Το "ΡΕΣΑΛΤΟ" και ο μύθος για την "πατριωτική" αριστερά

"καλό το παραμύθι(τους), αλλά δεν έχει δράκο".

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία και χύνεται πολύ μελάνι για την πατριωτική αριστερά και το ρόλο του περιοδικού "ΡΕΣΑΛΤΟ" στη διαμόρφωση αυτού του ρεύματος. Οι άνθρωποι του «ΡΕΣΑΛΤΟ» βρίσκονται σε ΣΚΟΠΙΜΗ ιδεολογική σύγχυση. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ΕΙΣΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ή ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ή ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ.
Ο Μαρξ το γράφει καθαρά στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (σχετικό link):
«Κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν».
Και λίγο παρακάτω:
«Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο ... Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ».
Πόσο πιο ξεκάθαρος να γίνει για τις απόψεις του;
Μόνο στην Ελλάδα που κυριαρχεί πνευματικώς εδώ και δεκαετίες η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις παραλλαγές (σταλινική, ρεφορμιστική, σοσιαλιστική κ.α.) και οι «αντίπαλοί» της αρνούνται να την αντιμετωπίσουν ιδεολογικώς, θα μπορούσαν να γίνουν πιστευτές απόψεις συγκερασμού του Μαρξισμού με τον Πατριωτισμό.
Όχι μόνον αυτή ήταν η ιδεολογία των μαρξιστών, αλλά το ζήτημα αυτό υπήρξε και κεντρικό σημείο σκληρής αντιπαραθέσεως μεταξύ των μαρξιστών και των αναρχικών.
Στο «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» του Μαρξ, απάντησε ο ηγέτης των αναρχικών Μιχαήλ Μπακούνιν, λέγοντας ότι:
"Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα, κράτος δεν έχουν".
Φυσικά αυτά τα "αγνοούν" οι σημερινοί «αναρχικοί» - κουκουλοφόροι και παρακρατικά τσιράκια της Νέας Τάξης - «χρήσιμοι ηλίθιοι», όργανα του νεοταξικού καπιταλιστικού εθνομηδενισμού της διεθνούς εξουσίας, αυτοί οι υποτίθεται πολέμιοι του καπιταλισμού...
Συγκεκριμένα, ο Μπακούνιν έγραψε μεταξύ άλλων ότι:
«Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή ειναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός. Ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κράτους είναι η εκφυλισμενη μέσω απατηλής αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας... Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο κι ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατα τον τρόπο τους που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπον μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι' αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.»
Όπου μιλάει ο Μπακούνιν, ενάντια στον πατριωτισμό εννοεί την κρατική ιδεολογία και το συνδυάζει με την έννοια και την ισχύ του κράτους. Ο ίδιος ήταν Πανσλαβιστής, όπως έγραψε και ο Μαρξ ενώ ο Μπακούνιν κατηγορούσε τον Μαρξ ότι ήταν Γερμανός εθνικιστής.
Στο ίδιο πνεύμα με τα παραπάνω είναι και και ο λόγος του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία (σχετικό link). (Ασχέτως των πολιτικών λαθών, των εγκλημάτων του και της εξαρτήσεώς του από το ΚΚΕ, μέχρι την τελική -μεταξύ τους- ρήξη)
Η εθνικιστική ιδεολογία προτάσσει την Πατρίδα και το Έθνος έναντι του κράτους, με την βασική διαφορά ότι θεωρεί αναγκαίο το κράτος ως υπηρέτη και όχι εξουσιαστή του (διαχρονικού) Έθνους. Κλασσικά για το θέμα είναι τα κείμενα του Ίωνα Δραγούμη «Το κράτος» στο «Ελληνικός Πολιτισμός», ή το 70ό άρθρο του Ιωάννη Μεταξά στην «Καθημερινή».
Οι σημερινοί προοδευτικάριοι αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι εθνομηδενιστές έρχονται σε ευθεία αντίθεση με όλα τα παραπάνω, με τον εθνικισμό αλλά και με τον αναρχισμό του Μπακούνιν, διότι θεωρούν το έθνος ιδεολογική κατασκευή του κράτους, την πατρίδα απλώς οικόπεδο προς εκμετάλλευση από τους χωρίς ρίζες ιδιοκτήτες - άχρωμους πληθυσμούς, η δε αντίθεσή τους στο εθνικό κράτος εμπεριέχει την πολιτική επιδίωξη της καταργήσεως των εθνών, τα οποία θεωρούν δημιουργήματα των κρατών και όχι της απελευθερώσεώς τους όπως επεδίωκε ο Μπακούνιν.
Απλώς οι σημερινοί «αναρχικοί» γίνονται -με τη θέλησή τους ή χωρίς- πειθήνια όργανα του διεθνούς καπιταλισμού!