Νέα δυναμική στην πατριωτική Δεξιά.

«Πάρτυ του Τσαγιού».

Στις 28 Αυγούστου 2010 δεκάδες χι­λιάδες Αμερικανοί συγκεντρώθη­καν στην Ουάσινγκτον. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν η ανιψιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αλβέντα και η ογκώδης διαδήλωση ήταν προς τιμή του Αμερικανικού στρατού. Ήταν ένα ακόμα «Πάρτυ του Τσαγιού», από αυτά που οργανώνονται κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.

«Πάρτυ του Τσα­γιού» ονόμασαν οι κάτοικοι της Βοστώνης το 1773 την αντίδραση τους εναντίον της Εται­ρείας «Ανατολικών Ινδιών», η οποία επιθυμούσε να επεκτείνει το μονο­πώλιο που είχε στο εμπόριο τσα­γιού, και στις αποικίες της Βορείου Αμερικής. Οι άποικοι, ασπαζόμενοι την αρχή «καμία φορολογία χωρίς έγκριση από εκ­προσώπους του λαού», αντέδρα­σαν μόλις τα πλοία έφθα­σαν στο λιμάνι και έριξαν στην θάλασσα τα φορτία. Το περιστατι­κό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης το 1775.

Το «Πάρτυ του Τσαγιού» ήταν η δυναμική αντίδραση των Αμερικανών στην οικονομική πολιτική του Βρετανού βασιλέα Γεώργιου Γ'. Τα σύγ­χρονα «Πάρτυ του Τσαγιού» αποτελούν την αντίδραση στην πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα.

Το πρώτο έγινε στις 24 Ιανουαρίου 2009 στην πολι­τεία της Νέας Υόρκης ενάντια σε φόρο «κατά της παχυσαρκίας» στα αναψυκτικά. Από τότε δεκάδες «Πάρτυ» οργανώθηκαν στις ΗΠΑ με σύν­θημα τον περιορισμό της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης. Οι διαδηλωτές συ­γκεντρώνονται έξω από δημαρ­χεία, ενώ αρκετές φορές διακόπτουν ομιλίες Δημοκρατικών πολιτικών με ερωτήσεις για την φορολογική πολιτική της κυβέρνη­σης Ομπάμα.

Τα «Πάρτυ του Τσαγιού» έγιναν μαζι­κά όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 το νομοσχέδιο που καθιστά υποχρεωτική την ι­ατρική ασφάλιση των Αμερικανών. Το κόστος δεν θα καλύπτε­ται από τον ασφαλισμένο, εφόσον δεν έχει τα χρήματα να το πληρώ­σει, αλλά από το Αμερικανικό κρά­τος!

Στην αριστεροκρατούμενη Βο­στώνη, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Μπράουν με αιχμή την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για την Υγεία θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας την θέση του μακαρίτη 'Εντουαρντ Κένεντυ, στερώντας την πλειοψη­φία στην Γερουσία από τους Δημο­κρατικούς.

Η κινητοποίηση των διαδηλωτών στα «Πάρτυ του Τσαγιού» είναι υπόδειγμα αυτοοργάνωσης. Οι δημο­σκοπήσεις λένε ότι όσοι συμμετέχουν είναι μοιρασμένοι μεταξύ Ρεπουμπλικάνων (54%) και ανεξάρτητων (41 %).

Η μεγάλη πλειοψηφία είναι συντηρητικοί (73%), μορφωτικά απόφοιτοι πανεπιστημίου (70%), φυλετικά λευκοί (89%) και προτεστάντες (61 %). Συμφωνούν (88%) με τον νόμο της πολιτείας της Αριζόνας κατά της λαθρομετανάστευσης, διαφωνούν (82%) με την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων και διαφωνούν (74%) με τις πο­λιτικές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των μειονοτήτων.

Η επιτυχία των αυθόρμητων «Πάρτυ του Τσαγιού» αιφνιδίασε τους Δημοκρατικούς, και τους Ρεπουμπλικάνους. Η πρώτη αντίδραση των Δημοκρατικών ήταν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για μικρές περιθωριακές διαδηλώσεις. Στην συνέ­χεια χρησιμοποίησαν το επιχείρη­μα του «ρατσισμού». Όμως η παρουσία αρκετών εγχρώμων ανάμεσα στους διαδηλωτές, το διαψεύδει. Πλέον ισχυρίζονται ότι τα «Πάρτυ του Τσαγιού» εί­ναι ... συνομωσία των Ρεπουμπλικανών. Όμως πλέον η πλειοψηφία των Αμερικανών (57%) διαφωνεί με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι ευρισκόμενοι σε διάλυση μετά την οκταετία του Τζορτζ Μπους, η οποία εξασθένισε σημαντικά την ισχύ της χώρας, το τελευταίο που περίμεναν ήταν τα «Πάρτυ του Τσαγιού». Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είχαν απομακρυν­θεί από τις βασικές αρχές του κινήματος περί περιορισμού της φορολογίας και της κρατικής σπατάλης.

Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η δρά­ση του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού» έχει εμποδίσει την εκλογή εκπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου προς όφελος «οικονομικώς συντηρητικών» πολι­τικών. Ο Ραντ Πωλ υιός του Ρον Πωλ στο Κεντάκυ, η Σάρον Ανγκλ στην Νεβάδα, ο Τιμ Σκοτ και η Νίκυ Χάλεϋ στην Νότια Καρολίνα, ο Πωλ Λε Πέιτζ στο Μέιν, η Αννα Λιτλ στο Νιου Τζέρσεϋ, η Κρίστι Νοέμ στην Νότια Ντακότα, ο Τζο Μίλερ στην Αλάσκα και Μάικ Λι στην Γιούτα είναι μερι­κά παραδείγματα πολιτικών που κέρδισαν το χρίσμα στις εσωκομματικές εκλογές, με την υποστήριξη του κινήματος «Πάρτυ του Τσαγιού». Πλέον ετοιμάζονται να διεκδι­κήσουν την εκλογή τους ενάντια στους Δη­μοκρατικούς στις τοπικές εκλογές του Νο­εμβρίου, έχοντας κάνει κεντρικό θέμα την ανάγκη για υπεύθυνη οικονομική πολιτική.  Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Ελλάδα  είναι ότι υπάρχουν ομοιότητες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.

Το 2009 το δημόσιο χρέος και το έλ­λειμμα του προϋπολογισμού τους ήταν τα μεγαλύτερα μεταπολεμικώς.

Η ιδεολογική συγγένεια του Γιώργου Παπανδρέου με τον Μπάρακ Ομπάμα είναι γνωστή. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο επιλέγουν ως «λύση» του προβλήματος την αύξηση των φό­ρων, αντί για την μείωση των κρατικών δαπανών.

Μήπως είναι καιρός για Ελληνικά «Πάρτυ»;

-----------------

του Νίκου Δούκα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό Εθνικιστικό περιοδικό Patria, τεύχος 24 Οκτώβριος 2010.