στο Π Α Ν Α Ι Τ Ω Λ Ι Ο

ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΑΡΙ.

{Γιώργος Χαρβαλιάς, εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 31 Ιουλίου 2016, σελίδα 8, στήλη «Stress Test».}

                  Σε μια πρώτη ανάγνωση, προκαλεί απορία η έλλειψη κάθε συ­ζήτησης στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο για τις επερχόμενες προεδρι­κές εκλογές στις ΗΠΑ - τις πιο ενδιαφέ­ρουσες και «ζωντανές», ίσως, των τελευ­ταίων δεκαετιών. Στο πρόσφατο πα­ρελθόν, οι αμερικανικές εκλογές απο­τελούσαν δημοφιλές ανάγνωσμα στα ελληνικά μέσα, πολλούς μήνες πριν από τη διεξαγωγή τους. Ταυτόχρονα, όμως, έδιναν τροφή και για κουβέντες στα πολιτικά σαλόνια, έστω κι αν καθίστα­το σαφές ότι με τους τότε υποψηφίους τίποτα δεν θα άλλαζε δραματικά στην Ελλάδα. Σήμερα, περιέργως, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν ακούγεται ψίθυρος. Τυχαίο; Ασφαλώς όχι. Η αποσιώπηση γίνεται βάσει σχεδίου. Γιατί η επιλογή του εγχώριου πολιτικού συστήματος όσο και της ομογενειακής «αφρόκρεμας» (σ.σ.: ο Θεός να την κάνει...) είναι τόσο απεχθής, απωθητι­κή και... ξεφωνημένη, που ανακατεύει τα σωθικά του μέσου Έλληνα. Αίφνης, όμως, δεν φαίνεται και να «περπατάει». Γι’ αυτό προτιμούν να την κρύβουν. Την κρατούν στο περιθώριο, περιμένοντας την τελική ευθεία και, στο με­ταξύ, αρκούνται να θάβουν τον «αντί­παλο», καλλιεργώ­ντας αρνητικά στερεότυπα.

               Δυστυχώς γι’ αυτούς, κάποια δεδο­μένα δεν αλλάζουν. Τα κουκιά είναι με­τρημένα. Η εκλογή της Χίλαρι Ρόνταμ θα αποτελέσει την επιτομή της πιο βρό­μικης και κοντόφθαλμης εξωτερικής πολιτικής, αυτής που διέλυσε τα Βαλ­κάνια και έβαλε φωτιά στον αραβικό κόσμο με τα πιο υποκριτικά προσχή­ματα. Και, ασφαλώς, την πεμπτουσία της πιο διεφθαρμένης, αργυρώνητης εξουσίας, τις υποχθόνιες μεθοδεύσεις της οποίας θα ζήλευε και ο σκηνοθέτης του «House of Cards». Αντίθετα στην περίπτωση του Τραμπ, που εύκολα προβάλλεται ως «δισεκατομμυριούχος κλόουν» τα πράγματα –αν μη τι άλλο- δεν είναι δεδομένα. Μπορεί να ενισχύσει τον αμερικανικό απομονω­τισμό, θα ενισχύσει όμως σίγουρα και μια τριπολική συνεννόηση κορυφής με Κίνα και Ρωσία, που θα πετάξει έξω τους Γερμανούς και όλο το γερμανοκρατούμενο ιερατείο των Βρυξελλών, το οποίο σήμερα απο­φασίζει την τύχη της Ευρώπης. Μια τέτοια ψύχραιμη διπλωματία με τις άλλες δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη ίσως αποδειχτεί αποτελεσματικότερη για την πάταξη ασύμμετρων απειλών, που απλώνονται και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η τυφλή τρομοκρατία των ισλαμοκανιβάλων του ISIS.

              Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι προ­θέσεις του Τραμπ (αν υπάρχουν...) αποτελούν ανεξερεύνητο τοπίο. Ουδείς μπήκε στον κόπο να προσεγγίσει το επιτελείο του για να τις διερευνήσει. Αντίθετα, όλο το επιχειρηματικό σύστημα της ομογένειας έχει ποντάρει τα «ρέστα» του στην  εκλογή της Χίλαρι, γεγονός που φαίνεται ότι συμπλέει απόλυτα με τις διαθέσεις του εδώ πολιτικού στερεώματος από τη μητσοτακική νεοφιλελεύθερη «Δεξιά» έως τους... πρώ­ην αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ.

              Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση, που έπρεπε να έχει κάνει «σημαία» της την εκλογή του έντιμου φιλέλληνα Σάντερς, έχει για τα καλά «ταιριάξει» με τα συστήματα εξουσίας των Κλίντον, τους «εθνικούς χορηγούς» τύπου Γιάννας Αγγελοπούλου, τους βλαχομπαρόκ  Ελληνοαμερικανούς  «επενδυτές», αλλά και τα διεθνή «κοράκια» των αγορών, όπως ο Σόρος, που πρόσφα­τα έριξε άλλα 25.000.000 δολάρια στο ταμείο του ζεύγους. Αυτό το φρικτό συνονθύλευμα διαπλοκής, που γελοιο­ποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό, καλώντας τον να συμμετάσχει στο «σόου» του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, τολμά να εμφανίζει την εκλογή της Χίλαρι ως «εθνική αναγκαι­ότητα», πουλώντας φόβο και ανασφά­λεια σε περίπτωση επικράτησης του Τραμπ. Ομογενείς επιχειρηματίες όλων των βαθμίδων, παλαιοί χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος στη δυ­τική ακτή, παραδοσιακοί εργολάβοι, σουπερμαρκετάδες, έμποροι καλλυντικών, έως και νεόπλουτοι ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών αλυσίδων με lifestyle Μυκόνου έχουν στρατευτεί στο πλευρό της κυρίας Κλίντον, πάντα για... «το καλό της Ελλάδας μας»!

              Πρόκειται για τους συνήθεις υπόπτους, που στήνουν «πρωτοβουλίες» και «ερά­νους», δηλώνουν έτοιμοι να επενδύ­σουν εκατομμύρια στην πατρίδα, αλ­λά στο τέλος δεν βάζουν ούτε σεντ, προτιμώντας να χρηματοδοτούν αφειδώς τη Χίλαρι -οι πιο αφελείς και επαρχιώτες προσβλέποντας σε ένα photo opportunity με το προεδρι­κό ζεύγος και οι πιο πονηροί σε μπίζ­νες μέσω στενών επαφών με το επιτε­λείο της πρώτης κυρίας.

               Μόνο που όλοι αυτοί, βλάκες ή επι­τήδειοι, κινδυνεύουν να μείνουν στα κρύα του λουτρού. Όπως προσφυώς έγραψε ο ανατρεπτικός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, η Χίλαρι δεν θα χάσει από τον Τραμπ, αλλά από τον εαυτό της. Έχει σπάσει όλα τα κοντέρ αντιδημοφιλίας και αναξιοπιστίας. Εξ ου και η ένοχη σιωπή των εγχώριων υποστηρικτών της. Δυστυχώς, είναι πολύ αργά για να κάνουν πίσω όλοι αυ­τοί που αναίσχυντα την αγιοποίησαν...