Δημοσιογραφία και πολιτική στράτευση

είναι έννοιες ασύμβατες.

Ο δημοσιογράφος Β. Μουλόπουλος είναι τελικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Είναι διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Το Βήμα» και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ).
Τις προηγούμενες ημέρες είχε υποδειχθεί για τη θέση του επικεφαλής ο σκιτσογράφος της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», Στάθης ο οποίος είχε πει «ναι», ωστόσο κάποιες συνιστώσες τον απέκλεισαν, κατηγορώντας τον για «εθνικισμό».
Στην «Ελευθεροτυπία», η ιδιοκτήτρια αρχικά ανακοίνωσε την απομάκρυνση των Στάθη και Γρηγόρη Ρουμπάνη την οποία ανακάλεσε όταν ξέσπασαν πολιτικές αντιδράσεις από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η «Ελευθεροτυπία» ως δημοσιογραφικός οργανισμός έπρεπε – με κάθε κόστος- να διαφυλάξει το κύρος και την αντικειμενικότητα της. Η «στράτευση» των δυο συνεργατών της στην πολιτική, με την ταυτόχρονη παραμονή τους στην δημοσιογραφία από τις στήλες της- υπονομεύει την αντικειμενικότητα αλλά και το κύρος της. Αφού λοιπόν οι ίδιοι επιμένουν να εξασφαλίσουν τα πλεονεκτήματα της παραμονή τους στην εφημερίδα, η ιδιοκτησία έπρεπε να επιμείνει στην απομάκρυνση τους.
Δεν είναι βέβαια οι μόνοι. Δημοσιογράφοι του οικονομικού ρεπορτάζ είναι υπεύθυνοι στα γραφεία δημοσίων σχέσεων τραπεζών και επιχειρήσεων, ενώ πολιτικοί ρεπόρτερς παρέχουν υπηρεσίες σε γραφεία υπουργών και βουλευτών, πλήττοντας την -όποια- αξιοπιστία τους και των μέσων στα οποία εργάζονται.
Παντού στον κόσμο, υπάρχουν κανόνες που διέπουν την πολιτική δραστηριότητα των δημοσιογράφων που πολιτεύονται ή επιθυμούν να το κάνουν. Μόνο στην Ελλάδα κάνουν ότι θέλουν, επιβάλλουν την παρουσία τους στο κοινό, κρίνουν -εκ του ασφαλούς και μένοντας στο απυρόβλητο- τους πολιτικούς τους αντιπάλους και «αβαντάρουν» τους κομματικούς φίλους και συνεργάτες τους.
Άντε τώρα να είσαι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ούτε να το σκέφτεσαι ΛΑΟΣ, εξαιρείται το ΚΚΕ για τους γνωστούς λόγους, και να έχεις απέναντί σου τον Μουλόπουλο, τον Στάθη, τον Ρουμπάνη, το Βαρεμένο.
Εσύ θα ξέρεις ότι σε αντιμετωπίζει σαν πολιτικό του αντίπαλο κι αυτός θα ισχυρίζεται πως τηρεί –στο ακέραιο μάλιστα- τη δημοσιογραφική δεοντολογία.