ στην οικονομία. Δεν αποκλείε­ται μάλιστα σε μερικά χρόνια να τροφοδοτήσουν την αυξανόμενη ομάδα των ώριμων ανδρών-και γυναικών-χω­ρίς εργασία, χωρίς συμμετοχή και -κυρίως- χωρίς καλύ­τερη προοπτική για το μέλλον.

Μυρτώ Μπούτση

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 36.