Η «κυπριακή εθνική ταυτότητα»

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία» 16 Ιουλίου 2017

Ο Νίκος Κοτζιάς στη συζήτηση στη Βουλή για το Κύπρο, διέπραξε ένα γλωσσικό και πολιτικό ολίσθημα, αναφερόμενος σε «Κυπριακή εθνική ταυτότητα», για το μέλλον. Μαρξιστής αλλά με ευρύτερη μόρφωση έπρεπε να γνωρίζει πόσο μακρά και επίπονη πολιτισμική και φυλετική διεργασία είναι η δημιουργία ενός έθνους. Η «κυπριακή εθνική ταυτότητα» ανήκει στην ίδια συνομοταξία του φυσικού βίου με τον μονόκερο, τις γοργόνες, τον φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του και τους δράκους που πετούν και φτύνουν φλόγες.

Πιθανώς η αποστροφή του να ήταν μία παραχώρηση στους 53, μία διαρκής παράσταση ιδεολογικού μηδενισμού, με στοιχεία μισελληνικού ψυχιατρείου. Ανησυχούν αυτοί οι πουθενάδες που επιβίωσαν στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ διότι η κυβέρνηση σε μερικά εθνικά θέματα δεν ακολουθεί τη γραμμή που οδηγεί ντουγρού στη μειοδοσία. Ο Τσίπρας κι ο Κοτζιάς εδώ σοφά επιλέγουν να αποφύγουν να τους βάλει η Ιστορία, ως ολετήρες της Κύπρου, δίπλα με τον αποβιώσαντα ισοβίτη Δημήτριο Ιωαννίδη.

Στην Κύπρο υπάρχει ελληνική πλειονότητα, τουρκοκυπριακή μειονότητα, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες, Αρμένιοι και Μαρωνίτες. Έχει επίσης αγρινά (αγριοκάτσικα) και κουρκουτάες (είδος μεγάλης σαύρας). Κύπριους σκέτους, αυτοφυείς και με Κυπριακό αίσθημα ταυτότητας δεν έχει. Παρά τον ανεξάρτητο βίο 60 ετών, δεν φυτρώσανε ακόμα. Η αλήθεια είναι πως τέτοιον μεταλλαγμένο τεχνητό σπόρο τον φύτεψαν οι Άγγλοι και οι πράκτορές τους, η παράδοξη και αγγλόφιλη κυπριακή Αριστερά, η μόνη στον κόσμο που απείχε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού της, όπως και μέρος της μεταανεξαρτησιακής ηγέτιδας τάξης, όμως φύτρωσε ένα ζαβό στέρφο κλαράκι, πιο κοντό κι από μαϊντανό. Με κατασκευάσματα ετεοκυπριακής - φοινικικής καταγωγής, που μπορεί να υιοθετήσει ιστορικός μόνον έπειτα από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και άνοια, προσπάθησαν να αυτονομηθούν από τις μητέρες πατρίδες. Δεν έκατσε. Και ούτε πρόκειται. Οι ελάχιστοι υποστηρικτές της θεωρίας του ψωραλέου «κυπριακού» μονόκερου κέρδισαν μόνον τον χαρακτηρισμό «Νεοκύπριοι», συνώνυμο του προδότη για την πλειονότητα, και τους έμειναν μόνον τα... κέρατα.

Τα χιλιάδες χρό­νια διεργασίας για τη γένεση του ελληνικού έθνους, που πολύτι­μο κομμάτι αποτελεί η πλειονότητα του λαού στην Κύπρο, χρειάστηκαν κάτι πολύ παρα­πάνω από κυνικές υστερόβουλες αποφάσεις σε γραφεία στον Τάμεση, σε πρεσβείες και σε επι­χειρηματικά και πολιτικά γραφεία στη Λευκωσία. Αυτό το δέντρο έχει πολύ βαθιές ρίζες, ποτι­σμένες με άφθονο αίμα, με κοινούς μελωδικούς φθόγγους από τη Μαύρη Θάλασσα, την Ήπειρο, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα έως τα τρυφερά στόματα των όμορφων κοριτσιών της Κύπρου. Έχει πίσω αρματωμένους κωπηλάτες που βγή­καν στην Αχαιών Αχτή, συντρόφους στα Τρωι­κά και τα Περσικά, ναύτες βουτηχτές του Κανάρη, τον υπασπιστή του Καραϊσκάκη, τον Σάββα Τσερκετζή και τους χιλιάδες Κύπριους εθελοντές σε όλους τους αγώνες του έθνους. Έχει Κατούντα και Τάσο Μάρκου, Αυξεντίου και Κατσάνη, έχει Καραολή και Τσαμκιράνη, Δημητρίου και Κουρούπη.

Μη λερώνετε το στόμα σας, κύ­ριε υπουργέ, με τα σάπια και μάταια κατασκευ­άσματα των εχθρών μας. Και μη λερώνετε έτσι τις συνειδήσεις μας. Εμείς, οι πατριώτες της ΝΕ­ΑΣ ΔΕΞΙΑΣ και κάθε χώρου, πάντα θα τραγου­δάμε το «Σκέπασε, μάνα, σκέπασε...» Μη βρίζε­τε την κόρη...