Εθνικισμός & Donald Trumb

Ο πρόεδρος Τραμπ έβγαλε την Λευκή Αμερική από το (πολιτικό) περιθώριο κι έδωσε αξιοπρέπεια στις μειονότητες.

 Αν και η τύχη των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ εξακολουθεί να εξαρτάται από τις εκδικάσεις  των (πολλών) αγωγών για απάτη ψηφοφόρων, εν τούτοις, σε πείσμα και αντίθετα με την γνώμη όλων, ο Πρόεδρος Τραμπ έχει ήδη επικρατήσει -ανεξάρτητα από το ποιος τελικά θα εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο. Άσχετα λοιπόν με το πώς θα διαμορφωθεί  το εκλογικό αποτέλεσμα, η κληρονομιά του Προέδρου Τραμπ θα παραμείνει ανέγγιχτη, καθώς από τη μια πλευρά αναζωογόνησε τον ενθουσιασμό για τον εθνικισμό παγκοσμίως ενώ κι από την άλλη -με την παρουσία του- επισκίασε τις σε βάρος του γελοίες κατηγορίες για ρατσισμό.

 Ο πρόεδρος Trump -αποχωρώντας ή παραμένοντας στον Λευκό Οίκο στις 20 Ιανουαρίου 2021- κληροδοτεί στην κοινωνία των πολιτών στις ΗΠΑ, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, το λαϊκό, εθνικιστικό κίνημα, αυτό που πυροδότησε αρχικά το κίνημα του «Tea party» και έδωσε συνέχεια ο ίδιος το 2016. Το κίνημα Trumb -όσο κι μοιάζει αδόκιμος ο όρος- αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα και στις Η.Π.Α. αλλά και στο εξωτερικό, και θα συνεχίσει να εντείνεται και να εξαπλώνεται, πολλά χρόνια μετά την -όποτε συμβεί- αποχώρηση του. Διότι όπως σημείωσε ο Βίκτωρ Ουγκώ «τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα».

 Είμαστε λοιπόν ουτοπιστές όσοι υποστηρίζουμε πως ο (sleepy) Joe Biden δεν νίκησε; Από μόνη της αυτή η διατύπωση δείχνει πόσο μισούν οι ελίτ και τα μέσα ενημερώσεως τους Αμερικανούς και την ιδέα που είναι ο λαϊκός εθνικισμός. Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημερώσεως (τα οποία είναι αριστερά στη συντριπτική τους πλειοψηφία) επιτέθηκαν υστερικά, ρεβανσιστικά, μάλλον ρατσιστικά, στον εθνικισμό ως … «ρατσιστικό». Στ' αλήθεια όμως δεν υπάρχει τίποτα ρατσιστικό στο να είσαι υπερήφανος για την ταυτότητα σου και το από που προέρχεσαι. Αυτός είναι ο λόγος που οι υποστηρικτές του Τραμπ κυματίζουν με ενθουσιασμό σημαίες των ΗΠΑ στις συγκεντρώσεις τους, στις οποίες απλώς πανηγυρίζουν για την χώρα τους. 

Μαζί τους αμέτρητοι πατριώτες, σε όλες τις χώρες, υποστηρίζουν τον Τραμπ γιατί ως πρόεδρος των Η.Π.Α., δήλωσε με τόλμη ότι είναι τίμιο και σωστό να είσαι περήφανος για το έθνος σου. Το να είσαι πατριώτης δεν σημαίνει ότι δεν σου αρέσουν άλλες χώρες. Σημαίνει ότι σέβεσαι την κυριαρχία κάθε έθνους και αναγνωρίζεις πως κι εκείνα έχουν το ίδιο δικαίωμα με σένα: να είναι υπερήφανοι για το ποιοι είναι Για δεκαετίες, οι λαοί στη Δύση εκπαιδεύονται να ντρέπονται για τις ιστορίες τους, πίσω  από τον ισχυρισμό ότι ήταν «ρατσιστές» Αντίθετα, τέτοιου είδους μίσος δεν υιοθετήθηκε από λαούς στη Μέση Ανατολή, την Ασία ή την Αφρική, παρόλο που αυτές οι περιοχές έχουν κραυγαλέες ιστορίες εμφανούς ρατσισμού. 

Ο Πρόεδρος Τραμπ ψηφίστηκε το 2016 από ένα κίνημα που υπερασπίστηκε τους καθημερινούς Αμερικανούς, αντίθετα από το γκρουπ των ελίτ που αγκαλιάστηκε από τους βάλτους της Ουάσιγκτον και τις διασημότητες του Χόλιγουντ. Οι υποστηρικτές του Τραμπ ήταν αηδιασμένοι από δεκαετίες πλύσεως εγκεφάλου από μια παγκοσμιοποιημένη ατζέντα που διδάσκει πως όλοι οι λευκοί είναι ρατσιστές, όλοι οι έγχρωμοι είναι θύματα και συνεπώς πρέπει η κυβέρνηση να επιλύσει τα προβλήματά τους. Αυτή η λανθασμένη νοοτροπία προκάλεσε εκτεταμένο φυλετικό κίνημα, που οδήγησε στην άνοδο του (μαρξιστικού-αντιλευκού-αντιαστυνομικού) κινήματος «Black Lives Matter».

Τα μέσα ενημερώσεως κατηγόρησαν τον Τραμπ για τη βία των «B.L.M.», που ξέσπασε στις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2020, λες κι αυτό συνέβη επειδή ήταν Πρόεδρος ο Trumb. Στην πραγματικότητα, η φυλετική διαίρεση υπάρχει επί δεκαετίες. Ο Τραμπ επιλέχθηκε απλώς ως ο καταλύτης. Τα ΜΜΕ υπερασπίστηκαν την καταστροφική βία του «Black Lives Matter», ενώ συκοφαντούν τους λευκούς ως ρατσιστές αν αυτοί τολμήσουν να αμφισβητήσουν τη μαρξιστική ατζέντα του «B.L.M.». 

 Πολλοί μαύροι σχολιαστές λένε πλέον δυνατά ότι η φυλετική δυσαρέσκεια πηγαίνει αμφίδρομα. Διαβάστε, για παράδειγμα, τον δικηγόρο και πολιτικό επιστήμονα Dr. Carol Swain, απόφοιτο της Νομικής Σχολής του Γέιλ. Ο Σουέιν λέει ότι το εθνικιστικό κίνημα στην Αμερική άρχισε να αποκτά δυναμική 15 χρόνια πριν ο Τραμπ εκλεγεί πρόεδρος. Ήδη από το 2002, ο Σουέιν πρόβλεψε την άνοδο του εθνικισμού στις Η.Π.Α. στο βιβλίο του «Ο Νέος Λευκός Εθνικισμός στην Αμερική». 

«Η άνοδος του νέου λευκού εθνικισμού συνέβη πολύ πριν από την εκλογή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ», δήλωσε ο Σουέιν και σημείωσε ότι ο «λευκός εθνικισμός» είναι διαφορετικός από την «λευκή υπεροχή», παρόλο που η αριστερά και τα lobbies των μέσων ενημερώσεως σκόπιμα συγχέουν τα δύο κινήματα. «Το ξεχωρίζω από την λευκή υπεροχή επειδή οι άνθρωποι που συμμετείχαν [στο κίνημα του λευκού εθνικισμού] ήταν πιο διανοητικοί», δήλωσε ο Σουέιν. «Δεν υποστηρίζουν τη φυλετική βία ή χρησιμοποιούν επιθετικούς προσδιορισμούς, αλλά είχαν παράπονα. Ένιωσαν ότι τα δικαιώματα των λευκών ποδοπατούνται και κανείς δεν μιλάει ή ακούει τα παράπονά τους».

Το M.A.G.A. ήταν τελικά πολύ περισσότερο mainstream από ό, τι συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι Αμερικανοί και η -πιθανή- εκλογική απόρριψη του θα αποδειχθεί τεράστιο ιστορικό λάθος. Ο Σουέιν υποστηρίζει ότι το κίνημα του λευκού εθνικισμού εκτοξεύτηκε, επειδή οι λευκοί περιθωριοποιήθηκαν και στη συνέχεια απελευθερώθηκαν ύστερα από δεκαετίες δράσεως και κυβερνητικών προγραμμάτων που σχεδιάστηκαν για να ωφελήσουν, δίχως ΕΠΙΤΥΧΙΑ, τις μειονότητες.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και η ακαδημαϊκή κοινότητα επιδείνωσαν την κατάσταση, χαρακτηρίζοντας τους λευκούς ως ρατσιστές και ισχυριζόμενοι ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται για οτιδήποτε επειδή έχουν το «προνόμιο να είναι λευκοί». Αρκεί όμως αυτό?

Κοιτάξτε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Υπάρχουν κάμποσα εκατομμύρια φτωχά λευκά νοικοκυριά που βρίσκονται σε απολύτως μειονεκτική θέση.

Ο λευκός εθνικισμός ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ καθώς πολύ σύντομα, ίσως αυτό συμβεί πριν το 2050, οι λευκοί θα είναι μειοψηφία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αναρωτηθείτε: Μόλις οι λευκοί μετατραπούν σε μειονότητα στη χώρα που δημιούργησαν και γιγάντωσαν, θα τους επιτρέψει η Αμερικανική κοινωνία να κλαίνε, να διαμαρτύρονται και να απαιτούν συνεχώς προνομιακή μεταχείριση;

Η μεροληψία των μέσων ενημερώσεως είναι πλέον φανερή και η αξιοπιστία τους αποδεκατίστηκε. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup, ένα επιβλητικό 94% των πολιτών στις ΗΠΑ δεν  εμπιστεύονται τον (γραπτό ή ηλεκτρονικό) Τύπο. Ακόμη κι αυτή η πίστη των πολιτών στο αδιάβλητο των εκλογών των Η.Π.Α. έχει μειωθεί εν μέσω των ολοένα αυξανόμενων στοιχείων για ανησυχητικές παρατυπίες και έλλειψη διαφάνειας στην καταμέτρηση, Από την άλλη, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι κατακερματισμένο και ο πόλεμος στο εσωτερικό του φαίνεται πως ξεκινά. Για παράδειγμα, η Γερουσιαστής Elissa Slotkin, της οποίας η περιοχή ψήφισε τον Τραμπ το 2016 και το 2020, δήλωσε ότι δεν θα υποστηρίξει τη Nancy Pelosi ως Πρόεδρο του Σώματος.

Έχοντας αυτά κατά νου, είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχασε πραγματικά.

«Ας κρατήσουν οι χοροί τους, θα τους πάνε πιο βαθιά στο κελί τους»

«Πράξη Εσχάτης Προδοσίας η «Βόρεια Μακεδονία». Ενώ ραγίζει η καρδιά του Ελληνισμού στις πέντε ηπείρους από την εσχάτη προδοσία Τσίπρα για την ονομασία Βόρεια Μακεδονία, οι πρωταίτιοι ξυπνούν κινηματογραφικές μνήμες δωσίλογων της Κατοχής: Φρουρούμενοι και εν κρυπτώ, διασκεδάζουν την παράδοση της πατρίδας, χλευάζοντας κατάμουτρα το συναίσθημα του 80% του λαού, λησμονώντας ότι κάτι τέτοια ντοκουμέντα προδοσίας και ντροπής θα τους οδηγήσουν πιο βαθιά στο κελί.

Στις «ποντικίσιες, εμετικές» μούρες τους -συνδυασμό Αρτέμη Μάτσα και Σπύρου Καλογήρου- που αν προσέξατε είναι σαν ούνα φάτσα, ούνα ράτσα του επαγγελματία γερμανοτσολιά ξεχειλίζει η ικανοποίηση του Άτιμου που κατάφερε να κλέψει νύχτα τα ιερά αιματοβαμμένα σύμβολα και να τα ξεπουλήσει ξημερώματα πριν τον πιάσουν. 

Άλλο είναι το όνομα που πρέπει να θυμόμαστε - και όχι το νέο καραγκιοζίστικο των Σκοπίων. Κάτι σαν...Τέως Δημοκρατία της Τέως Ελλάδας! Έτσι κάναν να μοιάζει πια την πατρίδα μας. Παρέλαβαν μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. κανονική δημοκρατία και παραδίδουν μια αποικιοκρατική ξενόδουλη χούντα.

-Το πρώτο τους επιχείρημα ως προς το γιατί υπογράφουν με τόση χαρά; Μα... μας πίεζε η Μέρκελ και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ για το πότε θα μπει μέσα η ΠΓΔΜ. Ούτε για ξεκάρφωμα κάποιο «εθνικό συμφέρον»- στα χαρτιά έστω. Μας πιέζουν οι ξένοι. Και για τη δόση! Άρα καθεστώς προτεκτοράτου χωρίς προσχήματα. 

-Δεύτερον, τζάμπα και μάλλον πολύ βολικά τους έπιασε τέτοια... φοβία για τη Δημοκρατία από τις μπούρδες του Χρυσαυγίτη Μπαρμπαρούση, ότι θα κινηθεί τάχα μου ο Στρατός για να τους μπαγλαρώσει! Για να καταλύσει τον Κοινοβουλευτισμό.

Και αστείο και αχρείαστο θα ήταν, αφού το καταφέρνουν από μόνοι τους με πολιτικούς στρατιωτάκια ξένων δυνάμεων. Όσα Συντάγματα και όσα βουλοκέρια και αν φέρει ένα καθεστώς, όπου συνειδητά και ωμά περιφρονείται και παραβιάζεται η βούλησή του 70%-80% των Ελλήνων, όπως συμβαίνει με την Ονομασία, αυτό σημαίνει ότι η Δημοκρατία ισχύει αλά καρτ και στα χαρτιά. Αλλιώς γιατί όχι δημοψήφισμα;

Το δημοψήφισμα μόνο και εάν μας συμφέρει είναι μία ακόμα ΤΡΑΝΗ απόδειξη ότι δεν λειτουργεί στην Ελλάδα ουσιαστικά η Δημοκρατία. Δεν χρειάζονται στημένοι φαιδροί Μπαρμπαρούσηδες, έχουν φροντίσει οι βαρβαροσυριζαίοι πολύ πιο αποτελεσματικά.
 

Άλλωστε το βλέπουμε παντού. Η Τρομοκρατία επιβάλλεται ως άτυπος θεσμός της Δικαιοσύνης. Οι ροπαλοφόροι-κουκουλοφόροι χτυπούν στοχευμένα όπου συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ. «Καθαρή έξοδο» και... αυξήσεις διαλαλεί το Μαξίμου,

Μνημόνιο μέχρι το 2059 λέει η Ε.Ε., που κάτι παραπάνω ξέρει. Κόβονται μαχαίρι οι συντάξεις, αλλά οι συριζαίοι ωρύονται ότι αυξάνονται. Το ΨΕΜΑ τρίτος βασικός πυλώνας της κάθε Χούντας με κοινοβουλευτικό μανδύα βασιλεύει και βρωμίζει τα πάντα. Άρα δεν ξέρω αν θα μιλήσουμε ποτέ για «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» -μακριά από μας- αλλά σίγουρα μιλάμε ήδη για τη δική μας... FYROM, την Πρώην Ευρωπαϊκή Δημοκρατία της πρώην Ελλάδας. 
 

Για να αλλάξει τ’ όνομα του διπλανού πήγαινε, λέει, ο Τσίπρας, και άλλαξε τελικά το δικό μας. Αυτό που βιώνουμε να μετασχηματίζεται δεν είναι η ευρωπαϊκή Ελλάδα που ξέραμε.

Είναι η υποτελής Βαλκανική ΤΕΩΣ ΕΛΛΑΔΑ, μετά από λίγα χρόνια πρώτη φορά Αριστερά, ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΚΑΜΙΑ: Έδωσες τα Ίμια στον έλεγχο της Τουρκίας. Άρα η Ελλάδα είναι ήδη κατά τι λιγότερο από πριν. Τολμάς να ασκείς τα πλήρη δικαιώματα που είχες μέχρι που ανέλαβαν οι συριζαίοι προδότες σ’ όλο το μήκος και το πλάτος του Αιγαίου;

Όχι, κομπορρημονείς με στολές παλιάτσου παραλλαγής, και πας να συνδιαλλαγείς ακόμα και με τους Αλβανούς... πάλι για θέματα που από μόνοι μας παραχωρούμε. Όπως το δήθεν μακεδονικό γένος και την ανύπαρκτη γλώσσα που ούτε καν μας ζήτησαν. Έσπρωξες ή δεν έσπρωξες όλη τη δημόσια περιουσία ως εγγύηση «μπροστάντζα» στους Ξένους Δανειστές, παρότι ούτε αυτοί δεν είχαν προβάλει τόσες απαιτήσεις; Άρα κι εδώ δεν μιλάμε πια για Ελλάδα όπως την ξέραμε. Αλλά για Τέως Ελλάδα.

Όχι εκείνη που πλημμύριζε τα νησιά έστω και με αυθαίρετα, αλλά αυτή που μένει χωρίς σπίτι και στέλνει τα παιδιά της να δουλέψουν εποχιακοί σερβιτόροι σε ξένα στίφη φθηνοτουριστών. Τέτοια ανάπτυξη είχε και η Τυνησία, χαίρω πολύ! Ονομάζουν μισθό τα 400 ευρώ και σύνταξη τα 250 ευρώ. Όταν τρως όλα αυτά τα ψέματα του Τσίπρα, γιατί να μην πιστέψεις και το «Βόρειο Μακεδονικό»; 

Άρα αδίκως τρέμουν το ΓΟΥΔΙ, έστω κι αν και όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται...

Αυτά δεν γίνονται στην Ευρώπη, όπου πρέπει και θέλουμε να παραμείνουμε και να επανέλθουμε ως ισότιμα μέλη, όπως μας είχε η επάρατος Δεξιά και το κακό Πασόκ. Τα ισόβια όμως για όσους δώσουν το Όνομα είναι πολύ πιθανά, αν ξαναλειτουργήσουν το πολίτευμα και η Δικαιοσύνη. 

Με πρώτο και καλύτερο τον εντεταλμένο πράκτορα των ξένων, που παριστάνει τον πρωθυπουργό της συριζο-δημοκρατίας, έως όλους τους κρατικοδίαιτους βουλευτές του, αλλά και τους πρόθυμους πονηρούς ή ηλίθιους ή κουτοπόνηρους που τον σιγοντάρουν είναι σίγουρη η θέση στο... πάνθεον των Προδοτών: από τον Εφιάλτη έως αυτούς που άνοιξαν την Κερκόπορτα, τους Τσολάκογλου και βάλε-βγάλε.

Εμετός μάς ήρθε σε όλους, όπως είπε ο Ζουράρις, με το άκουσμα των λέξεων «Βόρεια Μακεδονία» από τον καταληψία του Μαξίμου. Από προδότες άλλο τίποτα. Συνωστίζονται, απ’ ό,τι βλέπουμε, ποιος θα πρωτοπροδώσει παρέα με τον Τσίπρα γιατί είναι πολλά γαρ τα κοινοτικά αργύρια για το «Βόρεια Μακεδονία». Όταν δίνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι με απλή υποσχετική, είναι ξεκάθαρο ότι ΘΕΣ να προδώσεις.

Ή μπορεί να είναι και πιο απλό ακόμα, μια και μου κόλλησε η ιστορική αποκάλυψη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον ΣΚΑΪ: «Γνωρίζω ότι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον ρίξανε οι Αμερικανοί». Σκέψου τώρα που μας την έχουν πέσει όλοι μαζί, ποιος... μικρομεσαίος πολιτευτάκιας θα βρει το κουράγιο να τους αντισταθεί; Ε, υπάρχει και η παραίτηση. Όντως χρειάζονται χιλιάδες θεωρίες για να προδώσεις την πατρίδα. Ούτε μία για να την υπερασπίσεις.

Συμπέρασμα:

Αφού δεν βιώνουμε πια κανονική δημοκρατία, αλλά κάτι σαν Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα που περιφρονεί την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Αφού δεν λειτουργεί στ’ αλήθεια η Βουλή, αλλά χειραγωγείται με κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις, αποστασίες, εξαγορές συνειδήσεων, χωρίς καμία απολύτως πολιτική νομιμοποίηση.

Τότε ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ, κι αφού δεν απέμεινε τίποτε άλλο όρθιο, η υπεράσπιση της χώρας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων και ΜΟΝΟ, όπως συνέβαινε σε κάθε εποχή όταν χρειάστηκε. Με εκλογές αν το επιτρέψουν...

Με δημοκρατικό ξεσηκωμό, αν όχι. Με παθητική αντίσταση μέχρις εσχάτων στη χειρότερη περίπτωση. Ο λόγος στον λαό. Πράξη Εσχάτης Προδοσίας η Βόρεια Μακεδονία. Προδότες με περικεφαλαία... σκοπιανή, Τσίπρας και συμμωρία προθύμων, όλοι τους ανεξαιρέτως. Ας μας μηνύσουν μπας και δικαστούν κι αυτοί.

ΥΓ.: Καταλυτικά τα λόγια του Μίκη για τον Τσίπρα: «Ποιο είναι το κακό που έκανες στην Ελλάδα για να σε επαινούν ομαδικώς με τόσο μεγάλη θέρμη;»

Η νοσταλγία του Κλιντ Ιστγουντ

γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Κάθε ταινία του Κλιντ Ίστγουντ είναι ένα σημαντικό γεγονός: μιλάμε για ένα άνθρωπο 88 χρονών, που δουλεύει ασταμάτητα, πράγμα από μόνο του αξιοθαύμαστο. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι και κάθε του ταινία είναι μια σπουδαία ταινία -η διάθεση για δουλειά δεν είναι συνώνυμο της έμπνευσης και η όρεξη δεν εγγυάται πάντα μια επιτυχία. Ωστόσο κάθε ταινία αυτού του αρκετά ξεχωριστού δημιουργού αξίζει να τη δεις -κυρίως αν διασκεδάζεις με την ικανότητα του να προβοκάρει την προοδευτική Αμερική, την ρητορεία της οποίας βαριέται.

Δεν δίνει εξετάσεις. 

Έχοντας φτάσει σε μια ηλικία, που του επιτρέπει να αισθάνεται ότι δεν δίνει εξετάσεις, ο Ίστγουντ υπογράφει ταινίες με ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο: ταινίες, που, κόντρα στις επιταγές των καιρών είναι «δεξιές», δηλαδή γεμάτες από μηνύματα που έχουν να κάνουν με όσα πιστεύει ο μέσος λευκός Αμερικάνος που ψήφισε τον Τραμπ, δεν αντέχει το political correct και πιστεύει ότι το να είσαι πατριώτης είναι ένα είδος θρησκείας  -κάτι σαν ιερή υποχρέωση. Το «Αναχώρηση για Παρίσι, 15:17» δεν είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία του Ίστγουντ, είναι όμως μια από τις πιο αμερικάνικες ταινίες του: μια ταινία από ένα Αμερικάνο που απευθύνεται σε Αμερικάνους. Και μοιάζει η επιτομή των πολιτικών του θέσεων.

   

Ιστορίες με πολιτικά συμπεράσματα

Τα τελευταία χρόνια ο Ίστγουντ δουλεύει διαρκώς στη βάση του ίδιο μοτίβου, σαν να γράφει ένα τραγούδι με τον ίδιο τρόπο. Πιάνει ένα πραγματικό περιστατικό, αναλύει τους πρωταγωνιστές του και καταλήγει σε ένα πολιτικό συμπέρασμα. Στο «J. Edgar» μιλάει για τον Χούβερ και την εξουσία, που για τον Ίστγουντ είναι χρήσιμη, μόνο αν υπηρετεί το έθνος: δεν υπάρχει ηθική ή όριο στην άσκησή της. Στον «Ελεύθερο Σκοπευτή» ζητά από την πατρίδα να δείχνει κατανόηση στα δύσκολα παιδιά της- ό,τι παθαίνουν το παθαίνουν για χάρη της. Στο «Sully» μας μιλά για ένα ήρωα που έκανε απλά τη δουλειά του  -όπως πρέπει για τον Ίστγουντ ο καθένας να κάνει χωρίς, αναλαμβάνοντας ευθύνες: οι κρίσιμες αποφάσεις, λέει, ανήκουν πάντα σε έναν, δεν είναι υπόθεση καμίας πλειοψηφίας. Στην τελευταία του ταινία πάει ακόμα παραπέρα, μιλώντας για τον ηρωισμό του καθήκοντος, την ανάγκη να εκπαιδεύεσαι με πατριωτικές αρχές: αν ξέρεις από μικρός να χειρίζεσαι όπλα, λέει ο Ίστγουντ, κάποιος από τη γνώση σου αυτή θα βγει κερδισμένος.

Όλο αυτό ακούγεται τραβηγμένο, όχι μόνο για τους προοδευτικούς Αμερικάνους, αλλά και στους φιλελευθέρους Ευρωπαίους: είναι όμως απόλυτα συμβατό με την δεξιά αμερικάνικη ιδεολογία, που θεωρεί τα όπλα δώρο αληθινό -σίγουρα κάτι χρήσιμο για να τα βγάλεις πέρα στον κόσμο που ζούμε. Επιπλέον ο Ίστγουντ εξηγεί γιατί κατά τη γνώμη του η στρατιωτική θητεία είναι ιερή υποχρέωση, γιατί ο καλός Αμερικάνος πρέπει να είναι καλός στρατιώτης, γιατί η οικογένεια πρέπει να εκπαιδεύει τα παιδιά χωρίς να τους κρύβει την σκληρότητα του κόσμου. Αλλά όλα αυτά μας τα έχει πει και παλιότερα.

Να δημιουργήσει μια έκπληξη

Ο Ίστγουντ αφηγείται αυτή τη φορά μια ιστορία που απασχόλησε τον κόσμο τον Αύγουστο του 2015: την διάσωση καμιά πεντακοσαριά επιβατών ενός τρένου με προορισμό το Παρίσι από τρεις Αμερικάνους που με αυτό ταξιδεύουν -οι δυο είναι στρατιώτες. Ο Ίστγουντ το ξέρει πως ίσως κομμάτι επαναλαμβάνεται και γι’ αυτό προσπάθησε να δημιουργήσει μια έκπληξη βάζοντας τους αληθινούς πρωταγωνιστές του περιστατικού να υποδυθούν τον εαυτό τους -επιλογή αρκετά φιλόδοξη. Ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι η ταινία θα δυναμώσει χάρη στην παρουσία τους και θα γίνει πιο αληθοφανής. Οι προθέσεις του Ίστγουντ είναι ξεκάθαρες, όπως ξεκάθαρος είναι και ο σκοπός του να κάνει μια ταινία που θα χαρούν οι Αμερικάνοι: τα πλάνα από το ευρωπαϊκό ταξίδι των τριών φίλων π.χ μπορεί εμάς να μην μας λένε τίποτα, είναι, όμως, η εικονογράφηση ενός κλασσικού αμερικανικού ονείρου -μιλάμε για μια χώρα γεμάτη από ανθρώπους που ταξιδεύουν στο Λας Βέγκας νομίζοντας πως θα δουν στα ξενοδοχεία του κάτι από τη Ρώμη, την Βενετία και το Παρίσι που ποτέ δεν θα επισκεφτούν. 

Το πρόβλημα της ταινίας είναι ωστόσο ότι όλα αυτά μαζί (εικόνες, προθέσεις, αληθινοί άνθρωποι που υποδύονται τον εαυτό τους) είναι πολλά για ένα άνθρωπο 88 χρονών, έστω και με το δικό του δυναμικό χαρακτήρα. Η εντύπωσή μου είναι ότι ο Ίστγουντ θα ήθελε αυτή τη φορά να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σε κάποια σωστά μεγαλωμένα Αμερικανάκια, που δείξανε στους Ευρωπαίους ότι η στρατιωτική εκπαίδευση και όχι η αυτοθυσία δημιουργεί ήρωες - αλλά το ντοκιμαντέρ έχει κάμποσο κόπο και μεγάλη έρευνα κι ο Ίστγουντ βιάζεται να πάει παρακάτω. Μόνο που κόπο χρειάζονται κι άλλα: το να κάνεις μια ταινία, όπου πραγματικοί άνθρωποι υποδύονται τον εαυτό τους, χωρίς να είναι ηθοποιοί, είναι δυσκολότερο από το να χρησιμοποιείς κανονικούς ηθοποιούς -πρέπει να τους κατευθύνεις, να τους εξηγήσεις την κίνηση της κάμερας, να βγάλεις στο φως την αλήθεια τους, ώστε να μην μοιάζουν ερασιτέχνες που υποδύονται ρόλους. Όλα αυτά δεν είναι απλά ακόμα και για κάποιον που είναι σίγουρα μεγάλος δάσκαλος. Κι ο δάσκαλος άλλωστε χρειάζεται μαθητές.  

  

Με πάθος και τόλμη

Ο Ίστγουντ επιχείρησε να κάνει μια διδακτική ταινία, χωρίς ο ίδιος να γίνει διδακτικός: είχε την ελπίδα ότι η παρουσία τριών αληθινών ηρώων θα έδινε στην ταινία την αλήθεια που ήταν απαραίτητη, όμως το πράγμα δεν είναι τόσο εύκολο. Στο τέλος μοιάζει να νοσταλγεί μια Αμερική που δεν υπάρχει -μια Αμερική καλών σκληρών παιδιών που θα σώσουν τον κόσμο: το αποτέλεσμα είναι να νοσταλγούμε εμείς τον Ίστγουντ, δηλαδή τον δημιουργό που σκηνοθέτησε «Τις σημαίες των προγόνων», το «Σκοτεινό Ποτάμι», «Τα γράμματα από την Ιβοζίμα», το «Γκραν Τουρίνο» κτλ. Η «Αναχώρηση για Παρίσι, 15:17» είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον χαμένο στοίχημα -κάτι που αξίζει να δεις για να διαπιστώσεις πως ακόμα και για τους αληθινά μεγάλους παραμυθάδες η αφήγηση παραμένει μια πολύπλοκη Τέχνη.

Η ταινία πήρε τις χειρότερες κριτικές από οποιαδήποτε άλλη ταινία του Ίστγουντ τα τελευταία χρόνια. Οι Ευρωπαίοι δεν κατάλαβαν το υπερβολικά αμερικανικό της περιτύλιγμα -την έκριναν με την αυστηρότητα που κρίνει κάποιος κάτι που δεν απευθύνεται σε αυτόν. Οι Αμερικάνοι κριτικοί, προοδευτικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, χάρηκαν γιατί αυτή τη φορά ο γέρο Κλιντ δεν κατάφερε να τους κουνήσει σωστά το δάχτυλο. Αυτή τη φορά ήταν περισσότερο Αμερικάνος από δεξιός. Εμείς οι φανατικοί του τον συγχωρούμε και περιμένουμε την επόμενη ταινία του. Θα προσπαθήσει να πάρει την ρεβάνς με πάθος και τόλμη. Θα είναι δηλαδή ο Κλιντ Ίστγουντ που αγαπάμε. 

ΚΚΕ και βρόμικο παντεσπάνι

Σαν σήμερα το 1848 κυκλοφόρησε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ και Ενγκελς. Πόση φρίκη μπορεί να ξεπηδήσει από ένα βιβλίο...

Γράφει * ο Παναγιώτης Λιάκος

Οι λέξεις του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» έγιναν φονικά όπλα στα χέρια κομισάριων. Σκλάβωσαν λαούς. Αφαίρεσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές. 

Στα θύματα του κομμουνισμού αφιερώνονται μερικά σημεία από τη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» ο Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, παλαίμαχος κομμουνιστής και συνεξόριστος με τον Χαρίλαο Φλωράκη στο Παρθένι της Λέρου: «Σήμερα, απ’ τη γελοιοποίηση που έγινε πια ολοκλήρου του δήθεν σοσιαλιστικού στρατοπέδου κ.λπ., ασφαλώς θα υπέγραφα (σ.σ.: δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού) με τα τέσσερα χέρια!

Η χούντα δεν έπεσε από αγώνα του ελληνικού λαού, ο οποίος ήταν καλοπερασάκιας και βολεμένος. Και όταν εγώ έψαχνα σπίτι να κοιμηθώ, δεν με δεχόταν κανένας, μου λέγαν “φοβόμαστε, έχω παιδιά, δεν μπορώ να σε φιλοξενήσω”. Και γυρίζαμε στους δρόμους, δηλαδή, τότε. Άλλο τι λένε τώρα όλοι οι αριστεροί του γλυκού νερού. [...] Να δείτε μια φωτογραφία από την επέτειο της 21ης Απριλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Δεν έπεφτε καρφίτσα! Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι 70.000 ή 100.000 κόσμος του αθηναϊκού λαού που χειροκροτούσε τους έλεγε η Ασφάλεια “χειροκροτήστε”!

Ήταν ιδία βούληση, διότι καλοπερνούσαν πολλοί απ’ αυτούς. Άλλοι παίρναν δάνεια, άλλοι διοριζόντουσαν, άλλοι γλεντούσαν, και όταν βγήκα έξω από την εξορία με πήγε ένας φίλος στην Πλάκα. Όλη νύχτα η Αθήνα γλεντούσε. ’71, ’72, ’73 γλεντούσαν όλοι οι Αθηναίοι εκεί πέρα και εγώ έλεγα, πού διάολο γίνεται ο αγώνας; Ήταν για μένα μια οδυνηρή εμπειρία αυτό το πράγμα. [...] Τελικά ο κομμουνισμός δεν έχει νόημα. Ο Χαρίλαος Φλωράκης μετά τη Μεταπολίτευση πήγε στον Άρειο Πάγο και κατέθεσε έγγραφο όπου αναφέρει ότι το ΚΚΕ δηλώνει ότι δέχεται τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας και δεν χρησιμοποιεί βία για την ανατροπή της. [...] Συνεπώς, το ΚΚΕ τώρα, όλα αυτά που κάνει είναι υποκριτικά, ασκήσεις ακριβείας. [...] Δηλαδή, πάνε τετράδες, υπερασπίζονται και το “μπορντ@#ο τη Βουλή” οι διαμαρτυρόμενοι του ’10, του ’11, το υποστηρίζουν τώρα αυτοί, παίρνουν τα χρήματα αποκεί, το βρόμικο παντεσπάνι που τρώνε, έτσι; Και σου λένε, κύριοι, “δεν θέλουμε επανάσταση. Θα πάμε σταδιακά”, που σημαίνει παραμύθια της Χαλιμάς». 

* Εφημερίδα «Δημοκρατία», 21 Φεβρουαρίου 2018

Οπλοκατοχή και μύθοι

Αυτό που επηρεάζει την εγκληματικότητα είναι οι ιδιαίτερες οικονομικές και  κοινωνικές συνθήκες

γράφει * ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης, Νομικός

Με αφορμή το μακελειό στη Φλόριντα των ΗΠΑ, «προοδευτικοί» πολιτικοί και ΜΜΕ ξεσπάθωσαν άλλη μια φορά εναντίον της «ελεύθερης οπλοκατοχής» και ζήτησαν την απαγόρευση των όπλων ή τουλάχιστον την αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας.
Όμως, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι περισσότερα όπλα σημαίνουν και περισσότερα εγκλήματα ή ότι οι νόμοι που περιορίζουν την οπλοκατοχή μειώνουν τις ανθρωποκτονίες. Το 1992 στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν 192.000.000 όπλα. Σήμερα έχουν ξεπεράσει τα 250.000.000 με 300.000.000 και η νομοθεσία στις περισσότερες πολιτείες έχει κάνει πιο εύκολη την απόκτησή τους.

Παρ’ όλα αυτά, οι ανθρωποκτονίες με όπλα όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αλλά μειώθηκαν στο μισό, αγγίζοντας το χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 50 ετών. Ομοίως, πολιτείες που έχουν θεσπίσει πιο φιλελεύθερη νομοθεσία στην αγορά όπλων, όπως το Νιου Χαμσάιρ και η Μινεσότα, έχουν μικρότερη εγκληματικότητα από πολιτείες με αυστηρή νομοθεσία, όπως η Καλιφόρνια και το Ιλινόις.

Στην Ευρώπη, πάλι, σε χώρες που βρίσκονται στην πρώτη δεκάδα οπλοκατοχής παγκοσμίως, όπως στην Κύπρο, στην Ελβετία ή τη Σουηδία, ο αριθμός των δολοφονιών με όπλα είναι πολύ χαμηλός, ενώ μαζικές επιθέσεις σαν αυτή της Φλόριντα είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Από την άλλη, στη Βραζιλία, όπου νόμιμη άδεια οπλοφορίας μπορούν να πάρουν μόνο αστυνομικοί και άτομα σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου, τα εγκλήματα με όπλα είναι πέντε φορές περισσότερα απ’ ό,τι στις ΗΠΑ.

Και φυσικά οι περιοριστικοί νόμοι της Γαλλίας στο ζήτημα της οπλοκατοχής δεν απέτρεψαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, αφού οι τζιχαντιστές προμηθεύτηκαν εύκολα όπλα και οι πολίτες οδηγήθηκαν σαν πρόβατα στη σφαγή, αφού δεν είχαν τα μέσα για να αμυνθούν.

Η απαγόρευση των όπλων είναι τόσο ανόητη όσο το να απαγορεύσεις τα... αυτοκίνητα, επειδή κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Δεν είναι τα αυτοκίνητα που σκοτώνουν, είναι οι οδηγοί τους. Δεν είναι τα όπλα που σκοτώνουν, είναι οι άνθρωποι. 

Αυτό που επηρεάζει περισσότερο την εγκληματικότητα δεν είναι ο αριθμός των όπλων αλλά οι ιδιαίτερες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα, καθώς και η ιδιοσυγκρασία και η κουλτούρα κάθε λαού. Επομένως, η απαγόρευση δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι οι εγκληματίες: αυτοί θα εξακολουθούν να βρίσκουν όπλα στη μαύρη αγορά, ενώ οι νομοταγείς πολίτες θα αφοπλιστούν, χάνοντας το δικαίωμα να υπερασπιστούν τις ζωές και τις περιουσίες τους.

* Εφημερίδα «Δημοκρατία»

21 Φεβρουαρίου 2018

Βουλή Web TV

Ελεύθερη ζωντανή ροή από το συλλαλητήριο στην Αθήνα για την Μακεδονία

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018, ώρα 14:00. 

Δείτε ΕΔΩ ζωντανή εικόνα

Ο πολιτισμικός πόλεμος κατά της Αριστεράς που οφείλουμε να δώσουμε.

Δημήτρης Παπαγεωργίου,

εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 18 Δεκεμβρίου 2017

Τα Γιάννενα είναι μια πόλη που αγαπώ να επισκέπτομαι, ειδικά τον χειμώνα. Μία από τις καλύτερες στιγμές του 2017 ήταν η βόλτα μου στην καστρόπολη ενώ χιόνιζε. Δυστυχώς, δεν θα το ξαναζήσω αυτό στις αρχές του 2018. Και γι’ αυτό ευθύνεται η επιλογή του δημάρχου Ιωαννίνων να «στολίσει» την πλατεία Πύρρου της πόλης του με ένα «οικοδόμημα» που αντικαθιστά το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Εχετε διαβάσει πιθανότατα τις λεπτομέρειες για τον «Πύργο του Τατλίν», ένα project που σκοπό είχε να αναδείξει την «αναπτυξιακή δυναμική» της Σοβιετικής Ενωσης (και όχι την ανέλιξη του ανθρώπου, όπως κάποιοι θέλησαν να μας πουν). Αυτό λοιπόν έβαλαν ο δήμαρχος Ιωαννίνων και οι «φοιτητές» που ανέλαβαν το έργο, προκαλώντας την αντίδραση πολλών κατοίκων της πόλης.

Ιδιαίτερα επειδή αυτή η κατασκευή αντικαθιστά το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάτι το οποίο προσωπικά προσλαμβάνω ως επίθεση τόσο στις παραδόσεις όσο και στην ίδια τη χριστιανική εορτή των Χριστουγέννων. Δηλαδή, και αποπομπή της παράδοσης και αποθρησκευτικοποίηση των εορτών. Δεν θα σχολιάσω καθόλου την αισθητική του κατασκευάσματος, καθότι δεν έχω εντρυφήσει στους…. Σοβιετικούς κονστρουκτιβιστές. Και δεν έχω ενδιαφέρον να το κάνω. Άρα το μόνο που μένει είναι να επιλέξω άλλον χειμερινό προορισμό.

Επιπρόσθετα, αυτήν τη χρονιά δεν θα αγοράσω τα δώρα μου για τα ανιψάκια, βαφτιστήρια και παιδιά φίλων από τα πολυκαταστήματα Jumbo. Δεν θα το κάνω, διότι η συγκεκριμένη εταιρία, εκμεταλλευόμενη το brand της, συμμετείχε στην παράνοια της πολιτικής ορθότητας, προωθώντας με δυναμικό τρόπο όχι μόνο την «πολυπολιτισμικότητα» αλλά και την προσπάθεια της διάλυσης του παραδοσιακού θεσμού του γάμου, μέσω της προβολής εξιδανικευμένων οικογενειών του ίδιου φύλου.

Αντ' αυτού θα προτιμήσω την αλυσίδα παιχνιδιών «Μουστάκας», των οποίων το πρόσφατο διαφημιστικό βίντεο αφορούσε πραγματικά τα παιδιά, αναδείκνυε το σημαντικότερο ίσως χαρακτηριστικό της παιδικότητας, τη φαντασία, και δεν προσπαθούσε να τους κάνει πλύση εγκεφάλου. Εάν μπορείτε να το ψάξετε στο YouTube, κάντε το. Αξίζει τον κόπο.

Αυτές είναι μόνο δύο από τις αποφάσεις που πήρα σχετικά με το πώς θα κινηθώ την επόμενη χρονιά. Αποφάσεις σίγουρα επηρεασμένες από το πώς τοποθετούμαι πολιτικά στο δίπολο που έχει δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία. Από τη μία, είναι οι δυνάμεις που θέλουν τον μετασχηματισμό της σε κάθε επίπεδο. Να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, πώς πορευόμαστε διά της Ιστορίας. Για να μετατραπούμε σε κάτι που έχει κατασκευαστεί σε γραφεία θεωρητικών της Αριστεράς. Και από την άλλη πλευρά, αυτοί που αντιστέκονται ή τουλάχιστον δεν συντάσσονται με αυτήν την προσπάθεια. Εγώ με την τσέπη μου θα επιχειρήσω να ενισχύσω τους δεύτερους. Ίσως εάν το κάνουν και άλλοι να έχει και αποτέλεσμα. Είναι μέρος του πολιτισμικού πολέμου που οφείλουμε να δώσουμε κατά της Αριστεράς.

Άγρια Ελλάδα–Τριχωνίδα

Παρουσίαση: Ηλίας Στραχίνης, Νίκος Τσολερίδης, ΕΡΤ3, 27 Σεππτεμβρίου 2017.

Ακολουθώντας μια πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα σε βράχους φαράγγια και ψηλές κορυφές ο Ηλίας και ο Νίκος κατευθύνονται προς τη λίμνη Τριχωνίδα (Δείτε ολόκληρη την εκπομπή ΕΔΩ). 

Φτάνοντας κοντά στη λίμνη Τριχωνίδα τους περιμένει ένας φίλος του Ηλία, ο Νίκος Πατερέκας φωτογράφος και κινηματογραφιστής άγριας ζωής στην περιοχή.
Θα τους οδηγήσει σ’ ένα οδοιπορικό από την Τριχωνίδα, το φαράγγι της Κλεισούρας, τον Αχελώο ποταμό, μέχρι το Μεσολόγγι.
Κάνουν μπάνιο στη λίμνη μαζί με τα Νερόφιδα, βρίσκουν Φλαμίνγκο, μέσα σε περιβάλλον ζούγκλας αναζητούν ένα Λαφιάτη… δράση σε κάθε σημείο.

Τραμπ: Κήρυγμα ελευθερίας στην ομιλία του στον ΟΗΕ.

Αποσπάσματα από την ομιλία του Αμερικανού προέδρου στον Ο.Η.Ε.

Τα παρακάτω ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, από το στόμα του τον Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος απευθύνθηκε στους πολίτες του αλλά και στους πολίτες όλου του κόσμου από το βήμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

«……Από την Σοβιετική Ένωση μέχρι την Κούβα και την Βενεζουέλα, οπουδήποτε ένας πραγματικός σοσιαλισμός ή κομμουνισμός επεκράτησε, επέφερε καταστροφή και σώρευση ερειπίων. Αυτοί που προπαγανδίζουν τέτοιες απαξιωμένες ιδεολογίες συμβάλλουν μόνον στην συνεχιζόμενη δυστυχία ανθρώπων που ζουν κάτω από αυτά τα απάνθρωπα συστήματα. Η Αμερική ευρίσκεται στο πλευρό κάθε προσώπου που ζει σε τέτοιο βάρβαρο καθεστώς. …{…}…».

Παράλληλα ο Τραμπ τάχθηκε υπέρ των Εθνικών κρατών και είπε ότι: «…Δεν περιμένουμε διαφορετικά κράτη να έχουν την ίδια κουλτούρα, τις ίδιες παραδόσεις, ή ακόμη το ίδιο σύστημα διακυβερνήσεως. Προσδοκούμε όμως, όλα τα έθνη να πορεύονται με βάση τα δύο κεντρικά κυριαρχικά καθήκοντα. Να σέβονται τα δικαιώματα των πολιτών τους καθώς και τα δικαιώματα κάθε άλλου κυριάρχου έθνους».

Οι Αμερικανοί πολίτες δείχνουν να ενστερνίζονται τις απόψεις του πρόσφατα εκλεγμένου Προέδρου και στις Η.Π.Α., συγκεντρώθηκαν ήδη περισσότερες από 350.000 υπογραφές για να υποβληθεί αίτημα στον Λευκό Οίκο ώστε να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική οργάνωση» η Antifa, τα τάγματα εφόδου του σύγχρονου μαρξισμού. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι μια οργάνωση της οποίας τα μέλη πρεσβεύουν τον μαρξισμό, παρά εξ ορισμού τρομοκρατική οργάνωση;

Νόμιμη Οπλοκατοχή και Οπλοφορία Πολιτών.

Εισήγηση που τάραξε τα νερά στο Συνέδριο των Ελλήνων Αστυνομικών.

Ιωάννης Τσιάμπας, Οπλουργός-εκπαιδευτής ΕΛ.ΑΣ.

Παρά την μακραίωνη παράδοση που έχουμε ως λαός με τα όπλα, είτε πρόκειται για αγχέμαχα είτε για σύγχρονα πυροβόλα όπλα,η σχέση μας μαζί τους έχει τραυματιστεί σοβαρά τελευταία,έχει απομειωθεί και τείνει να απολεσθεί πλήρως, θυσία και αυτή στον βωμό της - ευρισκομένης στην δύση της ως αντίθετη με την κοινή λογική -«πολιτικής ορθότητος».

Εμείς στον παρόν πόνημα παρουσιάζοντας τις εμπειρίες μας και στοιχεία από διάφορα συστήματα αντιμετωπίσεως της εγκληματικότητας παγκοσμίως θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε αν ο νομοταγής πολίτης πρέπει να παραμείνει το άβουλο θύμα και τις περισσότερες φορές το εμπόδιο στην άσκηση των αστυνομικών καθηκόντων, ή εφ’ όσον το επιθυμεί, να μετατραπεί σε έναν εκπαιδευμένο άνθρωπο ικανό, στην καλύτερη περίπτωση να προσφέρει αρωγή στο αστυνομικό έργο ή να μην το εμποδίσει, στην χειρότερη.
"Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις" μας διδάσκει ο Αντισθένης και ως κυνικός ο ίδιος μας καλεί εάν επιθυμούμε να ομιλούμε αληθώς να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με έναν κυνικό ρεαλισμό.

- Όπλο κατά τον Έλληνα νομοθέτη είναι κάθε μηχάνημα, το οποίο εκ κατασκευής, μετατροπής ή τροποποίησης, με ωστική δύναμη που παράγεται με οποιονδήποτε τρόπο, εκτοξεύει βλήμα, βλαπτικές χημικές ή άλλες ουσίες, ακτίνες ή φλόγες ή αέρια και μπορεί να επιφέρει κάκωση ή βλάβη της υγείας σε πρόσωπα ή βλάβη σε πράγματα ή να προκαλέσει πυρκαγιά, όπως και κάθε συσκευή, που μπορεί να προκαλέσει με οποιονδήποτε τρόπο τα ανωτέρω αποτελέσματα. (άρθρο 1 παρ. 1 Ν. 2168/1993).

- Οπλοκατοχή σημαίνει "κατέχω"-έχω στην φυσική μου εξουσίαση γενικώς ένα όπλο σύμφωνα με τις διατάξεις της νομοθεσίας που ισχύει κάθε φορά.
- Οπλοφορία σημαίνει πως το φέρω επάνω μου ή για να χρησιμοποιήσουμε και πιο σχετικές στα καθ' ημάς έννοιες, το έχω στην πρώτη σφαίρα κατοχής μου όταν και ως ο νόμος ορίζει.

Στην σημερινή παρουσίαση θα εστιάσουμε στα πυροβόλα όπλα χειρός (πιστόλια & περίστροφα) τα οποία είναι τα πλέον πρόσφορα για άμυνα όπλα και τα οποία λόγω μικρού μεγέθους μπορούν να μεταφέρονται εύκολα.
Στην χώρα μας σήμερα είτε ο πολίτης νόμιμα κατέχει ένα όπλο, είτε νόμιμα οπλοφορεί δυστυχώς αντιμετωπίζεται ως ένας εν δυνάμει εγκληματίας ή στην καλύτερη περίπτωση ως ένας οιονεί κίνδυνος για το σύνολο της κοινωνίας.
Είναι όμως έτσι;

Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στην παιδεία.
Με την έννοια «παιδεία» δεν εννοούμε μόνον την απόκτηση κάποιου τίτλου σπουδών αλλά την διαδικασία εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις ΣΦΑΙΡΙΚΑ, μαθαίνει να δέχεται την διαδικασία της ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ και τέλος μαθαίνει να ΜΕΛΕΤΑ να ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ και να ΑΛΛΑΖΕΙ όλα εκείνα τα οποία ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν λειτουργούν ή του δημιουργούν προβλήματα.
Για παράδειγμα, ένα από αυτά που δεν λειτουργούν στην χώρα μας είναι η κοινή λογική.
Ποιά λογική π.χ. μπορεί να επιτρέπει την νόμιμη κατοχή πυροβόλου όπλου για ατομική ασφάλεια χωρίς ο κατέχων να μπορεί νομίμως να εκπαιδευθεί με αυτό στο σκοπευτήριο ή ακόμα και να διαπιστώσει εάν αυτό λειτουργεί;
Ποιά λογική επιτρέπει την χορήγηση αυτής της αδείας όταν ο κατέχων δεν έχει πιστοποιημένες γνώσεις επί του αντικειμένου και δη επί των κανόνων ασφαλείας που πρέπει να ακολουθεί ;
Ποια λογική επιτρέπει την χορήγηση της ίδιας αδείας όταν ο κάτοχος δεν υποχρεούται να γνωρίζει τις δαιδαλώδεις - είναι η αλήθεια και ερμηνευόμενες διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις, νομικές διατάξεις περί οπλοκατοχής, οπλοφορίας, οπλοχρησίας & νόμιμης άμυνας;
Ποια λογική άραγε αφαιρεί μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στο ακροατήριο το υπηρεσιακό ή ιδιωτικό όπλο χειρός αστυνομικού το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να προστατέψει τον εαυτό του ή άλλους στα πλαίσια άσκησης των υπηρεσιακών του καθηκόντων; Δηλαδή το αφαιρεί ακριβώς την περίοδο εκείνη που ο αστυνομικός το έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην περίπτωση που χρειαστεί να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του από πράξεις αντεκδίκησης, βίας κλπ.
Από την άλλη ποιά λογική επιτάσσει την απόρριψη αδειοδοτήσεως ενός όπλου σκοποβολής σε αθλητή (ο οποίος με δική του βούληση και έξοδα έχει αποκτήσει εκπαίδευση και γνώσεις) με την αιτιολογία ότι "λόγοι δημοσίας ασφαλείας επιβάλλουν τον περιορισμό της κατοχής πυροβόλων όπλων στο ελάχιστο".
Μήπως με την ίδια αιτιολογία θα μπορούσαν να απορρίπτονται αιτήσεις αδειών κυκλοφορίας δικύκλων μοτοσυκλετών μεγάλου κυβισμού διότι, ομοίως, «λόγοι δημοσίας ασφαλείας επιβάλλουν τον περιορισμό των οχημάτων που δύναται να αναπτύξουν υψηλή ταχύτητα στο ελάχιστο προς αποφυγήν τροχαίων ατυχημάτων»;
Σαφώς και όχι.
Είμαι σίγουρος ότι το τελευταίο σας φαίνεται εξωφρενικό!
Σε χώρες με παιδεία στο θέμα της πολιτικής οπλοφορίας όλα τα προαναφερθέντα ακούγονται εξ ίσου αλυσιτελή.

Ας εξετάσουμε όμως μέσα από το πρίσμα της κοινής λογικής ορισμένα δεδομένα όπως αυτά έχουν εξαχθεί από μελέτες κάνοντας και τις ανάλογες διαπιστώσεις :

1ον) Τα όπλα είναι ΑΨΥΧΑ αντικείμενα.
Η γνωστή έκφραση που ακούγεται και γράφεται συχνά «το όπλο εκπυρσοκρότησε»είναι απολύτως ψευδής.
Τα όπλα δεν εκπυρσοκροτούν ποτέ μόνα τους. Δεν έχουν ιδία βούληση. Δεν έχουν ιδία θέληση. Είναι εργαλεία-μηχανικά κατασκευάσματα προορισμένα, προκειμένου περί πυροβόλων όπλων, να εκτοξεύουν μία ή περισσότερες βολίδες με αέρια που παράγονται από την καύση πυρίτιδας μόνο όμως όταν κάποιος άνθρωπος επιδράσει πάνω τους με κατάλληλο χειρισμό. Επομένως η νόμιμη και ασφαλής χρήση τους εξαρτάται αποκλειστικά από την ανθρώπινη βούληση. Από τον ανθρώπινο παράγοντα.

2ον) Ο χαρακτήρας του πολίτη και η συμπεριφορά του δεν αλλοιώνονται από την κατοχή και χρήση άψυχων αντικειμένων.
Αν για παράδειγμα ένας σώφρων και λογικός άνθρωπος αγοράσει ένα αυτοκίνητο μεγάλης ιπποδυνάμεως θα κάνει ορθή χρήση εκεί που ο νόμος του το επιτρέπει π.χ. θα κάνει μία γρήγορη προσπέραση εκμεταλλευόμενος την υψηλή ιπποδύναμη του οχήματός του.
Αν πάλι θέλει να οδηγήσει το όχημά του στα όριά του θα πληρώσει χρόνο σε κάποια πίστα ταχύτητας και θα διασκεδάσει με ασφάλεια.

3ον) Η αστυνομία δεν μπορεί να είναι ποτέ πανταχού παρούσα.
Σε διοικητικές δομές όπου οι ένοπλοι πολίτες αντιμετωπίζονται με εμπιστοσύνη και σεβασμό από το Κράτος και τα όρια δράσης τους είναι σαφή και καθορισμένα από τον νόμο τα ποσοστά της εγκληματικότητας είναι μηδαμινά.
Ακριβώς λοιπόν επειδή η αστυνομία δεν δύναται να είναι παντού και να καλύπτει τα πάντα, θα πρέπει ο πολίτης ειδικά στον πρώτο κρίσιμο χρόνο εκδήλωσης μίας εγκληματικής ή τρομοκρατικής επίθεσης να αποτελέσει τα μάτια και τα αυτιά των Αρχών ώστε σε δεύτερο χρόνο να παράσχει την αρωγή και την πληροφόρηση στην αστυνομία εις τρόπον ώστε αυτή να φέρει αποτελεσματικά εις πέρας το έργο της.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει ο πολίτης να μην γίνει θύμα ή να μην τραπεί σε άτακτη φυγή, όπως είδαμε να συμβαίνει κατά τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις σε χώρες της Ευρώπης. Θα πρέπει να έχει το ψυχολογικό πλεονέκτημα έναντι του εγκληματία ή τρομοκράτη και να γνωρίζει ότι μένοντας όρθιος θα μπορεί να αποτρέψει ή να αποκρούσει την οποιαδήποτε σε βάρος του επίθεση.
Οι εγκληματίες ειδικά αυτοί του κοινού ποινικού δικαίου κατά τον σχεδιασμό των έκνομων πράξεων προφανώς γνωρίζουν πολύ καλά την διάκριση που κάνουμε μεταξύ μαλακών (δηλ. ευπαθών) και σκληρών στόχων. Είναι αυτονόητο ότι αν έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο ή περισσοτέρων στόχων θα επιλέξουν αυτόν εις τον οποίον θα συναντήσουν ελάχιστη ή καθόλου αντίσταση. Στην περίπτωση αυτή, όπως αντιλαμβάνεσθε, κανένα όπλο δεν χρειάζεται να βγει από καμία θήκη. Η οπλοκατοχή δρα από μόνη της αποτρεπτικά.
Περαιτέρω, ο νομοταγής πολίτης που είναι σε θέση να υπερασπιστεί την οικογένειά του, την περιουσία του, την αξιοπρέπειά του μέσα σε σαφή από τον νόμο καθορισμένα πλαίσια, αποκτά αντίληψη ασφαλείας και είναι ο πολίτης αυτός που σέβεται και εκτιμά το έργο του αστυνομικού.
Είναι ο πολίτης αυτός που στον αστυνομικό βλέπει τον σύμμαχό του, τον αδελφό του, τον φίλο του, τον συμμαθητή του, τον γείτονά του. Είναι ο πολίτης που μεθαύριο θα είναι σε θέση να προσφέρει έργο τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο σε περίπτωση που κάτι τέτοιο απαιτηθεί.

4ον) Ο περιορισμός της νόμιμης οπλοκατοχής και οπλοφορίας δεν συμβάλλει καθόλου στην μείωση της εγκληματικότητος.
Αυτό είναι κάτι το αυταπόδεικτο διότι ο εγκληματίας όταν πάρει την σχετική απόφαση θα εγκληματήσει όπως και να έχει. Σαφώς και δεν πρόκειται να αιτηθεί ποτέ άδεια οπλοφορίας, σαφώς και δεν θα χρησιμοποιήσει κατά την πράξη του νομίμως κατεχόμενο άρα καταγεγραμμένο από τις Αρχές όπλο αφού θα ήταν σαν να φωτογραφίζει τον εαυτό του...

Κανέναν εγκληματία ή τρομοκράτη ΔΕΝ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ. Κανείς εγκληματίας πριν την πράξη του δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την μελέτη της ισχύουσας νομοθεσίας ή να τροποποιήσει τον τρόπο δράσης του (MODUS OPERANDI) με γνώμονα το ύψος της ποινής που θα του επιβληθεί σε περίπτωση συλλήψεως. Πιστεύει ότι δεν θα συλληφθεί ποτέ διότι αν πίστευε το αντίθετο δεν θα προέβαινε στην έκνομη ενέργεια. Ή - ακόμα χειρότερα - εάν τα κίνητρα π.χ. ενός τρομοκράτη είναι θρησκευτικά δεν θα τον απασχολήσει ούτε για 1 δευτερόλεπτο το ενδεχόμενο σύλληψης και τιμωρίας. Ούτε βέβαια ο επίδοξος δράστης μίας π.χ. ένοπλης ληστείας ή απαγωγής - δηλ. πράξεων που διώκονται σε βαθμό κακουργήματος και τιμωρούνται με πολυετή κάθειρξη - είναι δυνατόν να συγκινηθεί από την μικρή ή μεγάλη ποινή φυλάκισης που παράλληλα θα του επιβληθεί για το πλημμέλημα της παράνομης οπλοκατοχής.
Επομένως δρακόντεια μέτρα κατά της νόμιμης οπλοκατοχής και οπλοφορίας έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα μόνο τον αφοπλισμό των νομιμοφρόνων πολιτών.
Διότι αυτούς αφορούν. Διότι ο νομιμόφρων πάντα θα υπακούει στον νόμο και θα δρα εντός των πλαισίων αυτού.
Μήπως όμως αυτά τα μέτρα οδηγούν τελικά στην θυματοποίηση του πλέον υγιούς κομματιού της κοινωνίας μας;
Στο σημείο αυτό εξετάζοντας στατιστικά στοιχεία που αφορούν τις ΗΠΑ, μίας χώρας 400 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων η οποία μας δίνει το μεγαλύτερο δυνατό στατιστικό δείγμα, μπορούμε να κάνουμε μερικές χρήσιμες διαπιστώσεις.
Στις πολιτείες της Νέας Υόρκης, της Καλιφόρνια και ορισμένες άλλες, όπου οι πολιτειακοί νόμοι ουσιαστικά απαγορεύουν την έκδοση και διατήρηση άδειας οπλοφορίας από τον γενικό πληθυσμό τα ποσοστά βαριάς εγκληματικότητος βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ότι η νομοθεσία περί όπλων της πολιτείας της Νέας Υόρκης ελάχιστες διαφορές έχει από την δική μας (Ν. 2168/1993 όπως τροποποιήθηκε με τον Ν. 3944/2011).
Αντιθέτως σε πολιτείες όπως η UTAH, η ARIZONA, η NEVADA, η INDIANA, η FLORIDA και σε όλα τα λεγόμενα OPEN CARRY STATES δηλ. στις πολιτείες όπου επιτρέπεται η φανερή οπλοφορία των πολιτών και πρακτικά ο κάθε πολίτης που δεν έχει απασχολήσει ποτέ τις Αρχές μπορεί να κατέχει οποιοδήποτε αριθμό και τύπο όπλου επιθυμεί η εγκληματικότητα είναι σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά.
Για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω φαίνεται ότι οι επίδοξοι δράστες σοβαρών εγκληματικών πράξεων προτιμούν μόνο πολιτείες στις οποίες γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα θύματά τους δεν θα είναι σε θέση να προβάλλουν καμία αντίσταση ή θα τραπούν σε φυγή αμέσως ώστε, μέχρι να προσεγγίσει στον τόπο του συμβάντος η δημόσια δύναμη, να μπορούν να δράσουν ανενόχλητοι.
Τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία είναι αναρτημένα στην επίσημη σελίδα του FBI και προσβάσιμα για ανάλυση και αξιολόγηση σε οποιοδήποτε χρήστη του διαδικτύου.
Θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι από τον καιρό που ο πρόεδρος Clinton άρχισε να εφαρμόζει ένα-ένα τα οπλοφοβικά του μέτρα (με πρώτο μέτρο την απαγόρευση οπλοφορίας στα σχολεία από σχολικούς φύλακες, καθηγητές, υπαλλήλους και όχι φυσικά από ανήλικους μαθητές οι οποίοι ούτως ή άλλως σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου απαγορεύεται να οπλοφορούν) τότε ακριβώς ξεκίνησαν τα γνωστά περιστατικά active shooters.
Οι κατά κανόνα ψυχικά ανισόρροποι εισβολείς δεν πτοήθηκαν καθόλου ούτε έλαβαν καθόλου υπ όψιν τους την ταμπέλα που ανέγραφε:

"ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ"...

Είναι σαν να περιμένουμε ότι οι τυφώνες που χτύπησαν την Αμερική το τελευταίο 15νθήμερο θα άλλαζαν δρόμο αν είχαμε αναρτήσει μία μεγάλη ταμπέλα στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ η οποία θα έγραφε:

"ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ ΕΔΩ"

Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα...

Αλλά και στην Ευρώπη:
Η εγκληματικότητα στην πλήρως αφοπλισμένη από τον Blair Μεγάλη Βρετανία, λόγω περιστατικού active shooter, έχει ανέλθει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίος ο πρόσφατος χαρακτηρισμός της πρωτεύουσας της χώρας, του Λονδίνου ως πρωτεύουσας των μαχαιριών...

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν μπορούμε να καταλήξουμε σε μερικά απλά συμπεράσματα:

1. Οι παράνομοι δεν θα σταματήσουν ΠΟΤΕ να παρανομούν επειδή η νομοθεσία είναι ή έγινε πιο αυστηρή. Η αυστηρή νομοθεσία έχει σκοπό να αποτρέψει τον "οριακώς" παρανομούντα αυτόν δηλ. που οι ηθικές του άμυνες δεν έχουν καταπέσει πλήρως. Και εκεί η νομοθεσία τα καταφέρνει άριστα με την απειλή της τιμωρίας.
Ο σκληρός εγκληματίας όμως (αυτός που είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την θέλησή του με την βία ή να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή) που αυτός είναι και το πραγματικό μας πρόβλημα ΔΕΝ ΠΤΟΕΙΤΑΙ παρά μόνο ίσως από τον φόβο της ΒΙΑΙΗΣ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ.
Η αντίσταση που εκτιμά ότι θα συναντήσει από τον στόχο-θύμα του είναι αυτή που θα τον κάνει να σκεφτεί διπλά αν τελικά θα εκτελέσει την έκνομη ενέργεια που προσχεδιάζει.

Μια παλιά αγγλική παροιμία λέει «If you look like food you will be eaten». Δηλ. όποιος μοιάζει με τροφή κάποια στιγμή θα φαγωθεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι πειρατείες κατά εμπορικών πλοίων στον κόλπο του Άντεν από αδίστακτους και αιμοσταγείς Σομαλούς πειρατές. Οι πειρατείες αυτές είχαν εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα τα τελευταία έτη. Είχαν θέσει σε κίνδυνο την ναυτιλιακή σύνδεση μεταξύ Ασίας και Ευρώπης. Είχαν παρεμποδίσει το παγκόσμιο εμπόριο με σοβαρές οικονομικές συνέπειες και κυρίως με ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Από την στιγμή όμως που επετράπη από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας (ΙΜΟ / IMDF) του ΟΗΕ η επιβίβαση ενόπλων φρουρών στα εμπορικά πλοία και η χρήση υπό όρους της αποκαλούμενης deadly force δεν έχει υπάρξει ούτε ένα περιστατικό πειρατείας και ομηρείας σε φρουρούμενο από ενόπλους πλοίο.
Αντίθετα, αν οι πειρατές δουν το πλήρωμα να κρύβεται ή να ετοιμάζει μάνικες για να τους αντιμετωπίσει με νερό υπό πίεση, ενέργειες που υποδηλώνουν την απουσία ενόπλων φρουρών, σε ποσοστό 95% θα επιτεθούν στο πλοίο με φρικτά αποτελέσματα για τους επιβαίνοντες. (πηγή IMO / IMDF).

2. Η οπλοκατοχή και η οπλοφορία είναι πράξεις υψηλής ευθύνης. Απαιτείται συνεχής εκπαίδευση, συνεχής ενημέρωση και ορθή σκέψη.
Μία ευνομούμενη πολιτεία, σέβεται τον πολίτη που την χρηματοδοτεί για να λειτουργεί υπέρ του και οφείλει να θεσπίζει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο το οποίο θα δίνει στον πολίτη την δυνατότητα να προασπίζει την ζωή του, την αξιοπρέπειά του, την οικογένειά του αλλά και την περιουσία του.
Αυτό επιτυγχάνεται κατ' αρχάς με την απενοχοποίηση του "όπλου" σαν αντικειμένου, με την εκπαίδευση του πολίτη σε βασικές αρχές και κανόνες ασφαλείας και με την θεσμοθέτηση νόμων και διατάξεων που θα είναι υπέρ του αμυνόμενου και όχι υπέρ του επιτιθέμενου.
Είμαι σίγουρος πως στις παραπάνω θέσεις η πρώτη αντίδρασή σας θα είναι ένα τεράστιο "ναι μεν αλλά" όπου το "αλλά" θα ακολουθείται από σκέψεις όπως "δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για κάτι τέτοιο", "εδώ γίνονται επεισόδια για μία θέση στάθμευσης, σκέψου αν έχουν όλοι όπλα τι θα γίνει" κλπ.
Δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Γιατί;
Πότε ήμασταν έτοιμοι για οτιδήποτε;
Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να υιοθετήσουμε οποιαδήποτε ξενόφερτη τάση, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε την θεώρησή μας προς κάτι που αποδεδειγμένα βοηθά στην πιο εύρυθμη και ασφαλή λειτουργία της κοινωνίας μας;
Φυσικά όποιος δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του και να διαχειριστεί την συμπεριφορά του να μην έχει κανένα όπλο.
Αν όμως γενικώς και αορίστως καταστήσουμε τα όπλα παράνομα, τότε ΜΟΝΟΝ οι παράνομοι θα τα κατέχουν.
Μοντέλα όπως της Αμερικής στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, αλλά και χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως όπως θα αναφερθώ επιγραμματικά παρακάτω πχ της Αυστρίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας κλπ δουλεύουν ικανοποιητικά έως άριστα.
Ας δούμε για παράδειγμα την Τσεχία. Μετά από τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις που συγκλόνισαν την Ευρώπη και μετά από επίμονες προσπάθειες τόσο των τοπικών φορέων όσο και των φίλοπλων οργανισμών όπως η FirearmsUnited, ο εκεί πολιτικός κόσμος ενημερώθηκε και σκεπτόμενος κατά βάση ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ αποφάσισε πως οφείλει να αποτελεί δικαίωμα του πολίτη η προάσπιση της ζωής και της οικογενείας του. Έτσι θέσπισε ένα πρωτοποριακό για χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως νομικό πλαίσιο περί πολιτικής οπλοφορίας και οπλοκατοχής με απλή διαδικασία απόκτησης αδείας ανάλογη με την δική μας διαδικασία περί απόκτησης λειοκάνου κυνηγετικού όπλου. Οι μοναδικές προϋποθέσεις απόκτησης όπλου χειρός στην Τσεχία για ατομική ασφάλεια είναι ο υποψήφιος πολίτης να μην έχει απασχολήσει τις Αρχές για οποιοδήποτε αδίκημα, να είναι ψυχικά υγιής και αποδεδειγμένα να γνωρίζει την νόμιμη και ασφαλή χρήση του όπλου του μετά από επιτυχή παρακολούθηση σεμιναρίων και εξετάσεων που διεξάγονται ειδικά για τον σκοπό αυτό.
Η Τσεχία είναι η δεύτερη Ευρωπαϊκή χώρα μετά την Αυστρία που θεσπίζει κάτι τέτοιο.
Η Ουγγαρία βαδίζει στα ίδια χνάρια και άπειρες φωνές σε Γαλλία και Βρετανία ζητούν το ίδιο.
Στην χώρα μας χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγή, απλοποίηση, επικαιροποίηση και κυρίως εκλογίκευση του ισχύοντος νομικού πλαισίου. Και αυτό φυσικά αφορά και τον νόμο περί οπλοφορίας και οπλοχρησίας αστυνομικών δηλ. τον γνωστό Ν. 3169/2003.

• Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ πανταχόθεν σήμερα.
• Οι αλλαγές στις ζωές μας είναι ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ.
• Το πατερναλιστικό μοντέλο Κράτους έχει αποτύχει.

Η σύγχρονη εγκληματικότητα είναι ασύμμετρη, απρόβλεπτη, φονταμενταλιστική χωρίς τοπικούς περιορισμούς. Η ταχύτατη ροή πληροφοριών επιτρέπει σε κάθε είδους ακραίο στοιχείο να οργανωθεί, να σχεδιάσει και να δράσει με δραματικά αποτελέσματα για τους ανυπεράσπιστους πολίτες.
Σε κράτη προηγμένα όπως οι ΗΠΑ, η Αυστρία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Γερμανία το λεγόμενο Sheepdog Concept λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ο θεσμός του «πολίτη φύλακα» δεν απέχει πολύ από τις κλασσικές αξίες που κράτησαν όρθιες τις δυτικές κοινωνίες και τον πολιτισμό μας από την Αρχαία Αθήνα και το Βυζάντιο έως σήμερα.
Ο οπλισμένος, εκπαιδευμένος και υποψιασμένος πολίτης είναι ASSET, δηλ. επιχειρησιακό προσόν για την σύγχρονη αστυνομία. Σε κράτη όπως το Ισραήλ που ζει από ιδρύσεώς του υπό την Δαμόκλειο Σπάθη της τρομοκρατίας και των ασύμμετρων απειλών, άπαντες οι πολίτες είναι ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ και προετοιμασμένοι υλικά και κυρίως ψυχολογικά ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά κάθε εξωτερικό και εσωτερικό κίνδυνο.
Στην γειτονική μας Κύπρο κάθε Κύπριος πολίτης ο οποίος έχει υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία κατέχει νομίμως και σχεδόν υποχρεωτικά πολεμικό όπλο στην οικία του.
Ομοίως και οι χιλιάδες ακρίτες μας, υπεύθυνοι πολίτες, που στελεχώνουν τα κατά τόπους Τάγματα Εθνοφυλακής του Ελληνικού Στρατού στα βόρεια σύνορά μας και στα νησιά. Οι οποίοι από ιδρύσεως του θεσμού, δηλ. εδώ και 36 χρόνια, ουδέποτε χρησιμοποίησαν τα αυτόματα πολεμικά τυφέκια και τα πυρομαχικά που τους έχει χορηγήσει η Πολιτεία για έκνομες ενέργειες ή για την ένοπλη διεκδίκηση θέσης στάθμευσης...

Πρέπει να καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ πως το κλειδί για μία σύγχρονη &ασφαλή κοινωνία δεν είναι ο φόβος, η κατασκευή ενόχων και η απαγόρευση. Είναι η παιδεία, η εκπαίδευση και η συνεργασία.
Εμείς ως σύγχρονοι Έλληνες μπορούμε είτε να παραμείνουμε σε ξεπερασμένες και εκτός εποχής αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ιδεασμούς είτε να αξιολογήσουμε την άποψη του επί 15 χρόνια (από 2000 έως 2014) ΓΓ της INTERPOL Ronald Nobleο οποίος δηλώνει : "Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε τρομοκρατικά χτυπήματα είναι να έχουμε εκπαιδευμένους και ένοπλους πολίτες".

Κλείνοντας θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα : Τι θα είχε συμβεί άραγε αν κατά τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν στην καρδιά της Ευρώπης ορισμένοι πολίτες αντί για κάμερες κινητών είχαν χρησιμοποιήσει τα όπλα τους;

Πριν μου απαντήσετε "μακελειό" να σας πω ότι“μακελειό” έγινε ούτως ή άλλως...

Όλα τα παραπάνω αποτελούν σκέψεις και προβληματισμούς για την σύγχρονη αντίληψη περί νόμιμης οπλοφορίας και οπλοκατοχής.
Βασίζονται στο αξίωμα ότι η νομιμότητα τελικά δημιουργεί ανασχετικούς φραγμούς στην ανάπτυξη εγκληματικότητας και στο γεγονός ότι ούτως ή άλλως υπάρχει απεριόριστη και σχετικά εύκολη πρόσβαση ακόμα και στον κοινό ποινικό εγκληματία στην απόκτηση ενός παράνομου όπλου.
Ωστόσο, κατανοούμε ότι αντίστοιχοι προβληματισμοί μπορούν να αναπτυχθούν και σε άλλους κοινωνικούς τομείς όπου η απαγόρευση και οι προκαταλήψεις έχουν φέρει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.
Η αστυνομία σε κάθε περίπτωση είναι θεματοφύλακας της εκάστοτε ισχύουσας νομοθεσίας, η οποία αντικατοπτρίζει και την πολιτική κατεύθυνση του εκάστοτε νομοθέτη.
Σε καμία περίπτωση οι παρούσες σκέψεις δεν εκφράζουν ούτε άλλωστε θα μπορούσαν να εκφράσουν την επίσημη θέση των στελεχών της αστυνομίας. Το παρόν πόνημα είναι απλώς ένα όχημα για προβληματισμό και ενδεχομένως θα αποτελέσει το έναυσμα υγιούς και παραγωγικής συζήτησης επί ενός θέματος που κατά την κρίση μας θα είναι απόλυτα επίκαιρο στο μέλλον.

«Το ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ που βαφτίσαμε ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ».

του Θάνου Τζήμερου.

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 1944. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ήδη κριθεί. Η απόβαση στη Νορμανδία είχε πετύχει πανηγυρικά, οι Σύμμαχοι προήλαυναν σε όλα τα μέτωπα. Είχαν ήδη απελευθερώσει το Παρίσι κι εκείνη τη μέρα μπαίναν στο Βέλγιο. Στην Ελλάδα, οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να αποχωρούν. Οι κάτοικοι της χώρας έκαναν όνειρα για το «μετά». Τα ίδια όνειρα έκαναν και οι κάτοικοι του Χορτιάτη, ξεκινώντας για τις καθημερινές δουλειές τους. Ξαφνικά, στο χωριό τους φτάνουν 20 φορτηγά γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες. Μαζεύουν όσους κατοίκους βρίσκουν. Τους συγκεντρώνουν σε δύο κτήρια και τους καίνε ζωντανούς. 147 ανθρώπους. Μέχρι και νήπια. Η ιστορία κατέγραψε ένα ακόμα κτηνώδες έγκλημα των Ναζί και στον Χορτιάτη άνοιξε μια βαθιά πληγή που ακόμα δεν έχει κλείσει.

Τι συνέβη όμως πιο πριν; Συνέβη το εξής: μια διμοιρία του ΕΛΑΣ είχε χτυπήσει έξω από τον Χορτιάτη δύο αυτοκίνητα. Το ένα ήταν γερμανικό. Το άλλο ελληνικό, του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης. Σχεδόν όλοι έπεσαν νεκροί. Τα δύο αυτοκίνητα μετέφεραν χημικούς και τεχνικούς, Γερμανούς και Έλληνες, υπεύθυνους για την απολύμανση της δεξαμενής του υδραγωγείου, από την οποία έπαιρνε νερό η Θεσσαλονίκη. Κάποιος έπρεπε να την κάνει αυτή τη δουλειά και επί Κατοχής. Κάποιοι έπρεπε, σ’ όλη τη χώρα, να κάνουν όσες δουλειές χρειαζόντουσαν για να λειτουργούν στοιχειωδώς οι δημόσιες υπηρεσίες, οι δήμοι, οι κοινότητες, η οικονομία. Και να ήθελαν να αρνηθούν, δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Οι Ναζί δεν ζητούσαν τη γνώμη σου. Σε υποχρέωναν με την απειλή του όπλου, ακόμα κι αν ήσουν νοικοκυρά: ή θα μου πλύνεις τα ρούχα ή σε εκτελώ επί τόπου. Όλοι αυτοί ήταν, κατά τον ΕΛΑΣ, συνεργάτες των Γερμανών και έπρεπε να πεθάνουν. Σκότωσαν λοιπόν οι “αντάρτες” στον Χορτιάτη, 8-10 τεχνικούς της ύδρευσης, στα καλά καθούμενα, ξέροντας ότι θα επακολουθούσαν φριχτά αντίποινα.

Η ίδια αλληλουχία γεγονότων υπήρξε στις περισσότερες ομαδικές εκτελέσεις των Ναζί: οι “αντάρτες” σκοτώνουν Γερμανούς στρατιωτικούς που έτυχε να περνάν από το σημείο της ενέδρας και στη συνέχεια οι Γερμανοί εκτελούν μαζικά, για εκδίκηση, τους κατοίκους του κοντινότερου χωριού. Και μάλιστα κάθε φορά προειδοποιούν πώς επανάληψη της δράσης των ανταρτών θα σημάνει επανάληψη των αντιποίνων. Κι όμως οι αντάρτες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.

Γιατί; Ήταν ωφέλιμες στρατιωτικά αυτές οι “επιχειρήσεις”; Καθόλου! Όλοι οι στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν πως η συμμετοχή τους στην έκβαση του πολέμου ήταν μηδαμινή. Καμία πολεμική ζυγαριά δεν γέρνει με σποραδικούς φόνους μερικών στρατιωτών της μιας πλευράς. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, από τις “αντιστασιακές” ενέδρες σκοτώθηκαν στην Ελλάδα 376 Γερμανοί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού στρατού. Αριθμός εντελώς αμελητέος συγκριτικά με τα 6,8 εκατομμύρια νεκρούς των δυνάμεων του Άξονα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα… κουνούπια σκότωσαν διπλάσιους απ’ όσους η “ενωμένη εθνική αντίσταση”! 721 οπλίτες και βαθμοφόροι του στρατού κατοχής πέθαναν από ελονοσία, τύφο και άλλες μολυσματικές ασθένειες. Άλλοι 237 Γερμανοί αυτοκτόνησαν επί ελληνικού εδάφους.

Ήταν τόσο άνευ σημασίας η συμμετοχή της ελληνικής αντίστασης στην εξέλιξη του πολέμου, ώστε οι Σοβιετικοί δεν την μνημόνευαν καν, μολονότι πρωταγωνιστές σ’ αυτή ήταν οι ιδεολογικοί τους “σύντροφοι”. Στο βιβλίο του «Στα φτερά του οράματος» ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, επικεφαλής της δολοφονικής επίθεσης του ΕΑΜ στον σταθμό χωροφυλακής του Λιτοχώρου και κατόπιν πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση, Υψηλάντης (Αλέξης Ρόσιος), εξιστορεί με παράπονο: «Στις επετείους, ιδιαίτερα δε στην επέτειο της νίκης τους (των σοβιετικών) στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού τόνιζαν -και δικαιολογημένα βέβαια- τον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στη νικηφόρα έκβασή του, ανέφεραν και τη συμβολή των Κινημάτων Αντίστασης των λαών στον κοινό αγώνα κατά των γερμανοϊταλών κατακτητών στις διάφορες χώρες της Ευρώπης, στην Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, αλλά άχνα δεν έβγαζαν για τη συμβολή της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης… Πολλές φορές οι πολιτικοί πρόσφυγες θέταμε στη σοβιετική ηγεσία αυτό το θέμα, γιατί το θεωρούσαμε μεγάλη προσβολή για την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά απάντηση καμία. Και γραπτή διαμαρτυρία στάλθηκε στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ από τον Πρόεδρο του Δικαστικού της ΙΧ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Παλάσκα, και πάλι το ίδιο».

Εκτός από 4-5 σημαντικές από στρατιωτικής πλευράς δράσεις της “αντίστασης” (ανάμεσα στις οποίες η μόνη που είχε στρατηγικό στόχο ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου) οι υπόλοιπες “αντιστασιακές” ενέργειες κατά των Γερμανών ήταν καθαρές δολοφονίες στρατιωτικών σε μη στρατιωτικές επιχειρήσεις ή εκτελέσεις αιχμαλώτων Γερμανών, που είχαν συλληφθεί μετά από ενέδρες. Οι περισσότερες μάλιστα έγιναν όταν η ολοκληρωτική ήττα της Γερμανίας ήταν θέμα χρόνου, από το τέλος του ’43 μέχρι τον Σεπτέμβριο του ’44. Πόσο “πληρώθηκαν”, σε αίμα αμάχων, αυτοί οι 376 νεκροί Γερμανοί; 56.225 Έλληνες εκτελέστηκαν από τους Ναζί στην Κατοχή ως αντίποινα και 1170 χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς! Συγκριτικά, οι νεκροί του πολέμου 1940-41 (συμπεριλαμβανομένου του Αλβανικού έπους) ήταν 13.327. Άξιζε τέτοια παράλογη θυσία;

Δεν ήταν όμως ίδιος ο απολογισμός  των δράσεων των κομμουνιστών ανταρτών κατά των μη κομμουνιστών Ελλήνων. Όταν τέλειωσαν τα Δεκεμβριανά, ΠΡΙΝ αρχίσει “επίσημα” ο συμμοριτοπόλεμος, οι νεκροί Έλληνες από το “χέρι” των ανταρτών είχαν φτάσει, σύμφωνα με τα επίσημα κρατικά στοιχεία, τους 46.985! Να κάνουμε ξανά τη σύγκριση, ανατριχιάζοντας: 376 Γερμανοί νεκροί-46.985 Έλληνες σκοτωμένοι από τους αντάρτες και 56.225 σκοτωμένοι από τους Ναζί εξ αιτίας της δράσης των ανταρτών! Χωρίς να υπολογίσουμε την οικονομική ζημιά από την ισοπέδωση 1170 χωριών. Ξαναρωτάω: άξιζε τέτοιος φόρος αίματος;

Ναι, θα σου πουν οι “ιδεολογικοί κληρονόμοι” των ανταρτών. Διότι ο σκοπός των αριστερών “αντιστασιακών” δεν ήταν να διώξουν τον κατακτητή, όπως διαδίδει η μεταπολεμική φάμπρικα αγιοποίησης. Ήταν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να εγκαταστήσουν σοβιετική δικτατορία στη χώρα, κάτι που δεν έκρυβαν ούτε καν για να τηρήσουν τα προσχήματα. Ούτε τότε, ούτε και τώρα: (Διαβάστε ΕΔΩ: Κατοχή 1941-1945 - H δράση του ΚΚΕ και ο ρόλος των αστικών κομμάτων) 

 Όποιος δεν συμμεριζόταν αυτόν τον στόχο, ακόμα κι αν ήταν αριστερός, ακόμα κι αν αγωνιζόταν στο ΕΛΑΣ, βαφτιζόταν “εχθρός του λαού” και έπαιρνε σειρά για ξεπάστρεμα στον πάτο κάποιας πηγάδας. Η κομμουνιστική στρατιωτική μηχανή προετοίμαζε το “μετά”. Έπρεπε να τρομοκρατηθούν οι πολίτες και να αναγκαστούν να προσχωρήσουν στις τάξεις του ΕΑΜ. Έπρεπε να ξεκληριστούν ολόκληρα χωριά, αν δεν έδιναν όρκο υποταγής στους σταλινικούς. Έπρεπε να αποσταθεροποιηθεί η τάξη για να υπάρχει ελεύθερο πεδίο δράσης στις ένοπλες κομμουνιστικές συμμορίες που θα συγκροτούσαν αργότερα τον “δημοκρατικό στρατό”. Οι ενέδρες σε Γερμανούς, εν γνώσει των συνεπειών, σε αυτό αποσκοπούσαν. Πολύ συχνά μάλιστα ήταν επί τούτου σχεδιασμένες, για να προκαλέσουν τα αντίποινα των Ναζί και να εξαφανίσουν από τον χάρτη χωριά που δεν ήταν αριστερών πεποιθήσεων.

Ήρθε νομίζω η εποχή να το πούμε ξεκάθαρα: οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων των Ναζί ήταν οι αυταποκαλούμενοι “αντάρτες”. Οι Ναζί κροτάλιζαν το πολυβόλο. Στον τόπο όμως της σφαγής, τους νεκρούς και του Χορτιάτη και της Δράκειας και του Δίστομου και των Καλαβρύτων και των περισσότερων μαρτυρικών τόπων της Κατοχής τους οδήγησε η δράση των κοινών εγκληματιών που συνηθίσαμε να αποκαλούμε αντιστασιακούς.

Ποιος Έλληνας με στοιχειώδη αντίληψη, και ψήγματα έστω ανθρώπινων συναισθημάτων θα αποφάσιζε να οδηγήσει στον όλεθρο ένα ολόκληρο χωριό με αντάλλαγμα τον φόνο 2-3 γερμανών στρατιωτών που πέρασαν τυχαία μπροστά από το στόχαστρο του όπλου του; Αν ήξερες ότι στο χωριό απέναντι είναι οι γονείς σου και τα αδέλφια σου και σε λίγες ώρες θα σφαδάζουν σφαζόμενοι, θα πατούσες τη σκανδάλη; Πόσο ανδρείο είναι να πυροβολήσεις τη γερμανική μοτοσικλέτα κρυμμένος στο ύψωμα και να εξαφανιστείς αφήνοντας εκατοντάδες ανθρώπους ανυπεράσπιστους στις ορέξεις του κατακτητή; Γιατί καμία διμοιρία του ΕΛΑΣ δεν πήγε μετά την ενέδρα να πάρει θέσεις άμυνας μπροστά από το χωριό των αντιποίνων και να το υπερασπιστεί με τα όπλα και με τη ζωή της από τους εκδικητές που ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα καταφθάσουν; Έχει η θρασύδειλη πατέντα του “χτύπα και φύγε και άσ’ τους να σκοτωθούν” ίχνος πατριωτισμού; Ίχνος ηρωισμού; Ίχνος ανθρωπιάς; Ή είναι εξίσου θηριώδης, εξίσου αποτρόπαια, εξίσου κτηνώδης με αυτή των Ναζί;

Άλλωστε Ναζί και Κομμουνιστές ήταν συνεταιράκια στην πρώτη περίοδο της Κατοχής. Η γερμανοσοβιετική συνθήκη Ρίμπεντροπ-Μολότωφ με την οποία συμφωνούσαν να μην επιτεθούν ο ένας στον άλλον και επιπλέον διαμέλιζαν, εντελώς δημοκρατικά, τις μεταξύ τους χώρες, έκανε τους ντόπιους κομμουνιστές να βλέπουν περίπου με συμπάθεια τους “φίλους του Πατερούλη”. Έπρεπε να γίνει η αιφνιδιαστική επίθεση του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ, στις 22 Ιουνίου του 1941 για να συνεδριάσει, 10 μέρες μετά, στις 1-3 Ιουλίου, η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζοντας “να οργανώσει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ απελευθέρωση της Ελλάδας».

Επισημαίνω στους επαγγελματίες διαστρεβλωτές των απόψεών μου που θα γράψουν “ο Τζήμερος εξισώνει τους Ναζί με την Αντίσταση”, ότι δεν τους εξισώνω. Θεωρώ τις πράξεις των “αντιστασιακών” χειρότερες. Για τους Ναζί οι Έλληνες ήταν ένα τίποτα. Υπόδουλοι, με αξία ζωής μηδέν, αναλώσιμο υλικό στις επιδιώξεις του Γ’ Ράιχ. Για τον Έλληνα όμως “αντιστασιακό», οι υπό εκτέλεση ήταν οι ομοεθνείς του. Οι γείτονες, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, τα αδέλφια του. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν στις τάξεις του ΕΛΑΣ και εκτελέστηκαν από τους ίδιους τους συντρόφους τους όταν προσπάθησαν να ειδοποιήσουν συγγενείς στην άλλη πλευρά για τις “αντιστασιακές” θηριωδίες κατά των Ελλήνων ή για τις ενέδρες κατά των Γερμανών που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσαν εκατόμβες αντιποίνων. Όταν έρθει κάποτε η εποχή -ελπίζω να συμβεί σύντομα- που θα πάψει όλα να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά του πανίσχυρου μηχανισμού προπαγάνδας της αριστεράς, έχουμε να μάθουμε πολλές τέτοιες ιστορίες και να αναδείξουμε τους πραγματικούς ήρωες εκείνης της εποχής: όσους βρέθηκαν εξαναγκασμένοι ή από αφέλεια στις γραμμές των εγκληματιών και με τίμημα την ίδια τη ζωή τους, θέλησαν να προλάβουν το θανατικό.

Η επονομαζόμενη “εθνική αντίσταση” ήταν ένα διαρκές έγκλημα στο οποίο πρωτοστάτησε ο υπόκοσμος και των δύο πλευρών με θύματα συνήθως φιλήσυχους πολίτες, γυναίκες και παιδιά, που κάποιοι, πολύ συχνά για λόγους προσωπικής αντιδικίας ή ευκαιρίας για πλιάτσικο, κατέδιδαν ως πράκτορες του εχθρού. Η προσπάθεια της μεταπολίτευσης να δημιουργήσει κλίμα εθνικής συμφιλίωσης βαφτίζοντας τις θηριωδίες εκείνης της εποχής (και από τις δύο πλευρές) ως “εθνική αντίσταση” και να την προβάλει ως καθολική και ενιαία δίνοντας μέχρι και σύνταξη αντιστασιακού στους σφαγείς, ήταν ανοησία πρώτου μεγέθους και είχε τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο: νομιμοποίησε το κατοχικό έγκλημα και αθώωσε αυτούς που είχαν τη μερίδα του λέοντος στην ανθρωποσφαγή: το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του. Κι αν τη στάση της μεταπολιτευτικής συμφιλίωσης την ασπαζόταν η αριστερά, θα λέγαμε ότι η παραχάραξη της ιστορίας είχε και κάποιο όφελος. Όμως οι κομμουνιστές ως φανατικοί θρησκόληπτοι (εγώ ειμί ο Μαρξ-ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού) δεν υπήρχε ούτε υπάρχει περίπτωση να παραιτηθούν από τον στόχο τους: την επιβολή ολοκληρωτισμού με τη μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. “Πάτησαν” λοιπόν στην άφεση αμαρτιών που τους προσέφερε η πλευρά των νικητών, για να δημιουργήσουν έναν μόνιμο διχασμό ανάμεσα στους υποτιθέμενους “υπερασπιστές του δίκιου του εργάτη” και σε όλους τους άλλους που προφανώς θέλουν το άδικο του εργάτη ως “λακέδες των αφεντικών”, “μοναρχοφασίστες” και “γερμανοτσολιάδες”.

“Και γιατί ασχολείσαι με παλιές αρρώστιες;” θα με ρωτήσετε. Διότι ο ιός που τις προκάλεσε εξακολουθεί να ζει και σήμερα. Οι εποχές αλλάζουν αλλά τα εργαλεία του εθνικού διχασμού είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Το “Ή εμείς ή  αυτοί” του προεκλογικού Τσίπρα ήταν το διαχρονικό slogan της εμφυλιοπολεμικής αριστεράς η οποία δεν διστάζει να προπαγανδίζει ανοιχτά τον επόμενο εμφύλιο! Ναι, ακόμα και σήμερα! Ναι, στο επίσημο site τους, πληρωμένο από τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου (Διαβάστε ΕΔΩ: K.K.E.: Αρχές-Στόχοι-Πρόγραμμα). 

Συμφιλίωση υπάρχει όταν την επιδιώκουν και οι δύο πλευρές. Όταν ο ένας μόνον τη μνημονεύει ή την εύχεται και ο άλλος το εκμεταλλεύεται για να προετοιμάσει την επόμενη επίθεσή του, κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης είναι αυτοχειριασμός. Πραγματική συμφιλίωση θα υπάρξει όταν η αριστερά απαξιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων που θα αντιληφθούν τι ακριβώς είναι και μάθουν τι ακριβώς έκανε. Όταν αναγνωρίσει, όπως ο Μίσσιος, ο Κύρκος και ο Λαζαρίδης πως: “ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι”. Τότε θα έχει ηττηθεί και σε ηθικό επίπεδο. Και τότε θα πάψουμε επιτέλους να ζούμε με τον φόβο ότι το φυτώριο τεράτων του ΚΚΕ συνεχίζει να εκκολάπτει τους μελλοντικούς “καπετάνιους” του διχασμού και της εθνικής καταστροφής: Ζαχαριάδηδες, Βελουχιώτηδες ή Τσίπρες.

Τη «χορεύει στο ταψί» ο ΣΥΡΙΖΑ!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

(Eφημερίδα «Δημοκρατία», 27 Αυγούστου 2017, σελίδα 17)

Εάν κάτι εύκολα αποδεικνύει η κυβερνητική πο­ρεία των τελευταίων μηνών, αυτό δεν είναι άλλο παρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «κληρονομήσει» την πασοκική ανωτερότητα ως προς τη διαχείριση του «κύριου θέματος» κάθε ημέρας.

Οι Πολάκηδες και οι Κοντονήδες, με τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τους, όχι μόνον καταφέρ­νουν να φέρουν την κουβέντα εκεί που πρέπει για να συσπειρώσουν τη βάση τους, αλλά και αναγκά­ζουν τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη σε εσωστρέ­φεια. Πράγμα αστείο, καθώς συνήθως η εσωστρέφεια δεν είναι χαρακτηριστικό του κόμματος που πάει φουλ για εξουσία.

Κι όμως τα καταφέρνει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ με υποθέσεις όπως η τελευταία για τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». Σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης το ζήτημα έχει λυ­θεί. Σταλινικοί, πολποτικοί, μαοϊκοί αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι. Δηλαδή κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι πίστεψαν ότι μέσω του απόλυτου κρα­τικού ελέγχου θα μπορούσαν να μετασχηματίσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν έναν νέο ανθρωπότυπο, ο οποίος θα ταί­ριαζε στα θεωρητικά κατασκευάσματα των μαρξιστών. Και έκα­ναν εγκλήματα στην προσπάθειά τους αυ­τή. Αυτές ήταν οι «κα­λές προθέσεις» τις οποίες τους καταλό­γισε ο Κώστας Καρα­μανλής, ανερχόμενος αστέρας της Ν.Δ. και τομεάρχης του κόμματος. Δήλωση η οποία υπογραμμίζει με τον κα­λύτερο τρόπο την παντελή έλλειψη σοβαρής δεξιάς ιστο­ρικής παρουσίας στη χώρα. Γιατί, ας είμαστε σοβαροί, όταν μιλάμε για Δεξιά στη χώρα αυτή από το ’74 και μετά αναφερόμαστε ουσιαστικά στην οικογένεια Κα­ραμανλή και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που διαμορφώθηκε με βάση τις επιλογές της συγκεκρι­μένης οικογένειας. Η ανυπαρξία πολιτικού βάθους στη Δεξιά σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην «ευελιξία» όσον αφορά τις ιδεολογικές βάσεις της Ν.Δ. και τη μονομανία της στις διαχειριστικές προτάσεις.

Ακόμη και σήμερα, εάν μπει κανείς στην ιστοσελίδα της ΝΑ., θα διαβάσει τα εξής: «Οι ιδέες της Νέας Δημο­κρατίας εκφράζουν αυθεντικά την ελληνική κοινωνία. Εί­ναι οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού». Στη δε Wikipedia η ακριβής μετάφραση του όρου αυτού εί­ναι «Social liberalism». Εάν δε κανείς πάει παρακάτω στον ορισμό, θα διαβάσει τα εξής: «Οι κοινωνικά φιλελεύθερες ιδέες και κόμματα τείνουν να θεωρούνται κε­ντρώα ή κεντροαριστερά». Και εκεί υπάρχει το τεράστιο χάσμα της Νέας Δημοκρατίας με το εκλογικό κοινό της, το οποίο, σύμφωνα με κάθε αποτύπωση του ίχνους του, είναι τουλάχιστον κοινωνικά συντηρητικό ή, έστω, οικο­νομικά φιλελεύθερο.

Γι’ αυτό λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα το οποίο μπο­ρεί να αποδέχτηκε ένα μεγάλο μέρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ αλλά παραμένει επί της ουσίας μια σκληρή ιδεολο­γική ομάδα, καταφέρνει να... χορεύει στο ταψί τη Ν.Δ. κάθε φορά που τίθεται ένα θέμα που αγγίζει ιδεολογι­κά σημεία.