Μοιραίο ποντάρισμα Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στη Χίλαρι

Γιώργος Χαρβαλιάς στήλη «Stress Test», σελίδα 8

 Κυριακάτικη «Δημοκρατία» 13 Νοεμβρίου 2014.

Χρειάζονταν να είσαι πραγματικό «ούφο» για να ποντάρεις τα ρέστα σου στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον. Αόμματος, ανόη­τος, ανιστόρητος ή απλώς fun των αυτοεκπληρούμενων προφητειών.

Να μην έχεις ιδέα της σημερινής αμερικανικής πραγματικότητας, να μην έχεις πάρει χαμπάρι τα αρνητι­κά αισθήματα των απλών ψηφοφό­ρων στην απωθητική «προσλαμβάνουσα παράσταση» της συμμορίας Κλίντον και να μπουκώνεσαι από το πρωί ως το βράδυ με CNN. Άντε και λίγο Σκάι...

Κολλημένος με την μπάλα, δη­λαδή- του λεγόμενου μονοδρόμου «πολιτικής ορθότητας», που ξεφτιλί­στηκε πανηγυρικά στο δημοψήφι­σμα του Brexit μόλις πριν από μερι­κούς μήνες...

Αυτά τα «ούφο» λοιπόν έχουμε δυστυχώς ως πολιτικούς ηγέτες στο Κοινοβούλιο. Και πήραν στον λαιμό τους τη χώρα, με απροσδιόριστες μέχρι στιγμής συνέπειες. Μέχρι να σκεφτούν τι τους συνέβη, οι Τούρ­κοι πρόλαβαν να κάνουν δηλώσεις, να ζητήσουν πίσω τον Γκιουλέν, να οργανώ­σουν ανεπίσημες τη­λεφωνικές επαφές με τον νέο πλανητάρχη και να προωθήσουν ανθρώπους τους στο αναδυόμενο κυβερ­νητικό στερέωμα. Οι δικοί μας, πλην Καμμένου και Παυλόπουλου, διερωτώμαι αν και πότε έστειλαν έστω τα τυπικά συγχαρη­τήρια.

Κοιμήθηκαν οι άνθρωποι, νομί­ζοντας ότι θα ξυπνήσουν με τη Χίλαρι στον Λευκό Οίκο. Ξεγελάστη­καν όμως, ασυνείδητα ελπίζω, γιατί, αν το πάρουμε αλλιώς, θα φτάσουμε έως το... Βερολίνο.

Το ότι ερχόταν ο Τραμπ το έβλε­παν όλοι οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεο­λογικής προέλευσης. Από τον Μάικλ Μουρ έως τον... Μάικλ Καρλούτσο. Μόνο που στην Αθήνα κάποιοι άκουγαν τη Lady Gaga. Και κάποιοι άλλοι τη... Lady G, ξέρετε εσείς...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μου πείτε, έχει και μια δικαιολογία. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε, για λόγους ιδεολογικούς, να φτιάξει κανάλι επικοινωνίας με έναν ακραίο συντη­ρητικό όπως ο Τραμπ. Τρίχες, θα σας πω εγώ. Γιατί, αν το θέ­μα ήταν ιδεολογικό, αυτής της δήθεν «αριστεροσύνης» που έχει γίνει λάστιχο, θα είχε σπεύσει εξαρχής να αγκαλιάσει τον έντιμο και φιλέλλη­να Μπέρνι Σάντερς, που λίγο έλειψε να στριμώξει την Κλίντον στην εσω­κομματική κούρσα.

Παγιδεύτηκε ο Αλέξης στις δη­μόσιες σχέσεις κάποιων δικών του με τη συμμορία Κλίντον και τον Σόρος. Σας τα έλεγα από τον περα­σμένο Μάρτιο σε ένα άρθρο με τίτ­λο «Ποιοι προξενεύουν τη Χίλαρι στον Τσίπρα», όπου, μεταξύ άλλων, έγραφα τα εξής: «Πρόθυμοι μεσάζοντες και φαιδροί λομπίστες, ξιπασμέ­νοι ;Eλληνες ολιγάρχες του εξωτερι­κού και πάμπλουτοι Ελληνοαμερικανοί, που δεν δίνουν δεκάρα για την πατρίδα, αλλά ψοφάνε για δημόσι­ες σχέσεις, καλλιεργούν επιμόνως τη στενή σχέση του Αλέξη Τσίπρα με την υποψήφια των Δημοκρατικών... Είναι οι γνωστοί “δωρητές” και οι σουλατσαδόροι με τις περιβόητες “πρωτοβουλίες”, που δήθεν στόχο έχουν να προάγουν την εικόνα της Ελλάδας... Είναι οι ίδιοι που παρέ­συραν τον Τσίπρα στο καταστροφικό για τον ίδιο και την εικόνα της Ελλά­δας talk show με τον φιλικά προσκεί­μενο (σ.σ.: υποτίθεται) οικοδεσπότη Μπιλ Κλίντον».

Την πάτησε λοιπόν ο Τσίπρας και, όταν έρθει η ώρα, θα πούμε ονό­ματα. Όλων αυτών των καλοθελη­τών...Εντάξει, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερά παραμύθια. Αμ’, ο Κυ­ριάκος; Αυτός ο φιλελεύθερος αντικρατιστής που αγνοεί το πολιτικό κόστος; Γάντι ταίριαζε η πλατφόρμα Τραμπ για την οικονομία με τη ρητο­ρική του. Σχεδόν ταυτόσημες οι θέ­σεις για τη μείωση των φόρων και την τόνωση της επιχειρηματικότη­τας. Και στο κάτω κάτω τι πιο φυσιολογικό ένα ελληνικό κεντροδεξιό κόμμα να κλείσει το μάτι στον συντη­ρητικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων; Αμ, δε... Έτσι φτάσαμε να λέ­ει ο Κουμουτσάκος ότι με την εκλογή Τραμπ γύρισε ο κόσμος ανάποδα!

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φταίει μόνον ο Κυριάκος, που έτσι κι αλλιώς πρωτοβουλίες δεν παίρνει χωρίς την έγκριση του φι­λικού προς το Βερολίνο οικογενεια­κού περιβάλλοντος. Όλες οι πτέρυ­γες του κόμματος έχουν την ευθύνη τους, που θεωρούσαν ακατόρθωτο να ηττηθεί η λέαινα στη φωλιά της. Γιατί; Γιατί τάδε έφασαν Σταυρίδης, Μπερνς και διάφοροι άλλοι «αφισοκολητές» της Χίλαρι, από αυτούς που μόνο στον ελληνικό μικρόκοσμο φα­ντάζουν ως ιερά τοτέμ.

Και τώρα λοιπόν τι γίνεται; Αχαρτογράφητη η πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Και χωρίς κανάλια επικοινωνίας. Σίγου­ρες προβλέψεις δεν χωρούν. Το μό­νο βέβαιο είναι όμως ότι, αν οι ανόη­τοι των Αθηνών δεν έπαιρναν γραμ­μή από τη... Lady (είτε την Gaga είτε την... άλλη), θα είχαμε μια πολύ κα­λύτερη αφετηρία...

Κανακεύει το φίδι που τελικά θα τον δαγκώσει.

Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με αυ­τές τις εστίες ανομίας; Μια φορά κάψανε μέρος του Πολυτεχνείου. Όταν το κάψουν όλο συθέμε­λα και στα αποκαΐδια του θ’ ανάβουν μπάφους και ελλη­νικές σημαίες τα φρικιά, ενώ ο Τόσκας θα ζητάει «κατα­νόηση», ίσως τότε βάλουμε μυαλό και επιβάλλουμε νό­μο και τάξη. Αν πέρναγε από το χέρι μου, σε ένδειξη πολιτικού χιούμορ αλλά και για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, με λίγες εσωτερικές τροποποιήσεις, θα έκανα το Ε.Μ.Π. έδρα των ΜΑΤ και της ανασυσταθησομένης ΔΕΛΤΑ.

Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, με το υστέρημα των γονιών μου, ισόβια ευγνώμων σε εκεί­νους και στο πανεπιστήμιό μου. Δεν έγραψα ποτέ ούτε μια γραμμή στον τοίχο ή στα έδρανα των αμφιθεάτρων. Δεν διανοήθηκα να σπάσω, να κάψω δημόσια περιου­σία, την οποία πλήρωναν οι γονείς μου. Σεβόμουν τον κόπο τους, τις θυσίες τους να μας αναθρέψουν, τα χρή­ματα που μου έστελναν για να σπουδάσω, η μάνα μου δουλεύοντας γαζώτρια στην Κοκκινιά κι ο πατέρας μου στο λιμάνι. Δεν διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω χέρι σε συμφοιτητή μου, κι ας πίστευε κι έλεγε πολιτικές ανο­ησίες.

Και η γενιά μου κι αν έχει ακούσει κουλαμάρες στα αμφιθέατρα! Νόμιζες πως το μέλλον της Νικαρά­γουας ή της Παλαιστίνης κρινόταν στη γενική συνέλευ­ση της ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ένωση Αριστοτέλειου Πα­νεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Μερικούς τους συναντάω στα δικαστήρια και, όταν τους θυμίζω τι λέγανε, γελάμε μαζί. Δεν διανοήθηκα ποτέ να φερθώ αγενώς, να χτυ­πήσω ή να χτίσω στο γραφείο του καθηγητή μου ή να τον περιλούσω με σκουπίδια. Μπορεί στα 88 στρέμ­ματα στον Κορυδαλλό οι διαφορές μας να λύνονταν συχνά με γροθιές, αλλά μόνο αν ο άλλος σε είχε προ­σβάλει βαριά ή όταν υπερασπιζό­σουν κάποιον αδύναμο. Μας ήταν αδιανόητη η βία στον αδύναμο, ο βανδαλισμός της περιουσίας πολίτη ή του κράτους, και σίγουρα δεν θα έφευγε ακέραιος από τα χέρια μας κά­ποιος που θα τολμούσε να προσβάλει τη σημαία.

Ανήκω στη γενιά, κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, που όταν ήμασταν απογευματινοί και περνούσαμε έξω από το σχολείο μας, όταν η πρωινή βάρδια έκανε έπαρση σημαίας, καθόμασταν εκουσίως προσοχή και μαζί μας όλοι οι διαβάτες. Μπροστά στα μάτια μου, τον Σεπτέμ­βριο του 1991, ως επικεφαλής του αγήματος απόδοσης τιμών, ο διοικητής μου πάνω από το φέρετρο ενός λεβέ­ντη συναδέλφου, του Τάσου Φωτόπουλου από την Αρ­γυρούπολη, έδινε στη μαυροντυμένη μάνα του διπλωμέ­νη αυτή τη σημαία, μαζί με τον πράσινο μπερέ του και τις πτέρυγες του αλεξιπτωτιστή. Στη μνήμη του, φοράω πά­ντα το σήμα μας στο πέτο μου. Το εξηγώ, για να μην έχει την απορία ένας χαβαλές τηλεοπτικός υποαστήρ, που χλεύαζε μια μέρα ερήμην μου και με άγνοια κινδύνου.

Ως πότε θα ανεχθούμε αυτό το ρεσιτάλ βαρβαρότη­τας, τέτοιες βαριές προσβολές στη συλλογική τιμή μας από συμμορίες αλητών, όπως το είδαμε σε ζωντανή με­τάδοση για άλλη μια φορά; Σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει «δημοκρατική παράδο­ση» να καίνε τη σημαία της, να καταλαμβάνουν τη δη­μόσια περιουσία και να την καταστρέφουν συγκεκριμέ­νες μέρες τον χρόνο; Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς... αλλάζουν δρομολόγιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει.

Η χώρα χρειάζεται την πιο μεγάλη και αποτελεσματι­κή επανάσταση: την αυστηρή εφαρμογή των νόμων και της κοινής λογικής. Αυτό θα επιβάλει η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ.

Φαήλος Κρανιδιώτης

Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ»

Εφημερίδα «Δημοκρατία», Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 18.

Κοινωνία κουρασμένων

...που φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους...

«…….Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν……».

Ίων Δραγούμης, «Όσοι Ζωντανοί»

Η «προοδευτικότητα» και η ολοκληρωτική απάρνηση κάθε εθνικού αισθήματος.

Οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας». 

γράφει ο Γιώργος Χαλάς 

             Για το κατάπτυστο πανό που σηκώθηκε στο Καραϊσκάκη την περασμένη Κυριακή τα είπαμε εκτενώς πριν από λίγες μέρες. Το θετικό είναι ότι κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να ταυτοποιηθεί ο υπαίτιος (ή εκ των υπαιτίων τέλος πάντων) της ανάρτησής του. Προχθές, πάλι, ο κρατικός μηχανισμός είχε πάρει ρεπό ή γιόρταζε την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο εορτασμός της οποίας αποτέλεσε μία από τις πρώτες κυβερνητικές «πράξεις» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981, πριν αυτό συμπληρώσει έναν μήνα στην εξουσία... 

Γιώργος Χαλάς 

Είδαμε λοιπόν μια ελληνική σημαία να καίγεται σε κοινή θέα και το στιγμιότυπο να αποθανατίζεται από τηλεοπτικούς και φωτογραφικούς φακούς. Μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια κυβερνητική αντίδραση σαν την ανακοίνωση του υφυπουργού Αθλητισμού που μιλούσε με απέχθεια για τα «ανθρωπόμορφα φασιστοειδή». Τι απέγιναν οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» τις οποίες επικαλούταν τη Δευτέρα ο υφυπουργός «εκ μέρους του συνόλου της ελληνικής κυβέρνησης»; 

Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός εξωτερικού εχθρού μιας χώρας έγκειται στο να βρει εκείνους που θα πείσουν τους πολίτες της ότι πατριώτης και φασίστας είναι το ίδιο πράγμα και πως η «προοδευτικότητα» ορίζεται με την ολοκληρωτική απάρνηση κάθε έννοιας φιλοπατρίας και εθνικού αισθήματος. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό... Επειδή ενδεχομένως να έχουν μπερδευτεί λιγάκι κάποιοι, καλό θα είναι να γνωρίζουν πως «οι αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» οφείλουν πρώτα από όλα να προστατεύουν και να υπηρετούν τη χώρα τους. Και στην κορυφή αυτών βρίσκεται το εθνικό σύμβολο που λέγεται ελληνική σημαία. 

Μια κυβέρνηση που εμφανίζει τόσες «ευαισθησίες» ώστε να μη θέλει να «θίξει» τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων, τους Τούρκους και όποιον άλλον επιβουλεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα, θα μπορούσε πράγματι να είναι και δημοκρατική. Ελληνική όμως, όχι. Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχει προκόψει το μπέρδεμα τελικά... Κρίμα πάντως που δεν υπάρχει οποιαδήποτε «διασύνδεση» του θέματος της σημαίας με οτιδήποτε «ερυθρόλευκο». Αυτή θα ήταν ίσως η μοναδική ελπίδα για να δούμε την προβολή αλλά και την κατακραυγή που άρμοζαν στην περίσταση. 

Ασφαλώς και ήταν ιδιαιτέρως βολικό το γεγονός πως η ανάρτηση του πανό για τη Σρεμπρένιτσα έγινε στο Καραϊσκάκη -δηλαδή τη φυσική έδρα του Ολυμπιακού-, ασχέτως αν επρόκειτο για αγώνα της Εθνικής. Και εννοείται ότι δεν ήταν τυχαίες οι «αντιδράσεις» διάφορων αντιολυμπιακών που βρήκαν μία ακόμη αφορμή για να κατηγορήσουν τον Θρύλο. Όπως κάποιος συνάδελφος που γενίκευσε το θέμα μιλώντας για φασιστικά φαινόμενα στο Καραϊσκάκη σε ματς του Ολυμπιακού, δίχως όμως να είναι σε θέση να αναφέρει ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ή να «θυμάται» περιστατικά σε γήπεδα άλλων ελληνικών ομάδων. Αφού αυτά δεν «πουλάνε», γιατί να αναφέρονται;

 Εφημερίδα «Φως» των Σπορ,

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016, σελίδα 14.

Πολυτεχνείο Α.Ε.

Γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

«Επέτειος» του Πολυτεχνείου η χθεσινή που πέρασε, και για το χρόνο ετούτο. Ο καθένας θα περίμενε να αναφερθούμε σ΄αυτή, στα ψέμματα και στους μύθους που τη συνοδεύουν. Λένε για την αντίσταση των φοιτητών που οδήγησε στην πτώση του Γεωργίου Παπαδόπουλου και της 21ης Απριλίου, όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τα ψέμματα. Καμιά 21η Απριλίου δεν έπεσε στις 17 Νοεμβρίου 1973.

Πολυτεχνείο (....όταν δεν είναι καμμένο)

Το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη με το στρατιωτικό κίνημα της 25ης Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, αυτό ανέτρεψε το Γεώργιο Παπαδόπουλο, και σταμάτησε το (στρεβλό) δρόμο προς την πολιτικοποίηση με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο, στην ολότητα τους από την πλευρά των στρατιωτικών που επέβαλαν το καθεστώς και στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την πλευρά όσων «αντιστάθηκαν», με εισαγωγικά στην κυριολεξία.

Η χθεσινή μέρα χρωματίστηκε από την «αντίσταση» εικοσάχρονων και τριαντάχρονων καλοζωισμένων «επαναστατών» του πληκτρολογίου, που κοπρίζουν στην υπό διάλυση Ελληνική κοινωνία. Όλοι αυτοί δεν τολμούν να ρωτήσουν τους προγόνους τους τι ακριβώς έκαναν στη διάρκεια της 21ης Απριλίου. Η απάντηση που θα εισπράξουν είναι: Οτιδήποτε άλλο εκτός από αντίσταση. Οι πρόγονοι όλων αυτών που σήμερα παίζουν κλεφτοπόλεμο με τους συντρόφους τους στην κυβέρνηση, ζούσαν τη ζωή τους κανονικά, πήγαιναν στη δουλειά τους κανονικά, κάνοντας τους ανήξερους, κι εκτελούσαν δημόσια έργα με τις τεχνικές εταιρείες τους, βλέπε μπαμπάς και θείος Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα στην εποχή του εύκολου κι ανέξοδου αντι«φασισμού» τα παιδιά και τα εγγόνια όσων οικονόμησαν και πλούτισαν, ισχυρίζονται με περίσσια βεβαιότητα, ότι αν ζούσαν τότε, θα ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Φαντασιώνονται τον εαυτό τους έγκλειστο στο Πολυτεχνείο και ξερνούν γενναιότητα. Διαχέουν μίσος και φόβο στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Προσβάλλουν τα Εθνικά σύμβολα, την γλώσσα, την αισθητική, τον πολιτισμό. Ρίχνουν αλάτι στις ανοιχτές πληγές που αδυνατεί να διαχειριστεί, και επιταχύνουν την παρακμή της ηθικής και των αξιών της.

Οι εκπρόσωποι της Ανώνυμης Εταιρείας «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ, λεηλατώντας και την τελευταία δραχμή της αποταμιεύσεως γενεών Ελλήνων. Οι απόγονοι τους δε γνωρίζουν ότι η φασαρία, η λεκτική και σωματική βία, η οργή, δεν αποδυναμώνουν αυτό που πολεμούν, στα λόγια. Αντίθετα, το πριμοδοτούν.Ο «δημόσιος διάλογος» γίνεται με όρους που οδηγούν την κοινωνία σε εσωστρέφεια.

Κι ύστερα τα παιδάκια απορούν για τη γιγάντωση των αξιών του Εθνικισμού.

Η δύναμη της φύσεως.....

Η ανίκητη δύναμη της φύσεως.

Διδακτικό video πολύ μικρής διάρκειας.

Σαρλ Μωρράς, ο κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος.

Σαρλ Μωρράς 
(Διαβάστε για τον Μωρράς στην el.metapedia.org)

«………Επισκέφθηκα την Ελλάδα έναν περίπου χρόνο πριν από την αποτυχία των πολεμικών επιχειρήσεων στην Θεσσαλία και την Ήπειρο. Γνώρισα τον ελληνικό λαό στις ωραίες του στιγμές της πατριωτικής έξαρσης. Οι εξελίξεις όμως μου απέδειξαν πως οι πολύτιμες αυτές αρετές δεν αρκούν. Η περίφημη «Εθνική Εταιρεία» που ήθελε το καλό και έκανε το κακό, ήταν ένα από τα παραδείγματα που με έκαναν τόσο επιφυλακτικό έναντι των δικών μας δημοκρατικών και πατριωτικών Συνδέσμων. 

........Nα είσαι εθνικιστής και να υποστηρίζεις την δημοκρατία είναι σαν να θέλεις ταυτόχρονα να σπαταλήσεις και να εξοικονομήσεις την δύναμη της Γαλλίας, πράγμα, νομίζω, αδύνατο…..Το βασίλειο της Ελλάδος είναι βορά των κομμάτων. Πολύ φοβάμαι πως τελικά το κράτος θα υποχρεωθεί να να εργάζεται και να πληρώνει γι’ αυτούς (τους βουλευτές) ……». 

Ο Σαρλ Μωρράς, κορυφαίος Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος και συγγραφέας, πρόβλεψε στις αρχές του 20ου αιώνα την τραγική κατάληξη του Ελλαδικού κράτους των βο(υ)λευτών.

Ο Στιβ Μπάνον σύμβουλος του Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Σοκ στους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητος.

 Ο Στηβ Μπάνον, τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ διόρισε ανώτερο σύμβουλο του Λευκού Οίκου, είναι ο πρώην επικεφαλής του ιστότοπου Breitbart.com και εκπρόσωπος της «εναλλακτικής δεξιάς», ενός κινήματος που προάγει εθνικιστικές ιδέες και υποστηρίζει την ανωτερότητα της λευκής φυλής. Ο Μπάνον είναι επίσης σφοδρός επικριτής του πολιτικού συστήματος. 

Stephen K. Bannon

Ο Μπάνον τη δεκαετία του 1980 εργαζόταν στην Goldman Sachs. Αργότερα ίδρυσε την «Bannon & Co», μια μικρή τράπεζα επενδύσεων,, την οποία εξαγόρασε το 1998 η «Société Générale» και στη συνέχεια έγινε παραγωγός ταινιών. Τη δεκαετία του 2000 κινηματογράφησε ταινίες, με πολιτικό περιεχόμενο, για τον Ρόναλντ Ρίγκαν, το «Tea Party» και τη Σάρα Πέιλιν. Την ίδια εποχή συνάντησε τον Άντριου Μπράιτμπαρτ, ιδρυτή του ιστότοπου Breitbart.com. Ο Μπάνον συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία του «Tea Party» εναντίον του πολιτικού κατεστημένου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενώ το 2012 μετά τον θάνατο του Άντριου Μπράιτμπαρτ ανέλαβε επικεφαλής του ιστότοπου, που έχει έδρα την Ουάσιγκτον.

Ο Μπάνον παρέμεινε διευθυντής του ιστότοπου Breitbart.com ως την ώρα που εντάχθηκε ως γενικός διευθυντής στην εκστρατεία του Τραμπ. Τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι συμπεριέλαβε τον Μπάνον στην ομάδα του στον Λευκό Οίκο και τον τοποθέτησε επικεφαλής στρατηγικής και ανώτερο σύμβουλο του προσωπάρχη Ράινς Πρίμπους. Ο Ελληνοαμερικανός -από Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα- Πρίμπους, θα έχει τη θέση του προσωπάρχη, η οποία θεωρείται η «δεύτερη πιο ισχυρή στην Ουάσινγκτον», είπε ότι ο Μπάνον είναι ένας μορφωμένος πρώην αξιωματικός του Αμερικανικού ναυτικού που «συνέβαλε θετικά στην προεκλογική εκστρατεία».

Ο Μπάνον κατηύθυνε την εκστρατεία του Τραμπ τους τελευταίους μήνες.Τον Αύγουστο του 2016 εκπρόσωποι της Χίλαρι Κλίντον τον κατηγόρησαν, ότι μέσα από τον ιστότοπο Breitbart.com, προωθούσε «θεωρίες συνωμοσίας κατά των μουσουλμάνων και των Εβραίων». Πολλοί τον θεωρούν υπεύθυνο τις καταγγελίες που εκτόξευε ο Τραμπ σχετικά με τον έλεγχο που ασκούν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ εναντίον των πολιτών, «μια παγκόσμια δομή εξουσίας», σύμφωνα με το τελευταίο προεκλογικό τηλεοπτικό σποτ της εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ.

Ο διορισμός του Μπάνον προκάλεσε την σφορδή αντίδραση των Δημοκρατικών, που θυμήθηκαν τα αμέτρητα εμπρηστικά άρθρα του στο Breitbart.com. Στα άρθρα του ο Μπάνον τροφοδοτούσε την νοσταλγία για τη σημαία της Συνομοσπονδίας και καταδίκαζε την μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα. Ο Άνταμ Τζέντλεσον, εκπρόσωπος τύπου του επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Χάρι Ριντ, αναφέρει ότι «Οι υποστηρικτές της ανωτερότητας της λευκής φυλής θα εκπροσωπούνται στο ανώτερο επίπεδο του Λευκού Οίκου του Τραμπ». 

Ανάλογες είναι οι αντιδράσεις του κατεστημένου του κόμματος των Ρεπουμπλικανών, το οποίο συνέτριψε ο Τραμπ. «Η ρατσιστική και φασιστική ακροδεξιά εκπροσωπείται στους κόλπους του Οβάλ Γραφείου. Η Αμερική πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση» γράφει στο Twitter ο Τζον Ουίβερ, συνεργάτης του Τζον Κάσιτς, του πρώην υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στις προκριματικές εκλογές του κόμματος.

Οι Δημοκρατικοί θυμήθηκαν την Μάρι Λουίζ Πικάρντ, την πρώην σύζυγο του Στιβ Μπάνον. Σύμφωνα με την εφημερίδα «New York Daily News»στα δικαστικά έγγραφα για την έκδοση του διαζυγίου της, που κατατέθηκε πριν από μία δεκαετία, η Πικάρντ υποστήριζε ότι ο Μπάνον αρνήθηκε να στείλει τα παιδιά τους σε συγκεκριμένο σχολείο με την αιτιολογία ότι εκεί φοιτούσαν Εβραίοι μαθητές.

Συντριπτική ήττα του συστήματος παγκοσμιοποιήσεως.

Θρίαμβος του Ντόναλτ Τραμπ.

Το αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών όντως είναι «Θρίαμβος του Τραμπ» κι αυτό ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ να το κάνει πρωτοσέλιδο τίτλο της και η «Washington Post». Πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΕΝΟΣ και ΜΟΝΟ, ανθρώπου. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εκλογή του ως υποψηφίου Προέδρου ο Τραμπ εξευτέλισε όλους όσοι τον χλεύαζαν και τον διακωμωδούσαν. Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες και σαφώς πριν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων, πολλά -και υποτίθεται- σοβαρά και έγκυρα διεθνή μέσα πρόβλεπαν άνετη ως πανηγυρική νίκη της Κλίντον.

Σήμερα όλοι αυτοί δαγκώνουν τη γλώσσα τους από συσσωρευμένη οργή. Μόνο το «Bloomberg News» τόλμησε να αναφέρει ότι ο Τραμπ «φαίνεται πως θα είναι ο επόμενος πρόεδρος.»​, αντίθετα με το το «Reuters» που είχε κάνει την πρόβλεψη: «Όλα δείχνουν πως η Κλίντον θα κερδίσει κατά 90% την προεδρική εκλογή». Κωμικό ήταν το φαινόμενο των παρουσιαστών του CNN που παρουσίαζαν ως αμφίρροπη την προεδρική εκλογή, όταν η Κλίντον είχε σφραγίσει τα κεντρικά της γραφεία στη Νέα Υόρκη.

Η εφημερίδα «New York Times» εκτιμούσε ποσοστό πρόβλεψης 92% για εκλογή της Κλίντον κι ανάλογα ήταν τα ποσοστά του CNN. Όσο η νύχτα παραχωρούσε τη θέση της στο ξημέρωμα οι εκτιμήσεις τους άλλαζαν κι έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα τις δημοσκοπικές εκτιμήσεις. Ο Τραμπ, από προχθές 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ, κέρδισε σχεδόν όλες τις πολιτείες-κλειδιά στον νότο, πλην της Βιρτζίνια απ’ όπου κατάγεται ο υποψήφιος αντιπρόεδρος Τζιμ Κέιν, καθώς και την Αϊόβα στις μεσοδυτικές πολιτείες. Επικράτησε στο Οχάιο, αν και ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του, Τζον Κέισικ, δεν τον υποστήριξε. Το απόγευμα της Τετάρτης η Κλίντον σε δηλώσεις της ανέφερε «….Ο Τραμπ θα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Του χρωστάμε μια ευκαιρία να ηγηθεί».

Οι ποιοτικές μετρήσεις έδειξαν ότι οι λευκοί ψηφοφόρων, κυρίως οι βιομηχανικοί εργάτες δημιούργησαν τεράστιο ρεύμα υπέρ του Τραμπ. Οι ίδιοι ψηφοφόροι τιμώρησαν αρχικά την κυρίαρχη ομάδα του Δημοκρατικού Κόμματος, την οικογένεια Κλίντον και τον μιγάδα Πρόεδρο Ομπάμα, καθώς –για οκτώ χρόνια- στάθηκαν αδιάφοροι μπροστά στις ανησυχίες τους.


Πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής «….θα αλλάξουν πάρα πολλά, διότι οι θέσεις του (σ.σ.Τραμπ) είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες του σημερινού προέδρου Ομπάμα και της έως τώρα διακυβέρνησης εν γένει» όπως είπε ο Τραμπ. Είναι προφανές ότι στην εξωτερική πολιτική θα εφαρμοστεί η βασική ιδέα μιας ανοικτής επιστολής του Τραμπ που δημοσιεύθηκε το 1987 στους «New York Times».«….Η Αμερική θα πρέπει να σταματήσει να υπερασπίζεται χώρες που έχουν τα μέσα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους -όπως η Ιαπωνία. Το συγκεκριμένο κράτος είναι σε θέση να δημιουργήσει παγκόσμια ανταγωνιστική οικονομία. Ήρθε η ώρα η Ιαπωνία και άλλες χώρες που μπορούν, να πληρώσουν. Η παγκόσμια προστασία στοιχίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για χάρη αυτών των κρατών που θα πρέπει να ανησυχούν για την ασφάλειά τους περισσότερο από εμάς».

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός είχε πει σε δημόσια ομιλία του αναφερόμενος στην πιθανότητα εκλογής του Τραμπ «…ελπίζω να μη μας βρει κι αυτό το κακό.» Από την Τετάρτη το πρωί συνεπικουρεί και ο Παπαδημούλης, επικεφαλής των ευροβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζουμε απλά να μη βρει κανένα κακό την Ελλάδα με τους τυχάρπαστους που μας κυβερνούν. Η εκλογή του Τραμπ προκάλεσε τεράστια αμηχανία και στην ηγεσία του κόμματος Νέα Δημοκρατία, με τον εκπρόσωπο τύπου της να το ρίχνει στα σαχλοτράγουδα. Την Πέμπτη το μεσημέρι 10 Νοεμβρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εδέησε να συνέλθει από το σοκ και να συγχαρεί με βαριά καρδιά τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ έχει υποστηρίζει ότι «….Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να καταφέρει να ορθοποδήσει. Δεν βλέπω πώς μπορεί να το κάνει τώρα». Παράλληλα σε συνέντευξη του στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ανέφερε ότι «….Εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά με την Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη Γερμανία να ασχοληθεί με το θέμα αυτό, που άλλωστε το γνωρίζει καλύτερα. Ή ακόμα και τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τη Ρωσία. Αυτοί μπορούν να χειριστούν την κατάσταση». Τον περασμένο Μάιο, μιλώντας στο CNBC, ο Τραμπ έκανε ειρωνική αναφορά στη χώρα μας. «…Ας αντιγράψουμε την Ελλάδα: Θα ζητήσουμε από τους πιστωτές κούρεμα ή μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους μας…».

Η εκλογή του Τραμπ κατέστησε δίχως νόημα την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, ταξίδι από το οποίο η Ελληνική κυβέρνηση προσδοκούσε κάποια οφέλη στην υπόθεση του χρέους και της στάσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι εξελίξεις και το εσωτερικό στραπατσάρισμα που υπέστη ο μιγάς Ομπάμα –που μαζί με τη σύζυγο του είχαν μετατραπεί σε κολαούζους της Κλίντον- είναι αδύνατο να δεσμευτεί για οτιδήποτε. Παράλληλα το ελληνικό πολιτικό σύστημα –δέσμιο της πολιτικής στήριξης της παγκοσμιοποιήσεως- είχε επενδύσει στις σχέσεις του με του Δημοκρατικούς και την οικογένεια Κλίντον και είναι αμφίβολο αν υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας με τους Ρεπουμπλικανούς.

Και το κερασάκι στην «τούρτα»; Η οικογένεια Μπους με την οποία διατηρεί καλές σχέσεις η οικογένεια Μητσοτάκη, τάχθηκε δημόσια κατά του Τραμπ. Ο Τραμπ δεν είναι –τουλάχιστο αυτή την ώρα- αυτό που ονομάζουμε «κλασικός συντηρητικός πολιτικός», καθώς υποστηρίζει δεξιές και εν πολλοίς «εθνικιστικές» απόψεις, ενώ –σε κάθε περίπτωση- δεν υιοθετεί πολλές από τις θέσεις που πρεσβεύει η «Νέα Δημοκρατία». Πολλοί Έλληνες και Ελληνοαμερικανοί κεφαλαιοκράτες πόνταραν στην εκλογή της Κλίντον και διατηρούσαν προνομιακές σχέσεις με το ίδρυμα της οικογένειας.

Η σύζυγος του Μπιλ έχασε το παιχνίδι, με την κατασκευασμένη κινδυνολογία. Το σύστημα κινήθηκε οργανωμένα ώστε να συκοφαντηθεί ο Τραμπ, ως τραμπούκος, σεξομανής κι άσχετος με την πολιτική. Προσπάθησαν να σταματήσουν τον Τραμπ όλα σχεδόν τα πρώτα ονόματα του Χόλυγουντ (τιμητική εξαίρεση ο -γεια σου ρε μάγκα- Κλιντ Ίστγουντ). Δόθηκαν υποσχέσεις υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ και των μειονοτήτων, οι οποίες τραυμάτισαν την περηφάνια του λευκού Αμερικανού. Αυτός ο λευκός Αμερικανός αναγκάστηκε να παρακολουθήσει στο ημίχρονο του Super Bowl «….τη συναυλία της Beyoncé και μιας στρατιάς μαύρων γυναικών με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο, φωνάζοντας για ισότητα», όπως έγραψε ο Μάικλ Μουρ.

Επιστρατεύθηκαν απέναντι στον Τραμπ κάποιοι «διάσημοι» και απολύτως σεσημασμένοι Αμερικανοί και μη -πρεζόνια, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, τρανς- που προσπάθησαν να πείσουν τους Αμερικανούς ότι ο Τραμπ βάφει την «περούκα» του, ότι είναι κτήνος, παρανοϊκός, γελοίος, γουρούνι, άτομο άξιο μόνο για να τον μπουγελώσεις. Κι ο Τραμπ δεν ήταν φαβορί, μας έλεγαν ότι δεν είναι ούτε καν αουτσάιντερ. Άλλωστε τον Τραμπ δεν υποστήριζαν ούτε η ηγετική ομάδα καθώς και τα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Μοιραία γεννιέται το ερώτημα, γιατί όλος αυτός ο πόλεμος; 

Λίγοι τρελοί υποστηρίζαμε ότι ο Τραμπ είχε το ρεύμα που δεν είχε η Κλίντον, με τα προβαρισμένα χαμόγελα, την κλονισμένη υγεία και τα νωθρά έως αβέβαια βήματα. Τους ξεπάτωσε όλους ο Τραμπ. Είσαστε πρώην πρόεδροι; Τι να μας πείτε που με δυσκολία κερδίζατε το Τέξας. Είστε πρόεδρος εν ενεργεία; Καιρός για σύνταξη και βόλτες, χορούς και πανηγύρια. Είστε αστέρες του σινεμά; Ασχοληθείτε με τη δουλειά σας και μην εκτίθεστε, προσπαθώντας να παρασύρετε τον κόσμο. Ο Τραμπ έβαλε –ως τώρα- κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και έδειξε σε όλους ως που μετράει το σταριλίκι τους. Άλλωστε το είπε ξεκάθαρα στην πρώτη –μετά την εκλογή του- δημόσια τοποθέτηση του. «…Τίποτα δεν τελείωσε. Αυτό είναι ένα κίνημα που μόλις αρχίζει…». 

Λοιπόν, για τα επόμενα οκτώ χρόνια τα κεφάλια μέσα …καλή υπομονή και ΣΤΑ ΔΙΚΑ μας ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!!!

Το εκλογικό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ξεκινά σε λίγες ώρες η ψηφοφορία.

Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τον τρόπο που εκλέγεται ο πρόεδρος της μοναδικής υπερδύναμης στον πλανήτη. Η εκλογή του γίνεται μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία με πολλές μεταβλητές που οδηγούν στην ανάδειξη του Προέδρου. Η εκλογή επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ η ψηφοφορία διεξάγεται εθιμικά την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου μετά την πρώτη Δευτέρα του μήνα. 

Υποψήφιοι Πρόεδροι μπορούν αν είναι όσοι

-έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ.

-είναι άνω των 35 ετών.

-διαμένουν στις ΗΠΑ επί 14 χρόνια.

Οι υποψήφιοι εγγράφονται στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εκλογών αν έχουν συγκεντρώσει συνεισφορές ή έχουν πραγματοποιήσει δαπάνες περισσότερες από πέντε χιλιάδες δολάρια. Μέσα σε διάστημα 15 ημερών υποχρεούνται να υποβάλουν σχετική δήλωση και η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εκλογών εγκρίνει μια επιτροπή εκστρατείας η οποία αντλεί και ξοδεύει χρήματα για λογαριασμό τους.

Η μάχη αρχίζει με τις προκριματικές διαδικασίες που περιλαμβάνουν τις συμβάσεις διορισμού. Στη συνέχεια τα κόμματα διεξάγουν εθνικά συνέδρια για να οριστικοποιήσουν την επιλογή τους για τον υποψήφιο πρόεδρο κι αυτός ανακοινώνει υποψήφιο αντιπρόεδρο.. Πρόκειται για μια τυπική διαδικασία επιβεβαίωσης του υποψηφίου καθώς αυτό έχει συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό αντιπροσώπων. Για το Δημοκρατικό Κόμμα χρειάζονται 2.383 σε σύνολο 4.765 αντιπροσώπων και για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα 1.237 σε σύνολο 2.472. 

Οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα ή συμμετέχουν με τη διαδικασία της επιστολικής ψήφου, την οποία -σύμφωνα με τη νομοθεσία που ισχύει σε ορισμένες πολιτείες- μπορούν να ζητήσουν την ακύρωση και την εκ νέου καταχώρηση της.  Η καταμέτρηση αυτών των ψήφων αποτελεί το κριτήριο για την εκλογή των υποψηφίων και ο υποψήφιος πρόεδρος για να εκλεγεί πρέπει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων. Η Βουλή των Αντιπροσώπων επιλέγει τον Πρόεδρο και η Γερουσία τον Αντιπρόεδρο, ενώ το μήνα Δεκέμβριο οι εκλέκτορες ψηφίζουν στο Σώμα Εκλεκτόρων. Στις αρχές του Ιανουαρίου 2017 θα γίνει από το Κογκρέσο η επίσημη καταγραφή των εκλεκτορικών ψήφων και στις 20 του μήνα θα γίνει η ορκωμοσία του Προέδρου.

Η ιδέα των εκλεκτόρων υπάρχει στο Σύνταγμα των ΗΠΑ και με τον τρόπο αυτό οι ιδρυτές του Αμερικανού κράτους πέτυχαν το συγκερασμό μεταξύ της εκλογής Προέδρου από τον λαό και αυτής από το Κογκρέσο. Ο αριθμός των εκλεκτόρων κάθε πολιτείας καθορίζεται από το πόσα μέλη έχει στο Κογκρέσο, δηλαδή στη Βουλή και τη Γερουσία. Κάθε πολιτεία δικαιούται έναν  εκλέκτορα για κάθε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων συν δύο για τους γερουσιαστές. Συνολικά οι εκλέκτορες ανέρχονται στους 538. Πρόεδρος εκλέγεται όποιος εξασφαλίσει 270 εκλεκτορικούς ψήφους. Σύμφωνα με την 23η Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος, η περιφέρεια της Κολούμπια διαθέτει τρεις εκλέκτορες ως πολιτεία ειδικού σκοπού. 

Στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτειών ισχύει το σύστημα ο νικητής τα παίρνει όλα, ενώ το Σύνταγμα δεν επιβάλλει στους εκλέκτορες να ψηφίσουν σύμφωνα με τη λαϊκή ψήφο. Γενικά, είναι σπάνιο να μην ακολουθήσουν οι εκλέκτορες την επιλογή του πολιτών. Το Σώμα Εκλεκτόρων, επειδή είναι διαδικασία μέρους του Συντάγματος, για να αλλάξει απαιτείται τροπολογία. Κάποιες φορές παρουσιάζεται το φαινόμενο ένας υποψήφιος να κερδίσει την εκλεκτορική ψήφο αλλά να χάσει τη λαϊκή, δηλαδή να είναι πρώτος σε συνδυασμό πολιτειών, να εξασφαλίσει 270 εκλέκτορες χωρίς όμως να έχει την πλειοψηφία των ψήφων. Αυτό έχει συμβεί τέσσερις φορές, με πλέον πρόσφατη το 2000.

Εάν κανένας υποψήφιος δεν συγκεντρώσει 270 εκλεκτορικές ψήφους, η απόφαση ανήκει στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τα μέλη της διενεργούν ψηφοφορία ανάμεσα στους τρεις κορυφαίους υποψηφίους, ενώ ανάλογη διαδικασία επαναλαμβάνεται στη Γερουσία για τον Αντιπρόεδρο. Μία και μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν το 1824, όταν ο μετέπειτα πρόεδρος Τζον Κουίνσι Άνταμς ψηφίστηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, καθώς κανείς υποψήφιος δεν είχε συγκεντρώσει την πλειοψηφία στο Σώμα των Εκλεκτόρων.

«…ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα»

το ποσοστό των ηλιθίων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα

Σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικής Ιστορίας του Μπέρκλεϋ , Κάρλο Τσιπόλα, υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης  ηλιθιότητας. 

* πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων μέσα σ’ έναν πληθυσμό.

* η πιθανότητα κάποιος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή υψηλή επίδοση του σε οποιονδήποτε τομέα.

* το ποσοστό των ηλιθίων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα.

* υπάρχουν ηλίθιοι τόσο μεταξύ στρατηγών, όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου αλλά και πολιτικών.

* ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων παρ' ότι ζημιώνεται και ο ίδιος.

Οι ηλίθιοι είναι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο. Ο Μαικλ Χάνλον είπε, «…ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα», ενώ ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός σημειώνει, «…προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλιθίους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».

Κατά τον Κάρλο Τσιπόλα υπάρχουν άλλοι τρεις τύποι ανθρώπινων συμπεριφορών.  

* Ο ευφυής

που με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται και ο ίδιος.

* Ο φουκαράς

που ωφελεί μεν τους άλλους αλλά ζημιώνεται ο ίδιος γιατί οι άλλοι τον εκμεταλλεύονται.

* Ο επιτήδειος

που ζημιώνει τους άλλους για να ωφεληθεί ο ίδιος.

«Ο νόμος πλακώνει έναν ελληνικότατο ανθό»

Η δουλειά θα ζωντανέψη ή θα δυναμώση τις κοινότητες.

«Ο Ελληνισμός είναι μια οικογένεια από ελληνικές κοινότητες. Αυτό πρέπει να το ιδούμε ξάστερα όλοι (…). Έτσι και το έθνος. Είναι μια οικογένεια από κοινότητες. Όταν οι κοινότητες του -οι πολιτείες και τα χωριά του- έχουν υγεία, δουλειά και προκοπή, κοίταξε πώς προκόβει και το έθνος όλο. Όταν πάλε οι κοινότητές του είναι αρρωστιάρικες και οι άνθρωποι μισοδουλεύουν, δεν είναι ευτυχισμένοι, γρινιάζουν, 

παραπονιούνται, μαλλιοτραβιούνται και γίνονται κόμματα,κοίταξε το έθνος όλο πώς παραλεί και στενοχωριέται και δε σαλεύει πια (…). Η δουλειά θα ζωντανέψη ή θα δυναμώση τις κοινότητες. Και άμα ζωντανέψουν αυτές, τότε θα θεριέψη το Έθνος….».

Ίωνας  Δραγούμης «Β’ προκήρυξη στους σκλαβωμένους και στους ελευθερωμένους Έλληνες» 1908, σ.63-71, «Κοινότης, Έθνος και Κράτος», επιμέλεια Φίλιππου Δραγούμη, εκδότης «Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών»,Θεσσαλονίκη, 1967.

«Ο άγραφος λοιπόν νόμος λέει πως ελληνικό φυτό είναι η κοινότητα…{…}…Η φύση λέει πως το κύτταρο της ελληνικής φυλής είναι η κοινότητα…{…}… Με κοινότητες έζησε ο μυκηναϊκός ελληνισμός, με κοινότητες ο κλασικός ελληνισμός και ο αλεξαντρινός…..».

Ίωνας Δραγούμης, «Ο νόμος πλακώνει έναν ελληνικότατο ανθό», περιοδικό «Νουμάς», 1906, σ.29-33, στο «Κοινότης, Έθνος και Κράτος».

«Είμαι ένα κύτταρο. είναι αδύνατο το σώμα μου, που είμαι εγώ ένα από τα κύτταρά του. αν μείνω αδύνατος και γω, θα περάσω μαζί με τους άλλους, χωρίς να σπρώξω, να δυναμώσω και τα άλλα κύτταρα και, δυναμώνοντας αυτά, να δυναμώσω το κορμί. Τώρα που περνά και από μένα η ζωή του μεγάλου κορμιού, ας κάμω τη δουλειά μου καλά, γιατί και εγώ θα περάσω. δηλαδή, αφού περάση και από μένα η ζέστη, η ζωή του μεγάλου του κορμιού, θα μείνω ξερός και πεθαμένος και θα σαπίσω, γιατί θα είμαι άχρηστος, και θα πέσω από το κορμί. μα το κορμί θα εξακολουθήση να ζη και χωρίς εμένα».

Ίωνας Δραγούμης, 1909.

Ναζιστής ήταν ο θείος της Μελίνας.

Απλώς για να μη ξεχνιόμαστε…

Το καλοκαίρι του 1933, αμέσως μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, ιδρύθηκε στην Αθήνα το «Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελ­λάδος». Ιδρυτής του υπήρξε ο Γεώργιος Μερκούρης, γιος του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη κι αδελφός του Σταμάτη Μερκούρη, που ήταν ο πατέρας της Μελίνας Μερκούρη. Ο Γε­ώργιος Μερκούρης υπήρξε οπαδός του Αδόλφου Χίτλερ και φανατικός υποστηρικτής του Ναζισμού, ενώ διατηρούσε την ελπίδα ότι οι Γερμανοί θα τον διόριζαν Πρωθυπουργό. Τελικά τον Ιανουάριο του 1943 οι αρχές κατοχής του ανέθεσαν την διοί­κηση της Εθνικής Τραπέζης, όπου παρέμεινε έως τον θάνατο του, τον Δεκέμβριο του 1943. 

Όπως γράφει στην εφημερίδα «Στόχος» ο Θεόδωρος Χατζηγώγος «…Η Μελινάρα ήταν τότε 22 ετ­ών κοπέλα …. {….}…. κυκλοφορούσε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Εθνικής Τραπέζης, και έκανε γνωριμίες με υψηλόβαθμους Γερ­μανούς και Ιταλούς αξι­ωματικούς και έμαθε ξέ­νες γλώσσες στο κρεβάτι με την μέθοδο «Γαμωφόν». …{…}… Αλλά και ο γνωστός Ή­ρωας της Αριστεράς, Γρηγόρης Λαμπράκης, διέπρεψε επί Γερμανικής Κατοχής: Ο γυναικολόγος -στο επάγγελμα- Λαμ­πράκης ήταν το δεξί χέρι του κατοχικού πρωθυ­πουργού και φανατικού Γερμανόφιλου γυναικο­λόγου Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου. Σχετικό άρθρο είχε γράψει πριν λίγα χρόνια το περιοδι­κό της Γυναικολογικής Εταιρείας!».

Ο Γεώργιος Μερκούρης, ο θείος της Μελίνας, αυτός που τη μεγάλωσε μαζί με τον παππού της μετά το διαζύγιο των γονιών της, αρχικά πολιτεύτηκε με το «Λαϊκό Κόμμα» και το 1922 ορκίστηκε Υπουργός Επισι­τισμού στην κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη. Την περίοδο 1926-1927, στη διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, που ήταν ο παππούς του άλλου αστεριού των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, όμως την δεκαετία του 1930 εγκατέλειψε το «Λαϊκό Κόμμα». Το κόμμα του διαλύθηκε, όπως όλα τα κόμματα μετά την επικράτηση του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου του 1936 και την πρωθυπουργοποίηση του Ιωάννη Μεταξά. Τον Απρίλιο του 1941, μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα και την είσοδο των στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα, ο Μερκούρης ξαναλειτούργησε το «Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελ­λάδος», που ήταν το μοναδικό κόμμα που λειτουργούσε στη διάρκεια της κατοχής. Στο πλάι του Μερκούρη βρέθηκαν και οι άλ­λοτε βουλευτές του Κ.Κ.Ε., ο Μιχάλης Τυρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας.

Κάθε Γύζης πεθαίνων, κάθε Μιστριώτης κορακιάζων!

Ένας πανελλαδικός διωγμός κάθε Αξίας. Ένας Μισονεϊσμός των Γέρων.

«…..ΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ ΠΝΕYMA, μεταβληθέν εις Μπακαλικόν Πνεύμα πρός πενταρολογίαν, ούτε πρωτότυπος Επιστημονική Εργα­σία, ούτε κανενός είδους εργασία πρωτότυπος. Ένας πανελλαδικός διωγμός κάθε Αξίας. Ένας Μισονεϊσμός των Γέρων. Ένα θανατικόν κάθε Ανθρώπου και μια απελπιστική επιδημία μακροβιότατος κάθε Μηδενικού. Κάθε Γύζης πεθαίνων, κάθε Μιστριώτης κορακιάζων. Ένας σεβασμός κάθε αρρώστιας, κάθε ξεμωραμένου Γεροντάματος, κάθε νερουλιασμένου μισθοφάγου. Δασκάλοι κουκουβαγιάζοντες. Πατριώται ιερεμιάζοντες με πεσμένα βρακιά και κλαίοντας σβέρκους. Ζωγράφοι Μπογιατζήδες. Γλύπται Μαρμαράδες. Αρχιτέκτονες Κτίσται. 

Ιδεολόγοι αεροκοπανίζντες τα αιώνια προγονικά συννεφολογήματα. Έθνορήτορες πάσχοντες από την ανίατον Ελλαδικήν Πατριδουρίαν, φιλόλογοι βατραχιάζοντες, λογοκοπούντες, φρασεοποιούντες, λεξοποιούντες, πάσχοντες από την Γλωσσόλισσαν, Ποιηταί Γκιονίζοντες. Μια πνευματική ξεραΐλα με καλογηρισμόν ακριδοφάγου, μια τελματική ακινησία Αχερουσίας λίμνης, όλα τα μυαλά σάπια, όλα τα κεφάλια τυλιγμένα με καταπράσινη μούχλα. Όλα τα Πανελλήνια και τα Ελλαδικά Ιδανικά, μετά ενός αιώνος δρόμον, μεταμορφωνόμενα και μεταποιούμενα και φανερονόμενα ώς... Γλωσσολογία!!!! Και όταν υπάρξη κίνησις, ανατίναγμα προς τί γίνεται δια Γλωσσολογίας, δια Ψυχάριδες... 

Οι νέοι αφημένοι εις τον Παρισινόν... ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΝ, και ο Ψυχάρης πετών τα γλωσσικά του βιτριόλια εις τα μάτια κάθε νέου που τα ανοίγει εις την ζωήν, κουμπουριάζων με την βλακοβαγαποντιάν του κάθε Νέον, βροντών την κουμπούρα του εις τα ανοίγοντα χείλη κάθε Νέου, του οποίου τα μυαλά, φυσικά, πετιούνται εις τον αέρα…»

Πάντα (και πόσο) επίκαιρος ο..... ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ!!!!! (Διαβάστε για τη ζωή και το έργο του στο el.metapedia.org)

«Νεωτερικοί ειδωλολάτρες»

η μαϊμού δεν ήταν η Βουγιουκλάκη και εσείς δεν είστε προοδευτικοί.

Είναι πολύ μοντέρνοι, προοδευτικοί σαράντα κα­ντάρια και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, μικρό ΠΑΣΟΚ ή είναι νεοφιλελέδες του Κυριάκου. Ενοχλού­νται στη θέα της περιφοράς πριν από την ταφή ενός καθήμενου κεκοιμημένου επισκόπου. Είναι οι ίδιοι που θε­ωρούν απολύτως φυσιολογικό το αυτομαστίγωμα και τις χαρακιές με μαχαίρια των σιιτών. Είναι οι ίδιοι που κάνουν την πάπια για τις μαζικές παραβιάσεις των δι­καιωμάτων των μουσουλμάνων γυναικών από τους ίδιους τους συζύγους, τους πατεράδες και αδελφούς τους. Οι ίδιοι που θεωρούν τις μαντίλες δικαίωμα και φυσιολογική την υποταγή σε δρακόντειους ισλαμικούς νόμους. Είναι οι ίδιοι που παθαίνουν ντελίριο, βγάζουν αφρούς, αν υπενθυμίσεις τη μη κανονικότητα της δικτατορικής «πολιτικά ορθής» προπαγάνδας υπέρ του κιναι­δισμού, του συμφώνου συμβίωσης και της συζήτησης για παράδοση αθώων παιδιών ως αξεσουάρ διά μιας αφύσικης υιοθεσίας, χωρίς μητρικό και πατρικό πρότυ­πο, που ταυτόχρονα χώνουν το κεφάλι στην άμμο για το πέταγμα ομοφυλόφιλων από ταράτσες.

Είναι οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους κορμοράνους, την τριχωτή ροζ κάμπια της Σουμάτρας, τους Τσετσένους, τους Βοσνίους, τους Παλαι­στινίους, μαζεύουν υπογραφές, κάνουν καταλήψεις, αλυσοδένονται, ουρλιάζουν σε πορείες των 10 νομα­ταίων για καθετί παράξενο που συμβαίνει στου διαόλου τη μάνα, αλλά δεν έχουν χαραμίσει μισή υπογραφή για 400.000 Βορειοηπειρώτες, δεν έχουν κουνήσει ού­τε μισό μέτρο τον «προοδευτικό» και «ευρωπαίο» κώλο τους να διαμαρτυρηθούν για τις 1.619 ψυχές των Αγνο­ουμένων και είναι έτοιμοι να παραδώσουν και την υπόλοι­πη Κύπρο ως τουρκικό προτε­κτοράτο, ενώ θεωρούν ανύ­παρκτο τον τουρκικό κίνδυ­νο διότι «φταίμε κι εμείς» κλπ. Γιατί; Μα, γιατί είναι πασέ, εθνικιστικό, φασιστικό να υποστηρίζεις τα δικαιώ­ματα Ελλήνων και Χριστιανών, την ίδια την Πατρίδα.

Στη Μέση Ανατολή και την Αφρική γίνεται γενοκτο­νία Χριστιανών. Οι πανάρχαιες κοινότητες των ορθοδό­ξων, καθολικών και ουνιτών στη Συρία και στο Ιράκ κατασφάχτηκαν. Στην Αίγυπτο, εάν δεν είχε έρθει ο Σίσι, ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, να συντρίψει τον Μόρσι και τα καθάρματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η γενοκτονία κατά των μονοφυσιτών, των Κοπτών της Αιγύπτου, θα τους εξαφάνιζε. Αυτά τα εκα­τομμύρια ανθρώπων, σχεδόν ίδιων με μας, όπως και οι Κόπτες της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας, φρούριο απέ­ναντι στον ισλαμικό φανατισμό, που η μικρή κοινότητά τους στην Ελλάδα έχει μηδενική συμμετοχή στην εγκληματικότητα, είναι αόρατοι για την ψωραλέα φάλαγγα της «προόδου» και της «πολιτικής ορθότητας». Αόρα­τη και η φοβερή γενοκτονία που κάνει η Μπόκο Χαράμ σε βάρος των χριστιανών της υποσαχάριας Αφρικής, της Νιγηρίας και άλλων χωρών. 

Θεωρούν μοντέρνα τη στάση τους, καμώνονται τους προοδευτικούς, τους «νεωτερικούς», κοσμικούς Ευρωπαίους, όπως κάποτε μια δύστυχη μαϊμού στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυ­δαλλό, με τούλινη φούστα και πασαλειμμένη κοκκινάδι, ενώ ο γύφτος... επιχειρηματίας βάραγε το ντέφι κι η αλαναρία κάγχαζε, ρώταγε τη μαϊμού «πώς χτενίζεται η Βουγιουκλάκη;» και το ταλαιπωρημένο ζώο χτένιζε την πιθηκίσια καράφλα του με μια τεράστια τσατσάρα σου­φρώνοντας τα χείλη. Θα σας πω ένα μυστικό, σύντρο­φοι. Μεταξύ μας, η μαϊμού δεν ήταν η Βουγιουκλάκη και εσείς δεν είστε προοδευτικοί.

Φαήλος Κρανιδιώτης, Πρόεδρος της «ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ», Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 23 Οκτωβρίου 2016, σελίδα 16.

Το «πλεονέκτημα» της Αριστεράς.

«..αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγμένων..»

«Εις το στρατόπεδον προσελήφθην και εγώ. Διά να συλληφθή ένας οποιοσδήποτε έπρεπε να αποφασίση το κομμου­νιστικόν γραφείον έκαστου χωρί­ου διά τα άτομα της κοινότητάς του· οι αποτελούντες το κομματι­κόν γραφείον είτε ΚΚΕ είτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιδον εις τον γραμματέα της Αχτίδος. Εν περιπτώσει διαφωνίας ο γραμματεύς έδιδε την ψήφον, τας γενικός κατευθύνσεις των συλλή­ψεων και εκτελέσεων είχε δώσει αφ’ ενός η ΠΕΕΑ ήτις έλεγε ότι πρέπει κάθε αντιδραστικός να εξο­ντώνεται και μάλιστα όλος ο συγ­γενικός κύκλος και μέχρι έβδομης γενεάς. [...] Από το στρατόπεδον τους παίρναμε λίγους λίγους και τους εκτελούσαμε εις διαφόρους περιοχάς και της δασώδους περι­οχής πέριξ της Μονής και σε μί­αν τρύπαν πλάτους επί 4 μέτρα και βάθους όταν ρίψεις μια πέτρα θα μέτρησης μέχρι το 16 για να ακούσης τον κτύπον στο υπέδαφος που θα φθάση. 

Την τρύπαν αυτήν την βρήκα εγώ κατ’ εντολήν του Κρη­τικού ή Πισογαινάκη, όστις δεν ξεύρω από πού έμαθε ότι υπάρχει τέτοια τρύπα. [...] Αφού ξεκουρα­στήκαμε είπαμε στους κρατούμε­νους ότι τους πάμε για την Ταξι­αρχία στα Μαζέικα. Ο Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στην τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο-δύο δήθεν για ανάκριση και, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρί­ας, Κρητικός, Καραπάνος, κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρ­νανε τα πήγαιναν στην περιφερει­ακή Επιτροπή που ήταν στο Μπού­ζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φο­ρούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως». (Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεού-Ο Γολγοθάς των Αθώων», προσωπική έκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.)

Το κείμενο που παρατέθηκε προ­ηγουμένως είναι απόσπασμα από τη μαρτυρία που έδωσε ο Νικήτας Σα­μαρτζής, ένας εκ των σφαγέων του Φενεού Κορινθίας. Η απολογία του κρατήθηκε σε αντίγραφο από τον μοίραρχο ανακριτή Αθανάσιο Δρούγκα και έγινε στις 9 Μαρτίου 1945. Το έγκλημα των θυμάτων του Σαμαρτζή και των συνεργών του ήταν πως «ανήκαν στην αντίδρα­ση». Η λέξη «αντίδραση» για τους κομμουνιστές σημαίνει όλη την κοι­νωνία που βρίσκεται εκτός κομματι­κής γραμμής. Και, όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας με το έργο του, για να θεωρηθείς κομμάτι της «αντίδρασης» δεν χρειαζόταν να κάνεις κά­τι -αρκούσε μια μακρινή συγγένεια με κάποιον πιστοποιημένο «αντιδραστικό» για να οδηγηθεί το θύμα σαν σφαχτάρι στον τόπο του μαρτυρίου και στη συνέχεια να ριφθεί το άψυ­χο κορμί του στο βάραθρο του Φενεού και μετά τη ρίψη να περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πρόσκρουσης στο έδα­φος. Στις πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου παρατίθενται αναλυτι­κά κακουργίες, μαζικά εγκλήματα και σκεπτικά αποφάσεων των κομ­ματικών «δικαστηρίων», που δεν θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί ότι έχουν συμβεί στην Ελλάδα του 20ού αιώνα- έστω έπειτα από τη λαίλαπα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο φθόνος, η κακότητα, η εξοι­κείωση με το κακό, η στρεψοδι­κία, η αρπακτική διάθεση και τα ανομολόγητα απωθημένα των εκτελεστών του ΚΚΕ αλλά και εκείνων που συνεργούσαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο με το «ξεπάστρεμα της αντίδρασης» δεν θυμίζουν τόσο τον χώρο του κοινού εγκλή­ματος όσο τους οπαδούς μιας κα­ταστρεπτικής λατρείας που απέ­κτησαν δικαιώματα ζωής και θα­νάτου σε κάποια περιοχή. Στο μέ­νος και στην «ευρηματικότητα» στις μεθόδους μαζικής εξόντωσης διακρίνονται ίχνη θρησκευτικής μανίας - όπως εκείνα που επιδει­κνύουν σε κάθε ευκαιρία οι σφα­γείς του Ισλαμικού Κράτους.

Αληθές έργο

Ο Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος, που συνέγραψε αυτό το πικρό αλλά ακριβές και αληθές έργο, δεν είναι ένας ουδέτερος ιστορικός παρατη­ρητής. Η οικογένειά του αποδεκατίστηκε από τους σφαγείς του ΚΚΕ και εκείνος προσπαθεί -συγκεντρώ­νοντας μαρτυρίες και αμάχητα ιστο­ρικά ντοκουμέντα- να συνθέσει το παζλ της φρίκης, το οποίο σήμερα, δεκαετίες μετά την αιματοχυσία, εί­τε συγκαλύπτεται από την Αριστε­ρά είτε παρουσιάζεται σαν... αν­δραγάθημα. Μπορεί κάθε αναγνώ­στης να αντιληφθεί τον συναισθηματικό αντίκτυπο που προκαλεί και στον συγγραφέα αλλά και σε όλους όσοι επλήγησαν από το δολοφονι­κό αμόκ των εκτελεστών του ΚΚΕ η φράση περί «σεβασμού των αγώ­νων της Αριστεράς».

Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξε­χνούν. Αλλά, όπως επισημαίνεται από τον συγγραφέα στον πρόλογο, «αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγ­μένων, που οι απαίσιοι κακούργοι του ΚΚΕ τους στέρησαν προσφι­λή τους πρόσωπα. Είναι τα παιδιά όλων εκείνων που δεν είδαν ποτέ τη μάνα τους να βγάζει τα μαύρα ρού­χα. Είναι εκείνοι που δεν είπαν ποτέ τη λέξη πατέρα». Αυτά τα «ηθικά πλεονεκτήμα­τα» πρέπει να αποδοθούν στην Αρι­στερά. Ένα προς ένα. Με στοιχεία και μαρτυρίες.

(Αντώνης Λιάκος, «Διαπιστωτικό γεγονός», Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 23 Οκτωβρίου 2016,, σελίδα 46). 

Εθνομηδενισμός...

Η μεταπολίτευση και οι καταστροφικές της συνέπειες.

Εθνομηδενισμό αποκαλούμε την επιτηδείως ουδέτερη ή την ολοκάθαρα εχθρική αντιμετώπιση των κυ­βερνώντων, που καταλήγει σε ανθελληνική, απέναντι στην Ελληνική ιστορία, την ελληνικό­τητα και την Ορθοδοξία. Δηλαδή την εχθρική τους στάση απέναντι στον Ελληνικό λαό και κάθε τι ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

Η ιστορία έχει τις ρίζες της στο μακρινό Ιούλιο του 1974 και κάποιους σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το Γεώργιο Ράλλη, ενώ είναι γνωστός ο βίος, η πολιτεία αλλά και η στάση του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1996 και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο αυτού του χρόνου, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης, διέρρευσε στη δημοσιότητα η «λίστα Σημί­τη». Ήταν ένας κατάλογος με δεκάδες ονόματα δημο­σιογράφων που δεν περιλαμβάνονταν στους «εκλεκτούς» του «εκσυγ­χρονιστικού» συστήματος. Επρόκειτο όχι απλώς για μια ονομαστική λίστα, αλλά για ένα κατάλογο με μαύρες λίστες, ανεπιθύ­μητων και προγραμμένων, σε όλα τα πε­δία της κοινωνικής ζωής. Σ’ αυτούς έπρεπε να αποκλειστεί η συμμετοχή σε δράσεις που είχαν σχέση με τον πο­λιτισμό, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τους πάσης φύσεως επιστημονικούς ομίλους.

Τη δημοσιοποίηση των ονομάτων ακολούθησε ένα πρωτοφανές πογκρόμ και κυνήγι κεφαλών. Οι εγχώριες δεξαμενές σκέψεως αλώθηκαν από τη συστημική «διανόηση». Ακολούθησε η εκτεταμένη διαδικασία πλύσεως εγκε­φάλου από τα τηλεοπτικά και εκδοτι­κά συγκροτήματα. Παράλληλα, άγνωστα ονόματα, δίκην συρφετού,  ξεπήδησαν από τη μέση του πουθενά και άρχισαν να εξαπλώνονται ως επιδημία πανούκλας στο δημόσιο βίο της χώρας. Κύριος στόχος τους η νέα γενιά, η δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Η Άννα Διαμαντοπούλου, τότε υπουργός Παιδείας, προετοίμασε και ξεκίνησε την υλοποίηση μιας σειράς από αλλαγές. 

Στον ολισθηρό δρόμο την ακολούθησε η Μαριέττα Γιαννάκου –τότε Κουτσίκου. Πρωταγωνιστές σ’ όλα αυτά, άλλωστε σκιώδεις κι αφανείς κι άλλοτε φανεροί και ξεκάθαροι, ήταν  η Σία Αναγνωστοπούλου, η Μαρία Ρεπούση, η Θάλεια Δραγώνα, σύζυγος του παιδικού φίλου του Κώστα Σημίτη, συνταξιούχου καθηγη­τή στο «London School of Economics» Νίκου Μουζέλη, ο Αντώνης Λιάκος. Ενδιάμεσα είχαμε την αριστερά με τον ΣΥΝ του «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν, πριν φτάσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελίσσεται σε συνεπή αριστερά, σ’ ένα φυτώριο αναδείξεως ελιτιστών και εθνομηδενιστών. Σήμερα το δρόμο αυτό βαδίζουν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος, ο Νίκος Φίλης και η ομάδα Διάκου στο υπουρ­γείο Παιδείας.

Σχεδόν πενήντα χρόνια τώρα, ότι ελληνικό βαφτίζεται «σωβινιστικό» ή και απλά εθνικιστικό, ενώ πολι­τικά πρόσωπα με πατριω­τικό υπόβαθρο αλλά και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής και του πολι­τισμού στην καλύτερη πε­ρίπτωση συμπιέζονται ή απομακρύνονται. Κι ο τόπος μας ΧΑΝΕΤΑΙ!