«Εδώ Πολυτεχνείο»: 42 χρόνια ψέματα.

«Το Έθνος πρέπει να θεωρεί ΕΘΝΙΚΟ, ότι είναι ΑΛΗΘΕΣ».

Όπως και τα προηγούμενα σαράντα ένα χρόνια, έτσι και φέτος οι διά­φορες οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, μηδενός εξαιρουμένου –και γιατί άλλωστε, αφού τις «δάφνες» του διεκδικούν η «Νέα Δημοκρατία», ότι απόμεινε τέλος πάντων, καθώς και το «Πα.Σο.Κ.», εδώ κι αν ισχύει το ότι απόμεινε- διεκδίκησαν το καθένα για τον εαυτό του την πρωτοκαθεδρία της «αντίστασης».

Είναι πρα­γματικότητα ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕ, εξ αρχής, ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ, συγκεκριμένα στους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ και στους ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ κι ΟΧΙ στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Τα χρόνια που πέρασαν ο εθνικιστικός χώρος στάθηκε κυρίως στον αριθμό των νεκρών, στο μέ­ρος και στον τρόπο του θανάτου τους, καθώς και άλλες τέτοιου είδους στοιχεία, τα οποία, αν και είναι χρήσιμα, δεν αποτελούν ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, όπως αποδεικνύεται από την συνθηματολογία πού χρησιμοποιήθηκε αλλά και από πληθώρα άλλων στοιχείων, ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ από ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Είναι γνωστό ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στη συμμετοχή και στο «γιορτασμό», με επίσημη απόφαση του τον Νοέμβριο του 1973, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ πως «….παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής Κ.Υ.Π. και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της Κ.Υ.Π. (...) με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις», όπως ανέφερε το Φεβρουάριο του 1974 το περιοδικό «Πανσπουδαστική», στο όγδοο τεύχος του. 

Τα γεγονότα του 1973, δεν είχαν την απή­χηση πού θέλησαν εκ των υστέρων να τους αποδώ­σουν. Είχαν σαφή και συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα και στόχευαν στην ανα­τροπή του Γεωργίου Παπαδοπού­λου, που συσπείρωνε γύρω του μία τεράστια μάζα πολιτών.

Ο «γιορτασμός» του Πολυτεχνείου με τη μορφή της «αντίστα­σης» κατά του «φασισμού», που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε το στρατιωτικό καθεστώς –που έβαινε προς φιλελευθεροποίηση- αποτελεί τον φορέα του μένους της αριστεράς. Μένος που αναφέρεται αρχικά στην επικράτηση (κάποιων) εθνικών ιδανικών στην περίοδο 1967-74, αλλά στοχεύει παράλληλα στον ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ από τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, οποιουδήποτε φορέα εκφράζει τον Εθνικιστικό χώρο ή απλώς διατυπώνει εθνικές ιδέες και απόψεις.

Το Πολυτεχνείο απέτρεψε την φιλελευθεροποίηση του τότε καθεστώτος και έφερε στο προσκήνιο το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη. Σε όσους προκαλεί απορία η συμμετοχή του (απο)κόμματος «Νέα Δημοκρατία» στο ετήσια επαναλαμβανόμενο πανηγύρι τού Νοεμβρίου, να τους θυμίσουμε ότι, είναι δέσμια των κανόνων και των συμφωνιών του μεταπολιτευτικού παιχνιδιού.

Η «Νέα Δημοκρατία», δεν έχει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και την ΤΟΛΜΗ να θε­ωρήσει το Πολυτεχνείο ως ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ, αυτό ακριβώς που είναι, και να τοποθετηθεί απέναντί του. Προσπαθεί, ως ιδεολογικός συγγενής της Αριστεράς, να κλέψει την αχρείαστη δόξα του «αντιστασιακού», όμως η συμμετοχή της προσδίδει ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η οποία δεν αντα­ποκρίνεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των οπαδών της. Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους.

Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους. Οι «ηγέτες της Δεξιάς» ΕΠΕΒΑΛΑΝ το γιορτασμό του Πολυτεχνείου σχεδόν ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ, ενώ ποτέ δεν ήταν, υπακούοντας στην ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να ενσωματώσει στον εθνικό κορμό, στην εθνική πολιτική μας παράδοση μια ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΝΕΛΑΒΑΝ τις ΕΥΘΥΝΕΣ. Οι αριστεροί τη δουλειά τους κάνουνε, το φταίξιμο ανήκει σε όσους επέ­τρεψαν και συνηγόρησαν στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ....