Στις δημοκρατίες, τελικά, υπάρχουν αδιέξοδα.

O τρόμος μιας «Δημοκρατίας»  μπροστά στις εκλογές.

Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα {Διαβάστε το βιογραφικό του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα στην Ελληνική Metapedia} γεννήθηκε στην Ισπανία, όπου κι έζησε τη σύντομη και γεμάτη ζωή του.  Αναζητώντας μια πλήρη –κατά το δυνατό- βιογραφία του στην Ελληνική γλώσσα, διαπιστώνεις τεράστιο κενό. Σκόρπια αποσπάσματα, που τον ΛΙΘΟΒΟΛΟΥΝ με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς και «κοσμητικά» επίθετα, κι από την άλλη, ελάχιστα ΔΙΑΦΩΤΣΤΙΚΑ δημοσιεύματα.

Θυμηθήκαμε τη ρήση του ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ, «….Όσο και να θέλεις δεν θα μπορέσεις να παραμείνεις τυφλός και κουφός μπροστά στην αγωνία που εξαπλώνεται, ολοένα και περισσότερο πάνω από την Ισπανία», με αφορμή την πρωτοφανή κρίση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος και την παρατεταμένη και χαρακτηριστική αδυναμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να τη διαχειριστεί. Τα σκαλιά του Μεγάρου της οδού Ηρώδη του Αττικού, κοντεύουν να πάρουν φωτιά καθώς τα ανεβοκατεβαίνουν οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων –υπαρκτών ή ανύπαρκτων- με εξαίρεση τους «καταραμένους» από το σύστημα, του εθνικιστικού κινήματος «Χρυσή Αυγή», που τους στερούν και αρνούνται τη δυνατότητα να συναντηθούν με τον Πρόεδρο

ΑΒΟΥΛΟΣ, ΤΥΦΛΟΣ και ΚΟΥΦΟΣ, ο επικεφαλής του θεσμού παρακολουθεί τα δρώμενα ως να μην τον αφορούν, ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΖΕΙ με ΣΥΣΤΗΜΑ –κι από σύστημα- τις πολιτικές επιλογές του Ελληνικού λαού και διαψεύδει με χαρακτηριστικά εύκολο τρόπο τη διαπίστωση του Χοσέ Αντόνιο. ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΤΕ την ΙΣΠΑΝΙΑ με την ΕΛΛΑΔΑ, αντιστρέψτε το συμπέρασμα ή την προσδοκία, όπως τη διατύπωσε ο Ισπανός εθνικιστής, και τι άλλη χρεία μαρτύρων έχετε.

Σε μια απίστευτη ομοιότητα με την Ελλάδα της πολιτικής και οικονομικής Κατοχής του Δ.Ν.Τ. και των μνημονίων ο Χοσέ Αντόνιο διακήρυξε στο 20ο τεύχος του περιοδικού «Arriba», «…..Ενώ η τρέχουσα φρικτή οικονομική κρίση ερημώνει ή πασχίζει να αφανίσει την μεσαία τάξη και  οι εργατικές μάζες υποφέρουν τον εφιάλτη της ανεργίας όπως ποτέ άλλοτε, το ποσό των κερδών  που απολαμβάνουν  οι  δικαιούχοι της  άρχουσας τάξης, οι μεγιστάνες του τραπεζικού συστήματος είναι εξαιρετικά υψηλό. Συνεπώς το επείγον καθήκον των εργαζομένων είναι το ακόλουθο : Να καταστρέψουν το φιλελεύθερο σύστημα βάζοντας τέλος στις πολιτικές κλίκες και στους καρχαρίες του τραπεζικού καθεστώτος…».  Το μήνυμα, αν και έρχεται από το παρελθόν, είναι εξαιρετικά επίκαιρο και διαυγές.

Ο απερχόμενος -ούτως ή άλλως, άμεσα ή σε λίγους μήνες- Πρόεδρος, ταυτίζει το όνομα του με μεθοδεύσεις, πρωτοφανείς και δίχως προηγούμενο, αν δεν πρωτοστατεί σ’ αυτές, που έχουν ως μοναδικό στόχο την ΑΠΟΦΥΓΗ ΕΚΛΟΓΩΝ που, βέβαια, δεν είναι πανάκεια και λύση, ούτε θα δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδα ενός καθεστώτος σε κατάρρευση. Όμως πως μπορούν να πείσουν τους πολίτες για την «αγνότητα» των προθέσεων τους, οι εκπρόσωποι ενός «δημοκρατικού» καθεστώτος που τρέμουν το ενδεχόμενο -και μόνο- μιας εκλογικής αναμετρήσεως;