Τουρκία: Η ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ζει και βασιλεύει!

Γράφει ό Χρήστος Γ. Ανδρεάδης
Φιλόλογος-Ιστορικός

Ναι, ή διαλεκτός μας ή προγονική, ή αθάνατη ποντιακή διάλεκτος, «ζει και βασιλεύει» και μάλιστα εκεί στα προγονικά μας εδάφη, στον αλησμόνητο Πόντο, εκεί όπου βρίσκονται τα κόκαλα χιλιάδων πατέρων και αδελφών μας, τα κόκαλα εκείνα πού βοούν και διακηρύσσουν ότι ή γη εκείνη από τον 8ο π.χ. αι. ως το μοιραίο 1922 κρατούσε στα σπλάχνα της Έλληνες και τρεφόταν από την ελληνική Ποντιολαλιά, τη λαλιά εκείνη την ονομαστή, πού ό αντίλαλος της αντηχούσε σε όλη τη Μεσόγειο κι έφτανε ως κι αυτές τις Ηράκλειες στήλες, το σημερινό Γιβραλτάρ.
Κι όλα αυτά διά στόματος του Τούρκου λογίου Vahit Tursu, Ελληνοφώνου καταγόμενου από την περιοχή 'Όφη της Τραπεζούντας, με άρθρο του δημοσιευμένο στην εφημερίδα Radikal της Τουρκίας στις 11 Νοεμβρίου 2007.
Συγκεκριμένα ο οικισμός στον όποιο γεννήθηκε είναι το χωριό Κατωχώρι της Τραπεζούντας, το οποίο και μετονόμασαν οι Τούρκοι, αποκαλώντας το Ότσενα.
Διαβάστε και θαυμάστε τον για την ειλικρίνεια του:
«Ή μητρική μας γλώσσα δεν ήταν ή τουρκική. Τα ποντιακά είχαμε ως μητρική. Ρωμαίικα την ονομάζαμε εμείς. Τα Ρωμαίικα ήταν για μας μέσον έκφρασης του φλερταρίσματος, της αλληλεγγύης και βοήθειας, του χαμόγελου και της ευτυχίας.
Ήταν δρόμος πού μας οδηγούσε στην αγάπη και στον έρωτα.
Για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο βιώσαμε το πρόβλημα με τη γλώσσα μας. Ό κάθε δάσκαλος πού διοριζόταν στο σχολείο μας, μας απαγόρευε την ομιλία στη μητρική μας. Κάποτε μας εκφόβιζε και κάποτε μας έδερνε για να μην την μιλάμε. Ζητούσε να καταγγείλουμε αυτόν πού μιλούσε Ρωμαίικα, αλλά δεν τον ακούγαμε...
Με τον καιρό αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα. ..Στο ερώτημα γιατί μαθαίναμε Τουρκικά ενώ μιλούσαμε άλλη γλώσσα, ποτέ δεν υπήρξε ικανοποιητική απάντηση. Αυτό πού συχνά επαναφερόταν σαν απάντηση ήταν "με τα Ρωμαίικα άνθρωπος δεν γίνεσαι"...
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα και γενικά για την καταγωγή μας πιο επίμονα. Γιατί μιλούσαμε Ρωμαίικα σε μια χώρα πού μιλάνε τουρκικά;...Καταλήγαμε σε μία εκτίμηση πώς πρέπει να έχουμε σχέση με τους Ρωμιούς και φυσικά με την Ελλάδα. ..».
Λέει και αλλά πολλά ό Τούρκος συγγραφέας για τη μητρική τους γλώσσα, «τα Ρωμαίικα», τα όποια έρχονται σε αντίθεση με την καθιερωμένη τουρκική, πού τους δίδασκε ή επίσημη πολιτεία, αλλά δεν θα αναφερθούμε σ' αυτά λεπτομερώς, γιατί αρκετά και διασαφηνιστικά είναι αυτά πού αναγράψαμε κατά λέξη παραπάνω.
Εκείνο πού μένει σ' εμάς να κάνουμε είναι να απαντήσουμε στα αναπάντητα ως τώρα ερωτήματα πού υποβάλλει, και μάλιστα:
1. Γιατί μαθαίναμε [εννοείται τουρκικά], ενώ μιλούσαμε άλλη γλώσσα;
Γιατί, απλούστατα, ή ρίζα σας ή προγονική δεν ήταν τουρκική, αλλά ποντιακή (ελληνική), αφού στο χώρο αυτό από το 800 π.χ. Έλληνες ήταν αυτοί πού κατοικούσαν, όπως φαίνεται από τα διάσπαρτα ελληνικά μνημεία πού υπάρχουν εκεί.
Βεβαίως, ή γλώσσα μόνη δεν είναι στοιχείο πού μπορεί να αποδείξει την εθνικότητα ενός λαού, και το θέμα αυτό αναλυτικά θα απαιτούσε τη συγγραφή μιας επιστημονικής πραγματείας, την οποία, προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσουμε εδώ λόγω ελλείψεως χώρου και χρόνου.
Άς αρκεσθούμε, λοιπόν, στα στοιχεία πού έχουμε, αναφέροντας ότι, μετά τη μικρασιατική καταστροφή τού 1922 και την ανταλλαγή των πληθυσμών με τη συνθήκη της Λωζάνης (1923), πλείστοι όσοι Έλληνες, μη μπορώντας να ανταλλαγούν για πολλούς και ποικίλους λόγους, έμειναν στα πάτρια εδάφη και εξισλαμίσθηκαν και καθόλου απίθανο να είσθε κι εσείς ένας από αυτούς.
2. Γιατί μιλούσαμε Ρωμαίικα σε μια χώρα πού μιλάνε τουρκικά;
Το ερώτημα σας αυτό σχετίζεται με το πρώτο και ή απάντηση είναι ότι πριν από σας, τον τόπο αυτό επί εκατονταετίες πολλές τον κατοικούσαν Έλληνες και από Έλληνες πιθανόν να κατάγεσθε κι εσείς, άσχετα αν αυτό ή επίσημη τουρκική πολιτεία το αποκρύπτει, φοβούμενη τα περαιτέρω, (εθνικές διεκδικήσεις), κάτι πού δεν μπορεί σήμερα να σταθεί, εφόσον έχουν αλλάξει οι καιροί και ένα πνεύμα διαλλακτικό επικρατεί στις διεθνείς σχέσεις.
3. Επομένως, πρέπει να έχετε «σχέση με τους Ρωμιούς και φυσικά με την Ελλάδα», όπως ό ίδιος ομολογείτε. Αυτή και μόνο είναι ή αλήθεια, αυτά διδάσκει ή απροκάλυπτη και αλάθητη Ιστορία, την οποία και δεν πρέπει να παραβλέπουμε.
Και τότε τί απομένει, μετά από όλα αυτά; Να σεβόμαστε την ιστορία, αναγνωρίζοντας τα ατομικά δικαιώματα όλων των λαών και υποστηρίζοντας τα,
ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

(Από το Ενημερωτικό Δελτίο του Συλλόγου Ποντίων «Άργοναύται-Κομνηνοί», αρ. φ. 124. Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007. σελ. 1-2.)