Ο υιός Μπαλτάκος στο Λιμενικό (κατά το «η Αλίκη στο ναυτικό»)

ή πως ο κ. Τάκης αμάρτησε για το παιδί του.

του Παναγιώτη Τζένου

Ένα απίστευτο σκάνδαλο, μια αμφιλε­γόμενη δικαστική απόφαση και συνθή­κες ομερτά, …{…}… με πρωταγωνιστές τον γε­νικό γραμματέα της κυβέρνησης και στενό συ­νεργάτη του πρωθυπουργού, Τάκη Μπαλτάκο, και τον υιό του, Δημήτρη-Γεώργιο. …{…}…υπόθεση που αφο­ρά την τοποθέτηση του υιού Μπαλτάκου στο Λιμενικό Σώμα, η οποία προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων …{…}…. και πυροδότησε αρνη­τικές συζητήσεις στους κόλπους των αξιωματικών. ...{…}..καθώς και η  μεθόδευση που ακολουθήθηκε επαναφέρουν μετ’ επιτάσεως το δίλημμα για το τι τελικά θεωρείται νόμιμο και ηθικό, ιδι­αίτερα μάλιστα για έναν στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, ..{…}…. Προκειμένου να καλυφθούν οι διαφωνίες από την εκ των υστέ­ρων τοποθέτηση του υιού Μπαλτάκου στον πί­νακα επιτυχόντων του διαγωνισμού κατάτα­ξης δοκίμων σημαιοφόρων του Λ.Σ. και μετά τις έντονες αντιδράσεις του τομεάρχη Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρή Δρίτσα, συνέβη το πρω­τοφανές για την ιστορία του Λιμενικού: Με πα­ρέμβαση Μπαλτάκου, αλλά και της τότε πολιτι­κής ηγεσίας του υπουργείου Ναυτιλίας, …{…}… , ο αρχηγός του Λιμενικού υποχρεώθηκε να κάνει δεκτούς στο Σώμα και 15 επιλαχόντες, …{…}… οι οποίοι αντέδρα­σαν έντονα στο ότι παρακάμφθηκαν στη σειρά κατάταξης από τον υιό Μπαλτάκο, …{…}….

Η …{…}… υπό­θεση ξεκινά το 2011, όταν ο Δημήτριος-Γεώργιος Μπαλτάκος, υιός του …{…}… Τάκη Μπαλτάκου, παλαιότερα νομικού συμβούλου των ΕΠΑΕ και ΚΑΕ Παναθηναϊκός και βαφτι­στικός του προέδρου των ΑΝ.ΕΛ., Πάνου Καμμένου, αποφασίζει να συμμετάσχει στον δι­αγωνισμό για τους δόκιμους σημαιοφόρους του Λιμενικού. Ο …{…}… Δημήτρης, έχοντας σπουδάσει στο Πολιτικό της Νομικής και με μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες στην άλλη άκρη του Ατ­λαντικού, δεν καταφέρνει να πε­ράσει τη βάση σε ένα από τα υπό εξέταση μαθήματα, συγκεκριμένα στο Διοικητικό Δίκαιο, όπου βαθ­μολογείται με οκτώ. Οπως ορίζει η …{…}… προ­κήρυξη, σε περίπτωση που ένας διαγωνιζόμενος δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει τουλάχιστον τη βάση του δέκα σε ένα μάθημα θε­ωρείται ότι αποτυγχάνει. Δίνεται…{…}… η δυνατότητα ένστασης στο ΑΣΕΠ, μόνο όμως για λόγους νομιμότητας και όχι για τη βαθμολογία και την ουσιαστική εκτίμηση της επιτροπής.

…ο Μπαλτάκος προσέφυγε στο ΑΣΕΠ, που με την υπ' αριθμ. 982/11-10-2011 απόφαση του έκανε δεκτή την ένσταση του και ανέπεμψε την υπόθεση στην αρμόδια επιτροπή εξετάσεων, πλην όμως το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο. …{…}… δη­λαδή οι βαθμολογητές έκριναν ότι το κείμενο δεν ξεπερνούσε τη βάση του δέκα που όριζε ως προϋπόθεση η προκήρυξη. …{…}…. Ο υιός Μπαλτάκος κατέ­θεσε ενώπιον του Τριμελούς Διοικητικού Εφε­τείου Πειραιά αίτηση ακύρωσης της απόφασης, με δικηγόρο του …{…}… την κυρία Λίνα-Κυριακή Δικαιάκου, η οποία …{…}… αποσπά­στηκε …{...}... το γραφείο του πατρός Μπαλτάκου στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και στη Βουλή ως επιστημονική συνεργάτις. Αν και ο νόμος, αλλά και η ίδια η προκήρυξη, …{…}… , ορίζει ξεκάθαρα ότι η ένσταση επιτρέπεται για λόγους νομιμότητας και όχι για τη βαθμολογία, το δι­καστήριο με απόφαση του έκανε ένα νομικό και λογικό... άλμα, φθάνοντας …{…}… να σχολιάσει …{…}… την ουσία της βαθμο­λόγησης.

Λέει …{…}… χαρακτηριστικά η απόφαση: «... η αξιολόγηση του δοκιμίου του αιτούντος (Δημη­τρίου Μπαλτάκου) στο ανωτέρω υποερώτημα υπερβαίνει τα ακραία όρια της αντικειμενικής, κατά την κοινή πείρα, αξιολόγησης». …{…}…, το δικαστήριο βαθμο­λόγησε τον κύριο Μπαλτάκο και έκρινε ότι κακώς κόπηκε στο μάθημα.

…{…}… το δικαστήριο κάλεσε την επιτροπή βαθμολόγησης του Λιμενικού να συνεδριάσει εκ νέου, και μάλιστα για τρί­τη φορά. …{.}… μετά από παρέμβαση του …{…}… γραμματέα της κυβέρ­νησης, Τάκη Μπαλτάκου, στις 2/8/2012 και με υπουργό τον κύριο Μουσουρούλη, ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος, αντιναύαρχος Δημ. Μπαντιάς, ζήτησε να επανασυγκροτηθεί η επιτροπή βαθμολόγησης, για να βαθμολογήσει τρίτη φορά το γραπτό …{…}…, το οποίο και τις δύο προηγούμενες είχε πάρει βαθμό κάτω της βάσης. …{…}… μία μόλις ημέρα μετά και συγκεκριμένα στις 3/8/2012, χωρίς ποτέ να ανακοινωθεί επισή­μως η νέα βαθμολογία της επιτρο­πής, ο υπουργός Κ. Μουσουρούλης ανακοίνωσε ότι έγινε δεκτός ως δόκιμος σημαι­οφόρος του Λιμενικού ο κ. Δημήτριος-Γεώργιος Μπαλτάκος και μάλιστα αναδρομικά, από τον Ιούνιο του 2011. …{…}… τελικά ο βαθμός …{…}… στο εν λόγω υποερώτημα από 8 μετατράπηκε σε 10, προκειμένου το γραπτό να πιάσει τη βάση. …{…}… ο υιός Μπαλτάκος όχι μόνο ανα­βαθμολογήθηκε …{…}…, αλλά κατάφερε να υπερπηδήσει και 15 επιλαχόντες, …{…}…. Μάλιστα, αν και η προκήρυξη αφορούσε 60 επιτυχόντες, ο υιός Μπαλτάκος πέρασε 61ος.

…{…}… οι 15 επι­λαχόντες -που, σημειωτέον, δεν είχαν μηδενιστεί, όπως ο υιός Μπαλτάκος, αλλά είχαν συγκεντρώσει υψηλή βαθμο­λογία- προσέφυγαν επίσης στα δικαστήρια, χωρίς ούτε ένας να δικαιωθεί. Η υπόθεση εξελίχθηκε σε σκάνδαλο…{…}…, με τον αρχηγό του (Λιμενικού) Σώματος να αποφεύγει να δώσει απαντήσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Αποτέλεσμα…{…}… ήταν η «εξέγερση» του τομεάρχη Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Δρίτσα, ο οποίος ζήτησε να ριχθεί φως στο συγκεκριμένο σκάνδαλο. Αποτέλεσμα …{…}… ήταν να προβλεφθεί ειδική διάταξη, με βάση την οποία και οι 15 επιλαχόντες που είχαν καλύτερη βαθμολογία έγιναν δε­κτοί στο Λιμενικό, …{…}….

Τα …{…}... ερωτήματα που προκύπτουν είναι, γιατί:

* η επιτροπή άλλαξε την τρίτη φορά τη βαθμολογία και κυρίως τι πιέσεις δέχτηκε;

* έγινε δεκτός ως 61ος επιτυχών ο υιός Μπαλτάκος, ενώ η προκήρυξη καλούσε μόνο 60;

* παρακάμφθηκαν οι 15 επιλαχόντες και πώς εντέλει έγιναν δεκτοί στο Σώμα;

Πηγή: Εφημερίδα «Παραπολιτικά», Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Κάποιος Μιχελάκης υποκαθιστά το θεσμό της Δικαιοσύνης.

Ως «.....στοιχειώδες μέτρο προστασίας της χώρας απέναντι σε όσους επιβουλεύονται τη Δημοκρατία, τη δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη....», θεωρεί ο υπουργός Μιχελάκης τη διακοπή της χρηματοδοτήσεως του Εθνικιστικού κόμματος.

Αν και αρχικά δήλωσε ότι είναι, «....ερευνητέα η σύνδεση των εγκληματικών πράξεων με τη δράση του κόμματος στη συνέχεια, αφού συσκέφθηκε (με τον εαυτό του), αποφάνθηκε ότι ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της Χρυσής Αυγής, που χαρακτηρίζεται από στρατιωτική δομή, σε συνδυασμό με την πληθώρα μαρτυριών και ισχυρών αποδεικτικών στοιχείων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας....». 

Όλα αυτά από τον σκληρά εργαζόμενο....Μιχελάκη, ο οποίος αποφάσισε σε πρώτο, δεύτερο και τελεσίδικο βαθμό, χωρίς να περιμένει ούτε καν την πρωτόδικη απόφαση της (κατά τ' άλλα) ανεξάρτητης, αδέκαστης και τυφλής Ελληνικής δικαιοσύνης, αγνοώντας το τεκμήριο της αθωότητας που ισχύει ακόμη και στις χώρες των ανθρωποφάγων φυλών στα βάθη της Αφρικής.

Με τη στάση του αποδεικνύει, απλά, ότι οι έννοιες Ελληνική Δημοκρατία και τουλάχιστον, πολιτικός πολιτισμός, είναι ασύμβατες και παράλληλες.

Το καλό και το κακό.

Κάποτε ήταν ένας ιερωμένος πολύ ευσεβής. Ήταν μάλιστα και πνευματικός κι εξομολογούσε τους πιστούς. Έτσι, έκρινε τα αμαρτήματα των ανθρώπων και τους έβαζε να μετανοούν. Έφτασε να πιστεύει πως ξέρει τι είναι το καλό και το κακό.

Ένα πρωί, του εμφανίστηκε ένας άγγελος. 

-«Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι», του είπε. Τον πήρε και τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο. 

-«Πες μου τι βλέπεις;», τον ρώτησε. 

-«Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μια βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του», αποκρίθηκε αυτός. 

-«Τώρα θα πρέπει να μου ορκιστείς ότι δεν θα επέμβεις ή έστω μιλήσεις, ότι και να δεις να συμβαίνει», τον πρόσταξε ο άγγελος. 

Ο ιερέας ορκίστηκε με κατάνυξη.

Μετά από λίγο, εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιει νερό και να ξαποστάσει. Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλάτανου, όπου πήρε έναν υπνάκο. Ύστερα ξύπνησε, ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του, αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγκί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες. Μετά από λίγη ακόμη ώρα, ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιει νερό. Ξαφνικά, είδε το πουγκί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά. Έβαλε το πουγκί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό, έτρεξε να εξαφανιστεί. Λίγο αργότερα, ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση. Την ώρα όμως που έπινε νερό, επέστρεψε ο πλούσιος, ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγκί του και γύρισε να το αναζητήσει. Μόλις λοιπόν είδε τον άλλο άνθρωπο, άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγκί με τις λίρες και να του ζητά να του τις επιστρέψει. Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος κι έσπασε το σβέρκο του σε μια απ' τις ρίζες του πλάτανου. Ο πλούσιος πανικόβλητος, ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε...

-«Πες μου τώρα», είπε ο άγγελος στον ιερέα. «Τι πιστεύεις γι' αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;» 

-«Καλέ μου άγγελε», απάντησε εκείνος, «η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Ο ένας έκλεψε το πουγκί που δεν ήταν δικό του, ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε, χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί». 

-«Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την ιστορία», αποκρίθηκε ο άγγελος. «Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δεύτερου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει πάντοτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ν' αδικεί τους φτωχούς και να αθωώνει τους πλούσιους. Η θεία δικαιοσύνη όμως απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό. Ο τρίτος άνθρωπος, αυτός που σκοτώθηκε, είχε δολοφονήσει τον αδελφό του, χωρίς να το υποψιαστεί κανείς, ούτε και να τον κατηγορήσει. Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες, που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ' το βάρος που κουβαλούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν' ανταποκριθεί στην προσευχή του. Όσο για τον ίδιο τον πλούσιο, μετά από αυτό που έκανε, χάρισε την περιουσία του στους φτωχούς και πήγε να γίνει ιεραπόστολος, προσφέροντας τεράστιο ανθρωπιστικό έργο στην Αφρική και σώζοντας πολλές ζωές».

Ο ιερέας κοίταξε τον άγγελο εμβρόντητος, μην ξέροντας τι να πει. -«Πήγαινε λοιπόν εν ειρήνη», τον αποχαιρέτησε ο άγγελος «και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν' αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό».

Πηγή:Ιερά Μονή Εσφιγμένου

Η Κούβα των Κάστρο διαπραγματεύεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Μοναχικοί Cow Boys τα σταλινικά απολιθώματα της Ελλάδος και ο Κιμ Γιονγκ Ιλ.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα» της Κυριακής 15 Δεκεμβρίου 2013, ο Κάρλος Αλσουγαράι Τρέτο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας,, ειδικός στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις, και για 35 χρόνια μέλος του διπλωματικού σώματος της Κούβας , πρέσβης της στην ΕΕ την περίοδο 1994-96, είπε,  «….Η Κούβα δέχεται να διαπραγματευθεί ή να συζητήσει με τις ΗΠΑ για την ομαλοποίηση των σχέσεων….» και συνέχισε λέγοντας  «….Υπό κανονικές συνθήκες μια χειραψία δεν αποτελεί είδηση. Στην προκειμένη περίπτωση όμως αποτελεί γιατί οι ΗΠΑ αρνούνται να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα της κυβέρνησης της Κούβας». 

Ο καθηγητής αναρωτιέται μήπως «…έφθασε η στιγμή να δεχθούν οι ΗΠΑ να προσκληθεί η Κούβα στην επόμενη Σύνοδο Βόρειας και Νότιας  Αμερικής το 2015;» καθώς «….Κούβα και ΗΠΑ συνεργάζονται σε ….θέματα ασφαλείας…..μετανάστευση (επίσημη συμφωνία από το 1994-95), λαθρεμπόριο ναρκωτικών, διασώσεις στη θάλασσα, πρόληψη φυσικών καταστροφών (κυρίως τυφώνων), περιβάλλον, αντιμετώπιση πετρελαιοκηλίδων, διατήρηση της ασφάλειας στη ζώνη γύρω από τη βορειοαμερικανική ναυτική βάση του Γκουαντάναμο, την οποία η Κούβα θεωρεί παράνομη, αλλά αποδέχεται ως μια πραγματικότητα η οποία πρέπει κάποτε να διορθωθεί».

Σύμφωνα με τον Κάρλος Αλσουγαράι Τρέτο, ο Ραούλ Κάστρο αναπτύσσει λιμάνι στον κόλπο Μαριέλ, 60 χλμ. από την πρωτεύουσα, ικανό να δεχθεί τεράστια πλοία, με μια ειδική ζώνη ανάπτυξης 465 τετραγωνικών χιλιομέτρων γύρω από το υπό κατασκευή λιμάνι, του οποίου «…η ζώνη …. θα διέπεται από κανονισμούς για την ενίσχυση των ξένων επενδύσεων».  

Επιστολή της μητέρας του Γιώργου Φουντούλη στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

 «Αθήνα 4-11-2013 

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Επιθυμώ να σας εκφράσω την λύπη μου και την δυσαρέσκειά μου γιατί δεν προβήκατε στην ελάχιστη τυπική σας υποχρέωση να μας εκφράσετε τα συλλυπητήριά σας για τον άδικο χαμό του δολοφονημένου παιδιού μας του Έλληνα πολίτη Γιώργου Φουντούλη, ο οποίος υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία όταν η πατρίδα τον κάλεσε να φυλάξει τα σύνορά της σε ένα μακρινό φυλάκιο της Αλεξανδρούπολης με πίστη, αγάπη και τιμή στη στολή του Έλληνα Στρατιώτη και στην Πατρίδα. 

 Μετά τιμής 
Η μητέρα του 
Κωνσταντίνα Γιαννοπούλου-Φουντούλη». 

Η επιστολή περιμένει απάντηση (από τον παππού της Λεϊλά...), καθώς δεν απαντήθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, που αφού δάνεισε –ποικιλοτρόπως- τον Παπανδρέου, ασχολείται με τις επιστολές για την καταπολέμηση της θεσμικής διαφθοράς στην Ελλάδα.

Έχουν τον ατελείωτο τα μέλη και οι συγγενείς της οικογένειας Χριστινάκη

Στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κοσμήτωρ είναι η Ελένη Χριστινάκη, καθηγητής ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Η κόρη Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004 από τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη τότε Πρόεδρο του Τμήματος που ήταν επιβλέπων του διδακτορικού της, έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές της για διδακτορικό στη Νομική Αθηνών και στη Νομική Θράκης. Σε λίγους μήνες εκλέγεται κατ’ ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια, παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους επιστήμων (!) και μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σε ηλικία 35 ετών, έγινε τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ (!), παρακάμπτοντας πάλι το νόμο.

Στη συνέχεια ο γαμπρός Χριστινάκη, ο Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Ο αδελφός του γαμπρού Χριστινάκη, ο Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα. Η άλλη κόρη του Χριστινάκη, η Όλγα Χριστινάκη, ετοιμάζεται και αυτή για τη Σχολή και πήρε θέμα διδακτορικού με επιβλέπουσα την αδελφή της, Ειρήνη Χριστινάκη.


Ο γιος Χριστινάκη, ο Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.

Δυστυχώς για τον τόπο, η οικογένεια είναι ολιγομελής... Δυστυχώς...

Έχουν υπερψηφίσει τα μέτρα για τη φορολογία των ακινήτων.

Ο Γιάννης Στουρνάρας, που τ' άκουσε από τους βουλευτές της συγκυβερνήσεως, τους θύμισε ότι έχουν ήδη ψηφίσει τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων.Τους θύμισε δηλαδή ότι τα προϋπολογισμένα στο νομοσχέδιο 2,65 δισ. που θέλει να εισπράξει η κυβέρνηση από τη φορολογία ακινήτων, περιλαμβάνονται στον Προϋπολογισμό του Κράτους, που έχουν ήδη υπερψηφίζει τα πρόβατα στη ελληνική Βουλή.

Αυτοί κυβερνούν την Ελλάδα. Μόλις προχθές, αλάλαζαν, πανηγύριζαν, χασκογελούσαν και χειροκροτούσαν, που η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, μέσω της υπερψηφίσεως του προϋπολογισμού. 

Αδιάβαστοι ή υποκριτές. Τι από τα δύο δεν καταλαβαίνεις πατριώτη;

Η 16η Δεκεμβρίου 2013 «Ημέρα της Ελλάδας στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης»

Το 15ο ετήσιο επενδυτικό φόρουμ, το Capital Link Greek Investor Forum, θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013 στο Μανχάταν. Στο πλαίσιο της το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης θα παραθέσει επίσημη δεξίωση, προς τιμή της ελληνικής αποστολής, των εταιρειών ελληνικών συμφερόντων, που είναι εισηγμένες στο NYSE Euronext και των εταιρειών, οι οποίες συμμετέχουν στο συνέδριο. Την ίδια ημέρα η Ελληνική σημαία θα αναρτηθεί στη Wall Street, που έχει εκδώσει ειδικά αναμνηστικά μετάλλια για την ημέρα, ενώ Έλληνες επιχειρηματίες θα σημάνουν το καμπανάκι λήξεως, το Closing Bell, της συνεδριάσεως του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.

Παράλληλα θα τιμηθεί, στο πλαίσιο του συνεδρίου, «για τη συμβολή του στη σύσφιξη των ελληνοαμερικανικών επιχειρηματικών και επενδυτικών σχέσεων», ο ομογενής επιχειρηματίας Τζον Κάλαμος που, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, ανήκει στους 400 πλουσιότερους Αμερικανούς.

Μόνη παραφωνία η συμμετοχή –μέσω ζωντανής μεταδόσεως από την Αθήνα, «ουδέν καλόν αμιγές κακού»- του Γιάννη Στουρνάρα

Η επιλεκτικά ευαίσθητη -με τους λαθραίους- Δικαιοσύνη...

και πως καταστρέφεται η επιχειρηματικότητα.

Μια από τις τελευταίες Παρασκευές τον Ιούλιο του 2013 και λίγες μέρες πριν τα δικαστήρια διακόψουν τις συνεδρίες τους για τις καλοκαιρινές διακοπές των δικαστών, το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς αποφάσισε ότι η Βουλγάρα λαθρομετανάστης Κωνσταντίνα Κούνεβα πρέπει να γίνει πλουσιότερη κατά 250.000 ευρώ, σε μετρητά. Οι δικαστές δέχτηκαν την αγωγή που είχε καταθέσει κατά των πρώην εργοδοτών της –της εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ- και εισέπραξε άμεσα 80.000 χιλιάδες ευρώ και τα υπόλοιπα θα της καταβληθούν αν και εφόσον δικαιωθεί από το Εφετείο, στο οποίο προσέφυγε η εταιρεία.

Οι εν λόγω κυρία εργάζονταν στην ΟΙΚΟΜΕΤ ως καθαρίστρια και στις 22 Δεκεμβρίου 2008 (15 ημέρες με­τά τα νέα «Δεκεμβριανά» του Αλέξη Γρηγορόπουλου), ΑΓΝΩΣΤΟΙ και ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΙ ως τώρα ΔΡΑΣΤΕΣ, της έριξαν βιτριόλι στο πρόσωπο. Η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι η εταιρεία ευθύνεται (!) διότι δεν της άλλαξε τη βραδυνή βάρδια σε πρωινή, όπως ζητούσε η κυρία Κούνεβα, ενώ μάταια η εργοδότρια εταιρεία εξήγησε στους δικαστές ότι οι ΑΓΝΩΣΤΟΙ έως σήμερα ΔΡΑΣΤΕΣ μπορεί να είχαν προσωπικά μαζί της.

Θυμηθείτε ότι το Ελληνικό κράτος με εισήγηση του Πάκη (Προκόπη) Παυλόπουλου στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, χορήγησε στην Κούνεβα ΠΛΗΡΗ ΙΣΟΒΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ, ενώ της ΧΑΡΙΣΕ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών της και έχει ξοδέψει (μέχρι τώρα) εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να κάνει ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ σε κλινικές της Γαλ­λίας. Η Κούνεβα ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ Ελλάδα, λαθρομετανάστης, πρωθυπουργεύοντος του Εβραίου Κώστα Σημίτη, για να χειρουργήσει –ΔΩΡΕΑΝ- τον μοναχογιό της που έπασχε από πάθηση των ματιών ki είχε πρόβλημα με την όρασή του.

Στη συνέχεια για ανθρωπιστικούς λόγους και με την αμέριστη και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ βοήθεια της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατάφερε όχι μόνο να κάνει την εγχείρη­ση, αλλά και να εξασφαλίσει άδεια παραμονής. 

Οι Ορθόδοξοι (κομμουνιστές) Ιεράρχες ας αφήσουν τις υποκρισίες και τις κραυγές

Κυρίως ας πάψουν να αντιπολιτεύονται τους Εθνικιστές.

Στην αθηναϊκή εφημερίδα τα «Νέα» και στη στήλη που υπογράφει συντάκτης με το ψευδώνυμο «Μικροπολιτικός», δημοσιεύτηκε ότι το ΑΣΤΕΦΑΝΩΤΟ ζευγάρι Αλέξης Τσίπρας και Περιστέρα Μπαζιάνα βάφτισαν την Κυριακή 23 Ιουνίου 2013 με ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ στο Δημαρχείο της Αίγινας, το δευτερότοκο γιό τους. Στο μικρό δόθηκε το όνομα Ερνέστος-Ορφέας. Πριν προλάβουν οι θαυμαστές του Ερνέστο Βαλβέρδε να στήσουν χορούς, να διευκρινίσουμε ότι το όνομα Ερνέστος δόθηκε προς τιμή του Τσε Γκεβάρα και είναι προσωπική επιλογή του ΑΘΕΟΥ Αλέξη Τσίπρα.

Το όνομα Ορφέας –ο Ορφέας ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής και ιδρυτής του Δωδεκαθέου- ήταν επιλογή της οπαδού του ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ Περιστέρας Μπαζιάνα.

Στην Αίγινα, επίσης με ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ τον Ιούνιο του 2011, βαφτίστηκε και ο πρωτότοκος γιος του ΑΣΤΕΦΑΝΩΤΟΥ Αλέξη, που πήρε το όνομα Παύλος- Φοίβος. Παύλος όπως ήταν το όνομα του μακαρίτη Παύλου Τσίπρα -που κονόμησε ως εργολάβος Δημοσίων Έργων διαρκούσης της «επαράτου» 7ετίας- και Φοίβος με απαίτηση της Περιστέρας, για τους λόγους που ήδη εξηγήσαμε. Το παραδοσιακό γλέντι –το ΑΣΤΕΦΑΝΩΤΟ ζευγάρι ακολουθεί τα ήθη και τα έθιμα ΜΟΝΟ στη διασκέδαση- έγινε στο κτήμα Φλαμπουράρη στην Αίγινα, και η σχετική είδηση δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της εποχής -Ιούνιος του 2011- ενώ παρών ήταν και ο Κωστής Στεφανόπουλος, τέως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που κοντεύει τα 85 όμως δεν κατάφερε –ακόμη- να γίνει Κωνσταντίνος.

Η επιλογή του μήνα και των ημερομηνιών για τις δύο βαπτίσεις, δεν είναι τυχαίες καθώς είναι γνωστό ότι οι Αρχαίοι Έλληνες Δωδεκαθεϊστές επέλεγαν το Θερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή την περίοδο 22-23 Ιουνίου για την ονοματοδοσία των παιδιών και θεωρούσαν ότι έτσι θα είναι τυχερά στη ζωή τους. 

Προσπερνάω όσα έγραψε για τον Τσε και τ’ αφιέρωσε στον «αγράμματο Αλέξη», όπως τον αποκαλεί,  ο Θεόδωρος Χατζηγώγος, που αποκάλυψε ότι ο Γκεβάρα δεν γούσταρε τους ομοφυλόφιλους και ως υπουργός του Φιντέλ Κά­στρο είχε εισηγηθεί και δημιουργήθηκαν στην Κούβα τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως για τους Κιναίδους, τα οποία υπήρχαν έως την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα. Επίσης παραγνωρίζω τις σημειώσεις στο ημερολόγιο του Τσε όπου γράφει επί λέξει: «…Ο Νέγρος είναι νωχε­λικός και ευφάνταστος ξοδεύει τα χρήματα του για ελαφρότητες και ποτό. Ο Ευρωπαίος προέρχεται από μια παράδοση εργασίας και σωτηρίας που τον ακολουθεί σε αυτή τη γωνιά της Αμερικής και τον οδηγεί να προχωρήσει μπροστά…{…}.... Με δεδομένη την επικρατούσα έλλειψη πειθαρχίας θα ήταν αδύνατο να χρησι­μοποιήσουμε Κονγκολέζους με αυτόματα για να υπερασπιστούν τη βάση από επιθέσεις από τον αέρα: Δεν ξέρουν πώς να χειρίζονται τα όπλα τους και δεν θέλουν να μάθουν…», (επικίνδυνα ρατσιστής ήταν ο Τσε Γκεβάρα, Αλέξη. Ούτε ο Κασιδιάρης λέει τέτοια).

Απευθύνομαι λοιπόν στους Ορθόδοξους Μητροπολίτες της Ελλαδικής κι όχι μόνο εκκλησίας, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία στρέφονται κατά παντός, που σύμφωνα με τη γνώμη τους δεν τηρεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα και θέλω να ρωτήσω: Έχουν δικαίωμα εκκλησιασμού και κοινωνίας ο Αλέξης και η Περιστέρα; Μπορούν να συμμετέχουν σε ιεροπραξίες και Ιερά Μυστήρια; Μπορούν φερ’ ειπείν να γίνουν ανάδοχοι; Ποια είναι η άποψη της Εκκλησίας για τους αστεφάνωτα ζευγάρια και τα παιδιά που γεννούνται απ’ αυτά; Μπορούν οι Μητροπολίτες που καταγγέλλουν με κάθε ευκαιρία ή χωρίς, να την πουν δημόσια και να αναφερθούν στο trendy ζευγάρι της πολιτικής ζωής του τόπου μας; 

Τολμάνε ή μήπως το Ορθόδοξο –κομματικό- καθήκον τους εξαντλείται στην καταγγελία της ιδεολογίας του Εθνικισμού;

Γιώργος Άγγελου Τσάκαλος

Αφιερωμένο στη μνήμη ενός ΕΛΛΗΝΑ Αξιωματικού της Αστυνομίας

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1995, λίγο μετά το μεσημέρι και μόλις 17 ημέρες πριν τη γέννηση του Άγγελου, άφησε την τελευταία του πνοή, ο ΕΛΛΗΝΑΣ αξιωματικός της Αστυνομίας, Γεώργιος Άγγελου Τσάκαλος, που έπασχε από οξεία λευχαιμία.

Υπηρέτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε επιτελικές θέσεις του Σώματος και διατέλεσε υπασπιστής του διοικητή του τμήματος στο Ανατολικό Αεροδρόμιο Αθηνών.  Η μνήμη μου επανέρχεται στις ημέρες της πρώτης, επίσημης και ιστορικής επισκέψεως του Ζαν Μαρί Λεπέν στην Ελλάδα. 

Με αφορμή την συνάντηση των εκπροσώπων των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, ήταν προγραμματισμένη συγκέντρωση και ομιλίες των εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Εθνικιστικής Δεξιάς, στο κατάμεστο κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ.

Απολύτως ενδιαφέροντα, για όσους θελήσουν να ανατρέξουν στον τύπο της εποχής, είναι όσα προηγήθηκαν της επισκέψεως Λεπέν στη χώρα μας.
Οι γνωστοί γραφικοί, και δεν αναφέρομαι στους κατ΄ επάγγελμα αριστερούς διαδηλωτές, αλλά στους Μαρούδες και τους Κωστόπουλους της κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, που με αλλεπάλληλες δηλώσεις τους, τόνιζαν την απόφαση της Ελληνικής κυβερνήσεως, να αποτρέψει με κάθε μέσον την επίσκεψη Λεπέν.
'Εφτασαν οι υπερβολές και ο λαϊκισμός τους, σε βαθμό γελοιότητος. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΝ τον Λεπέν, PERSONA NON GRATA.
Ο Λεπέν τελικώς ήλθε και είχε υποδοχή VIP, στο αεροδρόμιο, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, που...κλείδωσε, αλλά την ξεκλειδώσαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, την αίθουσα VIP. Κάποιες από τις εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι «…την αίθουσα VIP ξεκλείδωσαν οι κατάλληλοι άνθρωποι». Έχοντας σύμφωνη γνώμη της οικογένειας μου, μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά στο Γιώργο Τσάκαλο, το  λεβέντη ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ -τότε- αστυνόμο Β' που ανέλαβε την ευθύνη και ξεκλείδωσε την αίθουσα VIP.

Η κυβερνητική θέση, ήταν δεδομένη, o Λεπέν ήταν PERSONA NON GRATA. Η ΥΠΑ, σε εφαρμογή της κυβερνητικής αποφάσεως, εξέδωσε άπόφαση και εντολή και η αίθουσα VIP «σφραγίσθηκε», θέλοντας με αυτό τον τρόπο να υποβαθμίσει τον επισκέπτη και το νόημα της παρουσίας του στην Ελλάδα. Το περιπολικό της αστυνομικής διευθύνσεως του Αερολιμένα Αθηνών, στο Ελληνικό, φθάνοντας στην πίστα, όπου προσγειώθηκε το αεροπλάνο, προκειμένου να συνοδεύσει το pullman που θα μετέφερε τους Γάλλους Ευρωβουλευτές του FN, με επικεφαλής τον Λεπέν και τους συναδέλφους τους Ιταλούς του MSI, με επικεφαλής τον Pino Roumoualdi, πήρε εντολή να τους συνοδεύσει στην έξοδο.

Κατάπληκτος ο επικεφαλής των αστυνομικών βάρδιας -τότε- αστυνόμος Β΄, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΣ, από το Αγρίνιο, οδήγησε με προσωπική του απόφαση, τους Ευρωπαίους Ευρωβουλευτές στην αίθουσα VIP, και υποχρέωσε τον κάθιδρο «δημοκράτη» υπάλληλο να ξεκλειδώσει την αίθουσα.  Εκεί λίγο αργότερα, έγινε η επίσημη υποδοχή των Ευρωπαίων πολιτικών αρχηγών και Ευρωβουλευτών, από τον αποβιώσαντα Χρύσανθο Δημητριάδη, -τότε- ευρωβουλευτή της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως, Ε.Π.ΕΝ. Ο αστυνόμος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΣ, ήταν ο πρώτος Έλληνας που υποδέχθηκε, τους Γάλλους και τους Ιταλούς ευρωβουλευτές.
Την ίδια μέρα σε σχετική μου ερώτηση, απάντησε ότι: «…Δεν μπορούσα να δεχθώ, ότι η αίθουσα που άνοιγε για απατεώνες, κοπρίτες και κάθε λογής πουτ...., κυβερνητικές και αντιπολιτευόμενες, Ελληνίδες και αλλοδαπές, θα έμενε κλειστή για τον Λεπέν και τον Ρουμουάλντι. Πήρα την πρωτοβουλία και άνοιξε».

Ώρα σου καλή Γιώργη, αιώνια η μνήμη σου και να «κοιμάσαι» ήσυχος. Εμείς σε θυμόμαστε, μας λείπεις και ξέρεις ότι αν ζούσες τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στη ζωή όλων μας.

Βουλευτικά τεστ κοπώσεως

«Μαθήματα» μετατροπής του καθεστώτος σε καρικατούρα.

Η αλήθεια είναι ότι καθόλου με ενοχλεί η συνεχιζόμενη απαξίωση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος από τους ίδιους τους θεσμικούς του φύλακες. Αντίθετα θα έλεγα ότι την παρακολουθώ με ιδιαίτερη ικανοποίηση και ολοένα και αυξανόμενο το αίσθημα της πολιτικής και ιδεολογικής δικαιώσεως.

Δεν έχω μνήμες, παρά μόνο ιστορικές, από τη μεταπολίτευση του 1974, όμως θυμάμαι

* την άτακτη φυγή του «εθνάρχη» Καραμανλή στην προεδρία της Δημ(ι)οκρατίας, όπου πίστευε ότι θα έβρισκε καταφύγιο και θα διασώζονταν από τον πολιτικό εξευτελισμό.

* Το πολιτικό σάρωμα της συντηρητικής δεξιάς από τον λαοπλάνο ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου.

* Τη μπόχα των πολιτικών, κι όχι μόνο, σκανδάλων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

* Μια λαοθάλασσα να κραυγάζει υστερικά «Καλύτερα παπάκι, παρά το Μητσοτάκη», καθώς πρότεινε από τότε τ’ αυτονόητα και καθόλου αρεστά, έχοντας εξασφαλίσει τέσσερις συντάξεις για τον εαυτό του.

* Την Ωνασειάδα και την παρά λίγο εκλογή του Τσοχατζόπουλου.

*Τα Ίμια και την Ελληνική σημαία που την πήρε ο αέρας, δίχως να πάρει ο διάολος αυτόν που το σκέφτηκε και αυτούς που το υλοποίησαν, καθώς και το ευχαριστώ στην υπερδύναμη.

* Τον «Κινέζο» Σημίτη με τους παρατρεχάμενους ταμίες του, η κορυφή τους και μόνο, ήταν ο Τσουκάτος.

* Την «μεγάλη ιδέα» των Ολυμπιακών αγώνων του  2004 και τη Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου.

*Τον Κώτσο Καραμανλή και το διετές πάγωμα μισθών και συντάξεων που είχε προτείνει σαν ασπιρίνη για καθολικό κι επιθετικό καρκίνο.

* Το Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου και την επίσκεψη στο Καστελόριζο, απ’ όπου μας ανήγγειλε το ντου των διεθνών τοκογλύφων.

Μέσα από αυτή τη συνοπτική διαδρομή καταλήξαμε να έχουμε υπουργούς κάποιους «τεχνοκράτες» τύπου Γιάννη Στουρνάρα. Αυτούς που ξεκίνησαν τη ζωή τους από περιθωριακές γκρούπες της Αριστεράς, όπου ονειρεύονταν κολεκτίβες και κοινόβια και τους δίνεται σήμερα η μοναδική ευκαιρία να υλοποιήσουν τις σκέψεις και τις ιδεοληψίες τους, υπό τα αποβλακωμένα από πανικό κι ενοχές, βλέμματα των «πολιτικών» που διαχειρίστηκαν τις τύχες τις χώρας από το 1974 και μετά.

Ο Στουρνάρας έσπειρε επιπλέον, και σύγχυση, όταν σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, δήλωσε ότι «…οι βουλευτές είναι κουρασμένοι..», εννοώντας προφανώς την κατά συρροή ψήφιση πολιτικών και οικονομικών μέτρων εξαθλιώσεως των λαϊκών στρωμάτων. Οι @αλάκες που προσποιούνταν ότι κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια, νόμισαν -ίσως να το πιστεύουν πραγματικά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο- ότι τους έθιξε και κρεμάστηκαν στα κάγκελα. «…Δεν είμαστε κουρασμένοι εμείς…», ακούγεται πλέον από κάθε πλευρά του κοινοβουλίου από την ελαφροδεξιά, ως την κομμουνιστική αριστερά. Στο φόβο, τον πανικό και τη σύγχυση προστέθηκε και η πολιτική ανοησία.

Τι κακό είπε ωρέ «παλικάρια» ο κομμουνιστοτραφής Στουρνάρας και πέσατε να τον φάτε; 
«Κουρασμένους» σας είπε, δηλαδή κορεσμένους, μπαϊλντισμένους, «χορτασμένους» από την ψήφιση δεκάδων αντιλαϊκών μέτρων και την εφαρμογή τους. 
Ρε, κομπλιμέντο σας έκανε ο άνθρωπος! Ένα καλό λόγο είπε, ότι τάχα, ως εδώ ήταν, πως  ότι ψηφίσατε-ψηφίσατε και δε μπορείτε άλλο. Κι εσείς αρχίσατε τις δηλώσεις, σώνει και καλά να μας πείσετε για το αντίθετο, ότι θα ψηφίζετε ότι σας «σερβίρουν» προκειμένου ν’ αποφύγετε τις εκλογές.

Κρατήστε λοιπόν, τις δυνάμεις σας. Παρά τις απελπισμένες σας προσπάθειες να το αποφύγετε, θα τις επικαλεστείτε σύντομα. Ίσως συντομότερα απ’ ότι φαντάζεστε. Το κυνήγι θ’ αρχίσει και θα είναι αλύπητο. Κι εκεί θα χρειαστεί ν’ αποδείξετε ότι μπορεί να διακατέχεσθε από πανικό και πολιτική βλακεία, όμως τ’ αντανακλαστικά και η ταχύτητά σας δεν μειώθηκαν καθόλου προϊούσης της ηλικίας.  Θα πρόκειται για άγριο, αληθινό, ένα πραγματικό τεστ κοπώσεως, στο οποίο δεν θα έχει κανείς σας δικαίωμα ν’ αποτύχει, καθώς το διακύβευμα θα είναι σημαντικό. 

Ο ευεργετηθείς αχάριστος.

Ιστορίες καθημερινής αχαριστίας

«Ουδείς εχθρός ασφαλέστερος πλην του ευεργετηθέντος αχαρίστου». (Με την ευκαιρία, δεν είναι αρχαίο το γνωμικό, με ότι εξήγηση μπορεί να δώσει κάποιος). Δεν είμαι παρά ένας απλός, ταπεινός και καθημερινός άνθρωπος, με τις αμαρτίες, τα πάθη και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τους συνανθρώπους μου. Ένα πρόσφατο συμβάν στη σχέση μου μ’ έναν παιδιόθεν φίλο, μου δημιούργησε την ανάγκη ν’ αναθεωρήσω –οριστικά μάλλον- κάποια από τα βασικά μου πιστεύω, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια μια σειρά από περιστατικά απομάκρυναν από κοντά μου και δημιούργησαν απόσταση στις σχέσεις μου, με δύο από τους κοντινότερους φίλους του παρελθόντος.

Ο ένας είναι γνωστός Έλληνας κοινοβουλευτικός, ίσως ο πλέον συζητημένος τα τελευταία χρόνια, και αιτία στάθηκαν οι πολιτικές του επιλογές. Μας συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας, που ξεκίνησαν στα δεκαπέντε του χρόνια, οι οποίοι μετατράπηκαν στη συνέχεια σε οικογενειακές σχέσεις, και διατηρήθηκαν αδιατάρακτες για περίπου τρεις δεκαετίες. Σήμερα εξακολουθούμε να διατηρούμε την επαφή μας, όμως το επίπεδο των σχέσεων μας διαταράχθηκε κι αυτό δεν έγινε με ευθύνη μου. Τις αναστάσιμες μέρες του 2013 οικογενειακός φίλος, έτυχε να είναι παρών στην τηλεφωνική μας επικοινωνία και –εύλογα- αναρωτήθηκε, «..μπορείτε και επικοινωνείτε μετά από όσα προηγήθηκαν;..», εννοώντας τις πολιτικές και κομματικές επιλογές του σημερινού κοινοβουλευτικού παράγοντα. Του απάντησα «…είναι φίλος μου κι έχει κι αυτός το δικαίωμα που έχουμε όλοι μας, να κάνουμε λάθη..», γιατί αυτό πίστευα και σε κάποιο βαθμό – θέλω να ελπίζω ότι εξακολουθώ να- πιστεύω. Πάντως η αλήθεια είναι ότι ένα σημαντικό κεφάλαιο της προσωπικής μου ζωής έκλεισε με τρόπο που δύσκολα –πιστεύω- ότι θα ανοίξει εκ νέου, με την ίδια θερμότητα. Ευτυχώς δεν μπορώ να τον κατατάξω –σε ότι αφορά τα προσωπικά μας- στην κατηγορία των φίλων, στους οποίους αφιερώνω το σημείωμά μου.

Ο δεύτερος –αυτός που με ανάγκασε με τη στάση και τη συμπεριφορά του να του αφιερώσω, στην ουσία, την ανάρτηση περί των ευεργετηθέντων αχαρίστων, είναι επίσης παιδιόθεν φίλος, ειδικότερα από τα χρόνια του σχολείου. Με στήριξε στα δύσκολα, κυρίως ηθικά –σε μια περίπτωση και υλικά- ενώ μου έδωσε ανέξοδη, για τον ίδιο, εργασιακή διέξοδο, ώστε να μπορώ ν’ αντικρίζω τα παιδιά και την οικογένεια μου στα μάτια, κι αυτό το σέβομαι, το τιμώ και θα το εκτιμώ ως το τέλος της ζωής μου. Από την πλευρά μου -ντρέπομαι που το δημοσιοποιώ- του στάθηκα σε όλες του τις περιπέτειες που ήταν πολλές και μορφών παντός είδους, στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικά –ποιοτικά και ποσοτικά- σοβαρότερες από τις δικές μου. Το έκανα αδιαμαρτύρητα και σε βάρος των «συμφερόντων» μου –κι όχι απλά με την έννοια των οικονομικών, αλλά θεμάτων που άπτονται της αξιοπρέπειας- διότι τον θεωρούσα ΦΙΛΟ μου.

Η Κυριακή 28 Ιουλίου θα είναι για όσα χρόνια μου επιτρέψει ο Θεός –όπως τον σκέπτεται ο καθένας μας- η δική μου ΕΠΕΤΕΙΟΣ του ευεργετηθέντος ΑΧΑΡΙΣΤΟΥ. Αυτού που επιπλέον έχει την αναίδεια και τη θρασύτητα να κλείνει ερμητικά τ’ αυτιά του και να επιζητά ν’ ακούσει ότι του είναι αρεστό, αυτού που σφίγγει με πείσμα τα μάτια του και υποδύεται τον «οραματιστή», ενώ απλά είναι ένας πείσμονας που εθελοτυφλεί. Ένας «δειλός» που κρύβεται πίσω από θρησκευτικές ιδεοληψίες και ασκεί κριτική σε όλους, προκειμένου ν’ αποφύγει να ταπεινωθεί και ν’ αναλογισθεί τις πολυπληθείς, πολυσχιδείς και πολυποίκιλες «αμαρτίες» του, πράγμα που ζητά με πείσμα κι επιμονή από όλους εμάς, που –πιθανόν- το κάνουμε δίχως να μας το ζητήσει κανείς και δίχως να μας το επιβάλλει καμιά θρησκεία και κανένας προσωπικός κι αποκλειστικός πνευματικός.

Γεναριάτικε φίλε μου, αυτό το δεύτερο κεφάλαιο της ζωής μου, έκλεισε για μένα οριστικά κι αμετάκλητα. Δεν ανησυχείς καθώς γνωρίζεις το χαρακτήρα μου και ότι δεν πρόκειται ποτέ ν’ αποκαλύψω σε κανέναν –ούτε στον παπά που θα με μεταλάβει, κι ελπίζω να έχεις την ευρύτητα πνεύματος ώστε να μη το καταλογίσεις στις αμαρτίες μου- τίποτα απ’ όσα ξέρω, ενώ θα εξακολουθήσω να προσεύχομαι –με το δικό μου ιδιότυπο τρόπο- ώστε να εγκαταλείψεις τη λεωφόρο του «κακού» και της «αμαρτίας»  που ακολουθείς κομπάζοντας και κομπορρημονώντας. Κι επειδή πριν λίγο καιρό κάναμε μια σχετική συζήτηση και διαφωνήσαμε για τη στάση μου απέναντι στο έτερο «αναφερόμενο», να σου επαναλάβω και γραπτά –scripta manent- την άποψη μου. Προτιμώ εκείνον που τιμά –όσο και με όποιον τρόπο- τις σχέσεις και τους φίλους του, από τον ευεργετηθέντα αχάριστο, ενώ εξακολουθώ ν’ αμφιταλαντεύομαι, σε ποια κατηγορία είναι καλλίτερα – για σένα- να σε κατατάξω. Έχω όμως μόνο δύο επιλογές, τους ανόητους αχάριστους ή τους επιτήδειους τοιούτους!  

Νότης Σφακιανάκης, «Εγώ δεν φεύγω από την Ελλάδα για να κυβερνούν οι απάτριδες»

Συνέντευξη στον Κώστα  Μπουρούση

Συνηθισμένος στις προκλήσεις, στην κριτική, αλλά και στις μομφές που συχνά δέχεται, ο Νότης Σφακιανάκης μιλά με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου του με τίτλο «Δεκαέξι αυτοτελείς ιστορίες» και παραδέχεται πως εκείνο που του έμαθε η ζωή έως τώρα είναι πως ο παιδικός φόβος του απέναντι στον άνθρωπο είναι απολύτως δικαιολογημένος.

Ο Νότης Σφακιανάκης μοιάζει στα μάτια μου με ένα θυμωμένο παιδί. Αυτή είναι τουλάχιστον η σκέψη που κάνω φεύγοντας από το στού­ντιο «Σοφίτα», μετά την περίπου δίωρη συνάντηση μας.

«Όχι έναν, πολλούς θυμούς έχω απέναντι σε πάρα πολλούς ανθρώπους, σ’ αυτούς οι οποίοι δημιούργησαν πρόβλημα στην κοινωνία μου. Είμαι εξοργισμένος. Και δεν τους συγχωρώ», μου έχει τονίσει εμφατικά στη διάρκεια της κουβέντας μας.

Δεν χρειαζόταν, βέβαια, η δική του λεκτική επιβεβαίωση αναφορικά με το αίσθημα θυμού που ώρες-ώρες νομίζεις πως πυροδοτεί τη γλώσσα του σώματός του. Ψυχαναλυτικά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως ο τρόπος που σκέφτεται τα πράγματα και κυρίως ο τρόπος που επιλέγει να τα εκφράζει είναι κληρονομιά από τον παππού του. Αυτός, όπως μου λέει, ήταν ο άνθρωπος που του άσκησε κα­ταλυτική επιρροή:

«Όλοι οι πρόγονοι μου με καθόρισαν. Ιδιαίτερα όμως ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου, που δεν ήταν πρόγονος εξ αίματος, αλλά εξ αγχιστείας. Αυτός με μεγάλωσε. Ήταν ένας άνθρωπος μορφωμένος με την κυριολεκτική σημασία της λέξης και άνθρωπος αυστηρών προδιαγραφών με συνέπεια σε αυτά που μεταβίβαζε στο περιβάλλον του. Εκείνος με «έχει σπου­δάσει». Σκέψου ότι εφτά ετών με είχε μάθει να διαβάζω εφημερίδα, όταν τα άλλα παιδιά τότε μάθαιναν την αλφάβητο. Ο άνθρωπος αυτός είχε όμως κι ένα μειονέκτημα: ήταν αθυρόστομος και μπο­ρούσε με ανεξέλεγκτη ορμή να σηκώσει το χέρι του. Είχε αυτό το πολύ σοβαρό μειονέκτημα. Μου έλεγε όμως πράγματα που τα είδα τελικά να συμβαίνουν έπειτα από 25 χρόνια».

Τραγική ειρωνεία: τον ρόλο του ανθρώπου που διαβλέπει προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα έχει βρεθεί να παίζει από σκηνής αρκετές φορές και ο ίδιος. Μου αφηγείται, για παράδείγμα, πώς πριν από 15 και πλέον χρόνια προσπαθούσε μέσω της μουσικής και του λόγου του να αφυπνίσει εις μάτην το κοινό του:

«Από το 1996 είχα αντιληφθεί, και το έλεγα, πως οι κρατούντες είχαν σχέδιο να μας οδηγήσουν εδώ που μας οδήγησαν. Το έλεγα ακόμη και στο μικρό­φωνο την ώρα που τραγούδαγα: «Παιδιά, αντισταθείτε γιατί θα σας κάνουν Γερμανούς. Μία-δύο φορές τη βδομάδα θα βγαίνετε και πολύ θα σας πέφτει. Και θα πέφτει και βούρδουλας. Γιατί περί βούρδουλα πρόκει­ται. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να μαθαίνεις κάτι καινούριο που σου καταστρέφει επι­πλέον τη ζωή. Πράγματα τα οποία δεν φανταζόσουν άτι θα συμβούν στο παρελθόν. Τίποτα δεδομένο δεν ισχύει πια».

Στον δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες μου λέει πως θα περιλαμ­βάνονται και τραγούδια κοινωνικού πε­ριεχομένου, αλλά και πως ο κόσμος αυτά τα τραγούδια αποζητά σήμερα με ακόμη περισσότερη ζέση. Ανατρέχει, μάλιστα, σ' εκείνο που ο ίδιος είχε στο μυαλό του για τον εαυτό του, τότε που η καριέρα του τραγουδιστή ήταν για τον Νότη Σφακιανάκη σχέδιο επί χάρτου:

«Όταν ήμουν πιτσιρικάς και έβλεπα σαν όνειρο το να γίνω κάποτε τραγουδιστής -δεν νόμιζα ότι θα γίνω, γιατί εκεί που ζούσα δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις και ήταν μια φαντασίωση, μια ονειρώδη-, αυτό σκεφτόμουν: να μπορώ δηλαδή να είμαι σε ένα στάδιο και να δίνω μια συναυλία με κοινω­νικού περιεχομένου τραγούδια. Αυτό με κεντρίζει περισσότερο απ' όλα».

Εκείνο που αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενα του Νότη Σφακιανάκη είναι πως η έννοια του κοινωνικά δίκαιου παίζει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο και στη στάση του.

«Δεν έχω εμπά­θεια προς κάποια κατεύθυνση. Λέω αυτό που αισθάνομαι και το φιλτράρω μέσα από τον απόλυτο έλεγχο του δικαίου», μου λέει, και συνεχίζει: «Θεωρώ το δίκαιο ως ένα από τα μέγιστα αγαθά του αν­θρώπου. Όταν, λοιπόν, είσαι δίκαιος άνθρωπος, δεν έχεις ιδιοτέλεια. Αν κάνεις λάθος, κάποια στιγμή θα αποδειχτεί. Και πρέπει να το παραδεχτείς. Όταν όμως δεν κάνεις λάθος και όλοι οι άλλοι σε χρεώ­νουν λάθος, τότε τους γαμωσταυρίζεις δημόσια. Εμείς λέμε τα πράγ­ματα με το όνομα τους».

«Όλα καλά», του αντιτείνω, «γιατί βγαίνετε και τα λέτε; Δεν θέλε­τε την ησυχία σας;». Η απάντηση του μου υποδεικνύει πως η ει­λικρίνεια του, η οποία πολλάκις έχει παρεξηγηθεί, αφού βρίσκε­ται στο όριο του πολιτικώς ορθού και του μη ορθού, είναι σύμφυτη της ύπαρξής μας:

«Μια φορά πριν από πολλά χρόνια θυμάμαι που με είχαν βάλει πάλι στο στόχαστρο. Έλεγα τότε στον εαυτό μου «αφού θα μπορούσες να τα 'χες αποφύγει όλα αυτά... Τι μιλάς;». Και την αμέσως επόμενη στιγμή βγήκε ο άλλος ο τύπος από μέσα μου και μου λέει «καλά, δεν ντρέπεσαι, ρε αναίσχυντε;».

Η αλήθεια είναι πως η εποχή μας δίνει πολλές αφορμές σ' αυτόν τον δεύτερο τύπο -που δεν αφήνει τον Νότη Σφακιανάκη να ησυχάσει- να του ψιθυρίζει, ακόμη και να του φωνάζει μες στο αφτί. Γιατί, όμως, επιμένει να ζει στην Ελλάδα; Υποθέτω πως διαθέτει την οικονομική άνεση να φύγει από τη χώρα και ένα και δύο και όσα χρόνια διαρκεί η κρίση και κυρίως όσο οι κρατούντες δεν είναι οι άριστοι, όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε. 

«Θα φεύγα­τε από την Ελλάδα;», τον ρωτώ.

«Πώς να εγκαταλείψω την αγάπη μου;», αντιτείνει. «Πού να πάω; Να φύγω από το σπίτι μου; Από το χώμα μου; Γίνεται; Εγώ 17 χρόνων γύρισα από τη Γερμανία, παιδάκι ήμουν, και όταν φτάσαμε με το τρένο στα σύνορα κατέβηκα ασυναίσθητα, έπεσα κάτω και φίλησα το χώμα. Να αφήσω εγώ την πα­τρίδα μου επειδή κυβερνούν απάτριδες; Αντίσταση. Εδώ είμαστε. Ξέρεις, στο σπίτι μου απέξω, 365 μέρες τον χρόνο, είναι αναρτημένη η ελληνική σημαία. Όποιος τη βλέπει αντιλαμβάνεται πως υπάρχουν ορισμένοι που αυτό το σύμβολο το τιμούν ακόμη όπως πρέπει».

Πίσω από τις λέξεις μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως ο δρόμος που έχει επιλέξει να βαδίζει είναι μοναχικός. Όπως και όταν με πικρία μου λέει πως σε τούτη τη χώρα «έχουμε μάθει να απαξιώνουμε το μέγιστο και να αγκα­λιάζουμε το τίποτα». Ο ίδιος νιώθει μόνος; «Μπόλικα», λέει με συγκατάβαση. «Δεν γίνεται να νιώθεις παρέα από τη στιγμή που είσαι μόνος. Πρέπει να είσαι μαλάκας. Εγώ και η μοναξιά είμαστε συνοδοιπόροι. Δεν γίνεται αλλιώς. Η ζωή του καλλιτέχνη ανέκαθεν ήταν μοναχική. Σε όλες τις μορφές τέχνης. Δεν γίνεται να δημιουργείς οτιδή­ποτε -μεγάλο ή μικρό- παρέα με άλλους. Ο καλλιτέχνης είναι μόνος. Έτσι πορεύομαι χρόνια τώρα. Όταν βλέπεις ότι εσύ που πρέπει να αντιδράσεις, να ανησυχήσεις, να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, γιατί κάποιος πάει να σε βλάψει, λες «δεν τρέχει τίποτα», εγώ, που αυτό το αισθάνομαι και το βιώνω για χάρη σου, στενοχωριέμαι για εσένα. Έτσι έχει καταλήξει το πράγμα».

Του λέω πως πολλοί διαβάζοντας τα λεγόμενα του θα σκεφτούν ή θα αναρωτηθούν γιατί ως καλλιτέχνης δεν επιλέγει να μιλά μονάχα για τη μουσική και τα τραγούδια του και μπλέκει σε άλλα χωράφια.

«Γιατί δεν θέλω να μιλάω μόνο για τα τραγούδια. Κι εσύ, αν δεν θες, μην το διαβάζεις αυτό που είπα, μην το ακούς. Δεν σ' το επιβάλλω. Εγώ λέω αυτό που εγώ είμαι. Εσύ, εάν νιώθεις διαφορετικά, δικαίωμα σου. Σου απαγορεύω όμως να μου πεις πως επειδή είμαι τραγουδιστής δεν μπορώ να μιλάω».

Κλείνοντας τη συζήτηση, η οποία πέρασε από μπόλικες εξάρσεις του θυμικού, του ζητώ να μου πει τι του έμαθε η ζωή του μέχρι σήμερα. Ποιο είναι το μάθημα που έχει πάρει;

«Η ζωή μου επιβε­βαίωσε ότι ο φόβος που είχα για τον άνθρωπο όταν ήμουν μικρός ήταν δικαιολογημένος και δυστυχώς χειροτερεύει. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι πιο μόνος, πιο απαισιόδοξος, πιο επιφυλακτικός, πιο καχύποπτος, πιο εσωστρεφής. Είναι δύσκολο πολύ».

Κι αυτά είναι σίγουρα στοιχεία που δεν περιλαμβάνονται στην εικόνα που έχει κάποιος για τον Νότη Σφακιανάκη. Σε μια λάθος, παραποιημένη εικόνα την οποία, όπως ο ίδιος επιμένει να πιστεύει, δημιούργησαν οι άλλοι γι’ αυτόν χωρίς αυτόν.

Πηγή: Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013.

Η ιδεολογική στράτευση μητροπολιτών στην αριστερά.

Επιχείρηση πολιτικής καθυποτάξεως κι αφελληνισμού της Ορθοδοξίας

Παρακολουθούμε, με ελάχιστη έκπληξη, την καθημερινά εντεινόμενη προσπάθεια των Μητροπολιτών της Ορθόδοξης εκκλησίας, που πολλοί, πλέον, είναι ιδεολογικά στρατευμένοι και πολιτικά ενταγμένοι στην διεθνιστική αριστερά, να μετατρέψουν την Ελλαδική Εκκλησία, σε όχημα κυριαρχικής ιδεολογικής επιβουλής. Η αριστερή διεθνιστική ιδεολογία, η ερωμένη της πλειοψηφίας των Ελλήνων Ορθοδόξων –κι όχι απαραίτητα Χριστιανών- Μητροπολιτών, τα τελευταία χρόνια συντρίφθηκε πολιτικά και απαξιώθηκε ιδεολογικά, κάτω από το βάρος των αμαρτιών που κουβαλούσε στην πλάτη της.  Αυτή την κρίσιμη ώρα, την ώρα που όλα χάνονται για την Αριστερά κι ελπίδα πολιτικής σωτηρίας ή ιδεολογικής ανακάμψεως δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα, οι αριστεροί παπάδες της Ελλαδικής –κι όχι μόνο- Εκκλησίας, σαν προετοιμασμένοι από χρόνια, λες και κάποιο αόρατο χέρι κινούσε τα νήματα της προετοιμασίας τους, έσπευσαν να της (τους) δώσουν «χείρα βοηθείας». 

Έτρεξαν οι Μητροπολίτες της Αριστεράς, με την αμέριστη συμπαράσταση και αγαστή συνεργασία του Ιερώνυμου (Λιάπη), Επισκόπου Αθηνών -και πρώτου μεταξύ ίσων της Ελλαδικής Εκκλησίας- αλλά και πρώην μέλους του Παπανδρεϊκού υπουργικού συμβουλίου, να διοργανώσουν συνέδριο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Πρωταγωνιστής στην αριστερή στροφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο Σιατίστης Παύλος, πιθανότατα προβαλλόμενος και προαλειφόμενος ως ο διάδοχος του Αθηνών και εκλεκτός του αριστερού συνονθυλεύματος.

Το συνέδριο διοργανώθηκε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γνωστή για την ιδεολογική καταδυνάστευσή της από την Αριστερά και την πολιτική κηδεμόνευση της από τους Θεολόγους καθηγητές των ομάδων του Σύριζα. Η ευθεία πολιτική θέση του εν λόγω Μητροπολίτη και η υποστήριξη ενός πολιτικού συστήματος που στο παρελθόν αλλά και στις μέρες μας -βλέπε δηλώσεις Κουράκη για την φορολόγηση όσων πολιτών δηλώνουν Ορθόδοξοι  Χριστιανοί-υποστήριζε την αθεΐα αλλά και κατακρεουργούσε τους χριστιανικούς πληθυσμούς όπου επικράτησε, αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση της χριστιανικής ηθικής. Οι πολιτικοί πάτρωνες του Μητροπολίτη Σιατίστης εχθρεύονται με ολοκάθαρο τρόπο την Εκκλησία, τουλάχιστον την Ορθόδοξη Χριστιανική, γιατί σε ότι αφορά τους Μουσουλμάνους και τους πιστούς άλλων δογμάτων, αποδεικνύουν ότι διακατέχονται από ιδιαίτερες ευαισθησίες, στο όνομα τάχα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην ουσία όμως, υποστηρίζοντας τις διαχρονικά ανθελληνικές και αντεθνικές θέσεις της Αριστεράς. Όπως δήλωσε ο Σιατίστης, «…Η Αριστερά δεν είναι σήμερα το φόβητρο, αν και έχει θέσεις που μας στενοχω­ρούν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να της χρεώσουμε σήμερα λάθη παλαιών επο­χών…». Εδώ απλώς γελάνε, διότι στον Σιατίστης, κατά τα άλλα ευρυμαθή και περί παντός του επιστητού, φαίνεται να του διαφεύγει η καθημερινή αντεκκλησιαστική θέση και τοποθέτηση της Ελληνικής Αριστεράς.

Είναι ολοφάνερο για κάθε λογικό άνθρωπο και πολίτη αυτής της χώρας ότι «…η Εκκλησία, …{…}… σε μια κρίσιμη ώρα για την πορεία του έθνους, έρχεται να προσφέρει πι­στοποιητικά νομιμοφροσύνης στον χώρο της αριστερής κουλτούρας…{…}… », όπως σωστά επισήμανε ο Αμ­βρόσιος,  Μητροπολίτης Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, όσο κι αν ο Σιατίστης επιμένει για το αντίθετο. Γίνεται μάλιστα καταγέλαστος όταν απευθύνεται στους πολίτες που ψηφίζουν αριστερά και του καλεί «…όπως κι εμείς θα πρέπει να το κάνουμε έτσι κι εσείς, ξεπε­ράστε τον φόβο σας για εμάς….». 

Τι φόβο άραγε προκαλεί και για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία στους Έλληνες αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους; Μήπως εγκλημάτησε σε βάρος τους; Μήπως τους εξανδραπόδισε, όπως έκαναν οι φυσικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι των σημερινών αριστερών, στο αντάρτικο; Μήπως τους αποκήρυξε; Μήπως αρνήθηκε να τους εξομολογήσει ή να τους κοινωνήσει; Για ποιο λόγο ακριβώς Μητροπολίτη Σιατίστης φοβούνται οι αγαπημένοι σου ιδεολογικοί σύντροφοι την Ορθοδοξία; Έχεις άραγε την χριστιανική αγάπη και πραότητα να μας ενημερώσεις ώστε να γίνουμε κοινωνοί της γνώσεως που προφανώς μόνος εσύ κατέχεις;

Η εκκλησία καλά θα κάνει να είναι στην πράξη αντίθετη σε κάθε ανθελληνική αντιχριστιανική πράξη, όπως είναι οι ληστείες, οι δολοφονίες, οι βιασμοί, ακόμη και υπερηλίκων Ελληνίδων γυναικών, και οι λεηλασίες που διαπράττονται καθημερινά από τους πάσης φύσεως εισβολείς που εργολαβικά έχει αναλάβει να περιθάλπτει και να σιτίζει, (υπο)κλέπτοντας και σε πολλές περιπτώσεις «υπεξαιρώντας» τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών και πιστών της. Όσο για τον Σιατίστης ας μην καταφεύγει στις ύβρεις εναντίον όσων Ελλήνων πολιτών δεν συντάσσονται ή δεν υποτάσσονται στις οδηγίες του για, με κάθε τρόπο και έναντι οποιουδήποτε κόστους, υπερψήφιση της αριστεράς. Η δήθεν επισήμανσή του ότι «….δεν είναι δυνατό να ξεχά­σουμε ότι Γερμανοί νεονα­ζί ξυλοκοπούσαν Έλληνες μετανάστες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς που εγκληματούν στο όνομα της Ελλάδας. Οι μαύροι Έλληνες είναι Έλληνες όσο και οι άλλοι…», που έχει σαν στόχο το Εθνικιστικό κίνημα, είναι στην ουσία επιχείρημα εναντίον του. Η σκέψη του διαστρεβλωμένη από τη διεθνιστική σύφιλη, δεν τον αφήνει να εννοήσει ότι κάθε εθνικιστής αγωνίζεται για την πατρίδα του και ότι καμιά διεθνής δεν μπορεί να του επιβάλει να αποδεχθεί ακόμη και τον ακρωτηριασμό της πατρίδας του, όπως διακήρυξαν και επιδίωξαν οι ιδεολογικοί πολιτικοί του πατέρες.

Να είναι βέβαιος ο Μητροπολίτης Σιατίστης ότι οι Εθνικιστές δεν θα ξεχάσουμε τις ύβρεις προς τους Έλληνες και το μίσος του για κάθε τι Ελληνικό, κι ας μη μας φέρνει στο νου και καθιστά επίκαιρο, το λόγο, «…Κοντός Ψαλμός Αλληλούια: Πας Παπάς αισθανόμενος δη είναι Πρώτα Χριστιανός και Δεύτερα Έλλην, ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ»,  [Περικλή Γιαννόπουλου, «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν»].

Επίσης ως παντογνώστης και έχων άποψη επί παντός του επιστητού, ας μας δείξει κάποιους απ’ όσους εγκληματούν σε βάρος της Ελλάδος. Αν δε γνωρίζει ονόματα ας κοιτάξει γύρω του. Ας τους αναζητήσει στον αριστερό του περίγυρο, ας τρέξει ως το κοντινό χωριό του Βελβενδό Κοζάνης, μήπως προλάβει τον «Τοξοβόλο» της πλατείας Συντάγματος, το ληστή και δολοφόνο της Πάρου, και πιθανόν όχι μόνο, τον εγγονό του Νάσιουτζικ. Επίσης ας επισκεφθεί τις φυλακές όπου θα συναντήσει κάποιους από τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» και τους ληστές ή οποιοδήποτε άλλο κακοποιό που η ιδεολογική του καταγωγή και προέλευση είναι η δεξαμενή εγκληματιών της αριστεράς. 

Ας θυμάται ο Μητροπολίτης Σιατίστης, ότι τους Έλληνες «μαύρισε» η συμπαιγνία της αγαπημένης του αριστεράς με την «δεξιά» του χρήματος, που η Ορθόδοξη εκκλησία αρνείται ν’ αποκηρύξει. Όσον αφορά τους μαύρους «Έλληνες», μπορεί να τους σιτίσει από την προσωπική του περιουσία του, αν διαθέτει, κι όχι από τον οβολό και το κερί των πιστών, που καθυβρίζει ως «σαπρόφυτα», τα οποία άλλωστε ποτέ δεν ευδοκίμησαν στον εθνικιστικό χώρο. Ας μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια ή ας δείξει, έστω, εγκράτεια λόγων. Είναι κι αυτή μια από τις αρετές του χριστιανού, που όμως δεν απαντάτε στους αριστερούς.  

Ιδεολογικό τρελοκομείο « η ξεπουλημένη Ελλάδα».

Η περίπτωση του «δεξιού» δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη.

Το απόλυτο ιδεολογικό τρελοκομείο αποτελεί από το 1949 και μετά η Ελλάδα, ένα τρελάδικο στο οποίο η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αριστεράς είναι αναμφισβήτητη και καταλυτική.  Δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε στο 2012 για να υπάρξει κάποιος, και δεν είναι τυχαίο ότι έχει αριστερή ιδεολογική προέλευση και πολιτική κουλτούρα, που να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Το έκανε λοιπόν ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, επί πολλά χρόνια μυστικοσύμβουλος και νυν εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, μιλώντας στον Μανώλη Κοττάκη, το κατά τα άλλα Δεξιό δημοσιογράφο της ΝΕΤ. Ο Μανώλης Κοττάκης, βι­ογράφος του Κώστα Καρα­μανλή, είχε αναλάβει στη διάρκεια της συνεντεύξεως το ρόλο του συνηγόρου των εγκληματικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο που δεν εξοβέλισε το Λαζαρίδη, ο οποίος, μη φανταστείτε τίποτα τρομερό, απλά έλεγε τη μισή αλήθεια για τους εμπρηστές, τους δολοφόνους και τους ανθέλληνες, όπως αυτή η τροτσκιστική σκυλόφατσα που δήλωσε ότι τα Σκόπια μπορούν να ονομάζονται «Μακεδονία».

(Οι διάλογοι είναι από τη στήλη του Θοδωρή Χατζηγώγου στην εφημερίδα «Στόχος»)

- Μανώλης Κοττάκης: «…Μου κάνει εντύπωση που τον Σύριζα τον θεωρείτε άκρο ή κάτι αντίστοιχο με την Χρυσή Αυγή. Είδε κανείς βουλευτές του Σύ­ριζα να αναποδογυρίζουν πάγκους εμπόρων στο πλανόδιο εμπόριο; Είδε κανείς βουλευ­τές του Σύριζα να σηκώνουν την σημαία της Χούντας με το πουλί που είχε ο Παπαδόπουλος; Πώς μπορείτε να βάζετε στην ζυγαριά ένα κόμμα με Ιστορία, όπως είναι η Αριστερά, με την Χρυ­σή Αυγή;»...

- Χρύσανθος Λαζαρίδης: «Να σας πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι μού λέτε... Θα αστει­εύεστε μάλλον!.. Ο Συνασπισμός είναι το Κόμμα το οποίο κάλυψε και στήριξε τους κουκουλοφόρους. Και δεν το λέω εγώ: Το έχει πει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τότε, το 2008, τους κατήγγειλε στην Βουλή ότι χαΐδευαν τους κουκουλοφόρους. Ποιους κουκουλοφόρους; Αυτούς οι οποίοι καίγαν την Αθήνα, καίγαν το βιός των ανθρώπων!.. Και θέλετε να πείτε ότι αυτοί που κάλυπταν τους κουκουλοφόρους δεν είναι άκρο; Ασφα­λώς και είναι άκρο. Και τους το θυμίζουμε, γιατί έχουν το θράσος να βγαίνουν και να ξεσηκώ­νουν τον κόσμο να κάνει τα ίδια!.. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπεράνω κριτικής η Αριστερά...»

Σημείωσα παραπάνω ότι ο Λαζαρίδης είπε μόνο τη μισή αλήθεια, που είναι χειρότερη από το μεγαλύτερο ψέμα. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η αριστερή του ιδεολογική προέλευση, παιδεία και κουλτούρα, δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα που η αλήθεια «βγάζει μάτια» και φωνάζει από μακριά. Ο Σύριζα δεν στήριξε απλά τους κουκουλοφόρους που έκαψαν το βιός των Ελλήνων, Χρύσανθε Λαζαρίδη. Στήριξε και υπέθαλψε όσους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο χώρο της εργασίας τους τέσσερις Έλληνες πολίτες. Επίσης Χρύσανθε Λαζαρίδη, η Χρυσή Αυγή και κάθε μη αριστερός ιδεολογικός ή πολιτικός χώρος, δεν γίνεται άκρο, μόνο και μόνο επειδή διαφωνεί μαζί σας και δεν μπορεί να εξομοιώνεται με δολοφόνους και παρακρατικούς, τους οποίους χρόνια μετά, δεν τολμά να ακουμπήσει η εξουσία σας.

Τώρα σε ότι αφορά τον κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο, δεν αξίζει τον κόπο να σπαταλήσουμε γι’ αυτόν, ούτε μια σταλιά μελάνι, ούτε μια γωνίτσα από το χώρο μας. 

Το ανθρωπάκι προσπαθούσε να εξομοιώσει την ενέργεια του εκλεγμένου βουλευτή Χρήστου Παπά, με τις τρομοκρατικές πράξεις των συνιστωσών του Σύριζα. Ανθρωπάκι τρεμάμενο, προσπαθεί να διασφαλίζει την επόμενη δουλίτσα του, πουλώντας λεκτική εκδούλευση στα αφεντικά που βλέπει να έρχονται. Ελπίζουμε η κυβέρνηση του Σύριζα να τον ανταμείψει όσο του αξίζει. Αφού τον ξεζουμίζει να τον πετάξει σα στυμμένη λεμονόκουπα.

Ο Ελληνικός ορυκτός πλούτος

ο Κώστας Κόλμερ και οι «Δ..ελαστίκ (οι)» οικονομολόγοι.

H Ελλάδα είναι πλούσια και πανίσχυρη, οι Έλληνες είναι κυρίαρχοι και τους συναντάμε παντού.  Το έλεγε και σύντομα θα το ξαναπεί στις εκπομπές του ο Κώστας Χαρδαβέλλας, ο «..Εγώ δεν είναι εθνικιστής…», επαυξάνει ο Λιακόπουλος που επιμένει ότι «…Θα έλθουν οι Έψιλον με τα διαστημόπλοια και θα μάς σώσουν…έχουμε αμύθητο ορυκτό πλούτο και θα ξεχρεώσουμε, ας μας πληρώσουν οι Γερμανοί τις -οφειλόμενες- πολεμικές αποζημιώσεις να υπερκαλύψουμε τα χρέη μας», ενώ ζητάει «…να μας πληρώνει ο πλανήτης ένα ευρώ για κάθε ελληνική λέξι ή κάθε χρήσι μαθηματικού θεωρήματος των αρχαίων Ελλήνων».

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι συμβαίνει ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο Κωνσταντίνος Κόλμερ, ο κορυφαίος Έλληνας οικονομικός συντάκτης ήταν από την αρχή υπέρ του «Ευρωπαϊκού μηχανισμού στηρίξεως», τον οποίο όμως, θεωρούσε ανεπαρκή για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και επισήμαινε την ανάγκη μιας επιπλέον σειράς μέτρων και έφερε ως παράδειγμα, την αναδιάρθρωση του εταιρικού χρέους γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνιών, που και μετά από αυτή, εξακολουθεί να κινδυνεύει με χρεοκοπία.

Ποιος ακούει όμως στην Ελλάδα, τον Κόλμερ, όταν υπάρχουν οι αριστεροί «Δελαστίκ» οικονομολόγοι, που αθροίζουν το χρέος ιδιωτών και κράτους για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι άλλες χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος και να αναρωτηθούν γιατί εμείς κι όχι εκείνες οι χώρες, λες και πρόκειται να χρεοκοπήσουν οι ιδιώτες κι όχι το Ελληνικό κράτος.  Όμως όλοι οι «Δελαστίκ» της πολιτικής και συνδικαλιστικής αριστεράς, σφύριζαν αδιάφορα, υποστήριζαν και συμμετείχαν στο γλεντοκόπι των κυβερνήσεων των Σημίτη και Καραμανλή, που πλαστογραφούσαν τα οικονομικά στοιχεία, ενώ υποστήριξαν με κάθε τρόπο, ώστε να γίνει κυβέρνηση, τον γνωστό άθλιο Γενετικά Απροσδιόριστο Προδότη «…λεφτά υπάρχουν», και επέμεναν στη στήριξη τους αν και αρνιόταν να πάρει μέτρα μείωσης του ελλείμματος και παρότι κάθε μήνα ανακοίνωνε μεγαλύτερο έλλειμμα για το χρόνο που έτρεχε.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που μετά το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, πρωταγωνίστησαν ώστε να κρατικοποιηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων και να στηθεί η βιομηχανία των μαζικών διορισμών. Είναι οι «οικολόγοι» που εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια εξορύξεως κοιτασμάτων, όλοι αυτοί σήμερα μας ζαλίζουν με τα πλούσια κοιτάσματα και την οριοθέτηση των ΑΟΖ.

Σύντομα θα ακούμε τις κραυγές τους, «…για τους ξένους που θα μας πάρουν τα ορυκτά…θα μολύνουν την περιοχή….θα εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους». Δεν τολμούν όμως να πουν κουβέντα, για εργασία, πειθαρχία, θεσμούς, οργάνωση, παιδεία, πολιτισμό, εθνική συνείδηση και όραμα. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχουμε αξιοποιήσει τον γνωστό ορυκτό πλούτο της Ελλάδος  και καταλήξαμε να συζητάμε γι’ αυτόν σε εκπομπές καφενειακού επιπέδου.

Η περιφρούρηση και τα παιδιά με τις αρβύλες

Χωρίς την παρουσία τους θα ήταν αδύνατες οι εκδηλώσεις

Πρόσφατα ταξίδεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και μίλησα με παλιούς μου φίλους και συναγωνιστές. Τα ίδια και τα ίδια όλα τα χρόνια – τα πολλά που ασχολούμαι με τον εθνικισμό και τον εθνικιστικό περίγυρο. Μόνο που πλέον οι συναγωνιστές μου ανακάλυψαν καινούριο σημείο τριβής. Την περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του κινήματος. Σε κάθε εκδήλωση σε ανοικτό ή κλειστό δημόσιο χώρο, η παρουσία περιφρουρήσεως είναι απαραίτητη στην Ελλάδα. Παλαιότερα, παρά την έντονη πολιτική δράση και τις ακραίες αντιπαραθέσεις, είχες τη βεβαιότητα ότι είναι μάλλον απίθανη η απειλή κατά της ζωής σου, εξ αιτίας των ιδεών και των απόψεων σου.

Σημαντικό ρόλο λοιπόν, για να μην πω την ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ στο κομμάτι περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του Εθνικιστικού κινήματος, διαδραματίζουν οι νεαροί –κι όχι μόνο- ομοϊδεάτες του λαϊκού συνδέσμου «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Είναι τα παιδιά που σε όσες εκδηλώσεις συμπαρατάχθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες Εθνικιστές, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕ εθνικιστική ΜΥΤΗ. Έχουν το σημαντικότερο έργο και τα καταφέρνουν σε βαθμό απόλυτο. Κάποιοι «ευαίσθητοι δημοκράτες», τους αποκαλούν ακραίους και λένε ότι, δεν επιθυμούν επαφή μαζί τους, όμως σε κάθε εκδήλωση, «τα παιδιά με τις αρβύλες» είναι εκεί, αποφασισμένα, ακροβολισμένα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι, που όταν φθάνουν τα block’s  της «Χ.Α.»,  σκέφτονται «ας τολμήσουν να πλακώσουν οι αναρχόπρεζες». 

Ας αφήσουν τις κλάψες οι παλιοί μου συναγωνιστές και ας πάψουν να συμμερίζονται τις ανησυχίες του κάθε λογής «αριστερού πατριώτη» και των σωρών των πρόσφατα χρησμένων «κεντρώων πατριωτών» του «Ρεσάλτο» και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Να καταλάβουν επιτέλους, ότι χωρίς «ακραίους», χωρίς «τα παιδιά με τις αρβύλες» θα καταλήξουν «υλικό» για την άσκηση των λοστών των «αναρχικών» του συστήματος.

Κάποιοι επίσης, διαμαρτύρονταν και θεωρούσαν ακραίο το σύνθημα «Λαός, Στρατός, Εθνικισμός», και συμφωνώ μαζί τους στο σκέλος του Στρατού. Ποιος στρατός; Οι μισοί αξιωματικοί είναι μέλη της ΚΝΕ και οι υπόλοιποι Πα.Σο.Κ και κάτι υπόλοιπα Νέα Δημοκρατία.  Όταν οι αξιωματικοί από δημοκρατοκαραβανάδες αρχίσουν να τιμούν τη στολή τους, τα ξαναλέμε. Η εθνικιστική στρατοκαυλίαση καθώς και η λατρεία για τα Σώματα Ασφαλείας, παρατράβηξε και δε ζούμε στην Εθνικιστική Ελλάδα για να δικαιολογείται.
Στο θέμα της περιφρούρησης όμως συναγωνιστές μου, αν δεν σας κάνουν «τα παιδιά με τις αρβύλες», αφήστε τους κεντρώους και αριστερούς πατριώτες να φέρουν αυτοί την επόμενη φορά, τις ντουντούκες.  Ζητήστε τους να φέρουν τα δικά τους παιδιά να κάνουν περιφρούρηση! 

Άντε διότι η κουβέντα κατάντησε αηδία...

Αποδεδειγμένα Δηλωσίας ο Μιχαήλ Γεωργίου Θεοδωράκης

Ο Μίκης των παραμυθιών, που απορώ πως δεν τα κάνει βιβλίο.

Απίστευτα πράγματα διηγήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης στον «Σκάϊ», στα πλαίσια της βιογραφίας του, που μετέδωσε σε συνέχειες το Κανάλι του Αλαφούζου, και που όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι, τις ακούμε σε επανάληψη, μαζί με τις επίσης γνωστές αρλούμπες του Τ(σ)ατσόπουλου.

Σε κάποια συνέχεια ο  Μίκης διηγήθηκε τα κατορθώματα του στο «Κολαστήριο της Μακρονήσου», την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου 1948-49. Έτσι μάθαμε ότι οι κακοί του Εθνικού Στρατού και της Βασιλικής Χωροφυλακής τον βασάνιζαν καθημε­ρινώς μέχρι θανάτου, με ανείπωτα βασανιστήρια που δεν δοκίμασε ποτέ κανείς Αγωνιστής της Δημοκρατίας. Δέκα φορές –έλεγε- ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και - ως εκ θαύματος - γλύτωνε. Τα βράδια πάλευε με τους αρουραίους που του τρώγανε το πρόσωπο και το πρωί με τους –φασίστες βεβαίως, βεβαίως- χωροφύλακες που ζητούσαν από τους –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές να υπογράψουν «Δήλωση Μετανοίας», κι όποιος αρνιόταν του σπάγανε ένα -ένα τα δάκτυλα.

Κατά χιλιάδες οι –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές υπέγραφαν ότι αποκηρύσσουν τον «Ξενόδουλον Κομμουνισμόν», αλλά ο –δημοκράτης και κομμουνιστής βεβαίως, βεβαίως- Μίκης άντεξε και δεν υπέγραψε!

Στο τέλος είπε ότι έφυγε από την Μακρόνησο χάρις στον –δημοκράτη και μη κομμουνιστή- πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος πήγε και βρήκε τους τότε (φασίστες) υπουργούς Κ. Καραμανλή - Γ. Παπανδρέου - Γ. Μαύρο και τους απείλησε (!) πως θα έχουν να κάνουν με το ντουφέκι του, αν δεν τον απελευθερώσουν!

 Οι (φασίστες) υπουργοί φοβήθηκαν (το δημοκρατικό και μη κομμουνιστικό ντουφέκι) του (δημοκράτη και μη κομμουνιστή)  μπαμπά Γιώργου Θεοδωράκη και έτσι ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης βρέθηκε στην Κρήτη για ανάρρωση. Στο νησί ένας βοσκός του έφτιαξε το σπασμένο (δημοκρατικό και κομμουνιστικό) του πόδι που δεν μπορούσαν να του φτιάξουν οι (φασίστες) γιατροί του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου! Όμως, την στιγμή που ο βοσκός του έφτιαχνε το πόδι πόνεσε τόσο πολύ (φασίστας προφανώς και ο βοσκός, αφού τον πόνεσε) που έπεσε νεκρός και οι (δημοκρατικές, κομμουνίστριες και μη) γυναίκες άρχισαν να τον μοιρολογάνε! Τελικά, απεδείχθη πως ήταν νεκροφάνεια, ενώ στη συνέχεια του επεισοδίου ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης αναστήθηκε και η (φασιστική τότε και δημοκρατική μετέπειτα, έως και σήμερα) Ελλάς δεν τον στερήθηκε.

Συμπερασματικά, αντί να διηγείται @αλακίες, ας έλεγε απλά, ότι η «Δήλωση Μετανοίας και αποκηρύξεως του ξενόδουλου Κομμουνισμού» Μιχαήλ Θεοδωράκη του Γεωργίου, που δημοσιεύθηκε στα τέλη Μαρτίου του 1949 στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», δεν είναι δική του, αν μπορούσε. 

Ξυπνήστε ρε. Σας δουλεύει!….

Πως σκορπούσαν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων

Απίστευτη ιστορία με εμπλοκή της Ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ

Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» και η ιστορία ξεκινάει το 2007, όταν το Ίδρυμα «Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ», αποφάσισε να κατασκευάσει ένα κιτς, τεράστιο άγαλμα,  που ζύγιζε 1.600 τόνους (!!!) και κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια (!!!), το οποίο ήθελε να τοποθετήσει στην Ουάσιγκτον. Το άγαλμα για να κοστίσει πιο φθηνά κατασκευάστηκε στην Κίνα! (Να προσποιηθούμε ότι παραγνωρίζουμε τον παράγοντα ανθρώπινα δικαιώ­ματα!)

Άρχισαν λοιπόν οι «χορηγίες» από τις μεγάλες πολυε­θνικές. (Ενδεικτικά, η Viacom -ιδιοκτήτρια του MTV- έδωσε ένα εκατομμύριο δολάρια).

Το 2010 το άγαλμα-lego (159 τεράστια κομμάτια ) έπρεπε να μεταμορφωθεί στο άγαλμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, αφού όμως πρώτα αυτοί οι 1.600 τόνοι μεταφερθούν από την Κίνα, δια θαλάσσης. Η ελληνική πρεσβεία, ανακοίνωσε ότι η μεταφορά του μπορεί να γίνει με ελληνικό πλοίο και προσφέρθηκε να καλύψει τα έξοδα της μετα­φοράς. (Κουβαρντάδες μου …). Τα ναύλα για τέτοιο ταξίδι είναι 150 δολάρια ο τόνος, ήτοι 240.000 δολάρια, ή 200.000 ευρώ. Χρήματα που θα τα πληρώναμε και -το χειρότερο- κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα στην Ελλάδα.  

Όμως, προέ­κυψε η οικονομική κρί­ση, το ελληνικό Δημόσιο βρίσκεται ένα βήμα από την στάση πληρωμών και στην τρόικα δεν περνάνε τέτοια, κι αν μά­θαιναν οι ελεγκτές (μας), που πετάμε τα λεφτά (ΤΟΥΣ), θα μας σουβλίζανε. Έτσι οι Έλ­ληνες αξιωματούχοι α­νακοίνωσαν στους Κι­νέζους, ότι δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν να τηρήσουν την υπόσ­χεση να μετα­φέρουμε ως χώρα, τα 159 κομμά­τια-lego, συγνώμη του αγάλματος. 

Διαβάστε στο σκεπτικό με τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να αναλάβει η πατρίδα μας τη δαπάνη της μεταφοράς, όπως το ανέπτυξε το 2008 ο τότε –τώρα τέως- πρέσβης μας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Αλέξανδρος Μαλιάς.

«Η Ελλάδα, πάντα θαύμαζε τον δρ. Κινγκ ειδικά επειδή στην Ελλάδα είχαμε δικ­τατορία, ένα χρόνο πριν την δολοφονία του μαχητή των ανθρω­πίνων δικαιωμάτων (!!!). Η θαρραλέα φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έφερνε ελπίδα στις καρδιές των Ελλήνων, ότι και εμείς θα αποκτούσαμε Ελευθερία και Δημοκρατία.»

Λες και τα 240.000 δολάρια θα τα έβαζε από την τσέπη του...

Ποιος ανέθεσε σε αυτόν να παριστάνει τον πρέσβη, και να ξοδεύει με τέτοιο τρόπο τα χρήματα που δανείζονται οι Έλληνες φορολογούμενοι; Τι είναι η Ελλάδα, μεταφορική εταιρία και κάνει μετακομίσεις;