Ο Ελληνικός ορυκτός πλούτος

ο Κώστας Κόλμερ και οι «Δ..ελαστίκ (οι)» οικονομολόγοι.

H Ελλάδα είναι πλούσια και πανίσχυρη, οι Έλληνες είναι κυρίαρχοι και τους συναντάμε παντού.  Το έλεγε και σύντομα θα το ξαναπεί στις εκπομπές του ο Κώστας Χαρδαβέλλας, ο «..Εγώ δεν είναι εθνικιστής…», επαυξάνει ο Λιακόπουλος που επιμένει ότι «…Θα έλθουν οι Έψιλον με τα διαστημόπλοια και θα μάς σώσουν…έχουμε αμύθητο ορυκτό πλούτο και θα ξεχρεώσουμε, ας μας πληρώσουν οι Γερμανοί τις -οφειλόμενες- πολεμικές αποζημιώσεις να υπερκαλύψουμε τα χρέη μας», ενώ ζητάει «…να μας πληρώνει ο πλανήτης ένα ευρώ για κάθε ελληνική λέξι ή κάθε χρήσι μαθηματικού θεωρήματος των αρχαίων Ελλήνων».

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι συμβαίνει ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο Κωνσταντίνος Κόλμερ, ο κορυφαίος Έλληνας οικονομικός συντάκτης ήταν από την αρχή υπέρ του «Ευρωπαϊκού μηχανισμού στηρίξεως», τον οποίο όμως, θεωρούσε ανεπαρκή για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και επισήμαινε την ανάγκη μιας επιπλέον σειράς μέτρων και έφερε ως παράδειγμα, την αναδιάρθρωση του εταιρικού χρέους γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνιών, που και μετά από αυτή, εξακολουθεί να κινδυνεύει με χρεοκοπία.

Ποιος ακούει όμως στην Ελλάδα, τον Κόλμερ, όταν υπάρχουν οι αριστεροί «Δελαστίκ» οικονομολόγοι, που αθροίζουν το χρέος ιδιωτών και κράτους για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι άλλες χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος και να αναρωτηθούν γιατί εμείς κι όχι εκείνες οι χώρες, λες και πρόκειται να χρεοκοπήσουν οι ιδιώτες κι όχι το Ελληνικό κράτος.  Όμως όλοι οι «Δελαστίκ» της πολιτικής και συνδικαλιστικής αριστεράς, σφύριζαν αδιάφορα, υποστήριζαν και συμμετείχαν στο γλεντοκόπι των κυβερνήσεων των Σημίτη και Καραμανλή, που πλαστογραφούσαν τα οικονομικά στοιχεία, ενώ υποστήριξαν με κάθε τρόπο, ώστε να γίνει κυβέρνηση, τον γνωστό άθλιο Γενετικά Απροσδιόριστο Προδότη «…λεφτά υπάρχουν», και επέμεναν στη στήριξη τους αν και αρνιόταν να πάρει μέτρα μείωσης του ελλείμματος και παρότι κάθε μήνα ανακοίνωνε μεγαλύτερο έλλειμμα για το χρόνο που έτρεχε.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που μετά το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, πρωταγωνίστησαν ώστε να κρατικοποιηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων και να στηθεί η βιομηχανία των μαζικών διορισμών. Είναι οι «οικολόγοι» που εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια εξορύξεως κοιτασμάτων, όλοι αυτοί σήμερα μας ζαλίζουν με τα πλούσια κοιτάσματα και την οριοθέτηση των ΑΟΖ.

Σύντομα θα ακούμε τις κραυγές τους, «…για τους ξένους που θα μας πάρουν τα ορυκτά…θα μολύνουν την περιοχή….θα εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους». Δεν τολμούν όμως να πουν κουβέντα, για εργασία, πειθαρχία, θεσμούς, οργάνωση, παιδεία, πολιτισμό, εθνική συνείδηση και όραμα. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχουμε αξιοποιήσει τον γνωστό ορυκτό πλούτο της Ελλάδος  και καταλήξαμε να συζητάμε γι’ αυτόν σε εκπομπές καφενειακού επιπέδου.

Η περιφρούρηση και τα παιδιά με τις αρβύλες

Χωρίς την παρουσία τους θα ήταν αδύνατες οι εκδηλώσεις

Πρόσφατα ταξίδεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και μίλησα με παλιούς μου φίλους και συναγωνιστές. Τα ίδια και τα ίδια όλα τα χρόνια – τα πολλά που ασχολούμαι με τον εθνικισμό και τον εθνικιστικό περίγυρο. Μόνο που πλέον οι συναγωνιστές μου ανακάλυψαν καινούριο σημείο τριβής. Την περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του κινήματος. Σε κάθε εκδήλωση σε ανοικτό ή κλειστό δημόσιο χώρο, η παρουσία περιφρουρήσεως είναι απαραίτητη στην Ελλάδα. Παλαιότερα, παρά την έντονη πολιτική δράση και τις ακραίες αντιπαραθέσεις, είχες τη βεβαιότητα ότι είναι μάλλον απίθανη η απειλή κατά της ζωής σου, εξ αιτίας των ιδεών και των απόψεων σου.

Σημαντικό ρόλο λοιπόν, για να μην πω την ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ στο κομμάτι περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του Εθνικιστικού κινήματος, διαδραματίζουν οι νεαροί –κι όχι μόνο- ομοϊδεάτες του λαϊκού συνδέσμου «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Είναι τα παιδιά που σε όσες εκδηλώσεις συμπαρατάχθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες Εθνικιστές, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕ εθνικιστική ΜΥΤΗ. Έχουν το σημαντικότερο έργο και τα καταφέρνουν σε βαθμό απόλυτο. Κάποιοι «ευαίσθητοι δημοκράτες», τους αποκαλούν ακραίους και λένε ότι, δεν επιθυμούν επαφή μαζί τους, όμως σε κάθε εκδήλωση, «τα παιδιά με τις αρβύλες» είναι εκεί, αποφασισμένα, ακροβολισμένα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι, που όταν φθάνουν τα block’s  της «Χ.Α.»,  σκέφτονται «ας τολμήσουν να πλακώσουν οι αναρχόπρεζες». 

Ας αφήσουν τις κλάψες οι παλιοί μου συναγωνιστές και ας πάψουν να συμμερίζονται τις ανησυχίες του κάθε λογής «αριστερού πατριώτη» και των σωρών των πρόσφατα χρησμένων «κεντρώων πατριωτών» του «Ρεσάλτο» και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Να καταλάβουν επιτέλους, ότι χωρίς «ακραίους», χωρίς «τα παιδιά με τις αρβύλες» θα καταλήξουν «υλικό» για την άσκηση των λοστών των «αναρχικών» του συστήματος.

Κάποιοι επίσης, διαμαρτύρονταν και θεωρούσαν ακραίο το σύνθημα «Λαός, Στρατός, Εθνικισμός», και συμφωνώ μαζί τους στο σκέλος του Στρατού. Ποιος στρατός; Οι μισοί αξιωματικοί είναι μέλη της ΚΝΕ και οι υπόλοιποι Πα.Σο.Κ και κάτι υπόλοιπα Νέα Δημοκρατία.  Όταν οι αξιωματικοί από δημοκρατοκαραβανάδες αρχίσουν να τιμούν τη στολή τους, τα ξαναλέμε. Η εθνικιστική στρατοκαυλίαση καθώς και η λατρεία για τα Σώματα Ασφαλείας, παρατράβηξε και δε ζούμε στην Εθνικιστική Ελλάδα για να δικαιολογείται.
Στο θέμα της περιφρούρησης όμως συναγωνιστές μου, αν δεν σας κάνουν «τα παιδιά με τις αρβύλες», αφήστε τους κεντρώους και αριστερούς πατριώτες να φέρουν αυτοί την επόμενη φορά, τις ντουντούκες.  Ζητήστε τους να φέρουν τα δικά τους παιδιά να κάνουν περιφρούρηση! 

Άντε διότι η κουβέντα κατάντησε αηδία...

Αποδεδειγμένα Δηλωσίας ο Μιχαήλ Γεωργίου Θεοδωράκης

Ο Μίκης των παραμυθιών, που απορώ πως δεν τα κάνει βιβλίο.

Απίστευτα πράγματα διηγήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης στον «Σκάϊ», στα πλαίσια της βιογραφίας του, που μετέδωσε σε συνέχειες το Κανάλι του Αλαφούζου, και που όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι, τις ακούμε σε επανάληψη, μαζί με τις επίσης γνωστές αρλούμπες του Τ(σ)ατσόπουλου.

Σε κάποια συνέχεια ο  Μίκης διηγήθηκε τα κατορθώματα του στο «Κολαστήριο της Μακρονήσου», την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου 1948-49. Έτσι μάθαμε ότι οι κακοί του Εθνικού Στρατού και της Βασιλικής Χωροφυλακής τον βασάνιζαν καθημε­ρινώς μέχρι θανάτου, με ανείπωτα βασανιστήρια που δεν δοκίμασε ποτέ κανείς Αγωνιστής της Δημοκρατίας. Δέκα φορές –έλεγε- ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και - ως εκ θαύματος - γλύτωνε. Τα βράδια πάλευε με τους αρουραίους που του τρώγανε το πρόσωπο και το πρωί με τους –φασίστες βεβαίως, βεβαίως- χωροφύλακες που ζητούσαν από τους –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές να υπογράψουν «Δήλωση Μετανοίας», κι όποιος αρνιόταν του σπάγανε ένα -ένα τα δάκτυλα.

Κατά χιλιάδες οι –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές υπέγραφαν ότι αποκηρύσσουν τον «Ξενόδουλον Κομμουνισμόν», αλλά ο –δημοκράτης και κομμουνιστής βεβαίως, βεβαίως- Μίκης άντεξε και δεν υπέγραψε!

Στο τέλος είπε ότι έφυγε από την Μακρόνησο χάρις στον –δημοκράτη και μη κομμουνιστή- πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος πήγε και βρήκε τους τότε (φασίστες) υπουργούς Κ. Καραμανλή - Γ. Παπανδρέου - Γ. Μαύρο και τους απείλησε (!) πως θα έχουν να κάνουν με το ντουφέκι του, αν δεν τον απελευθερώσουν!

 Οι (φασίστες) υπουργοί φοβήθηκαν (το δημοκρατικό και μη κομμουνιστικό ντουφέκι) του (δημοκράτη και μη κομμουνιστή)  μπαμπά Γιώργου Θεοδωράκη και έτσι ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης βρέθηκε στην Κρήτη για ανάρρωση. Στο νησί ένας βοσκός του έφτιαξε το σπασμένο (δημοκρατικό και κομμουνιστικό) του πόδι που δεν μπορούσαν να του φτιάξουν οι (φασίστες) γιατροί του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου! Όμως, την στιγμή που ο βοσκός του έφτιαχνε το πόδι πόνεσε τόσο πολύ (φασίστας προφανώς και ο βοσκός, αφού τον πόνεσε) που έπεσε νεκρός και οι (δημοκρατικές, κομμουνίστριες και μη) γυναίκες άρχισαν να τον μοιρολογάνε! Τελικά, απεδείχθη πως ήταν νεκροφάνεια, ενώ στη συνέχεια του επεισοδίου ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης αναστήθηκε και η (φασιστική τότε και δημοκρατική μετέπειτα, έως και σήμερα) Ελλάς δεν τον στερήθηκε.

Συμπερασματικά, αντί να διηγείται @αλακίες, ας έλεγε απλά, ότι η «Δήλωση Μετανοίας και αποκηρύξεως του ξενόδουλου Κομμουνισμού» Μιχαήλ Θεοδωράκη του Γεωργίου, που δημοσιεύθηκε στα τέλη Μαρτίου του 1949 στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», δεν είναι δική του, αν μπορούσε. 

Ξυπνήστε ρε. Σας δουλεύει!….

Πως σκορπούσαν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων

Απίστευτη ιστορία με εμπλοκή της Ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ

Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» και η ιστορία ξεκινάει το 2007, όταν το Ίδρυμα «Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ», αποφάσισε να κατασκευάσει ένα κιτς, τεράστιο άγαλμα,  που ζύγιζε 1.600 τόνους (!!!) και κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια (!!!), το οποίο ήθελε να τοποθετήσει στην Ουάσιγκτον. Το άγαλμα για να κοστίσει πιο φθηνά κατασκευάστηκε στην Κίνα! (Να προσποιηθούμε ότι παραγνωρίζουμε τον παράγοντα ανθρώπινα δικαιώ­ματα!)

Άρχισαν λοιπόν οι «χορηγίες» από τις μεγάλες πολυε­θνικές. (Ενδεικτικά, η Viacom -ιδιοκτήτρια του MTV- έδωσε ένα εκατομμύριο δολάρια).

Το 2010 το άγαλμα-lego (159 τεράστια κομμάτια ) έπρεπε να μεταμορφωθεί στο άγαλμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, αφού όμως πρώτα αυτοί οι 1.600 τόνοι μεταφερθούν από την Κίνα, δια θαλάσσης. Η ελληνική πρεσβεία, ανακοίνωσε ότι η μεταφορά του μπορεί να γίνει με ελληνικό πλοίο και προσφέρθηκε να καλύψει τα έξοδα της μετα­φοράς. (Κουβαρντάδες μου …). Τα ναύλα για τέτοιο ταξίδι είναι 150 δολάρια ο τόνος, ήτοι 240.000 δολάρια, ή 200.000 ευρώ. Χρήματα που θα τα πληρώναμε και -το χειρότερο- κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα στην Ελλάδα.  

Όμως, προέ­κυψε η οικονομική κρί­ση, το ελληνικό Δημόσιο βρίσκεται ένα βήμα από την στάση πληρωμών και στην τρόικα δεν περνάνε τέτοια, κι αν μά­θαιναν οι ελεγκτές (μας), που πετάμε τα λεφτά (ΤΟΥΣ), θα μας σουβλίζανε. Έτσι οι Έλ­ληνες αξιωματούχοι α­νακοίνωσαν στους Κι­νέζους, ότι δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν να τηρήσουν την υπόσ­χεση να μετα­φέρουμε ως χώρα, τα 159 κομμά­τια-lego, συγνώμη του αγάλματος. 

Διαβάστε στο σκεπτικό με τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να αναλάβει η πατρίδα μας τη δαπάνη της μεταφοράς, όπως το ανέπτυξε το 2008 ο τότε –τώρα τέως- πρέσβης μας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Αλέξανδρος Μαλιάς.

«Η Ελλάδα, πάντα θαύμαζε τον δρ. Κινγκ ειδικά επειδή στην Ελλάδα είχαμε δικ­τατορία, ένα χρόνο πριν την δολοφονία του μαχητή των ανθρω­πίνων δικαιωμάτων (!!!). Η θαρραλέα φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έφερνε ελπίδα στις καρδιές των Ελλήνων, ότι και εμείς θα αποκτούσαμε Ελευθερία και Δημοκρατία.»

Λες και τα 240.000 δολάρια θα τα έβαζε από την τσέπη του...

Ποιος ανέθεσε σε αυτόν να παριστάνει τον πρέσβη, και να ξοδεύει με τέτοιο τρόπο τα χρήματα που δανείζονται οι Έλληνες φορολογούμενοι; Τι είναι η Ελλάδα, μεταφορική εταιρία και κάνει μετακομίσεις; 

Ο «Μπουκάλας» του καθεστώτος

και το καθεστώς της μπουκάλας.

Ένας…Μπουκάλας γράφοντας στην «Καθημερινή» γνωστή εφημερίδα του καθεστώτος, του επίσης γνωστού καπιταλιστή-κεφαλαιοκράτη, εφοπλιστή, και εκτός όλων των άλλων και Παναθηναϊκού, Γιάννη Αλαφούζου, αποφασίζει ή του θυμίζουν κατά καιρούς, να αναφερθεί στο «αυγό του φιδιού» εννοώντας τη «Χρυσή Αυγή», αποδεικνύοντας ότι στερείται και αυτός φαντασίας, ή ότι όλοι παίρνουν γραμμή από τα ίδια «ιδεολογικά» κέντρα.  Η μεροληψία του Μπουκάλα είναι βέβαιη καθώς είναι γνωστό σε όλους, ότι πρόκειται για δημοσιογράφο με ξεκάθαρη και δεδηλωμένη την ιδεολογική του στράτευση στην Αριστερά και τις πάσης φύσεως εγκληματικές της  παραφυάδες. Υποθετικά και μόνο είναι ως ν’ αναθέσουμε στο Νίκο Μιχαλολιάκο ή τον Ηλία Κασιδιάρη να κάνουν το ρεπορτάζ του Συ.Ριζ.Α. ή ακόμη χειρότερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συγνώμη εδώ δεν ξέρω που πάνε οι ..τελείες, προσδοκώντας να αντικειμενική παρουσίαση τους.

Στο άρθρο του με τίτλο, που κι αυτός στερείται πρωτοτυπίας, «Χάλκινη αυγή...», αναφέρει

«Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Έλληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης), [Σ.Σ. μπράβο Γιώργο, το καθεστώς σε επιβραβεύει για μία ακόμη φορά], που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη….»

Τα θύματα λοιπόν της Χρυσής Αυγής. Που ακόμη κι αν το όνομά της ήταν ΕΝΕΠ ή ΕΝΕΚ ή Εθνικό Μέτωπο ή Ελληνικό Μέτωπο, θα είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση, αρκεί να είχε τις ίδιες Εθνικές θέσεις. Μη γελιέστε φίλοι μου, δεν είναι η «Χρυσή Αυγή» που ενοχλεί την «Καθημερινή» και το…Μπουκάλα. Όλα όσα πρεσβεύει ο Εθνικιστικός χώρος, την ενοχλούν. Οι ιδέες του Εθνικισμού ενοχλούν. Οι αριστεροί ήταν μαθημένοι να κυριαρχούν στους δρόμους, να βιάζουν, να καίνε και να δολοφονούν χωρίς αντίσταση, άοπλους, παιδιά και έγκυες γυναίκες, και τώρα τρέμουν, διαπιστώνοντας ότι οι Έλληνες δεν είναι πλέον έρμαια της τρομοκρατίας τους. Οι Έλληνες αντιστέκονται και πολεμάνε παντού πλέον. Στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στην Παλλήνη, στην Πάτρα, στο Μεσολόγγι, στη Μακρυνεία, σε κάθε πλατεία και θρησκευτικό προσκύνημα που οι προστατευόμενοι της Αριστεράς, παράνομοι μετανάστες, μετέτρεψαν αρχικά σε σκουπιδότοπο και στη συνέχεια σε άντρο εμπόρων ναρκωτικών και διακινητών παράνομων εμπορευμάτων, αλλά και ανθρώπινων ψυχών. Οι Έλληνες ανακαταλαμβάνουν τους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές τους, κυριαρχούν πλέον σε χώρους που η αριστερή προπαγάνδα θεωρούσε προνομιακούς χώρους δράσης της, κι αυτό είναι που ενοχλεί.

Αν ο Μπουκάλας, μαζί με τα τελάρα και τα καφάσια της εφημερίδας «Καθημερινή» αναζητούν θύματα, ας ψάξουν στους χώρους των ιδεολογικών βούρκων στους οποίους συχνάζουν. Είναι πολύ εύκολο ν’ ανακαλύψουν θύματα, με ονόματα, διευθύνσεις και οικογένειες που τους θρηνούν, καθώς μόνο από το 1974 και μετά,  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ μόνο στην ΕΛΛΑΔΑ, 71 άνθρωποι και τραυματίστηκαν σχεδόν 6 ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ. Πιο συγκεκριμένα, από την «17 Νοέμβρη» δολοφονήθηκαν οι Έλληνες

Νεκροί από τις σφαίρες ή τις βομβιστικές επιθέσεις των αγαπημένων του …Μπουκάλα έπεσαν οι Έλληνες
Ευάγγελος Μάλλιος, απόστρατος αστυνομικός,

Πέτρος Μπάμπαλης, απόστρατος αστυνομικός,

Πέτρος Πέτρου, διοικητής των Μ.Α.Τ.,

Σωτήριος Σταμούλης, αστυνομικός-οδηγός Πέτρου,

Τζώρτζης Αθανασιάδης, εκδότης εφημερίδας «Βραδυνή»,

Βελούτσος Ν.,

Μάτης Χ.,

Μομφεράτος Ν.,

Ρουσέτης Π.,

Γεωργακόπουλος Ν.,

Θεοφανόπουλος Γ.,

Δουγένης Γ.,

Γεωργίου Γ.,

Μπούρας Β.,

Πανταζόπουλος Γ.,

Τσιμπούρης Μιχ.,

Αγγελόπουλος Δημήτριος,

Αθανασιάδης-Μποδοσάκης Αλέξανδρος,

Ανδρουλιδάκης Κ.,

Βερνάρδος Αν.,

Παύλος Μπακογιάννης, εκδότης, δημοσιογράφος, βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία»,

Μαράτος Μ.,

Βάρης Ι.,

Στρεγγαλινού Ολγα,

Βέρα Γεωργία,

Κυριακόπουλος Βασίλειος,

Σεϊτανίδης Δ.,

Καυκάς Ι.,

Παπασωτηρόπουλος Γ.,

Αξαρλιάν Θάνος,

Βρανόπουλος Μιχαήλ,

Βέλιος Απ.,

Περατικός Κωστής,

Κωνσταντίνου Βιργινία

καθώς και οι αλλοδαποί

Ρίτσαρντ Γουέλς,

Τζωρτζ Τσάντες,

Γουίλσον Νορντίν,

Ρόμπερτ Στιούαρτ,

Γκιουνέλ Τσετίν,

Ομέρ Σιπαχιόγλου,

Στήβεν Σόντερς.

Στις ίδιες επιθέσεις ταρυματίστηκαν ελαφρά ή σοβαρά οι

Ρόμπερτ Τσαντ,

Παναγιώτης Ρουσέτης, ο οδηγός του Μομφεράτου,

Ζαχαρίας Καψαλάκης, γιατρός,

Παναγιώτης Ταρασουλέας, εισαγγελέας,

Γιώργος Πέτσος, βουλευτής του Πα.Σο.Κ.,

Βαρδής Βαρδινογιάννης, επιχειρηματίας, καθώς και ο οδηγός του,

Ντενίζ Μπουλούκμπακσι, τούρκος επιτετραμμένος στην Ελλάδα, ο οδηγός, η ιδιαιτέρα του και μία διερχόμενη πολίτης,

Γιάννης Παλαιοκρασάς, τότε υπουργός Οικονομικών

Λευτέρης Παπαδημητρίου, τότε βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία».

* Από την οργάνωση «1η Μάη» τραυματίστηκε ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γεώργιος Ραυτόπουλος και ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Θεόδωρος Βερνάρδος.

* Από την «Αντικρατική Πάλη» δολοφονήθηκαν ο εισαγγελέας Γεώργιος Θεοφανόπουλος και οι συνοδοί χρηματαποστολής Γ. Πανταζόπουλος και Μ. Τσιμπούρης.
* Στις 31 Οκτωβρίου 1985, τραυματίστηκαν από έκρηξη βόμβας που τοποθέτησε η οργάνωση «Επαναστατική Μαχητική Αριστερά», 39 επιβάτες λεωφορείου.

* Στις 19 Φεβρουαρίου 1990 δολοφονήθηκε από την «Επαναστατική Αλληλεγγύη» ο ψυχίατρος των φυλακών Κορυδαλλού Μάριος Μαράτος.

* Από τους «Επαναστατικούς Πυρήνες» δολοφονήθηκε η υπάλληλος Ασφαλιστικής Εταιρείας Βιργινία Κωνσταντίνου, ενώ τραυματίστηκε και 30χρονος συνάδελφός της.

* Ο «Επαναστατικός Αγώνας» στις 12 Δεκεμβρίου 2005, τραυμάτισε τρεις διερχόμενους πολίτες στην πλατεία Συντάγματος.

Μετά το 1981 δολοφονήθηκαν οι αστυνομικοί

* Χρήστος Μάτης, αστυνομικός-φρουρός σε υποκατάστημα της Εθνικής στα Πετράλωνα, δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη» στις 24 Δεκεμβρίου 1984.

*Οι αρχιφύλακες Βασίλειος Μπούρας και Γεώργιος Γεωργίου και ο ανθυπαστυνόμος Γεώργιος Δουγένης σκοτώθηκαν σε ένοπλη συμπλοκή με μέλη της «Αντικρατικής Πάλης», και αμυνόμενοι σκότωσαν στις 15 Μαΐου 1985, τον Χρήστο  Τσουτσουβή.

*Ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας που πυροδότησε η «17 Νοέμβρη», σε αστυνομικό λεωφορείο στις 26 Νοεμβρίου 1985.

* Ο υπαστυνόμος β΄ Νικόλαος Τσιμπούρας δολοφονήθηκε την ώρα της υπηρεσίας του, στις 2 Φεβρουαρίου1991).

* Ο αρχιφύλακας Ιωάννης Βάρης έχασε τη ζωή του σε υπηρεσιακό λεωφορείο από αντιαρματικό βλήμα που εκτόξευσε η «17 Νοέμβρη».

* Ο αστυνομικός υποδιευθυντής Απόστολος Βέλλιος τραυματίστηκε θανάσιμα από έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετήσει η οργάνωση «ΕΛΑ», στις 19 Σεπτεμβρίου 1994.

*Ο αστυφύλακας Κωνσταντίνος Ζάμπαλας δολοφονήθηκε μέσα στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων, στις 7 Νοεμβρίου 1994.

*Ο Χαράλαμπος Αμανατίδης, σκοπός στην οικία του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας, δολοφονήθηκε από άγνωστους τρομοκράτες, με πυροβόλο όπλο.

*Ο αρχιφύλακας Αντώνιος-Νεκτάριος Σάββας δολοφονήθηκε στα Άνω Πατήσια, ενώ φρουρούσε το σπίτι μάρτυρα υπό προστασία.

* Ο Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δολοφονήθηκε στις 24 Ιουνίου 2010, από έκρηξη φακέλου-βόμβας, που έφτασε ταχυδρομικά  στο γραφείο του.

*Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου και το αγέννητο παιδί της, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, υπάλληλοι της Marfin, κάηκαν ζωντανοί στις 5 Μαΐου 2010, από ρίψη βόμβας μολότοφ σε κατάστημα της τράπεζας. Οι δολοφόνοι τους αν και προσδιορίστηκαν ιδεολογικά δεν έχουν ταυτοποιηθεί από τις Ελληνικές διωκτικές αρχές.

Οι παραπάνω δολοφονίες δεν είναι εικονικές, είναι πραγματικοί νεκροί που τους θρηνούν οι οικογένειες τους. Στους τάφους και σε κάποιες περιπτώσεις στα κενοτάφια τους, κλαίνε χαροκαμένοι από την αριστερή τρομοκρατία, γονείς, σύζυγοι και παιδιά. Η μνήμη τους έχει ξεχαστεί από την κοινωνία την οποία τρομοκρατεί η αριστερή προπαγάνδα και αρκετές φορές, έχει αμαυρωθεί από τις επιθέσεις λάσπης που εξαπολύονται εναντίον της. Περί όλων αυτών καμιά …Μπουκάλα, στήριγμα και δεκανίκι του συστήματος δεν έχει στόμα να μας πει δύο λέξεις συμπόνιας και να γράψει έναν επικήδειο με λέξεις παρηγοριάς για τους ανθρώπους που θρηνούν.

Είναι πιο εύκολο στις ..Μπουκάλες να ασχημονούν, αγνοώντας τα πραγματικά και βρίζοντας να προετοιμάζουν τα επόμενα υποψήφια θύματά τους. Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την τετριμμένη τους θα λέγαμε ότι το αυγό έχει ήδη από χρόνια εκκολαφθεί και οι αριστερός κροταλίας που ξεπήδησε καταπίνει κατά δεκάδες τα θύματα του, ενώ εκατοντάδες άλλα τα παραλύει εφ’ όρου ζωής. 

Γιανναράς: Να καταργηθεί ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος.

Άξιος του μισθού των εργοδοτών και προστατών του.

Ο αμπελοφιλόσοφος Χρήσ­τος Γιανναράς, έγραψε στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 17 Ιουνίου ένα άρθρο με τίτλο «Ποια τα σημάδια του καινούριου», που μου προκάλε­σε χείριστη εντύπωση, σε σχέση με το ήθος και την κουτοπονηριά του συγγραφέα του.  

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στους ζωηρούς διαξιφισμούς μου με εθνικιστές φίλους μου, που ήταν και πιθανόν είναι ακόμη, φανατικοί αναγνώστες και υποστηρικτές, τουλάχιστον, των άρθρων του. Πολλοί απ’ αυτούς δίνουν το πολύτιμο σχεδόν 5 € τους, προκειμένου να γίνουν κοινωνοί των απόψεών του. Υποστηρίζω με κάθε τρόπο την άποψη ότι η «Καθημερινή», η εθνική εφημερίδα της εποχής του Γιώργου Βλάχου, έχει μετατραπεί σε ένα βρώμικο δίαυλο που υποστηρίζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του εφοπλιστή ιδιοκτήτη της. Κι ως εδώ, σχεδόν, κανένα πρόβλημα. Όμως την ίδια ώρα, οι στήλες της έχουν παραδοθεί σε κάθε «πικραμένο», χρησιμοποιώ μια έκφραση του συρμού, που ξερνά τη ιδεολογική του χολή και τον πολιτικό του εμετό, πότε για το Έθνος και τον Ελληνισμό, και πότε για ολόκληρες, ιδεολογικά αντίθετες στις δικές του, πολιτικές παρατάξεις, κατά τεκμήριο Εθνικές ή Εθνικιστικές.

Ο εν λόγω αμπελοφιλόσοφος Γιανναράς, προτείνει

*ανασύσταση, του εκπαιδευτικού συστήματος,

*αναμόρφωση της διδακτέας ύλης,

*αλλαγή του εξεταστικού συστήματος, χωροταξική κατανομή των πανεπιστημίων,

*τα Aρχαία Eλληνικά να εισάγονται από την τετάρτη τάξη του Δημοτικού και

*να μην υπάρχει Eλληνόπουλο που να τελειώνει την εγκύκλια εκπαίδευση χωρίς άψογη χρήση μιας διεθνούς σήμερα γλώσσας.  

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτά, όμως είναι μόνο το τυράκι. Η φάκα φαίνεται στη συνέχεια, όταν προτείνει «…να γίνει πρω­τεύουσα της Ελλάδος η Θεσσαλονίκη», κι αν αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό από μόνο του, έρχεται η συνέχεια όπου υποστηρίζει ότι (με τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα), «….Mπαίνει οριστικό τέλος στο κοραϊκό κράτος…. αντλώντας ταυτότητα από την αδιάκοπα ελληνική «Συμβασιλεύουσα» και όχι από την αερογέφυρα που στήσαμε πηδώντας πάνω από είκοσι πέντε αιώνες για να φανούμε απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Aριστοτέλη», αμφισβητώντας την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, και δεν είναι η πρώτη και υποθέτω ούτε η τελευταία φορά.

Το φοβερότερο έρχεται στη συνέχεια, στο όποιο ο «Νικολαΐτης» Γιανναράς , σύμφωνα με τους Πατέρες του Αγίου όρους, ζητάει να καταργηθεί «…ο σολωμικός «Yμνος στην Eλευθερία»... είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή», ο Εθνικός μας Ύμνος, ποίημα του Δι­ονυσίου Σολωμού, διότι διακατέχεται από επαρχιώτικο Εθνικισμό, μιλάει άσχημα για τους Τούρκους και είναι κακός ως ποίημα, ενώ προτείνει ο επ’ αμοιβή αμπελοφιλόσοφος να αντικατασταθεί από τον «Τσάμικο» του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη,  

{«Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Αννας της Κομνηνής. 

Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γί­νεται ο ταμπουράς. 

Από την Ήπειρο στο Μο­ριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανη­γύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χά­ρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός»}.

Πόσο πλέον, έχει χάσει το μέτρο αυτός ο λαός; Σε ποιο σοβαρό κράτος του κόσμου, η «εγκυρότερη» εφημερίδα, θα μπορούσε να φιλοξενήσει τέτοια πρόταση και να μην καταποντιστεί η κυκλοφορία της; Φαντάζεσθε κάτι ανάλογο στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία ή ακόμη και στο πολυπολιτισμικό κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Για να μην ξεχνιόμαστε ο εν λόγω αμπελοφιλοσοφών κύριος, από πολύ καιρό με τα άρθρα του ζητά να ξαναγίνουμε Επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υποτελείς του Νταβούτογλου και του Ερντογάν. Κι επειδή είναι προφανές ότι δεν το γνωρίζει, αφού μόνο Τουρκική ιστορία μελετά, να του θυμίσω ότι η Άννα η Κομνηνή δεν είχε γιο, αν αυτό του λέει κάτι κι αν τον ενδιαφέρει.

Ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία «προοδευτικών»

συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Περιοδικό «Patria»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948. Από έφηβος λάτρευε τους «Μπητλς», αλλά και τον Μπαχ. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την βυζαντινή μουσική, ήλθε μετά την επιστροφή του από την Γαλλία το 1975, χρονιά κατά την οποία ανακάλυψε τον Χριστό. Οι πρώτοι του δίσκοι ανήκαν στο συμφωνικό η «προγκρέσιβ» ροκ της εποχής (Aphrodite’s Child, Genesis, Yes). Έκτοτε οι τρεις του αυτές αγάπες συνυπάρχουν στα έργα του με μεγαλύτερη έμφαση στους ορχηστρικούς δίσκους του.

Ο δίσκος που τον έκανε μια για πάντα κοσμαγάπητο ήταν το «Κύριε των Δυνάμεων» του 1982. Ήταν ένα έργο θρησκευτικής μουσικής, βασισμένο σε στίχους του 5ου και 7ου αιώνα μ.Χ., που αρχικά έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα. Όμως όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Σπανουδάκης: «Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να «παντρευτούν» οι κόσμοι μας». Όμως αυτός ο δίσκος είχε την μεγάλη τύχη να ερμηνευθεί από δύο μεγάλες φωνές, τον Γιάννη Κούτρα, βασικό ερμηνευτή του Μικρούτσικου και το σπάνιο μέταλλο της Ελένης Βιτάλη, η οποία πρόσθεσε μια λαϊκότητα στην θρησκευτικότητα του Σπανουδάκη. Έκτοτε ακολούθησαν θρησκευτικοί δίσκοι, όπως «Επτά Παρακλήσεις» (πάλι με την Βιτάλη), «Ημέρα Τρίτη» (με τον Μανώλη Μητσιά) και το ορχηστρικό «Δάκρυ του Ιωάννη».

Ως συνθέτης έχει συνεργασθεί με τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής δισκογραφίας (Καζαντζίδης, Πάριος, Αρβανιτάκη, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Μητσιάς, Γαϊτάνος). Ήταν επίσης εκείνος που με τις συνεργασίες του με τον Βασίλη Σαλέα έβαλε το κλαρίνο στα σαλόνια και τις ηχογραφήσεις του έντεχνου, ανοίγοντας την πόρτα για το ελληνικό «έθνικ» και την «εθνοτζάζ».

Εκείνη όμως η πλευρά που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι θρησκευτικοί και επικοί/πατριωτικοί δίσκοι για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο(«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»), τον Μέγα Αλέξανδρο («Μέγας Αλέξανδρος: ο μύθος της Ανατολής, το όνειρο της Δύσης» και «Μέγας Αλέξανδρος: οι δρόμοι που δεν περπάτησες» και για την Μικρασιατική Καταστροφή («Για την Σμύρνη»).

Με αφορμή τις συναυλίες του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 24 και 25 Μαρτίου με τις καλύτερες επικές και θρησκευτικές μουσικές, συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Ερώτηση: «κ. Σπανουδάκη, θα ξεκινήσουμε μιλώντας για τα τρία πρώτα άλμπουμ («Maran Atha», «Looking Back», «Beautiful Lies») που δεν είναι ευρέως γνωστά και ανήκουν στο «προγκρέσιβ ροκ» του ’70. Κάτω από ποιες συνθήκες ηχογραφήθηκαν αυτά τα τρία άλμπουμ; Τι επιρροές από εκείνη την εποχή υπάρχουν στην σημερινή σας δημιουργία;»

Σπανουδάκης: «Χαίρομαι για την ερώτηση σου, γιατί πολλοί λίγοι ξέρουν την προ του ‘80 δουλειά μου. Πρώτος μου δίσκος ήταν το «Beautiful Lies» όταν ζούσα στην Γαλλία το 1970. Οι μουσικοί ήταν όλοι φίλοι μου, Έλληνες κυρίως, που είχαμε βρεθεί εκεί με το όνειρο της διεθνούς επιτυχίας (Σιδεράς, Ταμπόσης, Βλαβιανός). Το δεύτερο, «Looking Back», έγινε το 1974 στην Ελλάδα, στο «Studio Era» της Σταδίου, πάλι με τους εδώ φίλους μουσικούς (Πουλικάκο, Λογαρίδη, Πολίτη, Πολύτιμο και άλλους) Σε αυτούς τους δίσκους τραγουδούσα, έπαιζα μπάσο, κιθάρες, πιάνο και πολλές φορές ντραμς. Το τρίτο, «Maran Atha», έγινε αφού είχα πια πιστέψει στον Χριστό, δηλαδή μετά το 1975 και ήταν η πρώτη μου απόπειρα για αμιγώς ορχηστρική μουσική. Ηχογραφήθηκε από εμένα στο σπίτι μου, σε ένα stereo Revox μαγνητόφωνο, και έπαιξα όλα τα όργανα. Οι επιρροές της εποχής εκείνης με ακολουθούν ακόμα, απλά μεγαλώνοντας προσθέτονται και άλλες.»

Ερώτηση: «Τι είναι εκείνο που σας έστρεψε στην ελληνική μουσική; Και τι εκείνο που σας έκανε να δημιουργήσετε ένα θρησκευτικό άλμπουμ, όπως το «Στον Πρώτο Μουσικό»;»

Σπανουδάκης: «Ο ίδιος ο Χριστός. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργα, αλλά πίστεψε με, αν δεν Τον είχα γνωρίσει, δεν θα Τον ακολουθούσα. Ούτε θα είχα το θάρρος σ’ αυτήν την χώρα όπου ζω, να λέω και να κάνω, όσα κάνω. Ελληνική μουσική τώρα, εκτός των Ελλήνων κλασσικών (Σκαλκώτας, Καλομοίρης, Χρήστου, Κυδωνιάτης, Ξενάκης κ.α) δυστυχώς δεν υπάρχει. Τραγούδι άφθονο. Θα έλεγα ότι οι προσευχές και οι μοναχοί του Αγίου Όρους μου έδειξαν τον άλλο ορθόδοξο και βαθιά ελληνικό δρόμο, που με οδήγησε στο «δικό μου» τραγούδι, ποτισμένο για όσους θέλουν να ακούσουν, με την Πίστη μου. Και εδώ μιλάω κυρίως για την στιχουργική μου πλευρά.»

Ερώτηση: «Τι σημαίνει για σας ο Χριστός;»

Σπανουδάκης: «Τα πάντα. Το Α και το Ω, η γέννηση αγκαλιά με τον θάνατο, ως κοινός και ευλογημένος τόπος και χρόνος, το Υπέρλογο και αγαπητικό πνεύμα που χαρίζει φως στην μουσική, ο Πρώτος μουσικός. Πάνω απ’ όλα όμως, ο φίλος και αδελφός μου.

Μιας και η θρησκευτική μουσική καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της δημιουργίας σας, πιστεύετε ότι η Τέχνη είναι δρόμος για να φτάσει κανείς στον Θεό;

Αν σου έχει δοθεί αυτή η ευλογία, και δεν εννοώ της τέχνης η του ταλέντου, αλλά της επικοινωνίας. Δόξα τω Θεώ, μπορείς να βρεις τον Χριστό προσευχόμενος, αμαρτάνοντας, όντας δικηγόρος, δημοσιογράφος ή και πολιτικός ακόμα, σε οίκο ανοχής ή στην Βουλή, σε εκκλησία, στην Ερμού, στα Πατήσια, στην φυλακή, στο κομμωτήριο κλπ. Φτάνει να το θες με όλη σου την ψυχή. Και Εκείνος έρχεται. Αμέσως.

Ερώτηση: «Πως εμπνευσθήκατε το άλμπουμ «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»; Τι σημαίνει για σας ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης-Παλαιολόγος;»

Σπανουδάκης: «Είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες. Τον αισθάνομαι πλάι μου, ότι ζει και υποφέρει τώρα, εδώ μαζί μας. Το στέμμα του ήταν ακάνθινο και η πορφύρα από αίμα. Άξιος και μακάρι να του μοιάσουμε έστω και για λίγο ή για λίγο.»

Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για το Βυζάντιο και την πολιτιστική του κληρονομιά;»

Σπανουδάκης: «Το Βυζάντιο γεννιέται από το ευγενικό πάντρεμα Ελλάδας και Χριστού. Πνευματικό εννοώ και έχει αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στα καλύτερα μουσεία και βιβλία του κόσμου. Στις καρδιές μου.»

Ερώτηση: «Μιας και λατρεύετε το Άγιο Όρος και το Βυζάντιο πείτε μου την άποψη σας για τον γέροντα Παΐσιο και τις προφητείες του για την Πόλη.»

Σπανουδάκης: «Ο Παΐσιος ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και πρεσβεύει για μας και την χώρα μας, εκεί που βρίσκεται. Κοντά στον Αγαπημένο του.»

Ερώτηση: «Έχετε κάνει δύο δίσκους για τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Τι σημαίνει για σας σήμερα ο Μακεδόνας στρατηλάτης;»

Σπανουδάκης: «Ότι και χθες, ότι και αύριο. Η μοναξιά του Βασιλιά. Ο ένας που τα έβαλε με όλους, αφού όμως νίκησε τον εαυτό του. Το ποθούμενον και υπόδειγμα για κάθε οραματιστή και μπροστάρη. Αλλά και για κάθε ερωτευμένο.»

Ερώτηση: «Έχετε πει ότι δεν σας αφήνουν να μιλήσετε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Παλαιολόγο και την Σμύρνη. Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία;»

Σπανουδάκης: «Όχι να μιλήσω. Απλά τα εμπόδια σε κάθε μου βήμα ήταν και είναι ασήκωτα. Και μου κλέβουν χρόνο και ενέργεια, που θα έπρεπε να ξοδεύω αλλού. Βεβαίως και ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία, όπου τα επιχειρήματα «προοδευτικής» (ελλείψει άλλου πιο σιχαμένου όρου) πλευράς είναι σλόγκαν, αποκλεισμοί και αιώνια διαπλοκή. Τους διακατέχει ο φόβος της μικρότητας τους και το αβέβαιον της ωφελιμιστικής και εφήμερης πίστης τους. Αμήχανοι μπροστά στην αλήθεια και «δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».»

Ερώτηση: «Είσαστε ο μόνος από τους γνωστούς, εμπορικούς καλλιτέχνες που απασχολείται με θέματα και πατριωτικά. Γιατί σε μια χώρα με τόση πλούσια ιστορία, δεν υπάρχουν και άλλοι;

Σπανουδάκης: «Αχ!»

Ερώτηση: «Μπορείτε να μου μιλήσετε για το «Mash Up Sessions», την συνεργασία σας με τον Αρτέμη. Γιατί δεν προωθήθηκε αυτό το άλμπουμ ζωντανά; Γιατί πιστεύετε ότι κυνηγήθηκε;»

Σπανουδάκης: «Τον Αρτέμη τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που θέλει να γίνει. Και τον ευχαριστώ, γιατί με τους στίχους του και την δύναμη του, μου έδειξε μια άλλη πλευρά της μουσικής μου. Τα υπόλοιπα απαντώνται στην προηγούμενη απάντηση μου.»

Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για την κρίση; Είναι πρωτίστως ηθική; Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και πνευματική λύση;»

Σπανουδάκης: «Η πολιτική, αρέσκονται να λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Η αληθινή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η τέχνη του ανέφικτου. Πολιτική χωρίς όραμα και ακλόνητη πίστη είναι συντηρητική και παλαιομοδίτικη γραφειοκρατία. Μακάρι οι 300, να έφευγαν όχι μόνο από την Βουλή, με την οποία καμιά ουσιαστική και θεσμική σχέση δεν έχουν πια, αλλά από την χώρα. Οικονομική φτώχεια λοιπόν, η πνευματική; Η απάντηση είναι ότι στην δεύτερη περιέχεται και η πρώτη.»

Εκείνος κι εγώ

και η Δημοκρατία στα μέτρα του καθενός, μαζί με τα απαραίτητα συνδικαλιστικά τσιτάτα.

Περιγράφω ένα πραγματικό inbox διάλογο, όπως ακριβώς αποτυπώθηκε σε ένα από τα κοινωνικά δίκτυα που συμμετέχω. Οι followers ή οι φίλοι μου στα δίκτυα είναι λίγοι και τους επιλέγω με συγκεκριμένα κριτήρια όπως,

* να τους γνωρίζω όντως προσωπικά ή

* * να έχουμε κοινή καταγωγή.

Η περίπτωση του εν λόγω κυρίου συνδικαλιστή, εντάσσεται στη 2^η κατηγορία. Διαπιστώνοντας ότι έχουμε κοινή καταγωγή, τον πρόσθεσα στους φίλους ή followers και ανταποκρίθηκε σχεδόν άμεσα. Επαγγελματίας, συνδικαλιστής και κρίνοντας από την κατάληξη της διαδικτυακής μας γνωριμίας, επαγγελματίας συνδικαλιστής. Δύο ημέρες μετά την αρχική μας επικοινωνία βρήκα στο inbox το παρακάτω μήνυμα [διατηρώ την αρχική ορθογραφία και σύνταξη, καθώς μεταφέρω τα τμήματα του διαλόγου μας αυτούσια]:

« - Εκείνος: Αγαπητε με συγχωρήσεις που θα σε βγάλω απο φίλο μου αλλά οι φασιστικές σου αντιλήψεις μου προκαλούν αναγούλα μπορούμε να τα συζητήσουμε όποτε βρεθούμε αλλά δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι!!!Σε ευχαριστώ.»

«- Εγώ: Ο ολοκληρωτισμός έχει πολλές μορφές. Μία από αυτές είναι και το να χαρακτηρίζεις τον άλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Καθόλου δεν με ενοχλεί. Προφανώς και θα είχαμε πράγματα να συζητήσουμε. Ανταποδίδω τις ευχαριστίες σου.»

«- Εκείνος: Δεν σε εκρινα όπως το λες απλά διάβασα κάποια αρθρα σου στο ιστολογιο σου Παναιτώλιο που είναι ξεκάθαρα και δεν επιδέχονται ερμηνειων καθαρα δείχνουν το θαυμασμό τους σε φασιστικές οργανώσεις όπως είναι η Χρυσή Αυγή Αν δεν είναι δικές σου σκέψεις και εχω καταλάβει λάθος τότε οφείλω να ανακαλέσω!!»

«- Εγώ: Καθόλου λάθος δεν κατάλαβες. Ο χαρακτηρισμός είναι αυθαίρετος. Αφού λοιπόν είχες την ευγένεια να μου απαντήσεις να σου πω ότι αναγούλα έπρεπε να σου προκαλούν οι Τσοχατζόπουλοι, οι Παπανδρέου και οι Σημίτηδες, ομού με όλο τον πολιτικό συρφετό που λυμαίνονταν και λυμαίνονται τη χώρα. Η Χρυσή Αυγή στην οποία αναφέρεσαι αλλά και οτιδήποτε άλλο δεν συμφωνεί με τις κρατούσες πολιτικές απόψεις είναι απλά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ. Ελπίζω να αποδέχεσαι ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται και πολιτικά, κι όχι να τον χαρακτηρίζουν διάφοροι σύμφωνα με τις ολοκληρωτικές τους απόψεις. Πραγματικά επιβάλλεται να με διαγράψεις από φίλο σου. Που ακούστηκε συνδικαλιστής να έχει φίλο ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ.»

«- Εκείνος:   Συμφωνω για το συμφερτο πους λες αλλά λύση δεν είναι ανθρωποί παραβατικοί με ρατσιστικα κόμπλεξ και με το μισο ποινικό κώδικο εναντίον τους μενεις ισως στην επιφάνεια και δεν κοιτάς σε βάθος όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι για την Ελλάδα ο καθένας μπορεί να προσδιοριζεται πολιτικά όπως επιθυμεί και απο εμένα σεβαστο εξάλλου όπως ελεγε και ο Βολταίρος διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ και με την ζωή μου το δικαίωμα σου να το λες ελεύθερα κάτι που όλοι αυτοί οι φασίστες δεν μπορούν να το πράξουν και απαντούν με τσαμπουκα!»

«- Εγώ: Πόσο ρηχή είναι η προσέγγιση που κάνεις. Ποιος έχει το μισό ποινικό κώδικα; Μπορείς να μου γράψεις ένα-δύο ονόματα; Μπορείς να τα πεις δημόσια; Γιατί δεν το κάνεις προκειμένου να απαλλάξεις την κοινωνία; Έχεις και βήμα και θέση».

«- Εκείνος:  Κοιτα όσο για το τελευταίο σχόλιο που διάβασα και μάλλον ειρωνικό το βρήκα, σχετικά με το συνδικαλιστής …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] και εθνικιστης φίλος , εχω να σου πω ότι όλοι αυτοί που θαυμάζεις για να αποκτήσουν πελατεία κομματική θεωρουν τους εαυτούσ τους ρυθμιστές της κοινωνίας, μονοπωλούν τον πατριωτισμό…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή και η ....[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] ταυτόσημη με την τηρηση του νόμου και δεν κάνει διακρίσεις σε λευκούς και μαυρους κρατούντες ή ποινούντες ο νόμος είναι νόμος. Οσο για όλα αυτά τα δημοσιευματα και τα μυθευματα ότι οι …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] στηρίζουν τέτοιες οργανώσεις πιστεψέ με είναι αηδίες κουραφεξαλα και το γνωρίζω πολύ καλά ο …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] είναι επαγγελματίας και απεχθάνεται τέτοια ιδεολογήματα σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά το συνολο είναι όπως σου το λέω.»

«- Εγώ:  Το ποιος και τι είναι ρατσισμός σ΄ αυτό το δύσμοιρο τόπο που κατοικείται από Ελληνόφωνους, είναι μεγάλη υπόθεση. Στην Ελλάδα ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει είναι σε βάρος των Ελλήνων. Μόνο αυτοί είναι σε μειονεκτική θέση στον τόπο μας. Την ..[γράφω την επαγγελματική του ιδιότητα].. και όποιον άλλο θεσμό την υποκαθιστούν εκείνοι που εκμεταλλεύονται το ζωτικό χώρο που αφήνει ακάλυπτο. Προφανώς αφήσατε χώρο. Η φύση καλύπτει πάντα τα κενά που δημιουργούν οι ασυνείδητες και οι ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ παραλείψεις. Οι χαρακτηρισμοί είναι ίδιο των ολοκληρωτικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Αν θυμηθείτε βγάλτε και ανακοίνωση για τους δολοφόνους των συναδέλφων σας, που σύντομα ο συρφετός που υπερασπίζεσαι, αφήνει ελεύθερους, λόγω δεκαοκταμήνου. «Δημοκράτες» είναι άραγε, όσοι έκλεψαν τα λεφτά από το Δημόσιο Ταμείο, χρέωσαν και χρεοκοπούν τη χώρα; όσοι κάνουν υπεράκτιες εταιρείες; Αυτοί που γέμισαν τα κτίρια με διορισμένους αργόμισθους κοπρίτες; Αυτοί υποθέτω, είναι «Δημοκράτες». Αυτό υπερασπίζεστε; Γι' αυτό έχετε αγωνία; Τι φοβάστε; Μήπως χάσετε τους προστάτες και τα δεσμά σας;»

Ο πολιτικός μας διάλογος έκλεισε κάπου εδώ και συνεχίστηκε με την υποβολή των συλλυπητηρίων του για τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα μου καθώς και για την πιθανή συνάντησή μας στον τόπο της καταγωγής μας, όπου θα είχαμε να πούμε πολλά.

Προσωπικά δεν αποφεύγω το διάλογο και την αντιπαράθεση, ακόμη κι αν κάποιες φορές παίρνει απλώς έντονη ή και σε κάποιες περιπτώσεις, θορυβώδη ή μορφή αντιπαραθέσεως. Επίσης στη λειτουργία του διαλόγου, δεν έχω οχυρωθεί πίσω από τους γνωστούς δογματικούς αφορισμούς, στους οποίους όλως περιέργως καταφεύγουν με θαυμαστή διαχρονική επιμονή όλοι οι «Δημοκράτες». Δεν επιλέγω επίσης τους φίλους μου με βάση την ιδεολογική ή την κομματική τους τοποθέτηση και δεν αποκλείω επιλεκτικά, όλους όσοι δεν συμφωνούν με τις δικές μου ιδεολογικές πεποιθήσεις.   

Το σημείωμα αυτό είναι κατάθεση της προσωπικής μου μαρτυρίας σε ότι έχει να κάνει με την κομματισμό, την πολιτική τύφλωση, όμως ΚΥΡΙΩΣ αφορά την επισήμανση του ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, με τον οποίο περιχαράκωσε η αριστερά, ιδεολογίες, εν προκειμένω την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ. Στέκομαι σ’ αυτό ακριβώς που επισήμανα και στο συνομιλητή μου. «Συνδικαλιστής», που σε ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά ΣΥΝΔΙΚΑΛΗΣΤΗΣ, δεν είναι δυνατόν να έχει για φίλο του ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ. Ο εθνικισμός φίλε μου, είναι στάση ζωής, δεν είναι αρπαχτή, αξιώματα, προβολή και άλλα τέτοια κουραφέξαλα δημοκρατικά.

Τώρα τοποθετήσεις όπως, «…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή…», είναι να τις λες στα μωρά για να τρώνε το φαγητό τους όπως, «Αν δε το φας όλο, θα το φάει ο συνδικαλιστής» ή να τους το εύχεσαι προκειμένου να περάσουν ξεκούραστα τη ζωή τους, «Όταν μεγαλώσεις να γίνεις δημόσιος υπάλληλος και να προσπαθήσεις και συνδικαλι(ή και λη) στής».

Εν κατακλείδι λοιπόν, αδιαφορώ που ανήκεις πολιτικά και ιδεολογικά. Όμως μην πανηγυρίζεις που ζεις υπό καθεστώς τρόμου, μήπως σε χαρακτηρίσουν κάπως και σε τοποθετήσουν κάπου, έχοντας ως κριτήριο τους (διαδικτυακούς) φίλους σου. Μπορείς να συνεχίσεις να συναγελάζεσαι άφοβα (ως πότε; ελπίζω όχι για πολύ ακόμη) με τους «Τσοχατζόπουλους», τους «Παπανδρέου» και τους «Σημίτηδες», καθώς και με όλη την αριστερή και (νέο ή παλαιο φιλελεύθερη) νομενκλατούρα,  που ενέσκηψαν ως τυφώνας, κατέστρεψαν και λυμαίνονται τη δύσμοιρη Ελληνόφωνη χώρα.

Καλή αντάμωση στο χωριό, λοιπόν. Στη ζωή και στη σκέψη, πάντα (θα) μας χωρίζει ένα ποτάμι βαθύ και αδιάβατο. Η απόσταση ανάμεσα μας, οριοθετείται από την αντίληψη του ηρωικού τρόπου ζωής του Εθνικισμού που βιώνω από μικρό παιδί, με τους «Δημοκρατικούς» χείμαρρους του συνδικαλισμού, με τους οποίους ταξιδεύεις. Του βούρκου που από την μεταπολίτευση και μετά, αγκάλιασε ασφυκτικά και στο τέλος έπνιξε την Ελληνική κοινωνία και την οδήγησε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Παγκόσμιων τοκογλύφων συνεταίρων του, σε κοινή προσπάθεια με το συρφετό των απατεώνων και καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, τους οποίους στηρίζεις πολιτικά, σε υποστηρίζουν συνδικαλιστικά, και τους το ανταποδίδεις στην επαγγελματική σου ενασχόληση. Βλέπεις στην περίπτωση του συνδικαλιστή ούτε για επάγγελμα μπορεί να γίνει λόγος καθώς δεν εργάζεται, πολύ δε περισσότερο για λειτούργημα, καθώς η μόνη λειτουργία που διακονεί είναι η προσωπική του προβολή, ευζωία και καλοπέραση.

ΥΓ. Μην το ξεχάσω. Το σχόλιο που διάβασες για τον Εθνικιστή και στο συνδικαλιστή (ή και συνδικαληστή), δεν ήταν ειρωνικό. Αληθινό είναι.

Νόμιμη άμυνα εναντίον ληστών

γράφει ο καθηγητής Αλέξανδρος Κατσαντώνης

Συντάραξε την κοινή γνώμη ο νεαρός φοιτητής ο οποίος πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο και σκότωσε έναν Αλβα­νό ληστή που μπήκε στο σπίτι όπου ζούσε με τους γονείς του κρατώντας ένα μαχαίρι για να τους λη­στέψει.

Και τι δεν γράφτηκε για το περιστατικό αυτό! Οτι μέσα στον ίδιο χρόνο είχαν ξαναμπεί ληστές άλλες δύο φορές και ότι ο νεαρός ζούσε με τον φόβο μιας νέας επίθεσής. Οτι δεν ήταν κανένα παλιόπαιδο, αλλά ένα καλό και ευγενικό παιδί, φοιτητής της Κτηνιατρικής. Οτι είδε τον ληστή να απειλεί τη μητέρα του με το μαχαίρι που κρατούσε. Οτι... σκόνταψε κι έπεσε, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει το όπλο κ.ο.κ.

Νομίζω ότι τα παραπάνω είναι τελείως περιττά, διότι το περιστατικό δικαιούται της ίδιας νομικής-ποινικής μεταχείρισης, ακόμα κι αν ο ληστής είχε ξαναμπεί στο σπίτι όχι δύο, αλλά δέκα φορές, αν ο νεαρός δεν ήταν «ευγενικός φοιτητής», αλλά 60χρονος αργόσχολος, ακόμα κι αν δεν είχε «σκοντάψει», αλλά με τον απολύτως δικαιολογημένο τρόμο ότι κινδυνεύει η ζωή του και η ζωή των γονιών του από τον οπλισμένο ληστή, πυροβόλησε με κυνηγετική καραμπίνα τον οπλισμένο με φονικό όπλο εισβολέα και μάλιστα ηθελημένα. Εναν εντελώς άγνωστο του εγκληματία, αγνώστου βαθμού αγριότητας, γνωρίζοντας μόνο το πλήθος πρόσφατων περιστατικών, κατά τα οποία ληστές σκότωσαν αθώους ανθρώπους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους, για να τους αφαιρέσουν λίγα ευρώ.

Ειδικότερα: κατά το ισχύον ποινικό δίκαιο (άρθρο 22 Ποινικού Κώδικα), αποκλείεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξης, ακόμα και της ανθρωποκτονίας από πρόθε­ση, σε περίπτωση που συντρέχει άμυνα, δηλαδή «αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου, στην οποία προβαίνει το άτομο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από παρούσα και άδικη επίθεση εναντίον τους». Η νομική βάση της άμυνας, ως λόγου που απο­κλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης είναι η τήρηση της «Αρχής της διαφύλαξης του επικρατέστερου εννόμου αγαθού».

Ο αμυνομενος τίθεται χωρίς να φταίει ο ίδιος σε τίποτα προ του διλήμματος να προσβάλει έννομο αγαθό του αδίκως επιτιθέμενου ή να ανεχθεί την προσβολή του δικού του έννομου αγαθού, που μπορεί και να είναι το αγαθό της ζωής  του, από τον αδίκως επιτιθέμενο. Λαμ­βανομένου δε υπόψη ότι το έννομο αγαθό που κινδυ­νεύει είναι η ίδια η ζωή του αμυνόμενου και αυτή των οικείων του, η απάντηση στο ερώτημα, αν το αγαθό της ζωής του επιτιθέμενου ληστή είναι επικρατέστερο των εννόμων αγαθών του αμυνόμενου, είναι στην περίπτωση μας καταφανώς αρνητική. Δυστυχώς τίποτα απολύτως δεν μπορεί να καθησυχάσει τον αμυνόμενο, ότι ο επιτιθέμενος άγνωστος ληστής έχει την αγαθή πρόθεση να... σεβαστεί τη ζωή των ανθρώπων στο σπίτι των οποίων εισβάλλει τη νύχτα, οπλισμένος με φονικό όπλο. Η σκη­νή εξελίσσεται στιγμιαία και κάθε αστυνομική παρέμβαση είναι αδιανόητη. Η στάθμιση από τον αμυνόμενο των αγαθών που συγκρούονται και η αναγκαία προσβο­λή των αγαθών του επιτιθέμενου ληστή, για την εξουδε­τέρωση της επίθεσής του, είναι σχεδόν ταυτόχρονες.

Είναι απολύτως σαφής η βούληση του νόμου υπέρ του δεχόμενου την άδικη επίθεση αμυνόμενου. Τούτο συνάγεται από τον Ποινικό Κώδικα (παρ. 23), σύμφωνα με τον οποίο «ακόμα και σε περιπτώσεις υπέρβασης των ορίων τηδ άμυνας μένει ατιμώρητος και δεν του καταλο­γίζεται η υπέρβαση», αν ο αμυνόμενος «ενήργησε με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του φόβου ή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση». Υπάρχει νομική διαφορά στην εκτίμηση των δύο συμπεριφορών, αλλά και η πρώ­τη και η δεύτερη οδηγούν στο ατιμώρητο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο άνθρωπος που δεν θα καταλαμβάνετο από τρόμο, ξυπνώντας βίαια και βλέποντας έναν οπλισμένο (συνήθως με καλάσνικοφ) άγνωστο να απειλεί τη ζωή του. Αν, λοιπόν, συμπίπτει ο αφυπνισθείς να είναι και οπλισμένος, τότε τα πράγματα δεν έχουν πολλές πιθανότητες να τελειώσουν... χριστιανικά.

Πηγή: Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»

«Η νέα γενιά υπό καθοδήγηση»

Το παράδειγμα του περιοδικού η Νεολαία (1938-1941).

Μια σπάνια σε ποιότητα έκδοση του Ιδρύματος «Κώστα και Ελένης Ουράνη» σε 902 σελίδες, παρουσίασε σε δημοσίευμά της η εφημερίδα «Η Καθημερινή». Το βιβλίο είναι του συγγραφέα Γιώργου Ανδρειωμένου, έχει τίτλο «Η νέα γενιά υπό καθοδήγηση: Το παράδειγμα του περιοδικού η Νεολαία (1938-1941)» και το δημοσίευμα έχει την υπογραφή της δημοσιογράφου Κατερίνας Σχινά.

«Στα χρόνια που εξέπνεε ο Μεσοπόλεμος και η τεταρταυγουστιανή δικτατορία επιχειρούσε να παγιώσει το «νέον κράτος» της, η ελληνική νεολαία οργανωνόταν θέλοντας και μη στη μεταξική Εθνική Οργάνωση Νέων, τη διαβόητη Εθνική Οργάνωση Νέων. Η οργάνωση είχε ιδρυθεί το 1938, στα πρότυπα της Οργάνωσης Νέων Balilla του μουσολινικού καθεστώτος, επιχειρώντας να συνδυάσει τη σωματική, συναισθηματική και κοινωνική χειραφέτηση των νέων με τη φυσική, ιδεολογική και πολιτική τους χειραγώγηση - αλλά στην ουσία χρησιμοποιώντας την πρώτη προκειμένου να γίνει πιο πειστική και αποτελεσματική η δεύτερη. 

Σκοπός της, σύμφωνα με τον νόμο, ήταν η «επωφελής διάθεσις του ελευθέρου από της εργασίας χρόνου των νέων, προς προαγωγήν της σωματικής και ψυχικής καταστάσεως αυτών και ανάπτυξιν του εθνικού φρονήματος και της πίστεως προς την θρησκείαν». Ο ομολογημένος σκοπός. Γιατί πίσω από τη λιτή διατύπωση λάνθανε ο ουσιαστικός και ανομολόγητος: η δημιουργία ενός μελλοντικού ερείσματος του καθεστώτος, καθώς αυτό δεν στηριζόταν σε μαζικό κόμμα ούτε έχαιρε λαϊκής αποδοχής. «Αν δεν κατορθώσωμεν να έχωμεν την Νεότητα με το μέρος μας, εχάσαμεν κυριολεκτικώς την μάχην», επισημαινόταν στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Νέον Κράτος», του μηνιαίου επίσημου θεωρητικού οργάνου του καθεστώτος. Όσο για τον Μεταξά, εκείνος δεν έπαυε να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι «τα χρυσά του παιδιά», ο μελλοντικός «στρατός» της Ελλάδας, ήταν η αναντικατάστατη βάση για να ανανεωθεί η αποστολή της «φυλής».

Όμως για να «έχει την Νεότητα με το μέρος του», το καθεστώς χρειαζόταν το αντίστοιχο έντυπο: το φθινόπωρο του 1938 κυκλοφορεί η «Νεολαία», ως «επίσημον όργανον πνευματικής, ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής αγωγής της ΕΟΝ». Βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους οργανώνεται η ύλη είναι ο αντικοινοβουλευτισμός, ο αντικομμουνισμός, η πίστη στον θεσμό της βασιλείας, η προσωπολατρία, ο εθνικισμός και η προγονολατρία, και φυσικά το ανεξάντλητο τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Ωστόσο, η συντακτική ομάδα δεν ξεχνά πως απευθύνεται σε νέους και δεν περιορίζεται στην ιδεολογική διαφώτιση ή τη βαρύγδουπη εθνικοπατριωτική αρθρογραφία: συγκαταλέγει στην ύλη του στήλες ψυχαγωγικού περιεχομένου, φροντίζει επιμελώς την εικονογράφηση και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις συνεργασίες των αναγνωστών, οι οποίοι μάλιστα νουθετούνται να υιοθετήσουν τη «λαγαρή δημοτική», αφού «κάτι που βγαίνει από την καρδιά πρέπει να αποτείνεται στην καρδιά». 

Η παρουσία ονομάτων που αργότερα θα συνδέονταν με την Αριστερά (Σ. Δούκας, Μ. Αυγέρης, Ν. Καρούζος, Ν. Βρεττάκος, Μ. Θεοδωράκης), ο διακηρυγμένος δημοτικισμός του περιοδικού (είχε συζητηθεί ακόμη και η υιοθέτηση του μονοτονικού), η απόρριψη των έμφυλων διακρίσεων (αγόρια και κορίτσια αντιμετωπίζονταν ισότιμα) ή κάποιες ιδιαίτερα «προοδευτικές» θέσεις, όπως η καύση των νεκρών, συνυπάρχουν με την οργανωμένη προπαγάνδα, που καλλιεργεί και διαδίδει τις κατευθυντήριες ιδεολογικές γραμμές του καθεστώτος και προωθεί την εικόνα του Ιωάννη Μεταξά ως μεγάλου και χαρισματικού ηγέτη.

Η φυσιογνωμία του περιοδικού «Νεολαία» αναδεικνύεται ολοζώντανη μέσα από τις σελίδες του ογκώδους βιβλίου που συγκρότησε ο Γιώργος Ανδρειωμένος αποδελτιώνοντας τα 133 τεύχη της «Νεολαίας» και ερμηνεύοντας με νηφαλιότητα και μετριοπάθεια το φαινόμενο. Έχοντας στο ενεργητικό του την εξίσου ενδιαφέρουσα βιβλιογραφική μελέτη «Η πνευματική ζωή υπό επιτήρηση: Το παράδειγμα του περιοδικού "Το Νέον Κράτος"» (επίσης έκδοση του Ιδρύματος Ουράνη), ο ερευνητής επιτελεί δουλειά μυρμηγκιού: σκύβει πάνω από κάθε τεύχος, το διαβάζει σελίδα τη σελίδα, δίνει πληροφορίες για κάθε δημοσίευμα, συχνά παραθέτει εκτενή αποσπάσματα. Με οδόσημα τις ακριβοδίκαιες παρατηρήσεις του ερευνητή, ο αναγνώστης βρίσκει τον δρόμο του σ' αυτήν την ελλιπώς χαρτογραφημένη εποχή, αποτινάσσοντας προκαταλήψεις και ανακαθορίζοντας το πλαίσιο αυτού του λαϊκίστικου, φασίζοντος αλλά όχι φασιστικού «ελληνοχριστιανικού» και ακραιφνώς αντικομμουνιστικού καθεστώτος, που εμφανιζόταν ανεκτικό απέναντι στις ήπια αποκλίνουσες φωνές και δεν παρενέβαινε δραστικά στα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά πράγματα του τόπου αλλά ταυτόχρονα επιδίωκε τη δημιουργία μιας λογοτεχνίας «εθνικών προδιαγραφών». Καθοδηγούμενος διακριτικά από τον Ανδρειωμένο, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις της τεταρταυγουστιανής δικτατορίας, διαπιστώνει ότι οι ρήξεις και οι τομές του καθεστώτος σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη εποχή δεν ήταν τόσες όσες θα φανταζόταν και κατανοεί ότι, στην ουσία, επιβάλλοντας στους νέους να οργανωθούν αλλά αδυνατώντας να τους εμπνεύσει, το καθεστώς προετοίμαζε τη γενιά της αντίστασης. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ακούσιοι αναγνώστες της «Νεολαίας», οι υποχρεωτικά οργανωμένοι στην ΕΟΝ μαθητές, ήταν εκείνοι που λίγα χρόνια αργότερα, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, θα έδιναν τη μεγάλη αντιφασιστική μάχη για την ελευθερία.

Διαδικτυακή δημοσκόπηση

Δοκιμάστε τις πιθανότητες.

Οι εκλογές θα γίνουν, είτε τις θεωρείτε απαραίτητες, οι περισσότεροι, είτε αναγκαίο κακό, κάποιοι.

Το blog Δημοσκόπηση 
λειτουργεί με σκοπό τη διερεύνηση της προθέσεως ψήφου για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012. Κάντε μια «βόλτα» και «φηφίστε». Είναι ανώνυμο και διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Το ιστολόγιο σύμφωνα με τη δική του ανακοίνωση θα δημοσιεύσει τα αποτελέσματα στις 16 Ιουνίου το απόγευμα.

Η αποχώρηση του υπαρχηγού (με τον υποκόμο του)

και οι κυβιστήσεις του αρχηγού.

Η αποχώρηση του Μάκη Βορίδη και οι «κυβιστήσεις» του Γιώργου Καρατζαφέρη, οδήγησαν το κόμμα του Λα.Ο.Σ. εκτός Βουλής. Η αλήθεια είναι πασιφανής καθώς ελάχιστες εκατοντάδες ψήφοι ήταν η απόσταση που χώρισε τον όλεθρο του εκλογικού ναυαγίου από τη σανίδα της πολιτικής διασώσεως του εκλογικού μέτρου.

Μπορεί να μην αρέσει, ακόμη και σ’ μένα, όμως είναι αλήθεια, ότι η παρουσία του Μάκη Βορίδη, αλλά ας μην ξεχνάμε και τον Άδωνι Γεωργιάδη, θα οδηγούσε σε μια σημαντική Εθνικιστική πολιτική καταγραφή, τόση που δεν θα είχε ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα. Ποσοστά της τάξεως του 10% και πολιτική εκπροσώπηση από περίπου τριάντα Εθνικιστές, κατά το μάλλον ή ήττον, βουλευτές, θα αποτελούσε πολιτικό γεγονός που δεν θα επέτρεπε στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα να εστιάσει τα πυρά του και να προσπαθήσει να αδρανοποιήσει, για μια ακόμη φορά, τον Εθνικιστικό πολιτικό και ιδεολογικό χώρο. Η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν η παμψηφία της εκλογικής βάσεως του κόμματος Καρατζαφέρη, ανήκει συνειδητά ή ασυνείδητα στον εθνικιστικό χώρο.

Θα μπορούσε κανείς με σχετική βεβαιότητα, στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο, να εντάξει και την πλειοψηφία των πρώην εκλεγμένων βουλευτών του, αρκεί να εξαιρούσε την άθλιες περιπτώσεις του γνωστού αστράτευτου, του σεξοψυχολόγου, και των δύο-τριών ακόμη ομοίων τους.

Ο λανθασμένος τακτικά τρόπος που ο Καρατζαφέρης προσέγγισε την εκλογική αναμέτρηση έδωσε τη δυνατότητα για θριαμβική εκλογική εμφάνιση από τον Πάνο Καμμένο, που  «ψάρεψε» και στον εθνικιστικό χώρο και στους αντιμνημονιακούς ΝεοΔημοκράτες, την ώρα που το 4,5% των ψηφοφόρων που ψήφισαν το 2009, Πα.Σο.Κ., σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν «Χρυσή Αυγή».

Εν κατακλείδι η εθνικιστική ιδεολογία εκπροσωπήθηκε ισχυρά στη βουλή που διαλύθηκε πριν λίγες ώρες και μακάρι να επανέλθει ισχυρότερη στη σύνθεση της νέας βουλής, είτε εκπροσωπηθεί από ένα ή ακόμη καλλίτερα από δύο πολιτικούς σχηματισμούς.  Επιτέλους, κάποιοι Έλληνες σταμάτησαν να καταπίνουν αμάσητα όσα τους σερβίρουν η Αριστερά και οι τηλεοπτικοί της εκπρόσωποι, οι προπαγανδιστές Λάκης Λαζόπουλος και «Αμάν»,  και εκτίμησαν το γεγονός ότι το Εθνικιστικό κίνημα βρέθηκε πλάι τους στο πεζοδρόμιο, προστατεύοντας τους, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει το άβουλο και αιχμάλωτο της αριστεράς, ελληνικό κράτος. Οι εθνικιστές είχαν τα μπράτσα να παλέψουν και το θάρρος να επικρατήσουν, όταν οι Αριστερά, παλιά της τέχνη κόσκινο, μετέφερε την πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο. Αυτό είδαν όλοι κι αυτό εκτίμησαν.

Όμως το ζητούμενο μετά τη συγκρότηση σε σώμα της βουλής που θα προκύψει από τις εκλογές του Ιουνίου, είναι η διεύρυνση της επιρροής των εθνικών απόψεων, με απώτερο σκοπό και στόχο τη δημιουργία ενός Εθνικιστικού μετώπου στην κοινωνία και στο ελληνικό κοινοβούλιο, το οποίο θα περιλαμβάνει στους κόλπους του βουλευτές και εκτός της Χρυσής Αυγής. Με την Εθνικιστική οργάνωση να κάνει αυτό που γνωρίζει καλλίτερα από όλους μας. Να συνεχίζει να λειτουργεί ως μια μαχητική οργάνωση δρόμου, που θα αποκτήσει και το μετωπικό πολιτικό της βραχίονα. Πάντως χαρήκαμε ανυπόκριτα που οι μαχητές των δρόμων, φόρεσαν τα σακάκια τους και υποδύθηκαν τους πολιτικούς. Αυτό όμως, μπορεί να συνεχιστεί;

Υ.Γ.

Πέρασε απαρατήρητο όμως αξίζει τον κόπο να το επισημάνουμε. Τι είδους οικειότητα ήταν αυτή ανάμεσα στο Νίκο Μιχαλολιάκο, γραμματέα της Χρυσής Αυγής και την δημοσιογράφο Νάντια Αλεξίου; «Τι έγινε Νάντια;  Τι πρόβλημα έχεις», τη ρώτησε στον ενικό, δηλώνοντας μάλιστα ότι «δεν την γνώρισε εχθές». Από πότε τη γνωρίζει άραγε και τι ακριβώς συνδέει την κα Αλεξίου με τη «Χρυσή Αυγή»;