"Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;"

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε, τον κλέφτη να γυρεύουνε.


Ο ποιητής Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε το 1853 και πέθανε το 1919. Εξακολουθεί να είναι επίκαιρος περισσότερο από ποτέ.

Διβάστε τον με προσοχή, σε ένα ελάχιστο απόσπασμα από το τεράστιο έργο του. Διατυπώνει σε στροφές, απόψεις και σκέψεις που είναι σαν να γράφηκαν για τη σημερινή Ελλαδική κατάσταση.

Ακόμη και τον γνωστό και ως ωραίο Μπρούμελ του κινήματος, περιγράφει.

Τι να προσθέσει ο σύγχρονος σχολιαστής; Τα είπε όλα ο ποιητής στην τελευταία αποστροφή του λόγου του, "Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;" 

"Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;"

* Υ.Γ. Προσπαθείστε να κάνετε συγκρίσεις με τους διάφορους Αριστοφάνεις και διασκεδατζήδες της βωμολοχίας και του εξαερισμού, που κυκλοφορούν, μουσάτοι και κουνάμενοι, στην Ελληνική τηλεόραση και θα δακρύσετε.

Παναιτώλιο: Τα χωράφια της "Εταιρείας"

Στην τελευταία έκδοση της εφημερίδος ο "ΤΙΤΛΟΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ", που εκδίδει ο Γιώργος Παπαϊωάννου και ασχολείται με το ποδόσφαιρο της Αιτωλοακαρνανίας, βρήκαμε το φωτογραφικό "κολλάζ" που δημοσιεύουμε.

Ο Γιώργος με αφορμή τον ποδηλατικό γύρο που διοργάνωσε ο Δήμος Θεστιέων και ο Δήμαρχος Δημήτρης Τραπεζιώτης, εμπλέκει τους συγχωριανούς μας και τα χωράφια της "Εταιρείας", όπως λέμε σχεδόν όλη την έκταση των παραλιμνίων εκτάσεων του Παναιτωλίου. Τι χρόνια μας θύμισες Γιώργο. Να είσαι καλά!!!

Do you know Zotos & Mplanis?

ΕΝ ΘΕΡΜΩ
Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Πριν γράψω τη δική μου άποψη για την εικόνα του Παναιτωλικού στο πρώτο επίσημο παιχνίδι, «ψήνομαι» να ασχοληθώ με τις εντυπώσεις των άλλων. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, διότι βρίσκονται στα άκρα. Υπάρχουν αυτές που γέμισαν αρκετούς με διαστημική αισιοδοξία, υπάρχουν κι αυτές που ρίχνουν στο τάρταρο την αισιοδοξία.
ΘΕTΙΚH εικόνα εισέπραξαν οι περισσότεροι- τολμώ να πω. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους τουλάχιστον, γιατί ελλοχεύει και ο κίνδυνος του γυμνού βασιλιά. Έμειναν τόσο ευχαριστημένοι, τόσοι πολλοί φίλαθλοι, ή γίνεται σαν το Ζώτο με τον Μπλάνη; Αυτό αναρωτιέμαι ακόμα, και επειδή δεν είστε υποχρεωμένοι να ξέρετε το περιστατικό των δύο παραπάνω κυρίων, θα το αφηγηθώ εν συντομία.
Ο Ζώτος και ο Μπλάνης ήταν ένα αχτύπητο δίδυμο της προπολεμικής εποχής, με έφεση στις ψιλοαπάτες προκειμένου να επιβιώσουν και αρκετά εφευρετικοί στο να εκμεταλλευτούν την αφέλεια εκείνων των εποχών. Θέλοντας να κάνουν μία ακόμα αρπαχτή και ξέροντας την νοοτροπία των συγχωριανών τους (Παναιτώλιο-μπιτς), ο Ζώτος άραξε στην αγορά με ένα κάρο το οποίο είχε και κουκούλα από μουσαμά ώστε να μην βλέπει κανείς το περιεχόμενο του. Άρχισε να φωνάζει «περάστε κύριοι να δείτε το θηρίο της Αμερικής με μία δραχμή μόνο»!
Όλοι υποψιάστηκαν πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα, αλλά τους έτρωγε και η περιέργεια. Τόλμησε κάποιος, έδωσε τη δραχμή, και πήγε στη σχισμή να δει το τέρας: βλέπει τον παχύσωμο Μπλάνη, εντελώς γυμνό, με δασύ τρίχωμα να κάθεται σκυμμένος με πλάτη, ώστε τα γεννητικά του όργανα να προβάλλουν σε πρώτο πλάνο- και ταυτόχρονα να του κλείνει το μάτι να μην αποκαλύψει την αλήθεια.
Ο συγχωριανός του τρομερού δίδυμου, ένιωσε κορόιδο και δεν ήθελε να είναι το μοναδικό Θύμα, ο μοναδικός εξαπατημένος. Έτσι όταν ρωτήθηκε από τους άλλους τι είδε τους απάντησε πως είναι τόσο τρομερό, που δεν περιγράφεται με λόγια! Μπήκαν όλοι στην ουρά να μην χάσουν το υπερθέαμα, και με την ίδια λογική κανείς δεν έλεγε την αλήθεια στους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα ήταν να δώσουν άπαντες από μία δραχμή και ο Ζώτος με τον Μπλάνη να τα οικονομήσουν.Ελπίζω να μην άρεσε σε τέτοια λογική ο Παναιτωλικό. Θα συμφωνήσω πάντως, ότι η εικόνα του ήταν καλή. Τελικά η κάθε ομάδα έχει την προσωπικότητα του προπονητή της. Ο Παναιτωλικό του Σταθόπουλου, είχε κάτι από τις φοβίες του. 0 Παναιτωλικός του Σηφάκη είχε κάτι από τον παρορμητισμό του και τον κυκλοθυμισμό του. Και ο Παναιτωλικός του Κεχαγιά, έχει κάτι από τους χαμηλούς τόνους του, την μεθοδικότητα και την επικέντρωση στο στόχο, που είναι η νίκη.
Κα μόνο το ότι η άμυνα ήταν σοβαρή ενενήντα λεπτά (εκτός μιας ενέργειας του Χαραλαμπάκη), αποτελεί βήμα σημαντικής προόδου, με την προϋπόθεση πως θα υφίσταται συνεχώς (μόλις διαπιστώνω και από τον εαυτό μου, πως ασυναίσθητα υπάρχει πάντα ο φόβος ότι κάτι μπορεί να στραβώσει, όπως στο παρελθόν). Ο Πα­ναιτωλικός παρουσίασε μία ομάδα που ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο, που έχει υπομονή, που μπορεί να διαχειρίζεται το σκορ και - κυρίως- που μπορεί να μένει σοβαρή και συγκεντρωμένη. Η χαμηλή δυναμικότητα του αντιπάλου, για την οποία δεν παίρνω και όρκο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία σε ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που εγώ είδα. Φυσικά, λαμβανομένης υπόψιν και της χρονικής περιόδου, περιμένω παιχνίδι με το παιχνίδι κάτι πιο πλήρες, πιο ποιοτικό και πιο τολμηρό.
Στο «δια ταύτα» και όσον αφορά τον Παναιτωλικό, προβλέπω και φέτος όχι μόνο κατάμεστο γήπεδο αλλά και μαζικές «εκστρατείες» στη «χώρα του Αλέξανδρου», ειδικά αν τα αποτελέσματα είναι καλά. Όμως και να μην είναι καλά, θα αναβιώνει το σκάρφισμα του Ζώτου και του Μπλάνη.

ΥΓ: Την ιστορία την θυμάμαι από τον πατέρα μου, που με διασκέδαζε συχνά με αφηγήσεις πραγματικών ευτράπελων και συμβαίνει στις 5 Σεπτεμβρίου να συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια από το θάνατο του.
Είθε ο Κύριος να έχει συγχωρέσει τις ανθρώπινες αμαρτίες του.