Οι δημοτικές εκλογές στο Αγρίνιο και η Νέα Δημοκρατία.

Προσωπική κατάθεση και μαρτυρία.

Μπορεί να είμαι μακριά, παρακολούθησα όμως με εξαιρετική προσοχή τις δημοτικές εκλογές, την πρώτη αλλά και την Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010.

Το αποτέλεσμα τους (απλώς μου) επιβεβαίωσε ότι η ήττα του Δημήτρη Σταμάτη (Ακούστε την κεντρική του ομιλία πριν τις επαναλητικές εκλογές) ή η νίκη του Παύλου Μοσχολιού ήταν ΕΚΠΛΗΞΗ, μόνο για όσους δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της πόλης. Όταν η Νέα Δημοκρατία επέλεγε το συγκεκριμένο υποψήφιο ως επιλογή που θα διεκδικούσε το διευρημένο Δήμο Αγρινίου, πίστευε και μαζί της και οι άδολοι ψηφοφόροι και φίλοι της ότι επέλεγε στο πρόσωπό του τον άνθρωπο εκείνο που θα μπορούσε να τιθασεύσει «επιτήδειους ανυπότακτους» και «(επι)δέξιους επαγγελματίες». Πάνω απ’  όλα πίστευε –ατυχώς- ότι η επιλογή της θα αντιστρέψει τις εγγενείς αδυναμίες του κομματικού της μηχανισμού, τις εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού ελλείψεις στελεχιακού δυναμικού και κυρίως την ανυπαρξία συνεπούς πολιτικής παρουσίας στην κοινωνία.

Αξιολογώντας σχολαστικά και βαθμολογώντας με προσοχή –όχι όμως με επιείκεια ή ιδιαίτερη αυστηρότητα - όσους αποτέλεσαν το στελεχιακό δυναμικό των δύο συνδυασμών, τόσο σε επίπεδο υποψηφίων όσο και επιτελείων, θα καταλήξετε σε προφανή συμπεράσματα και η ζυγαριά θα γύρει.

Επιτέλους, η συντηρητική παράταξη και ειδικότερα η Νέα Δημοκρατία –ως το μεγάλο κομμάτι της- ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αντιμετωπίσει το δήμο Αγρινίου σαν ένα σημαντικό πολιτικό στοίχημα.  Αξίζει ν’ αναζητήσει στην κοινωνία τους πολίτες που θα έχουν τις ικανότητες, το χρόνο και τη θέληση ν’ αφοσιωθούν με όρεξη και όραμα στο σκοπό. Ως στόχος πρέπει να είναι το ΛΥΓΙΣΜΑ, το ΓΟΝΑΤΙΣΜΑ, η ΑΛΩΣΗ και τελικά η ΑΠΟΣΑΡΘΡΩΣΗ και η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ του συστήματος εξουσίας που κυβερνά την πόλη από το 1974, συνεχώς κι αδιαλείπτως, σ’ ένα ιδιότυπο πολίτευμα –κομματικού- κληρονομικού δικαίου.

Όσο η Νέα Δημοκρατία θ’ αναζητά στην εκάστοτε ευκαιριακή της επιλογή τον μεσσία, (και δεν είναι αιχμή για τον Τάκη Σταμάτη, αλλά και να το εκλάβει έτσι, σκασίλα μου), τόσο θα παρασέρνεται βαθύτερα στην «κινούμενη άμμο», που επιτρέπει στο Πα.Σο.Κ να διαιωνίζει τη «θρύλο» του δήθεν «πράσινου κάστρου».  Ας πάψει δε επιτέλους και σε κάθε περίπτωση, (απλώς) να παρακολουθεί τους «δεξιούς» να χαίρονται –κάθε φορά- την ήττα του υποψηφίου που ορίζει η συντηρητική παράταξη και να πανηγυρίζουν που για μια ακόμη τετραετία –πάνε τώρα σχεδόν δέκα- δικαιώθηκαν οι καφενειακές τους αμπελοφιλοσοφίες κι ας αναλάβει δράση.

Καταθέτω την άποψη μου, όπως δεσμεύτηκα σε προηγούμενα post, άλλωστε έχω βιώσει από πολύ κοντά –πιο κοντά δεν γινόταν- και εξαιρετικά έντονα, τι σημαίνει να διεκδικείς με τη συντηρητική παράταξη το δήμο Αγρινίου, σ’ ένα δήμο που όταν είσαι «δεξιός» στέκεσαι στην «αθέατη πλευρά του φεγγαριού».

Δεν με χωρίζει το παραμικρό με τον Παύλο Μοσχολιό, ενώ αντίθετα μας ενώνουν οι φιλικές και αδιατάρακτες -για πάνω από είκοσι χρόνια- σχέσεις των παιδιών μας, από τα μαθητικά τους χρόνια (στα «Εκπαιδευτήρια Θεοδωρόπουλου- Μπαλαούρα»), έως και σήμερα που είναι ενήλικες. Αξίζει και του εύχομαι τα καλλίτερα για εκείνον αλλά και την πόλη, που είναι και τυπικά πλέον πόλη μου. Είναι όμως, ο Παύλος Μοσχολιός κι όχι με αποκλειστικά δική του ευθύνη, μέρος ενός συστήματος εξουσίας που δυνάμωσε και επιθυμεί να διαιωνίσει την παρουσία του στα δημοτικά και κοινωνικά δρώμενα. Ο νέος και συνάμα παλαιός δήμαρχος Αγρινίου, αποτελεί εξάρτημα ενός μηχανισμού που αντικατέστησε την εκλογική διαδικασία με την «θέλημα Πα.Σο.Κ.» εξουσία και που πρέπει –όπως όλα τα συστήματα εξουσίας- να τελειώσει.

-----------------------

Για τον Βασίλη ΚΑΠΕΡΔΑ να γράψω μόνο δύο λόγια. Χρειάζονται παραπάνω; Του τα είπαν οι πατριώτες και χωριανοί του, που τον έστειλαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ώστε ο Βασίλης Καπέρδας, ο εθνικιστής των νεανικών και φοιτητικών χρόνων του, ο Βασίλης των χρόνων της Εθνικής Παρατάξεως, μαζί με τον υποψήφιο του Πα.Σο.Κ.; (!)  Ο Βασίλης που μας «νουθετούσε» όταν βρισκόμασταν -πάντα δηλαδή- απέναντι στους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας; Ο Βασίλης δικαιώνει απόλυτα τη λαϊκή ρήση «που ήσουνα νιότη που 'δειχνες πως θα γινόταν άλλος».