Βρωμίζουν την Αθήνα οι αλλοδαποί

αλλά ο Τσαγκαρουσιάνος ...«παίζει» τον «αντιρατσιστή»...

Ο «προοδευτικός» «αντιρατσιστής» Στάθης Τσαγκαρουσιάνος εσχάτως έβαλε τα κλάματα. Με τα γραπτά του θρηνεί και οδύρεται για το τριτοκοσμικό χάλι που ο ίδιος και οι όμοιοί του επιβάλλουν μέρα με την μέρα, στον Ελληνικό Λαό.
Αριστεράντζες και γεμάτοι ψυχολογικά και κάθε άλλης μορφής και φύσεως ψυχολογικά συμπλέγματα, έρμαια του ανορθολογισμού τους, αρνούνται –συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτός και οι όμοιοί του να απαλλαγούν και να απαλλάξουν τον Ελληνικό Λαό, από το βάρος της παρωχημένης –μουχλιασμένης- ιδεοληψίας τους.
Ήδη η πόλη της Παλλάδος Θεάς Αθηνάς, ασφυκτιά κάτω από την πίεση των τριτοκοσμικών, που ορδές ολόκληρες έχουν καταλάβει τον χώρο της. Το σοβαρότατο πρόβλημα ασφάλειας, αισθητικής και ποιότητος ζωής των κατοίκων της, όπως και των κατοίκων άλλων μεγάλων Ελληνικών πόλεων, είναι ορατό ακόμη και από τα μάτια των πλέον φανατικών υποστηρικτών της πολυπολιτισμικότητος.

Γράφει γι’ αυτό στην -free press- εφημερίδα «Lifo», στις 10 Μαρτίου 2010:
«Τις τελευταίες μέρες νιώθω την Αθήνα εχθρικότερη από ποτέ... Παρακμή και η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό πλησιάζει... Παντού κάτι φταίει, κάτι λείπει, κάτι κακό έρχεται. Τα βράδια, μόλις κλείνουν τα μαγαζιά, η Ερμού καταλαμβάνεται από εκατοντάδες μαύρους. Ανεβαίνοντας μετά το σινεμά προς το Σύνταγμα, η εικόνα είναι ακριβώς Ισλαμαμπάντ. Πίνουν, αράζουν στα κεφαλόσκαλα, σε κοιτάνε εχθρικά, αν πας να τους φωτογραφίσεις. Σκουπίδια, απλωμένα σεντόνια, ανεξέλεγκτη φάση... Είναι η πιο ισχυρή και πολυπλόκαμη μαφία -η Νιγηριανή- και πουθενά αλλού δεν βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος όσο εδώ... Αν είχα ένα μαγαζί στα πέριξ, θα με είχαν οδηγήσει στην αυτοκτονία ή το λουκέτο. Γίνεται ντου και τρέχουν καταπάνω μας - ρίχνουν κάτω τη φίλη μου, εννοείται δεν γυρνάνε ούτε να τη δούνε... Το μεσημέρι σε έναν παράδρομο της Κλαυθμώνος που πάμε για ένα κουτούκι, στρίβεις κι είσαι αντιμέτωπος με ένα υπαίθριο αποχωρητήριο. Παντού ούρα και κόπρανα... Και σε όλες πια σχεδόν τις κεντρικές πλατείες τα πιο μεγάλα ράκη - τα ανθρώπινα. Όταν δεν ζητιανεύουν, τρυπιούνται. Και όταν δεν είναι ντάγκλα, βρίζουν... Η πραγματικότητα έχει αγριέψει... Η πόλη αυτή έχει ασκημύνει και έχει γονατίσει κι η πόλη αυτή δείχνει να μας μισεί... Η Lifo θα παραμένει μια εφημερίδα που βλέπει την ομορφιά όπου υπάρχει. Αλλά δεν μπορεί να προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη».

Αμ δεν είναι χαζοχαρούμενη η – ο Θεός να την κάνει- εφημερίδα. Εσύ είσαι ή παριστάνεις τον χαζοχαρούμενο, αλλά όμως όσο και αν προσπάθησες δεν κατάφερες να μετατρέψεις και τον Ελληνικό Λαό, σε εικόνα του εαυτού σου.