Δεξιά Αντιμνημονιακή πολιτική για γέλια.

Η Ν.Δ. ευθύνεται για την αριστερή στροφή της Ελλάδος.

Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις πρόσφατες εκλογές για το 1^ο και 2^ο βαθμό στην Τοπική αυτοδιοίκηση. Με εξαίρεση μια ανάρτηση για τις εκλογές στο Δήμο Αγρινίου τον Παύλο Μοσχολιό και το Βασίλη Καπέρδα δεν θέλησα έως τώρα να κάνω κανένα σχολιασμό, αν και δημιουργήθηκαν τεράστια πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Ένα από αυτά αλλά μάλλον όχι και το σημαντικότερο δεδομένων των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί πλέον στην Ελλάδα είναι η στρατηγική της έντονης πολιτικοποίησης των εκλογών και της πόλωσης που επέλεξε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Πριν δούμε ποια ήταν τα ζητούμενα αυτής της στρατηγικής και με δεδομένη την χρονική απόσταση από το εκλογικό αποτέλεσμα αξίζει να πάμε κατευθείαν στον γενικό του απολογισμό.

Θα μπορούσα να συνοψίσω το εκλογικό αποτέλεσμα λέγοντας ότι, «μείωσε την δύναμη του Πα.Σο.Κ. , συρ­ρίκνωσε δραματικά την Δεξιά, μετατόπισε το κέντρο της πολιτικής προς τα Αριστερά». Τι πέτυχε λοιπόν; Μια τρύπα στο νερό!

Η Ν.Δ. υιοθέτησε ένα (σκληρό) λόγο κατά του μνημονίου και δημιούργησε στο εκλογικό σώμα την πεποίθηση ότι αιτία των δεινών του ελληνι­κού λαού είναι το ΔΝΤ. (Λες και η ανεπάρκεια ή η εξαχρείωση των πολιτικών μας εκπροσώπων και των ηθών του λαού οφείλεται στο μνημόνιο).

Έστρεψε την προσοχή του κόσμου, όπως είχε συμφέρον διότι είχε διαχειρισθεί τη χώρα επί μακρόν, μακριά από την ανικανότητα και την ανεντιμότητα των πολιτικών εκπροσώπων μας. Ο παραλογισμός όμως είναι ότι όταν τους ρωτάς στη Νέα Δημοκρατία «Θα το απομακρύνετε το ΔΝΤ ως κυβέρνηση;» η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο «ΟΧΙ».

‘Επεισαν όμως τους εκλογείς –όσους έπεισαν- ότι το μνημόνιο και το ΔΝΤ είναι η αιτία όλων των Ελληνικών δεινών. Τι κατάφεραν; Να ενισχύσουν εκλογικά την Αριστερά, που δεκαετίες τώρα είναι συνεπής στην αντιΕυρωπαϊκή της στάση, πολιτεύεται για να είμαστε μακριά, ή και εκτός, από την Ευ­ρώπη, που δεν θέλει ελεύθερη οικονομία και που δεν θέλει το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα με απλά και ξεκάθαρα λόγια και το μεν ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε εκλογικά, η δε Νέα Δημοκρατία έχασε ποσοστά και μόνη ωφε­λημένη προέκυψε η Αριστερά.

Όμως το μνημόνιο δεν είναι η αιτία των δεινών του Έλληνα, είναι το αποτέλεσμα.

Βλέπουν,  

* ο δημόσιος υπάλληλος και ο συνταξιούχος τις αποδοχές τους να μειώνονται,  

* ο ιδιωτικός υπάλλη­λος να απολύεται και να μετατρέπεται σε άνεργο,

* ο επιχειρηματίας να κλείνει η επιχεί­ρηση του,

και έχουν σοσιαλιστές και φιλελεύθερους να του λένε: «φταίει το μνημόνιο».

Τολμάνε όμως να πουν στο λαό  πως φτάσαμε στο μνημόνιο;

Δεν τολμάνε να παραδεχθούν,  

* ότι είναι υπεράριθμοι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

* ότι διασπάθιζαν και λεηλάτησαν και λεηλατούν το δημόσιο χρήμα.

* ότι είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές στη διαφθορά.

 * ότι με τα τερτίπια τους παρέλυσαν τη Δικαιοσύνη.

* ότι οι κρατικοί φόροι γονάτισαν την ανταγω­νιστικότητα των ελληνικών προϊόντων.

 * ότι ο συνδικαλισμός έκλεισε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

 * ότι οι εμμονές τους για την μετανάστευση διέλυσαν τη Δημόσια Τάξη και κατάργησαν τα σύνορα του Κράτους.

Το μνημόνιο ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ για τη διαχρονική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, για τα ελλείμματα του προϋπο­λογισμού και για το παράλογο χρέος. ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, για όλα αυτά. Στο ΔΝΤ φτάσαμε εξαιτίας τους. Ε λοιπόν, δε θα τους κάνουμε τη χάρη να χτυπάμε το σαμάρι αντί για το γάιδαρο.