ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΑΡΙ.

{Γιώργος Χαρβαλιάς, εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 31 Ιουλίου 2016, σελίδα 8, στήλη «Stress Test».}

                  Σε μια πρώτη ανάγνωση, προκαλεί απορία η έλλειψη κάθε συ­ζήτησης στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο για τις επερχόμενες προεδρι­κές εκλογές στις ΗΠΑ - τις πιο ενδιαφέ­ρουσες και «ζωντανές», ίσως, των τελευ­ταίων δεκαετιών. Στο πρόσφατο πα­ρελθόν, οι αμερικανικές εκλογές απο­τελούσαν δημοφιλές ανάγνωσμα στα ελληνικά μέσα, πολλούς μήνες πριν από τη διεξαγωγή τους. Ταυτόχρονα, όμως, έδιναν τροφή και για κουβέντες στα πολιτικά σαλόνια, έστω κι αν καθίστα­το σαφές ότι με τους τότε υποψηφίους τίποτα δεν θα άλλαζε δραματικά στην Ελλάδα. Σήμερα, περιέργως, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν ακούγεται ψίθυρος. Τυχαίο; Ασφαλώς όχι. Η αποσιώπηση γίνεται βάσει σχεδίου. Γιατί η επιλογή του εγχώριου πολιτικού συστήματος όσο και της ομογενειακής «αφρόκρεμας» (σ.σ.: ο Θεός να την κάνει...) είναι τόσο απεχθής, απωθητι­κή και... ξεφωνημένη, που ανακατεύει τα σωθικά του μέσου Έλληνα. Αίφνης, όμως, δεν φαίνεται και να «περπατάει». Γι’ αυτό προτιμούν να την κρύβουν. Την κρατούν στο περιθώριο, περιμένοντας την τελική ευθεία και, στο με­ταξύ, αρκούνται να θάβουν τον «αντί­παλο», καλλιεργώ­ντας αρνητικά στερεότυπα.

               Δυστυχώς γι’ αυτούς, κάποια δεδο­μένα δεν αλλάζουν. Τα κουκιά είναι με­τρημένα. Η εκλογή της Χίλαρι Ρόνταμ θα αποτελέσει την επιτομή της πιο βρό­μικης και κοντόφθαλμης εξωτερικής πολιτικής, αυτής που διέλυσε τα Βαλ­κάνια και έβαλε φωτιά στον αραβικό κόσμο με τα πιο υποκριτικά προσχή­ματα. Και, ασφαλώς, την πεμπτουσία της πιο διεφθαρμένης, αργυρώνητης εξουσίας, τις υποχθόνιες μεθοδεύσεις της οποίας θα ζήλευε και ο σκηνοθέτης του «House of Cards». Αντίθετα στην περίπτωση του Τραμπ, που εύκολα προβάλλεται ως «δισεκατομμυριούχος κλόουν» τα πράγματα –αν μη τι άλλο- δεν είναι δεδομένα. Μπορεί να ενισχύσει τον αμερικανικό απομονω­τισμό, θα ενισχύσει όμως σίγουρα και μια τριπολική συνεννόηση κορυφής με Κίνα και Ρωσία, που θα πετάξει έξω τους Γερμανούς και όλο το γερμανοκρατούμενο ιερατείο των Βρυξελλών, το οποίο σήμερα απο­φασίζει την τύχη της Ευρώπης. Μια τέτοια ψύχραιμη διπλωματία με τις άλλες δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη ίσως αποδειχτεί αποτελεσματικότερη για την πάταξη ασύμμετρων απειλών, που απλώνονται και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η τυφλή τρομοκρατία των ισλαμοκανιβάλων του ISIS.

              Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι προ­θέσεις του Τραμπ (αν υπάρχουν...) αποτελούν ανεξερεύνητο τοπίο. Ουδείς μπήκε στον κόπο να προσεγγίσει το επιτελείο του για να τις διερευνήσει. Αντίθετα, όλο το επιχειρηματικό σύστημα της ομογένειας έχει ποντάρει τα «ρέστα» του στην  εκλογή της Χίλαρι, γεγονός που φαίνεται ότι συμπλέει απόλυτα με τις διαθέσεις του εδώ πολιτικού στερεώματος από τη μητσοτακική νεοφιλελεύθερη «Δεξιά» έως τους... πρώ­ην αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ.

              Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση, που έπρεπε να έχει κάνει «σημαία» της την εκλογή του έντιμου φιλέλληνα Σάντερς, έχει για τα καλά «ταιριάξει» με τα συστήματα εξουσίας των Κλίντον, τους «εθνικούς χορηγούς» τύπου Γιάννας Αγγελοπούλου, τους βλαχομπαρόκ  Ελληνοαμερικανούς  «επενδυτές», αλλά και τα διεθνή «κοράκια» των αγορών, όπως ο Σόρος, που πρόσφα­τα έριξε άλλα 25.000.000 δολάρια στο ταμείο του ζεύγους. Αυτό το φρικτό συνονθύλευμα διαπλοκής, που γελοιο­ποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό, καλώντας τον να συμμετάσχει στο «σόου» του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, τολμά να εμφανίζει την εκλογή της Χίλαρι ως «εθνική αναγκαι­ότητα», πουλώντας φόβο και ανασφά­λεια σε περίπτωση επικράτησης του Τραμπ. Ομογενείς επιχειρηματίες όλων των βαθμίδων, παλαιοί χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος στη δυ­τική ακτή, παραδοσιακοί εργολάβοι, σουπερμαρκετάδες, έμποροι καλλυντικών, έως και νεόπλουτοι ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών αλυσίδων με lifestyle Μυκόνου έχουν στρατευτεί στο πλευρό της κυρίας Κλίντον, πάντα για... «το καλό της Ελλάδας μας»!

              Πρόκειται για τους συνήθεις υπόπτους, που στήνουν «πρωτοβουλίες» και «ερά­νους», δηλώνουν έτοιμοι να επενδύ­σουν εκατομμύρια στην πατρίδα, αλ­λά στο τέλος δεν βάζουν ούτε σεντ, προτιμώντας να χρηματοδοτούν αφειδώς τη Χίλαρι -οι πιο αφελείς και επαρχιώτες προσβλέποντας σε ένα photo opportunity με το προεδρι­κό ζεύγος και οι πιο πονηροί σε μπίζ­νες μέσω στενών επαφών με το επιτε­λείο της πρώτης κυρίας.

               Μόνο που όλοι αυτοί, βλάκες ή επι­τήδειοι, κινδυνεύουν να μείνουν στα κρύα του λουτρού. Όπως προσφυώς έγραψε ο ανατρεπτικός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, η Χίλαρι δεν θα χάσει από τον Τραμπ, αλλά από τον εαυτό της. Έχει σπάσει όλα τα κοντέρ αντιδημοφιλίας και αναξιοπιστίας. Εξ ου και η ένοχη σιωπή των εγχώριων υποστηρικτών της. Δυστυχώς, είναι πολύ αργά για να κάνουν πίσω όλοι αυ­τοί που αναίσχυντα την αγιοποίησαν...

Μαθήματα Ζωής, Τιμής κι Ιστορίας από χθεσινούς.

Οι «Παντελίδηδες» της αφανούς καθημερινότητας.

Παρακολουθώ με έκπληξη ανάμικτη με πίκρα και απορίες, την υστερία που έχει καταλάβει ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού μας για το τραγικό τέλος του Παντελή Παντελίδη. Ένα νέο παιδί, ικανό, ταλαντούχο κι ιδιαίτερα δημοφιλές. Την υστερική εκστρατεία συντηρούν με κάθε τρόπο, τα Μέσα Μαζικής Αποχαυνώσεως και οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των καταπιεστών της Ελλάδος. Ζωντανές συνδέσεις με την εκκλησία, το νεκροταφείο και τον τόπο του δυστυχήματος.

Λίγες μέρες νωρίτερα –οι ίδιοι- είχαν περάσει στα μουγκά, τη θυσία και τις επικήδειες τελετές των ανδρών του ελικοπτέρου της Αεροπορίας Στρατού, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους σε μια επιχείρηση για την προστασία της ζωής, της τιμής και της αξιοπρέπειας του κράτους, του Έθνους και του λαού μας. Καμία ζωντανή σύνδεση, κανένας γείτονας να μας πει για το νεκρό αξιωματικό που προάσπιζε την ανεξαρτησία όλων μας. 

Η εντολή είναι μία, απλή και ξεκάθαρη. 

ΘΑΨΤΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ!

Στον αντίποδα ακριβώς, ο Dave Malenfant, ένας Αμερικανός πολίτης, δημοσιοποίησε τη δική του ιστορία, που δείχνει ξεκάθαρα για ποιο λόγο, η χώρα του έγινε κοσμοκρατορία. Γράφει ο Dave Malenfant. 

«...Όσο ξεχορτάριαζα τους τάφους στο κοιμητήριο, παρατήρησα ένα νόμισμα τοποθετημένο σε έναν από τους τάφους. Αργότερα παρατήρησα σε ένα άλλο τάφο ένα άλλο κέρμα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ από αυτή τη κίνηση που έβγαλα φωτογραφίες. Το έψαξα στο διαδίκτυο και ανακάλυψα το εξής. 

Ένα κέρμα που αφήνεται σε ένα τάφο ειδοποιεί την οικογένεια του αποθανόντος στρατιώτη, ότι κάποιος πέρασε να καταθέσει τα σέβη του. 

Αν αφήσεις ένα σεντ σημαίνει ότι επισκέφθηκες. Μια πεντάρα σημαίνει ότι αυτός που επισκέφτηκε και ο αποθανών στρατιώτης εκπαιδεύτηκαν στο ίδιο στρατόπεδο. 

Όσοι υπηρέτησαν μαζί με τον στρατιώτη, αφήνουν μια δεκάρα. 

25 σεντς είναι πολύ σημαντικά επειδή σημαίνει ότι αυτός που το άφησε βρισκόταν εκεί, όταν πέθανε ο στρατιώτης. 

Είναι μια άτυπη παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι στρατιώτες για να τιμήσουν τους πεσόντες στη μάχη.....».

Απλά μαθήματα ζωής, τιμής κι Ιστορίας από χθεσινούς.

Εκλογές και πανηγύρια τέλος.

Τα κεφάλια μέσα.

                      Τελείωσε λοιπόν (κι αυτό) το πανηγύρι. Τώρα τα κεφάλια μέσα και απότομη προσγείωση την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Η τρίτη προσφυγή στις κάλπες μέσα σε ένα εννεάμηνο, απέδειξε ότι ο κυρίαρχος λαός, ούτε ευκολόπιστος είναι, ούτε προδομένος, όπως τον ήθελε ο ποιητής. Συνειδητοποιημένος είναι και απόλυτα συνένοχος. Μη σας πω και ταυτισμένος με τους λυμεώνες του και μου ταραχθείτε. Τα νέα λοιπόν. Άκουσα από όλους εσάς να μου τα λέτε. Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω τις διαπιστώσεις μου.

                    Οι δημοσκόποι χρεοκόπησαν, τουλάχιστον, στη δική μου συνείδηση. Δεν περιμένω να έχετε την ίδια άποψη. Απλά σας επισημαίνω ότι την επόμενη φορά που θα μου αναφέρετε δημοσκόπηση, θα σας πάρω με τις ντομάτες, πριν βάλω τα γέλια και μου περάσει η διάθεση. Οι αετονύχηδες αυτοί, εξακολουθούν να αρμέγουν τους νταβατζήδες (σας) που τους πληρώνουν και σας σερβίρουν ένα σωρό @αλακίες που εσείς ως αποβλακωμένοι τις καταπίνετε αμάσητες. Μια χαρά στόλισε ένα Μαύρο ο Νικολόπουλος στο «Star» κι επίσης καλά τους περιποιήθηκε ο Καμμένος. Ν’ αγιάσει το στόμα και το χέρι τους. Λίγα τους είπαν κι ακόμη λιγότερα τους έγραψαν. Από την άλλη, κάτι αστέρια εφημεριδάδες που σας απομυζούν και το τελευταίο σας cent, σας δούλεψαν κανονικότατα ότι είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά τα δύο κόμματα, ότι έχουμε derby για την πρώτη και την τρίτη θέση. Κι εσείς τους πιστέψαμε, χάνοι μου.

                        Λέει ο Συριζαίος φίλος μου, ότι «….ο Τσίπρας και το κόμμα του νίκησαν δίκαια.» Αλίμονο αυτό έλειπε να αμφισβητήσουμε τη νίκη και το δίκιο της. Ποιος είμαι εγώ να το αποτολμήσω;  Ένα-ένα λοιπόν.

Καθαρή νίκη. Ναι, ακριβώς. Είχε 149 βουλευτές, ζητούσε δύο επιπλέον για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και τι πήρε; 145 βουλευτές, τέσσερις λιγότερους από όσους είχε, μισό εκατομμύριο ψήφους λιγότερους και (ξανα)φόρτωμα τον Καμμένο. Ο λογαριασμός όμως, έρχεται σύντομα και ο χειμώνας  εκτός από κρύος, θα έχει και πολύ «ξύλο». Προς κάθε κατεύθυνση. Όλοι θα τρώνε και ελάχιστοι θα δέρνουν.  Μόλις φτάσουν τα πρώτα χαράτσια –που θα είναι βαριά και δυσβάστακτα, πόσο ανθεκτική θα είναι μια κυβέρνηση των 155; Θα μου πείτε ότι γι’ αυτή τη δουλειά έχουν το Θεοδωράκη και το Λεβέντη, όμως πόσο και τι να αντέξουν κι αυτοί;  Ο Τσίπρας σας είπε τερατώδη ψέματα και τον πιστέψατε.  Αντί να τον καταψηφίστε μαζικά και δίχως έλεος, απείχατε ή ψηφίσατε τα υποκατάστατα του Σημίτη, βλέπε Θεοδωράκη και «Ποτάμι» ή αποδειχθήκατε Λεβέντες και Λεβέντισσες.

Συμπέρασμα. Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε για όσα ζήσατε εκεί στα νησιά κι όσα πρόκειται να ζήσετε, στα νησιά και την Ηπειρωτική χώρα, όσοι ψηφίσατε τον – «….πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Alexis..».  Σκασμός λοιπόν κι ούτε που υπάρχει καιρός για μελαγχολία.

Όσα έρχονται θα διαταράξουν οριστικά την κοινωνική συνοχή και δε θα (μας) σας σώσουν ούτε οι –βέβαιες, εθνικές εκλογές του 2016.

                    Η «αγαπημένη» μου Νέα Δημοκρατία, ας  δώσει θερμούς χαιρετισμούς στον Καραμανλή, τον ιδρυτή της, μόλις συναντηθούν στη Κόλαση.  Άλλωστε δεν έχει πιθανότητα να επανέλθει με εκλογές. Κοιτάξτε το στελεχιακό δυναμικό της. Η Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, παστωμένη σα μούμια, περιφέρεται στα κανάλια και «χαμογελά» φοβίζοντας τα μικρά να φάνε. Ο Κυριάκος –με το βλέμμα της αγελάδος είναι υποψήφιος αρχηγός, ο Δένδιας είναι δελφίνος, κάτι που θα ήθελαν ο Σπηλιωτόπουλος κι ο Βαρβιτσιώτης –αν δεν είχαν σε εξέλιξη τα parties στη Μύκονο, που το φετινό καλοκαίρι ήταν ιδιαιτέρως θορυβώδη και κινδυνεύουν να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα.

Οι παρουσίες των εκπροσώπων της στα τηλεοπτικά παράθυρα προκαλούν σαρκαστικά και ξεκαρδιστικά γέλια. Συνθήματα για κλάματα και τηλεοπτικά spots που απορείς σε ποιον απευθύνονται. Ψηφίζουν μαζί με το Σύριζα, βοηθάνε τον Alexis να ξεπεράσει το σκόπελο, βάζουν τους Έλληνες στο στύλο και στη συνέχεια, αποφαίνονται ότι θα ψηφίζουν κατά περίπτωση. Τι να πει κανείς. Περίπτωση πολιτικού κώματος. Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες και –εσχάτως- Βαγγελάκηδες.  Κάτι από την ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» σε version του σήμερα, με τον αρχηγό να αποφαίνεται «Χάσαμε τις εκλογές, αλλά δε σας το λέω….».

Στημένες δημοσκοπήσεις κι ατσίδες δημοσκόποι, που χρησιμοποίησε ο Μεϊμαράκης, για να καταλήξει να πανηγυρίζει ότι δεν κατάφερε να διαλύσει το κόμμα. Που ήτανε –λέει- στο 14%. Άλλο και τούτο πάλι. Αντί για τα εκλογικά ποσοστά, επικαλούνται μετρήσεις. Βαγγέλη, λες να επικράτησες και να μη στο ανακοίνωσαν; Ο θείος Βαγγέλης, με το στυλ «..παίζει το κομπολόι του και  δέρνει τη θεία Γιάννα..». Πολιτικός αρχηγός να σου τύχει, και στη Νέα Δημοκρατία δεν έτυχε. Πέτυχε διάνα (και το κόμμα κατάστηθα.) Άντε τώρα να μαζέψεις τους Βορίδηδες και τους Γεωργιάδηδες από τα παράθυρα. Κρεμασμένοι είναι από τις 9 το βράδυ της Κυριακής κι επισημαίνουν τα λάθη στρατηγικής και επικοινωνίας. Όπως έγραψε ο Χρίστος Χαρίτος, πεθαίνουν οι μεγάλοι σε ηλικία ψηφοφόροι της και νέοι δεν…. Γενικώς δεν.

                  Τον πήρε το «Ποτάμι», το Σταύρο, κι ο Σωκράτης που κατοικεί στο Φάληρο, κοιτάει τη θάλασσα από το βράδυ της Κυριακή. Στον επόμενο τόνο θα τον ξεβράσει.  Όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτε. Τι τηγανίτα να βγάλεις, όμως, όταν σου βγάζει το λάδι ο Μπόμπολας;  Μέσα στο χρόνο που μας έρχεται, ο Σταύρος θα μας κουνήσει μαντίλι, όχι που θα λυπηθούμε ή που θα μας λείψει. Απλά ως διαπίστωση. Ήθελε 10%, του έδωσαν 5% -παραλίγο ανοικτής παλάμης- κι αυτό λειψό. Ο Σταύρος έπαιξε το ρόλο του, βοήθησε να μη διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη το ΠΑΣΟΚ και τώρα θα καταθέσει και  τους τελευταίους ψηφοφόρους του στον –κυριολεκτικά-  θείο Σημίτη.  Για να καταλάβετε τι σκοπό βαράει, σκεφτείτε μόνο αυτό. Ο Διαμαντούρος πρώτος στο Επικρατείας. Μη και σπάσει ο έξω από δω το ποδάρι του και δε σχηματίζονταν κυβέρνηση, ήταν ο νούμερο –στα αλήθεια- ένα υποψήφιος.

                 Από την άλλη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Επικεφαλής στο Επικρατείας η Παπαρήγα. Αξιοπρεπής, που λέει κι η κουμπάρα μου, αλλά τίποτα περισσότερο. Λύπηση προκαλεί που τη βλέπεις, όμως επειδή τη λυπάσαι δε θα την ψηφίσεις κιόλας. Είπαμε, έχει κι η ψυχοπονιά τα όρια της. Αρχηγός ένας Κουτσούμπας. Στρογγυλοπρόσωπος μπούλης, που μέχρι που έγινε αρχηγός, αμφιβάλλω αν είχε ξεπορτίσει από το σπίτι ή από την υπόγεια βιβλιοθήκη στον Περισσό. Τον είχαν παστωμένο στη λεβάντα, μη τον τσακίσει ο σκώρος. Τώρα –δίχως να τον απολυμάνουν, τον έβαλαν στο σαλόνι. Που τον πάτε. Μυρίζει ναφθαλίνη ο άνθρωπος κι έχει ξεχάσει πως μιλάνε. Ξύλινη γλώσσα. Ακόμη κι ο καπετάν Γιώτης, έλεγε κάνα ανέκδοτο, μια παροιμία, κάτι ξεστόμιζε. Αυτός τίποτα. Ιτιά-Ιτιά λουλουδιασμένη. Καλός άνθρωπος, μου λένε. Σωστό. Αν ήταν κακός θα τον είχαν φυλακίσει. Τον ψηφίζεις γι’ αυτό το λόγο; Επειδή είναι καλός άνθρωπος; Για πολιτική μιλάμε, όχι για προξενιό και γάμο.

Η ξευτίλα για το κόμμα του Περισσού είναι να το εκπροσωπεί η Γαρουφαλιά Τραγόμαλλου, κατά κόσμον Λιάνα Κανέλλη, που έχει στασίδι στα παράθυρα, με ειδικότητα αυτό του Μπόμπολα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες ακατάληπτες, μονότονες, δήθεν βαθυστόχαστες και προβαρισμένες -στον καθρέφτη, ανοησίες. Καλή μου, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης πως θα εξηγήσει όλα τούτα στους μεταλλοτεχνίτες στο Πέραμα; Αυτό το σκέφτηκες ή δεν ξέρεις που είναι το Πέραμα;  Στα ferry προς Σαλαμίνα, δυτικά, εκεί που πάνε προς την Κούλουρη, halloooo.

Οι κομμουνιστές ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι εξωγήινοι, από άλλο Γαλαξία. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Διαφορετικά είναι στοιχειωμένοι. Είναι πίσω από τον κόσμο κάμποσα έτη φωτός. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι κατέρρευσε η Σοβιετική αυτοκρατορία και έχουν κρεμαστεί από τα …τέτοια του Κιμ της Βορείου Κορέας, που δεν τους κάνει τη χάρη να τα κόψει να πέσουν.

                 Ο Καμμένος, πέρα από τη δίκαιη οργή του για τους δημοσκόπους, το ‘χει κάψει στα αλήθεια. Αρχιμνημονιακός πλέον, κάνει τη μια κωλοτούμπα πίσω από την άλλη και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έτσι ξεχρεώνει και βολεύει κάμποσους απ’ αυτούς που όπως έγραψε ο Ροΐδης , «…είναι ανεπάγγελτοι και δημιούργησαν κόμμα με σκοπό να εξασφαλίσουν τα προς το ζην..».  Επιβίωσε πολιτικά από τα ποσοστά που προήλθαν από τη Βόρεια Ελλάδα και θα χορτάσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες του Ζουράρι. Η παρουσία τους των Καμμένων επιβεβαιώνει την επιβεβλημένη αναγκαιότητα ψυχαναλύσεως του λαού.

                 Πλάκα έχει να θέλετε να γράψω για τον Λαφαζάνη, αλήθεια τι δουλειά κάνει, δεν εννοώ αν εργάζεται, τι σπούδασε ρε παιδί μου,  την Κωνσταντοπούλου, γιατί δε μένει στο γραφείο του πατέρα της, όπως λέει ο Νίκος είναι εξαιρετική νομικός, και το Στρατούλη, αυτό το τεράστιο ανέκδοτο. Τούτοι νόμισαν ότι έχουν να κάνουν γύρισμα ταινίας μικρού μήκους και οι άλλοι τους πήραν μέτρα για κασόνι. Κανονικά όμως.

               Αφού λοιπόν δε γράφω για το Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και το Στρατούλη, πώς να σας προσβάλω, γράφοντας ότι σας έπιασε κότσο ένας Λεβέντης. Που θα μπορούσα δηλαδή να κάνω λογοπαίγνια για Λεβεντομαλάκες και άλλα παρόμοια, όμως σας τη χαρίζω.

                 Η αποχή είναι τεράστια. Πρωτοφανής . Η μεγαλύτερη της εκλογικής ιστορίας στην Ελλάδα. Και θέλετε να σας πω μπράβο γι’ αυτό; Ξέρετε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για όσους δεν είχαν άποψη κι ενδιαφέρον για τα κοινά. Τι άλλο να προσθέσω;  Θέλατε να στείλετε μήνυμα; Σε ποιους ακριβώς; Με τι μέσον; Σιγά μην ιδρώσουν τα αυτιά των πολιτικών. Τρεις να μείνετε που θα ψηφίζετε και οι δύο να απέχετε, θα βγάλουν κυβέρνηση με τον άλλον.

                Χρυσή Αυγή. Εδώ είμαστε. ΤΡΕΛΛΗ ΗΤΤΑ.  Ξεκάθαρος κι απόλυτος από την αρχή και δεν θέλω «ουυυυυυυυυ». Ακόμη και σε συνθήκες χάους, με τη χώρα σε πλήρη διασυρμό και εκατομμύρια πολίτες σε εξαθλίωση, διψήφιο δεν έχει. Παγίωσε την παρουσία της, απέδειξε ότι έχει αυτό το ποσοστό, κάπου κοντά στο 7% κι όχι πάνω, όμως δεν επιβεβαίωσε την ρητορική της. Δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν η αύξηση επί τοις εκατό. Σε απόλυτους αριθμούς βγήκε με απώλεια μιας δεκάδας χιλιάδων ψήφους.  Σα να μην έφτανε η φυλάκιση του αρχηγού και των βουλευτών της, η στέρηση της ελευθερίας του δημόσιου λόγου, η απαγόρευση συμμετοχής βουλευτών και στελεχών της ακόμη και σε κομματικές εκδηλώσεις, ήρθε και η δήλωση Μιχαλολιάκου.  

Από κει που δεν γνωρίζαμε καθόλου το Ρουπακιά, φτάσαμε, την ώρα που γίνεται η δίκη στον Κορυδαλλό, στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα. Παραμονές εκλογών. Τελικά, μάλλον ήταν καλλίτερα όσο δεν υπήρχε δημόσιο βήμα για να εκφραστούν απόψεις.  Επειγόντως ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ και απομάκρυνση των απαραίτητων ηλιθίων που καταδυναστεύουν το μηχανισμό και απομακρύνουν –ενσυνειδήτως- όποιον θέλει να περάσει –όχι μέσα, ακόμη και να διασχίσει το δρόμο των γραφείων κάθε τοπικής.  Κι αυτό δεν αφορά την ηγεσία, αλλά τους κολαούζους και τους γενίτσαρους που είδαν φως και μπήκαν, μαζί με τις αρραβωνιάρες και τις συζύγους τους. Όχι τίποτα άλλο. Πήγε τζάμπα κι η αβάντα του Κιτσίκη, και του έκοψε και τη χρηματοδότηση, για το ομώνυμο ίδρυμα του, ο Δήμος Ζωγράφου.

                      Εν κατακλείδι, Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν εκλογές. Ανασχηματισμό ήθελε να κάνει ο Τσίπρας και για να περάσει η ώρα του χρησιμοποίησε κάλπη. Όσοι αποφάσισαν να του δώσουν δεύτερη ευκαιρία εκτιμώντας ή προσδοκώντας ότι θα στρογγυλέψει όσα συμφώνησε με τους δανειστές, εκτιμούν λάθος. Ο Τσίπρας, που όσο περνάει ο καιρός, θα αρχίσει να μοιάζει και φυσιογνωμικά με τον Παπανδρέου –προς το παρόν μόνο ακούγεται ως Παπανδρέου- αποτελεί πολιτικό-πολεμικό όπλο για να επιβάλλουν στην κοινωνία επαχθή οικονομικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.

                    Οι δανειστές θα επιτύχουν στην προσπάθεια τους. Ο Ελληνικός λαός ξεχνά εύκολα και –τις τελευταίες δεκαετίες- έχει αποδείξει ότι τον χαρακτηρίζει έλλειψη ειδικού βάρους στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και στην ίδια του την κρίση. Τέλος, παρακαλώ πολύ μην ησυχάζετε. Δημοψήφισμα θα βρούμε στο δρόμο μας, ίσως και εντός του 2015, ενώ ως τις αρχές καλοκαιριού του 2016, κάπου κοντά στο Μάιο, θα σας πουν ότι υπάρχει σοβαρός εθνικός λόγος ο οποίος επιβάλλει τη διεξαγωγή εκλογών.

Υ.Γ. 1 :

Νομός Αιτωλοακαρνανίας (Τελικό)

Ιανουάριος    2015:  9.113 ψήφοι, ποσοστό 6.42%.

Σεπτέμβριος 2015 : 8.537 ψήφοι,  ποσοστό 6.94%.

Δηλαδή, 576 ψηφοδέλτια λιγότερα στις κάλπες των Εθνικιστών.

Υ.Γ. 2:

Τελικά στα έξι εκλογικά τμήματα του Δημοτικού Διαμερίσματος Παναιτωλίου.

Ιανουάριος    2015: 149 ψηφοδέλτια, ποσοστό 7.84%,

Σεπτέμβριος 2015 : 151 ψηφοδέλτια, ποσοστό 8.26%,

1.32% επιπλέον του τελικού ποσοστού στο Νομό. Αυτά για να μην επαίρονται οι Φαρισαίοι, διότι για γραμματείς ούτε λόγος να γίνεται.

Φλαμπουράρης.

....Ο Φλαμπουράρης?

Πρόκειται για τον σαντζάκμπεη (διοικητή) του Μοριά, πασά με δικαίωμα να φέρει ένα tugh, το οποίο οι Ρωμιοί, κατ’ αναλογία προς τις Χριστιανικές σημαίες και λάβαρα, αποκαλούσαν φλάμπουρο. 

Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάποιου είδους σημαία αλλά μια βαμμένη ουρά αλόγου προσαρμοσμένη σε ένα κοντάρι. Πασάδες υψηλότερου βαθμού είχαν το δικαίωμα να φέρουν περισσότερα του ενός τέτοια φλάμπουρα.

«Ρατσισμός»-Δημοκρατία και αρχαιότητα.

«Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σύμφωνα με ρητό που ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει στο Θαλή από τη Μίλητο, ενώ κάποιοι απέδιδαν στον Σωκράτη: «….τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος…», [«….Χρωστάω χάρη στην Τύχη για τρία πράγματα: που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο, άνδρας και όχι γυναίκα, Έλληνας και όχι βάρβαρος…»]. Οι Σπαρτιάτες «…ξείνους γὰρ ἐκάλεον τοὺς βαρβάρους…» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Καλλιόπη», 11])

Ο Ευριπίδης στο έργο «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θεωρεί απολύτως λογικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους κι όχι το αντίστροφο λέγοντας «….βαρβάρων δ’  Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους … Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ἐλεύθεροι….».

«ΞΕΝΟΣ»

Αυτά για την αρχή. Στη Σπάρτη υπήρχε νόμος περί «ξενηλασίας» [Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»] και ο Ηρόδοτος [«Ιστορίαι-Κλειώ»,65], αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «…ξείνοισι ἀπρόσμικτοι». Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα δεν διαρκούσε επ' αόριστον και αφορούσε τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους, γενικά τους προσωρινούς επισκέπτες, κι ΟΧΙ τους ΕΠΟΙΚΟΥΣ, δηλαδή τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Όσοι επιθυμούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ελληνική πόλη- τότε και κράτος, θεωρούνταν «μέτοικοι» όπως και οι απελεύθεροι δούλοι. Στη Σπάρτη αποκαλούνταν «ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ» και απαγορεύονταν να κατοικούν στην πόλη, ΠΑΡΆ μόνο σε ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΓΥΡΩ από ΑΥΤΗΝ.

Στην Αθήνα κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να έχει έναν «προστάτη», κάποιον γηγενή εγγυητή, καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση βρίσκονταν αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Οι μέτοικοι πλήρωναν ειδικό φόρο, το «ΜΕΤΟΙΚΙΟΝ», ενώ όσοι δεν το πλήρωναν οδηγούνταν στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να το καταβάλουν, απελαύνονταν. Οι μέτοικοι είχαν δικαιώματα, όμως απαγορεύονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας, ακόμη και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.

Από τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κάθε ταξιδιώτης, ο οποίος διέρχονταν από μια πόλη-κράτος, προσφωνούνταν «ΞΕΝΟΣ» [ξένος» ή «ξείνος» από το συν ή ξυν+κοινός] και προστατεύονταν από τον «ΞΕΝΙΟΝ ΔΙΑ». Ο «ΞΕΝΟΣ» είχε την ίδια γλώσσα τα ίδια ήθη-έθιμα και πίστευε στους ίδιους θεούς. Φιλοξενούνταν, έκαναν σπονδές στους Θεούς, ανέπεμπαν τις απαιτούμενες ευχές και του έκαναν τραπέζι. Μετά το φαγητό τον ρωτούσαν από πού έρχεται και ποιος είναι ο προορισμός του. Υπήρχε ακόμη και η «Δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός, Πολύβιος [«Ιστορίαι», Θ'], οι Έλληνες πολεμούσαν «…διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας…» και οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες. Χαρακτηριστική είναι η ρήση «…οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Τερψιχόρη», 22].

Ο εισβολέας, όπως και ο μετανάστης εθεωρείτο «ΒΑΡΒΑΡΟΣ» κι όχι «ΞΕΝΟΣ», λόγω της γλώσσας και των διαφορετικών ηθών-εθίμων. Στην επιτύμβια στήλη, στο σημείο όπου έπεσε ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς γράφει, «Ω ξείν’ αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Είναι γραμμένη με Ελληνικά γράμματα και απευθύνεται στο διερχόμενο Έλληνα διαβάτη, αυτόν που διέπεται από τα ίδια ήθη και έθιμα. 

Στα πλαίσια της λογικής της πολιτικής ορθότητας καταλήξαμε να διαβάζουμε και να αποδεχόμαστε αστείες ερμηνείες όπως αυτή που αναφέρει ο ιστορικός Ernest Gellner, ότι «…Στην Αρχαία Ελλάδα ….όσο σοβινιστές και αν ήταν με τον τρόπο τους ….., δεν φαίνεται να υπήρξε κανένα σύνθημα αντίστοιχο του «Ein Reich, ein Volk, ein Führer» [«Μια Αυτοκρατορία, ένας Λαός, ένας Αρχηγός»] των Ναζί στη Γερμανία..».

 Στα πλαίσια της ίδιας λογικής παρερμηνεύουν τον Ισοκράτη και τη ρήση του, «….Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας», [«….Η πόλις μας, {σ.σ.δηλαδή η Αθήνα], έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας [σ.σ. δηλαδή της Αθηναϊκής, της Αττικής], παιδείας….». Ελάχιστα Ελληνικά απαιτούνται για να καταλάβει ένας λογικός άνθρωπος ότι –αυτή καθ’ αυτή- η ρήση του Ισοκράτη είναι ΜΕΙΩΤΙΚΗ, όχι μόνο για όσους «…των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους…», αλλά ακόμη και για όσους Έλληνες δεν είχαν ΑΤΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.

...οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού

 «….Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες…… Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

………Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

……….Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα………».

Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», Κεφάλαιο 15ο, το 1872. 

Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά

«….Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά. Αυτούς τους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους: Αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους. Αυτούς που αντιμετωπίζουν καλοπροαίρετα γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς.»

Σωκράτης

Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία

.....Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι εκ γενετής συναίσθημα και ως εκ τούτου, φυσιολογικό. Η ενεργητική αγάπη, αυτή που εκδηλώνεται με πράξεις προς το Έθνος, είναι το ίδιο δυνατό συναίσθημα όπως αυτό που αισθάνεσαι για τη μάνα που σε γέννησε και για την οικογένεια που σε μεγάλωσε. 

Οι πατριώτες απλώς αγαπούν την πατρίδα τους, όμως οι Εθνικιστές πονάνε και πολεμάνε καθημερινά γι’ αυτήν. Η προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών να εκριζωθεί ως εκ γενετής ανθρώπινο ένστικτο, έχει ως σκοπό τη διάλυση των Εθνικών κρατών. 

Είναι πιο εύκολο να κυβερνάς πολυεθνικούς «χυλούς» παρά συμπαγή έθνη που γνωρίζουν από που προέρχονται και βαδίζουν στα μονοπάτια της παράδοσης και των αξιών τους.

Αυτά μου έγραψε ο Άγγελος και τρελάθηκα.

 «…φέρνω στο μυαλό μου στιγμές που μου μιλάς για οτιδήποτε σχετικά με την πολιτική και όχι μόνο. Παρακολουθώ κι ακούω την Παπαρήγα, την Ρεπούση και λοιπούς να τα διαβάζουν από το χαρτί και να κομπιάζουν σαν τα παιδάκια της 3^ης Δημοτικού, αυτά που μόλις μαθαίνουν ανάγνωση, και μονολογώ, αν όλοι αυτοί είναι βουλευτές, υπουργοί –εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, τι θα έπρεπε να ‘σαι εσύ;»

Δύο λόγια θέλω να σου πω Άγγελε. ΜΠΟΡΟΥΣΑ να είμαι στη θέση όλων αυτών. Δε θα ήμουν όμως ο ΙΔΙΟΣ άνθρωπος. Μάλλον θα τους είχα μοιάσει, όπως κάποιοι φίλοι και κοντινοί μας άνθρωποι, ξέρεις…. 

Σ’ αυτή την περίπτωση, δε θα ρωτούσες τίποτα και δεν θα είχες καμία απορία. Θα ήσουν φυτό, θα ανήκες στους «Πυρήνες της (ελληνικής) πουστιάς», βαριεστημένος από τα προσωπικά και κοινωνικά σου αδιέξοδα και το κυριότερο δεν θα ήσουν ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ.

Στάνλεϊ Πέιν, «Η Ιστορία του Φασισμού».

«....Η λέξη φασίστας είναι μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες υποτιμητικές πολιτικές εκφράσεις, και συνήθως υποδηλώνει «τον βίαιο», «τον κτηνώδη», «τον καταπιεστικό» ή τον «δικτατορικό». Αν όμως φασισμός δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό, τότε τα κομουνιστικά καθεστώτα, για παράδειγμα, θα έπρεπε πιθανόν να ενταχθούν στην κατηγορία των πιο φασιστικών καθεστώτων, αποστερώντας έτσι τη λέξη από κάθε χρήσιμο προσδιορισμό....».

«Εδώ Πολυτεχνείο»: 42 χρόνια ψέματα.

«Το Έθνος πρέπει να θεωρεί ΕΘΝΙΚΟ, ότι είναι ΑΛΗΘΕΣ».

Όπως και τα προηγούμενα σαράντα ένα χρόνια, έτσι και φέτος οι διά­φορες οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, μηδενός εξαιρουμένου –και γιατί άλλωστε, αφού τις «δάφνες» του διεκδικούν η «Νέα Δημοκρατία», ότι απόμεινε τέλος πάντων, καθώς και το «Πα.Σο.Κ.», εδώ κι αν ισχύει το ότι απόμεινε- διεκδίκησαν το καθένα για τον εαυτό του την πρωτοκαθεδρία της «αντίστασης».

Είναι πρα­γματικότητα ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕ, εξ αρχής, ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ, συγκεκριμένα στους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ και στους ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ κι ΟΧΙ στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Τα χρόνια που πέρασαν ο εθνικιστικός χώρος στάθηκε κυρίως στον αριθμό των νεκρών, στο μέ­ρος και στον τρόπο του θανάτου τους, καθώς και άλλες τέτοιου είδους στοιχεία, τα οποία, αν και είναι χρήσιμα, δεν αποτελούν ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, όπως αποδεικνύεται από την συνθηματολογία πού χρησιμοποιήθηκε αλλά και από πληθώρα άλλων στοιχείων, ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ από ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Είναι γνωστό ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στη συμμετοχή και στο «γιορτασμό», με επίσημη απόφαση του τον Νοέμβριο του 1973, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ πως «….παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής Κ.Υ.Π. και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της Κ.Υ.Π. (...) με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις», όπως ανέφερε το Φεβρουάριο του 1974 το περιοδικό «Πανσπουδαστική», στο όγδοο τεύχος του. 

Τα γεγονότα του 1973, δεν είχαν την απή­χηση πού θέλησαν εκ των υστέρων να τους αποδώ­σουν. Είχαν σαφή και συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα και στόχευαν στην ανα­τροπή του Γεωργίου Παπαδοπού­λου, που συσπείρωνε γύρω του μία τεράστια μάζα πολιτών.

Ο «γιορτασμός» του Πολυτεχνείου με τη μορφή της «αντίστα­σης» κατά του «φασισμού», που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε το στρατιωτικό καθεστώς –που έβαινε προς φιλελευθεροποίηση- αποτελεί τον φορέα του μένους της αριστεράς. Μένος που αναφέρεται αρχικά στην επικράτηση (κάποιων) εθνικών ιδανικών στην περίοδο 1967-74, αλλά στοχεύει παράλληλα στον ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ από τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, οποιουδήποτε φορέα εκφράζει τον Εθνικιστικό χώρο ή απλώς διατυπώνει εθνικές ιδέες και απόψεις.

Το Πολυτεχνείο απέτρεψε την φιλελευθεροποίηση του τότε καθεστώτος και έφερε στο προσκήνιο το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη. Σε όσους προκαλεί απορία η συμμετοχή του (απο)κόμματος «Νέα Δημοκρατία» στο ετήσια επαναλαμβανόμενο πανηγύρι τού Νοεμβρίου, να τους θυμίσουμε ότι, είναι δέσμια των κανόνων και των συμφωνιών του μεταπολιτευτικού παιχνιδιού.

Η «Νέα Δημοκρατία», δεν έχει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και την ΤΟΛΜΗ να θε­ωρήσει το Πολυτεχνείο ως ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ, αυτό ακριβώς που είναι, και να τοποθετηθεί απέναντί του. Προσπαθεί, ως ιδεολογικός συγγενής της Αριστεράς, να κλέψει την αχρείαστη δόξα του «αντιστασιακού», όμως η συμμετοχή της προσδίδει ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η οποία δεν αντα­ποκρίνεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των οπαδών της. Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους.

Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους. Οι «ηγέτες της Δεξιάς» ΕΠΕΒΑΛΑΝ το γιορτασμό του Πολυτεχνείου σχεδόν ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ, ενώ ποτέ δεν ήταν, υπακούοντας στην ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να ενσωματώσει στον εθνικό κορμό, στην εθνική πολιτική μας παράδοση μια ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΝΕΛΑΒΑΝ τις ΕΥΘΥΝΕΣ. Οι αριστεροί τη δουλειά τους κάνουνε, το φταίξιμο ανήκει σε όσους επέ­τρεψαν και συνηγόρησαν στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.... 

ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ.

  Συμπαντική νομοτέλεια.

Βασική αντίληψη της αρχαιοελληνικής κοσμοθεωρίας είναι η ΥΒΡΙΣ, η οποία διαπράττεται όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του –σωματική, ή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική, συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό ή απλά προσβλητικό τρόπο. Εννοείται, δηλαδή, ως ΥΒΡΙΣ η τυφλή προσήλωση του πρωταγωνιστή στο προσωπικό του πάθος, η οποία εκδηλώνεται ως υπερηφάνεια, αλαζονεία, έπαρση αλλά και η συμπεριφορά του θνητού ως Θεού. Από την ηθική διαδικασία προκύπτει ότι η αφθονία και ο πλούτος οδηγούν τον άνθρωπο στην ύβρι, η οποία εκφράζεται με τον κομπασμό.  

Ο Υβριστής  παραβιάζει αρχικά τον θεϊκό νόμο, στη συνέχεια τους κοινούς κώδικες συμπεριφοράς που είχαν θεσπίσει οι άνθρωποι και τέλος τους νόμους της πολιτείας. Με τη συμπεριφορά του επιχειρεί ή υπερβαίνει την πεπερασμένη φύση του ανθρώπου, προσβάλει και εξοργίζει τους Θεούς στην προσπάθεια του να εξομοιωθεί μαζί τους.

Στην ΥΒΡΙΝ οδηγεί τους θνητούς η έλλειψη της αιδούς, δηλαδή της ντροπής, που συνοδεύεται από αλαζονική συμπεριφορά, η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια και προσβάλλει την τιμή των άλλων. Η ΥΒΡΙΣ περιλαμβάνει την αδιαντροπιά και τη σκληρότητα, που δηλώνεται με τη λέξη «αναιδείη», γι’ αυτό το λόγο ο ξεδιάντροπος ονομάζεται «αναιδής». Οι πράξεις που επιφέρουν την αντικατάσταση της αιδούς από την ΥΒΡΙΝ καταλήγουν σε καταστάσεις απεχθείς, τα «αίσχεα».

Η υβριστική συμπεριφορά, συνιστά παραβίαση της ηθικής τάξεως, προσπάθεια ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και της συμπαντικής τάξεως. Παράλληλα η επαναλαμβανόμενη ΥΒΡΙΣ προκαλεί την προειδοποιητική παρέμβαση των Θεών και οδηγεί τον υβριστή στην ΠΤΩΣΗ και την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Στην ελληνική τραγωδία της αρχαιότητος η ύβρις είναι το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα. Παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, όταν αξιώνει να του υποταχθούν τα φυσικά στοιχεία και ο Ελλήσποντος να μην τρικυμίσει τα νερά του, που κατέστρεψαν τις γέφυρες της διακομιδής του στρατού. Τότε ο Ξέρξης διατάζει να μαστιγώσουν τη θάλασσα, και να ρίξουν στα νερά του Ελλησπόντου χειροπέδες. Η αποκατάσταση της ύβρεως του Ξέρξη πραγματοποιήθηκε εκεί που συντελέστηκε και ειδικότερα στη θάλασσα της Σαλαμίνας όπου ηττήθηκε με συντριπτικό τρόπο.

Ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» αναφέρει ως ΥΒΡΙΝ που διαπράχθηκε από τον Αγαμέμνονα, την αρπαγή της Βρισηίδας, προσβολή που είχε στόχο τον Αχιλλέα και τη μητέρα του, ενώ ο Αγαμέμνονας χαρακτηρίζεται «κερδοσκόπος» και «αναιδής». Στην «Οδύσσεια» ως υβριστές χαρακτηρίζονται, εκτός από τον Πολύφημο, οι μνηστήρες, επειδή ρημάζουν την περιουσία του Οδυσσέα και του ηλικιακά ανήμπορου γιου του. Έτσι η μεταμορφωμένη θεά Αθηνά, που φτάνει στο παλάτι της Ιθάκης για να ξεσηκώσει τον Τηλέμαχο στην αναζήτηση του πατέρα του, εκφράζει –με σκοπιμότητα- την έκπληξή της για το μέγεθος της ΥΒΡΕΩΣ των μνηστήρων και θεωρεί ότι θα μπορούσε να υποκινήσει τη ΝΕΜΕΣΙΝ. Ύβρις είναι η απροσεξία ή ο υπερβολικός ενθουσιασμός, η ανυπακοή του Ίκαρου ή του Φαέθωντα.

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία η ΥΒΡΙΣ προκαλούσε την ΑΤΗΝ -το θόλωμα του νου, το χάσιμο του μυαλού- την τύφλωση της συνειδήσεως, μετά την παρέμβαση των Θεών και ιδιαίτερα του πατέρα όλων τους, του ΔΙΟΣ. Το θόλωμα του νου, το ξεμυάλισμα, επιφέρει νέες ύβρεις, και γεννά την υπερβολή και την αμετρία, δηλαδή την άκοσμη και την αλογάριαστη συμπεριφορά της αδικίας, ώσπου ο υβριστής υποπίπτει σε πολύ σοβαρό σφάλμα. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί την ΝΕΜΕΣΙΝ -την οργή και την εκδίκηση των Θεών- που τελικά οδηγεί στην ΤΙΣΙΝ -την τιμωρία, τον παραδειγματικό κολασμό και την καταστροφή του Υβριστή.

Στη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα, ΥΒΡΙΣ σημαίνει βρισιά, προσβολή, συκοφαντία, οτιδήποτε θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Καταλάβατε ΑΝΟΗΤΟΙ βλάσφημοι, ΑΝΑΙΔΕΙΣ και ΥΒΡΙΣΤΕΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ της ΜΝΗΜΗΣ ΝΕΚΡΟΥ;

Υ.Γ. Ανθέλληνες είστε, σκουπίδια και σκουλήκια. Οι Έλληνες σύναπταν ανακωχή και κήδευαν με τιμές και από κοινού τους νεκρούς. 

Ο Κουμουτσάκος και οι …επαΐοντες.

Στόχος ήταν το πολιτικό ληστρικό σύστημα.

«….Ου πάνυ ημίν ούτω φροντιστέον, τι ερούσιν οι πολλοί ημάς, αλλ’ ό,τι ο επαΐων περί των δικαίων και αδίκων…..»,  [«….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….»], γράφει ο Θείος φιλόσοφος Πλάτων στο έργο «Κρίτων».

Η περίπτωση του ξυλοδαρμού και των τραυμάτων που προκλήθηκαν από επίθεση πολιτών σε βάρος του βουλευτή και πρώην υπουργού Γιώργου Κουμουτσάκου είναι άκρως πολιτική πράξη όσο κι αν εμφανίζεται να έχει ή επιχειρούν να της δώσουν ποινικές προεκτάσεις. Γι’ αυτό και «….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….». Επαΐοντες είμαστε οι πολίτες και ξέρουμε πόσα από τα ΔΙΚΑΙΑ μας ΣΤΕΡΟΥΝ, όπως και πόσα ΑΔΙΚΑ μας ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ.

Οι πολίτες αυτής της χώρας –ένα ποσοστό με (συν)ευθύνη τους καθώς συμμετείχαν κι εξακολουθούν στη λεηλασία του Δημοσίου χρήματος- τα τελευταία έξι –τουλάχιστον- χρόνια, υφίστανται τα αποτελέσματα της βιαιοπραγίας και του πολιτικού bulling των εκπροσώπων του. Αυτών που ορκίστηκαν ότι θα υπηρετούν και θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα του λαού και του Έθνους.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε κι ούτε γίνεται. Οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι τους …Βαρεμένους της πολιτικής ζωής να αρνούνται την ύπαρξη ανέργων και τις στρατιές των απελπισμένων συμπολιτών μας τις αποκαλούν «…οικονομικά μη ενεργούς». Τους ΣαμαροΒενιζέλους να αποδίδουν ασυλία για οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα στους εαυτούς τους, να χαρίζονται τα ληστρικά δάνεια των κομμάτων της ληστοκρατίας, να αμφισβητείται ότι οι Τούρκοι γενοκτόνησαν τους γονείς και τους παππούδες μας.

Δεν είδα να εξοργίζεται κανείς από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους όταν οι συνάνθρωποι μας αυτοκτονούν κατά χιλιάδες από απελπισία κι ανέχεια τα τελευταία χρόνια. Δεν παρακολούθησα κανέναν Χατζηνικομαλάκα να διαμαρτύρεται και να εξαπολύει μύδρους. Ούτε είδα κανέναν οργισμένο Πορτοσαλταρισμένο ή Μπογδανόχαμογελαστό να συμπαραστέκεται στις χαροκαμένες οικογένειες των συμπολιτών μας που κρέμονται νεκροί από στύλους με μια θηλιά στο λαιμό ή πηδούν από μπαλκόνια και ταράτσες στο κενό.

Καμιά Σιγανοπαπαδάκου, καμία Έλλη Τσαρλαμπά, καμία Όλγα Καλούδη-Παναγιωτοπούλου-Νικητέα δεν ευαισθητοποιείται από το κοινωνικό δράμα, ούτε «Τρέμη» από ιερή οργή κι αγανάκτηση για όσους χάνουν την αξιοπρέπεια τους σε πολλές περιπτώσεις την ίδια τους τη ζωή.

Όμως όλοι οι απατεώνες πολιτικοί και οικονομικοί εγκληματίες, συντάχθηκαν πίσω από τις γραμμές των υποστηρικτών του αδίκου της επιθέσεως κατά του Γιώργου Κουμουτσάκου. Όλοι αυτοί απλώς κλείνουν τα μάτια στο προφανές, όπως κρύβει η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της στο έδαφος.

Το προφανές είναι ότι η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΟΡΓΗ και ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ μερίδος ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ μας, δεν είχε στόχο ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟ ή Μιλτιάδη ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ. Στόχος τους ήταν να διαμαρτυρηθούν και να στείλουν πολιτικό μήνυμα απλό και σαφέστατο. Η οργή μας θα παραμένει όσο θα συνεχίζετε να προκαλείτε και δε θα διορθώνετε τα αίτια που την προκάλεσαν. Καθήκον μας είναι να σταθούμε στο πλάι των ανώνυμων συμπολιτών μας που από σήμερα θα συρθούν στα αστυνομικά τμήματα, στις δικαστικές αίθουσες και θα διασυρθούν τηλεοπτικά, στη μάταιη προσπάθεια να ανακόψουν το τσουνάμι του θυμού, της λαϊκής οργής και αγανακτήσεως σε βάρος των ληστοσυμμοριτών που μας κυβερνάνε..

Η κυριαρχία σας και η ασυλία σας για όλα όσα διαπράττετε σε βάρος των Ελλήνων, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ  στο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ της (Β)ουλής σας, εκεί όπου αρχίζει ο ΔΡΟΜΟΣ της ζωής μας. Οι ψυχές των νεκρών συμπολιτών μας, οι καρδιές που ράγισαν και το κλάμα όσων έχασαν μέσα σε ένα βράδυ τη ζωή τους, τις ζωές των παιδιών και των εγγονών τους που ξεριζώθηκαν με βίαιο τρόπο από την Ελλάδα, θα ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ τις νύχτες και τις μέρες σας. Ζείτε με το φόβο της λαϊκής οργής, σε καθεστώς απόλυτου τρόμου, είσαστε σε κατάσταση απόλυτου πανικού και αναγκασμένοι να ζείτε φρουρούμενοι από στρατιές εμμίσθων ένστολων, οργάνων του καθεστώτος που με βία επιβάλλατε και με τον ίδιο τρόπο διατηρείτε στις πλάτες του λαού μας. Η μεγαλύτερη –ως τώρα- τιμωρία σας είναι η ΑΔΥΝΑΜΙΑ σας να ζείτε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, να μπορείτε να κυκλοφορείτε ΔΙΧΩΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ μεταξύ μας.

Υπέρτατο χρέος η ΣΩΤΗΡΙΑ της ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

Το έπος του 1940, αυτό που μεθοδικά προετοίμασε ο εθνικός κυβερνήτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ και πέτυχε ο ανθός της νεολαίας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και των Οχυρών του Ρούπελ, είναι καύχημα της ιστορικής μνήμης του Ελληνικού Έθνους. Οριοθετήθηκε από τον κύκλο του αίματος και απογειώθηκε σε μεγαλείο ως πράξη, από την γνώση των πολεμιστών ότι η πύλη που διάβηκαν τους οδηγούσε στο θάνατο.

Οι νεκροί του Έπους, μας διδάσκουν την σοφία που τους ενέπνευσε η γνώση του θανάτου, η μόνη εφικτή τελειότητα. Πέθαναν νέοι, ήρεμοι, ακύμαντοι, παραδομένοι στη μεγαθυμία της αιωνιότητας. Πέθαναν βέβαιοι ότι εκτέλεσαν το υπέρτατο χρέος και καθήκον στη ΦΥΛΗ και στη ΡΑΤΣΑ.  

Αιώνια η μνήμη σας.

Αθάνατοι στο νου, στην καρδιά και την ψυχή μας. 

Γιατί πρέπει νὰ ὑπερψηφισθῇ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές

του πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη


Οἱ Ἕλληνες εἴμεθα φοβερὰ διχαστικοί. Ἀνάβουμε μὲ τὸ παραμικρό, ἔχουμε στὸ πετσί μας τὴν βεντέτα φθονοῦμε ὅποιον ἐπιτύχῃ, ἔστω καὶ ἄν ἀναγνωρίζουμε πὼς ἔχει δίκαιο.

Ὁ Νῖκος Μιχαλολιᾶκος, μόνος του, ἐπέτυχε στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας ἕνα θαῦμα. Οἰκοδόμησε, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνιο ἀγῶνα, ἕνα μαζικὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα (οὔτε ἀκροδεξιό, οὔτε ἀκροαριστερό, ἁπλῶς πατριωτικό). Τὸ ἐπέτυχε διότι παράλληλα ὠργάνωσε ἕνα παραστρατιωτικὸ κίνημα, ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ οἱουδήποτε γνησίου ἐπαναστατικοῦ κινήματος. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δυνάμεις τοῦ Κατεστημένου ἐπεκέντρωσαν τὰ βέλη τους κατὰ τῆς παραστρατιωτικῆς αὐτῆς ὀργανώσεως, γνωρίζοντας κάλλιστα ὅτι χωρὶς αὐτὴν ἡ ἐπανάσταση εἶναι ἀδύνατη. Τὸ ΚΚΕ μετεμορφώθη σὲ ἀνενεργὴ σοφὴ κουκουβάγια ἀκριβῶς διότι ἔχασε τὸ παραστρατιωτικό της σκέλος.

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ πληθώρα, στὴν σημερινὴ πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας, ὀργανώσεων, συνδέσμων, ἑταιρειῶν, κομμάτων ποὺ οὐσιαστικὰ συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς (πατριωτισμός, αὐτάρκεια, πολιτικὸ ἔλεγχο τῆς οἰκονομίας, ὑποστήριξη τῆς ἐθνικῆς ἐπιχειρηματικότητος ὅπως αὐτὴ τῶν Ἑλλήνω ἐφοπλιστῶν, ἐθνικὸ νόμισμα, ἔξοδος ἀπὸ τὴν ΕΕ, οὐδετερισμὸς στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ἐκδίωξη τῶν λαθρομεταναστῶν) ποὺ ὅμως εἴτε λόγῳ τοῦ ἐμφυλιακοῦ παρελθόντος, εἴτε φθόνου, δὲν θέλουν νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἐπέτυχε ἐνῷ αὐτοί ἀπέτυχαν νὰ προβάλλουν ὅμοιες θέσεις ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς  διεθνεῖς τοκογλύφους.

Ζητῶ λοιπόν, στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές, ὁ λαὸς τοῦ ΟΧΙ τοῦ 61,50% τοῦ δημοψηφίσματος τῆς 5^ης Ἰουλίου 2015, νὰ ψηφίσῃ Χρυσῆ Αὐγὴ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν θὰ τὸν προδώσῃ ὅπως ἔκαμε ὁ Σύριζα, ἁπλῶς διότι ὅταν εὑρεθῇ στὴν κυβέρνηση θὰ ἔχῃ στὸ πλευρό της, ἀφοσιωμένη, μία παραστρατιωτικὴ ὀργάνωση καὶ τὴν πλειψηφία τῆς ἀστυνομίας καὶ τοῦ στρατοῦ ποὺ παρὰ τὶς ἀντιξοότητες καὶ τὴν δουλοπρέπεια τῆς Μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974-2015, φλέγεται ἀπὸ πατριωτισμό. Μὲ στρατιωτικὴ κάλυψη καὶ πολύπλευρη ἐξωτερικὴ πολιτική, ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ θὰ δυνηθῇ νὰ ἀντισταθῇ στὶς πιέσεις τῶν διεθνῶν τοκογλύφων, κάτι ποὺ δὲν ἠδυνήθη νὰ κάνη ὁ Βαρουφάκης μὲ μοναδικὸ ὅπλο τὴν δημιουργικὴ ἀσάφεια.

Πρέπει, ἐπιτέλους, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ ξεπεράσῃ τὰ συνθήματα τοῦ «δὲν περνᾷ ὁ φασισμός», ἐὰν δὲν θέλῃ, κολλῶντας στὰ συνθήματα, νὰ ἀποτελειώσῃ ὅτι ἔχει ἀκόμη παραμείνει ὄρθιο ἀπὸ τὴν δύσμοιρη πατρίδα μας. Ὁ ἀστικὸς κοινοβουλευτισμὸς τῶν 40 τελευταίων ἐτῶν ὑπῆρξε καταστροφικός.

Ἡ λαοκρατία ἀμέσου δημοκρατίας τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θὰ σημάνῃ τὴν ἀπαρχὴ ἑνὸς νέου χρυσοῦ αἰῶνος γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Δημήτρης Κιτσίκης, 22 Αὐγούστου 2015