Εκλογή Τραμπ: Ερωτήματα αλλά και ελπίδες.

…γλυτώσαμε από τον εφιάλτη της Χίλαρι.

Με αφορμή την έγκαιρη «διάγνώση» της εφημερίδας μας για το φαινόμενο Τραμπ και τον συνακόλουθο εκλογικό θρίαμβό του, ρωτούν αρκετοί τι θα συμβεί από δω και μπρος στο κεφάλαιο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Εις ότι με αφορά, η αυθόρμητη και ειλικρινής απάντηση είναι... «Δεν έχω ιδέα»! Ξέ­ρω όμως τι θα μας συνέβαινε σε περί­πτωση τυχόν επικράτησης της Χίλαρι Κλίντον και ολόκληρου του διεφθαρ­μένου κυκλώματος που την προωθού­σε: του «δραχμοφονιά» συζύγου Μπιλ, του «αλληλέγγυου των μειονοτήτων» Σόρος, των σκοτεινών ισλαμικών χορη­γών, των ντεμέκ ομογενών τύπου Στεφανόπουλου και Σταυρίδη και όλης της παρέας των Δημοκρατικών που βομ­βάρδιζε ασμένως και ανηλεώς τη Σερ­βία εις όφελος των Κοσοβάρων κανίβα­λων του UCK.

Δύσκολα λοιπόν μπορώ να φαντα­στώ κάτι χειρότερο. Γιατί στη ζοφε­ρή εικόνα έρχεται να προστεθεί και η εκλεκτική συγγένεια της κυρίας με το γερμανικό πολιτικό στερέωμα, που εί­χε λυσσάξει στην κυριολεξία να ξεφορ­τωθεί τον Τραμπ, λασπολογώντας εις βά­ρος του με όλα τα δυ­νατά μέσα.

Από τις πρόσφα­τες αποκαλύψεις των WikiLeaks και μόνον προκύπτει ότι το σύ­στημα Κλίντον με το οποίο κάποιοι επιχείρησαν να «λουκιάσουν» την... πρώτη φορά αριστερή κυ­βέρνησή μας ήταν αυτό που πίεσε τον Τσίπρα να δεχτεί το Μνημόνιο με μια μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα το καλο­καίρι του 2015. Και είναι βέβαιο ότι με την Κλίντον πρόεδρο ούτε ρητορικές πρωτοβουλίες ενθάρρυνσης δεν θα εί­χαμε ,όπως αυτές των Ομπάμα, Λιού ή Μπάιντεν. Μονάχα ακόμη έναν μοχλό διεθνούς πίεσης προκειμένου να συμμορφωθεί η χώρα μας στο μονόδρομο των «ευεργετικών» μεταρρυθμίσεων του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.

Αυτά λοιπόν θα ήταν τα «σιγουράκια» της κακοδαιμονίας μας σε περί­πτωση που είχε εκλεγεί η Χίλαρι. Για να μην προχωρήσω πιο πέρα, στα Ελ­ληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, όπου αποκλείεται να παίρναμε την παραμικρή ασπίδα προστασίας απέ­ναντι στις απειλές των γειτόνων· μικρών και μεγάλων. Όχι από τον Ερντογάν δεν θα μας γλί­τωναν, αλλά ού­τε από τον «πρεζάκια» (σ.σ.: σύμφωνα τουλάχιστον με κα­ταγγελίες βουλευ­τών της αλβανικής αντιπολίτευσης) φιλαράκο του, που βρήκε πρόσφορο βήμα να μας κουνή­σει το δάχτυλο. Χαϊδεμένο παιδί των Κλίντον και του «open society» είναι ο Ράμα και φανταστείτε την αποθράσυνσή του με μια διακηρυγμένα φιλοαλβανή πρόεδρο των ΗΠΑ.

Αυτά για τη Χίλαρι, την οποία κά­ποιοι στην Ελλάδα αναίσχυντα και ιδιοτελώς επιχείρησαν να εμφανίσουν ως το νομοτελειακό... μη χείρον βέλτιστον.

Από κει και πέρα ερχόμαστε στον Τραμπ, που αποτελεί μεν αστάθμητη παράμετρο, αλλά με ορισμένες θετικές ενδείξεις: Ορκισμένος εχθρός με τα συ­στήματα Σόρος και διάφορων άλλων πολυπολιτισμικών... πορτοφολάδων της παγκοσμιοποίησης, που θέλουν σώνει και καλά να φέρουν την Αμερική στη Ρωσία κηρύσσοντας εν ανάγκη και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Δύσκολα συνεργάσιμος, λόγω και της δικής του πληθωρικότητας, με περιφερειακούς ισλαμονταβατζήδες τύπου υποστηρικτές του ISIS, τύπου Ερντογάν, παρ’ όλα όσα έχουν γραφτεί για τις δήθεν σχέσεις της κόρης του με την Άγκυρα.

Θερμός φίλος του Ισραήλ με σύνδε­σμο τον εβραϊκής καταγωγής γαμπρό του και θιασώτης της τετραμερούς συ­νεννόησης Αθήνας - Λευκωσίας – Καΐρου-Τελ Αβίβ. Σθεναρός αντίπαλος της αναδυόμενης γερμανικής ηγεμονίας οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Επιπλέον και ο Τραμπ πλαισιώνε­ται από ομογενείς. Σε θέση-κλειδί ο Πρίμπιους, με Ελληνίδα μάνα «παλαιός κο­πής» και χριστιανός ορθόδοξος, αντί­παλο δέος στο... παπαδοπαίδι Τζορτζ Στεφανόπουλο, που μόνο την πατρίδα του δεν ήξερε να βοηθήσει.

Κοντά στον νέο πλανητάρχη και ο νεαρότατος (32 ετών!) Τζορτζ Παπαδόπουλος, γιος ενός αγνού αγωνιστή πα­τριώτη, πρώην αντιπροέδρου της Παμμακεδονικής. Δεν ξέρουμε ακόμη πού θα αξιοποιηθεί, αλλά είναι βέβαιο πως βλέπει τις ενεργειακές προοπτικές στη Μεσόγειο από ελληνική σκοπιά.

Όμως ακόμη και με τους φιλότουρκους, που θα ήταν απί­θανο να μην έχουν «φυτευθεί» στο περιβάλλον του νέου προέ­δρου, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα. Βιάστηκαν κάποια «έγκυ­ρα» ελληνικά μέσα ενημέρωσης να βαφτίσουν... πράκτορα του Ερντογάν τον σύμβουλο θεμάτων ασφαλείας του Τραμπ. Παρότι όσα είχε πει ο στρατη­γός Φλιν ελάχιστα απέχουν από αυτά που έγραψε στο «Foreign Policy» ο ομογενής... φιλέλληνας, ναύαρχος Σταυρίδης της Κλίντον. Και μόλις προχθές ο «τουρκόσπορος» Φλιν βγήκε ανοιχτά υπέρ της άμεσης ίδρυσης κουρδικού κράτους, αφήνοντας... κάγκελο τους αξιωματούχους στην Άγκυρα.

Είναι επομένως πολύ νωρίς για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα των προθέσεων του Τραμπ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι γλιτώσαμε τον σίγουρο εφιάλ­τη της Χίλαρι….

Γιώργος Χαρβαλιάς

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 27 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 8.