ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.

Ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη.

Ω! νάταν τώρα η λύρα μου μυριόχορδη,

ξεχωριστά καθένα σας να ψάλη,

λιοντόκαρδα παιδιά μου όθε κι αν ήρθατε

πόλη, χωριό, νησί, βουνό και κάθε περιγιάλι!

Καβαλλαραίοι, πεζοί και ναύτες κι ευζώνοι,

που λάμπετε τη νύχτα ολόγυρά μου,

να χα κι εγώ τα νειάτα τα χρυσόφτερα,

να δω στ’ αλήθεια ό,τι θωρώ θολά μεσ’ στα όνειρά μου.

Ώ Στράτευμα Μεγάλο, μεσ’ στο πέρασμα

του χρόνου αυτού που τώρα μας θαμπώνει

σαν διάβα κεραυνών μυριάδων πύρινο,

που μια στιγμή τα μάτια μας η λάμψη τους τυφλώνει.

Θάρθη καιρός, που σμίλη γιγαντόπνευστη

θα εμπνέη η κορμοστασιά σας και χρωστήρα

και το κοντύλι της Κλειούς τα κλέα σας

δεν θα μπορέση να τα πη μόνο με λόγια στείρα.