«Εδώ Πολυτεχνείο»: 42 χρόνια ψέματα.

«Το Έθνος πρέπει να θεωρεί ΕΘΝΙΚΟ, ότι είναι ΑΛΗΘΕΣ».

Όπως και τα προηγούμενα σαράντα ένα χρόνια, έτσι και φέτος οι διά­φορες οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, μηδενός εξαιρουμένου –και γιατί άλλωστε, αφού τις «δάφνες» του διεκδικούν η «Νέα Δημοκρατία», ότι απόμεινε τέλος πάντων, καθώς και το «Πα.Σο.Κ.», εδώ κι αν ισχύει το ότι απόμεινε- διεκδίκησαν το καθένα για τον εαυτό του την πρωτοκαθεδρία της «αντίστασης».

Είναι πρα­γματικότητα ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕ, εξ αρχής, ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ, συγκεκριμένα στους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ και στους ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ κι ΟΧΙ στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Τα χρόνια που πέρασαν ο εθνικιστικός χώρος στάθηκε κυρίως στον αριθμό των νεκρών, στο μέ­ρος και στον τρόπο του θανάτου τους, καθώς και άλλες τέτοιου είδους στοιχεία, τα οποία, αν και είναι χρήσιμα, δεν αποτελούν ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, όπως αποδεικνύεται από την συνθηματολογία πού χρησιμοποιήθηκε αλλά και από πληθώρα άλλων στοιχείων, ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ από ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Είναι γνωστό ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στη συμμετοχή και στο «γιορτασμό», με επίσημη απόφαση του τον Νοέμβριο του 1973, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ πως «….παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής Κ.Υ.Π. και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της Κ.Υ.Π. (...) με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις», όπως ανέφερε το Φεβρουάριο του 1974 το περιοδικό «Πανσπουδαστική», στο όγδοο τεύχος του. 

Τα γεγονότα του 1973, δεν είχαν την απή­χηση πού θέλησαν εκ των υστέρων να τους αποδώ­σουν. Είχαν σαφή και συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα και στόχευαν στην ανα­τροπή του Γεωργίου Παπαδοπού­λου, που συσπείρωνε γύρω του μία τεράστια μάζα πολιτών.

Ο «γιορτασμός» του Πολυτεχνείου με τη μορφή της «αντίστα­σης» κατά του «φασισμού», που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε το στρατιωτικό καθεστώς –που έβαινε προς φιλελευθεροποίηση- αποτελεί τον φορέα του μένους της αριστεράς. Μένος που αναφέρεται αρχικά στην επικράτηση (κάποιων) εθνικών ιδανικών στην περίοδο 1967-74, αλλά στοχεύει παράλληλα στον ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ από τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, οποιουδήποτε φορέα εκφράζει τον Εθνικιστικό χώρο ή απλώς διατυπώνει εθνικές ιδέες και απόψεις.

Το Πολυτεχνείο απέτρεψε την φιλελευθεροποίηση του τότε καθεστώτος και έφερε στο προσκήνιο το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη. Σε όσους προκαλεί απορία η συμμετοχή του (απο)κόμματος «Νέα Δημοκρατία» στο ετήσια επαναλαμβανόμενο πανηγύρι τού Νοεμβρίου, να τους θυμίσουμε ότι, είναι δέσμια των κανόνων και των συμφωνιών του μεταπολιτευτικού παιχνιδιού.

Η «Νέα Δημοκρατία», δεν έχει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και την ΤΟΛΜΗ να θε­ωρήσει το Πολυτεχνείο ως ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ, αυτό ακριβώς που είναι, και να τοποθετηθεί απέναντί του. Προσπαθεί, ως ιδεολογικός συγγενής της Αριστεράς, να κλέψει την αχρείαστη δόξα του «αντιστασιακού», όμως η συμμετοχή της προσδίδει ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η οποία δεν αντα­ποκρίνεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των οπαδών της. Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους.

Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους. Οι «ηγέτες της Δεξιάς» ΕΠΕΒΑΛΑΝ το γιορτασμό του Πολυτεχνείου σχεδόν ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ, ενώ ποτέ δεν ήταν, υπακούοντας στην ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να ενσωματώσει στον εθνικό κορμό, στην εθνική πολιτική μας παράδοση μια ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΝΕΛΑΒΑΝ τις ΕΥΘΥΝΕΣ. Οι αριστεροί τη δουλειά τους κάνουνε, το φταίξιμο ανήκει σε όσους επέ­τρεψαν και συνηγόρησαν στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.... 

ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ.

  Συμπαντική νομοτέλεια.

Βασική αντίληψη της αρχαιοελληνικής κοσμοθεωρίας είναι η ΥΒΡΙΣ, η οποία διαπράττεται όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του –σωματική, ή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική, συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό ή απλά προσβλητικό τρόπο. Εννοείται, δηλαδή, ως ΥΒΡΙΣ η τυφλή προσήλωση του πρωταγωνιστή στο προσωπικό του πάθος, η οποία εκδηλώνεται ως υπερηφάνεια, αλαζονεία, έπαρση αλλά και η συμπεριφορά του θνητού ως Θεού. Από την ηθική διαδικασία προκύπτει ότι η αφθονία και ο πλούτος οδηγούν τον άνθρωπο στην ύβρι, η οποία εκφράζεται με τον κομπασμό.  

Ο Υβριστής  παραβιάζει αρχικά τον θεϊκό νόμο, στη συνέχεια τους κοινούς κώδικες συμπεριφοράς που είχαν θεσπίσει οι άνθρωποι και τέλος τους νόμους της πολιτείας. Με τη συμπεριφορά του επιχειρεί ή υπερβαίνει την πεπερασμένη φύση του ανθρώπου, προσβάλει και εξοργίζει τους Θεούς στην προσπάθεια του να εξομοιωθεί μαζί τους.

Στην ΥΒΡΙΝ οδηγεί τους θνητούς η έλλειψη της αιδούς, δηλαδή της ντροπής, που συνοδεύεται από αλαζονική συμπεριφορά, η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια και προσβάλλει την τιμή των άλλων. Η ΥΒΡΙΣ περιλαμβάνει την αδιαντροπιά και τη σκληρότητα, που δηλώνεται με τη λέξη «αναιδείη», γι’ αυτό το λόγο ο ξεδιάντροπος ονομάζεται «αναιδής». Οι πράξεις που επιφέρουν την αντικατάσταση της αιδούς από την ΥΒΡΙΝ καταλήγουν σε καταστάσεις απεχθείς, τα «αίσχεα».

Η υβριστική συμπεριφορά, συνιστά παραβίαση της ηθικής τάξεως, προσπάθεια ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και της συμπαντικής τάξεως. Παράλληλα η επαναλαμβανόμενη ΥΒΡΙΣ προκαλεί την προειδοποιητική παρέμβαση των Θεών και οδηγεί τον υβριστή στην ΠΤΩΣΗ και την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Στην ελληνική τραγωδία της αρχαιότητος η ύβρις είναι το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα. Παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, όταν αξιώνει να του υποταχθούν τα φυσικά στοιχεία και ο Ελλήσποντος να μην τρικυμίσει τα νερά του, που κατέστρεψαν τις γέφυρες της διακομιδής του στρατού. Τότε ο Ξέρξης διατάζει να μαστιγώσουν τη θάλασσα, και να ρίξουν στα νερά του Ελλησπόντου χειροπέδες. Η αποκατάσταση της ύβρεως του Ξέρξη πραγματοποιήθηκε εκεί που συντελέστηκε και ειδικότερα στη θάλασσα της Σαλαμίνας όπου ηττήθηκε με συντριπτικό τρόπο.

Ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» αναφέρει ως ΥΒΡΙΝ που διαπράχθηκε από τον Αγαμέμνονα, την αρπαγή της Βρισηίδας, προσβολή που είχε στόχο τον Αχιλλέα και τη μητέρα του, ενώ ο Αγαμέμνονας χαρακτηρίζεται «κερδοσκόπος» και «αναιδής». Στην «Οδύσσεια» ως υβριστές χαρακτηρίζονται, εκτός από τον Πολύφημο, οι μνηστήρες, επειδή ρημάζουν την περιουσία του Οδυσσέα και του ηλικιακά ανήμπορου γιου του. Έτσι η μεταμορφωμένη θεά Αθηνά, που φτάνει στο παλάτι της Ιθάκης για να ξεσηκώσει τον Τηλέμαχο στην αναζήτηση του πατέρα του, εκφράζει –με σκοπιμότητα- την έκπληξή της για το μέγεθος της ΥΒΡΕΩΣ των μνηστήρων και θεωρεί ότι θα μπορούσε να υποκινήσει τη ΝΕΜΕΣΙΝ. Ύβρις είναι η απροσεξία ή ο υπερβολικός ενθουσιασμός, η ανυπακοή του Ίκαρου ή του Φαέθωντα.

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία η ΥΒΡΙΣ προκαλούσε την ΑΤΗΝ -το θόλωμα του νου, το χάσιμο του μυαλού- την τύφλωση της συνειδήσεως, μετά την παρέμβαση των Θεών και ιδιαίτερα του πατέρα όλων τους, του ΔΙΟΣ. Το θόλωμα του νου, το ξεμυάλισμα, επιφέρει νέες ύβρεις, και γεννά την υπερβολή και την αμετρία, δηλαδή την άκοσμη και την αλογάριαστη συμπεριφορά της αδικίας, ώσπου ο υβριστής υποπίπτει σε πολύ σοβαρό σφάλμα. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί την ΝΕΜΕΣΙΝ -την οργή και την εκδίκηση των Θεών- που τελικά οδηγεί στην ΤΙΣΙΝ -την τιμωρία, τον παραδειγματικό κολασμό και την καταστροφή του Υβριστή.

Στη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα, ΥΒΡΙΣ σημαίνει βρισιά, προσβολή, συκοφαντία, οτιδήποτε θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Καταλάβατε ΑΝΟΗΤΟΙ βλάσφημοι, ΑΝΑΙΔΕΙΣ και ΥΒΡΙΣΤΕΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ της ΜΝΗΜΗΣ ΝΕΚΡΟΥ;

Υ.Γ. Ανθέλληνες είστε, σκουπίδια και σκουλήκια. Οι Έλληνες σύναπταν ανακωχή και κήδευαν με τιμές και από κοινού τους νεκρούς. 

Ο Κουμουτσάκος και οι …επαΐοντες.

Στόχος ήταν το πολιτικό ληστρικό σύστημα.

«….Ου πάνυ ημίν ούτω φροντιστέον, τι ερούσιν οι πολλοί ημάς, αλλ’ ό,τι ο επαΐων περί των δικαίων και αδίκων…..»,  [«….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….»], γράφει ο Θείος φιλόσοφος Πλάτων στο έργο «Κρίτων».

Η περίπτωση του ξυλοδαρμού και των τραυμάτων που προκλήθηκαν από επίθεση πολιτών σε βάρος του βουλευτή και πρώην υπουργού Γιώργου Κουμουτσάκου είναι άκρως πολιτική πράξη όσο κι αν εμφανίζεται να έχει ή επιχειρούν να της δώσουν ποινικές προεκτάσεις. Γι’ αυτό και «….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….». Επαΐοντες είμαστε οι πολίτες και ξέρουμε πόσα από τα ΔΙΚΑΙΑ μας ΣΤΕΡΟΥΝ, όπως και πόσα ΑΔΙΚΑ μας ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ.

Οι πολίτες αυτής της χώρας –ένα ποσοστό με (συν)ευθύνη τους καθώς συμμετείχαν κι εξακολουθούν στη λεηλασία του Δημοσίου χρήματος- τα τελευταία έξι –τουλάχιστον- χρόνια, υφίστανται τα αποτελέσματα της βιαιοπραγίας και του πολιτικού bulling των εκπροσώπων του. Αυτών που ορκίστηκαν ότι θα υπηρετούν και θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα του λαού και του Έθνους.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε κι ούτε γίνεται. Οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι τους …Βαρεμένους της πολιτικής ζωής να αρνούνται την ύπαρξη ανέργων και τις στρατιές των απελπισμένων συμπολιτών μας τις αποκαλούν «…οικονομικά μη ενεργούς». Τους ΣαμαροΒενιζέλους να αποδίδουν ασυλία για οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα στους εαυτούς τους, να χαρίζονται τα ληστρικά δάνεια των κομμάτων της ληστοκρατίας, να αμφισβητείται ότι οι Τούρκοι γενοκτόνησαν τους γονείς και τους παππούδες μας.

Δεν είδα να εξοργίζεται κανείς από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους όταν οι συνάνθρωποι μας αυτοκτονούν κατά χιλιάδες από απελπισία κι ανέχεια τα τελευταία χρόνια. Δεν παρακολούθησα κανέναν Χατζηνικομαλάκα να διαμαρτύρεται και να εξαπολύει μύδρους. Ούτε είδα κανέναν οργισμένο Πορτοσαλταρισμένο ή Μπογδανόχαμογελαστό να συμπαραστέκεται στις χαροκαμένες οικογένειες των συμπολιτών μας που κρέμονται νεκροί από στύλους με μια θηλιά στο λαιμό ή πηδούν από μπαλκόνια και ταράτσες στο κενό.

Καμιά Σιγανοπαπαδάκου, καμία Έλλη Τσαρλαμπά, καμία Όλγα Καλούδη-Παναγιωτοπούλου-Νικητέα δεν ευαισθητοποιείται από το κοινωνικό δράμα, ούτε «Τρέμη» από ιερή οργή κι αγανάκτηση για όσους χάνουν την αξιοπρέπεια τους σε πολλές περιπτώσεις την ίδια τους τη ζωή.

Όμως όλοι οι απατεώνες πολιτικοί και οικονομικοί εγκληματίες, συντάχθηκαν πίσω από τις γραμμές των υποστηρικτών του αδίκου της επιθέσεως κατά του Γιώργου Κουμουτσάκου. Όλοι αυτοί απλώς κλείνουν τα μάτια στο προφανές, όπως κρύβει η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της στο έδαφος.

Το προφανές είναι ότι η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΟΡΓΗ και ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ μερίδος ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ μας, δεν είχε στόχο ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟ ή Μιλτιάδη ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ. Στόχος τους ήταν να διαμαρτυρηθούν και να στείλουν πολιτικό μήνυμα απλό και σαφέστατο. Η οργή μας θα παραμένει όσο θα συνεχίζετε να προκαλείτε και δε θα διορθώνετε τα αίτια που την προκάλεσαν. Καθήκον μας είναι να σταθούμε στο πλάι των ανώνυμων συμπολιτών μας που από σήμερα θα συρθούν στα αστυνομικά τμήματα, στις δικαστικές αίθουσες και θα διασυρθούν τηλεοπτικά, στη μάταιη προσπάθεια να ανακόψουν το τσουνάμι του θυμού, της λαϊκής οργής και αγανακτήσεως σε βάρος των ληστοσυμμοριτών που μας κυβερνάνε..

Η κυριαρχία σας και η ασυλία σας για όλα όσα διαπράττετε σε βάρος των Ελλήνων, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ  στο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ της (Β)ουλής σας, εκεί όπου αρχίζει ο ΔΡΟΜΟΣ της ζωής μας. Οι ψυχές των νεκρών συμπολιτών μας, οι καρδιές που ράγισαν και το κλάμα όσων έχασαν μέσα σε ένα βράδυ τη ζωή τους, τις ζωές των παιδιών και των εγγονών τους που ξεριζώθηκαν με βίαιο τρόπο από την Ελλάδα, θα ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ τις νύχτες και τις μέρες σας. Ζείτε με το φόβο της λαϊκής οργής, σε καθεστώς απόλυτου τρόμου, είσαστε σε κατάσταση απόλυτου πανικού και αναγκασμένοι να ζείτε φρουρούμενοι από στρατιές εμμίσθων ένστολων, οργάνων του καθεστώτος που με βία επιβάλλατε και με τον ίδιο τρόπο διατηρείτε στις πλάτες του λαού μας. Η μεγαλύτερη –ως τώρα- τιμωρία σας είναι η ΑΔΥΝΑΜΙΑ σας να ζείτε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, να μπορείτε να κυκλοφορείτε ΔΙΧΩΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ μεταξύ μας.

Υπέρτατο χρέος η ΣΩΤΗΡΙΑ της ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

Το έπος του 1940, αυτό που μεθοδικά προετοίμασε ο εθνικός κυβερνήτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ και πέτυχε ο ανθός της νεολαίας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και των Οχυρών του Ρούπελ, είναι καύχημα της ιστορικής μνήμης του Ελληνικού Έθνους. Οριοθετήθηκε από τον κύκλο του αίματος και απογειώθηκε σε μεγαλείο ως πράξη, από την γνώση των πολεμιστών ότι η πύλη που διάβηκαν τους οδηγούσε στο θάνατο.

Οι νεκροί του Έπους, μας διδάσκουν την σοφία που τους ενέπνευσε η γνώση του θανάτου, η μόνη εφικτή τελειότητα. Πέθαναν νέοι, ήρεμοι, ακύμαντοι, παραδομένοι στη μεγαθυμία της αιωνιότητας. Πέθαναν βέβαιοι ότι εκτέλεσαν το υπέρτατο χρέος και καθήκον στη ΦΥΛΗ και στη ΡΑΤΣΑ.  

Αιώνια η μνήμη σας.

Αθάνατοι στο νου, στην καρδιά και την ψυχή μας. 

Γιατί πρέπει νὰ ὑπερψηφισθῇ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές

του πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη


Οἱ Ἕλληνες εἴμεθα φοβερὰ διχαστικοί. Ἀνάβουμε μὲ τὸ παραμικρό, ἔχουμε στὸ πετσί μας τὴν βεντέτα φθονοῦμε ὅποιον ἐπιτύχῃ, ἔστω καὶ ἄν ἀναγνωρίζουμε πὼς ἔχει δίκαιο.

Ὁ Νῖκος Μιχαλολιᾶκος, μόνος του, ἐπέτυχε στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας ἕνα θαῦμα. Οἰκοδόμησε, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνιο ἀγῶνα, ἕνα μαζικὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα (οὔτε ἀκροδεξιό, οὔτε ἀκροαριστερό, ἁπλῶς πατριωτικό). Τὸ ἐπέτυχε διότι παράλληλα ὠργάνωσε ἕνα παραστρατιωτικὸ κίνημα, ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ οἱουδήποτε γνησίου ἐπαναστατικοῦ κινήματος. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δυνάμεις τοῦ Κατεστημένου ἐπεκέντρωσαν τὰ βέλη τους κατὰ τῆς παραστρατιωτικῆς αὐτῆς ὀργανώσεως, γνωρίζοντας κάλλιστα ὅτι χωρὶς αὐτὴν ἡ ἐπανάσταση εἶναι ἀδύνατη. Τὸ ΚΚΕ μετεμορφώθη σὲ ἀνενεργὴ σοφὴ κουκουβάγια ἀκριβῶς διότι ἔχασε τὸ παραστρατιωτικό της σκέλος.

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ πληθώρα, στὴν σημερινὴ πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας, ὀργανώσεων, συνδέσμων, ἑταιρειῶν, κομμάτων ποὺ οὐσιαστικὰ συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς (πατριωτισμός, αὐτάρκεια, πολιτικὸ ἔλεγχο τῆς οἰκονομίας, ὑποστήριξη τῆς ἐθνικῆς ἐπιχειρηματικότητος ὅπως αὐτὴ τῶν Ἑλλήνω ἐφοπλιστῶν, ἐθνικὸ νόμισμα, ἔξοδος ἀπὸ τὴν ΕΕ, οὐδετερισμὸς στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ἐκδίωξη τῶν λαθρομεταναστῶν) ποὺ ὅμως εἴτε λόγῳ τοῦ ἐμφυλιακοῦ παρελθόντος, εἴτε φθόνου, δὲν θέλουν νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἐπέτυχε ἐνῷ αὐτοί ἀπέτυχαν νὰ προβάλλουν ὅμοιες θέσεις ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς  διεθνεῖς τοκογλύφους.

Ζητῶ λοιπόν, στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές, ὁ λαὸς τοῦ ΟΧΙ τοῦ 61,50% τοῦ δημοψηφίσματος τῆς 5^ης Ἰουλίου 2015, νὰ ψηφίσῃ Χρυσῆ Αὐγὴ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν θὰ τὸν προδώσῃ ὅπως ἔκαμε ὁ Σύριζα, ἁπλῶς διότι ὅταν εὑρεθῇ στὴν κυβέρνηση θὰ ἔχῃ στὸ πλευρό της, ἀφοσιωμένη, μία παραστρατιωτικὴ ὀργάνωση καὶ τὴν πλειψηφία τῆς ἀστυνομίας καὶ τοῦ στρατοῦ ποὺ παρὰ τὶς ἀντιξοότητες καὶ τὴν δουλοπρέπεια τῆς Μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974-2015, φλέγεται ἀπὸ πατριωτισμό. Μὲ στρατιωτικὴ κάλυψη καὶ πολύπλευρη ἐξωτερικὴ πολιτική, ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ θὰ δυνηθῇ νὰ ἀντισταθῇ στὶς πιέσεις τῶν διεθνῶν τοκογλύφων, κάτι ποὺ δὲν ἠδυνήθη νὰ κάνη ὁ Βαρουφάκης μὲ μοναδικὸ ὅπλο τὴν δημιουργικὴ ἀσάφεια.

Πρέπει, ἐπιτέλους, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ ξεπεράσῃ τὰ συνθήματα τοῦ «δὲν περνᾷ ὁ φασισμός», ἐὰν δὲν θέλῃ, κολλῶντας στὰ συνθήματα, νὰ ἀποτελειώσῃ ὅτι ἔχει ἀκόμη παραμείνει ὄρθιο ἀπὸ τὴν δύσμοιρη πατρίδα μας. Ὁ ἀστικὸς κοινοβουλευτισμὸς τῶν 40 τελευταίων ἐτῶν ὑπῆρξε καταστροφικός.

Ἡ λαοκρατία ἀμέσου δημοκρατίας τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θὰ σημάνῃ τὴν ἀπαρχὴ ἑνὸς νέου χρυσοῦ αἰῶνος γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Δημήτρης Κιτσίκης, 22 Αὐγούστου 2015

Ο Τσίπρας και οι… Τσιπραίοι της Ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Τελικά, ρε μάγκα, είναι «τρικ» το δημοψήφισμα;

Το ότι ο Τσίπρας (και οι «Τσιπραίοι» του) είναι ανίκανος να κυβερνήσει, το ξέραμε. Δυστυχώς για τον τόπο, τους Έλληνες και την ιστορία (μας), δεν το γνώριζαν ή το προσπερνούσαν, όσοι αποφάσισαν και μετέτρεψαν ένα γραφικό-περιθωριακό παιδάκι και το γκρουπούσκουλο του σε κυβέρνηση και τον ίδιο σε πρωθυπουργό μιας χώρας, που την τίμησαν με την παρουσία τους προσωπικότητες, όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Δημήτριος Γούναρης, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Στις 25 Ιανουαρίου 2015, πρώην Πασόκοι, αριστεροί, γκέυ, λεσβίες, τρανσέξουαλ, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές και λαθρομετανάστες, έφεραν στην εξουσία τον Αλέξη, που από τα ξημερώματα του Σαββάτου 27 Ιουνίου -λίγες ώρες μετά που βγαίνουν τα φαντάσματα, καλεί τους (εναπομείναντες) Έλληνες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, με γυμνά χέρια. Ο Τσίπρας, και οι αδελφές (ψυχές) της κυβερνήσεως του, φωτογραφήθηκαν, συνεντευξιάστηκαν, ταξίδεψαν, (αν)έκραξαν (και τους έκραξαν) «ουάου» και (κατα)σπατάλησαν πέντε πολύτιμους μήνες με κλισεδάκια και εφέ.  Μαζί τους ένας καμμένος (που -σύμφωνα με τα παπαγαλάκια του- το Σάββατο δάκρυζε στη Βουλή και την Κυριακή την «έκανε» από την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου) και κάμποσοι ανερμάτιστοι που τον ακολουθούν, μεταξύ τους κι ένας (αμπελοΖουραρι)φιλόσοφος που έμαθε στο λαό –σ’ όσους δεν το γνώριζαν, ότι, στην αρχαία Ελληνική, τα αχαμνά ονομάζονται «μέζεα» -όταν όμως χρειάστηκε να τα δείξει, αποδείχθηκε ότι δεν… Όλοι αυτοί, με την ανοχή των λωποδυτών (των προγόνων, των απογόνων και των επιγόνων τους) που υποδύονται τις Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, προσπαθούν, τώρα, να βγάλουν την ουρά τους απέξω και να μεταθέσουν τις ευθύνες (και επισήμως) σ’ αυτούς που πραγματικά τις έχουν και τους στήριξαν με την ψήφο τους από τη μεταπολίτευση και μετά. Στους Έλληνες ψηφοφόρους.

Προκήρυξαν, λοιπόν, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για την επέκταση της συμφωνίας για τα μνημόνια, ενώ δεν προκηρύχθηκε κανένα δημοψήφισμα για τους αντιρατσιστικούς νόμους, την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και τη δίωξη της γνώμης, για τον θάνατο του Ελληνικού γένους, με το νομοσχέδιο για την παροχή…Ιθαγένειας (!!!) –της κυρά Τασίας της σταφιδιασμένης, το οποίο ψήφισαν οι πάντες και στα γρήγορα –εκτός από τη «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ».

Μη διανοηθεί δε, να συγκρίνει κανείς το γελοίο δημοψήφισμα -σε μία ανύπαρκτη πρόταση που ποτέ δεν είδαμε και ούτε πρόκειται να δούμε, με το δημοψήφισμα της Κύπρου το 2004. Να σας θυμίσω ότι οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί και πολίτες σφύριζαν, τότε, αδιάφορα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ανοιχτά «ΝΑΙ» στη διάλυση της Κύπρου μέσω του Σχεδίου Ανάν. 

Τώρα λοιπόν τρέχουμε. Το κομμουνιστικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, με την ανοχή της (ελαφρο)δεξιάς, προχωρεί στην αναβίωση συμμοριτικών διλημμάτων, επιδιώκοντας περιορισμό της Ελευθερίας των Πολιτών κι αντίθετα στη λογική της Εθνικής Κοινωνίας. Ο Τσίπρας, αφού βάφτισε τα μνημόνια συμφωνίες, άλλαξε όνομα στην Τρόικα και την αναγόρευσε σε θεσμό ή Brussels Group, τώρα μας καλεί να αποφασίσουμε ότι αυτοί που επί σαράντα και κάτι χρόνια λεηλατούσαν κι έκαιγαν τους ανθρώπους, τον τόπο και τις εφεδρείες του, είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και ΤΥΠΙΚΑ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ! Ο Τσίπρας που χαρακτήριζε «τρικ» την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα καταφεύγει σε μια απέλπιδα προσπάθεια –αποφυγής και μεταθέσεως των ευθυνών- ανάλογης γελοιότητος, «ευφυΐας» κι αποτελεσματικότητας.

Όμως, όσοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε στα 1821, στα 1940 ή στα 1973, απλώς κάνουν λάθος. Οι εποχές έχουν αλλάξει και περάσει δίχως την παραμικρή ελπίδα επιστροφής. Πρώτον λείπουν οι ηγέτες. Δεν υπάρχει ούτε Κολοκοτρώνης, ούτε Μεταξάς, ούτε Παπαδόπουλος. Στη θέση τους κυβερνούν, ένας.. Τσίπρας, ένας…. Σαμαράς, μια κάποια ….Φώφη, ένα τυπάκι –υπάλληλος ΜΜΕ- με σακίδιο στην πλάτη, κι ο…. Κουτσούμπας, ο οποίος την ώρα που του δίνετε η ευκαιρία να καταψηφίσει την Ευρωπαϊκή ενοποίηση –το όνειρο και το απωθημένο δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών για μισό αιώνα, καλεί τους ψηφοφόρους του σε….αποχή. Δεύτερο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα είναι αδύναμη, γεμάτη πληγές, κινδύνους να την απειλούν, όμως, κυρίως, είναι ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ. Δίχως την παραμικρή στήριξη, ούτε καν της Κύπρου. Την Ελλάδα κυβερνούν πολιτικάντηδες, με χαμηλό επίπεδο μορφώσεως και πολιτισμού, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Την Ελλάδα κυβερνούν πολιτικάντηδες αριστεροί, καμμένοι και ψοφοδεξιοί, με τρικυμία στο μυαλό, με ιδεοληψίες, άσχετοι που η μόνη φιλοδοξία τους είναι να παπαγαλίζουν στα (διαπλεκόμενα) ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια. Με την επιλογή για το δημοψήφισμα η αριστερά αποδεικνύει ότι διακατέχεται από μόνιμα κόμπλεξ και ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ στόχος της –που έγινε δεύτερη φύση της, είναι ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ.

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Οι συνιστώσες του μορφώματος που κυβερνά τον τόπο και οι αριστεροί αγιατολάχ του Μαρξισμού μπορούν να πανηγυρίζουν με την ησυχία τους, ενώ οι παρακρατικοί συνεργάτες τους των Εξαρχείων, μπορούν να καίνε, να σπάνε και να λεηλατούν τα άδεια από εμπορεύματα καταστήματα. Μακάρι η Ελλάδα, από το βράδυ της Κυριακής, να μην είναι – κι επίσημα- η τελευταία κομμουνιστική χώρα του κόσμου.

Να δούμε, λοιπόν, τώρα που τραβιούνται –σιγά σιγά- τα νερά, ποιος κολυμπούσε χωρίς μαγιό. Τώρα τα κεφάλια μέσα, περίσκεψη και περισυλλογή. Ο καθένας ενώπιος ενωπίω με τις (ιστορικές) ευθύνες του, απέναντι στον τόπο, τα παιδιά, τα εγγόνια και τους συνανθρώπους του.  Ας δούμε τώρα τους αριστερούς ψάλτες, του Ελληνικού δημοσίου, πόσο αντιευρώ τοποθετούνται. Τους αρμεχτές του τόπου, τους συνδικαλιστές της δεκάρας, αρχικά και του Ευρώ στη συνέχεια. Όλους αυτούς που κόπτονταν κι έσκιζαν τα ιμάτια τους για την πρόοδο, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των Ελλήνων. Ας δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του καθενός μας. Μακάρι να κάνω λάθος, όμως πιστεύω ότι δεν θα σταθούμε, σαν λαός, στο ύψος των περιστάσεων.

Υ.Γ. Όλα τα περί δημοψηφίσματος με την προϋπόθεση ότι αυτό θα γίνει, πράγμα που σήμερα Δευτέρα, 29 Ιουνίου 2015, δεν είναι καθόλου σίγουρο. Μάλιστα, ο φίλος μου ο Γιώργος δίνει 9/10 πιθανότητες να μη γίνει. Κι ο Γιώργος ξέρει από πιθανότητες… 

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», 41 ΧΡΟΝΙΑ ΨΕΜΜΑΤΑ!

η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Ὅπως καὶ τὰ προηγούμενα σαράντα χρόνια, ἔτσι καὶ φέτος οἱ διά­φορες ὀργανώσεις καὶ τὰ κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς, μηδενὸς ἑξαιρουμένου –καὶ γιατί ἄλλωστε, ἀφοῦ τὶς «δάφνες» τοῦ διεκδικοῦν ἡ «Νέα Δημοκρατία», ὅτι ἀπόμεινε τέλος πάντων, καθὼς καὶ τὸ «Πά.Σό.Κ.», ἐδῶ κι ἂν ἰσχύει τὸ ὅτι ἀπόμεινε- διεκδίκησαν τὸ καθένα γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοῦ τὴν πρωτοκαθεδρία τῆς «ἀντίστασης».

Εἶναι πρα­γματικότητα ὅτι τὸ ΠΟΛΥΤΕΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕ, ἐξ ἀρχῆς, ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ, συγκεκριμένα στοὺς ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ καὶ στοὺς ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ κι ΟΧΙ στὸν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν ὁ ἐθνικιστικὸς χῶρος στάθηκε κυρίως στὸν ἀριθμὸ τῶν νεκρῶν, στὸ μέ­ρος καὶ στὸν τρόπο τοῦ θανάτου τους, καθὼς καὶ ἄλλες τέτοιου εἴδους στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα, ἂν καὶ εἶναι χρήσιμα, δὲν ἀποτελοῦν ὀρθὴ προσέγγιση τοῦ ζητήματος. Τὸ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν συνθηματολογία ποὺ χρησιμοποιήθηκε ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πληθώρα ἄλλων στοιχείων, ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ἀπὸ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα Ἑλλάδος, ποὺ διεκδικεῖ τὴν πρωτοκαθεδρία στὴ συμμετοχὴ καὶ στὸ «γιορτασμό», μὲ ἐπίσημη ἀπόφαση τοῦ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973, εἶχε καταδικάσει ὅσα διαδραματίζονταν καθὼς καὶ τὴν συμμετοχὴ σ’ αὐ­τά. Τὰ γεγονότα τοῦ 1973, δὲν εἶχαν τὴν ἀπή­χηση ποὺ θέλησαν ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ τοὺς ἀποδώ­σουν. Εἶχαν σαφῆ καὶ συγκεκριμένο ἰδεολογικὸ στίγμα καὶ στόχευαν στὴν ἀνα­τροπὴ τοῦ Γεωργίου Παπαδοπού­λου, ποὺ συσπείρωνε γύρω τοῦ μία μεγάλη μάζα πολιτῶν.

Ὁ «γιορτασμός» τοῦ Πολυτεχνείου μὲ τὴ μορφὴ τῆς «ἀντίστα­σης» κατὰ τοῦ «φασισμοῦ», ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐκπροσωποῦσε τὸ στρατιωτικὸ καθεστὼς –ποὺ ἔβαινε πρὸς φιλελευθεροποίηση- ἀποτελεῖ τὸν φορέα τοῦ μένους τῆς ἀριστερᾶς. Μένος ποὺ ἀναφέρεται ἀρχικὰ στὴν ἐπικράτηση (κάποιων) ἐθνικῶν ἰδανικῶν στὴν περίοδο 1967-74, ἀλλὰ στοχεύει παράλληλα στὸν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ἀπὸ τὴ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ τῆς ΕΞΟΥΣΙΑΣ,  ὁποιουδήποτε φορέα ἐκφράζει τὸν Ἐθνικιστικὸ χῶρο ἢ ἁπλῶς διατυπώνει ἐθνικὲς ἰδέες καὶ ἀπόψεις.

Τὸ Πολυτεχνεῖο ἀπέτρεψε τὴν φιλελευθεροποίηση τοῦ τότε καθεστῶτος καὶ ἔφερε στὸ προσκήνιο τὸ καθεστὼς τοῦ Δημητρίου Ἰωαννίδη. Σὲ ὅσους προκαλεῖ ἀπορία ἡ συμμετοχή του (ἀπό)κόμματος «Νέα Δημοκρατία» στὸ ἐτήσια ἐπαναλαμβανόμενο πανηγύρι τοῦ Νοεμβρίου, νὰ τοὺς θυμίσουμε ὅτι, εἶναι δέσμια τῶν κανόνων καὶ τῶν συμφωνιῶν τοῦ μεταπολιτευτικοῦ παιχνιδιοῦ.

Ἡ «Νέα Δημοκρατία», δὲν ἔχει τὴν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ καὶ τὴν ΤΟΛΜΗ νὰ θε­ωρήσει τὸ Πολυτεχνεῖο ὡς ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ εἶναι, καὶ νὰ τοποθετηθεῖ ἀπέναντί του. Προσπαθεῖ, ὡς ἰδεολογικὸς συγγενὴς τῆς Ἀριστερᾶς, νὰ κλέψει τὴν ἀχρείαστη δόξα τοῦ «ἀντιστασιακοῦ», ὅμως ἡ συμμετοχὴ τῆς προσδίδει ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ καὶ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ στὰ γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1973, ἡ ὁποία δὲν ἀντα­ποκρίνεται στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ στὰ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τῶν ὀπαδῶν της.

Ἂς ποῦμε ἐπιτέλους τὰ πράγμα­τα μὲ τὸ ὄνομά τους. Οἱ «ἡγέτες τῆς Δεξιᾶς» ΕΠΕΒΑΛΑΝ τὸ γιορτασμὸ τοῦ Πολυτεχνείου σχεδὸν ὡς ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ, ἐνῶ ποτὲ δὲν ἦταν, ὑπακούοντας στὴν ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ τῆς ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ νὰ ἐνσωματώσει στὸν ἐθνικὸ κορμό, στὴν ἐθνικὴ πολιτική μας παράδοση μία ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΝΕΛΑΝΑΝ τὶς ΕΥΘΥΝΕΣ. Οἱ ἀριστεροί τη δουλειὰ τοὺς κάνουνε, τὸ φταίξιμο ἀνήκει σὲ ὅσους ἐπέ­τρεψαν καὶ συνηγόρησαν στὸ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΜΑ τοῦ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.