Ο «Μπουκάλας» του καθεστώτος

και το καθεστώς της μπουκάλας.

Ένας…Μπουκάλας γράφοντας στην «Καθημερινή» γνωστή εφημερίδα του καθεστώτος, του επίσης γνωστού καπιταλιστή-κεφαλαιοκράτη, εφοπλιστή, και εκτός όλων των άλλων και Παναθηναϊκού, Γιάννη Αλαφούζου, αποφασίζει ή του θυμίζουν κατά καιρούς, να αναφερθεί στο «αυγό του φιδιού» εννοώντας τη «Χρυσή Αυγή», αποδεικνύοντας ότι στερείται και αυτός φαντασίας, ή ότι όλοι παίρνουν γραμμή από τα ίδια «ιδεολογικά» κέντρα.  Η μεροληψία του Μπουκάλα είναι βέβαιη καθώς είναι γνωστό σε όλους, ότι πρόκειται για δημοσιογράφο με ξεκάθαρη και δεδηλωμένη την ιδεολογική του στράτευση στην Αριστερά και τις πάσης φύσεως εγκληματικές της  παραφυάδες. Υποθετικά και μόνο είναι ως ν’ αναθέσουμε στο Νίκο Μιχαλολιάκο ή τον Ηλία Κασιδιάρη να κάνουν το ρεπορτάζ του Συ.Ριζ.Α. ή ακόμη χειρότερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συγνώμη εδώ δεν ξέρω που πάνε οι ..τελείες, προσδοκώντας να αντικειμενική παρουσίαση τους.

Στο άρθρο του με τίτλο, που κι αυτός στερείται πρωτοτυπίας, «Χάλκινη αυγή...», αναφέρει

«Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Έλληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης), [Σ.Σ. μπράβο Γιώργο, το καθεστώς σε επιβραβεύει για μία ακόμη φορά], που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη….»

Τα θύματα λοιπόν της Χρυσής Αυγής. Που ακόμη κι αν το όνομά της ήταν ΕΝΕΠ ή ΕΝΕΚ ή Εθνικό Μέτωπο ή Ελληνικό Μέτωπο, θα είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση, αρκεί να είχε τις ίδιες Εθνικές θέσεις. Μη γελιέστε φίλοι μου, δεν είναι η «Χρυσή Αυγή» που ενοχλεί την «Καθημερινή» και το…Μπουκάλα. Όλα όσα πρεσβεύει ο Εθνικιστικός χώρος, την ενοχλούν. Οι ιδέες του Εθνικισμού ενοχλούν. Οι αριστεροί ήταν μαθημένοι να κυριαρχούν στους δρόμους, να βιάζουν, να καίνε και να δολοφονούν χωρίς αντίσταση, άοπλους, παιδιά και έγκυες γυναίκες, και τώρα τρέμουν, διαπιστώνοντας ότι οι Έλληνες δεν είναι πλέον έρμαια της τρομοκρατίας τους. Οι Έλληνες αντιστέκονται και πολεμάνε παντού πλέον. Στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στην Παλλήνη, στην Πάτρα, στο Μεσολόγγι, στη Μακρυνεία, σε κάθε πλατεία και θρησκευτικό προσκύνημα που οι προστατευόμενοι της Αριστεράς, παράνομοι μετανάστες, μετέτρεψαν αρχικά σε σκουπιδότοπο και στη συνέχεια σε άντρο εμπόρων ναρκωτικών και διακινητών παράνομων εμπορευμάτων, αλλά και ανθρώπινων ψυχών. Οι Έλληνες ανακαταλαμβάνουν τους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές τους, κυριαρχούν πλέον σε χώρους που η αριστερή προπαγάνδα θεωρούσε προνομιακούς χώρους δράσης της, κι αυτό είναι που ενοχλεί.

Αν ο Μπουκάλας, μαζί με τα τελάρα και τα καφάσια της εφημερίδας «Καθημερινή» αναζητούν θύματα, ας ψάξουν στους χώρους των ιδεολογικών βούρκων στους οποίους συχνάζουν. Είναι πολύ εύκολο ν’ ανακαλύψουν θύματα, με ονόματα, διευθύνσεις και οικογένειες που τους θρηνούν, καθώς μόνο από το 1974 και μετά,  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ μόνο στην ΕΛΛΑΔΑ, 71 άνθρωποι και τραυματίστηκαν σχεδόν 6 ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ. Πιο συγκεκριμένα, από την «17 Νοέμβρη» δολοφονήθηκαν οι Έλληνες

Νεκροί από τις σφαίρες ή τις βομβιστικές επιθέσεις των αγαπημένων του …Μπουκάλα έπεσαν οι Έλληνες
Ευάγγελος Μάλλιος, απόστρατος αστυνομικός,

Πέτρος Μπάμπαλης, απόστρατος αστυνομικός,

Πέτρος Πέτρου, διοικητής των Μ.Α.Τ.,

Σωτήριος Σταμούλης, αστυνομικός-οδηγός Πέτρου,

Τζώρτζης Αθανασιάδης, εκδότης εφημερίδας «Βραδυνή»,

Βελούτσος Ν.,

Μάτης Χ.,

Μομφεράτος Ν.,

Ρουσέτης Π.,

Γεωργακόπουλος Ν.,

Θεοφανόπουλος Γ.,

Δουγένης Γ.,

Γεωργίου Γ.,

Μπούρας Β.,

Πανταζόπουλος Γ.,

Τσιμπούρης Μιχ.,

Αγγελόπουλος Δημήτριος,

Αθανασιάδης-Μποδοσάκης Αλέξανδρος,

Ανδρουλιδάκης Κ.,

Βερνάρδος Αν.,

Παύλος Μπακογιάννης, εκδότης, δημοσιογράφος, βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία»,

Μαράτος Μ.,

Βάρης Ι.,

Στρεγγαλινού Ολγα,

Βέρα Γεωργία,

Κυριακόπουλος Βασίλειος,

Σεϊτανίδης Δ.,

Καυκάς Ι.,

Παπασωτηρόπουλος Γ.,

Αξαρλιάν Θάνος,

Βρανόπουλος Μιχαήλ,

Βέλιος Απ.,

Περατικός Κωστής,

Κωνσταντίνου Βιργινία

καθώς και οι αλλοδαποί

Ρίτσαρντ Γουέλς,

Τζωρτζ Τσάντες,

Γουίλσον Νορντίν,

Ρόμπερτ Στιούαρτ,

Γκιουνέλ Τσετίν,

Ομέρ Σιπαχιόγλου,

Στήβεν Σόντερς.

Στις ίδιες επιθέσεις ταρυματίστηκαν ελαφρά ή σοβαρά οι

Ρόμπερτ Τσαντ,

Παναγιώτης Ρουσέτης, ο οδηγός του Μομφεράτου,

Ζαχαρίας Καψαλάκης, γιατρός,

Παναγιώτης Ταρασουλέας, εισαγγελέας,

Γιώργος Πέτσος, βουλευτής του Πα.Σο.Κ.,

Βαρδής Βαρδινογιάννης, επιχειρηματίας, καθώς και ο οδηγός του,

Ντενίζ Μπουλούκμπακσι, τούρκος επιτετραμμένος στην Ελλάδα, ο οδηγός, η ιδιαιτέρα του και μία διερχόμενη πολίτης,

Γιάννης Παλαιοκρασάς, τότε υπουργός Οικονομικών

Λευτέρης Παπαδημητρίου, τότε βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία».

* Από την οργάνωση «1η Μάη» τραυματίστηκε ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γεώργιος Ραυτόπουλος και ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Θεόδωρος Βερνάρδος.

* Από την «Αντικρατική Πάλη» δολοφονήθηκαν ο εισαγγελέας Γεώργιος Θεοφανόπουλος και οι συνοδοί χρηματαποστολής Γ. Πανταζόπουλος και Μ. Τσιμπούρης.
* Στις 31 Οκτωβρίου 1985, τραυματίστηκαν από έκρηξη βόμβας που τοποθέτησε η οργάνωση «Επαναστατική Μαχητική Αριστερά», 39 επιβάτες λεωφορείου.

* Στις 19 Φεβρουαρίου 1990 δολοφονήθηκε από την «Επαναστατική Αλληλεγγύη» ο ψυχίατρος των φυλακών Κορυδαλλού Μάριος Μαράτος.

* Από τους «Επαναστατικούς Πυρήνες» δολοφονήθηκε η υπάλληλος Ασφαλιστικής Εταιρείας Βιργινία Κωνσταντίνου, ενώ τραυματίστηκε και 30χρονος συνάδελφός της.

* Ο «Επαναστατικός Αγώνας» στις 12 Δεκεμβρίου 2005, τραυμάτισε τρεις διερχόμενους πολίτες στην πλατεία Συντάγματος.

Μετά το 1981 δολοφονήθηκαν οι αστυνομικοί

* Χρήστος Μάτης, αστυνομικός-φρουρός σε υποκατάστημα της Εθνικής στα Πετράλωνα, δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη» στις 24 Δεκεμβρίου 1984.

*Οι αρχιφύλακες Βασίλειος Μπούρας και Γεώργιος Γεωργίου και ο ανθυπαστυνόμος Γεώργιος Δουγένης σκοτώθηκαν σε ένοπλη συμπλοκή με μέλη της «Αντικρατικής Πάλης», και αμυνόμενοι σκότωσαν στις 15 Μαΐου 1985, τον Χρήστο  Τσουτσουβή.

*Ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας που πυροδότησε η «17 Νοέμβρη», σε αστυνομικό λεωφορείο στις 26 Νοεμβρίου 1985.

* Ο υπαστυνόμος β΄ Νικόλαος Τσιμπούρας δολοφονήθηκε την ώρα της υπηρεσίας του, στις 2 Φεβρουαρίου1991).

* Ο αρχιφύλακας Ιωάννης Βάρης έχασε τη ζωή του σε υπηρεσιακό λεωφορείο από αντιαρματικό βλήμα που εκτόξευσε η «17 Νοέμβρη».

* Ο αστυνομικός υποδιευθυντής Απόστολος Βέλλιος τραυματίστηκε θανάσιμα από έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετήσει η οργάνωση «ΕΛΑ», στις 19 Σεπτεμβρίου 1994.

*Ο αστυφύλακας Κωνσταντίνος Ζάμπαλας δολοφονήθηκε μέσα στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων, στις 7 Νοεμβρίου 1994.

*Ο Χαράλαμπος Αμανατίδης, σκοπός στην οικία του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας, δολοφονήθηκε από άγνωστους τρομοκράτες, με πυροβόλο όπλο.

*Ο αρχιφύλακας Αντώνιος-Νεκτάριος Σάββας δολοφονήθηκε στα Άνω Πατήσια, ενώ φρουρούσε το σπίτι μάρτυρα υπό προστασία.

* Ο Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δολοφονήθηκε στις 24 Ιουνίου 2010, από έκρηξη φακέλου-βόμβας, που έφτασε ταχυδρομικά  στο γραφείο του.

*Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου και το αγέννητο παιδί της, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, υπάλληλοι της Marfin, κάηκαν ζωντανοί στις 5 Μαΐου 2010, από ρίψη βόμβας μολότοφ σε κατάστημα της τράπεζας. Οι δολοφόνοι τους αν και προσδιορίστηκαν ιδεολογικά δεν έχουν ταυτοποιηθεί από τις Ελληνικές διωκτικές αρχές.

Οι παραπάνω δολοφονίες δεν είναι εικονικές, είναι πραγματικοί νεκροί που τους θρηνούν οι οικογένειες τους. Στους τάφους και σε κάποιες περιπτώσεις στα κενοτάφια τους, κλαίνε χαροκαμένοι από την αριστερή τρομοκρατία, γονείς, σύζυγοι και παιδιά. Η μνήμη τους έχει ξεχαστεί από την κοινωνία την οποία τρομοκρατεί η αριστερή προπαγάνδα και αρκετές φορές, έχει αμαυρωθεί από τις επιθέσεις λάσπης που εξαπολύονται εναντίον της. Περί όλων αυτών καμιά …Μπουκάλα, στήριγμα και δεκανίκι του συστήματος δεν έχει στόμα να μας πει δύο λέξεις συμπόνιας και να γράψει έναν επικήδειο με λέξεις παρηγοριάς για τους ανθρώπους που θρηνούν.

Είναι πιο εύκολο στις ..Μπουκάλες να ασχημονούν, αγνοώντας τα πραγματικά και βρίζοντας να προετοιμάζουν τα επόμενα υποψήφια θύματά τους. Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την τετριμμένη τους θα λέγαμε ότι το αυγό έχει ήδη από χρόνια εκκολαφθεί και οι αριστερός κροταλίας που ξεπήδησε καταπίνει κατά δεκάδες τα θύματα του, ενώ εκατοντάδες άλλα τα παραλύει εφ’ όρου ζωής. 

Οι ληστείες και οι ληστές του μέλλοντος μας

(Δημοσιεύθηκε την Κυριακή 13 Μαΐου 2007)

   

ΑΚΟΥΩ  όλο κ α ι πιο πολλούς τελευταία να μοιρολογούν... εαυτούς και ημάς: «Καλά ή κακά, όπως και να τα γράφετε, δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα. Δεν ιδρώνει το αφτί τους». Πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αυθόρμητα μου 'ρχεται να συμφωνήσω. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, οι «νταβατζήδες» εναλλάσσονται σε θέσεις εργολάβου και υπεργολάβου, οι εφημερίδες και τα κανάλια αποκαλύπτουν και ξαναποκαλύπτουν, αλλά... όπως λέει και ο κόσμος, «δεν γίνεται τίποτα».

Έτσι είναι; Όχι ακριβώς. Κάτι γίνεται. Ενδιαμέσως σε όλον αυτόν τον χαμό οι επιτήδειοι κάθε εποχής κάνουν την τύχη τους. Επί πρώιμου ΠΑΣΟΚ και επί Μητσοτάκη αυ­τό συνέβη με όλους τους προμηθευτές κρατικών οργανισμών και δημόσιων έργων. Επί Σημίτη συνέβη μέσα από το μεγάλο κόλπο του Χρηματιστηρίου που δημιούργησε μια νέα «αστική» (τρόπος του λέγειν) τάξη. Επί Καραμανλή, επειδή δεν απέμειναν και πολλά πράγματα για να κλέψουν, οι προμήθειες ήταν «δοσμένες» και τα έργα ήδη «καπαρωμένα», έβαλαν χέρι στις συντάξεις και στα εφάπαξ. Με τρόπο θαυμάσια επιστημονικό, σαν έτοιμο από καιρό. Σαν να υπήρχε μια ολόκληρη «γαλάζια» στρατιά που όσο κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ σπούδαζε και μελετούσε το τι έχει απομείνει για να το βουτήξει όταν θα έρθει στην εξουσία.

Και εκεί, επειδή είμαι και λίγο κυνικός, μου ήρθε η «φλασιά» κατακέφαλα. Την ώρα που τα ΜΜΕ ξεσκεπάζουν τα σκάνδαλα των σημερινών, το χρήμα έχει ήδη κάνει φτερά για τα καλά και δεν το φέρνει πίσω κανένας. Αντίθετα, ενώ εμείς και ο απλός κόσμος αυτοϊκανοποιούμεθα πνευματικά με το σουρεαλιστικό σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», κάποιοι άλλοι μελετούν την αρπαχτή της επόμενης τετραετίας! Είτε «γαλάζια» είναι αυτή είτε «πράσινη». Είτε κυβερνά ο Κώστας είτε ο Γιώργος, το υποσύστημα τους έχει ήδη προσχεδιάσει τις «ληστείες» του μέλλοντός μας.

Μη ρωτάς, λοιπόν, τι γίνεται. Αυτό που σου λέω γίνεται. Όσο δουλεύεις τόσο θα σε δουλέψουν. Όσα παράγεις  τόσα θα σου αρπάξουν. Όσα αποταμιεύεις τόσα θα σου τζογάρουν. Αυτά που σου είπα σου φτάνουν;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΖΑΚΗΣ-ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

M.D. Diabetes Research Institute Foundation

(Μετάφραση: Ευρυδίκη Λειβαδά-Ντούκα.)

Ο Δρ. Ανδρέας Τζάκης, είναι Έλληνας, συγκεκριμένα Κεφαλλονίτης, και πήρε το πρώτο πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ολοκλήρωσε τη Χειρουργική στο Ιατρικό Κέντρο Σινά στη Νέα Υόρκη. Μετά την ολοκλήρωση της Χειρουργικής κάτω από τον Harry Sozoff, M.D. και τον Felix Rapaport, M.D., Καθηγητή της Χειρουργικής και προϊστάμενου μεταμοσχεύσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Stony Brook, έπειτα ο Δρ. Tζάκης ολοκλήρωσε επιτυχώς μετά από μια διετή υποτροφία, την μεταμόσχευση κάτω από τον Thomas E. Starzl, M.D., Ph. D., στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ.
Ο Ανδρέας Τζάκης M.D., ως χειρουργός μεταμόσχευσης από καιρό συνεργάζεται με το Ινστιτούτο Έρευνας για το Διαβήτη (DRI) και πρόσφατα έγινε διευθυντής Μικροχειρουργικής του Ινστιτούτου στο Κέντρο Μεταμόσχευσης Κυττάρων.
Πρώην διευθυντής της Παιδιατρικής Σχολής, Προγραμμάτων μεταμόσχευσης συκωτιού και εντέρων του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, ο Δρ Tζάκης προσχώρησε στην Πανεπιστημιακή Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι το 1994 ως συν-Διευθυντής, με τον Joshua Miller, M.D., του Τμήματος της Μεταμόσχευσης και ως Διευθυντής του Τμήματος χειρουργικών επεμβάσεων, του πρόσφατα δημιουργημένου Τμήματος σχετικού με μεταμοσχεύσεις ήπατος και εντέρων.
Με την ομάδα μεταμόσχευσης του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, ο Δρ. Tζάκης πραγματοποίησε πολυάριθμες πρωτοποριακές χειρουργικές επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων η πρώτη παγκοσμίως επιτυχής μεταμόσχευση τμήματος ιστού από ένα πάγκρεας σε συνεργασία με τον Camillo Ricordi, M.D., τον Daniel Mintz, M.D., και τον Rodolfo Alejandro, M.D. του Ινστιτούτου Έρευνας του Διαβήτη.
Ο Δρ. Τζάκης θεωρείται ο κορυφαίος χειρούργος μεταμόσχευσης στον κόσμο, λέει ο Δρ. Ricordi. Επιλέχτηκε για να πραγματοποιεί όλες τις πιό πολύπλοκες περιπτώσεις στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και ένας μοναδικός μελετητής στο DRI και στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.
Εκτός του ότι είναι ένας ολοκληρωμένος χειρουργός μεταμόσχευσης ήπατος, ο Δρ. Τζάκης είναι βασικός συντελεστής στην ανάπτυξη της μεταμόσχευσης εντέρων και της πολυοργανικής μεταμόσχευσης, ως βιώσιμες διαδικασίες τόσο στα παιδιά, όσο και στους ενήλικες.
Τα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε ιστορικές μεταμοσχεύσεις ήπατος από πιθήκους σε ανθρώπους στο Ιατρικό Κέντρο του Πίτσμπουργκ.
Στο Μαϊάμι, ο Δρ. Tζάκης προγραμματίζει να συνεχίσει την έρευνά του σε μεταμοσχεύσεις διασταυρουμένων ειδών. Συνεργάζεται επίσης με το DRI σε κλινικές μελέτες για την πρόκληση ανοχής σε οργανικές κυτταρικές μεταμοσχεύσεις χωρίς την ανάγκη μακροπρόθεσμης θεραπείας ανοσιοκαταστολής.
Σε συνεργασία με τον Δρ Ricordi, μεταμοσχεύει τα κύτταρα μυελού των οστών του χορηγού μαζί με τα μεταμοσχευμένα όργανα, τους ιστούς ή τα κύτταρα για να δημιουργήσει μια κατάσταση Achimerism, ή το μίγμα του δότη και των κυττάρων του λήπτη, στο σώμα του ασθενούς της μεταμόσχευσης.
Η μεταφορά των κυττάρων του δότη και του παραλήπτη μεταξύ του μοσχευμένου οργάνου και του λήπτη, θεωρείται ως βασικός μηχανισμός για την αποδοχή ξένου ιστού. Οδηγεί επίσης μια ερευνητική προσπάθεια να εισαγάγει νέα γονίδια εκείνα τα κύτταρα του μυελού των οστών που θα μπορούσαν να καταστείλλουν την αντίδραση ανοσίας στα κύτταρα του δότη.
Συντάκτης ή συν-συντάκτης περισσότερων από 300 μελετών, ο Δρ. Τζάκης είναι μέλος διάφορων επαγγελματικών οργανώσεων και έχει πιέσει συχνά το Κογκρέσσο και το Εθνικό Δίκτυο Χορηγών Οργάνων για να δώσει περισσότερη έμφαση στην ανάγκη των ασθενών και λιγότερο στα γεωγραφικά όρια κατά την απόφαση διάθεσης των οργάνων που σώζουν ζωές.