Το «Όχι» του έρωτα και του πολέμου

του Γιώργου Πισσαλίδη

Ξαφνικά φέτος την 28η Οκτωβρίου, οι εφημερίδες ανακάλυψαν τις κλασικές πατριωτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Εμείς βέ­βαια δεν χρειαζόμαστε τέτοιες δικαιολογίες για να λατρεύουμε τις ταινίες που αναφέρονται στο έπος του ‘40 και τον ηρωισμό των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών. Αποφασίσαμε να γράψουμε για δύο από αυτές, που αν και μιλούν για το έπος του '40, χαρακτηρίζονται από μια αντιδιαστολή στο τρόπο που το κινηματογραφούν. Παραμένουν όμως εξ’ ίσου πατριωτικές, παρ' όλο που η αρι­στερή κριτική τις θέλει αντίθετες.

Η πρώτη είναι το κλασι­κό «'Οχι» (1969) του Ντίμη Δαδήρα, είναι μία επική ταινία με πρωταγωνιστές τον Κώστα Πρέκα, την Βέρα Κρούσκα, τον Χρήστο Πολίτη και τον Στέφανο Στρατηγό. Δηλαδή την κλασική τετράδα των παραγωγών του Τζέημς Πάρις.

Παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, ο Δημήτρης Νικολάου (Κώστας Πρέκας) είναι ερωτευμένος με την Στέλλα Σαλβατόρε (Βέρα Κρού­σκα), κόρη του Ιταλού πρέσβη. Όμως η κήρυξη του πο­λέμου, χωρίζει τους δύο νέους.

Ο Δημήτρης κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στον ελληνικό στρατό και η Στέλλα τίθεται υπό περιορισμό στο Χατζηκυριάκειο, μαζί με τους υπόλοιπους Ιταλούς στην διάρκεια του πολέμου. Οι δύο νέοι παραμένουν ερωτευμένοι, κόντρα στην λογική του πολέμου. Όμως με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, το σπίτι των Νικολάου επιτάσσεται από τον συνταγματάρχη των SS, Σβάιτσερ (Χρήστος Πολίτης), που βάζει στο μάτι την όμορφη Στέλλα. Η άρνηση της όμως να ανταποκριθεί στον έρωτα του Σβάιτσερ, θα της κοστίσει ακριβά.

Το «Όχι» είναι μια από τις καλύτερες πατριωτικές ται­νίες της περιόδου 1967-1973. Οι μάχες του μετώπου χα­ρακτηρίζονται από μία ηρωική διάθεση. Ειδικά οι επιθέ­σεις με τα άλογα και η μάχη στο Ρούπελ, είναι εντυπωσιακές για την εποχή τους και τα τεχνικά δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Κώστας Πρέκας και η Βέρα Κρούσκα είναι στις καλύτερες στιγμέςτους και στις μεγάλες τους ομορφιές. Εξάλλου, τότε ο Πρέ­κας ήταν ο Νο 1 ζαν πρεμιέ της εποχής. Ο Χρίστος Πολίτης πο­λύ καλός ως Γερμανός. Βέβαια, θα μπορούσαν να λείπουν κάποιοι ενδυματολογικοί αναχρονισμοί. Όμως, το «Όχι» είναι δίχως «χάπυ εντ». Αποδεικνύει όμως ότι υπάρχει εντιμότητα και γενναιό­τητα ακόμα και στο αντίπαλο στρατόπεδο (ο Γιώργος Μοσχίδης ως πατέρας της Στέλλας), καθώς και πόσο ένας έρωτας που δεν εκπληρώνεται, μπορεί να απελευθερώσει το κτήνος στην ψυχή του ανθρώπου.

Η δεύτερη ο λυρικός «Ουρανός» (1962) του Τάκη Κανελλόπουλου, είναι μία από τις κορυφαίες ταινίες του ελληνικού κινημα­τογράφου, που επαινέθηκε από τον ίδιο τον Φελλίνι. Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμη­σαν στο έπος του '40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωρίο Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης. Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας.

Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας. η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Πάγκο (Φαίδων Γεωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι πέντε βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο κα­ταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας.

Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης με λιτό ασπρόμαυρο στυλ, που ανέδιδε φοβερή πνευματικότητα. Όμως, δεν απόφευγε να δείχνει την τραγικότητα του πολέμου. Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρ­χη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το ποσό κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή.

Για μια ακόμα φορά, η αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνι­κό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ' αρχήν, η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους ήρωες που πολέμησαν στο Αλβανικό Έπος του '40». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους, περιγράφει τους πέντε ήρωες ως «μία σταγόνα στον ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομέ­νη για τους ήρωες του '40.

Επίσης, ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέ­βλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από την εξουσία της εποχής. Όμως ο ίδιος ο Κανελ­λόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επί­καιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών. Δί­πλα δε στον ηρωισμό, υπάρχει η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι, όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκι­νούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδα­ση, ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφή­γηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και ης λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα».

Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των αρβύλων του νε­κρού λοχία νια να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυ­στηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνυπάρχει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν ο στρατιώτης σκοτωθεί. Στο τελευταίο μέρος, οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χα­μένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτο­νεί. Δεν σκέφτεται την Σοφία για να παραμείνει στην ζωή. Μάλιστα η αντιπαράθεση της αρχής («πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («καημένη Πατρίδα»), δείχνει τι καίει τον καθένα ως άνδρα και ως γυναίκα. Δείχνει μάλιστα τους στρα­τιώτες να μην νοιάζονται για τα προσωπικά τους δράματα, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας.

Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστε­ροί να σταματήσουν ακόμα μια φορά την διαστρέβλωση.

Για όποιους δεν θέλουν να παραμυθιάζονται.

Οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος μέχρι το 2016.

Οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος για τα χρόνια που έρχονται και κυρίως τα κρίσιμα από αυτά που είναι τα επόμενα δύο-τρία, αν δηλαδή είναι και τόσα, συνοψίζονται στα παρακάτω μεγέθη σε δις ευρώ:

* Μέσα στο 2011 που ξεκινά σε δύο μόλις μήνες λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αξίας 35,3 δις. Η Ελλάδα θα λάβει –αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- περί τα 40 δις.  Κουτσά στραβά ο χρόνος μάλλον θα κυλήσει.

* Κάπως έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα και για το 2012. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αξίας 40,5 δις.  Η χώρα μας θα λάβει από το μηχανισμό στήριξης -αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- 24 δις, ενώ παράλληλα θα εκδοθούν ομόλογα ύψους 35 δις.

* Τα εξαιρετικώς δύσκολα αρχίζουν το 2013. Έχουμε να λαμβάνουμε από το μηχανισμό στήριξης -αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου- μόλις 8 δις. Όμως τότε λήγουν δημόσια ομόλογα ύψους 34,1  και δάνεια ύψους 6,2 δις (από το μηχανισμό στήριξης) δημιουργώντας συνολικές δανειακές υποχρεώσεις ύψους 40,3 δις. Υπάρχει λοιπόν αμέσως ένα οικονομικό κενό 32 δις, επιπλέον του ελλείμματος.

* Το 2014 ο «μηχανισμός στήριξης» θα έχει πάψει να λειτουργεί και τα δημόσια οικονομικά αρχίζουν να γίνονται απελπιστικά. Αυτό το χρονικό διάστημα, λήγουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, ύψους 40,6 δις καθώς και τα πρώτα ποσά του μηχανισμού στήριξης ύψους 28,6 δις.  Συνολικά η χώρα θα αναζητεί ποσά ύψους, άνω των 70 δις, κι όλα αυτά επιπλέον του ελλείμματος.

* Θέλετε να δούμε το 2015; Χωρίς «μηχανισμό στήριξης», με ομόλογα, προερχόμενα από τις αγορές, αξίας 36,8 δις καθώς και δάνεια από το μηχανισμό στήριξης ύψους 38,9 δις να λήγουν και  να απαιτούν πληρωμή, αναζητούμε δηλαδή σύνολο 75 δις, χωρίς το έλλειμμα.

Παράλληλα οι τόκοι αποπληρωμής των δανειακών μας υποχρεώσεων εκτιμώνται ότι:

* Το 2010 ανέρχονται στα 12,9 δις ή απλά στο 5,6% του ΑΕΠ.

* * Το 2011 ανέρχονται στα 14,9 δις ή απλά στο  6,6% του ΑΕΠ.

* ** Το 2012 ανέρχονται στα 17,1 δις ή απλά στο 7,5% του ΑΕΠ.

**** Το 2013 ανέρχονται στα 18,9 δις, ή απλά στο 8,1% του ΑΕΠ.

***** Το 2014 ανέρχονται στα 19,94 δις ή απλά στο 8,2% του ΑΕΠ

Βρείτε εσείς τον τρόπο που η χώρα θ’ αποφύγει τη στάση πληρωμών, τη χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη πτώχευση ή όπως αλλιώς τη λένε οι πολιτικοί επιτήδειοι.

Από το 1974 παραμυθιάζουν τους Έλληνες.

Επιστροφή στη 10ετία του 1950.

Η εισβολή και η κατοχή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, είχε σαν αποτέλεσμα πέρα από το «ξεγύμνωμα» των δομών της οικονομίας, το ξεβράκωμα  των πολιτικών μας και το ανελέητο φοροκυνηγητό των πολιτών. Η κρίση έχοντας χτυπήσει για τα καλά, πριν από μια δεκαετία, την Ελληνική οικονομία ανέδειξε:

α) την έλλειψη οράματος και σχεδιασμού από την πολιτική ηγεσία,

β) την πνευματική ανεπάρκεια, την προχειρότητα και την ευθυνοφοβία  –μπροστά στην πραγματικότητα- ολόκληρου του λαού.

*** Το 1974  «το κλίμα ήταν στραβό» και έγινε χειρότερο από το 1981, ο Μητσοτάκης –παρά τις σωστές και έγκαιρες επισημάνσεις του- δεν βελτίωσε την κατάσταση, για τον Σημίτη και τον Καραμανλή ας μη το συζητάμε, και για τον Παπανδρέου τον νεότερο ισχύει το «λέμε και καμιά ..λακία να περνάει η ώρα». Από το προσκλητήριο η ζωή έχει αποσύρει τους μεταπολιτευτικούς πρωταγωνιστές. Ο Μητσοτάκης βρίσκεται ένα βήμα πριν να διαβεί το κατώφλι της Ιστορίας. Ποιοι απομένουν να μας εξηγήσουν τα μεταπολιτευτικά μυστήρια; 

Ο Σημίτης, ο Καραμανλής -του Αλέκου, και ο γόνος της δυναστείας των Παπανδρέου, κληρονόμος του πρωθυπουργικού θώκου. Ο πρώτος υποστηρίζει ότι «δεν γνωρίζει τίποτα» για το φόνο και καλά κάνει, αφού τον αθώωσαν οι επίγονοι. Ο δεύτερος αποδείχθηκε ανίκανος, έστω, να διαχειρισθεί την κρίση και πανικόβλητος «απέδρασε» οίκαδε, «ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός» δικός του στεναγμός δηλαδή, διότι εμείς οι υπόλοιποι αναστενάζουμε.

*** Η εγκατάσταση του Παπανδρέου στον πρωθυπουργικό θώκο, που κληρονόμησε από την οικογένεια του, έγινε μοιράζοντας χρήματα που ενώ δεν τα  είχε υποστήριζε το αντίθετο, θυμάστε; «λεφτά υπάρχουν», δηλαδή μέσω ψευδών υποσχέσε­ων.

Υπολόγιζε όμως ότι θα βρει 10 δις €, από τον Φ.Π.Α., συν τις οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Κατέληξε απλά να περαιώνει τις φορολογικές εκκρεμότητες και να ρυθμίζει τις ασφαλιστικές εισφορές. Άντε 3 δις €.

*** Όμως το πάρτι των διορισμών και των σπαταλών στο δημόσιο τομέα συνεχίζεται, χωρίς η κυβέρνηση να τολμά να αγγίξει το πρόβλημα.  Οι πρασινοφρουροί του Δημόσιου τομέα είναι σε αναμονή. Στις εφορίες, στα νοσοκομεία, στις ΔΕΚΟ, στον ΟΣΕ, στις αστικές συγκοινωνίες, στον Στρατό, στην Αστυνομία. «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» αλληλοεξυπηρετούνται και εξακολουθούν να ληστεύουν την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, αποφασίστηκε στροφή και επίθεση στους μη προνο­μιούχους, σε συνδυασμό με τους μηχανισμούς στήριξης. Αυτό που μεταφράζεται στα Παγκάλεια Ελληνικά ως «μαζί τα φάγαμε.»

Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Τα έφαγαν αυτοί και οι κομματικοί τους στρατιώτες.

Συνεχίζοντας τα παραμύθια, διογκώνουν και συνεχίζουν να γλύφουν το τερατώδες, σε εύρος, και αντιπαραγωγικό δημόσιο. Συντηρούν τη βιομηχανία προσλήψεων και τη δημιουργία κομματικών στρατών, γνωρίζοντας ότι η ζημιά είναι μη αναστρέψιμη.

Όμως οι πολίτες αυτού του τόπου ΔΕΝ (πρέπει να) «έπεσαν από τα σύννεφα». Γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός που θα πληρώσουμε, μαζί με το αθώο –ελάχιστο; Έστω, υπάρχει όμως- κομμάτι της κοινωνίας, είναι απλώς το άθροισμα σειράς μιζών, «λαθών» και «παραλήψεων», ολόκληρων δεκαετιών. Οι τύποις «διοικούντες» λένε μισές αλήθειες. Οι πολίτες υποστηρίζουν ότι δεν έχουν την ευθύνη.  Γνώριζαν όμως και τώρα αρνούνται να δεχθούν ότι «το πάρτι» με ξένα χρήματα «τελείωσε».

Καθολικός Χριστιανισμός κατά κομμουνισμού

του Γιώργου Πισσαλίδη

Η εθνικιστική ταινία «Το Γένος» του Χοσέ Λουίς Σάενζντε Χερέντιας, είναι βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του στρατηγού Φράνκο, που το έγραψε με το ψευδώνυμο «Ζαΐμε Αντρέρας». 
Η ταινία διηγείται την ιστορία των τεσσάρων παιδιών της οικογενείας Τσουρούκα: της Ισαβέλλας, του Πέδρο, του Χοσέ και του Ζαΐμε και πως αυ­τά θα διατηρήσουν ή όχι ζωντανό το ηρωικό πνεύμα της, έχοντας σαν πρότυπο τον πατέρα τους που θυσιάστηκε πολεμώντας τους Αμερικανούς στην Κούβα.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Χοσέ που είναι στρατιωτικός,
συλλαμβάνεται από τους κομμουνιστές, προορίζεται για εκτέλεση αλλά σώζεται σαν από θαύμα, για να ενωθεί με τους επαναστάτες του Φράνκο. Η Ισαβέλ, η οποία έχει παντρευτεί αξιωματικό, ανήκει και αυτή στην εθνικιστική πλευρά. Ο Ζαΐμε που έγινε μοναχός, εκτελείται από τους κομμουνιστές. Τέλος ο Πέδρο, που από μικρός ήταν ψεύτης και απατεώνας, εξελίσσεται σε σημαντικό στέλεχος του υπουργείου Αμύνης της «κόκκινης Δημοκρατίας». Όμως, με μια του πράξη, θα γίνει αντάξιος απόγονος της ηρωικής οικογενείας.

*** Ταινία αρκετά καλή, που κέρδισε μάλιστα το βραβείο του Εθνικού Συνδικάτου Θεαμάτων και η θεματολογία του μπορεί να συνοψισθεί σε ένα αγώνα του χριστιανισμού εναντίον του κομμουνισμού, όπως και η ταινία η «Πολιορκία του Αλκαθάρ».

Πρόκειται για μια μυθιστορηματική ταινία για την πιο ηρωική στιγμή των Εθνικιστών στη διάρκεια του Εμφυλίου. Εδώ να πούμε ότι η πολιορκία του Αλκαθάρ είχε δι­πλή σημασία για τους Εθνικιστές, μιας και στη διάρκεια της Ισπανικής Επανακατάκτησης από τους Άραβες, τόσο το Αλκαθάρ, όσο και γενικότερα το Τολέδο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο Τζε­νίνα, σκηνοθέτης της ταινίας «το Γένος» υπήρξε από τους επίσημους σκηνοθέτες του μουσολινικού καθεστώτος, χρησιμοποίησε Ιταλούς και Ισπανούς ηθοποιούς και έκανε τα γυρίσματα στην Τσινετσιτά και στο Τολέδο. Έδωσε στην ταινία ένα τόνο ντοκιμαντέρ και προσπάθησε να κάνει το κοινό να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, εισάγοντας το ερωτικό στοιχείο.

Έτσι από την αρχή εισάγει το ερωτικό τρίγω­νο ανάμεσα στους τρεις από τους πρωταγωνιστές του, την Κάρμεν, τον ταγματάρχη και τον Πέδρο. Σε αυτό αντιπαραθέτει την άσπιλη σχέση ανάμεσα σε άλλα δύο πρόσωπα, στην Κουτσίτα και στον Φερνάντο. Η τελευταία σχέση συγκλονί­ζει, όταν λίγο πριν ο ετοιμοθάνατος Φερνάντο μεταλάβει την όστια, η Κουτσίτα θα ζητήσει από τον ιερέα να ευλογήσει τον γάμο τους, απόφαση που παίρνουν εκείνη τη στιγμή.

**** Στην ταινία κυριαρχεί ο Καθολικισμός των πολιορκημένων, με αποκορύφωμα τη Λειτουργία της Παρθένου, στην οποία ο Πέδρο Ζέγκλιο έδωσε την ατμόσφαιρα πινάκων του Ελ Γκρέκο. Οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά κρυμμένοι στα κελάρια, θυμίζουν πολύ τους πρώτους χριστιανούς. Απέναντι στην καλοσύνη του Καθολικισμού, βρίσκεται η βαρ­βαρότητα των κομμουνιστών. Υπάρχει επίσης η θρυλική απάντηση του συνταγματάρχη Μοσκαρντό στους αριστερούς που ζητούσαν την παράδοση του Αλκαθάρ, με αντάλλαγμα την ζωή του έφηβου υιού του. Ο Τζενίνα διαλύει την αλλαζονεία των κομμουνιστών, που πιστεύουν ότι με την ανατίναξη του Αλκαθάρ θα λύσουν την πολιορκία. Όμως οι πολιορκημένοι και η ιστορία, τους έπαιξαν σκληρό παιχνίδι.

Ο κριτικός τότε, Μικελάντζελο Αντονιόνι έγραψε τον εξής διθύραμβο στο αριστεριστικό περιοδικό Σινεμά(!):

«η έκπληξη της Βενετίας άξιζε το βραβείο της Βενετίας για την φροντίδα με την οποία η παραγωγή δημιούργησε την ταινία και την σταθερότητα της δομής της. Πρόκειται για μια κλειστο­φοβική ταινία, μία πολεμική ταινία, δυνατή και καθόλου εξευγε­νισμένη, η οποία έχει τις ρίζες της στην ιστορία. Αυτό που συμ­βαίνει εντός του Αλκαθάρ είναι η ζωή μιας μικρής πόλης με την γέννηση της, τους νεκρούς και τους έρωτες της».

Επίσης, θα εκτιμούσε την έλλειψη ρητορικής και την πειστικότητα με την οποία παρουσιάζονται τα ηρωικά κατορθώματα και οι ζωές των απλών ανθρώπων. Αυτή όμως την ταινία, οι υπεύθυνοι του αφιερώματος στον Ισπανικό Εμφύλιο δεν είχαν τόλμησαν να την παρουσιάσουν, αναδεικνύοντας έτσι τη μισαλλοδοξία τους.

--------------------

Υ.Γ. Το «Γένος» προβλήθηκε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου στην «αίθουσα 1» της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136).

Νέα δυναμική στην πατριωτική Δεξιά.

«Πάρτυ του Τσαγιού».

Στις 28 Αυγούστου 2010 δεκάδες χι­λιάδες Αμερικανοί συγκεντρώθη­καν στην Ουάσινγκτον. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν η ανιψιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αλβέντα και η ογκώδης διαδήλωση ήταν προς τιμή του Αμερικανικού στρατού. Ήταν ένα ακόμα «Πάρτυ του Τσαγιού», από αυτά που οργανώνονται κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.

«Πάρτυ του Τσα­γιού» ονόμασαν οι κάτοικοι της Βοστώνης το 1773 την αντίδραση τους εναντίον της Εται­ρείας «Ανατολικών Ινδιών», η οποία επιθυμούσε να επεκτείνει το μονο­πώλιο που είχε στο εμπόριο τσα­γιού, και στις αποικίες της Βορείου Αμερικής. Οι άποικοι, ασπαζόμενοι την αρχή «καμία φορολογία χωρίς έγκριση από εκ­προσώπους του λαού», αντέδρα­σαν μόλις τα πλοία έφθα­σαν στο λιμάνι και έριξαν στην θάλασσα τα φορτία. Το περιστατι­κό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης το 1775.

Το «Πάρτυ του Τσαγιού» ήταν η δυναμική αντίδραση των Αμερικανών στην οικονομική πολιτική του Βρετανού βασιλέα Γεώργιου Γ'. Τα σύγ­χρονα «Πάρτυ του Τσαγιού» αποτελούν την αντίδραση στην πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα.

Το πρώτο έγινε στις 24 Ιανουαρίου 2009 στην πολι­τεία της Νέας Υόρκης ενάντια σε φόρο «κατά της παχυσαρκίας» στα αναψυκτικά. Από τότε δεκάδες «Πάρτυ» οργανώθηκαν στις ΗΠΑ με σύν­θημα τον περιορισμό της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης. Οι διαδηλωτές συ­γκεντρώνονται έξω από δημαρ­χεία, ενώ αρκετές φορές διακόπτουν ομιλίες Δημοκρατικών πολιτικών με ερωτήσεις για την φορολογική πολιτική της κυβέρνη­σης Ομπάμα.

Τα «Πάρτυ του Τσαγιού» έγιναν μαζι­κά όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 το νομοσχέδιο που καθιστά υποχρεωτική την ι­ατρική ασφάλιση των Αμερικανών. Το κόστος δεν θα καλύπτε­ται από τον ασφαλισμένο, εφόσον δεν έχει τα χρήματα να το πληρώ­σει, αλλά από το Αμερικανικό κρά­τος!

Στην αριστεροκρατούμενη Βο­στώνη, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Μπράουν με αιχμή την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για την Υγεία θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας την θέση του μακαρίτη 'Εντουαρντ Κένεντυ, στερώντας την πλειοψη­φία στην Γερουσία από τους Δημο­κρατικούς.

Η κινητοποίηση των διαδηλωτών στα «Πάρτυ του Τσαγιού» είναι υπόδειγμα αυτοοργάνωσης. Οι δημο­σκοπήσεις λένε ότι όσοι συμμετέχουν είναι μοιρασμένοι μεταξύ Ρεπουμπλικάνων (54%) και ανεξάρτητων (41 %).

Η μεγάλη πλειοψηφία είναι συντηρητικοί (73%), μορφωτικά απόφοιτοι πανεπιστημίου (70%), φυλετικά λευκοί (89%) και προτεστάντες (61 %). Συμφωνούν (88%) με τον νόμο της πολιτείας της Αριζόνας κατά της λαθρομετανάστευσης, διαφωνούν (82%) με την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων και διαφωνούν (74%) με τις πο­λιτικές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των μειονοτήτων.

Η επιτυχία των αυθόρμητων «Πάρτυ του Τσαγιού» αιφνιδίασε τους Δημοκρατικούς, και τους Ρεπουμπλικάνους. Η πρώτη αντίδραση των Δημοκρατικών ήταν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μικρές περιθωριακές διαδηλώσεις. Στην συνέ­χεια χρησιμοποίησαν το επιχείρη­μα του «ρατσισμού». Όμως η παρουσία αρκετών εγχρώμων ανάμεσα στους διαδηλωτές, το διαψεύδει. Πλέον ισχυρίζονται ότι τα «Πάρτυ του Τσαγιού» εί­ναι ... συνομωσία των Ρεπουμπλικανών. Όμως πλέον η πλειοψηφία των Αμερικανών (57%) διαφωνεί με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι ευρισκόμενοι σε διάλυση μετά την οκταετία του Τζορτζ Μπους, η οποία εξασθένισε σημαντικά την ισχύ της χώρας, το τελευταίο που περίμεναν ήταν τα «Πάρτυ του Τσαγιού». Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είχαν απομακρυν­θεί από τις βασικές αρχές του κινήματος περί περιορισμού της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης.

Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η δρά­ση του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού» έχει εμποδίσει την εκλογή εκπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου προς όφελος «οικονομικώς συντηρητικών» πολι­τικών. Ο Ραντ Πωλ υιός του Ρον Πωλ στο Κεντάκυ, η Σάρον Ανγκλ στην Νεβάδα, ο Τιμ Σκοτ και η Νίκυ Χάλεϋ στην Νότια Καρολίνα, ο Πωλ Λε Πέιτζ στο Μέιν, η Αννα Λιτλ στο Νιου Τζέρσεϋ, η Κρίστι Νοέμ στην Νότια Ντακότα, ο Τζο Μίλερ στην Αλάσκα και Μάικ Λι στην Γιούτα είναι μερι­κά παραδείγματα πολιτικών που κέρδισαν το χρίσμα στις εσωκομματικές εκλογές, με την υποστήριξη του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού». Πλέον ετοιμάζονται να διεκδι­κήσουν την εκλογή τους ενάντια στους Δη­μοκρατικούς στις τοπικές εκλογές του Νο­εμβρίου, έχοντας κάνει κεντρικό θέμα την ανάγκη για υπεύθυνη οικονομική πολιτική.  Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Ελλάδα  είναι ότι υπάρχουν ομοιότητες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.

Το 2009 το δημόσιο χρέος και το έλ­λειμμα του προϋπολογισμού τους ήταν τα μεγαλύτερα μεταπολεμικώς.

Η ιδεολογική συγγένεια του Γιώργου Παπανδρέου με τον Μπάρακ Ομπάμα είναι γνωστή. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο επιλέγουν ως «λύση» του προβλήματος την αύξηση των φό­ρων, αντί για την μείωση των κρατικών δαπανών.

Μήπως είναι καιρός για Ελληνικά «Πάρτυ»;

-----------------

του Νίκου Δούκα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό Εθνικιστικό περιοδικό Patria, τεύχος 24 Οκτώβριος 2010.