Μουσείο Σοφίας Βέμπο...

αποκαταστάθηκε μια σκόπιμη κρατική παράλειψη.

Μια ασυγχώρητη «παράλειψη», ένα τεράστιο κενό συμπλήρωσε ο ιδιώτης Βασίλειος Νικόλτσιος.
Ο ε.α. συνταγματάρχης συνεργάστηκε με το ΓΕΣ και με προσωπική του χρηματοδότηση, δημιούργησε το Μουσείο ΣΟΦΙΑΣ ΒΕΜΠΟ που στεγάζεται στο υπόγειο του Μακεδονικού Πολεμικού Μουσείου, στην Θεσσαλονίκη.
Στο χώρο αυτό έχει στηθεί έκθεση με προσωπικά κειμήλια της ΣΟΦΙΑΣ ΒΕΜΠΟ, τα οποία είχε μαζέψει η φίλη της κ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ.
Τα κειμήλια αυτά είναι, οι παρτιτούρες της, οι δίσκοι της (33,45 και 78 στροφών), θεατρικές αφίσσες και προγράμματα παραστάσεων, βιβλία, γράμματα, σημειώματα, προσωπικές της φωτογραφίες, τα φορέματα της, τα παπούτσια της και τα προσωπικά της αντικείμενα.
Η Σοφία ΒΕΜΠΟ στην διάρκεια του πολέμου, εντάχθηκε στο σύστημα εμψύχωσης του Στρατού. Ακολούθησε τον Ελληνικό στρατό στη Μέση Ανατολή και ήταν κοντά στις Ενοπλες Δυνάμεις.
Γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης και το πραγματικό όνομα της ήταν ΕΦΗ ΜΠΕΜΠΟ. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήλθε με την οικογένεια της στην Ελλάδα και τελικά εγκαταστάθηκαν στον Βόλο.
Τραγούδησε τα τραγούδια «Βάζει ο Ντούτσε την στολή του», «Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά», «Στον πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», μια σειρά τραγουδιών που καταγράφηκαν στη μνήμη του λαού μας, ως τα «τραγούδια της νίκης του ‘40».
Μετά την κατοχή, συνέχισε να αποτελεί τη φωνή των Ελλήνων, τραγουδώντας την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των συμμάχων, με το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου», επίσης στον συμμοριτοπόλεμο με «Το τραγούδι του Μωρηά» , αλλά και το Παιδομάζωμα με το «Που να' στε τώρα».
Με απόλυτη σεμνότητα έλεγε: «Δεν τραγουδάω εγώ στα πολεμικά μου τραγούδια, τραγουδάει η ψυχή της πατρίδας, η ψυχή της ΡΑΤΣΑΣ, η ψυχή του αδούλωτου Λαού μας... Σε εκείνο τον πόλεμο, άλλοι έδωσαν την ζωή τους, τα χέρια τους, τα πόδια τους, τα μάτια τους, την υγεία τους. Εγώ τι έδωσα; Την φωνή μου που, καλή ή κακή, την έχω ακόμη ακέραιη και ζωντανή. Δεν μου χρωστάει λοιπόν τίποτα, ούτε το ελαφρό τραγούδι, ούτε η Ελλάδα. Εγώ τους χρωστάω τα πάντα, γιατί με κάνανε ΒΕΜΠΟ».
Επαιξε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Παντρεύτηκε τον Μίμη Τραϊφόρο, και έζησε μαζί του ως τον θάνατο της στις 11 Μαρτίου 1978.

Ο Μίμης Τραϊφόρος, έγραψε στον τάφο της:
«Σοφία μου αλύγιστη, η δόξα σου είναι τόση,
Που δεν μπορεί, δεν γίνεται, πιο πάνω να ψηλώσει.
Και η ψυχή σου ανέβηκε τόσο ψηλά απ'το σώμα,
Που είσαι Σοφία μου ουρανός, δεν είσαι πλέον χώμα»