300+ δισ. €. Ποιοί και γιατί τα χρωστάμε;

Τα ΜΜΕ μας λένε -τώρα- ότι χρωστάμε 300 δισ. €.

Όμως δεν είναι περίεργο γιατί και τα προηγούμενα χρόνια, αυτή η πληροφορία ενώ ήταν απολύτως προσιτή για τον μέσο πολίτη, τα ΜΜΕ δεν την ανέφεραν; Μόνο κάποιοι από εμάς με απόψεις «μη πολιτικά ορθές» την συζητούσαμε. Για πρώτη φορά ακούστηκε το καλοκαίρι του 2005 από επίσημα χείλη το ποσό των 250 δις. €. Μετά πάλι μούγκα.
Είναι προφανής βέβαια ο λόγος που αυτή η πληροφορία ήταν «ταμπού». Τέτοιες συζητήσεις προκαλούν –αναπόφευκτα- σχόλια του στυλ «πως φτάσαμε ως εδώ» , «η μεταπολίτευση απέτυχε» , «έκλεισε τον κύκλο της» , «ποιοί τα φάγανε», «οι πολιτικοί είναι αλήτες». Κάποιοι μάλιστα το πάνε και ακόμη παραπέρα , «η χούντα άφησε χρέος μηδενικό».
Οι δημοσιογράφοι, παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου, ανήκοντας ιδεολογικά στην αριστερά έως την άκρα αριστερά, δεν επιτρέπουν στη δημοκρατική τους συνείδηση να ξεκινά τέτοιες συζητήσεις. Κι έτσι, το υπέρογκο δημόσιο χρέος, πολύ σοσιαλιστικό, κρατήθηκε για δεκαετίες κρυφό.
Τώρα όμως «η γάτα βγήκε από το σακί» όπως λένε εδώ οι Αμερικανοί. Οι (μεγαλο) και οι (μικρο)δημοσιογράφοι προσποιούνται τους έκπληκτους και τους ανήξερους! Χρόνια τώρα οι μεγαλοεργολάβοι, τα αφεντικά τους, κερδίζανε πολλά εκατομμύρια από το σπάταλο δημόσιο, με περίεργες αναθέσεις έργων, και χαρίζανε ως αντάλλαγμα στο πολιτικό σύστημα την απαραίτητη πολιτική προστασία κρύβοντας από τον Ελληνικό λαό το γεγονός ότι ο τόπος κατρακυλούσε στον γκρεμό.
Να δούμε λοιπόν που πήγαν τα λεφτά; Που πήγαν τόσα «ευρωπαϊκά πακέτα», τόσα δάνεια, τόσα δις ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία;
* Πήγαν στα φιλαράκια των πολιτικών , οι εργολαβοκαναλάρχες, κοστολογούσαν σε εκατομμύρια ευρώ κάθε ..πόντο ασφάλτου.
* Πήγαν στα ΑΧΡΗΣΤΑ και ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ οπλικά συστήματα, που εμπορεύονταν επιχειρηματίες που παίρνουν παραδοσιακά δουλειές από το δημόσιο.
* Πήγαν στους αχόρταγους συνδικαλιστές που κοστίζουν δις. € κάθε χρόνο, και δεν εργάζονται ούτε λεπτό.
* Πήγαν στον τεράστιο και αδηφάγο δημόσιο τομέα. Στους ακριβοπληρωμένους, αναποτελεσματικούς, κακομαθημένους, οκνούς, δημοσίους υπαλλήλους!
* Πήγαν σε περίεργες κρατικοδίαιτες ΜΚΟ.

Τώρα όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι, λένε με αγανάκτηση και υποκρισία, «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Δεν καταλαβαίνουν ακόμη, ότι πρέπει να μπει μακρύ χέρι, βαθιά στην τσέπη ΚΑΙ των δημοσίων υπαλλήλων; Στην τσέπη όλων αυτών που πληρώνονται 14 μήνες το χρόνο και ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ, κανένα μήνα, ΤΙΠΟΤΑ.

Να σταματήσει το παραμύθι της Ελλάδος που είναι, δήθεν, χώρα με ελεύθερη οικονομία. Παραμύθια είναι όλα αυτά. Από το 1974 και για 36 χρόνια, μέχρι σήμερα έχουμε στην Ελλάδα, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
Να σταματήσει το παραμύθι για τις επενδύσεις. Στους επιχειρηματικούς κύκλους του εξωτερικού, οι «επενδύσεις στην Ελλάδα» αποτελούν σύντομο ανέκδοτο.
* Ποια ελεύθερη οικονομία έχει παραπάνω από το μισό εργατικό της δυναμικό, σε εξαρτημένη σχέση εργασίας από το δημόσιο;
* Ποιά ελεύθερη οικονομία επιβάλει στον επιχειρηματία, ασφυκτικές εργασιακές σχέσεις, καθορίζοντας πόσους υπαλλήλους μπορεί να απολύσει, πόσο (πρέπει) να τους πληρώνει, πόσο να τους αποζημιώνει, όταν τους απολύει γιατί δεν του κάνουν ή δεν τους χρειάζεται;
* Ποιά ελεύθερη οικονομία βάζει εμπόδια στις επιχειρήσεις, ζητώντας εκατοντάδες άδειες, οργανώνοντας μια τρομερή γραφειοκρατία, συντηρώντας χρονοβόρες, ανοργάνωτες υπηρεσίες;
* Ποιά ελεύθερη οικονομία, χρησιμοποιεί χιλιάδες φορολογικούς κανονισμούς, έχει χιλιάδες κωδικούς επαγγελματικής δραστηριότητος, αλλάζει ασταμάτητα κατά το δοκούν το φορολογικό σύστημα, επιβάλλει την υψηλότερη στον κόσμο φορολογία εισοδημάτων, έχει τους υψηλότερους στον κόσμο, ΦΟΡΟΥΣ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ, τα ακριβότερα καύσιμα στην Ευρώπη, την ακριβότερη σχέση κοινωνικής ασφάλισης, για τον ιδιωτικό τομέα, στην οποία πληρώνουμε υπέρογκα, εργαζόμαστε περισσότερα χρόνια και απολαμβάνουμε λιγότερες παροχές και τη μικρότερη σύνταξη;
* Ποιά ελεύθερη οικονομία αρμέγει με -παράνομες και αντισυνταγματικές- «έκτακτες εισφορές» ή «συνάφειες» ή «περαιώσεις» ή «κλείσιμο βιβλίων» τις επιχειρήσεις; Ποια ελεύθερη οικονομία προσδιορίζει εξωλογιστικά το κέρδος ή τον αναλογούντα φόρο;
* Ποια ελεύθερη οικονομία ενοχοποιεί το σκοπό του εμπορίου, το κέρδος;

Γι' αυτούς τους λόγους, το δημόσιο χρέος των 300 δισ. € δεν είναι χρέος του απλού πολίτη. Είναι χρέος του πολιτικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, του συστήματος ανθρώπων και μηχανισμών που διαχειρίζονταν τα πράγματα, αυτού του συστήματος που έχει έσοδα από άμεσους και έμμεσους φόρους, από τα ευρωπαϊκά πακέτα, από τις ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ ασφαλιστικές εισφορές και που όλα αυτά τα σπαταλά σε κοινωνικές παροχές και πανάκριβα και ανωφελή δημόσια έργα.
Κι αυτό το ΣΥΣΤΗΜΑ, όπως ακριβώς μια επιχείρηση με κακά και ανίκανα αφεντικά, χρεοκόπησε!
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ακόμη και οι πλέον ευνοούμενοι του συστήματος οι δημόσιοι υπάλληλοι, που (συν)ευθύνονται για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος δεν βαρύνονται με το χρέος αυτό!
Ο δημόσιος υπάλληλος εξασφάλισε ΑΚΟΠΗ, εύκολη, καλά αμοιβόμενη και σταθερή εργασία, και το εκμεταλλεύτηκε. Ακριβώς έτσι λειτουργούν τα σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.
* Οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις βαρύνονται με το χρέος, που μετέτρεψαν το δημόσιο τομέα σε σάπιο βάλτο για να τον εκμεταλλευτούν!
* Οι πολιτικοί βαρύνονται με το χρέος, γιατί σε αυτούς εμπιστευτήκαμε την διαχείρηση των δημοσίων πραγμάτων. Διόρισαν άλλωστε τις διοικήσεις των κρατικών επιχειρήσεων που καταλήστεψαν το κοινό χρήμα.

Τους πολιτικούς εκλέξαμε, στους πολιτικούς εναποθέσαμε την προστασία μας την εθνική, την ηθική, την οικονομική.
Τους πολιτικούς μας τους πληρώνουμε καλά, αν και φτωχός λαός. Κι αυτοί πρωταγωνίστησαν σε λαδώματα, σε ρουσφέτια και δημιούργησαν σύστημα πελατειακών σχέσεων. Αποδείχθηκαν λαμόγια.

Αν λοιπόν αυτό το τεράστιο εξωτερικό χρέος δεν πληρωθεί, οι πρώτοι που χάνουν την δουλειά τους, είναι οι πολιτικοί. Έτσι εξηγείται η βιασύνη των κομμάτων να περάσουν τα «μέτρα» από την βουλή, να ενεργοποιηθεί ο «μηχανισμός στήριξης» των 110 δισ. €. Είναι απλά στήριξη του πολιτικού συστήματος.
* Όμως που να βρεθεί πρωθυπουργός με κότσια να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του συντάγματος, αφού όπως είπε είμαστε σε πόλεμο και κινδυνεύουμε από εξωτερικούς εχθρούς.
* Όμως που να βρεθεί πρωθυπουργός με κότσια, να μην αναγνωρίσει το εξωτερικό χρέος, που έως τώρα ήταν ΧΩΡΙΣ ΕΓΓΥΗΣΗ. (Μήπως ο «καυγάς» γίνεται για να αντικατασταθεί ένα μη εγγυημένο χρέος με ένα χρέος – υποθήκη της χώρας;)
* Όμως που να βρεθεί πρωθυπουργός με κότσια να αποφασίσει πόσοι και ποιοι ακριβώς μετανάστες χρειάζονται και να στείλει τους υπόλοιπους από κει που ήρθαν κατά κύματα, μέσα σε λίγους μήνες.

Οι πολιτικοί, τα κόμματα και ο λαός που σαν πρόβατα τους ακολουθεί, προτιμούν κι αυτή τη φορά τον –φαινομενικά- «εύκολο» δρόμο. Αυτός αρέσει σε όλους πιο καλά. Γιατί οι Έλληνες –λαός και πολιτικοί- είναι τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια και κατά κανόνα, επαγγελματίες πολιτικοί και -πάνω από τους μισούς- άεργοι δημόσιοι υπάλληλοι που με τους μισθούς τους συντηρού(σα)ν το μύθο της στατιστικής υπηρεσίας για τους (υγιείς) δείκτες της Ελληνικής οικονομίας.
Αυτά.