Από το 1974 παραμυθιάζουν τους Έλληνες.

Επιστροφή στη 10ετία του 1950.

Η εισβολή και η κατοχή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, είχε σαν αποτέλεσμα πέρα από το «ξεγύμνωμα» των δομών της οικονομίας, το ξεβράκωμα  των πολιτικών μας και το ανελέητο φοροκυνηγητό των πολιτών. Η κρίση έχοντας χτυπήσει για τα καλά, πριν από μια δεκαετία, την Ελληνική οικονομία ανέδειξε:

α) την έλλειψη οράματος και σχεδιασμού από την πολιτική ηγεσία,

β) την πνευματική ανεπάρκεια, την προχειρότητα και την ευθυνοφοβία  –μπροστά στην πραγματικότητα- ολόκληρου του λαού.

*** Το 1974  «το κλίμα ήταν στραβό» και έγινε χειρότερο από το 1981, ο Μητσοτάκης –παρά τις σωστές και έγκαιρες επισημάνσεις του- δεν βελτίωσε την κατάσταση, για τον Σημίτη και τον Καραμανλή ας μη το συζητάμε, και για τον Παπανδρέου τον νεότερο ισχύει το «λέμε και καμιά ..λακία να περνάει η ώρα». Από το προσκλητήριο η ζωή έχει αποσύρει τους μεταπολιτευτικούς πρωταγωνιστές. Ο Μητσοτάκης βρίσκεται ένα βήμα πριν να διαβεί το κατώφλι της Ιστορίας. Ποιοι απομένουν να μας εξηγήσουν τα μεταπολιτευτικά μυστήρια; 

Ο Σημίτης, ο Καραμανλής -του Αλέκου, και ο γόνος της δυναστείας των Παπανδρέου, κληρονόμος του πρωθυπουργικού θώκου. Ο πρώτος υποστηρίζει ότι «δεν γνωρίζει τίποτα» για το φόνο και καλά κάνει, αφού τον αθώωσαν οι επίγονοι. Ο δεύτερος αποδείχθηκε ανίκανος, έστω, να διαχειρισθεί την κρίση και πανικόβλητος «απέδρασε» οίκαδε, «ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός» δικός του στεναγμός δηλαδή, διότι εμείς οι υπόλοιποι αναστενάζουμε.

*** Η εγκατάσταση του Παπανδρέου στον πρωθυπουργικό θώκο, που κληρονόμησε από την οικογένεια του, έγινε μοιράζοντας χρήματα που ενώ δεν τα  είχε υποστήριζε το αντίθετο, θυμάστε; «λεφτά υπάρχουν», δηλαδή μέσω ψευδών υποσχέσε­ων.

Υπολόγιζε όμως ότι θα βρει 10 δις €, από τον Φ.Π.Α., συν τις οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Κατέληξε απλά να περαιώνει τις φορολογικές εκκρεμότητες και να ρυθμίζει τις ασφαλιστικές εισφορές. Άντε 3 δις €.

*** Όμως το πάρτι των διορισμών και των σπαταλών στο δημόσιο τομέα συνεχίζεται, χωρίς η κυβέρνηση να τολμά να αγγίξει το πρόβλημα.  Οι πρασινοφρουροί του Δημόσιου τομέα είναι σε αναμονή. Στις εφορίες, στα νοσοκομεία, στις ΔΕΚΟ, στον ΟΣΕ, στις αστικές συγκοινωνίες, στον Στρατό, στην Αστυνομία. «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» αλληλοεξυπηρετούνται και εξακολουθούν να ληστεύουν την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, αποφασίστηκε στροφή και επίθεση στους μη προνο­μιούχους, σε συνδυασμό με τους μηχανισμούς στήριξης. Αυτό που μεταφράζεται στα Παγκάλεια Ελληνικά ως «μαζί τα φάγαμε.»

Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Τα έφαγαν αυτοί και οι κομματικοί τους στρατιώτες.

Συνεχίζοντας τα παραμύθια, διογκώνουν και συνεχίζουν να γλύφουν το τερατώδες, σε εύρος, και αντιπαραγωγικό δημόσιο. Συντηρούν τη βιομηχανία προσλήψεων και τη δημιουργία κομματικών στρατών, γνωρίζοντας ότι η ζημιά είναι μη αναστρέψιμη.

Όμως οι πολίτες αυτού του τόπου ΔΕΝ (πρέπει να) «έπεσαν από τα σύννεφα». Γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός που θα πληρώσουμε, μαζί με το αθώο –ελάχιστο; Έστω, υπάρχει όμως- κομμάτι της κοινωνίας, είναι απλώς το άθροισμα σειράς μιζών, «λαθών» και «παραλήψεων», ολόκληρων δεκαετιών. Οι τύποις «διοικούντες» λένε μισές αλήθειες. Οι πολίτες υποστηρίζουν ότι δεν έχουν την ευθύνη.  Γνώριζαν όμως και τώρα αρνούνται να δεχθούν ότι «το πάρτι» με ξένα χρήματα «τελείωσε».