ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ!

Τάκης Λαζαρίδης *

Εφημερίδα «Δημοκρατία», 1 Απριλίου 2017, σελίδα 3.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα εγκαίνια του Μουσείου ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ θα ήθελα, δεδομένου ότι υπήρξα αυτός που έζησε μαζί τους τις τελευταίες μέρες, τις τελευταίες του  στιγμές, να σημειώσω τα εξής:

Α) Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ υπήρξε αναμφισβήτητα μια ηρωική φυσιο­γνωμία, μια από τις μορφές εκείνες που σπάνια αναφαίνονται στον τόπο και στον χρόνο. Ήταν ένας θαρραλέος και ανιδιοτελής αγωνιστής, που έδω­σε τη ζωή του (ενώ θα μπορούσε να σωθεί συμβιβαζόμενος), αγωνιζόμενος για υψηλά, πανανθρώπινα ιδανι­κά, για ελευθερία, δημοκρατία, κοινω­νική δικαιοσύνη. Είναι συνεπώς άξιος τιμής και σεβασμού, όμως έως εδώ. Διότι ταυτόχρονα ήταν και ένας πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης που με τη δράση του πλήγωσε, άθελά του έστω, την πατρίδα. Πολέμησε στον Εμφύλιο, αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον οποίο ήμασταν εμείς. Και όταν λέω εμείς, εννοώ ο Ζαχαριάδης και η παρέα του, που δρούσαν πάντοτε κατ’ εντολήν της Μόσχας.

      Η τραγωδία μας, που είναι βέβαια και τραγωδία του Μπελογιάννη, συνίσταται στο ότι νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για υψηλά ιδανικά, ενώ στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και δίναμε τη ζωή μας για την προώθηση των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής.

      Βαρύ ήταν το υλικό και ανθρώπινο κόστος του Εμφυλίου. Τον πληρώσαμε εμείς, όμως ταυτόχρονα τον πλήρωσαν και πολλοί αθώοι.

ΕΙΧΑΜΕ κάθε δικαίωμα να θυσιάσουμε με τη ζωή μας καταπώς θέ­λαμε, δεν είχαμε όμως κανένα δικαίωμα να θυσιάσουμε τις ζωές αθώων συμπατριωτών μας. Δεν μας πρέπουν, λοιπόν, τιμές και μνημεία. Και αντί για εγκαίνια μνημείων, που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν να διχάζουν και μαζί ο Τσίπρας και η παρέα του, να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχαμένο αίμα των δι­κών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς. Κι αν πάλι ο Τσίπρας ήθελε οπωσδήποτε να στήσει μνημεία, θα έπρεπε πρώτα να στήσει μνημείο για τον συνταγματάρχη Ψαρρό ή για τις μαρ­τυρικές μανάδες της Ηπείρου που εκτελέστηκαν γιατί ήθελαν να σώσουν τα παιδιά τους. Θα έπρεπε να επισκεφθεί πρώτα το στρατιωτικό νεκροταφείο της Καστο­ριάς και να αποθέσει ένα λουλούδι στη μνήμη των χιλιάδων αξιωματικών και των ανδρών του Ελληνικού Στρατού που έπεσαν στον Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η πατρίδα μας ελεύθερη και δημοκρατική. Τόσο ελεύθερη και δημοκρατική, ώστε να μπορεί να γί­νεται, με την ελεύθερη ψήφο του λαού, πρωθυπουργός και να κρατάει στα χέ­ρια του τη μοίρα τη δική μας και των παιδιών μας!

Β) ΜΕ ΤΑ εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη προσπάθησε ακόμα μία φο­ρά ο Τσίπρας, και ενώ θανάσιμοι κίν­δυνοι περιζώνουν τη χώρα μας, να δι­αιρέσει, να διχάσει τους Έλληνες. Προσπάθησε για πολ­λοστή φορά να καταδείξει στο κομμα­τικό του ακροατήριο ότι είναι γνήσιος απόγονος και συνεχιστής των Ζαχαριάδη, Σιάντου, Ιωαννίδη. Ότι στόχος του είναι να ολοκληρώσει το έργο που εκείνοι άφησαν ημιτελές. Ότι δεν πέτυχαν εκείνοι με τη δύναμη των όπλων, να το πετύχει τώρα αυτός με τη δύνα­μη της ψήφου.

    Στόχος του, δεδηλωμένος και αμε­τακίνητος, η μετατροπή της χώρας μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου, η διαμόρφωση των αναγκαίων προϋπο­θέσεων ώστε να καταστεί αναπόφευ­κτη η αποχώρηση της χώρας μας από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

ΚΑΙ ΓΙΑ την επίτευξη του στόχου αυ­τού εργάζεται συστηματικά, επίμονα, μεθοδικά. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και σοβαρός και πρέπει να σημάνει εθνικός συνα­γερμός. Τα δημο­κρατικά κόμματα οφείλουν να συνερ­γαστούν και να συ­ντονίσουν τη δρά­ση τους, ώστε να διαφυλαχθούν και να προστατευτούν τόσο η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας όσο και το δημο­κρατικό μας πολίτευμα.

*Συγγραφέας, συγκατηγορούμενος, και συγκατάδικος του Νίκου Μπελογιάννη.