Θα αποτύχει το πραξικόπημα των Media κατά του Προέδρου Τραμπ!

(γράφει* ο Νίκος Σταματάκης, διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας**).

              Μόλις 24 μέρες από την ορκωμοσία του προέδρου Τραμπ βρίσκε­ται σε εξέλιξη μία πρωτοφα­νής κίνηση υπονόμευσής του, που τις τελευταίες ώρες έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο είδος πραξικοπήματος. Δεν πρόκειται για κάποια ανοι­χτή απόπειρα υφαρπαγής της εξουσίας από τις ένοπλες δυ­νάμεις και τις δυνάμεις ασφα­λείας, των οποίων η υποστή­ριξη προς τον νέο πρόεδρο είναι συμπαγής. Πρόκειται μάλλον για κινήσεις στο πα­ρασκήνιο του «κατεστημένου των Δημοκρατικών» (δυστυ­χώς με την απαράδεκτη προ­τροπή του αποχωρήσαντος προέδρου Ομπάμα), συνεργαζόμενου με συστημικά στοιχεία του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Αιχμή του δόρατος και κινητήρια δύναμη του επιχειρούμενου πραξι­κοπήματος είναι τα «εκπορ­νευμένα» συστημικά αμερι­κανικά ΜΜΕ, τα ίδια ΜΜΕ τα οποία είχαμε προεκλογι­κά καταγγείλει για αντιδημοκρατικές έως φασίζουσες, γκεμπελικές τάσεις...

      Αλλά ας δώσουμε παρα­δείγματα αυτής της επιχείρη­σης διαστρέβλωσης των ειδή­σεων.

          Όλη αυτή η κίνηση ξεκί­νησε από την κατασκευα­σμένη ειδησεογραφία συστημικών Μ.Μ.Ε., με πρώτη την προπαγανδιστική φυλλάδα «ΝΥ Τάιμς», που ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΚΑΝΕ­ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΣΤΟΙ­ΧΕΙΟ κατηγόρησαν τον Μ. Φλιν και άλλα (χωρίς να τα ονομάσουν) μέλη του περί­γυρου του προέδρου Τραμπ για ανάρμοστες επαφές με την κυβέρνηση της Ρωσίας και για δήθεν «υπόσχεση» για ελάφρυνση των κυρώσε­ων εναντίον της. Και επανα­λαμβάνουν τις υποψίες (ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ) ότι η Ρωσία παρενέβη στις πρόσφατες αμε­ρικανικές εκλο­γές. Αλλά από μόνη της η όποια συζήτηση αυ­τή δεν αποτελεί επιλήψιμο στοι­χείο (η παραίτη­ση Φλιν σχετί­ζεται με την απόκρυψη στοι­χείων από τον αντιπρόεδρο Πενς και ίσως και άλλα ζητή­ματα που δεν έχουν γίνει ακό­μα γνωστά). Και τα περί ρω­σικής παρέμβασης στις εκλο­γές είναι παντελώς αναπόδει­κτα. .. Αλλά με τη δημιουργία θορύβου κατάφεραν να δημι­ουργήσουν εντυπώσεις και να ποδηγετήσουν τον δημόσιο διάλογο.

         Και ενώ οι ίδιοι δεν συνη­θίζουν να παρουσιάζουν απο­δεικτικά στοιχεία, όταν πρό­κειται για τους αντιπάλους τους απαιτούν χειροπιαστές αποδείξεις. Παράδειγμα, ο απαράδεκτος Τζορτζ Στεφανόπουλος, ο οποίος την περα­σμένη Κυριακή στο πρόγραμ­μά του στο δίκτυο ABC «This Week», συζητώντας με τον προεδρικό σύμβουλο Στίβεν Μίλερ για το θέμα της απάτης στις εκλογές, απαίτησε στοι­χεία για τις σχετι­κές καταγγελίες. Τι κι αν όλοι γνω­ρίζουμε ότι σε κα­νένα εκλογικό κέ­ντρο των ΗΠΑ δεν απαιτείται ταυτότητα για την ψήφο; Τι κι αν είναι ευρέως γνωστό ότι υπάρ­χουν άπειρες διπλοεγγραφές σε εκλογικούς καταλόγους; Τι κι αν κάποιες πολιτείες παρα­χωρούν το εκλογικό δικαίωμα ταυτόχρονα με την άδεια οδηγήσεως, την οποία όμως χορη­γούν και σε παράνομους μετα­νάστες; Όλα αυτά είναι γνω­στά, αλλά ο Στεφανόπουλος ήθελε αποδείξεις...

            Παράλληλα, το σύστη­μα των Δημοκρατικών επιβραδύνει αδικαιολόγητα την επικύρωση του υπουρ­γικού συμβουλίου του προέ­δρου Τραμπ... Σπουδαίο παράδειγμα, η με δυσκολία επικυρωθείσα υπουργός Παιδεί­ας κυρία Ντεβός, στην οποία υπήρξε σφοδρή αντίδραση από τα συνδικάτα των εκπαι­δευτικών, επειδή είναι πρω­τεργάτης της απελευθέρω­σης των δημόσιων σχολείων. Πώς γίνεται αυτή η απελευ­θέρωση; Οι φτωχότερες τά­ξεις έχουν εδώ και χρόνια το δικαίωμα να λαμβάνουν το ποσό της δημόσιας δαπάνης που αντιστοιχεί στο/α παιδί/ά τους (μερικές χιλιάδες δο­λάρια) και το/τα εγγράφουν σε ιδιωτικά σχολεία (charter schools). 

         Ήδη σε φτωχές πε­ριοχές των μεγαλουπόλεων, όπου συνήθως κυριαρχούν οι Δημοκρατικοί, είναι ορ­μητική η τάση φυγής από τα δημόσια σχολεία, όπου δεν υπάρχει δικαίωμα απόλυσης των αποτυχημένων δασκά­λων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Ν. Υόρκη 4.000 τέ­τοιοι «άχρηστοι» δάσκαλοι, επειδή δεν είναι νομικά δυ­νατόν να απολυθούν, παρο­πλίζονται πλήρως αμειβόμενοι και παρουσιάζονται κα­θημερινά για να αργοσχολήσουν σε ειδικές αίθουσες (τα περίφημα rubber rooms). Το ετήσιο κόστος για τους φο­ρολογούμενους ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύ­ρια δολάρια... Τα διδασκα­λικά συνδικάτα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Δημοκρα­τικού Κόμματος και η ήττα τους -μαζί με την αφύπνιση των ψηφοφόρων των μεγαλουπόλεων- απο­τελεί θανάσιμο κίνδυνο για τους «κρατιστές» Δη­μοκρατικούς...

            Πολλοί πα­ρατηρητές έχουν ήδη σημειώσει ότι στελέχη του συστήματος που ελέγχουν τους θεσμούς της εξουσί­ας και τον κρατικό μηχανι­σμό -και ειδικά τη δικαστι­κή εξουσία και τις μυστικές υπηρεσίες- έχουν εργολα­βικά αναλάβει το έργο της υπονόμευσης. Ήταν, για πα­ράδειγμα, πρωτοφανής η δι­αρροή λεπτομερειών των τηλεφωνικών συνομιλιών του Αμερικανού προέδρου με ηγέτες άλλων κρατών. Απαράδεκτη επίσης η παρέμβα­ση κάποιων δικαστηρίων στο προεδρικό διάταγμα για το Μεταναστευτικό Και επειδή η ανάληψη της εξουσίας από τα στελέχη της νέας κυβέρνη­σης καθυστερεί, το «αντάρ­τικο» του προηγούμενου συ­στήματος βρίσκει έδαφος να συνεχίζει.

     Πόσο λοιπόν θα διαρκέσει αυτό το περίεργο πραξικόπη­μα και πόσο επιτυχημένο θα εί­ναι; Θα είναι βραχύβιο, καταλήγοντας σε «μπούμερανγκ» για τους συστημικούς δράστες του. Ήδη σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ κυριολεκτικά εκτέλεσε εν ψυχρώ τους βασικούς εκπροσώπους των συστημικών ΜΜΕ σε εκτεταμένη συ­νέντευξή του... Χρησιμοποίη­σε την ίδια μέθοδο που αποδεί­χτηκε νικηφόρα στην προεκλο­γική περίοδο, περνώντας στην αντεπίθεση και αναποδογυρί­ζοντας τα επιχειρήματα των διεφθαρμένων και ιδεολογικά φανατισμένων δημοσιογρά­φων. Για ακόμα μία φορά οι αντίπαλοι υποτιμούν το «φαι­νόμενο Τραμπ», μη έχοντας λάβει το μάθημά τους. Ξεχνούν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ασυναγώνιστος όταν κα­ταλάβει τι ακριβώς παιχνίδια παίζονται γύρω του και περά­σει στην αντεπίθεση. Πόσες φορές το είδαμε προεκλογι­κά; Αμέτρητες.

           Αμέσως μετά  θα προχωρήσει στην αυ­τονόητη αντίδρα­ση εναντίον κάθε πραξικοπήματος: Θα μιλήσει κατευ­θείαν στον λαό, με την πρώτη μεγάλη ανοιχτή συγκέντρω­ση να έχει ήδη προγραμμα­τιστεί στην πόλη Μελβούρ­νη της Φλόριντα. Και θα έχει μεγαλύτερη επιρροή απ’ ό,τι είχε προεκλογικά, επειδή δι­αθέτει ένα πανίσχυρο όπλο, το λεγόμενο «προεδρικό με­γάφωνο».

     Ο λαός είναι με το μέρος του. Ακόμη και εκείνοι που δεν τον ψήφισαν αντιλαμ­βάνονται ότι του οφείλεται ο σεβασμός που αρμόζει στο αξίωμα και ότι πρέπει να του επιτραπεί το δη­μοκρατικά αυ­τονόητο, δηλαδή να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Οι περισσότεροι είναι διατεθειμέ­νοι να παραβλέψουν τα στραβοπατήματά του και να του δώσουν άνετη περίοδο προ­σαρμογής. Η συνειδητή επι­λογή του λαού ήταν υπέρ ενός προέδρου «μη επαγγελματία» και «εκτός συστήμα­τος» και ήταν σοφή. Ήδη η δημοτικότητα του προέδρου Τραμπ ξεπέρασε το 55%...

* Εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 19 Φεβρουαρίου 2017, σελίδα 36.

** Ο κύριος Νίκος Σταματάκης ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.