Ο ευεργετηθείς αχάριστος.

Ιστορίες καθημερινής αχαριστίας

«Ουδείς εχθρός ασφαλέστερος πλην του ευεργετηθέντος αχαρίστου». (Με την ευκαιρία, δεν είναι αρχαίο το γνωμικό, με ότι εξήγηση μπορεί να δώσει κάποιος). Δεν είμαι παρά ένας απλός, ταπεινός και καθημερινός άνθρωπος, με τις αμαρτίες, τα πάθη και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τους συνανθρώπους μου. Ένα πρόσφατο συμβάν στη σχέση μου μ’ έναν παιδιόθεν φίλο, μου δημιούργησε την ανάγκη ν’ αναθεωρήσω –οριστικά μάλλον- κάποια από τα βασικά μου πιστεύω, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια μια σειρά από περιστατικά απομάκρυναν από κοντά μου και δημιούργησαν απόσταση στις σχέσεις μου, με δύο από τους κοντινότερους φίλους του παρελθόντος.

Ο ένας είναι γνωστός Έλληνας κοινοβουλευτικός, ίσως ο πλέον συζητημένος τα τελευταία χρόνια, και αιτία στάθηκαν οι πολιτικές του επιλογές. Μας συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας, που ξεκίνησαν στα δεκαπέντε του χρόνια, οι οποίοι μετατράπηκαν στη συνέχεια σε οικογενειακές σχέσεις, και διατηρήθηκαν αδιατάρακτες για περίπου τρεις δεκαετίες. Σήμερα εξακολουθούμε να διατηρούμε την επαφή μας, όμως το επίπεδο των σχέσεων μας διαταράχθηκε κι αυτό δεν έγινε με ευθύνη μου. Τις αναστάσιμες μέρες του 2013 οικογενειακός φίλος, έτυχε να είναι παρών στην τηλεφωνική μας επικοινωνία και –εύλογα- αναρωτήθηκε, «..μπορείτε και επικοινωνείτε μετά από όσα προηγήθηκαν;..», εννοώντας τις πολιτικές και κομματικές επιλογές του σημερινού κοινοβουλευτικού παράγοντα. Του απάντησα «…είναι φίλος μου κι έχει κι αυτός το δικαίωμα που έχουμε όλοι μας, να κάνουμε λάθη..», γιατί αυτό πίστευα και σε κάποιο βαθμό – θέλω να ελπίζω ότι εξακολουθώ να- πιστεύω. Πάντως η αλήθεια είναι ότι ένα σημαντικό κεφάλαιο της προσωπικής μου ζωής έκλεισε με τρόπο που δύσκολα –πιστεύω- ότι θα ανοίξει εκ νέου, με την ίδια θερμότητα. Ευτυχώς δεν μπορώ να τον κατατάξω –σε ότι αφορά τα προσωπικά μας- στην κατηγορία των φίλων, στους οποίους αφιερώνω το σημείωμά μου.

Ο δεύτερος –αυτός που με ανάγκασε με τη στάση και τη συμπεριφορά του να του αφιερώσω, στην ουσία, την ανάρτηση περί των ευεργετηθέντων αχαρίστων, είναι επίσης παιδιόθεν φίλος, ειδικότερα από τα χρόνια του σχολείου. Με στήριξε στα δύσκολα, κυρίως ηθικά –σε μια περίπτωση και υλικά- ενώ μου έδωσε ανέξοδη, για τον ίδιο, εργασιακή διέξοδο, ώστε να μπορώ ν’ αντικρίζω τα παιδιά και την οικογένεια μου στα μάτια, κι αυτό το σέβομαι, το τιμώ και θα το εκτιμώ ως το τέλος της ζωής μου. Από την πλευρά μου -ντρέπομαι που το δημοσιοποιώ- του στάθηκα σε όλες του τις περιπέτειες που ήταν πολλές και μορφών παντός είδους, στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικά –ποιοτικά και ποσοτικά- σοβαρότερες από τις δικές μου. Το έκανα αδιαμαρτύρητα και σε βάρος των «συμφερόντων» μου –κι όχι απλά με την έννοια των οικονομικών, αλλά θεμάτων που άπτονται της αξιοπρέπειας- διότι τον θεωρούσα ΦΙΛΟ μου.

Η Κυριακή 28 Ιουλίου θα είναι για όσα χρόνια μου επιτρέψει ο Θεός –όπως τον σκέπτεται ο καθένας μας- η δική μου ΕΠΕΤΕΙΟΣ του ευεργετηθέντος ΑΧΑΡΙΣΤΟΥ. Αυτού που επιπλέον έχει την αναίδεια και τη θρασύτητα να κλείνει ερμητικά τ’ αυτιά του και να επιζητά ν’ ακούσει ότι του είναι αρεστό, αυτού που σφίγγει με πείσμα τα μάτια του και υποδύεται τον «οραματιστή», ενώ απλά είναι ένας πείσμονας που εθελοτυφλεί. Ένας «δειλός» που κρύβεται πίσω από θρησκευτικές ιδεοληψίες και ασκεί κριτική σε όλους, προκειμένου ν’ αποφύγει να ταπεινωθεί και ν’ αναλογισθεί τις πολυπληθείς, πολυσχιδείς και πολυποίκιλες «αμαρτίες» του, πράγμα που ζητά με πείσμα κι επιμονή από όλους εμάς, που –πιθανόν- το κάνουμε δίχως να μας το ζητήσει κανείς και δίχως να μας το επιβάλλει καμιά θρησκεία και κανένας προσωπικός κι αποκλειστικός πνευματικός.

Γεναριάτικε φίλε μου, αυτό το δεύτερο κεφάλαιο της ζωής μου, έκλεισε για μένα οριστικά κι αμετάκλητα. Δεν ανησυχείς καθώς γνωρίζεις το χαρακτήρα μου και ότι δεν πρόκειται ποτέ ν’ αποκαλύψω σε κανέναν –ούτε στον παπά που θα με μεταλάβει, κι ελπίζω να έχεις την ευρύτητα πνεύματος ώστε να μη το καταλογίσεις στις αμαρτίες μου- τίποτα απ’ όσα ξέρω, ενώ θα εξακολουθήσω να προσεύχομαι –με το δικό μου ιδιότυπο τρόπο- ώστε να εγκαταλείψεις τη λεωφόρο του «κακού» και της «αμαρτίας»  που ακολουθείς κομπάζοντας και κομπορρημονώντας. Κι επειδή πριν λίγο καιρό κάναμε μια σχετική συζήτηση και διαφωνήσαμε για τη στάση μου απέναντι στο έτερο «αναφερόμενο», να σου επαναλάβω και γραπτά –scripta manent- την άποψη μου. Προτιμώ εκείνον που τιμά –όσο και με όποιον τρόπο- τις σχέσεις και τους φίλους του, από τον ευεργετηθέντα αχάριστο, ενώ εξακολουθώ ν’ αμφιταλαντεύομαι, σε ποια κατηγορία είναι καλλίτερα – για σένα- να σε κατατάξω. Έχω όμως μόνο δύο επιλογές, τους ανόητους αχάριστους ή τους επιτήδειους τοιούτους!