Δύση και Ισλάμ,

Ο Πολιτισμός και η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Μετά από τα αιματηρά, όσο και τραγικά γεγονότα της Αιγύπτου, με τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των χριστιανών κοπτών, το ερώτημα σχετικά με το Ισλάμ και τον ρόλο του στην Ευρώπη, στον πολιτισμένο κόσμο, ή και ακό­μα σε αυτόν τον πλανήτη, ξανατίθεται. Όσοι πίσ­τευαν ότι τα βαρβαρικά φύλα είχαν εξαφανιστεί εδώ και κάτι αιώνες, πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Ορισμένοι «πιστοί του προφήτη» δείχνουν να μην έχουν εξελιχθεί ούτε ίντσα από την εποχή του Αττίλα με τις ορδές του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία του πολιτισμένου κόσμου, δεν ήταν παρά μια μακρά διαπάλη μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Χριστιανών και Μουσουλμά­νων, πολιτισμού και βαρβαρότητας.

Τα μέρη του πολιτισμένου κόσμου που είχαν την ατυχία να πέ­σουν στα χέρια των μουσουλμάνων, όπως η βό­ρειος Αφρική και η Μικρά Ασία (Τουρκία), ακόμα και σήμερα δεν έχουν θέση στο κλαμπ των πολιτισμένων χωρών, δεν έχουν θέση στην Ευρωπαϊκή Έ­νωση. Συμβάλλουν σε αυτήν, στέλνοντας λαθρομετανάστες, οι οποίοι φιλοδοξούν να ανατιναχθούν στο όνομα του προφήτη τους και να αποκτήσουν έτσι τον πολυπόθητο διορισμό, (σ.σ. Καμικάζι αυτοκτονίας Χασάν Μ. εδιορίσθη μάρτυρας στον παράδεισο, με τρεις οκτακόσιες μισθό. Ακόμα ένας κοπρίτης, όπως Θα έλεγε και ο Πάγκαλος...)

Η ρίζα του κακού ξεκινάει με τις μουσουλμανικές ει­σβολές, στα πρώτα χρόνια του Ισλάμ. Αυτές οι αι­ματηρές εισβολές υπήρξαν η αιτία μιας τεράστιας οικονομικής αλλαγής και του οριστικού τέλους της ενότητας του μεσογειακού κόσμου. Επέφεραν έ­ναν, μη αναστρέψιμο μετασχηματισμό στον πολι­τισμό και στις αξίες των κατεκτημένων περιοχών, σε βαθμό που σήμερα υπάρχουν τεράστιες περιο­χές του άλλοτε ρωμαϊκού κόσμου, οριστικά χαμέ­νες για μας. Ο πρωταρχικός λόγος δηλαδή, που χώ­ρες όπως η Αλγερία, η Τυνησία, η Τουρκία, η Συρία, η Αίγυπτος, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν δεκτές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ότι υπό την κυριαρχία των σεΐχηδων και των ιμάμηδων, αυτές οι χώ­ρες κατέστρεψαν τους ρωμαϊκούς θεσμούς και τις αξίες.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο ελληνορωμαϊκός πολιτισ­μός και οι αξίες του. Δεν είναι απλά θέμα αντίθεσης χριστιανισμού και Ισλάμ. Είναι κάτι βαθύτερο, είναι η προαιώνια αντίθεση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας. Θυμίζω την πάγια και διαρκή, μου­σουλμανική στάση απέναντι στις γυναίκες. Μετά θα μπο­ρούσαμε να  θυμίσουμε την τουρκική βαναυσότητα, η ο­ποία είναι  χαρακτηριστικό των Τούρκων, ανεξάρτητα από το πόσο «καλλιεργημένο» ή ευφυείς ήταν αυτοί. Ο σουλτάνος Μωάμεθ Β μπορεί να ήταν μορφωμέ­νος και «πολιτισμένος», οι καλοί του τρόποι όμως, δεν ήταν για όλους. Όταν π.χ. ανακάλυψε ότι ένα από τα αγαπημένα του αγγουράκια έλειπε από το μποστάνι του, άνοι­ξε τις κοιλιές και των δεκατεσσάρων κηπουρών του, για να το βρει...

Ο ορισμός της βαρβαρότητας. Υπερβολική και αναίτια βία. Σαν σημερινό βιντεοπαιχνίδι. Τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, ο Φράνσις Μπέηκον περιέγραψε τους τούρκους ως εξής: «ένας βά­ναυσος λαός, χωρίς  ηθική, χωρίς γράμμα­τα, τέχνες ή επιστή­μες, ένας λαός που με­τά βίας μπορεί να μετρήσει ένα εκτάριο γης, η μία ώρα της ημέρας, ευτελείς και ατημέ­λητοι στα κτίρια τους, στη διατροφή και τα σχετικά, και με μια λέ­ξη, αποτελούν όνει­δος».

Μέχρι και τον δέκατο ένατο αιώ­να, όλοι οι ευρωπαίοι περιηγητές στα εδάφη της Οθωμανικής Αυ­τοκρατορίας, την ίδια εικόνα μας μεταφέρουν. Οι τούρκοι είναι άξεστοι, φιλοχρήματοι, βάναυσοι. Ούτε η παραμικρή ένδειξη πολιτισμού.